Rasta, który ocalił świat

Wieczór dwudziestego trzeciego lipca powoli przechodził w noc i pomiędzy szarymi klockowatymi budynkami sporego miasta zaległy gęste, lepkie cienie, których mdłe światła latarni nie były w stanie rozproszyć. Ulice były puste, niebo zasnute chmurami zwiastowało burzę. Na horyzoncie ponad dachami identycznych bloków nabrzmiałe deszczem szarobrunatne obłoki rozbłyskiwały raz za razem w milczeniu. Wiatr zerwał się z typowo letnią gwałtownością wprawiając porzucone gazety i śmieci w taniec szaleńców.

Jamal wytoczył się z jednej z klatek schodowych roztaczając woń świętego ziela i poprawił na głowie swą wełnianą czapę w barwach flagi Etiopii. Wciągnął słodkie, naelektryzowane, rześkie powietrze i powoli ruszył przed siebie. Po całodniowym Binghi, którym z braćmi w wierze czcił urodziny cesarza Hajle Selassie, wciąż słyszał w głowie rytmy wygrywane na bębnach. Zanucił sobie nieśmiertelny kawałek Boba Marleya, żeby się nie martwić, bo każda drobna rzecz pójdzie dobrze, delektując się spokojem panującym w około.

I wtedy, tak po prostu, bez żadnego ostrzeżenia, wylądowało przed nim UFO. W jednej chwili panowały cisza i mrok, a w drugiej lśniący elektryczną bielą talerz o średnicy co najmniej dziesięciu metrów, ze świstem i sykiem osiadł lekko na asfalcie. A potem właz uniósł się bezszelestnie i ze środka wymaszerowała grupka niskich, szaroskórych istot uzbrojonych po zęby.

Plany kosmitów były bardziej niż oczywiste i wręcz rażące prostotą. Przylecieć na obcą planetę, wybić jej mieszkańców, przejąć, co tylko może się przydać… Normalka. Buło ich zaledwie kilkunastu, ale jak już nie raz się przekonali, tylu wystarczało.

Wysiedli więc gotowi rozwalić wszystkich w pobliżu, tak na dobry początek inwazji, kiedy dostrzegli jego. Ubrany na kolorowo wyglądał jak typowy człowiek, ale…

– Szefie? – zapytał z przestrachem kosmita, którego imienia nie sposób przytoczyć i wskazał na dredy spotkanego osobnika. – Czy to czasem nie… Predator?

Groza zmroziła wszystkich odbierając im mowę, pewność siebie i jakąkolwiek odwagę i…

Jamal stał i przyglądał się niecodziennemu widokowi z przyjaznym uśmiechem i już miał przywitać kosmicznych braci z miłością i pokojem, kiedy ci z wrzaskiem uciekli z powrotem do talerza, z trzaskiem zamknęli właz i odlecieli tak nagle, jak się pojawili. Rastaman wzruszył ramionami, westchnął i ruszył dalej podśpiewując sobie.