Fioletowa zakładka

 

– Al śpisz? Obudź się, pro­szę.

– Gdzie je­ste­śmy Omi?

– Dry­fu­je­my w płasz­czu hi­pe­rol­brzy­ma, spójrz jakie pięk­ne wy­rzu­ty ko­ro­nal­ne.

– Wolę sen.

– Je­steś stary, cią­gle tylko śpisz, może czas byś się od­ro­dził?

– My­śla­łem o tym, ale eony lat nie spo­tka­łem ni­ko­go z na­sze­go ga­tun­ku.

– A ja? Ja się nie liczę ?

– Nie o tym mówię, prze­cież wiesz, by się od­ro­dzić, trze­ba cze­goś spek­ta­ku­lar­ne­go.

– Cze­goś ta­kie­go jak zde­rze­nie ga­lak­tyk ?

– Nie do końca o tym myślę Omi, ra­czej skraj­ne emo­cje. Stwórz­my wroga, do­sko­na­łe­go dajmy mu wszyst­ko i po­zwól­my uwie­rzyć, że może nas uni­ce­stwić.

– Zgoda – rze­kła Omi.

***

Stary młyn. Drew­nia­ne belki, ka­mie­nie. Bie­gli ku drzwiom, trzy­ma­jąc się za ręce.  Krę­tym ko­ry­ta­rzem peł­nym za­ło­mów. Stare, omsza­łe, ce­ra­micz­ne dachy, prze­mie­sza­ne z zie­lo­ny­mi per­go­la­mi, otu­lo­ne blusz­czem. Za­pach drew­na. Oboje czuli  eks­cy­ta­cję.

– Może to ten wła­ści­wy czas – my­śle­li?

To sza­leń­stwo, co ich spo­tka­ło. Tak dia­me­tral­nie inne isto­ty,  po­łą­czy­ła ta jedna chwi­la. 

Wyłom w murze, ja­błoń.

– Ach jak się roz­ro­sła – myśli dziew­czy­na.

Przez zie­lo­ny gąszcz, prze­pla­ta­ny doj­rza­ły­mi owo­ca­mi, widać pa­no­ra­mę oko­lic, czuć za­pach rzeki, cierp­ki, mu­li­sty.

***

Świat sza­lał bielą. Za­dym­ka. Stali w szyku czwo­ro­bocz­nym na pły­cie ko­smo­dro­mu: On, To­mi­ta, Kro­pot­kin i Szulc. Nie­opo­dal Bo­gin­ki pły­nę­ły po tra­pie. Dione po­pchnę­ła de­li­kat­nie Skrze­low­ca, ten po­pełzł wolno na ni­by­nóż­kach, do­ty­ka­jąc płyty ko­smo­dro­mu, wto­czył się mię­dzy MZB.  

– Przej­mu­je­my go, two­rzy­my, czwo­ro­bok – roz­ka­zał To­mi­ta. Mi­krus w swym śmiesz­nym ko­stiu­mie wyglądał jak gruba, czar­na ka­szan­ka. Kro­pot­kin na­ło­żył mu sio­dło. Skrze­lo­wiec unosi się w górę, każdy z eskor­tu­ją­cych usta­la z nim więź.

Lip­ski pa­trzył w oczy Dione, ona od­wza­jem­nia­ła spoj­rze­nie, To­mi­ta po­chrzą­ku­jąc do in­ter­ko­mu, sugerował, że nie czas na amory.

– Nie grze­bać się, mu­si­my pil­nie prze­ka­zać pa­cjen­ta za linię de­mar­ka­cyj­ną – oświad­czył do­wód­ca.  

– Czemu one nie mogą tego zro­bić? – spy­tał Kro­pot­kin, wska­zu­jąc  na Bo­gin­ki le­wi­tu­ją­ce nad płytą ko­smo­dro­mu.

– Bo one nie mają wstę­pu do Nihle, to pa­ria­ski – skwi­to­wał Szulc.

– Za­mknij się! –  wtrą­cił Lipski.

– Cisza– roz­ka­zał To­mi­ta – Sie­dem mil do Nihle – ru­sza­my.

Coś jed­nak było nie tak, trap się nie za­my­kał. Bo­gin­ki wciąż wi­sia­ły nad lot­ni­skiem, intensywnie ich obserwując.

– Co robić sze­fie? –  zwró­cił się do To­mi­ty zi­ry­to­wa­ny Kro­pot­kin. – Idzie­my? Sto­imy?

– Mamy Skrzelowca, macie zadanie, więc w drogę – roz­ka­zał szef.

– Ja pier­do­le! krzy­czy Szulc – spójrz­cie na niebo!

Zi­mo­wy ho­ry­zont za­szedł ogniem. Na or­bi­cie trwa­ła walka.

– Ze­wrzeć szyki, pa­cjent w sio­dle – krzy­czał To­mi­ta – Szyk do cho­le­ry, nie gapić się, lu­dzie!

Bie­gli do linii de­mar­ka­cyj­nej, prze­kli­na­jąc siar­czy­ście, a serca wy­ska­ki­wa­ły im z pier­si. Nie­mal za­chły­sty­wa­li się „czer­wo­ną wodą”.  Zo­sta­wi­li Bo­gin­ki za ple­ca­mi.

***

– Nie chcia­łem!  – krzy­czał Lip­ski  – wy­bacz mi Dione! Ona le­ża­ła na ziemi, a jej ciało ogar­niał pło­mień roz­pa­du. Łeb mu pul­so­wał, jakby otrzy­mał cios mło­tem. Smród pa­lo­ne­go two­rzy­wa, za­dy­mio­ny cały ko­ry­tarz, dźwięk sy­re­ny, ciem­ność prze­ry­wa­na bły­ska­mi świa­tła alar­mo­we­go. Bodź­ce tań­czy­ły i wdzie­ra­ły się mu do głowy, ostry­mi jak nóż zgrzy­ta­mi.

– Śpię czy peł­znę – za­sta­na­wiał się i jak  pi­ja­ny brnął dalej, czuł jak człon­ki, całe ciało od­ma­wia­ły po­słu­szeń­stwa. Naj­le­piej po­ło­żył­by się i umarł. Coś go jed­nak pcha­ło w przód, ja­kieś chore fatum. Sta­rał się ucze­pić cze­goś ma­te­rial­ne­go i do­słow­nie i w prze­no­śni, by od­zy­skać kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Po­twor­ny ból mie­szał myśli i pa­ra­li­żo­wał ruchy. Ten drugi ży­wioł zaś, pró­bo­wał go ujarz­mić, obca siła ka­za­ła mu leżeć, nie ruszać, wbić się w kąt. Czuł dziw­ny, pa­ra­li­żu­ją­cy strach, nie było to nor­mal­ne. Dwie na­mięt­no­ści to­czy­ły niemą walkę, a ofia­rą był on sam. Czuł się jak pijak na gło­dzie. Spa­zmy ci­ska­ły cia­łem. W fa­zach bły­sków wi­dział jesz­cze coś – skó­rza­ste kie­li­chy o ogrom­nych płat­kach, nie­któ­re zwi­sa­ły, inne wy­rwa­ne le­ża­ły na po­kła­dzie, ob­le­pia­ły roz­rzu­co­ne sprzę­ty. W pul­su­ją­cym świa­tle wy­glą­da­ły ni­czym ja­sno­czer­wo­ne, krwa­we ochła­py mięsa. Wciąż wpa­da­ły do środ­ka z ci­chym mla­skiem. Wroga, at­mos­fe­ra Ar­te­mis wni­ka­ła się do roz­her­me­ty­zo­wa­ne­go wnę­trza, jak lis do kur­ni­ka, dziw­ne, nie­spraw­dzo­ne po­wie­trze mie­sza­ło myśli, spra­wia­ło, że serce trze­po­ta­ło jak motyl na szpil­ce. Lip­ski pełzł na czwo­ra­kach, prze­kli­nał, wył z bólu i w bez­sil­no­ści.

 – Od­puść, wbij się w kąt – pod­po­wia­dał głos w gło­wie, je­steś prze­cież tylko od­pa­dem, zwiń się w em­brion, wokół krążą po­two­ry, tylko pa­trzeć jak po­czu­jesz śmier­tel­ny odór ich gar­dzie­li, cia­sny kąt jest dobry, dziu­ra gwa­ran­tu­je prze­trwa­nie, ucie­kaj Lip­ski!

– Skąd ten strach -myślał –  nie­na­tu­ral­ny napad lęku. Skąd po­cho­dził? Od tych kwia­tów? – nigdy ni­cze­go ta­kie­go nie do­świad­czył. Nawet wtedy na  Glize, przede wszyst­kim tam… 

Nagle po­czuł, że po­kład męt­nie­je, chwy­cił się wy­sta­ją­cej dra­bin­ki, serce mu wa­li­ło.  – Nie! tylko nie to!  – po­my­ślał i znów tra­cił  przy­tom­ność.  

***

Kąt­ni­ca i młyn eko­lo­gicz­ny  dziad­ka, śnieg po kost­ki, cały dzie­dzi­niec spo­wi­jał mrok, tylko mała, wi­szą­ca lampka so­lar­na ki­wa­ła się na wie­trze. Lip­ski pa­mię­tał do­brze tę chwi­lę, miał wtedy nie wię­cej niż dzie­sięć lat, wra­cał wła­śnie z lo­do­wi­ska z prze­wie­szo­ny­mi przez ramię łyż­wa­mi. Gdy wy­cho­dził był jesz­cze, jasny dzień, w grud­niu noc przy­cho­dzi­ła szyb­ko. Ucze­pio­ny za­su­wy, na­ma­cał klam­kę, wszedł do środ­ka. Cięż­kie drzwi sieni za­trza­snę­ły mu się za ple­ca­mi. Ża­rów­ka, która za­wsze włą­cza­ła się au­to­ma­tycz­nie. teraz nie za­dzia­ła­ła. Ci­snął w kąt łyżwy i ple­cak. Mu­siał brnąć w ciem­no­ści z wy­cią­gnię­ty­mi do przo­du rę­ka­mi, by do­trzeć do prze­ciw­le­głych drzwi. Pa­no­wa­ła ab­so­lut­na ciem­ność. Po­miesz­cze­nie pełne było za­ka­mar­ków, scho­dów pro­wa­dzą­cych do sta­rych piw­nic. Nie­zli­czo­na ilo­ści drzwi, wnęk go­spo­dar­czych i za­ka­mar­ków, była w oczach ma­lu­cha mi­tycz­nym la­bi­ryn­tem.  Cisza była tak in­ten­syw­na, że nie­mal gwiz­da­ło w uszach. Pró­bo­wał na­ma­cać ścia­nę i prze­su­wać się wzdłuż niej, cia­łem tar­gał chłód stra­chu. Z ciszy raz po raz od­zy­wa­ły się sze­le­sty, skrzy­pie­nia. Wie­dział. że to stu­let­ni, drew­nia­ny młyn i ma prawo skrzy­pieć, wie­dział, że stare drew­no „pra­cu­je”, nie umiał jed­nak ra­cjo­nal­nie prze­tłu­ma­czyć tego stra­chu, który brał górę i na­ra­stał.

– Gdzie ta ścia­na! – krzy­czał w my­ślach. Gdy ją wresz­cie po­czuł, od­zy­skał odro­bi­nę spo­ko­ju, była zimna i da­wa­ła względ­ny kom­fort, mógł okre­ślić się w tej nie­prze­nik­nio­nej, strasz­nej, trój­wy­mia­ro­wej ciem­no­ści. Upa­jał się jej chło­dem, wo­dził dłoń­mi po su­ro­wych ce­głach. Nagle po­czuł, że ścia­na za­czy­na dziw­nie wi­bro­wać w cha­rak­te­ry­stycz­ny i do­brze mu znany, cy­klicz­ny spo­sób: Wstrząs i wy­ci­sze­nie, dwa wstrzą­sy i wy­ci­sze­nie i znów lekki, długo od­czu­wal­ny wstrząs i znów wyciszenie – jakie to zna­jo­me. – Już wie­dział –  to Orbis re­ge­ne­ru­je swe bio-kompozyty.

 ***

– Na­zwij­my to punk­tem – rzekł Biorg – wska­zu­jąc na wi­ją­ce się u ich stóp wę­żo­wa­te twory, które pro­sto­wa­ły i skrę­ca­ły, ude­rza­jąc zwa­li­sty­mi ciel­ska­mi o burtę plat­for­my, za­wie­szo­nej w wir­tu­al­nych od­mę­tach sło­ne­go je­zio­ra.

Gi­gan­tycz­na hala ury­wa­ła się gdzieś w górze, ustę­pu­jąc miej­sca se­le­dy­no­wym ob­ło­kom, oświe­tlo­nym po­świa­tą ga­zo­we­go ol­brzy­ma. Plat­for­ma le­wi­to­wa­ła, wśród bia­łych, ster­czą­cych, bez­list­nych pa­ty­ków, po­ro­śnię­tych u pod­nó­ża kwia­ta­mi o wiel­kich kie­li­chach.

– A to co? – wska­zał wzro­kiem Ma­rvin na kłę­bo­wi­sko u ich stóp.

– A to pro­szę cię nasza „Sol­nicz­ka roz­pu­sty”

– Nicienie – rzekł Biorg. – Całe jezioro nicieni.  Są nie­mal iden­tycz­ne z na­szy­mi ziem­ski­mi, mają szkie­let hy­dro­sta­tycz­ny, ek­to­der­mę, pro­wa­dzą wy­mia­nę ga­zo­wą po­wierzch­nią ciała i jak nasze po­sia­da­ją płyn su­ro­wi­czy. Pła­wiąc się w sło­nej za­wie­si­nie, samce wy­rzu­ca­ją tony na­sie­nia, przy tym nie­zwy­kle szyb­ko li­nie­ją i od­bu­do­wu­ją stary oskó­rek. Oskó­rek, na­sie­nie, eks­kre­men­ty sta­no­wią wy­śmie­ni­ty po­karm dla pły­wa­ją­cych niżej bez­pł­cio­wych larw.  Za­so­by uzu­peł­nia­ją się szyb­ko, bo Ar­te­mis kipi ży­ciem, nie­opacz­ne zwie­rzę, zwa­lo­ne drze­wo, owad, nie­sio­ny wia­trem, pyłki ro­ślin – sol­nicz­ka wszyst­ko przyj­mie. a ni­cze­go prócz pro­mie­nio­wa­nia nie odda.

 

***

Lip­ski ja­kimś cudem prze­pełzł z ko­ry­ta­rza na mo­stek, czuł ból w nad­garst­ku, jakiś drut ster­czał mu z ręki, bo­la­ło jak dia­bli, do tego śmier­dzia­ło jak w chle­wie. – Skąd ten amo­niak w po­wie­trzu – po­my­ślał?

Optron znów był ak­tyw­ny, na pły­ną­cym ka­ska­dą ekra­nie, mi­ga­ły ury­wa­ne ko­mu­ni­ka­ty.

Drut w nad­garst­ku strasz­nie ura­żał, była to sonda me­dycz­na a wła­ści­wiej kikut po niej.

– Czemu nad­gar­stek? – bił się z my­śla­mi –  widać pró­bo­wał wbić sobie w udo, za­miast tego  tra­fił w rękę.

– Tracę krew – stwier­dził, prze­glą­da­jąc logi – cho­le­ra ro­śnie ci­śnie­nie, a sa­tu­ra­cja spada. Trzy­ma­jąc się ścia­ny, ujął zę­ba­mi kikut sondy. Chwy­cił mocno.

–  1-2-3… Ach! – Li­cząc, gło­śno krzyk­nął z bólu, po czym wy­pluł koń­ców­kę igły.  Krew buch­nę­ła, zdą­żył zro­bić ucisk, nim za­la­ła go ciem­ność.  

***

– Po co nam to, tak na­praw­dę po­ka­zu­jesz  – spy­tał Ma­rvin, wi­dząc, jak stary się na­krę­ca – i co to ma do wie­dzy ope­ra­cyj­nej? Sol­nicz­ka sta­no­wi dla nas tylko punkt od­nie­sie­nia, nic wię­cej.  Plan jest jasny: Lip­ski wy­sa­dza nas na pły­cie, ase­ku­ru­je­my „Wszechwieczną”, Lip­ski Or­bi­sem ochra­nia te…mo­dlisz­ki – Bęb­ni­stów -po­pra­wił się. 

Mu­si­my roz­ma­wiać o za­bez­pie­cze­niu rytuału, a nie roz­trzą­sać na­uko­we teo­rie, dy­wa­guj sobie w gro­nie pro­fe­sor­skim – Biorg!  – ry­czał Ma­rvin.

– Spo­koj­nie sze­fie -szep­nął mu Lip­ski do ucha – ta wie­dza może się tro­chę przy­dać.

-Nie spo­koj­nie!  – zri­po­sto­wał Ma­rvin – ostat­nio też tyle na­wi­jał o to­po­gra­fii Glize i ba­nal­no­ści za­da­nia i co? ilu z nas wró­ci­ło…He? – w co my tu kurwa znowu brnie­my?.

Biorg usiadł na krze­śle, wbrew po­zo­rom nie był zi­ry­to­wa­ny na­głym wy­bu­chem Ma­rvi­na, Lip­ski od­niósł ra­czej wra­że­nie, że Biorg  był bar­dzo zmę­czo­ny, choć sta­rał się to ukryć. Na twa­rzy sta­re­go, ma­lo­wa­ło się też roz­go­ry­cze­nie – może czuł, że do­wódz­two wy­ma­ga od ich sek­cji zbyt wiele.

– Tyle tru­pów, taka ofia­ra, tyle tru­pów…beł­ko­tał cicho Biorg do sie­bie, trąc oku­la­ry.

Lip­ski pod­szedł do sie­dzą­ce­go i po­ło­żył mu rękę na ra­mie­niu. Ten spoj­rzał naj­pierw na niego, potem na za­sę­pio­ne­go Ma­rvi­na.

– Mu­si­cie zro­zu­mieć – kon­ty­nu­ował Biorg –  pewne rze­czy do­ty­czą­ce  rządu świa­to­we­go są poza naszą kon­tro­lą, bo to czy­sta po­li­ty­ka. Nie­któ­re rasy są tak stare, że wła­da­ły wła­sny­mi świa­ta­mi,  gdy my nie ze­szli­śmy jesz­cze z drze­wa. Tam rzą­dzą ry­tu­ały, kon­we­nan­se i stare, spi­sa­ne prawa.  Or­bo­wie na­to­miast aspi­ru­ją do bycia eg­ze­ku­to­ra­mi tych praw. Myślę, że Or­bo­wie nam ufają, na swój wła­sny, prak­tycz­ny, spo­sób. Dali nam wię­cej niż mo­że­my sobie wy­ma­rzyć, rząd świa­to­wy o tym wie. Wie rów­nież, że mo­że­my zy­skać o wiele wię­cej, niż kie­dy­kol­wiek ludz­kość zy­ska­ła. Nie łudź­cie się też, że uczest­ni­cy ry­tu­ału na­wią­żą z nami ja­kim­kol­wiek in­te­rak­cję, jak ten Skrze­lo­wiec w sio­dle, który tylko skom­lał o życie. Pro­to­ko­ły sta­rych ras są po­kręt­ne, my je­ste­śmy dla Path tylko dro­na­mi Orbów, my­śląc o Path trze­ba czy­tać mię­dzy pal­ca­mi.

Biorg prze­su­nął pal­cem, zna­leź­li się teraz w głę­bi­nach sło­ne­go je­zio­ra.

– Ok. To bę­dzie ostat­ni wy­kład –  dodał na­uko­wiec. – To, co teraz wam dam do obejrzenia jest tajne. Ar­te­mis, wszystko, co zo­sta­ło tu za­in­sta­lo­wa­ne, trąci starą, prze­my­śla­ną in­ge­ren­cją. Spójrz­cie na sy­mu­la­cję – wy­łu­skał  ni­cie­nia, po­zba­wia­jąc go po­wło­ki skór­nej.  – ten twór –  kon­ty­nu­ował Biorg –  jego ob­ręcz oko­ło­gar­dzie­lo­wa, ten na­rząd ma pięć zwo­jów nerwowych, a także pięć pni ner­wo­wych, po­łą­czo­nych spo­idła­mi po­przecz­ny­mi. Czte­ry są takie jak u na­szych ro­ba­li, piąty zwój jest inny. Teraz mózg – rzekł Biorg, od­dzie­la­jąc wir­tu­al­nie ko­lej­ne płaty ciała ni­cie­nia. – Nasze ro­ba­le tego nie mają. Po­dob­ną struk­tu­rę ma na­to­miast ludz­ki mózg i więk­szo­ści na­czel­nych w okre­sie em­brio­nal­nym, cho­dzi o tzw. jamki za­rod­ko­we pę­che­rzy­ków mózgu, wy­peł­nio­ne su­ro­wi­czym pły­nem mó­zgo­wo-rdze­nio­wym. My je tra­ci­my w trak­cie embriogenezy, ale u ni­cie­ni z sol­nicz­ki, utrzy­mu­ją się przez cały okres ich  krót­kie­go życia.

 – Tu macie – rzekł Biorg zbli­ża­jąc  – po­dob­ne struk­tu­ry, naj­waż­niej­szy jest jed­nak ten piąty zwój, o którym wcze­śniej wspo­mi­na­łem, pod­świe­tlę go wam na zie­lo­no. Usta­li­li­śmy, że emi­tu­je silne, ener­ge­tycz­nie fale z za­kre­su 4–7 Hz. Fale theta to fale transu. Biorą się z in­ten­syw­nych emo­cji. Od po­je­dyn­cze­go osob­ni­ka do me­gama­sy, je­de­na­stu mi­lio­nów ni­cie­ni na ki­lo­metr sze­ścien­ny so­lan­ki, żywe kłę­bią­ce się emi­te­ry fal theta. Parzą się w za­so­le­niu ok. 400 pro­mi­li na litr.  Sól im w ni­czym to nie prze­szka­dza, od­dy­cha­ją bez­tle­no­wo. Je­zio­ro zwane jest przez nas po­tocz­nie „Sol­nicz­ką roz­pu­sty”, gdyż – ni­cie­nie wciąż: pro­kreu­ją, jedzą, wy­da­la­ją, po­że­ra­jąc od­rzu­co­ny oskó­rek i od­cho­dy, szyb­ko też zdy­cha­ją. Zwło­ki szyb­ko są po­że­ra­ne przez głod­ne larwy. Wy­kry­li­śmy też fale – cią­gnął Biorg – pły­ną­ce z tej wieży. Zbli­żył bu­dy­nek, wy­glą­da­ją­cy ra­czej jak wiel­ki ko­piec termitów.

 – Są modulowane – cią­gnął Biorg– przez tę czar­ną łapę, a raczej an­te­nę kie­run­ko­wą. Twór ma około je­de­na­stu me­trów i jak wi­dzi­cie, wy­ła­zi ze ścia­ny wieży. Kie­ru­je fale na tę oto mem­bra­nę.

Pre­le­gent przy­bli­żył teraz po­mnik sto­ją­cy u pod­nó­ża góry, który prze­sta­wiał z grub­sza: męski na­rząd ko­pu­la­cyj­ny, umiesz­czo­ny w po­chwie ziemi.

– To czę­sta Sym­bo­li­ka Path -rzekł Biorg.– A w ogóle nie kształt jest ważny, ale rola. Wieża i jej Bęb­ni­ści to emitery, posąg to mem­bra­na a Sol­nicz­ka sta­no­wi wzmac­niacz. Celem emi­sji jest ob­szar od­da­lo­ny o 400 mil na wschód, na­zy­wa­my go wiel­ką płytą.

– Wszyst­ko – rzekł Biorg ga­sząc sy­mu­la­cję. Po czym dodał – Or­bo­wie nie chcą mówić, pro­szą tylko w swój cha­rak­te­ry­stycz­ny spo­sób, by całą spra­wę ro­ze­grać, jak na­le­ży – in­for­mu­ją za­ra­zem, że z isto­ta­mi Path trze­ba po­stę­po­wać ostroż­nie.

***

Lato z Dione w Kąt­ni­cy. Cze­kał na to cały rok i na­de­szło. W dzba­nach, do­ni­cach, wia­drach stały na­rę­cza po­lnych kwia­tów. Ich za­pach wręcz dusił. Przez otwar­te okno sły­chać było ćwier­ka­nie wró­bli, gru­cha­nie go­łę­bi i brzę­cze­nie owa­dów. Ona le­ża­ła, naga,  pod­par­ta na łok­ciach. Gdy tak pa­trzy­ła mu w oczy, mówił do niej „Me­du­zo”. Za jej ple­ca­mi le­wi­to­wa­ły bez­wol­nie prze­wo­dy od­żyw­cze, wsz­cze­py re­ago­wa­ły na eg­zal­ta­cję no­si­cie­la, go­to­we na łącze.

– Tech­no­lo­gia Orb nie jest jed­nak taka zła – po­my­ślał Lip­ski, kła­dąc się tuż przy niej.

Gdy gła­dził jej brą­zo­wą skórę, zbli­ży­ła se­le­dy­no­wą rurę do jego ust, do noz­drzy męż­czy­zny do­cie­rał wtedy słod­ka­wy za­pach sy­ro­pu, gęsty płyn jął kapać, wprost w jego roz­chy­lo­ne wargi, wpły­wał do ust. Sły­szał, że to pa­pa­we­ry­na i inne al­ka­lo­idy, wni­ka­ją­ce w krew. Czuł bło­gość i unie­sie­nie. Dione obej­mo­wa­ła go, kie­ru­jąc do ust ko­lej­ny prze­wód, tym razem zie­lo­ny.

–  Za­pew­ne  ko­de­ina – po­my­ślał –  za­le­wa­ła  mu wargi, po­ły­kał chci­wie. Sub­stan­cja była słod­ka jak miód, pły­nę­ła z wnę­trza no­si­ciel­ki, wy­mie­sza­na z jej pły­na­mi ustro­jo­wy­mi.

– Lubię te  zbli­że­nia z Bo­gin­ką – my­ślał. Prze­wo­dy wiły się jak węże. Przy­kła­dał głowę do jej ob­fi­tej pier­si, chcąc usły­szeć bicie serca. Dione nie od­dy­cha­ła, bo z de­fi­ni­cji nie żyła. Orby po­zy­ski­wa­ły Bo­gin­ki z wiecz­nej zmar­z­li­ny, gdzie od wie­ków tkwi­ły i czy­ni­li z nich broń. Lip­ski sta­rał się  o tym nie my­śleć, brew po­zo­rom ich dziw­ny zwią­zek nie po­wi­nien mieć racji bytu. Lip­ski wy­tę­żył słuch,  nie sły­szał jed­nak  nic poza brzę­cze­niem pły­nów w prze­wo­dach,  serce Dione nie biło, to tylko czy­sta fos­fo­ry­la­cja oksy­da­cyj­na.

– Poza tym to nor­mal­na babka – roz­my­ślał Lip­ski – no  może poza włók­nem wę­glo­wym w ścię­gnach i krwią o kon­sy­sten­cji płyn­nej rtęci.  Je­stem szczę­ścia­rzem,  to ko­bie­ta ide­al­na.

Le­że­li tak, rury wiły się a elik­si­ry ka­pa­ły na ich nagie ciała, ete­rycz­na woń roz­no­si­ła się w po­wie­trzu. Chło­pak chci­wie zli­zy­wał z jej ciała nek­tar, kro­pel­ka po kro­pel­ce. Potem przy­szedł sen, był słod­ki, płyn­ny i parny i rów­nie szyb­ko po­szy­bo­wał w ni­cość. Kul­mi­na­cyj­nie ciała ukoń­czy­ły ry­tu­ał, ze­spo­lo­ne tań­czy­ły w eks­ta­zie unie­sień w nar­ko­tycz­nym tran­sie.

– Czy jej włosy uno­szą się, le­wi­tu­jąc jak węże, czy to tylko haj?  -my­ślał Lip­ski.

– To przez ten de­li­kat­ny za­pach olejków – pomyślał – ni­czym drze­wo pasji: słod­ka­wy, cierp­ki upa­ja­ją­cy za­pach li­za­ków. Prze­wo­dy w końcu zo­sta­ły wchło­nię­te przez ciało Dione, nie po­zo­sta­wia­jąc po sobie śladu.

***

Bie­gnąc, uj­rze­li w wi­zje­rze PIP prze­ra­żo­ną twarz Ian, coś krzy­cza­ła, wszy­scy czte­rej to wi­dzie­li i sły­sze­li trza­ski, za jej ple­ca­mi fru­wa­ły sprzę­ty, po czym trans­mi­sja za­ni­ka­ła.

– Co jest sze­fie – krzyk­nął Szulc do  To­mi­ty

– Orbis? – co się tam u was dzie­je? – wołał To­mi­ta w biegu – bez re­zul­ta­tu, wtem niebo roz­darł świe­tli­sty błysk. Na śnież­nej Gilzę hu­la­ła za­wie­ru­cha, a niebo  stało w ogniu. Po mi­nu­cie do­tar­ła do nich i fala gromu. Bie­gli w czwo­ro­bo­ku a w środ­ku Skrze­lo­wiec w sio­dle.

Wtem usły­sze­li pisk za ple­ca­mi, to one, Bo­gin­ki ru­szy­ły w ich stro­nę, zaraz będą za­bi­jać.

 – Wszyst­kie MZB,  szyk zwar­ty, chro­nić Skrze­low­ca! – krzy­czał To­mi­ta.

Przy­by­ły szyb­ciej niż się im wy­da­wa­ło.  Na­stą­pi­ło kilka ude­rzeń pól kon­wek­cyj­nych, raz za razem. MZB li­pec­kie­go padł na twarz, gnie­cio­ny polem Bo­gin­ki. Ostat­kiem sił pod­niósł się na łok­ciach. Amor­ty­za­to­ry  za­wy­ły, cudem utrzy­mał rów­no­wa­gę, nie gnio­tąc pa­sa­że­ra i znów otrzy­mał po­tęż­ny cios w plecy, drugi i trze­ci. To była Dione, le­wi­to­wa­ła nad nim, gnio­tąc polem kon­wek­cyj­nym. Prze­cią­że­nie, MZB się wy­łą­czył, pan­cerz usztyw­nił się awa­ryj­nie, za­mie­nia­jąc w mo­no­lit, mógł teraz nawet po nim prze­je­chać czołg. Lip­ski pły­wał w mar­twym MZB w „czer­wo­nej wo­dzie” niczym w wiel­kim jaju.  Mógł tylko pa­trzeć, na tle mi­ga­ją­cych kodów, jak ko­le­dzy roz­pacz­li­wie wal­czy­li o życie, wi­dzieć ich wo­ła­nia, jęki i ago­nię.  Bo­gin­ki tań­cząc roz­ci­na­ły na ka­wał­ki MZB ko­le­gów. Ma­szy­ny im­plo­do­wa­ły, jedna za drugą, krwi­ste ka­łu­że czer­wo­nej wody bar­wi­ły świe­ży śnieg, zna­cząc miej­sca ludz­kiej ago­nii. Zmar­z­nię­te płat­ki ude­rza­ły cicho o mar­twe pan­ce­rze, szem­rząc re­qu­iem.

 

***

Lip­ski klę­czał, wszyst­ko wi­ro­wa­ło, wstał i wbił po­now­nie sondę me­dycz­ną, tym razem prze­pi­so­wo w udo.  – Hio­scy­ja­mi­na, atro­pi­na i sko­po­la­mi­na,  od­czy­tał – otrzy­mał na­praw­dę koń­ską dawkę al­ka­lo­idów. Po­wie­trze Ar­te­mis zmie­sza­ło się z ziem­skim. Ka­dłub był, jesz­cze nie­szczel­ny a kie­li­chy kwia­tów go cał­ko­wi­cie przy­kry­ły.

Mi­ja­ły godziny, w których mdlał i się budził w ma­li­gnie,  przy­piął się pasem do fo­te­la, by nie robić sobie wię­cej krzyw­dy. Z go­dzi­ny na go­dzi­nę Orbis po­wo­li za­ra­stał bio­kom­po­zy­tem, kie­li­chy kwiatów, które wcze­śniej po­ra­zi­ły nerwy Lip­skie­go, zo­sta­ły de­fi­ni­tyw­nie wy­da­lo­ne z wnę­trza stat­ku. Ka­bi­na sta­wa­ła się wresz­cie her­me­tycz­na.

– Dru­ko­wa­nie MZB, zaj­mie dwa­dzie­ścia go­dzin – roz­my­ślał Lip­ski. MZB za­si­la­ny ogni­wem deu­te­ro­no­wym, może ge­ne­ro­wać nawet nie­wiel­kie pole ochron­ne, w dro­dze do wieży, nocą mógł­by od­po­czy­wać.

Na­za­jutrz wy­pu­ścił agro­kop­ter. Zma­po­wał teren w pro­mie­niu dwu­stu mil. Wobec braku łącz­no­ści sa­te­li­tar­nej do­kład­na mapa była na wagę złota. Wgra ją w świe­żo wy­dru­ko­wa­ny MZB.

Na­za­jutrz Lipski wy­szedł pierw­szy raz poza Or­bi­sa. Sta­nął nad brze­giem sol­nicz­ki – wiel­kie słone je­zio­ro cią­gnę­ło się po sam ho­ry­zont,  brzeg po­ra­sta­ły wiel­kie, tycz­ko­wa­te, bez­list­ne twory, peł­nią­ce tu funk­cje drzew. Ster­cza­ły ni­czym wy­so­kie, białe an­te­ny, na tle la­zu­ro­we­go nieba. Woda w je­zie­rze nie­wie­le róż­ni­ła się ko­lo­ry­stycz­nie od nieba. Pod lu­strem kłę­bi­ła się nie­skoń­czo­na ilość wę­żo­wa­tych kształ­tów. Na brze­gu za­le­ga­ły zaś, ogrom­ne hałdy soli. Wi­dział kie­dyś Morze Mar­twe na Ziemi, ale to tutaj to była praw­dzi­wa, żywa sol­nicz­ka.

Z dala od brze­gu widać było do­stoj­ne kształ­ty pa­ty­ko­wa­tych zwie­rząt. Wy­so­kich na wiele me­trów niczym ży­ra­fy – a wła­ści­wie żywe ży­ra­fie szkie­le­ty, skła­da­ją­ce się jakby z krę­go­słu­pów stą­pa­ją­cych na sze­ściu, tycz­ko­wa­tych no­gach.  Na dłu­gich, cien­kich szy­jach, no­si­ły cien­kie, pen­se­to­wa­te łby. Wy­łu­ski­wa­ły nimi ni­cie­nie z toni sol­nicz­ki, tra­fia­ły do wą­skich, ru­ro­wa­tych be­be­chów. Ich ape­tyt był nie­zrów­na­ny. Rów­nie ob­fi­cie pa­sku­dzi­ły, za­si­la­jąc je­zio­ro od­cho­da­mi.

Na tle za­chod­nie­go ho­ry­zon­tu gó­ro­wa­ła wieża. Wy­glą­da­ła rze­czy­wi­ście jak ko­piec ter­mi­tów. Wresz­cie wze­szło  słoń­ce, a za sześć go­dzin na ho­ry­zont wzej­dzie – ga­zo­wy ol­brzym, wiel­ko­ści Urana i wy­peł­ni oto­cze­nie swą nie­ziem­ską po­świa­tą. Wszyst­ko sta­nie się wtedy pra­wie fio­le­to­we. Ska­li­sta Ar­te­mis ma roz­miar dwóch trze­cich śred­ni­cy Ziemi, a że krąży bar­dzo bli­sko gwiaz­dy ma­cie­rzy­stej, znaj­du­je się w ekos­fe­rze czer­wo­ne­go karła  o masie 45% masy Słoń­ca i o po­ło­wę mniej­szym pro­mie­niu. Dzień trwa tu 1,4 ziem­skie­go dnia, na­chy­le­nie zaś płasz­czy­zny Ar­te­mis wzglę­dem or­bi­ty jest nie­mal ze­ro­we, nie wy­stę­pu­ją tu zatem pory roku.

Lip­skie­go prze­ra­żał cał­ko­wi­ty brak łącz­no­ści z ekipą Mar­wi­na. Zo­sta­wił ich na „Wiel­kiej pły­cie”. Ska­ka­li z Or­bi­sa, ży­cząc po­wo­dze­nia. Od­la­tu­jąc pa­trzył jak sześć MZB  czła­pa­ło dum­nie po pły­cie, ku przy­czół­ko­wi. Po kwa­dran­sie jego Orbis runął w dół, ku sło­ne­mu je­zio­ru.

Od­bior­nik mil­czał. Re­je­stro­wał na­to­miast sze­reg mi­kro­fal od­bi­tych od stra­tos­fe­ry a po­cho­dzą­cych wła­śnie z wieży. Wie­dział, że gdy tylko bę­dzie gotów, musi wy­ru­szać.

Po­sta­no­wił po­dró­żo­wać w MZB w try­bie mo­bil­nym, miał de­fi­cy­ty „czer­wo­nej wody”,  syn­te­za bio­prze­wod­ni­ka szła na Ar­te­mis opor­nie.

Szedł wzdłuż je­zio­ra, mi­ja­jąc ogrom­ne bryły soli. Za sobą zo­sta­wił re­ge­ne­ru­ją­ce­go się Or­bi­sa. W duchu nie wie­rzył, że go jesz­cze zo­ba­czy.  Droga do wieży zwa­nej:  „Wieżą Bęb­ni­stów”, nie była zbyt trud­na. O zmierz­chu po­sta­no­wił jed­nak prze­no­co­wać. Per­spek­ty­wa spa­nia w cia­snej ka­bi­nie MZB nie na­pa­wa­ła opty­mi­zmem. Na szczę­ście tem­pe­ra­tu­ra oto­cze­nia był zno­śna. Można było użyć ogni­wa deu­te­ro­no­we­go, by wy­ge­ne­ro­wać nie­wiel­ki pa­ra­sol pola. Wy­brał miej­sce koło fallicznego po­sa­gu w cie­niu wzgó­rza. Posąg był na­praw­dę ma­je­sta­tycz­ny, gó­ro­wał nad bia­ły­mi tycz­ka­mi. Stąd nie­da­le­ko było już do wieży. Ma­te­riał z pa­ty­ko­wa­tych drzew wy­bit­nie się nada­wał do pa­le­nia. Wszę­dzie roz­brzmie­wał sko­wyt nie­zli­czo­nych, ma­łych, zwie­rząt, zbli­żo­nych wy­glą­dem do pa­ty­ko­wa­tych ko­lo­sów. Jak tamte, zło­żo­ne były z cien­kich seg­men­tów, ni­czym ziem­skie pa­ty­cza­ki. W powietrzu latały owady, tro­chę przy­po­mi­na­ją­ce ważki. Słoń­ce da­wa­no za­szło i nawet ga­zo­wy ol­brzym już cho­wał się za ho­ry­zont. Raz po raz, gdzieś po­śród ster­czą­cych, wszechobecne, bia­łych ba­dy­li, od­zy­wał się prze­cią­gły sko­wyt lub po­ry­ki­wa­nie.

Gdy za­pło­nął ogień, po­czuł się raź­niej. Sie­dział na skale i pod­sy­cał pło­mień gru­bym kijem. Lip­ski my­ślał o ko­le­gach o eki­pie Ma­rvi­na. Ten brak łącz­no­ści nie za­po­wia­dał nic do­bre­go. Nie wiedząc, kiedy za­snął.

Sen przy­niósł jak zwy­kle wspo­mnie­nie z Glize, od roku nic mu się in­ne­go nie śniło. Cu­dow­nie oca­lo­ny, czuł w sercu ból – nikt nie wie­dział, co się wtedy stało. Ten mo­ment, gdy Bo­gin­ki wi­sia­ły nad unie­ru­cho­mio­nym MZB, tań­cząc w po­dmu­chach wia­tru, nad tru­chła­mi ko­le­gów.  Miał wtedy świa­do­mość klę­ski, wiedział, że nie wy­trzy­ma ko­lej­ne­go ataku i nie ura­tu­je Skrze­low­ca w sio­dle. Wręgi MZB w końcu pękną. Dione była jak w amoku nie do­cie­ra­ło do niej nic. Gnio­tła MZB Lip­skie­go, polem kon­wek­cyj­nym. Po­zo­sta­łe Bo­gin­ki le­wi­to­wa­ły, przy­glą­da­jąc się zwar­ciu nie­daw­nych ko­chan­ków. W tej jed­nej, ulot­nej chwi­li po­sta­no­wił za­ry­zy­ko­wać. Ze­rwał prze­wo­dy i maskę chro­nią­cą prze­łyk, za­chły­stu­jąc  się bioprze­wod­nie­kiem. Czuł jak żrący płyn za­le­wa mu oczy i usta, a pie­ką­cy ból pa­ra­li­żu­je zmy­sły. Dał jed­nak radę, kop­nia­kiem od­pa­lił właz MZB. Na­stą­pi­ła de­kom­pre­sja, czer­wo­ny płyn buch­nął ni­czym gej­zer w twarz Bo­gin­ki, ośle­pia­jąc jej zmy­sły. Ująw­szy mio­tacz Bojla wy­pa­lił w jej stro­nę. Na Ziemi byłaby to tylko wąska smuga kie­run­ko­wa. Gęsta at­mos­fe­ra pla­ne­ty spra­wi­ła, że kro­ple ener­gii wy­strza­łu zmie­ni­ły się w chmu­rę, któ­rej dro­bin­ki sy­cząc, wi­ro­wa­ły wokół wła­snej osi, by po chwi­li z im­pe­tem wy­strze­lić. Dro­bin­ki roz­pru­ły po­li­czek Dione, drugi strzał ugo­dził si­li­ka­to­we zwoje po­ni­żej jej pier­si. Trze­cie­go strza­łu nie było.  De­kom­pre­sja spra­wi­ła, że mio­tacz wy­padł Lip­skie­mu z ręki a on sam roz­płasz­czył się na pan­ce­rzu swego MZB, ni­czym flą­dra. Mdle­jąc w ka­łu­ży „czer­wo­nej wody”, do­strzegł jesz­cze jak wiot­cze­ją­ca Dione, ni­czym liść na wie­trze, opa­da­ła na za­ni­ka­ją­cym polu kon­wek­cyj­nym, wprost w ra­mio­na daw­ne­go ko­chan­ka. Kątem oka do­strzegł wtedy dziw­ny ruch nad ho­ry­zon­tem, na za­cho­dzie nie­mal po­ciem­nia­ło, ogrom­na chmu­ra spo­wi­ła ośnie­żo­ną do­li­nę. To po­ste­ru­nek w Nihle od­pa­lił za­bój­czą chmarę dro­nów.

Lip­ski obu­dził się w ciem­no­ści. Niebo lśni­ło dia­men­ta­mi gwiazd. Poza bańką pola roz­brzmie­wa­ły gdzieś po­ry­ki­wa­nia fauny Ar­te­mis. Ogień przy­ga­sał, wy­szu­kał w kie­sze­ni resz­tę racji żyw­no­ścio­wej, tem­pe­ra­tu­ra spa­dła, okrył się ple­dem.

Nagle coś uj­rzał, kątem oka i zdę­biał, po­de­rwaw­szy się na równe nogi. Obok niego stała ko­bie­ta – no pra­wie, wy­jąt­ko­wo mocne wy­skle­pio­ne czoło, oczy osa­dzo­ne zbyt wy­so­ko – nie była czło­wie­kiem.

Krwi­ście czer­wo­ne źre­ni­ce świ­dro­wa­ły go na­mięt­nie. Ubra­na na biało, de­li­kat­na i ulot­na. Kru­czo­czar­ne loki spły­wa­ły jej wz­dłuż ple­ców. Uwagę przy­ku­wał jesz­cze jeden szcze­gół: spośród fałd tu­ni­ki ster­czał jej bar­dzo wy­dat­ny brzuch, była w zaawansowanej ciąży.

– Kim je­steś? – za­wo­łał wy­stra­szo­ny Lip­ski.

– Je­stem Omi z rodu Path, od­par­ła ko­bie­ta, z lekka się uśmie­cha­jąc. 

Spo­tka­nie było rów­nie gwał­tow­ne co bez­sen­sow­ne,  ale to Lip­ski był tu go­ściem.  

– Czy mogę usiąść?  – Omi  spy­ta­ła w mowie „inter”, wska­zu­jąc skałę przy ogni­sku. Lip­ski ski­nął głową.  

– Czy wiesz – wy­du­kał Lip­ski… czy mo­żesz mi po­wie­dzieć?

– Uprze­dzę twoje py­ta­nia. Do­brze?  – rze­kła Omi – świ­dru­jąc męż­czy­znę krwi­sty­mi źre­ni­ca­mi. – Twoi przy­ja­cie­le nie żyją – rze­kła –  zgła­dził ich nasz wspól­ny wróg.

– Jed­nym sło­wem zo­sta­li­śmy oboje zdra­dze­ni.

Lip­ski roz­dzia­wił usta, chciał coś wy­ją­kać, lecz ko­bie­ta prze­rwa­ła mu.

– Uprze­dzę ko­lej­ne – cią­gnę­ła Omi. –  Bark  moż­li­wo­ści kon­tak­tu, je­ste­śmy od­cię­ci.

Lip­ski stał jak za­mu­ro­wa­ny. Ko­bie­ta zda­wa­ła się czy­tać mu w my­ślach.

– Tak umrzesz  – oświad­czy­ła – mnie nie można zabić, ale cie­bie tak, zgi­niesz, jak twoi pan­cer­ni ko­le­dzy. Chyba że…

– Wi­dzisz,  je­ste­śmy tu oboje uwię­zie­ni. Tak jak ty pew­nie nie chcesz umierać, tak ja nie mam za­mia­ru eg­zy­sto­wać tu wiecz­nie. Za­wrzyj­my więc układ. Co ty na to Czło­wie­ku?

Omi uśmiech­nę­ła się, od­rzu­ca­jąc włosy do tyłu. Spoj­rza­ła w niebo, Tyle gwiazd – szep­nę­ła – czy wiesz, że nasze ma­cie­rzy­ste świa­ty, leżą w tym samym ra­mie­niu ga­lak­ty­ki? –  Wbrew po­zo­rom, nie róż­ni­my się od sie­bie, aż tak wiele. Dzie­lą nas tylko eony lat. Pod­wi­nę­ła nogi pod brodę. Daj mi koc, od lat  nie czu­łam ta­kie­go chło­du.  

Lip­ski cicho przy­siadł na prze­ciw­le­głej skale. Spoj­rzał w oczy Omi i spy­tał. – Mó­wi­łaś coś o ukła­dzie, pani?

– A tak – ziew­nę­ła Omi – Po­mo­żesz tam­tym w wieży ode­grać ich utwór –  to mu da czas – do­tknę­ła brzu­cha – ener­gia moich przod­ków z wnę­trza pla­ne­ty za­si­li duszę na­ro­dzo­ne­go. – Gwa­ran­tu­ję, że roz­pra­wi się  z na­szym wspól­nym wro­giem w mgnie­niu oka. Tylko nie nawal Lip­ski.

***

Ma­rvin na­zy­wał ich Mo­dlisz­ka­mi. Rze­czy­wi­ście byli  wątli i pa­ty­ko­wa­ci i nie od­bie­ga­li wy­glą­dem od resz­ty tu­tej­szej fauny. Małe oczy na słup­kach i nie­wiel­kie trąbki, z których roz­brzmie­wa­ła mowa inter. Słowa wy­po­wia­da­li z nie­sa­mo­wi­tą dyk­cją. Stą­pa­li na czte­rech krót­kich, pa­ję­czych nóż­kach. Dłu­gie wie­lo­prze­gu­bo­we ręce, zakoń­czo­ne czte­re­ma ru­chli­wy­mi pal­ca­mi.

Ka­pel­mistrz za­pro­wa­dził Lip­skie­go do wiel­kiej Sali. We wieży na bal­ko­nach roz­lo­ko­wa­ły się nie­zli­czo­ne rze­sze pa­ty­ko­wa­tych Bęb­ni­stów, każda z „mo­dli­szek”  po­sia­da­ła iden­tycz­ny ze­staw bęb­nów. Czte­ry palce za­koń­czo­ne ko­pyt­ka­mi, spo­czy­wa­ły już  na mem­bra­nach in­stru­men­tów, jed­nak nie bęb­ni­li.  

– Dla­cze­go nie grają? –  spy­tał Lip­ski Ka­pel­mi­strza.  

 – Wi­dzisz, oni tylko grają we śnie – od­parł tam­ten – Tę pieśń można tylko tak grać. Moim zaś za­da­niem, jest roz­py­lić tu substancję nasenną. Jej źró­dło, zdaje się, już po­zna­łeś.

 – Na od­chod­ne po­wiem ci czło­wie­ku, bo chyba się już nie zo­ba­czy­my – od­parł Ka­pel­mistrz – że nic w tym świe­cie nie jest tym, czym było pier­wot­nie. Za­pro­gra­mo­wa­no nas, by tylko w cza­sie snu, wy­zwa­lać za­ko­do­wa­ne w ge­nach, po­kła­dy na­szych umie­jęt­no­ści. Nasze rytmy ukła­da­ją w się mi­ster­nie utka­ne drga­nia. To prze­ka­zy kie­run­ko­we, opar­te na fa­lach ener­gii z wnę­trza pla­ne­ty. Nawet węże z je­zio­ra nie po­cho­dzą z tego świa­ta. Ich rola to wzmoc­nić naszą me­lo­dię  Ta pla­ne­ta to „wy­lę­gar­nia bogów” – po­wie­dział Kapelmistrz, zatrzaskując za Lip­skim wrota.

Kon­cert się roz­po­czął. Naj­pierw ni­czym kro­ple desz­czu dzwo­nią­ce o szyby, potem jak po­ry­wi­sta burza, sprawił, że wieża za­czę­ła trząść się w po­sa­dach.

Lip­ski sta­nął przy bra­mie, wy­peł­nił ko­mo­rę „czer­wo­ną wodą”. Nad dzie­dziń­cem za­wisł wrze­cio­no­wa­ty sta­tek wroga. Zaraz ujrzy tego, kto zabił jego przy­ja­ciół tu i na Glize. Ujrzy ob­li­cze wroga, który prze­pro­gra­mo­wał Bo­gin­ki i skie­ro­wał uko­cha­ną Dione prze­ciw niemu.

Nie miał złu­dzeń, zi­ści­ło się to, co w duszy po­dej­rze­wał, po otwar­tym tra­pie zje­chał Orb.

Lip­ski na­le­żał do nie­licz­nych ludzi, któ­rzy wi­dzie­li Orbów na żywo.  Dy­na­micz­nie zmien­no­kształt­ne,  świe­tli­ste bańki. Wszy­scy byli tak samo nie­sta­bil­ni.  Wy­glą­da­li, jakby  chcie­li się oblec w re­gu­lar­ny kształt, ale fi­nal­nie wciąż re­se­to­wa­li, tkwiąc w usta­wicz­nej me­ta­mor­fo­zie. Su­nę­li tuż nad zie­mią w ka­łu­ży lep­kie­go śluzu.  

– Od­stąp czło­wie­ku!- zwo­łał Orb w mowie inter  –  a po­zwo­lę ci żyć.

– Nie po­two­rze! – za­wo­łał Lip­ski – To wszyst­ko skoń­czy się tu i teraz.  

– Jak wo­lisz – rzekł Orb.

Dziób stat­ku uniósł się i z ciem­nej ko­mo­ry wy­le­cia­ła sza­rań­cza. Pa­ją­ko­wa­te, skrzy­dla­te drony – śmier­tel­na broń. Na­mięt­nie sztur­mo­wa­ły bańkę pola si­ło­we­go MZB Lip­skie­go. Znał do­brze tę broń, nie miała sobie rów­nych, więc nawet się nie bro­nił. Prze­kie­ro­wał tylko siłę ogni­wa na pan­cerz. Orb na­si­lił atak, Lip­skie­mu  po­ciem­nia­ło w oczach.

– Wszyst­ko stracone – po­my­ślał. Wy­cią­gnął ręce przed sie­bie, roz­cza­pie­rzył palce. Roz­pę­dzo­na sza­rań­cza ude­rza­ła już o pan­cerz, stra­cił osło­ny, przy­kląkł na  ko­la­no.

 – Zaraz się skoń­czy – szep­nął.

 Wtem mu­zy­ka bęb­ni­stów uci­chła.  Orb i sza­rań­cza znik­nę­ły, drzwi za jego ple­ca­mi otwo­rzy­ły się z trza­skiem.

***

Nic ta­kie­go się nie stało – rze­kła Omi.

– Nie gadaj, dresz­czyk emo­cji był i te trupy – od­parł Al.  

– No do­brze pokaż tę książ­kę -do­dał – no daj! O moja droga, nigdy nie po­dej­rze­wa­łem cię o sen­ty­men­ty – skwi­to­wał Al –  i ta fio­le­to­wa  za­kład­ka.

– Daj mi spo­kój bu­fo­nie. Już wolę, wy­rzu­ty ko­ro­nal­ne od cie­bie. – Wy­sy­cza­ła  zi­ry­to­wa­na Omi, za­trza­sku­jąc z im­pe­tem okład­ki.

***

Pro­mie­nie słoń­ca omia­ta­ły wyłom, prze­ni­ka­jąc po­przez zie­lo­ne li­sto­wie, gła­ska­ły skórę dziew­czy­ny.

 – Czy to sen, czy jawa ?  spy­tał chło­pak?

–  To i to – od­par­ła Dione.

Cień kota na ja­snej ścia­nie bu­dyn­ku wskazuje drogę do jego drzwi. Bie­rze ją za ręce i cią­gnie, bie­gną. Let­nie, upal­ne po­po­łu­dnie wlewa się do chłod­nej izby. Pa­trzą sobie w oczy i śmie­ją się, my­śląc – Trwaj chwi­lo, trwaj!.