Wszystkie nasze wilki

1. Wmów sobie, żeś mar­twy

 

Gdy póź­niej wspo­mi­na­ła ten mo­ment, Lake nie ża­ło­wa­ła sa­me­go aktu mor­der­stwa. Wy­rzu­ca­ła sobie je­dy­nie, jak bar­dzo drża­ły jej ręce, jak nie­udol­nie sta­wia­ła stopy, jak wszyst­kie ruchy były nie­zdar­ne i ha­ła­śli­we. Tylko ka­prys losu uchro­nił ją wtedy przed nie­po­wo­dze­niem, po­zwo­lił prze­bić serce be­stii tą marną na­miast­ką włócz­ni. Może ro­bi­ła to nie po raz pierw­szy, po­nie­waż nawet nie wzdry­gnę­ła się na widok krwi. A może to wina lasu, może już zwa­rio­wa­ła, bo to nie­nor­mal­ne, aby pa­trzeć tak obo­jęt­nie na mar­twe ciało.

Ko­bie­ta my­śla­ła, że doj­rzy w oczach to­wa­rzy­sza od­ra­zę, wy­rzut lub co gor­sza po­chwa­łę. Jed­nak Wolf po­pa­trzył na nią zu­peł­nie ina­czej, jakoś tak dziw­nie.

– Idzie Wa­ta­ha z za­świa­tów – wy­du­kał z drże­niem. – Tak po­wie­dział. Już je­ste­śmy mar­twi, ale bę­dzie tylko go­rzej.

– Znaj­dzie­my wyj­ście.

– Mówił, co robią z ta­ki­mi, jak my. Po co tu je­ste­śmy. Dla­cze­go. I kto nam to zro­bił. – Wolf chwy­cił Lake za dło­nie, miał roz­bie­ga­ne, go­rą­ce spoj­rze­nie, nie­rów­ny od­dech. Cisza lasu jesz­cze bar­dziej to uwy­pu­kla­ła, od­bie­ra­jąc ja­kie­kol­wiek po­zo­ry re­al­no­ści. Lake czuła, że tkwi w kosz­ma­rze, trwa­ją­cym tak długo, że sen za­czął po­kry­wać się z rze­czy­wi­sto­ścią. – Lake, ja nie dam rady. Prze­cież wiesz, że nie wy­trzy­mam tego, co mi zro­bią.

– Wró­ci­my. Do. Domu.

– Ale ja wła­śnie o domu mó­wi­łem. – Wolf wy­glą­dał jak osie­ro­co­ne dziec­ko, które do­zna­ło zbyt wiele w zbyt krót­kim cza­sie. Zda­wał się nie wie­dzieć, co robić, jed­no­cze­śnie czu­jąc, że nigdy już nie bę­dzie le­piej.

„To ten las” – po­my­śla­ła. „To ten prze­klę­ty las”.

 Cisza ab­so­lut­na jawi się jako bło­go­sła­wień­stwo, ale w grun­cie rze­czy ogłu­sza; mózg stara się wy­chwy­cić zna­jo­me dźwię­ki, nie sły­sząc ich jed­nak, idio­cie­je. Mimo to Lake po­win­na być bar­dziej czuj­na, nie dać się roz­pro­szyć. Być może wtedy nie sta­ła­by jak głu­pia, pod­czas gdy Wolf strze­lił sobie w głowę.

W tym samym mo­men­cie Lake zro­zu­mia­ła, jak bar­dzo sa­mo­bój­stwo po­tra­fi być ego­istycz­ne. W świe­cie peł­nym przy­wi­le­jów i udo­god­nień wy­ma­ga nie lada od­wa­gi, ale kiedy nie ma się nic, kom­plet­nie nic oprócz dru­giej osoby, to ego­izm naj­wyż­szych lotów. Pa­trząc na krew, mie­sza­ją­cą się z le­śnym po­szy­ciem, udrę­czo­na ko­bie­ta za­sta­na­wia­ła się, czy Wolf nie pod­jął wła­śnie de­cy­zji za nich oboje.

„Skoro razem tak trudno” – my­śla­ła „to sama… Stra­cę zmy­sły szyb­ciej, niż zdo­łam się zabić”.

Sta­ra­ła się wmó­wić sobie, że to nie ego­izm. Ego­izm to żądać od dru­gie­go czło­wie­ka, by żył nie­zno­śnym bytem po to tylko, aby­śmy sami nie mieli cięż­ko po jego stra­cie. Lake Hayes wie­dzia­ła, że w po­przed­nim życiu nie mia­ła­by do Wolfa żalu. Ale w nowej, po­krę­co­nej rze­czy­wi­sto­ści cze­ka­ło ją już tylko bez­na­dziej­ne sza­leń­stwo.

Długo klę­cza­ła przy ciele w grun­cie rze­czy nie­zna­jo­me­go czło­wie­ka. Do­pie­ro po cza­sie zro­zu­mia­ła, że chyba miała za za­da­nie go chro­nić. W takim wy­pad­ku cał­ko­wi­cie za­wio­dła. Obo­jęt­ne jed­nak, jakie wy­zna­cza­my sobie za­da­nia, za­wsze bo­wiem gó­ru­je nad nim jedno – prze­żyć. Mar­twi nigdy nie po­win­ni być waż­niej­si od ży­wych. Ze­bra­ła się więc w sobie i pod­pie­ra­jąc dziw­nie obo­la­ły­mi rę­ka­mi, sta­nę­ła na zdrę­twia­łych no­gach, po czym ru­szy­ła przed sie­bie.

Za­wró­ci­ła.

Gra­ni­ce wy­trzy­ma­ło­ści są zwy­kle dużo bli­żej albo dużo dalej, niż nam się wy­da­je. Lake była kom­plet­nie wy­czer­pa­na, ale jakoś, nawet o tym wiele nie my­śląc, wy­ko­pa­ła Wol­fo­wi płyt­ki dół za po­mo­cą ka­mie­ni. Gdzieś tam, na obrze­żach pa­mię­ci, ko­ła­ta­ło jej się coś jesz­cze. Choć nie czuła się udu­cho­wio­na, wy­cio­sa­ła mu krzy­żyk. Nie przy­cho­dził jej do głowy inny znak sza­cun­ku dla zmar­łe­go, a ten był na­praw­dę ładny. Być może jemu rów­nież by się spodo­bał.

W ciągu na­stęp­nych go­dzin wy­peł­nio­nych przy­tła­cza­ją­cą wę­drów­ką, Lake sta­ra­ła się nie czuć żalu. Po czę­ści nawet Wolfa ro­zu­mia­ła, choć wo­la­ła­by, żeby nie dzia­łał pod wpły­wem emo­cji. Sa­mo­bój­stwo po­win­no być za­pla­no­wa­ne, wy­ko­na­ne z na­le­ży­tym po­rząd­kiem i we­wnętrz­ną pew­no­ścią. Szczę­ście w nie­szczę­ściu spra­wi­ło, że nie było sę­dziów mo­gą­cych go osą­dzać.

Dzień za­mie­nił się w noc, doba zaś w ty­dzień, a ona wę­dro­wa­ła bez końca, za to­wa­rzy­stwo mając je­dy­nie ryby, które znaj­do­wa­ła w zbior­ni­kach wod­nych. Pod­skór­nie czuła, że Wa­ta­ha dyszy jej w kark, choć zmy­sły mó­wi­ły co in­ne­go. Była sama jak palec.

Z po­cząt­ku prze­ra­żał ją każdy ślad czło­wie­ka, ale w końcu wszyst­ko za­czę­ło się Lake mie­szać, może po pro­stu cho­dzi­ła w kółko. Za­sy­pia­ła tam, gdzie stała, bo głowa pul­so­wa­ła bólem.

Całą wiecz­ność póź­niej Lake obu­dził gwizd. Ze­rwa­ła się, nie pa­trząc, dokąd bie­gnie. Nerwy miała na­pię­te do gra­nic moż­li­wo­ści, bo or­ga­nizm cią­gle tkwił w sta­nie walki lub uciecz­ki.

„Nie mogę od­dy­chać. Dla­cze­go nie mogę od­dy­chać. Gdzie są moje nogi, czemu ich nie czuję. Zwy­mio­tu­ję. Moja głowa zaraz eks­plo­du­je. Dla­cze­go jest tu tak gło­śno. Nie osza­la­łam. Chyba osza­la­łam. Osza­la­łam. Może umie­ram. To ko­niec. Nie mogę od­dy­chać. Nie, nie, nie…”.

W na­stęp­nej chwi­li sie­dzia­ła na mo­krej ziemi, opar­ta o drze­wo, nie mogąc po­wstrzy­mać dresz­czy. Czuła się wy­czer­pa­na i nie­zdol­na do ruchu oraz tak oszo­ło­mio­na, jak gdyby ktoś roz­szar­py­wał jej umysł na strzę­py. Serce dud­ni­ło mocno, aż bo­la­ło.

– Od­dy­chaj, psia­krew, od­dy­chaj. Uspo­kój się. To był… zo­bacz… to był tylko ptak. Lake, to ptak. Skup się na jego bar­wie, na skrzy­dłach, na dzio­bie. Zo­bacz, jak drobi. A teraz po­myśl, jakie to ważne. Co to ozna­cza.

– Nie wiem, co to ozna­cza – od­po­wie­dzia­ła samej sobie. – Ale to chyba dobry znak.

Miała dresz­cze, a za­ra­zem całe ubra­nie prze­siąk­nię­te potem. I choć w gło­wie nadal hu­cza­ło, a prawą ręką pra­wie nie mogła ru­szać, po­czu­ła przy­pływ eks­cy­ta­cji. To prze­cież nie tak, że wszyst­ko się nagle zmie­nia – prze­waż­nie są to dro­bia­zgi, które do­pie­ro razem pod­gry­za­ją fun­da­men­ty świa­ta.

„Mu­sisz iść na­przód. Po pro­stu. Idź. Na­przód. Za­wsze po­zo­sta­waj w ruchu”.

Po­ru­sza­ła się jak gdyby po omac­ku, las wy­da­wał się gęst­szy, po­wie­trze zaś coraz moc­niej cią­ży­ło jej w płu­cach. Prze­sta­ła w końcu sy­piać, bo w snach na­wie­dza­li ją za­ma­sko­wa­ni lu­dzie do­sia­da­ją­cy wło­cha­tych be­stii.

Pod­czas jed­nej z ta­kich nocy, gdy sie­dzia­ła z włócz­nią przy­ci­śnię­tą do pier­si, ze spo­co­ną twa­rzą i cięż­kim od­de­chem, usły­sza­ła wycie wil­ków. Od tam­te­go mo­men­tu Lake coraz bar­dziej tra­ci­ła spój­ność z rze­czy­wi­sto­ścią.

„Je­steś mar­twa, pa­mię­tasz? W takim razie prze­ży­jesz. Prze­ży­jesz i… Pie­przo­ny Wolf. Pie­przo­ny, par­szy­wy ego­ista. Nie, nie, nie… Nie. Le­piej nam, le­piej mi, bez niego. Tak. Ale Lake, pierw­sza za­sa­da prze­trwa­nia mówi… Jaka za­sa­da? Co mówi? Nigdy nie idź sam. Ale nie je­stem sama. Wa­ta­ha pa­trzy. Wa­ta­ha po­że­ra. Wa­ta­ha mnie przyj­mie. A co, jeśli za­bi­łam ich wodza? Je­stem wo­dzem. Wa­ta­ha to ja”.

– Co? Co ty pie­przysz? – Lake ude­rzy­ła się w twarz. – Prze­stań się bawić. Rusz się.

„Idę”.

Nic nie wi­dzia­ła, ciem­no choć oko wykol. No tak, miała za­ci­śnię­te po­wie­ki. Szła dalej, być może na czwo­ra­kach, i nawet nie za­uwa­ży­ła, gdy noc prze­mie­ni­ła się w świt. Przy­sta­nę­ła, ogłu­szo­na ka­no­na­dą dźwię­ków. Gdzieś tam, ale jed­nak nie tak da­le­ko, prze­cha­dza­ły się zwie­rzę­ta. Całe masy. Jak to moż­li­we? Może tylko tak jej się zdawało? Drze­wa wciąż wy­da­wa­ły się ogrom­ne. Nie­bo­sięż­ne, nie­odróż­nial­ne, nie­ru­cho­me. Groź­ne. Na­tu­ra po­skro­mi­ła czło­wie­ka, Lake czuła się jak w klat­ce. Gdy spoj­rza­ła w górę, ko­ro­ny drzew roz­ca­pie­rza­ły się na tle nieba, gdy pa­trzy­ła pro­sto, ich gęsto roz­miesz­czo­ne pnie przy­sła­nia­ły wi­docz­ność. 

„Tlen – po­my­śla­ła. „Po­trze­bu­ję tlenu w lesie. To śmiesz­ne. Czy mogę się za­śmiać?”. Za­wy­ła ze śmie­chu.

Opar­ła się o kraty celi. Na­szła ją myśl, że wy­szła już z tego lasu wiele razy, ale wciąż wcho­dzi­ła do no­we­go.

„Ile to już czasu mi­nę­ło? Lake, ko­cha­na, nawet dia­bli nie wie­dzą”. 

Wtem za­uwa­ży­ła, że się my­li­ła. Drze­wa rosły jakby rza­dziej i wcale nie były takie wiel­kie. Błę­kit nieba od­bi­jał się w za­sty­głych oczach Lake. Może jed­nak, po­now­nie, tak jej się tylko wy­da­wa­ło. Miała ocho­tę za­py­tać wilki.

„Tam jest jeden, po­patrz!”.

Fak­tycz­nie, krzak obok za­sze­le­ścił i po chwi­li coś się zeń wy­nu­rzy­ło. Jed­no­cze­śnie był to jej wilk i nie. Był to bo­wiem Wolf, z kuszą wy­mie­rzo­ną pro­sto w twarz Lake. 

 

 

2. W two­jej gło­wie oni od­po­wie­dzą ina­czej

 

Gdy tylko zdała sobie spra­wę, że to kom­plet­nie nie­moż­li­we i cał­ko­wi­cie ir­ra­cjo­nal­ne, umysł wró­cił Lake mo­men­tal­nie, jak gdyby wcze­śniej zro­bił sobie po pro­stu chwi­lę prze­rwy.

Sto­ją­cy przed nią męż­czy­zna nie był Wol­fem, bar­dziej już przy­po­mi­nał Lake, oboje mieli bo­wiem roz­czo­chra­ne brą­zo­we włosy i to coś w spoj­rze­niu, co bu­dzi­ło za­rów­no sza­cu­nek i grozę. Może wła­śnie z po­wo­du tych dwóch emo­cji stali je­dy­nie, nie spusz­cza­jąc z sie­bie oczu, nie wal­cząc, nie ucie­ka­jąc.

Męż­czy­zna wciąż ce­lo­wał do Lake, ale opu­ścił lekko broń, skie­ro­wał kuszę na jej serce. Zlu­stro­wał ją od stóp do głów. Nie był to po­żą­dli­wy wzrok i nie za­trzy­my­wał się na kon­kret­nych czę­ściach ciała. Lake po­czu­ła się oce­nia­na, tak jak oce­nia się zwie­rzę na po­lo­wa­niu – czy jest warte za­cho­du, z któ­rej stro­ny po­dejść.

Ko­bie­ta, ni­czym to zwie­rzę, mu­sia­ła uciec. Od my­śli­we­go i od dusz­ne­go po­wie­trza, które nie­na­tu­ral­nie za­gęsz­cza­ło się wokół i roz­py­cha­ło mię­dzy nimi. Wa­ta­ha nie da­wa­ła czło­wie­ko­wi nawet ode­tchnąć.

– Za­bi­łam jed­ne­go z was kijem. Z drogi – wark­nę­ła przez zęby Lake.

Obcy od­burk­nął coś nie­zro­zu­mia­le. Był silny, kuszę bo­wiem trzy­mał jak za­wo­do­wiec, ale mimo to drga­ły mu mię­śnie, a wzrok na chwi­lę ucie­kał, jak osa­czo­ne­mu dzi­kie­mu zwie­rzę­ciu. Czy Wa­ta­ha może się bać?

Lake po­wo­li sta­wia­ła stopę za stopą, aby go okrą­żyć. Wy­sta­wi­ła przy tym ręce do przo­du, go­to­wa rzu­cić się na ob­ce­go w każ­dej chwi­li.

– Nie do­ty­kaj mnie – wy­char­czał.

– Nie za­mie­rzam – od­po­wie­dzia­ła ko­bie­ta z od­ra­zą. – Ale idę stąd.

O dziwo kusz­nik opu­ścił broń, jak gdyby dając do zro­zu­mie­nia, że droga wolna.

„A jeśli strze­li mi w plecy? Na pewno strze­li. Strze­li aż miło”. – Na se­kun­dę sta­nę­ło jej serce. „A co, jeśli oni wcale nie chcą mnie zabić? Za to, co zro­bi­łam, prę­dzej wytną mi na żywca tar­czy­cę. Ten tutaj wy­glą­da, jakby mógł to zro­bić”.

 „Skup się”, mó­wi­ła głowa. „Dość”, mó­wi­ło serce. W na­stęp­nej chwi­li już od­bi­ła się od pod­ło­ża i wy­ko­rzy­stu­jąc cały ten pęd i za­sko­cze­nie, Lake zdo­ła­ła po­wa­lić ob­ce­go na zie­mię. Wystrzelony bełt mi­gnął obok, roz­wie­wa­jąc ko­bie­cie włosy, ale ona wa­li­ła na oślep pię­ścia­mi. Do­pie­ro po kilku ra­zach do­tar­ło do niej, że idzie zbyt łatwo. Męż­czy­zna w ogóle się nie bro­nił, miał za to dziw­ny wyraz twa­rzy – udrę­ka, dys­kom­fort i re­zy­gna­cja w jed­nym.

– Zejdź ze mnie – po­wie­dział głu­cho.

Lake po­sta­no­wi­ła zo­sta­wić tego zła­ma­ne­go męż­czy­znę. Nie spusz­cza­jąc zeń wzro­ku, po­de­szła jed­nak do kuszy. Nie wy­da­wa­ło jej się, że po­tra­fi z niej strze­lać, poza tym czuła się zbyt słaba na no­sze­nie ta­kiej ko­by­ły, a tym bar­dziej ła­do­wa­nie jej. Za­bra­ła więc wszyst­kie bełty.

– Nie je­stem tym, za kogo mnie bie­rzesz – mruk­nął jesz­cze męż­czy­zna.

Prze­trwa­nie to ciąg wy­bo­rów. Lake wy­bra­ła nie­uf­ność do ob­ce­go i każdy ko­lej­ny krok uświa­da­miał jej moc tej de­cy­zji. Ta twarz… te oczy… tłu­kły się ko­bie­cie po gło­wie ni­czym przed chwi­lą za­po­mnia­na myśl. Z ca­łych sił pró­bo­wa­ła przy­po­mnieć sobie co­kol­wiek, ale nic z tego. Nie­mniej znała go. Czuła, że go znała.

„Czemu za mną nie po­szedł? Chcia­ła­bym… Nie­waż­ne. Nie­waż­ne”.

Tej samej nocy Lake w końcu po­czu­ła, że jej wię­zie­nie nie jest za­mknię­tą sko­ru­pą. Trzę­sła się z zimna, bo ogień le­d­wie się tlił. Nigdy jesz­cze nie wiało tak mocno, Lake stała więc wpa­trzo­na w niebo. Wi­dzia­ła gwiaz­dy. Nie­zli­czo­ną wręcz ilość. Widok ten dawał tak zna­jo­me od­czu­cia, że wraz z ogłu­sza­ją­cym za­wo­dze­niem wia­tru, spra­wił, że padła na ko­la­na i za­czę­ła pła­kać. Pła­ka­ła jak no­wo­ro­dek, który nie wie, co się z nim dzie­je. W jej gło­wie pa­no­wał chaos, na wierzch wy­cho­dzi­ły prze­róż­ne wspo­mnie­nia, ale mi­ja­ły tak szyb­ko, że nie mogła ich przy­swo­ić. Nie da się żyć, nie wie­dząc, kim się jest i dokąd się zmie­rza, nie po­tra­fiąc wy­obra­zić sobie przy­szło­ści.

Czuła, że już wkrót­ce nie da rady tak dalej, ale jed­no­cze­śnie tak bar­dzo nie chcia­ła umie­rać. W grun­cie rze­czy w ludz­kiej na­tu­rze nie leży pod­da­wa­nie się, mimo to licz­ba ude­rzeń, które można przy­jąć, jest ogra­ni­czo­na. Gdy za­wy­ło stado wil­ków, za­czę­ła krzy­czeć. Za­kry­ła uszy i wyła jak one. Ro­bi­ła to tak udol­nie lub nie­udol­nie, że chwi­lę póź­niej jeden z nich sta­nął wprost przed nią. Był mon­stru­al­nie wiel­ki, łapy zda­wał się mieć wiel­ko­ści ludz­kiej głowy, a kły dłu­gie i ostre jak szpi­le. Bydlę le­d­wie mach­nę­ło pa­zu­ra­mi, ale do­się­gnął celu. Lake miała wra­że­nie, że upa­dła jesz­cze zanim co­kol­wiek po­czu­ła.

 

 

– Prze­stań krzy­czeć. – Chra­pli­wy głos był na­glą­cy, ostry, wcale bła­ga­ją­cy.

– Uwa­żaj… – jęk­nę­ła Lake, rów­no­cze­śnie pod­no­sząc się na obo­la­łych rę­kach. Twarz pie­kła ją jak cho­le­ra. Mimo to wy­ję­ła na­rę­cze beł­tów i rzu­ci­ła je obok kusz­ni­ka. – Zabij to coś.

– Co mam zabić?

– Wilka. Nie­na­tu­ral­nie wiel­kie­go. To on mnie wła­śnie… – urwa­ła, bo gdy do­tknę­ła twa­rzy, nie po­czu­ła pod pal­ca­mi ani krwi, ani rany. Je­dy­nie zro­go­waciałą skórę.

– Tę bli­znę mia­łaś już wcze­śniej. Inny wilk, inne czasy. Ten las uka­zu­je naj­wi­docz­niej nasze lęki.

– „Naj­wi­docz­niej”? – Lake prze­sta­ła już piec twarz, ale dud­ni­ło jej w skro­niach i ból ten roz­cho­dził się ryt­micz­nie w tył głowy.

– Zo­rien­to­wa­łem się, gdy jako je­dy­na zo­sta­wi­łaś mnie w spo­ko­ju. Cała resz­ta wy­cią­ga ręce i nie chce się od­wa­lić.

Nie spodo­ba­ło jej się to, nie spodo­ba­ło ani tro­chę. Jak można wy­grać z czymś, co nie ist­nie­je? Co czeka osobę, która prze­gra z wła­snym lę­kiem? Spoj­rze­nie nie­zna­jo­me­go było od­bi­ciem tych sa­mych od­czuć i myśli. Zresz­tą w całej jego twa­rzy tkwi­ło coś, co gwa­ran­to­wa­ło prze­trwa­nie.

– Opu­ści­my to miej­sce – stwier­dzi­ła Lake.

– Tak – od­parł męż­czy­zna, po czym wstał tak szyb­ko, jakby w isto­cie miał na myśli „teraz, zaraz”.

Lake kiw­nę­ła głową w hoł­dzie po­śpie­cho­wi, i nawet nie za­sta­na­wia­ła się, czy ob­ra­na przez niego ścież­ka jest pra­wi­dło­wa. Nagle po­czu­ła, jakby zmar­z­nię­ta usia­dła przy ogniu; za­ufa­nie sma­ko­wa­ło do­brze.

– Na­zy­wam się Lake Hayes.

– Bi­shop Tenn.

Nie za­trzy­ma­li się, nie ro­bi­li z tego ce­re­gie­li, choć oboje wie­dzie­li, że ta wy­mia­na nio­sła ze sobą duże zna­cze­nie. Tylko imio­na łą­czy­ły ich z prze­szło­ścią, z ich daw­ny­mi „ja” – po­da­ro­wać komuś je­dy­ną cenną dla sie­bie rzecz to nie­ma­ło.

Od­stra­sza­li na­wza­jem swoje lęki, toteż po­dró­żo­wa­li szyb­ciej. Lake wciąż sły­sza­ła wycie, ale brak re­ak­cji Bi­sho­pa Tenna roz­wie­wał strach. Bi­shop zaś nie­ustan­nie wi­dział tłum ludzi, ale z Lake u boku nie od­wa­ża­li się wy­cią­gać rąk. Było mu więc do­brze do­pó­ty, do­pó­ki nikt go nie do­ty­kał.

„To zwy­kły las. Nudny jak bez­chmur­ne niebo”. – Ko­bie­ta zdzi­wi­ła samą sie­bie tym spo­strze­że­niem. „Nie ma tu nic nie­zwy­kłe­go”.

Dzia­ła­li jak jeden me­cha­nizm, bez słów, nie mogło być więc mowy, że się nie znali, że nie tkwi­li już kie­dyś w po­dob­nej sy­tu­acji – wspól­nie wal­czy­li o prze­trwa­nie, jak gdyby nie ro­bi­li nigdy nic in­ne­go. Lake mu­sia­ła zo­sta­wić na póź­niej roz­my­śla­nie, czy to dobry znak, czy wręcz prze­ciw­nie.

– Czy obu­dzi­łeś się nagle w środ­ku lasu? – za­py­ta­ła, gdy brzu­chy mieli względ­nie na­peł­nio­ne. Na­wią­zy­wa­ła do wła­sne­go do­świad­cze­nia.

– Nie – zdzi­wił się Bi­shop. – Sta­łem wśród drzew, z kuszą w ręku i pustą głową. Za­czą­łem po pro­stu… iść na­przód. – Do­ło­żył drew do ognia, pło­mie­nie roz­bły­sły, ale na chwi­lę. Nie zro­bi­ło się wiele cie­plej. – Prze­klę­ta sosna.

– Dziw­ne jest to, co mó­wisz. Nie pa­su­je do moich po­przed­nich za­ło­żeń. To tak jakby… jakby była tu jakaś za­sło­na. Co gdyby ją zna­leźć i przejść przez nią po­now­nie?

– Od razu wró­ci­łem się po swo­ich śla­dach – wy­ja­śnił cier­pli­wie. – Nic z tego. Za­to­czy­łem koło.

– Mi­nę­ło tak dużo czasu… Już mia­łam kie­dyś po­dob­ną myśl. Otóż, co jeśli wy­szli­śmy z tego lasu setki razy, ale każdy ko­niec jest jed­no­cze­śnie po­cząt­kiem?

Bi­shop od­po­wie­dział ina­czej, niż się spo­dzie­wa­ła. Szcze­rze wo­la­ła, żeby po­wie­dział co­kol­wiek in­ne­go tylko nie to.

– Przy­cho­dzi mi już do głowy tylko jeden spo­sób. Pod­dać się lękom.

 

 

Sie­dząc nad taflą wody, Lake wpa­try­wa­ła się w swoje od­bi­cie. Prze­jeż­dża­ła pal­cem po sta­rej bliź­nie, pró­bu­jąc przy­po­mnieć sobie tam­te­go wilka i tamte czasy. Miała wła­śnie prze­żyć raz jesz­cze naj­więk­szy kosz­mar, jed­nak bez wie­dzy em­pi­rycz­nej, a więc na ślepo, do­dat­ko­wo bez stra­chu.

– Zro­bi­my to jed­no­cze­śnie – po­wie­dział Bi­shop.

– Bez krzy­ku, z otwar­ty­mi ocza­mi. Pa­mię­tam. – Lake prze­łknę­ła ślinę. Po­zo­sta­ło im tylko cze­kać.

Wilk zja­wił się nie­śpiesz­nie, jak gdyby kom­plet­nie świa­do­my, że jest ocze­ki­wa­ny. Nawet się nie skra­dał, po pro­stu wy­ło­nił zza drze­wa i cze­kał. Był co naj­mniej trzy razy więk­szy niż po­wi­nien, ale Lake stała go­to­wa z wy­cią­gnię­tą przed sie­bie włócz­nią. Okrą­ża­li się i choć nor­mal­nie ży­wi­ła­by doń ogrom­ny re­spekt, teraz miała ocho­tę się śmiać. 

– Nie je­steś praw­dzi­wy – wy­mam­ro­ta­ła. – Jeśli jed­nak, udo­wod­nij.

Jak na ko­men­dę, wilk sko­czył, po czym przy­gwoź­dził ko­bie­tę do ziemi za­le­d­wie jed­nym ru­chem. Sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi mu­sia­ła pa­trzeć, jak ten wy­su­wa pa­zu­ry, czuła nie­mal gorąc krwi. Raz jesz­cze wilk roz­orał jej twarz.

I wtedy znik­nął, a świat wraz z nim.

 

 

3.Sięgnij po­mię­dzy furię a spo­kój

 

– Do­cie­ra, co się do nich mówi? – za­py­tał Nad­zor­ca, za­glą­da­jąc każ­de­mu pod­ko­mend­ne­mu w oczy.

– Jesz­cze nie. – Padła od­po­wiedź. – Kwe­stia chwi­li.

Nad­zor­ca za­my­ślił się, być może wy­obra­żał sobie pięk­ną scenę usu­wa­nia z tego świa­ta dwój­ki re­ne­ga­tów. Nie pierw­szy raz zresz­tą.

– Z Bi­sho­pem Ten­nem nie da się roz­ma­wiać. Za­mknij­cie go na razie, ale jakoś po­rząd­nie. Da­waj­cie ko­bie­tę.

Lake Hayes wy­glą­da­ła zu­peł­nie ina­czej, niż gdy wi­dział ją ostat­nio. Ko­bie­tę, którą oso­bi­ście wpro­wa­dził do Sys­te­mu, ota­cza­ła uprzed­nio aura dys­cy­pli­ny, le­żą­ca swoją drogą nie­sa­mo­wi­cie na czło­wie­ku. Gdyby teraz pa­trzy­ły nań puste oczy, skry­wa­ją­ce zła­ma­ną duszę i brak chęci do życia, byłby ukon­ten­to­wa­ny. Jed­nak Hayes wy­glą­da­ła przede wszyst­kim na mocno wkur­wio­ną. Trzy­ma­ła się pro­sto, za­dar­ła brodę.

– Jak się pani czuje? – za­py­tał ostroż­nie.

– Boli mnie głowa.

– No tak, to ab­so­lut­nie zro­zu­mia­łe. Tkwi­ła pani w śpiącz­ce przez ostat­nich kilka ty­go­dni. To cud, że może pani cho­dzić! – W głos Na­czel­ni­ka wkra­dło się drże­nie, które ko­bie­ta w lot do­strze­gła. Prze­chy­li­ła głowę pra­wie nie­zau­wa­żal­nie. Męż­czy­zna prze­łknął ślinę. Dla za­cho­wa­nia po­zo­rów nie skuli re­ne­gat­ki, jed­nak od­po­wied­ni przy­cisk, uwal­nia­ją­cy klat­kę, cho­wał się pod pra­wym pod­ło­kiet­ni­kiem. – Praw­dzi­wy cud…

– Nie, nie – ucię­ła Hayes z werwą na­ro­wi­ste­go konia. – To nie był sen ni sy­mu­la­cja. Byłam przed chwi­lą w innym miej­scu, teraz je­stem tutaj. W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach chcia­ła­bym, abyś po­wie­dział mi, co się wła­ści­wie wy­da­rzy­ło. Po tym, co prze­szłam, nie uwie­rzę jed­nak w ani jedno słowo.

Je­że­li wziąć chwi­lę jako coś do­słow­ne­go i ma­te­rial­ne­go, coś, co można zgnieść i roz­wał­ko­wać i tak w kółko, to i tak nie zo­bra­zo­wa­ło­by to do­kład­nie tych kilku se­kund, które na­stą­pi­ły.

– Wró­ci­ła ci pa­mięć? – Nad­zor­ca ode­zwał się już swym na­tu­ral­nym po­wol­nym basem.

– Nie. Gdzie jest Bi­shop Tenn?

– Nie­ste­ty nie po­szło mu tak do­brze, jak tobie, Lakey. – Męż­czy­zna roz­ło­żył ręce.

– Ro­zu­miem. Co to za miej­sce?

Na­czel­nik mógł­by przy­siąc, że Hayes sobie z nim po­gry­wa.

– Sta­tek ko­smicz­ny „Su­per­no­va”. Dry­fu­je­my obec­nie na pasie Orio­na, do naj­bliż­szej sta­cji dwa mi­lio­ny i sześć­set tysięcy lat świetl­nych.

– Można kró­cej, Na­czel­ni­ku – cmok­nę­ła ze znie­cier­pli­wie­niem Lake. – Zwy­czaj­ne: „żad­nej drogi uciecz­ki” by wy­star­czy­ło. Twoi lu­dzie zaś mogą prze­stać skra­dać się jak zło­dzie­je.

Na­czel­nik po­tarł czoło. Był zmę­czo­ny. Cała idea Sys­te­mu w swo­ich za­ło­że­niach miała spra­wić, że nikt już nigdy nie bę­dzie mu­siał pa­trzeć na tych par­szy­wych re­ne­ga­tów. Nie­raz mówił, że to nie za­dzia­ła, nie na ta­kich ludzi jak Lake Hayes czy Bi­shop Tenn. Praw­dzi­we zło za­wsze znaj­dzie szcze­li­nę, przez którą się prze­śli­zgnie, kula w łeb zaś nie omija ni­ko­go.

 

 

Lake na­praw­dę bo­la­ła głowa, tyle że z każdą na­stęp­ną mi­nu­tą coraz bar­dziej. Osu­nę­ła się na pod­ło­gę w małej me­ta­lo­wej pusz­ce i miała ocho­tę zo­sta­wić tro­chę krwi na bia­łych płyt­kach.

Sie­dzia­ła z fał­szy­wym ży­ciem, z umy­słem, w któ­rym mie­sza­ło się kil­ka­set wspo­mnień naraz, bez cie­nia pew­no­ści, które jest praw­dzi­we. W pla­sti­ko­wym lu­strze nad umy­wal­ką wi­dzia­ła obcą osobę. Ktoś inny tkwił w stat­ku za­wie­szo­nym w ko­smo­sie. Cudza twarz wpa­try­wa­ła się tępo w gwiaz­dy za oknem. Cudza głowa łu­pa­ła bólem przy każ­dym ruchu.

W tam­tej chwi­li myśli Lake nie ukła­da­ły się w słowa, lecz w opo­wie­ści na temat cu­dze­go życia. Życia tak przy­tła­cza­ją­ce­go emo­cjo­nal­nie, że miała ocho­tę wyć. Ktoś miał po­ża­ło­wać tego, co jej zro­bił, bo cze­goś ta­kie­go nie pusz­cza się płazem.

Mając po­rząd­ne lu­stro, za­uwa­ży­ła, że bli­zna na jej twa­rzy była zbyt równa, za mało po­szar­pa­na, jak na wil­cze pa­zu­ry. Wpa­try­wa­ła się w ludz­kie dzie­ło, w praw­dzi­wy pod­pis dru­go­rzęd­ne­go ar­ty­sty.

„Uspo­kój się. Fakty są na­stę­pu­ją­ce: ten sta­tek a tam­ten las to zu­peł­nie inne miej­sca, ale oba rów­nie praw­dzi­we. Sma­ku­ją tak samo. Mu­siał więc za­dzia­łać jakiś por­tal, bo nie dam się oszu­kać sy­mu­la­cją. Na­stęp­ny fakt: Bi­sho­pa trzy­ma­ją w ta­kiej samej celi, toteż na­le­ży go od­szu­kać i wy­ko­rzy­stać w dro­dze uciecz­ki, bo fakt ostat­ni, ale naj­waż­niej­szy, jest taki, że ktoś prze­trzy­mu­je nas tutaj wbrew na­szej woli”.

„Już raz umar­łaś, Lake. Teraz czas na kogoś in­ne­go”.

 

 

– Sys­tem jest nie­za­wod­ny, panie Na­czel­ni­ku. Czy jest pan ab­so­lut­nie, stu­pro­cen­to­wo pe­wien swo­je­go zgło­sze­nia? – za­py­tał ho­lo­gram Naj­wyż­szej Spra­wie­dli­wo­ści.

– Czy je­stem pe­wien, że Lake Hayes i Bi­shop Tenn, znani ko­lej­no jako Krwa­wa Jack i Szar­la­tan, spa­ce­ru­ją sobie obec­nie po moim stat­ku, go­to­wi w każ­dej chwi­li zjeść nasze wą­tro­by? Tak, pani, je­stem ab­sur­dal­nie pe­wien. I szcze­rze, nawet bym wolał, aby przy­le­ciał tu ktoś i stwier­dził, że już po­rząd­nie mi od­bi­ło, na­praw­dę. W tym mo­men­cie przy­naj­mniej po­ło­wa mojej za­ło­gi macha mi wła­śnie z kap­suł ra­tun­ko­wych.

Gdyby nie prze­ra­że­nie, Na­czel­nik po­czuł­by dia­bel­ną sa­tys­fak­cję za taką bez­po­śred­niość. Z dru­giej stro­ny, jakby ko­rzy­stał z niej wcze­śniej, nie sie­dział­by teraz w tym ba­gnie.

– Do­brze, zro­zu­mia­łam – wy­sy­cza­ła Naj­wyż­sza, pod­no­sząc dłoń. – Nie może pan po­no­wie wpu­ścić ich do Sys­te­mu, do­pó­ki nie przy­le­ci od­dział spe­cjal­ny?

– Już pró­bo­wa­li­śmy, pani. Nic z tego – od­po­wie­dział, w rze­czy­wi­sto­ści mając na myśli, że Sys­tem od po­cząt­ku był zlep­kiem szczyt­nych idei, a nie rze­czy­wi­stej na­uko­wej wie­dzy. Każda ko­lej­na ak­tu­ali­za­cja na­pra­wia­ją­ca błędy, jed­no­cze­śnie do­da­wa­ła nowe. – Nie chcę być ob­ce­so­wy, pani, na­praw­dę nie jest to w mojej ge­stii, ale obec­na licz­ba re­ne­ga­tów prze­kra­cza licz­bę straż­ni­ków. To tylko kwe­stia czasu, aż dwóch naj­groź­niej­szych ludzi w ga­lak­ty­ce wy­pu­ści całą tę swoją bandę. To ponad trzy­stu ban­dzio­rów. Lud chciał, aby cier­pie­li, a teraz ci zra­nie­ni będą dążyć do tego, aby cier­pia­ła cała resz­ta. Tak już jest. 

– Cał­ko­wi­ta eks­ter­mi­na­cja więc.

– Tyle że Sys­tem zro­bił z umy­słów tych ludzi siecz­kę, przez długi czas nie upo­rząd­ku­ją wspo­mnień – prze­rwał jej Na­czel­nik. – W tym mo­men­cie ani Lake Hayes, ani Bi­shop Tenn nie są winni po­przed­nich zbrod­ni, a więc za­bi­cie ich teraz by­ło­by rów­nie nie­hu­ma­ni­tar­ne, jak na po­cząt­ku, kiedy Sys­tem wy­da­wał się lep­szą opcją.

– Spra­wie­dli­wość jest ślepa, Na­czel­ni­ku, i wtedy dzia­ła naj­efek­tyw­niej. Zo­sta­wię panu do­kład­nie dzie­sięć minut na co­kol­wiek pan po­sta­no­wi, po tym cza­sie sta­tek ule­gnie znisz­cze­niu. Dzię­ku­ję za pań­ską współ­pra­cę.

Ho­lo­gram znik­nął, a wraz z nim ostat­nia kap­su­ła ra­tun­ko­wa.

 

 

Ko­smicz­ne Wię­zie­nie Su­per­no­va po pro­stu zła­ma­ło się wpół. To wy­star­czy­ło, aby każdy w środ­ku zwy­czaj­nie roz­dął się i pękł.

– To nie może się po­wtó­rzyć – stwier­dzi­ła Lake. – Ten las, co­kol­wiek to było… Nie życzę tego ni­ko­mu.

Bi­shop mruk­nął coś pod nosem, w za­sa­dzie nie­wie­le się od­zy­wał. Pa­trzył je­dy­nie przed sie­bie pod­krą­żo­ny­mi ocza­mi. To spoj­rze­nie wcale nie było sza­lo­ne. Lake po­ję­ła ze zgro­zą, że było iście czło­wie­cze: zła­ma­ne i po­kie­re­szo­wa­ne. Tak pa­trzeć może je­dy­nie ktoś, kto już pra­wie nie ist­nie­je.

Ko­bie­ta po­sta­no­wi­ła więc nie drę­czyć go bar­dziej, a za­brać gdzieś, gdzie mu się po­lep­szy. Kom­plet­nie nie wie­dzia­ła, jak kie­ro­wać tym ustroj­stwem, ale w za­sa­dzie była go­to­wa na wszyst­ko. Prze­trwa­nie to nie za­ba­wa ani ko­niecz­ność, to ciąg wy­bo­rów i sze­reg zasad. Wy­grasz tylko wtedy, gdy po­ko­nasz strach i za­ak­cep­tu­jesz, żeś umarł.

W grun­cie rze­czy, więk­szość ludzi była już mar­twa w środ­ku, ale jakoś tak nie­któ­re trupy są żwaw­sze od in­nych.