Przykra historia Jakuba Kowalskiego, czyli rzecz o niespełnionej miłości, diable i zasadności czytania umów

Maria Ra­dzi­wił­łów­na była fi­li­gra­no­wą dwu­dzie­sto­pię­cio­lat­ką o śnież­no­bia­łej kar­na­cji, krę­co­nych wło­sach ko­lo­ru cze­ko­la­dy i uj­mu­ją­cych sza­fi­ro­wych oczach. Ob­ci­słe dżin­sy pod­kre­śla­ły wy­jąt­ko­wo ape­tycz­ne krą­gło­ści. Do tego za­ło­ży­ła białą ko­szul­kę, tak do­pa­so­wa­ną, że mimo braku de­kol­tu, wy­obraź­nia nie miała już nic do ro­bo­ty. Ale ubiór to nie wszyst­ko. Coś w jej ge­stach i spo­so­bie bycia ota­cza­ło Marię aurą czy­ste­go wdzię­ku.

Tego dnia to wła­śnie Jakub był szczę­śliw­cem, któ­re­mu przy­padł za­szczyt za­bra­nia jej do olsz­tyń­skie­go Parku Cen­tral­ne­go i wspól­ne­go wy­le­gi­wa­nia się na tra­wie. Niby nic nad­zwy­czaj­ne­go, ale chło­pak czuł się tak, jakby zła­pał Pana Boga za nogi. Szcze­gól­nie, je­że­li uwzględ­nić jego nie­po­zor­ną apa­ry­cję i brak wy­raź­nej mu­sku­la­tu­ry, które nie po­ma­ga­ły w pró­bach za­im­po­no­wa­nia płci pięk­nej.

– Niebo wy­glą­da dzi­siaj na­praw­dę pięk­nie – po­wie­dzia­ła dziew­czy­na. Potem od­wró­ci­ła głowę i wy­cią­gnę­ła rękę do Ja­ku­ba. Ze sple­cio­ny­mi dłoń­mi, uśmiech­nię­ci, razem wpa­try­wa­li się w bez­chmur­ne niebo. Le­ni­wie i siel­sko mi­ja­ły ko­lej­ne mi­nu­ty.

Nie­spo­dzie­wa­nie błogą ciszę prze­rwa­ły od­gło­sy sza­mo­ta­ni­ny.

– Po­mo­cy! Zło­dziej ukradł mi to­reb­kę! – krzyk­nę­ła po­staw­na blon­dyn­ka.

Ubra­na była w wy­mię­tą suk­nię wie­czo­ro­wą i wy­so­kie szpil­ki, które mu­sia­ła po­rzu­cić, bo ru­szy­ła w po­ścig za za­kap­tu­rzo­nym męż­czy­zną. Jakub już się zry­wał, żeby bo­ha­ter­sko ru­szyć na pomoc, gdy usły­szał chi­chot. Spoj­rzał w kie­run­ku Marii.

– Czemu to cię śmie­szy? – za­py­tał.

– Bo wi­dzisz… Przy­po­mnia­ło mi się coś za­baw­ne­go. Ty­dzień temu byłam na spa­ce­rze z Krzyś­kiem. – Wi­dząc minę chło­pa­ka wy­ja­śni­ła. – Ko­le­ga, jesz­cze z pod­sta­wów­ki… O czym to ja?…

– Coś za­baw­ne­go… 

– Tak, wła­śnie. Byłam na spa­ce­rze z Krzyś­kiem i prze­cho­dzi­li­śmy obok sto­iska z kwia­ta­mi. I wy­obraź sobie, on ukradł dla mnie różę i razem ucie­kli­śmy. – Dziew­czy­na wy­da­wa­ła się wręcz pod­nie­co­na. – To było nie­zwy­kle zu­chwa­łe i ro­man­tycz­ne.

– Ja dla cie­bie mógł­bym ukraść nawet księ­życ! – rzu­cił pew­nie Jakub.

– Ha! Po­mysł wy­bor­ny, tylko oba­wiam się, że mało od­kryw­czy – od­po­wie­dzia­ła Maria.

– Jak to?

– Ano już było kilku ta­kich, co pró­bo­wa­li. Nie­któ­rym po­dob­no ta sztu­ka się nawet udała!

– Cho­le­ra. To może cho­ciaż gwiaz­dę z nieba? – Nie pod­da­wał się chło­pak.

– Przy­kro mi, to też nie brzmi zbyt ory­gi­nal­nie. Znam co naj­mniej kil­ka­na­ście udo­ku­men­to­wa­nych przy­pad­ków kra­dzie­ży gwiazd. – W tym miej­scu zro­bi­ła pauzę i spoj­rza­ła wy­zy­wa­ją­co na to­wa­rzy­sza. – Bę­dziesz się mu­siał bar­dziej po­sta­rać!

– W takim razie przy­rze­kam ci, że do­ko­nam naj­bar­dziej spek­ta­ku­lar­nej i ory­gi­nal­nej kra­dzie­ży w hi­sto­rii! – wy­krzyk­nął. – Przez wiele lat będą o niej pisać ga­ze­ty. Po­wsta­ną książ­ki. Za­pi­szę się na stałe w an­na­łach hi­sto­rii! Ta­kiej wła­śnie kra­dzie­ży do­ko­nam. Tylko… tylko chwi­lo­wo nie zdra­dzę ci jesz­cze, ja­kiej.

– Coś mi się zdaje, że po pro­stu nic mą­dre­go nie wy­my­śli­łeś – za­kpi­ła.

Chło­pak po­czuł, jak krew za­czę­ła pul­so­wać mu w ży­łach, po­licz­ki za­la­ła fala go­rą­ca. Miał wra­że­nie, że zo­stał wy­wo­ła­ny do ta­bli­cy i nie znał od­po­wie­dzi na py­ta­nie. Usza­mi wy­obraź­ni sły­szał nawet stłu­mio­ne śmie­chy do­cho­dzą­ce z głębi sali. Po chwi­li otrzą­snął się, spoj­rzał na Marię, ale zmi­laczał. To naj­pięk­niej­sza i naj­wspa­nial­sza dziew­czy­na w mie­ście, po­my­ślał. Muszę coś wy­my­ślić. Wresz­cie po­wie­dział:

– Czy­ta­łem ostat­nio Lo­ve­cra­fta i… – Za­uwa­żył, że to­wa­rzysz­ka przy­glą­da mu się z uprzej­mym znu­dze­niem. – Tego go­ścia od macek… Zna­czy się ogrom­nych, przed­wiecz­nych bóstw, które mogą znisz­czyć pla­ne­tę.

– Nie prze­pa­dam za ta­ki­mi kli­ma­ta­mi – ucię­ła. Wi­dząc za­sko­czo­ną minę chło­pa­ka, do­da­ła. – Tak, tak, pra­cu­ję w bi­blio­te­ce, ale nie ozna­cza to, że czy­tam wszyst­ko, jak leci. Po­wiem ci wię­cej, pół dnia spę­dzam do­słow­nie oto­czo­na książ­ka­mi, więc czę­sto po po­wro­cie do domu w ogóle nie chce mi się się­gać po książ­ki. Cza­sem wolę po­oglą­dać se­ria­le w te­le­wi­zji. 

– Ro­zu­miem… A byłaś kie­dyś na wieży ra­tu­sza? – Tak­tycz­nie zmie­nił temat.

– Tego w cen­trum? Nie, nie byłam.

– In­ne­go u nas nie… Zresz­tą, nie­waż­ne. W takim razie na na­stęp­ną rand­kę za­bio­rę cię wła­śnie na wieżę! Nie jest wy­so­ko, ale widok i tak fan­ta­stycz­ny.

– Na na­stęp­ną rand­kę? – od­po­wie­dzia­ła ze śmie­chem. – Nie­po­praw­ny z cie­bie opty­mi­sta, wiesz?

– Dla­cze­go?

– Bo z góry za­kła­dasz, że bę­dzie ko­lej­na.

Ja­ku­bo­wi do głowy nie wpa­dła żadna sen­sow­na ri­po­sta, więc przez na­stęp­nych kilka minut le­że­li w ciszy. 

– My­ślisz już o na­stęp­nej, a tym­cza­sem tu i teraz prze­ży­wam naj­lep­szą rand­kę w życiu – nagle po­wie­dzia­ła dziew­czy­na. – Do­słow­nie emo­cje jak na grzy­bach.

– To może prze­sta­nie­my już gapić w niebo i pój­dzie­my coś prze­ką­sić?

– Wiesz… Jakoś tak… No, nie jestem głodna. Chyba będę się jed­nak zbie­ra­ła do miesz­ka­nia…

– To w takim razie po­zwól, że cię od­pro­wa­dzę – przy­tom­nie za­ofe­ro­wał Jakub.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by. Zresz­tą, zdaje się, że masz o czym my­śleć. Zu­chwa­ła kra­dzież, pa­mię­tasz jesz­cze? – Dziew­czy­na wsta­ła i ru­szy­ła przed sie­bie. Po kilku me­trach od­wró­ci­ła się i rzu­ci­ła je­dy­nie: – Było… ory­gi­nal­nie. Ko­niecz­nie mu­si­my to po­wtó­rzyć. Pa!

Jakub nic nie od­po­wie­dział. Przez jakiś czas leżał jesz­cze sa­mot­nie na ziemi i roz­my­ślał. Tar­ga­ły nim sprzecz­ne emo­cje. Przy­siadł, po czym wbił palce w glebę i wy­rwał kępkę trawy, a na­stęp­nie ci­snął nią przed sie­bie. Otwo­rzył usta, jakby chciał krzyk­nąć, ale po­wstrzy­mał się. Na jego twa­rzy po­ja­wił się uśmiech. Prze­cież dalej mam szan­sę na za­im­po­no­wa­nie Marii, po­my­ślał. Wszyst­ko, co muszę zro­bić, to wy­my­ślić od­po­wied­nio zu­chwa­łą kra­dzież. 

– Taki je­steś mądry, Krzy­siek? To po­staw się w mojej sy­tu­acji – krzyk­nął do słu­chaw­ki prze­cho­dzień. – Pa­lant – za­koń­czył roz­mo­wę i szyb­kim ru­chem scho­wał te­le­fon do kie­sze­ni.

Jakub przez chwi­lę wo­dził wzro­kiem za od­cho­dzą­cym męż­czy­zną. Po­staw się w mojej sy­tu­acji, po­wtó­rzył w my­ślach. Po­staw się w mojej sy­tu­acji, ge­nial­ne! A gdy­bym tak ukradł ją, a nie dla niej…

 

 

***

Chło­pak wie­dział już, co chce zro­bić, po­ja­wi­ło się zatem py­ta­nie, jak? In­spi­ra­cji po­sta­no­wił szu­kać w sztu­ce. Spę­dził całe po­po­łu­dnie, prze­szu­ku­jąc za­ka­mar­ki In­ter­ne­tu i przy­go­to­wał listę fil­mów, kla­sy­ków kina zło­dziej­skie­go, jak: Ocean’s Ele­ven, Va­bank, Prze­kręt, czy Go­rącz­ka. Po za­koń­czo­nym ma­ra­to­nie fil­mo­wym do­szedł do dwóch kon­struk­tyw­nych wnio­sków. Po pierw­sze, bra­ku­je mu ekipy gang­ste­rów i zło­dziei z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. I po dru­gie, że za­brał się do te­ma­tu od nie­wła­ści­wej stro­ny, dzię­ki czemu je­dy­nie zmar­no­wał kilka dni. Prze­cież nie wła­mu­ję się do ja­kie­goś cho­ler­ne­go skarb­ca, po­my­ślał ze zło­ścią.

Nie­zra­żo­ny po­raż­ką, po­sta­no­wił roz­ry­so­wać moż­li­wie pre­cy­zyj­ny plan dzia­ła­nia. Po wielu go­dzi­nach wy­tę­żo­nej pracy umy­sło­wej stwo­rzył szkic, który pre­zen­to­wał się na­stę­pu­ją­co:

 

1. Na­uczyć się roz­kła­du dnia Marii, jej za­cho­wa­nia i na­wy­ków.

2. Wy­glą­dać jak Maria.

3. ???

4. Pro­fit. Ujaw­nić się przed Marią i zdo­być jej serce.

 

Nie­po­ko­iły go lekko znaki za­py­ta­nia w punk­cie trze­cim, ale póki co nie miał po­my­słu, jak je za­stą­pić sen­sow­ną tre­ścią. Jed­nak za naj­bar­dziej pro­ble­ma­tycz­ną w re­ali­za­cji uznał kwe­stię wy­glą­du. Nie mógł prze­cież zwy­czaj­nie za­ło­żyć ko­bie­ce­go ubra­nia i pe­ru­ki. Może jakaś bar­dzo re­ali­stycz­na maska?, po­my­ślał. Po chwi­li jed­nak skar­cił sam sie­bie. Maska może się od­kle­ić, a poza tym po­zo­sta­je kwe­stia róż­nych ga­ba­ry­tów i głosu. Cho­le­ra by to wzię­ła.

– Gdyby tylko ist­niał ma­gicz­ny elik­sir… – mruk­nął pod nosem.

 

Na ile Jakub się orien­to­wał, nie ist­nia­ły żadne ma­gicz­ne elik­si­ry. Skoro tak, jako je­dy­ne sen­sow­ne roz­wią­za­nie na­rzu­ca­ły się do­bro­dziej­stwa no­wo­cze­snej tech­ni­ki. Jako że stan fi­nan­sów, de­li­kat­nie mó­wiąc, był zły, nie mógł sobie po­zwo­lić na zakup sprzę­tu z naj­wyż­szej półki. Za­miast tego po­sta­no­wił nabyć wy­two­ry chiń­skiej myśli tech­nicz­nej. Za roz­sąd­ną cenę i, ma się ro­zu­mieć, z do­stęp­ny­mi ku­po­na­mi na dar­mo­wą prze­sył­kę. 

Kilka ty­go­dni póź­niej, gdy apa­ra­tu­ra do­tar­ła, Jakub prze­ko­nał się, że po­dej­rza­nie niska cena idzie w parze z fa­tal­ną ja­ko­ścią. Po nie­ca­łej go­dzi­nie te­stów zro­zu­miał osta­tecz­nie, że oto kupił ster­tę złomu. Sfru­stro­wa­ny nie­po­wo­dze­niem za­de­cy­do­wał, że czas się napić.

 

***

Nie­opo­dal „Sta­re­go Bro­wa­ru” spo­tkał Krzyś­ka, który z ocho­tą do­trzy­mał mu to­wa­rzy­stwa.

– Daj spo­kój, taki szajs te chi­no­le robią, że się w pale nie mie­ści. Wy­bu­li­łem kasy jak lodu, cze­ka­łem bi­tych kilka ty­go­dni, a to ba­dzie­wie nie na­da­je się nawet do pod­glą­da­nia babci – żalił się przy­ja­cie­lo­wi Jakub.

– Po­cze­kaj, ale dla­cze­go ty wła­ści­wie chcesz śle­dzić Ma­ryś­kę?

– Marię…

– No mówię wła­śnie, Marię.

– Taka tam, obiet­ni­ca… W sumie głu­po­ta, niby mógł­bym się wy­co­fać, ona pew­nie nawet już nie pa­mię­ta. No, ale dla mnie to spra­wa ho­no­ro­wa – wy­ja­śnił Jakub.

– Oke­j – skwitował Krzysiek, przeciągając sylaby. Po­cią­gnął so­lid­ny łyk świe­żo wa­rzo­ne­go piwa. – Ro­zu­miem, że żad­nych szcze­gó­łów od cie­bie nie do­sta­nę?

– No dobra – wes­tchnął – obie­ca­łem jej, że do­ko­nam naj­bar­dziej spek­ta­ku­lar­nej kra­dzie­ży w dzie­jach ludz­ko­ści. Ona tego jesz­cze nie wie, ale po­sta­no­wi­łem, że łupem bę­dzie ona. Coś w ro­dza­ju kra­dzie­ży toż­sa­mo­ści, tylko bar­dziej do­słow­nie.

– To żeś wy­my­ślił… Nie mo­głeś zwy­czaj­nie ukraść dla niej księ­ży­ca czy cze­goś w tym stylu?

– Co wy wszy­scy z tymi księ­ży­ca­mi! – żach­nął się Jakub. Po chwi­li kon­ty­nu­ował. – To już za­kle­pa­ne, nie­ste­ty.

Przez dłuż­szą chwi­lę przy­ja­cie­le nie od­zy­wa­li się ani sło­wem. Trzy­ma­jąc w ręku kufel, Krzy­siek ude­rzał mia­ro­wo kciu­kiem w gra­we­ro­wa­ne logo pi­wiar­ni. Zmarsz­czył czoło i wpa­try­wał się w obraz na ścia­nie przed­sta­wia­ją­cy dia­bła spo­ży­wa­ją­ce­go al­ko­hol. Wresz­cie po­wie­dział z wa­ha­niem:

– Chyba jest spo­sób, ale to może być nie­bez­piecz­ne…

– Co masz na myśli?

– Ko­ja­rzysz tego chło­pa­ka z Włoch, co przy­je­chał kie­dyś w ra­mach wy­mia­ny? – Roz­mów­ca po­krę­cił głową. – No, Sal­ce­so­na… Na­praw­dę nie ko­ja­rzysz?

– Krzy­siek, o czym ty, za prze­pro­sze­niem, chrza­nisz? Ja­kie­go znowu Sal­ce­so­na?

– Gość tak na­praw­dę ma na imię Sa­lva­do­re, ale to za dłu­gie, więc wszy­scy mówią po pro­stu Sal. A, że ma pecha miesz­kać aku­rat w Pol­sce, to z Sala Ce­so­ne zro­bił się po pro­stu Sal­ce­son.

– Nie znam czło­wie­ka…

– Dobra, nie­waż­ne. Umó­wię cię z go­ściem, moż­li­we, że bę­dzie w sta­nie pomóc. Wyjdę na dwór, za­dzwo­nię i wrócę.

Kilka chwil póź­niej Krzy­siek rze­czy­wi­ście wró­cił. Szedł nie­na­tu­ral­nie wy­pro­sto­wa­ny, jakby brał udział w de­fi­la­dzie woj­sko­wej. Na twa­rzy go­ścił mu sze­ro­ki uśmiech.

– Masz spo­tka­nie z Sal­ce­so­nem, jesz­cze dzi­siaj o dwu­dzie­stej na sta­rym cmen­ta­rzu.

– Tym na Po­przecz­nej? – upew­nił się Jakub.

– Nie, tam się kręci zde­cy­do­wa­nie za dużo po­stron­nych osób. Na tym małym, nie­da­le­ko Dwor­ca Za­chod­nie­go.

– To tam w ogóle jest cmen­tarz?

– Taki stary, z dru­giej wojny świa­to­wej, chyba jesz­cze ra­dziec­ki – od­po­wie­dział Krzy­siek. – No i na tym cmen­ta­rzu, do­słow­nie na samym środ­ku, jest kryp­ta. Sta­wisz się o wy­bra­nej go­dzi­nie, uży­jesz zna­ku-sy­gna­łu i cię wpusz­czą. Plain and sim­ple…

– Zna­ku-sy­gna­łu? – zdzi­wił się jego roz­mów­ca. – Ja­kie­go znowu zna­ku-sy­gna­łu?

– No, za­stu­kasz w rytm tej przy­śpiew­ki ki­bi­cow­skiej…

– Że co? – elo­kwent­nie opo­wie­dział Jakub.

– No wiesz… Dwa szyb­kie ude­rze­nia, pauza, trzy szyb­kie, pauza, czte­ry szyb­kie, pauza i na ko­niec jesz­cze dwa szyb­kie…

– Nie mogę po pro­stu po­wie­dzieć, kim je­stem i po co przy­sze­dłem?

– Ty to je­steś praw­dzi­wy nu­dziarz, wiesz? Jak chcesz, to zrób po swo­je­mu, twoja spra­wa.

Roz­mów­cy opróż­ni­li jesz­cze po kuflu piwa, po czym, w wy­raź­nie lep­szych hu­mo­rach, po­sta­no­wi­li opu­ścić lokal. W nor­mal­nych wa­run­kach, idąc spo­koj­nym kro­kiem, po­wi­nien do­trzeć na miej­sce mak­sy­mal­nie w kwa­drans. Jakub spoj­rzał na ze­ga­rek. Cho­le­ra, ale się za­sie­dzie­li­śmy, po­my­ślał. Zo­sta­ło mi już tylko pięć minut do spo­tka­nia. Po­mi­mo braku czasu, po­sta­no­wił jesz­cze do­py­tać.

– A taaak wła­ści­wie to skąd znasz lu… ludzi… Jak ten cały Sal­ce­son?

– Mó­wi­łem prze­cież… Gość jest z wy­mia­ny. Z Włoch przy­je­chał…

– Wie­eeszzz co mam na myśli – od­po­wie­dział Jakub.

Jego przy­ja­ciel uśmiech­nął się dziw­nie, po czym po­wie­dział:

– Kie­dyś na im­pre­zie dość po­tęż­nie się schla­łem. W dro­dze do domu lekko zbo­czy­łem z trasy i… Zresz­tą, chyba nie chcę wda­wać się w szcze­gó­ły… Wy­star­czy po­wie­dzieć, że w Olsz­ty­nie po zmro­ku nie wszyst­ko jest takie, na jakie wy­glą­da w pierw­szej chwi­li.

– Czyli?

– Czyli wiele cię jesz­cze w życiu za­sko­czy – rzu­cił na od­chod­nym, po czym się od­da­lił.

 

***

Szyb­ki spa­cer w rześ­kiej at­mos­fe­rze, w po­łą­cze­niu ze stre­sem przed spo­tka­niem, sku­tecz­nie otrzeź­wi­ł Ja­ku­ba. Gdy do­tarł na miej­sce spo­tka­nia z Wło­chem, miał wra­że­nie, że jest naj­wy­żej lekko pod­chmie­lo­ny. Na cmen­ta­rzu bez więk­sze­go trudu od­na­lazł kryp­tę, cho­ciaż mu­siał oświe­tlać drogę te­le­fo­nem. Za­pu­kał w umó­wio­ny spo­sób. Od­po­wie­dzia­ło mu echo. Za­pu­kał po­now­nie, sku­tek był taki sam.

Ro­zej­rzał się po oko­li­cy. Cmen­tarz był stary i wy­raź­nie za­pusz­czo­ny. Mię­dzy gro­ba­mi za­le­ga­ło wy­mie­sza­ne z li­ść­mi błoto. Gdzie­nie­gdzie wa­la­ły się także reszt­ki po­tłu­czo­nych bu­te­lek po naj­roz­ma­it­szych al­ko­ho­lach. W za­się­gu wzro­ku Jakub nie do­strzegł choć­by po­je­dyn­cze­go za­pa­lo­ne­go zni­cza. Rzad­ko od­wie­dza­ne gro­bow­ce po­kry­te były za to mchem i roz­kła­da­ją­cy­mi się li­ść­mi.

Pod­szedł do naj­bliż­sze­go po­mni­ka, prze­tarł za­rdze­wia­łą i po­pę­ka­ną ta­bli­cę. Zde­cy­do­wa­nie był do­tknię­ty przez ząb czasu, po­zo­sta­ło­ści na­pi­sów wy­ka­li­gra­fo­wa­nych cy­ry­li­cą nie dały się od­czy­tać. 

Nagle za ple­ca­mi usły­szał szmer. Ob­ró­cił się w kie­run­ku, z któ­re­go do­cho­dził od­głos. Jego cia­łem wstrzą­snął dreszcz. Co do cho­le­ry?… Za­stygł w bez­ru­chu i na­słu­chi­wał. Wresz­cie na­mie­rzył źró­dło ha­ła­su. Oka­za­ła się nim nie­wiel­ka, ubra­na na czar­no po­czwa­ra, która prze­mie­rza­ła są­sied­nią alej­kę. Matko, co to w ogóle jest?, po­my­ślał. I dla­cze­go idzie w moim kie­run­ku? 

W pierw­szej re­ak­cji chciał krzyk­nąć, ale nie był w sta­nie wydać naj­cich­sze­go dźwię­ku. Wtem za ple­ca­mi usły­szał gło­śne skrzy­pie­nie. Jakub siłą woli zmu­sił się, żeby spoj­rzeć w kie­run­ku kryp­ty. Drzwi były otwar­te, a w wej­ściu stał niski męż­czy­zna o wą­tłej bu­do­wie i ciem­nej kar­na­cji. Ge­stem kazał Ja­ku­bo­wi wejść do środ­ka. Chło­pak bez dys­ku­sji wszedł. 

W świe­tle lampy miał oka­zję do­kład­niej przyj­rzeć się męż­czyź­nie. Jego broda była pe­dan­tycz­nie przy­strzy­żo­na. Na gło­wie ster­czał iro­kez po­sta­wio­ny na so­lid­nej dawce żelu do wło­sów. W uszach nosił kol­czy­ki wy­sa­dza­ne szla­chet­ny­mi ka­mie­nia­mi. Ręce wy­ta­tu­owa­ne miał wy­ra­za­mi za­pi­sa­ny­mi w ję­zy­ku wło­skim, a przy­naj­mniej tak się wy­da­wa­ło.

– Czy cie­bie do resz­ty po­gię­ło, stu­pi­do?!

– Ale…

– Ki­bol­ska can­zo­ne wy­stu­ki­wa­na po zmro­ku? Na ci­mi­te­ro? Zna­czy, na cmen­ta­rzu?

– Ale ja… – wy­ją­kał Jakub.

– Daj spo­kój, jaja sobie z cie­bie robię ba­star­do – roz­mów­ca wy­buch­nął grom­kim śmie­chem. – Sa­lva­do­re je­stem. – Wy­cią­gnął rękę w kie­run­ku chło­pa­ka. 

– Ja… Jakub. Co to było? Tam, na ze­wnątrz?

Twarz roz­mów­cy przy­bra­ła po­waż­ny wyraz.

– Za­gu­bio­na du­szycz­ka, ale w tym mo­men­cie nes­sun pro­ble­ma. Po­dob­no je­steś za­in­te­re­so­wa­ny kup­nem oc­chio ven­den­te?

– Czego? – od­po­wie­dział za­sko­czo­ny Jakub.

– Wi­dzą­ce­go oka, ale mu­sisz wie­dzieć, że ar­te­fak­ty z dru­giej stro­ny to nie gio­cat­to­li. To nie za­baw­ki.

– Słu­chaj, ja nie wiem, o czym wła­ści­wie mó­wisz. Po­trze­bu­ję sprzę­tu szpie­gow­skie­go. Za­mó­wi­łem już coś ta­kie­go przez In­ter­net, ale oka­za­ło się strasz­nym ba­dzie­wiem. Po­dob­no mo­żesz mi za­ła­twić urzą­dze­nie, które fak­tycz­nie dzia­ła. Tak czy nie?

– Im­pa­zien­te… Nie­cier­pli­wy je­steś, to bar­dzo nie­do­brze… Ale si, mam urzą­dze­nie, które speł­nia kry­te­ria.

– To całe spo­glą­da­ją­ce śle­pie?

– Wi­dzą­ce. Oko – wy­ce­dził Sa­lva­do­re. – Devo ri­pe­te­re tutto? Czy wszyst­ko muszę po­wta­rzać?

– Niech ci bę­dzie. Jak wła­ści­wie takie oko dzia­ła? No i ile kosz­tu­je?

– È sim­pli­ce! Przy­kła­dasz do czoła, za­my­kasz wła­sne oczy i już. Tutto chia­ro? – za­py­tał Włoch.

– A ile to bę­dzie mnie kosz­to­wa­ło? Z kasą ostat­nio kru­cho… – od­po­wie­dział py­ta­niem Jakub.

– Cri­sto­fo­ro już wszyst­ko za cie­bie ure­gu­lo­wał.

– Kto?

– Twój amico, Krzy­siek.

 

***

Póź­nym wie­czo­rem Jakub do­tarł do miesz­ka­nia. W ręku dzier­żył pacz­kę z dziw­nym ar­te­fak­tem od Sal­ce­so­na. Był jed­no­cze­śnie pod­eks­cy­to­wa­ny i za­nie­po­ko­jo­ny, więc nie chciał cze­kać do rana. Otwo­rzył opa­ko­wa­nie i z pie­ty­zmem ujął w dło­nie por­ce­la­no­wą gałkę oczną. Wresz­cie mógł jej się przyj­rzeć z bli­ska. Tę­czów­ka miała wście­kle czer­wo­ny kolor, po­zo­sta­łą część oka wy­peł­nia­ła na­to­miast pa­ję­czy­na po­pę­ka­nych na­czy­nek. 

Po chwi­li w po­miesz­cze­niu zro­bi­ło się jakby zim­niej. Ja­ku­b po­czuł nagły po­wiew wia­tru, aż włosy na rę­kach sta­nę­ły mu dęba. Zo­sta­wi­łem uchy­lo­ne okno, czy ki dia­beł?, po­my­ślał. Szyb­ko spraw­dził okno. Było za­mknię­te.

– Dobra, to co mia­łem z tym zro­bić? Zdaje się, przy­ło­żyć do czoła i za­mknąć oczy – mruk­nął pod nosem.

Grunt pod jego sto­pa­mi za­wi­ro­wał, a przed ocza­mi po­sza­rza­ło. Nagle z pod­ło­gi wy­ro­sła nie­na­tu­ral­nych roz­mia­rów ręka, cała po­kry­ta bli­zna­mi. Czuł jak chwy­ta go za kost­kę i za­czy­na cią­gnąć w dół, pro­sto przez pod­ło­gę. Pró­bo­wał się uwol­nić. Szar­pał, kopał z ca­łych sił, jed­nak bez­sku­tecz­nie. Uczu­cie, które temu to­wa­rzy­szy­ło, przy­po­mi­na­ło prze­ci­ska­nie grejp­fru­ta przez sta­now­czo zbyt mały otwór. Nie wie­dział, jak długo trwa­ła kosz­mar­na po­dróż, ale osta­tecz­nie wy­padł przez sufit, pro­sto do ele­ganc­kie­go po­miesz­cze­nia.

Wszyst­ko uci­chło. Gdyby mógł pod­sko­czył­by z wra­że­nia i krzyk­nął na całe gar­dło. Oto bo­wiem znaj­do­wał się w sy­pial­ni Marii. Co wię­cej, le­wi­to­wał sobie w naj­lep­sze na wy­so­ko­ści ży­ran­do­la.

Po­cząt­ko­wa eu­fo­ria po chwi­li ustą­pi­ła miej­sca pa­ni­ce. Prze­cież ona mnie zo­ba­czy, je­stem skoń­czo­ny. Tym­cza­sem Maria, jak gdyby nigdy nic, sie­dzia­ła przy to­a­let­ce, za­ję­ta po­pra­wia­niem ma­ki­ja­żu. Nie­spo­dzie­wa­ne­go to­wa­rzy­sza zda­wa­ła się zu­peł­nie nie do­strze­gać. Jakub przy­bli­żył się na od­le­głość wy­cią­gnię­tej ręki, ale nie spo­wo­do­wa­ło to ze stro­ny dziew­czy­ny naj­mniej­szej re­ak­cji. Naj­wy­raź­niej je­stem nie­wi­dzial­ny, ele­ganc­ko.

Po chwi­li miał spo­sob­ność utwier­dzić się w tym prze­ko­na­niu. Do po­ko­ju we­szła druga dziew­czy­na. Sta­nę­ła tuż obok Ja­ku­ba, ale za­py­ta­ła tylko:

– Wie­czo­rem wy­cho­dzi­my ze zna­jo­my­mi do klubu, tro­chę się ro­ze­rwać. Może tym razem pój­dziesz z nami?

– Wy­bacz Anka, ale dzi­siaj nie dam rady. Może na­stęp­nym razem?

– No tak, u cie­bie za­wsze jest “na­stęp­nym razem”. Mar­nu­jesz naj­lep­sze lata życia, wiesz? – za­py­ta­ła, po czym, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, wy­szła.

Naj­bliż­szą go­dzi­nę chło­pak spę­dził, upa­ja­jąc się każ­dym naj­mniej­szym ge­stem swej wy­bran­ki. Niby wie­dział, że po­wi­nien wy­ko­rzy­stać ten czas kon­struk­tyw­nie, na ob­ser­wa­cję i ana­li­zę, ale jakoś tak nie po­tra­fił się do tego zmu­sić. Na­tu­ral­nie ob­ser­wo­wał, ale wy­łącz­nie dla przy­jem­no­ści. Nagle po­czuł zna­jo­me za­wi­ro­wa­nia. Gdy kątem oka do­strzegł wy­ła­nia­ją­cą się z su­fi­tu dłoń, był przy­go­to­wa­ny. Mi­nę­ła chwi­la, a Jakub leżał na pod­ło­dze we wła­snym miesz­ka­niu. Cały był uma­za­ny wy­mio­ci­na­mi, ale się nie prze­jął. Ale czad, po­my­ślał je­dy­nie.

Ko­lej­ne dni spę­dził na rze­tel­nej pracy wy­wia­dow­czej. O róż­nych go­dzi­nach „łą­czył się” z Marią i ob­ser­wo­wał. Po po­wro­cie spo­rzą­dzał szcze­gó­ło­we no­tat­ki. W tym cza­sie do­szedł do dwóch fun­da­men­tal­nych wnio­sków w za­kre­sie tech­nicz­nej stro­ny ob­słu­gi oka. Po pierw­sze, środ­ki prze­ciw­wy­miot­ne były bez­u­ży­tecz­ne. Po­mi­mo za­ży­cia i tak obu­dził się oto­czo­ny tre­ścią żo­łąd­ko­wą. Przy oka­zji od­krył także, że po­waż­nym błę­dem jest roz­po­czy­na­nie ob­ser­wa­cji na czczo.

Po dru­gie, z nie­ukry­wa­nym smut­kiem, mu­siał od­pu­ścić sobie pod­glą­da­nie scen o cha­rak­te­rze nieco bar­dziej in­tym­nym. Jakub na wła­snej skó­rze i dość bo­le­śnie prze­ko­nał się, że jed­no­cze­sne ko­rzy­sta­nie z ar­te­fak­tu oraz mi­ni­mal­ne nawet pod­nie­ce­nie nie idą w parze. Gdy pierw­szy raz po­sta­no­wił „wejść” z Marią do ła­zien­ki, był pod­eks­cy­to­wa­ny. Fala przy­jem­ne­go cie­pła wy­do­sta­ją­ca się od dołu roz­le­wa­ła się po jego ciele, aż nagle po­czuł prze­szy­wa­ją­cy ból. Uczu­cie było nie do znie­sie­nia, więc wkrót­ce stra­cił przy­tom­ność, Gdy się ock­nął, zo­rien­to­wał się, że jest we wła­snym po­ko­ju. Wi­docz­nie osoba (demon?), która je pro­jek­to­wa­ła, nie była męż­czy­zną. Oko może i było wi­dzą­ce, ale pew­nych scen jed­nak nie chcia­ło wi­dzieć.

Za pierw­szym razem mógł to być przy­pa­dek, jed­nak już na­stęp­ne­go dnia prze­ko­nał się, że rze­czy­wi­ście ar­te­fakt jest wy­jąt­ko­wo pru­de­ryj­ny. Oso­bli­wa cecha, jak na urzą­dze­nie, które za­sad­ni­czo służy do pod­glą­da­nia in­nych. Dla chcą­ce­go, po­dob­no, nic trud­ne­go, więc może i chło­pak zna­la­zł­by jakąś me­to­dę na obej­ście spe­cy­ficz­nych za­bez­pie­czeń, ale osta­tecz­nie uznał, że na te spra­wy jesz­cze przyj­dzie pora.

W toku ko­lej­nych sesji ob­ser­wa­cyj­nych od­krył, nad czym ogrom­nie ubo­le­wał, że naj­wy­raź­niej Maria wcale nie pla­no­wa­ła na niego cze­kać. Zdaje się, że miała także w nosie czy Ja­ku­bo­wi rze­czy­wi­ście uda się do­ko­nać naj­efek­tyw­niej­szej kra­dzie­ży w hi­sto­rii. W za­sa­dzie nie byli parą. Ba! Od czasu pa­mięt­nej rand­ki w Parku Cen­tral­nym spo­tka­li się do­słow­nie dwa razy i do tego prze­lot­nie. Nie­mniej jed­nak fakt, że w każdą środę oraz pią­tek dziew­czy­na wy­cho­dzi­ła w to­wa­rzy­stwie męż­czy­zny, pra­wie za każ­dym razem in­ne­go, wy­da­wał się Ja­ku­bo­wi jakiś taki… nie­sto­sow­ny.

Chło­pak był jej za­cho­wa­niem roz­cza­ro­wa­ny. Przez myśl prze­szło mu nawet, żeby po­rzu­cić w cho­le­rę ten cały plan i za­po­mnieć o Marii.

Szczę­śli­wie, po­mi­mo re­gu­lar­nych spo­tkań z przed­sta­wi­cie­la­mi brzyd­szej płci, Maria nie była zbyt ak­tyw­na sek­su­al­nie. Jej rand­ki to­czy­ły się we­dług utar­te­go sche­ma­tu. Tro­chę prze­ko­ma­rza­nia się, tro­chę roz­bu­dze­nia po­żą­da­nia i na ko­niec jedno wiel­kie roz­cza­ro­wa­nie. Jakub do­szedł do wnio­sku, że dziew­czy­na po pro­stu lubi zwo­dzić na­pa­lo­nych sam­ców.

Jeden absz­ty­fi­kant zo­stał wpraw­dzie za­pro­szo­ny na her­ba­tę i cia­stecz­ka, ale – ku jego wiel­kie­mu roz­cza­ro­wa­niu i rów­nie wiel­kiej sa­tys­fak­cji Ja­ku­ba – na her­ba­cie i cia­stecz­kach wie­czór się za­koń­czył.

W toku ko­lej­nych ob­ser­wa­cji chło­pak do­szedł do wnio­sku, że roz­kład dnia Marii jest upo­rząd­ko­wa­ny jak nie­miec­ka linia pro­duk­cyj­na. Ostatecznie, po około dwóch miesiącach, chłopak uznał, że wie już dość na temat za­cho­wa­nia, ge­stów oraz spo­so­bu bycia Marii. Po­nad­to re­gu­lar­ne opróż­nia­nie żo­łąd­ka od­bi­ło się na wy­glą­dzie Ja­ku­ba. Zmar­niał, szcze­gól­nie na twa­rzy, która przy­bra­ła nie­na­tu­ral­nie blady kolor. Miał za­pad­nię­te po­licz­ki i wiecz­nie pod­krą­żo­ne oczy. Po­nad­to re­gu­lar­nie trzę­sły mu się dło­nie, jak w de­li­rium. Osta­tecz­nie uznał, że nad­szedł czas na po­pra­wę w kwe­stiach zdro­wot­nych oraz wdro­że­nie dal­szej czę­ści planu.

 

***

Świa­do­mość, że Maria wcale na niego nie czeka, zdję­ła z Ja­ku­ba pre­sję czasu. Tym­cza­sem mi­ja­ły ko­lej­ne ty­go­dnie, a wszel­kie próby roz­wią­za­nia pro­ble­mu ide­al­ne­go prze­bra­nia spa­li­ły na pa­new­ce. Kon­wen­cjo­nal­ne me­to­dy, czyli maski i tym po­dob­ne, wy­glą­da­ły dość ka­ry­ka­tu­ral­nie. Na­to­miast ope­ra­cje pla­stycz­ne oka­za­ły się zde­cy­do­wa­nie nie na jego port­fel.

No i znowu wra­ca­my do ma­gicz­nych elik­si­rów, po­my­ślał. W sumie, z okiem się udało, więc może i teraz bę­dzie do­brze. Jesz­cze kilka ty­go­dni wcze­śniej uznał­by kon­cep­cję ma­gicz­nych elik­si­rów i okul­ty­stycz­nych ar­te­fak­tów za sza­lo­ną. Ale od tego czasu zmie­ni­ło się wszyst­ko…

Chło­pak klął pod nosem, że nie wziął nu­me­ru te­le­fo­nu do Sal­ce­so­na. Jak się oka­za­ło, na­mia­ru na Krzyś­ka też nie miał. Dziw­na spra­wa, prze­cież je­ste­śmy naj­lep­szy­mi ko­le­ga­mi, po­my­ślał. Znamy się od… od… cho­le­ra, znamy się tak długo, że nawet nie pa­mię­tam, od kiedy do­kład­nie. Im dłu­żej za­głę­biał się w od­mę­ty wła­snej pa­mię­ci, tym bar­dziej do­cho­dził do wnio­sku, że wła­ści­wie to nie­wie­le wie o Krzyś­ku.

Z braku lep­sze­j kon­cep­cji po­now­nie wy­brał się na stary ra­dziec­ki cmen­tarz. Od­cze­kał cier­pli­wie, aż zaj­dzie słoń­ce, po czym pod­jął próbę otwar­cia ma­syw­nej, nad­gry­zio­nej zębem czasu bramy. Ta jed­nak ani drgnę­ła. Jakub na­tarł z ca­łych sił, ale nie przy­nio­sło to ocze­ki­wa­ne­go efek­tu. Za­czął go­rącz­ko­wo krą­żyć przed wej­ściem. Osta­tecz­nie zde­cy­do­wał, że wdra­pie się na ogro­dze­nie i tym spo­so­bem do­sta­nie się do środ­ka. Me­ta­lo­we szcze­ble płotu zwień­czo­ne były ostry­mi gro­ta­mi.

Gdy już sta­nął na ziemi za­uwa­żył, że brama z którą przed chwi­lą tak się mę­czył, jest uchy­lo­na. Co tu się do cięż­kiej cho­le­ry dzie­je?

Po chwi­li kro­czył dość pew­nie po­mię­dzy pod­nisz­czo­ny­mi po­mni­ka­mi, znał już drogę do kryp­ty.

Tak, jak się spo­dzie­wał, drzwi były za­mknię­te. Ude­rze­nia­mi pię­ści wy­stu­kał zna­jo­mą nutę pił­kar­ską, a na­stęp­nie wy­cze­ki­wał w na­pię­ciu. Wie­czór był chłod­ny, ale nagły poryw lo­do­wa­te­go wia­tru prze­szył Ja­ku­ba na wskroś. Po­czuł, jak kro­pel­ki potu ście­ka­ją mu po czole, a włosy na rę­kach sta­nę­ły na sztorc. Od­ru­cho­wo wstrzy­mał od­dech, sły­szał tylko bicie wła­sne­go serca.

Nic się jed­nak nie stało, więc spoj­rzał na ze­ga­rek. Mi­nę­ła już go­dzi­na? Jak to zle­cia­ło, po­my­ślał. Chyba le­piej wra­cać do miesz­ka­nia. Za­czął się od­da­lać od kryp­ty, gdy nagle sta­nął jak wryty. W od­le­gło­ści naj­wy­żej kil­ku­na­stu me­trów roz­legł się pa­skud­ny, opę­tań­czy śmiech. Przez ciało Ja­ku­ba prze­szedł dreszcz, tętno gwał­tow­nie pod­sko­czy­ło. Od­ru­cho­wo ze­rwał się w kie­run­ku bramy cmen­ta­rza. Biegł na zła­ma­nie karku i wpadł na po­pę­ka­ny na­gro­bek. Po­le­ciał jak długi na zie­mię, ude­rzył głową w reszt­ki mo­sięż­ne­go krzy­ża i stra­cił przy­tom­ność.

Obu­dził go cios wy­mie­rzo­ny otwar­tą dło­nią pro­sto w po­li­czek. Otwo­rzył sze­ro­ko oczy, bez­po­śred­nio przed nim ku­ca­ł zna­jo­my, eks­cen­trycz­ny Wło­ch.

– Pro­ba­bil­men­te do­vre­sti scap­pa­re, finché ne hai la po­ssi­bi­lità! – po­wie­dział Sal­ce­son.

– C… Ccooo? – wy­mam­ro­tał prze­ra­żo­ny chło­pak.

– Le­piej ucie­kaj, póki jesz­cze masz szan­sę.

Jakub wstał, nogi miał jed­nak jak z waty. Chwiej­nym kro­kiem ru­szył w kie­run­ku bramy, ale Włoch za­stą­pił mu drogę. Wy­cią­gnął z kurt­ki nie­wiel­ki fla­ko­nik i podał chło­pa­ko­wi. 

– Bere! Pij!

– Co to jest?

– Me­di­ci­na­le – od­po­wie­dział, po czym wrę­czył roz­mów­cy zwi­tek pa­pie­ru. – Jakub, vat­te­ne da qui! Ucie­kaj!

Chło­pak do­biegł do bramy, prze­kro­czył ją i nie za­trzy­my­wał się. Tego wie­czo­ra ze­ga­rek spor­to­wy za­re­je­stro­wał re­kor­do­wy czas na dy­stan­sie pię­ciu ki­lo­me­trów.

Jakub był zmę­czo­ny, brud­ny i po­obi­ja­ny, ale żywy. Tak wła­ści­wie nie wie­dział, dla­cze­go ucie­kał, ale miał pew­ność, że była to de­cy­zja słusz­na. Wy­cią­gnął z kie­sze­ni wy­mię­ty ka­wa­łek pa­pie­ru. Na jego twa­rzy, pierw­szy raz w tym dniu, ma­lo­wał się uśmiech. Zgod­nie z tre­ścią kart­ki był umó­wio­ny na spo­tka­nie. Z dia­błem, we wła­snej oso­bie.

 

***

Jakub sta­wił się w umó­wio­nym miej­scu i cza­sie. Lokal za­adap­to­wa­ny na piz­ze­rię był wręcz klau­stro­fo­bicz­nie mały. Jego wnę­trze bar­dziej przy­po­mi­na­ło bar mlecz­ny z głę­bo­kie­go pe­ere­lu, niż no­wo­cze­sną knajp­ę. Pod­ło­gę wy­ło­żo­no sza­ry­mi płyt­kami, ścia­ny po­ma­lo­wa­no na biało i ozdo­bio­no po­je­dyn­czy­mi ob­ra­za­mi. Poza tym stan­dar­do­we, czar­ne sto­li­ki i białe pla­sti­ko­we krze­sła. Chło­pak za­mó­wił małą „dia­vo­lę” i usiadł przy sto­li­ku. 

Cze­ka­jąc, raz po raz za­kła­dał nogę na nogę, potem ją zdej­mo­wał i znów, od po­cząt­ku. Zużył też więk­szość pa­pie­ro­wych ser­we­tek, zwi­ja­jąc je w ru­lo­ni­ki i rwąc. Co chwi­lę zer­kał ner­wo­wo w kie­run­ku drzwi wej­ścio­wych.

Nagle noz­drza Ja­ku­ba po­ra­ził smród nie­wia­do­me­go po­cho­dze­nia. Przy­po­mi­nał odór zgni­łych jaj. Siar­ka, po­my­ślał. Od­wró­cił głowę. W kłę­bach dymu do knajp­ki wszedł wła­śnie rosły męż­czy­zna. Ubra­ny był w czer­wo­ny, do­pa­so­wa­ny gar­ni­tur, na nosie miał oku­la­ry prze­ciw­sło­necz­ne typu „avia­tor”. Lewy nad­gar­stek osob­ni­ka zdo­bił ogrom­ny ze­ga­rek na zło­tej bran­so­le­cie. Złoty był także ma­syw­ny łań­cuch zwi­sa­ją­cy z jego szyi. Bra­ko­wa­ło jed­nak­że rogów, co, mó­wiąc oględ­nie, roz­cza­ro­wa­ło Ja­ku­ba.

No­wo­przy­by­ły przy­siadł się do sto­li­ka.

– Jakub Ko­wal­ski? – za­py­tał ofi­cjal­nym tonem.

– Tak – po­twier­dził chło­pak. – A pan to za­pew­ne Me­fi­sto­fe­les?

– Zga­dza się, ale mów mi Krzysz­tof. Mój czło­wiek, Sa­lva­do­re, prze­ka­zał mi, że masz do mnie in­te­res. To praw­da?

– To Sal­ce­son pra­cu­je dla pana? – za­py­tał, ale nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi.

– In­te­res?… – przy­po­mniał dia­beł.

– Mhm… – wy­mam­ro­tał spe­szo­ny. – Prze­pra­szam, że do­py­tu­ję, ale… Pan jest praw­dzi­wym dia­błem?

– Masz ja­kieś wąt­pli­wo­ści? – od­po­wie­dział wy­słan­nik pie­kieł. W jego oczach za­mi­go­ta­ły pło­mie­nie. Buch­nę­ło żarem, jakby ktoś otwo­rzył na oścież piec hut­ni­czy. Jakub in­stynk­tow­nie za­sło­nił twarz rę­ka­mi.

– Nie, nie, żad­nych wąt­pli­wo­ści… Po pro­stu je­stem tro­chę zdzi­wio­ny. Za­wsze wy­obra­ża­łem sobie dia­bła jako wiel­kie­go po­two­ra z ro­ga­mi. A pan wy­glą­da cał­kiem nor­mal­nie.

– Rogi mu­sia­łem scho­wać, za bar­dzo rzu­ca­ły się w oczy.

Jakub w od­po­wie­dzi je­dy­nie ob­rzu­cił wzro­kiem oso­bli­wy ubiór roz­mów­cy, ale nic nie po­wie­dział. Ode­zwał się za to dia­beł:

– Słu­chaj, czło­wie­ku, nie mam ca­łe­go dnia. Skoro masz spra­wę, to mów szyb­ko i nie mar­nuj dłu­żej mo­je­go czasu.

– Pew­nie, więc jest taka spra­wa… Po­trze­bu­ję za­mie­nić się na jakiś czas w dziew­czy­nę… – pół­szep­tem po­wie­dział Jakub.

Wy­słan­nik pie­kieł uniósł brew i wy­trzesz­czył oczy. Po chwi­li wy­buch­nął ser­decz­nym śmie­chem.

– A, to takie figle ci w gło­wie… – po­wie­dział roz­ba­wio­ny.

– To zu­peł­nie nie tak! – żach­nął się Jakub. – Cho­dzi mi o kon­kret­ną dziew­czy­nę, chcę jej za­im­po­no­wać naj­zu­chwal­szą kra­dzie­żą w hi­sto­rii.

– Chyba nie na­dą­żam – od­po­wie­dział dia­beł, w dal­szym ciągu uśmie­chał się sze­ro­ko.

– Chcę się za­mie­nić w dziew­czy­nę, żeby ukraść ją samą! – Chło­pak był wy­raź­nie dumny ze swo­je­go po­my­słu.

– W sen­sie… Masz na myśli kra­dzież toż­sa­mo­ści?

– Coś w tym ro­dza­ju – od­po­wie­dział. – To po­mo­że mi pan?

– Da się zro­bić. – Dia­beł uśmiech­nął się pa­skud­nie. – Tylko bę­dzie­my mu­sie­li spi­sać umowę o dzie­ło. Mam zna­jo­me­go praw­ni­ka, do­słow­nie za ro­giem.

– Umowę o dzie­ło? Chyba ra­czej cy­ro­graf? – przy­tom­nie za­py­tał Jakub.

– Cy­ro­gra­fy prze­szły do la­mu­sa od czasu… Byłeś kie­dyś w Kra­ko­wie?

– W pod­sta­wów­ce, na wy­ciecz­ce szkol­nej. A co?

– Tak tylko pytam. No, w każ­dym razie od in­cy­den­tu z nie­ja­kim Twar­dow­skim nie spi­su­je­my już cy­ro­gra­fów. Nor­mal­na umowa, za wy­na­gro­dze­niem i bez żad­nych krucz­ków praw­nych.

– A ile to mnie bę­dzie kosz­to­wa­ło?

– Okrą­gły ty­siąc zło­tych, z góry. Jak się na­zy­wa ta dziew­czy­na?

– Ra­dzi­wił­łów­na – dum­nie od­po­wie­dział chło­pak.

Pie­kiel­ny przed­się­bior­ca aż się za­krztu­sił.

– Bar­ba­ra?

– Nie, Maria. Dla­cze­go pan pyta?

– Znowu przy­po­mniał mi się Twar­dow­ski. To był do­pie­ro prze­ciw­nik… – roz­ma­rzył się dia­beł.

– Je­że­li można, to mam kilka pytań. – Krzysz­tof kiw­nął głową, więc Jakub kon­ty­nu­ował. – In­te­re­su­je mnie ter­min re­ali­za­cji. I tech­nicz­nie, jak ta cała prze­mia­na się od­bę­dzie? 

– Do­cie­kli­wy klient, lubię ta­kich. Re­ali­za­cja to bę­dzie… No, ja­kieś trzy dni od pod­pi­sa­nia umowy. Do­sta­niesz strzy­kaw­kę z esen­cją wy­bran­ki. Po za­apli­ko­wa­niu do krwio­obie­gu na­tych­miast przy­bie­rzesz jej po­stać. Nawet naj­bliż­sza ro­dzi­na się nie po­ka­pu­je, że to nie ona.

W tym mo­men­cie roz­mo­wę prze­rwa­ła kel­ner­ka, która przy­nio­sła za­mó­wio­ną przez Ja­ku­ba małą „dia­vo­lę”. Dia­beł uśmiech­nął się w od­po­wie­dzi, po czym jed­nym gry­zem zjadł całą.

– No, szko­da czasu. Chodź­my pod­pi­sać umowę i bę­dziesz mógł re­ali­zo­wać cały ten swój plan.

Kon­tra­hen­ci opu­ści­li knaj­pę, po czym ru­szy­li w kie­run­ku kan­ce­la­rii praw­nej. Całą drogę szli w mil­cze­niu, ale Ja­ku­bo­wi to od­po­wia­da­ło. W gło­wie kłę­bi­ły mu się roz­ma­ite, głów­nie nie­po­ko­ją­ce, myśli. Teraz już nie mogę się wy­co­fać, po­my­ślał.

– Je­ste­śmy na miej­scu, wchodź pierw­szy – po­wie­dział po chwi­li dia­beł.

Prze­kro­czy­li próg kan­ce­la­rii. W środ­ku cze­kał już na nich praw­nik, który wstał, żeby się przy­wi­tać.

– Witaj, Krzysz­to­fie. – Ski­nął głową, po czym skie­ro­wał się w stro­nę Ja­ku­ba. – Pan Ko­wal­ski, jak mnie­mam? Bar­dzo mi miło, Mi­chał sześć-sześć-sześć, bar­dzo mi miło.

Jakub spoj­rzał na praw­ni­ka z kon­ster­na­cją.

– Dzień dobry, tak… Prze­pra­szam, ale chyba nie do­sły­sza­łem pań­skie­go na­zwi­ska…

– Pro­szę się nie przej­mo­wać, sześć-sześć-sześć. – Z ust praw­ni­ka po­now­nie nie wy­do­by­ło się nor­mal­ne na­zwi­sko.

Ja chyba tracę rozum, po­my­ślał chło­pak, ale nie do­py­ty­wał po­now­nie. Mi­chał ge­stem wska­zał na salę kon­fe­ren­cyj­ną. Za­sie­dli przy ogrom­nym okrą­głym stole. Druki umowy oraz wiecz­ne pióra cze­ka­ły już przy­go­to­wa­ne.

– Ze­chce­cie, pa­no­wie, za­po­znać się z tre­ścią do­ku­men­tów? – za­py­tał Mi­chał.

– A niby po co? – wark­nął w od­po­wie­dzi dia­beł.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by. Prze­cież po­zna­łem już wa­run­ki – dodał pew­nie Jakub.

Po pod­pi­sa­niu wszyst­kich do­ku­men­tów dia­beł uśmiech­nął się pa­skud­nie. Praw­nik kiwał głową.

Wie­czo­rem Jakub sie­dział w swoim łóżku i wpa­try­wał się z uśmie­chem w treść do­ku­men­tu. No, to dzia­ła­my. Na­krył się koł­drą i mo­men­tal­nie od­pły­nął w ob­ję­cia Mor­fe­usza.

 

***

Po upły­wie równo trzech dni od pod­pi­sa­nia umowy w miesz­ka­niu Ja­ku­ba za­dzwo­nił do­mo­fon. Chło­pak pod­niósł słu­chaw­kę.

– Dzień dobry, ku­rier De-Vau-Es. Mam prze­sył­kę dla pana Ko­wal­skie­go.

– Już, już otwie­ram! – od­po­wie­dział.

Kwa­drans póź­niej chło­pak sie­dział na pod­ło­dze w to­a­le­cie i wpa­try­wał się nie­spo­koj­nie w strzy­kaw­kę z na­ma­lo­wa­nym pen­ta­gra­mem. Był jed­no­cze­śnie prze­ra­żo­ny, ale i pod­eks­cy­to­wa­ny. Po­nad­to drę­czy­ło go nie­od­par­te wra­że­nie, że o czymś za­po­mniał.

W przy­pły­wie ad­re­na­li­ny chwy­cił strzy­kaw­kę, wbił ją sobie w udo i na­ci­snął. Jego cia­łem wstrzą­snął dreszcz, po chwi­li ko­lej­ny. Kilka ude­rzeń serca póź­niej wił się po pod­ło­dze ła­zien­ki. Pró­bo­wał krzy­czeć, ale z jego ust nie wy­do­by­wał się żaden dźwięk. Za­miast słów po­le­cia­ła piana zmie­sza­na z krwią. Ude­rzył głową w ścia­nę, przed ocza­mi mu po­czer­nia­ło.

Przy­tom­ność od­zy­skał do­pie­ro na­stęp­ne­go dnia. Mo­men­tal­nie po­czuł, że coś się zmie­ni­ło. Z tru­dem sta­nął na no­gach i oparł­szy się o umy­wal­kę, spoj­rzał w lu­stro. Od­ru­cho­wo cof­nął się i krzyk­nął, z od­bi­cia spo­glą­da­ła na niego obca twarz. Była obry­zga­na krwią, ale zde­cy­do­wa­nie na­le­ża­ła do Marii.

Chło­pak spoj­rzał w dół, resz­ta ciała także była ko­bie­ca. Brud­na, spo­co­na, ale z całą pew­no­ścią ko­bie­ca. Ja­ku­ba prze­szła fala obrzy­dze­nia, któ­rej zu­peł­nie się po sobie nie spo­dzie­wał. Muszę do­pro­wa­dzić się do po­rząd­ku, po­my­ślał.

Na­stęp­ną go­dzi­nę spę­dził pod prysz­ni­cem. Szo­ro­wał się do­kład­nie, jakby chciał się obe­drzeć ze skóry. Szcze­gól­ną uwagę po­świę­cił hi­gie­nie czę­ści in­tym­nych, ale, ku wła­sne­mu zdzi­wie­niu, nie było w tym ani krzty ero­tycz­ne­go na­pię­cia. Wie­lo­let­nie fan­ta­zje, które po­wsta­ły jesz­cze w okre­sie doj­rze­wa­nia, naj­wy­raź­niej nie wy­trzy­ma­ły bru­tal­ne­go zde­rze­nia z rze­czy­wi­sto­ścią.

Po ką­pie­li znów przej­rzał się w lu­strze. Prysz­nic po­zwo­lił na po­zby­cie się resz­tek krwi i wy­mio­cin, ale chło­pak prze­ko­nał się, że ciało czy­ste nie­ko­niecz­nie ozna­cza ciało wła­ści­we. Przy­bra­nie po­sta­ci Marii sta­no­wi­ło klu­czo­wy ele­ment planu, ale chło­pak zu­peł­nie nie był w sta­nie za­ak­cep­to­wać no­we­go wy­glą­du. We­wnętrz­ny kon­flikt ducha z ma­te­rią przy­brał na sile. Niby wy­glą­dał jak ko­bie­ta, ale zde­cy­do­wa­nie czuł się męż­czy­zną.

Stał tak przed lu­strem przez dłuż­szą chwi­lę. Zro­bił gry­mas. Nie wy­trzy­mał­bym tego zbyt długo. Do­brze, że za­mia­na po­sta­ci nie jest trwa… Mo­men­tal­nie za­marł, w mig pojął, gdzie tkwi­ła luka w jego pla­nie. Wie­dział, jaki po­peł­nił błąd. Rzu­cił się bie­giem przez miesz­ka­nie i chwy­cił druk umowy.

Go­rącz­ko­wo prze­rzu­cał stro­ny i stu­dio­wał ko­lej­ne pa­ra­gra­fy, ko­lej­ne ustę­py, ko­lej­ne punk­ty. Wresz­cie od­na­lazł miej­sce, któ­re­go szu­kał.

– Przyj­mu­ją­cy za­mó­wie­nie oświad­cza, że zmia­na wy­glą­du, spo­wo­do­wa­na apli­ka­cją przed­mio­tu umowy, ma cha­rak­ter per­ma­nent­ny. Wszel­kie próby cof­nię­cia pro­ce­su za­ma­wia­ją­cy wy­ko­nu­je na wła­sne ry­zy­ko i od­po­wie­dzial­ność. – Ła­mią­cym się gło­sem prze­czy­tał Jakub.

Krew na­pły­nę­ła mu do twa­rzy. Za­czął ner­wo­wo krę­cić się po miesz­ka­niu, bez wy­raź­ne­go celu. Raz przy­spie­szał kroku, by za chwi­lę snuć się po­wo­li. Wresz­cie sta­nął i spu­ścił głowę. Za­ci­snął pię­ści, aż zbie­la­ły, stał tak przez do­brych kilka chwil. Wresz­cie spoj­rzał w sufit i zawył jak umę­czo­ne zwie­rzę. Rzu­cił się w kie­run­ku ścia­ny i kil­ku­krot­nie ude­rzył w nią gołą pię­ścią. Na pal­cach po­ja­wi­ły się struż­ki krwi. Chwi­lę póź­niej chło­pak zwy­mio­to­wał, padł na pod­ło­gę i po­now­nie ze­mdlał.

Cały ko­lej­ny dzień spę­dził na pod­ło­dze, za­wi­nię­ty w koc. Wie­dział, że schrza­nił spra­wę. Stop­nio­wo oswa­jał się z tą nie­po­ko­ją­cą myślą. Teraz już na­praw­dę nie ma od­wro­tu, po­my­ślał zre­zy­gno­wa­ny. Rów­nie do­brze mogę do­koń­czyć plan. Osta­tecz­nie, co in­ne­go mi po­zo­sta­ło?

Dźwi­gnął się z pod­ło­gi i pod­szedł do biur­ka. Le­ża­ła na nim po­mię­ta kart­ka, na któ­rej za­pi­sał sche­mat planu dzia­ła­nia, który spo­rzą­dził ledwo kilka ty­go­dni wcze­śniej. Teraz już wie­dział, co po­win­no zna­leźć się w miej­scu zna­ków za­py­ta­nia. Wró­cić do nor­mal­nej po­sta­ci.

Z gorz­kich prze­my­śleń wy­rwał go sy­gnał wia­do­mo­ści przy­cho­dzą­cej. Numer był za­strze­żo­ny, ale nadaw­ca po­sta­no­wił się przed­sta­wić. Na ekra­nie smart­fo­na wid­nia­ło: "Zmia­ny po­tra­fią być bo­le­sne, mi di­spia­ce. Ale po­ra­dzisz sobie, più fede!  Sa­lva­do­re".

 

***

Osta­tecz­nie Jakub uznał, że za­pla­no­wa­ną kra­dzież zre­ali­zu­je. Miał już ze­bra­ne wszyst­kie ele­men­ty ukła­dan­ki. Po­zwo­lił sobie także na odro­bi­nę opty­mi­zmu. Skoro w umo­wie jest na­pi­sa­ne, że próby cof­nię­cia prze­mia­ny wy­ko­nu­ję na wła­sne ry­zy­ko, to zna­czy, że jakiś spo­sób ist­nie­je, po­my­ślał.

Po­sta­no­wił prze­pro­wa­dzić pierw­szą próbę in­te­rak­cji w nowym ciele, gdy zo­rien­to­wał się, że nie po­my­ślał jesz­cze o jed­nej rze­czy. Dość pro­za­icz­nej, wy­pa­da dodać. Nie miał żad­nych ubrań Marii. Spoj­rzał na ze­ga­rek, do­cho­dzi­ła dwu­na­sta. Praw­dzi­wa dziew­czy­na była w tym cza­sie w pracy, to do­brze. Jakub nie miał klu­czy, ale przy­po­mniał sobie, że o tej porze jej współ­lo­ka­tor­ka za­zwy­czaj prze­by­wa w miesz­ka­niu.

Chło­pak ubrał się w po­śpie­chu i wy­szedł na ulicę. Gdy do­tarł na miej­sce, na­ci­snął dzwo­nek i mo­dlił się w duchu, żeby się udało. Ner­wo­wo prze­stę­po­wał z nogi na nogę. Nagle drzwi się otwo­rzy­ły. Anna po­cząt­ko­wo chcia­ła coś po­wie­dzieć, ale spoj­rza­ła tylko na Ja­ku­ba i par­sk­nę­ła śmie­chem.

– A ty co? Z ro­bo­ty cię wy­wa­li­li? – za­py­ta­ła. – I co to za nowa sty­li­za­cja? Pla­nu­jesz wypad na ustaw­kę ki­bo­li?

– Nie, mam prze­rwę. Wy­la­łam kawę na ubra­nie, ko­le­ga z pracy miał aku­rat dresy na si­łow­nię, to po­ży­czy­łam… Oczy­wi­ście do­pie­ro po dro­dze przy­po­mnia­łam sobie, że klu­cze zo­sta­ły w szaf­ce w pracy… Zresz­tą nie­waż­ne, prze­pu­ścisz mnie wresz­cie? Sto­imy w wej­ściu.

– Ty. Po­ży­czy­łaś. Ciu­chy? – od­po­wie­dzia­ła zdu­mio­na Anna.

– Tak, wiem, nie­praw­do­po­dob­ne – po­wie­dział Ja­kub-Ma­ria i za­śmiał się ner­wo­wo. – To jak bę­dzie? Prze­pu­ścisz mnie wresz­cie?

– Ja… Jasne! Prze­pra­szam, ale cią­gle nie mogę się otrzą­snąć.

Chwi­lę póź­niej świe­żo upie­czo­ny dop­pel­gan­ger bu­szo­wał w szaf­kach i ner­wo­wo pa­ko­wał ubra­nia do torby po­dróż­nej. Za­marł, gdy w drzwiach sta­nę­ła Anna.

– Wy­bie­rasz się gdzieś? – za­py­ta­ła.

– Moż­li­we, jesz­cze nie zde­cy­do­wałem. – Od­chrząk­nął po­spiesz­nie. – Jesz­cze nie zde­cy­do­wałam. Chcę być go­to­wa, tak na w razie czego – od­po­wie­dział.

– Dziw­nie się dzi­siaj za­cho­wu­jesz, je­steś jakaś nie­swo­ja. Mogę ci jakoś pomóc? – za­py­ta­ła współ­lo­ka­tor­ka.

Mam na­dzie­ję, że nie będę mu­siał zro­bić jej krzyw­dy, po­my­ślał. Na głos po­wie­dział jed­nak coś in­ne­go.

– Tak, po pro­stu mam gor­szy dzień. Nie ma czym się przej­mo­wać. – Dla pod­kre­śle­nia pró­bo­wał za­chi­cho­tać, ale wy­szło to jakoś nie­na­tu­ral­nie i ner­wo­wo.

– Ja­aaasna spra­wa. W razie czego wiesz, że na mnie za­wsze mo­żesz li­czyć, praw­da? – od­po­wie­dzia­ła ze zro­zu­mie­niem Anna. – Idę do skle­pu, wziąć ci coś?

– Nie trze­ba, dzię­ki.

Do­koń­czył pa­ko­wa­nie, ro­zej­rzał się po po­ko­ju, po czym za­klął pa­skud­nie. Cho­le­ra, prze­cież jak za­bio­rę po­ło­wę ciu­chów, to Maria się po­ka­pu­je, że coś jest nie tak. Je­stem de­bi­lem, po­my­ślał przy­tom­nie. Więk­szość ubrań odło­żył na miej­sce i z kil­ko­ma wy­bra­ny­mi rze­cza­mi wy­mknął się z miesz­ka­nia.

 

***

Przez ko­lej­ne dni Jakub coraz śmie­lej wcie­lał się w rolę dziew­czy­ny. Kon­tak­to­wał się ze zna­jo­my­mi Marii i ob­ser­wo­wał ich re­ak­cje. Ani razu nie do­strzegł, żad­nych nie­po­ko­ją­cych sy­gna­łów. Re­gu­lar­nie za­czął też od­wie­dzać ulu­bio­ne miej­sca dziew­czy­ny. Re­zul­ta­ty po­dej­mo­wa­nych prób były wię­cej niż za­do­wa­la­ją­ce. Po­mi­mo bo­le­snych skut­ków ubocz­nych ko­rzy­stał też re­gu­lar­nie z do­bro­dziejstw wi­dzą­ce­go oka. Zbyt wcze­śnie było jesz­cze na spo­tka­nie twa­rzą w twarz z praw­dzi­wą Marią.

Gdy pew­ne­go dnia za­dzwo­ni­ła do pracy, że źle się czuje i nie da rady przy­je­chać, Jakub po­sta­no­wił wy­ko­rzy­stać oka­zję. Do­tarł do Bi­blio­te­ki Wo­je­wódz­kiej i wy­tłu­ma­czył prze­ło­żo­nej, że po­ran­ne złe sa­mo­po­czu­cie oka­za­ło się je­dy­nie fał­szy­wym alar­mem. Nie była to pierw­sza tego typu sy­tu­acja, więc wy­tłu­ma­cze­nie zo­sta­ło przy­ję­te bez za­strze­żeń. Przez na­stęp­ne osiem go­dzin snuł się po bi­blio­te­ce, uda­jąc, że pra­cu­je. Kor­ci­ło go, żeby tro­chę po­czy­tać, ale wie­dział, że wzbu­dzi­ło­by to po­dej­rze­nia.  Boże, nudno to było oglą­dać przez oko, ale fak­tycz­nie spę­dzić tu cały dzień, po­my­ślał. I to bez czy­ta­nia! Jak ona w ogóle to wy­trzy­mu­je?

Po­mi­mo środ­ków ostroż­no­ści, które po­dej­mo­wał Jakub, nie udało się unik­nąć kom­pli­ka­cji. Ot, na przy­kład, pod­czas co­dzien­nych za­ku­pów, poza ar­ty­ku­ła­mi spo­żyw­czy­mi pierw­szej po­trze­by, w ko­szy­ku zna­la­zła się także bu­tel­ka wódki. Do­pie­ro lu­stru­ją­ce spoj­rze­nie star­szej eks­pe­dient­ki uświa­do­mi­ło Ja­ku­bowi, że coś jed­nak jest nie tak.

– To do kuch­ni… Dzi­siaj smażę fa­wor­ki. – Nie­pew­nie pró­bo­wał się uspra­wie­dli­wić. Ka­sjer­ka po­now­nie ba­daw­czo wle­pi­ła w niego wzrok. Wresz­cie ski­nę­ła głową.

Zgrzyt po­ja­wił się kilka go­dzin póź­niej. Pech chciał, że praw­dzi­wa Maria także po­szła do skle­pu i na­tra­fi­ła na tę samą eks­pe­dient­kę. Jakub ob­ser­wo­wał całą sy­tu­ację za po­śred­nic­twem wi­dzą­ce­go oka.

– Ko­lej­ne za­ku­py dzi­siaj – za­py­ta­ła zza lady ko­bie­ta. – Jak się udały fa­wor­ki?

– Jak to ko­lej­ne… O ja­kich fa­wor­kach pani mówi?

– Tak wła­śnie my­śla­łam… Taka młoda i już pro­blem z al­ko­ho­lem… Co za czasy…

– Co też pani mi tu in­sy­nu­uje! – krzyk­nę­ła obu­rzo­na dziew­czy­na.

– Spo­koj­nie, nie robi mi tu scen.

Ale Maria nie do­koń­czy­ła za­ku­pów ani prze­dziw­nej kon­wer­sa­cji. Za­miast tego po­spiesz­nie wy­bie­gła ze skle­pu.

Bieda w tym, że nie pierw­szy raz się to zda­rzy­ło. Od pew­ne­go czasu Jakub re­gu­lar­nie był świad­kiem roz­mów, w któ­rych dziew­czy­nie za­rzu­ca­no wy­po­wia­da­nie słów, któ­rych zde­cy­do­wa­nie nie po­wie­dzia­ła oraz prze­by­wa­nie w miej­scach, w któ­rych na pewno nie by­wa­ła. Wi­dział, że z dnia na dzień Maria staje się bar­dziej ner­wo­wa. Muszę się z nią wresz­cie skon­fron­to­wać, jesz­cze tro­chę i na­ba­wi się pa­ra­noi, albo cze­goś gor­sze­go, po­my­ślał.

Pew­ne­go dnia chło­pak przy­glą­dał się, jak Maria od­kry­wa, że z­gi­nę­ło jej tro­chę ubrań. Po­cząt­ko­wo za wi­no­waj­cę zo­sta­ła uzna­na współ­lo­ka­tor­ka.

– To nie­ele­ganc­ko, po­ży­czać ubra­nia i nawet nie za­py­tać o po­zwo­le­nie.

– Słu­cham? Jakie znowu ubra­nia? – za­py­ta­ła Anna.

– Dwie bluz­ki, dżin­sy i su­kien­ka, nie uda­waj greka!

– Może sama je za­bra­łaś? Tego dnia, gdy za­la­łaś się kawą w pracy.

– Jaką kawą? O czym ty w ogóle mó­wisz?

– A mó­wi­łam ci, że je­steś jakaś nie­swo­ja… Wiesz, nie zro­zum tego źle, ale… Nie my­śla­łaś o sko­rzy­sta­niu z po­ra­dy spe­cja­li­sty? Ostat­nio dziw­nie się za­cho­wu­jesz.

– Ale… – Pró­bo­wa­ła bro­nić się Maria. Prze­rwał jej dzwo­nek te­le­fo­nu. Wzię­ła urzą­dze­nie do ręki. Numer roz­mów­cy był za­strze­żo­ny, mimo to ode­bra­ła.

– Słu­cham?

– Masz wra­że­nie, że osza­la­łaś? Spo­tkaj­my się za go­dzi­nę na wieży ra­tu­sza, to wszyst­ko zro­zu­miesz – od­po­wie­dział jej nie­zna­jo­my męski głos.

– Kto mówi? – za­py­ta­ła.

– Za go­dzi­nę. Wieża ra­tu­sza. – Roz­mów­ca się roz­łą­czył. Maria spoj­rza­ła w kie­run­ku współ­lo­ka­tor­ki.

– Po­roz­ma­wia­my kiedy in­dziej, ja… Muszę coś pil­nie za­ła­twić na mie­ście – po­wie­dzia­ła.

– Jak sobie chcesz. – Anna wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i wy­szła.

Jakub ob­ser­wo­wał, jak dziew­czy­na za­ma­wia Ubera. Po chwi­li otrzy­ma­ła wia­do­mość tek­sto­wą. „Twój kie­row­ca, Krzysz­tof, przy­je­dzie w ciągu pię­ciu minut. Wy­pa­truj czar­nej wołgi”.

Dziew­czy­na cze­ka­ła przed blo­kiem. Gdy po­jazd się po­ja­wił, bez słowa wsia­dła.

 

Tym­cza­sem Jakub, który roz­po­znał głos w słu­chaw­ce Marii, za­koń­czył ob­ser­wa­cję. Za­dzwo­nił dia­beł, a to ozna­cza kło­po­ty, po­my­ślał. Muszę do­trzeć na wieżę zanim coś jej się sta­nie. Po­spiesz­nie do­pro­wa­dził się do po­rząd­ku, po czym ru­szył w kie­run­ku ra­tu­sza.

 

Prze­kro­czył próg, w środ­ku było za­sta­na­wia­ją­co pusto. Nor­mal­nie o tej porze są tutaj tłumy, o co tu cho­dzi?, po­my­śla­ł. Nie miał jed­nak czasu na głęb­sze roz­wa­ża­nia, Maria mu­sia­ła być już na miej­scu. Ru­szy­ł scho­da­mi w stro­nę wieży, ko­lej­ne stop­nie po­ko­ny­wał wiel­ki­mi su­sa­mi. Pchnął drzwi i zaraz spo­strzegł dziew­czy­nę sto­ją­cą na środ­ku po­miesz­cze­nia. Po dia­ble nie było ani śladu. Pod­szedł bli­żej. Maria z prze­ra­że­nia aż pod­sko­czy­ła. Oto bo­wiem zo­ba­czy­ła… sie­bie samą.

Jakub po­sta­no­wił im­pro­wi­zo­wać. Dam radę, po­my­ślał.

– Cie­szę się, że na mnie za­cze­ka­łaś, ko­cha­na – po­wie­dział.

– Ale jak… O co tutaj cho­dzi?! – krzyk­nę­ła prze­ra­żo­na Maria.

– Na­praw­dę mnie nie po­zna­jesz? A to za­baw­ne! No, za­sta­nów się, pro­szę.

– Kim ty je­steś?!

– Ty na­praw­dę już o wszyst­kim za­po­mnia­łaś, nie­ład­nie. Obie­ca­łam… Obie­ca­łem ci naj­bar­dziej zu­chwa­łą kra­dzież w hi­sto­rii ludz­ko­ści i oto je­stem. Ukra­dłem cie­bie! – od­po­wie­dział dop­pel­gan­ger.

– Naj­bar­dziej zu­chwa­łą kra­dzież… Cze­kaj… Ja… Jakub? Jakim cudem?… Jak ty?…

– Mniej­sza o szcze­gó­ły, ale mu­sisz sama przy­znać, że je­steś pod wra­że­niem. Praw­da?

– Ja… To nie­moż­li­we… Jaka znowu kra­dzież? O czym ty w ogóle mó­wisz – wy­bu­chnęła Maria.

– Tak po praw­dzie, to zu­peł­nie mnie nie dziwi, że nie pa­mię­tasz. To wszyst­ko… To była dla cie­bie tylko za­ba­wa, co nie? Lu­bisz tak igrać z uczu­cia­mi in­nych? – Twarz Ja­ku­ba przy­bra­ła ka­mien­ny wyraz.

– Prze­cież to jest nie­moż­li­we!

– Nie­moż­li­we to jest roz­bu­dza­nie w czło­wie­ku na­dziei i ga­sze­nie jej, ni­czym peta na ziemi. – Chło­pak splu­nął pod nogi. – Po­my­śleć, że był taki czas, że chcia­łem dla cie­bie ukraść księ­życ, gwiaz­dy, co­kol­wiek sobie wy­ma­rzy­łaś.

– O czym ty… – Nie zdą­ży­ła do końca wy­ar­ty­ku­ło­wać myśli.

– Gar­dzę tobą! – krzyk­nął Jakub. – Nie, to za mało po­wie­dzia­ne, ja się tobą brzy­dzę!

–Ty? Ty gar­dzisz, mną? – za­py­ta­ła wstrzą­śnię­ta.

– Nawet sobie nie zda­jesz spra­wy, co mu­sia­łem prze­żyć, żeby się tutaj zna­leźć… – od­po­wie­dział.

– Co ty mu­sia­łeś prze­żyć? A po­my­śla­łeś o mnie? Mi­ja­ją ko­lej­ne ty­go­dnie, ja od­cho­dzę od zmy­słów, bo je­stem prze­ko­na­na, że wa­riu­ję. A wszyst­ko oka­zu­je się ja­kimś pod­łym żar­tem… I to ty gar­dzisz mną? Je­steś psy­cho­pa­tą, nikim wię­cej!

Jakub po­czuł, jak krew pul­su­je mu w ży­łach. Ocza­mi wy­obraź­ni wi­dział swoje żmud­ne pla­no­wa­nie, nie­zli­czo­ne kon­wul­sje i wy­mio­ty, uciecz­kę przez opę­ta­ny cmen­tarz. Niespodziewanie usłyszał szorstki głos, rezonujący w głowie. “To ona jest wszystkiemu winna. Musi zostać ukarana”. Zu­peł­nie nie kon­tro­lo­wał od­ru­chów, jakby obcy byt przejął kontrolę nad jego ciałem. W jednej chwili puściły wszelkie hamulce i rzu­cił się z wście­kło­ścią na Marię. Prawą ręką chwy­cił ją za gar­dło i za­czął dusić, lewa ręka spo­czę­ła na ustach dziew­czy­ny.

Po­cząt­ko­wo pró­bo­wa­ła się bro­nić, usi­ło­wa­ła gryźć i kopać, ale nie przy­no­si­ło to żad­ne­go efek­tu. Naj­wy­raź­niej nikt nie sły­szał walki roz­gry­wa­ją­cej się w po­miesz­cze­niu, bo­wiem drzwi po­zo­sta­wa­ły za­mknię­te. Żadna pomoc nie nad­cho­dzi­ła. Maria wiła się w mę­czar­niach, ale za nic nie po­tra­fi­ła się uwol­nić. Ko­lej­ne se­kun­dy mi­ja­ły nie­zno­śnie, a ruchy dziew­czy­ny były coraz słab­sze. W końcu zu­peł­nie usta­ły.

Jakub spojrzał na dziewczynę i od­sko­czył jak opa­rzo­ny. Od­dy­chał głę­bo­ko, nie mógł zła­pać rów­no­wa­gi. Gdy tro­chę do­szedł do sie­bie, pod­szedł do le­żą­cych na ziemi zwłok i upadł na ko­la­na. Za­czął szlo­chać. 

Boże… Dlaczego to zrobiłem? Co się ze mną stało? Jestem po­two­rem, po­my­ślał zroz­pa­czo­ny.

W tym mo­men­cie po­czuł jesz­cze coś in­ne­go. Jak grom z ja­sne­go nieba ude­rzy­ło go to, co po­wi­nien do­strzec już dużo wcze­śniej. Prze­cież, tak na­praw­dę, nie znam żad­ne­go Krzyś­ka. 

Rze­ko­my przy­ja­ciel po­ja­wił się w życiu Jakuba nagle, ale nie przez przy­pa­dek. Jakże do­god­nie się to zło­ży­ło, po­my­ślał. Za­klął pod nosem i za­ci­snął pię­ści. Wstał i przez dłuż­szą chwi­lę krą­żył do­oko­ła zwłok Marii. Z jego ust wy­do­by­wa­ły się po­je­dyn­cze słowa, same nie­cen­zu­ral­ne. Nagle usły­szał ja­kieś po­ru­sze­nie. Ktoś nad­cho­dzi, po­my­ślał. Ostat­ni raz spoj­rzał na bez­wład­nie le­żą­ce ciało dziew­czy­ny. Drzwi do pomieszczenia otworzyły się, w progu stanął diabeł. Uśmiech malował mu się na twarzy.

– Witam serde…

Ale Jakub nie słuchał, bez słowa ruszył w kie­run­ku okna, otwo­rzył je, po czym wy­sko­czył. Wysłannik piekieł nawet nie próbował jakkolwiek zareagować. Zamiast tego chichotał pod nosem.

 

Tymczasem na chod­ni­ku, przy zma­sa­kro­wa­nych zwło­kach mło­dej dziew­czy­ny ze­brał się tłum ga­piów.

 

EPI­LOG

Krzy­siek sie­dział w kan­ce­la­rii Mi­cha­ła i razem z praw­ni­kiem ra­czy­li się wy­bor­ną, trzy­dzie­sto­let­nią whi­sky.

– Nie wiem, czy o tym sły­sza­łeś… – po­wie­dział nie­spo­dzie­wa­nie dia­beł. – Ale ostat­nio na wieży ra­tu­sza miała miej­sce cie­ka­wa hi­sto­ria. Wy­obraź sobie, że pewna dziew­czy­na udu­si­ła samą sie­bie, a potem jesz­cze po­peł­ni­ła sa­mo­bój­stwo, ska­cząc przez okno. Pysz­na hi­sto­ria.

– Coś tam mi się obiło o uszy. Przy­kro, ale co zro­bić? – za­py­tał fi­lo­zo­ficz­nie praw­nik.

– W sumie to nic – od­po­wie­dział przy­tom­nie dia­beł. – Druga spra­wa, że dziw­ne akcje na wieży ra­tu­szo­wej za­czy­na­ją być taką waszą olsz­tyń­ską tra­dy­cją.

– Nawet nie za­czy­naj…

W od­po­wie­dzi Krzysz­tof je­dy­nie za­chi­cho­tał. Nagle roz­le­gło się gło­śne ude­rze­nie w drzwi kan­ce­la­rii. Po chwi­li do środ­ka wtar­gnął Sal­ce­son. Był cały czer­wo­ny na twa­rzy i drża­ły mu ręce.

– Oszu­ka­łeś mnie, cazzo! – krzyk­nął wście­kły Włoch. – Tym razem miało być ina­czej. Nie było mowy o żad­nych mar­twych ra­gaz­ze!

– Uzna­łem, że w życiu po­trze­ba wię­cej dra­ma­ty­zmu, więc anek­so­wa­łem po­sta­no­wie­nia kon­trak­tu. – Wi­dząc zdzi­wie­nie na twa­rzy roz­mów­cy, dodał. – Jed­no­stron­nie i za­ocz­nie.

– Qu­esto non è ac­cet­ta­bi­le! Tak być nie może!

– I co z tym zro­bisz? – Dia­beł był wy­raź­nie roz­ba­wio­ny wy­bu­chem Wło­cha.

– Jesz­cze zo­ba­czysz! Mi ven­di­cherò! – Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, wy­biegł z po­miesz­cze­nia.

– Co mi wła­śnie przy­po­mnia­ło… Mamy remis, panie Twar­dow­ski, ha! – Krzysz­tof spoj­rzał w górę i uśmiech­nął się pa­skud­nie. 

– Za­baw­na po­stać, ten Sa­lva­do­re – sko­men­to­wał Mi­chał. – Zanim nam tak bru­tal­nie prze­rwa­no, mó­wi­łeś, zdaje się, coś o zwło­kach dziew­czy­ny?

– Tak, tak. No i w związ­ku z tą całą hi­sto­rią, po­my­śla­łem, że strasz­nie mi na rękę, że lu­dzie nie czy­ta­ją umów, które pod­pi­su­ją.

– Cze­kaj, czyli to był ten cały… jak mu tam było?

– Ko­wal­ski. Jakub Ko­wal­ski. Ten sam. – Dia­beł aż się roz­pro­mie­nił.

– No, ale z two­jej stro­ny kon­trakt zo­stał wy­peł­nio­ny, tak że wszyst­ko w po­rząd­ku. Nikt się nie może przy­cze­pić – od­po­wie­dział Mi­chał.

– Lubię to twoje prag­ma­tycz­ne, praw­ni­cze, po­dej­ście do życia – po­chwa­lił roz­mów­cę dia­beł.

– Już ty mi nie mydl oczu. Ufam, że na wy­peł­nie­niu umowy tym razem po­prze­sta­łeś? – Wi­dząc minę roz­mów­cy, który wła­śnie zło­żył usta w dziu­bek i spo­glą­dał w sufit, je­dy­nie wes­tchnął gło­śno.

– Może kilka razy za­in­ter­we­nio­wa­łem to tu, to tam… O ludz­kim życiu nie może de­cy­do­wać przy­pa­dek. Dzięki temu, że nie przyglądałem się biernie, mamy martwą Radziwiłłównę i jeszcze esencję ciała chłopaka, w sam raz na kolejne zlecenie. Same pozytywy. Ro­zu­miem, że w razie nie­spo­dzie­wa­nych kom­pli­ka­cji… to wszystko zo­sta­je mię­dzy nami?

– Ty się nigdy nie zmie­nisz… – Po­now­nie wes­tchnął praw­nik. – Ale tak, wszyst­ko jest ob­ję­te ta­jem­ni­cą za­wo­do­wą.