Głodny mnie wzywa

Moje dzie­ci (jak po­le­cił mi na­zy­wać miesz­kań­ców tej klat­ki Mistrz Ce­re­mo­nii) opo­wia­da­ją, że to ja de­cy­du­ję o ich życiu i śmier­ci. Czy gdy­bym na­praw­dę miała taką wła­dzę, to mu­sia­ła­bym zry­wać się w środ­ku nocy, obu­dzo­na brzę­cze­niem ob­rącz­ki na nodze? Nie, wtedy żadne grze­cho­ta­nie nie mo­gło­by mi prze­rwać spo­czyn­ku. Ani tym bar­dziej wy­wo­ły­wać ta­kie­go lęku. Praw­dzi­wa teo­krat­ka nie zry­wa­ła­by się z po­sła­nia, wstrzy­mu­jąc od­dech.

Oto ja, Ma­tro­na – Naj­wyż­sza Ka­płan­ka. Krwa­wa klą­twa tego mia­sta, w tej chwi­li bli­ska pła­czu. Pod­no­szę się z po­sła­nia zbu­do­wa­ne­go z piór, puchu i śliny. Chi­hu­ali i Tze­tu­etli, moi naj­wier­niej­si przy­bocz­ni, stoją przy wyj­ściu. Skrzy­dła pta­ni­dów już prężą się w go­to­wo­ści.

– Głod­ny mnie wzywa – mówię cicho.– Tze­tu­etli, pój­dziesz ze mną. Ty, Chi­hu­ali, zo­stań tutaj i pil­nuj mostu.

Chi­hu­ali kiwa głową. Pióra na zło­tym heł­mie ko­ły­szą się do przo­du i do tyłu. Twarz wo­jow­ni­ka jest jak za­wsze nie­od­gad­nio­na. Pro­ste, żoł­nier­skie ob­li­cze prze­cię­te długą kre­ską ust.

Ja i Tze­tu­etli wy­cho­dzi­my z le­go­wi­ska na most li­no­wy. Prze­ska­ku­ję po de­secz­kach, cze­pia­jąc się ich szpo­na­mi. Prze­cho­dzi­łam tę trasę setki razy. To Most Głod­ne­go, je­dy­na droga do szu­mią­ce­go „żuka”. Widzę stąd całą klat­kę. Kom­pleks pa­ła­co­wy gó­ru­je nad mia­stem, się­ga­jąc wyżej, niż ja­kie­kol­wiek bu­dyn­ki. To mój dom od dwóch lat, i z każ­dym ko­lej­nym ro­kiem coraz bar­dziej za­po­mi­nam śmier­dzą­ce od­cho­da­mi za­uł­ki. Do­le­ce­nie z dołu na sam szczyt kosz­to­wa­ło­by nie­ma­ło wy­sił­ku. Do tego byłby to trud płon­ny, bo śmia­łek zo­stał­by zaraz prze­bi­ty strza­ła­mi war­tow­ni­ków.

Ob­rącz­ka z po­wro­tem od­zy­wa się do­no­śnie. Mam wra­że­nie, że cała klat­ka ją usły­sza­ła. Wy­da­je mi się, że widzę wy­cho­dzą­cych z le­go­wisk pta­ni­dów, pod­no­szą­cych głowy w moją stro­nę. Gar­bię się pod ich spoj­rze­nia­mi. Ja, winna ich nie­szczę­ściu, za­wie­szo­na na Mo­ście Głod­ne­go.

– Jej Świą­to­bli­wość pró­bu­je zła­pać rów­no­wa­gę? – za­ga­du­je mnie Tze­tu­etli. 

Na ustach woja błąka się nie­sfor­ny uśmie­szek. To rosły męż­czy­zna z im­po­nu­ją­cą, nawet jak na pta­ni­da, ple­cion­ką mię­śni. Po­kry­wa ona przede wszyst­kim barki, plecy i brzuch, by ob­słu­gi­wać ol­brzy­mie skrzy­dła orła. Po­tęż­ny mo­stek wy­pi­na się do przo­du. Na rę­kach i udach mu­sku­la­tu­ra jest mniej wy­raź­na, wi­docz­na tylko pod od­po­wied­nim kątem.

– Za­le­d­wie ty­dzień temu chciał dwóch… Nie mogę…

Kulę się, trzy­ma­jąc kur­czo­wo liny. Wy­star­czy­ło­by żebym pod­nio­sła nogi, a sta­ła­bym się małym skrzy­dla­tym pa­cior­kiem za­wie­szo­nym na sznur­ku mostu. Mój straż­nik kła­dzie po­tęż­ną dłoń na moim barku.

– To niech Jej Świą­to­bli­wość zmusi się. Głod­ny bę­dzie za­wie­dzio­ny, je­że­li spę­dzi przy­szłą noc z bur­czą­cym brzu­chem. Oskar­ży was o bóle ki­szek i za­żą­da de­se­ru.

– Nie bluź­nij! – stro­fu­ję Tze­tu­etlie­go, choć moje usta ukła­da­ją się w uśmiech.

Straż­nik szcze­rzy się od ucha do ucha i po­kle­pu­je mnie po ra­mie­niu. Pro­stu­ję się – przy ga­ba­ry­tach Tze­tu­etlie­go wy­glą­dam jak la­lecz­ka.

Do­cie­ra­my do celu. Przed nami roz­cią­ga się gład­ka, ka­mien­na plat­for­ma, na wzór ol­brzy­mie­go oto­cza­ka. Tze­tu­etli po­zo­sta­je na ostat­niej belce mostu, gdyż tylko mnie wolno iść dalej. Chcę mieć to jak naj­szyb­ciej za sobą. Bie­gnę po­ma­ga­jąc sobie skrzy­dła­mi. Lżej mi niż za­zwy­czaj, bo do snu nie noszę żad­nych ob­rę­czy, poza tą naj­waż­niej­szą. Ostat­ni dy­stans po­ko­nu­ję krót­kim pod­lo­tem, fur­ko­ta­jąc moimi skrzy­dła­mi ko­li­bra. Do­pa­dam w końcu „żuka”. Na­zy­wam tak czar­ny guz wiel­ko­ści dwóch dłoni, po­kry­ty na­pię­tą błoną, która w do­ty­ku przy­po­mi­na len. Wy­czu­wa moją obec­ność. Gdy zbli­żam się, przez żuka prze­ma­wia Głod­ny. Głos po­cho­dzi z nizin, dołu, nie­prze­nik­nio­nych ciem­no­ści. Syk jak świst wia­tru w wą­skiej szcze­li­nie, chro­bot włócz­ni prze­jeż­dża­ją­cej po me­ta­lo­wej tar­czy. Pióra na moich ple­cach stro­szą się. Na­chy­lam się do żuka.

– JESZ­TEM GŁO­OOD­NY. KLAT­KA W DÓÓÓŁ, W DÓŁ. GŁÓD. ŁAŃ­CUCH BRZĘ­SZY. SPÓD BLI­SZEJ, BLI­SZEJ…

Choć jesz­cze przed chwi­lą mo­głam łu­dzić się, że klat­ka stoi w miej­scu, to teraz nie mogę nie czuć, jak po­wo­li cała kon­struk­cja sunie w dół. W pu­stej prze­strze­ni mgły, jaka czeka mnie za kra­ta­mi, nie mam żad­ne­go punk­tu od­nie­sie­nia, poza in­ny­mi, da­le­ki­mi klat­ka­mi. Lecz one także mogą zmie­rzać do dołu. Może rów­nież dawno nie kar­mi­li swo­je­go Głod­ne­go.

– Panie, kogo?

Z żuka wy­do­by­wa się kilka nie­przy­jem­nych szu­mów. Na­tę­żam słuch, by nie zgu­bić wśród nich wska­zań.

– DAJ MĘ­SZY­ZNĘ. MŁO­DE­GO. KI­MI­NAUI.

– Ki­mi­nau­ia? Syna Tze­tu­etlie­go?

Za­wie­szam od­dech. Modlę się w my­ślach do Bia­łych, by to nie był on, nie był on…

– TAAAK. TE­EEGO. MŁO­DE­GO. JĘ­Ę­ĘDR­NE­EEGO.

Mo­gła­bym spy­tać się, dla­cze­go… ale na nic zda się drą­że­nie te­ma­tu. Wola na­szych bogów jest jasna i pro­sta, jak na­uczy­ły mnie go­dzi­ny ciszy bez od­po­wie­dzi, spę­dzo­ne przed żu­kiem.

– Na­sy­cę twój głód, Panie – od­po­wia­dam więc tylko.

Czar­ny guz od­zy­wa się za­do­wo­lo­nym bul­go­tem. Głod­ny wie, że go nie za­wio­dę. Mam sie­dem­na­ście lat, lecz wię­cej krwi na rę­kach, niż moi straż­ni­cy razem wzię­ci. Stwo­rze­nie milk­nie, po­zo­sta­wia­jąc mnie samą, w nocy, na roz­le­głym oto­cza­ku.

Kładę drob­ne dło­nie na zło­tych prę­tach krat­ki. Są zbyt cia­sno uło­żo­ne, by można się było przez nie prze­do­stać. Ule­cieć w mgłę, roz­pro­sto­wać skrzy­dła, które nigdy nie mogły spraw­dzić się w locie. Uwol­nić się od cię­ża­ru grze­cho­czą­ce­go łań­cu­cha. Pod­no­szę wzrok ku szczy­to­wi klat­ki. Z ze­wnątrz wień­czy ją kó­łecz­ko, przez które prze­ło­żo­no łań­cuch. Oczy mam dobre. Widzę jak ogni­wo po ogni­wie zni­ża­my się coraz bar­dziej.

Księ­gi mówią, że łań­cuch trzy­ma Głod­ny, cze­ka­ją­cy pod nami z roz­war­tą pasz­czą. Zwal­nia chwyt i po­zwa­la że­la­stwu prze­my­kać przez dłoń, spusz­cza­jąc klat­kę, którą cią­gnie w dół jej wła­sny cię­żar. Gdy stwór zo­sta­je za­spo­ko­jo­ny, chwy­ta okowy i pod­no­si nas, tak długo nas pod­no­si, aż z po­wro­tem nie po­czu­je głodu. A wtedy… W dóóół… Spód bli­szej, bli­szej… Od­zy­wa się ob­ręcz na mojej ko­st­ce, bie­gnę do żuka, wy­słu­chu­ję. Kosz­mar się po­wta­rza.

Pa­trzę z po­wro­tem przed sie­bie. Stąd do­strze­gam, na tle mgli­stej ni­co­ści, trzy klat­ki. Dwie z nich (jedna znacz­nie wyżej od dru­giej) to żywe świa­ty. Po­zna­ję za­ry­sy ro­ślin­no­ści, do­mostw, gdzie­nie­gdzie świa­teł po­chod­ni. Na czele każ­dej z tych spo­łecz­no­ści ka­płan, król czy za­rząd­ca, po­dob­ny mi, który raz na kilka mie­się­cy musi zło­żyć ofia­rę. Tak tłu­ma­czą księ­gi, bo nikt nie może (za­rów­no w sen­sie fi­zycz­nej moż­li­wo­ści, jak i praw­ne­go na­ka­zu) wy­mknąć się za złote kraty.

Na ho­ry­zon­cie jawi się jesz­cze trze­cia klat­ka. Po­wy­krzy­wia­na, z od­gry­zio­nym dołem. Pusta, mar­twa. Z tego, co po­wie­dział mi Mistrz Ce­re­mo­nii wiem, że tam­tej­si miesz­kań­cy wznie­śli bunt. Za­bi­li swo­je­go wład­cę. Prze­sta­li skła­dać ofia­ry. Zni­ża­li się i zni­ża­li, aż ich Głod­ny wy­su­nął szyję i jed­nym ugry­zie­niem wybił całą wspól­no­tę. Nie chcie­li śmier­ci jed­ne­go, to śmierć mu­siał po­nieść każdy.

– O Biali, dla­cze­go muszę to robić ja? – jęczę do sza­rej mgły za kra­ta­mi.

Czemu dwa lata temu prze­nie­sio­no mnie (nie, po­rwa­no!) tutaj, do pa­ła­co­we­go kom­plek­su, oto­czo­no straż­ni­ka­mi, ka­za­no słu­chać obrzy­dli­we­go żuka i wy­rzec się ro­dzi­ny?! A póź­niej… przy­stra­jać… pod­ci­nać skrzy­dła… strą­cać. Moje mi­zer­ne ciało ko­li­bra nie jest w sta­nie wal­czyć, co do­pie­ro o swoje życie. Prze­cież, gdy oświad­czę Tze­tu­etlie­mu, że Głod­ny wy­brał jego syna… Skoń­czą się uśmie­chy, żarty. A ja, uzbro­jo­na tylko w brzę­czą­ca opa­skę, nie dam mu rady.

Już mój od­dech przy­spie­sza, łzy suną po po­licz­kach… lecz zaraz prze­sta­ją. Może to jest wła­śnie moje wy­ba­wie­nie? Szyb­ka, bez­bo­le­sna śmierć. Nie będę mu­sia­ła dłu­żej mie­rzyć się z nie­na­wi­ścią tych na dole. Uwol­nię się, moja dusza uleci za te pręty tam, skąd przy­by­ła, ku nie­koń­czą­cej się, zie­lo­nej po­la­nie.

Dla­te­go ocie­ram łzy i przyj­mu­ję minę godną ka­płan­ki. Wy­pro­sto­wa­na kie­ru­ję się do mostu, gdzie czeka na mnie Tze­tu­etli. Gdy do­cho­dzę do niego, żuje w ustach pióro wy­rwa­ne ze swo­ich skrzy­deł. Biał­ka oczu błysz­czą w świe­tle trzy­ma­nej po­chod­ni.

– Głod­ny musi być po­twor­nie zaj­mu­ją­cym roz­mów­cą…

– Tze­tu­etli, to twój syn.

Przez chwi­lę kru­szy się maska bez­tro­ski. Ka­mie­nie­je ze wzro­kiem utkwio­nym we mnie. Robię mały krok do tyłu. Oczy­ma wy­obraź­ni widzę, jak na­pi­na mu­sku­lar­ne ra­mio­na i jed­nym za­ma­chem zrzu­ci z tej skały. Po jego spoj­rze­niu po­zna­ję, że byłby do tego zdol­ny.

Wy­pusz­cza z gwiz­dem po­wie­trze.

– Wra­caj­my do sy­pial­ni, Wasza Świą­to­bli­wość. Zbierz­cie siły przed ju­trem. Ja po­wia­do­mię syna.

Ru­sza­my z po­wro­tem do mo­je­go gniaz­da, naj­pierw Tze­tu­etli, po nim ja; stra­pio­ny orzeł i drżą­cy ko­li­ber. Jakaś cząst­ka mnie, nie przej­mu­ją­ca się per­spek­ty­wą ko­lej­nych za­bójstw, od­dy­cha z ulgą. Wi­dzia­łam w Tze­tu­etlim ko­tłu­ją­cy się bunt, go­to­wy w pierw­szym od­ru­chu wylać się na mnie. Przy­glą­da­jąc się teraz smęt­nym kro­kom wo­jow­ni­ka po­zna­ję, że nieco ochło­nął. Za­gro­że­nie za­że­gna­ne… chyba.

Przy wej­ściu do le­go­wi­ska Tze­tu­etli mówi o synu Chi­hu­aliemu (po­wi­nien za­py­tać mnie o zgodę na wy­ja­wie­nie ta­jem­ni­cy, ale nie zważa na to). A wtedy Chi­hu­ali… Chi­hu­ali, to chłod­ne, bez­na­mięt­ne ostrze – wy­ba­łu­sza na mnie oczy. Wy­glą­da teraz tak strasz­nie. Jakby, jakby… O Biali, nie wy­trzy­mam – myślę, czmy­cha­jąc do mo­je­go kąta w po­ko­ju. Tam ukła­dam się do snu, pró­bu­jąc uciec przed wzro­kiem dwóch straż­ni­ków. Otu­lam się ra­mio­na­mi, za­ci­skam po­wie­ki.

>>*<<

Po­dob­no Ki­mi­naui nie sta­wiał się… Do­tych­czas wszy­scy opie­ra­li się: pró­bo­wa­li uciecz­ki, cho­wa­li się, ata­ko­wa­li. A chło­pak, po prze­dłu­ża­ją­cej się ciszy, miał kiw­nąć głową i po­wie­dzieć: „Więc pro­wadź­cie mnie”.

Oglą­dam Ki­mi­nau­ie­go z każ­dej stro­ny. Czoła nie zna­czy żadna zmarszcz­ka nie­po­ko­ju, wzrok prze­ska­ku­je obo­jęt­nie po sali. Ra­mio­na bli­sko tu­ło­wia, twarz owal­na, lecz o twar­do za­zna­czo­nych łu­kach brwio­wych i pod­bród­ku. Kil­ku­dnio­wa szcze­ci­na, pióra na gło­wie czar­ne, w nie­ła­dzie. Na ra­mio­na na­rzu­co­no mu ofiar­ną, białą tu­ni­kę z wy­cię­tym tyłem i zło­żo­ny z frędz­li, kar­ma­zy­no­wo-złoty płaszcz. W po­dob­nej to­na­cji ko­lo­ry­stycz­nej utrzy­ma­no san­da­ły i pier­ście­nie z ol­brzy­mi­mi ru­bi­na­mi. W po­rów­na­niu z ich cien­ki­mi ob­rę­cza­mi, widzę jak duże i star­te dło­nie ma chło­pak. Po­dob­no całe dnie spę­dzał w warsz­ta­cie, tnąc belki, przy­ci­na­jąc płót­na i wbi­ja­jąc gwoź­dzie. Te ręce, za­miast szko­lić się, były teraz skrę­po­wa­ne po­wro­zem. Pta­ni­da, który mógł­by przy­słu­żyć się w przy­szło­ści na­szej spo­łecz­no­ści, skoń­czy jako ko­lej­na, bez­sen­sow­na ofia­ra.

Może za tym mar­no­traw­stwem kryje się jakiś głęb­szy plan Bia­łych. Ta klat­ka ogra­ni­cza nasze wi­dze­nie, nie do­strze­ga­my ca­ło­ści… Albo też nie ma to żad­ne­go zna­cze­nia i wi­si­my tu, w tej prze­strze­ni, jako po­karm dla Głod­nych.

Chwa­lę słu­żą­ce za do­bre przy­go­to­wa­nie Ki­mi­nau­ie­go. Mnie przy­stro­jo­no wcze­śniej, w tu­zi­ny ob­rę­czy, pier­ścion­ków, łań­cu­chów i jesz­cze raz łań­cu­chów, które brzę­czą przy każ­dym kroku. Czer­wo­na suk­nia zwisa z jed­ne­go ra­mie­nia ku prze­ciw­le­głej nodze, od­sła­nia­jąc naj­waż­niej­sza, czar­ną ob­ręcz na ko­st­ce. Wy­glą­dam na Ma­tro­nę. Teraz tylko moja głowa w tym, by ukryć pod ka­mien­ną twa­rzą prze­ra­żo­ne dziec­ko.

Moi przy­bocz­ni już na mnie cze­ka­ją. Ani śladu po ich wczo­raj­szych, groź­nych po­sta­wach. Chi­hu­ali ma minę obo­jęt­ną, Tze­tu­etli smęt­ną. Z tej ra­do­snej twa­rzy zni­kła iskra, która zwy­kła ją roz­świe­tlać. Zga­szo­na prze­ze mnie.

Wy­cho­dzi­my z kom­plek­su pa­ła­co­we­go na czele po­cho­du, który koń­czy Ki­mi­naui. Pta­ni­dzi usta­wi­li się po obu stro­nach scho­dów, wle­pia­jąc w nas wzrok. Nie muszę na nich pa­trzeć, by sły­szeć mam­ro­ta­ne prze­kleń­stwa i noz­drza łap­czy­wie cią­gną­ce po­wie­trze. A wśród tych wes­tchnień: świer­go­ta­nie bły­sko­tek, dźwięk przez który serce przy­spie­sza.

Tylko w trak­cie ce­re­mo­nii ofiar­nej noszę tyle łań­cu­chów.

Po­cho­do­wi śpie­wa­cy za­czy­na­ją la­ment. W ryt­mie mo­je­go dzwo­nią­ce­go chodu pod­no­szą się kle­ko­ta­nia dzię­cio­łów i szme­ry fre­gat. Trel jest niski, smęt­ny, gdzieś w tle to­wa­rzy­szą mu po­hu­ki­wa­nia sów.

Po zej­ściu ze scho­dów kie­ru­je­my się ar­te­rią mia­sta ku Pla­co­wi Hu­it­zi­poch­tlie­go (taką nazwę nada­li mu Biali i do dziś się jej bo­go­boj­nie trzy­ma­my). Mimo że bu­do­wa­no do oporu, szczel­nie za­peł­nia­jąc naj­mniej­sze szcze­li­ny, plac po­zo­sta­wio­no wolny. Drogę, którą idzie­my, wy­zna­czy­li żwi­rem rów­nież nasi Bo­go­wie. Na­stęp­nie po­sta­wi­li po jej bo­kach pro­sto­pa­dło­ścien­ne domki z gład­ko­żuj­ki. Dziw­ny to ma­te­riał, z ze­wnątrz kre­mo­wy, a w środ­ku oka­zu­je się, że jest przy­kle­jo­ny­mi do sie­bie de­secz­ka­mi. Księ­gi mówią, że taką równą i jasną po­wierzch­nię nasi Stwo­rzy­cie­le uzy­ska­li przez wrzu­ce­nie do szczęk Głod­nych pni drzew i spra­so­wa­niu mia­zgi, którą stwo­ry wy­plu­wa­ły.

Kom­pleks pa­ła­co­wy wy­ko­na­ny jest z gład­ko­żuj­ki, nie­gdyś też całe mia­sto. Lecz pta­ni­dzi roz­mna­ża­li się nie­po­ha­mo­wa­nie, aż za­czę­ło bra­ko­wać miesz­kań. Po­wsta­wa­ły gniaz­da na da­chach, a po nich le­pian­ki z gliny i słomy. Pi­skla­ków w klat­ce od­zy­wa­ło się jed­nak jesz­cze wię­cej i z tym ro­sną­cym ha­ła­sem bu­do­wa­no ko­lej­ne pię­tra. Tak trwa do dzi­siaj – trud­no zna­leźć w klat­ce choć­by ka­wa­łek wol­ne­go miej­sca.

Za jed­nym wy­jąt­kiem – Plac Hu­it­zi­poch­tlie­go po­zo­stał takim, jakim zo­sta­wi­li go Biali. Z miej­sca kaźni można prze­to spoj­rzeć w górę i zo­ba­czyć sam szczyt klat­ki. Po­chód po­wo­li za­peł­nia prze­strzeń, straż­ni­cy stają po mojej lewej i pra­wej stro­nie. Widzę ledwo trzy­ma­ją­cą się na no­gach matkę Ki­mi­nau­ie­go, z dru­gim synem, nieco star­szym od brata. Chło­pak musi pod­trzy­my­wać ko­bie­tę, co chwi­lę szep­cze jej coś do ucha. Kątem oka spo­glą­dam na Tze­tu­etlie­go.

Zie­lo­ne i czer­wo­ne pióra zło­tej zbroi woja ko­ły­szą się na lek­kim wie­trze. Pod­cho­dzi do niego mistrz ce­re­mo­nii, cher­la­wy si­ko­ra w błę­kit­nym, cięż­kim płasz­czu. Prze­ka­zu­je męż­czyź­nie ku­fe­rek z że­la­znym oku­ciem.

Czuję, jak w moim gar­dle for­mu­je się gula. Po­chy­lam się do Tze­tu­etlie­go i szep­czę:

– Nie po­ma­gaj mi, zrobi to mistrz. Idź do swo­jej żony, dru­gie­go syna.

– Je­że­li Wasza Świą­to­bli­wość po­zwo­li, po­da­łem ostat­ni po­si­łek, przy­stro­iłem i przy­pro­wa­dzi­łem tu Ki­mi­nau­ie­go, chcę to­wa­rzy­szyć mu do końca.

Nie za­mie­rzam się z nim kłó­cić, już do­sta­tecz­nie go skrzyw­dzi­łam.

W tłu­mie roz­le­ga­ją się ner­wo­we syki i skrze­ki. Gdy cich­ną, Mistrz Ce­re­mo­nii ude­rza w mie­dzia­ny ta­lerz. Wy­su­wam się na przód. Idę w stro­nę zwią­za­ne­go chło­pa­ka, który wpa­tru­je się we mnie wy­zy­wa­ją­co. Wy­łącz­nie dzię­ki ryt­micz­nym brzdę­kom ta­le­rza, za­da­ją­cym mi tempo, nie zwal­niam. „Czemu tak zbla­dłaś? To ja je­stem skrę­po­wa­ny, nie ty. Po­dejdź bli­żej” – mówi do mnie wzrok Ki­mi­nau­ie­go.

– O Biali, czu­wa­ją­cy we dnie i w nocy, przyj­mij­cie ofia­rę na­sze­go brata. Pro­wadź­cie jego duszę do kra­iny, gdzie jest nie­bie­skie niebo, po któ­rym lata się wol­nym. A naszą spo­łecz­ność niech ta prze­la­na krew umoc­ni i za­cho­wa na wieki – od­ma­wiam mo­dli­twę.

Biorę szka­tuł­kę z rąk straż­ni­ka, prze­su­wam za­trza­ski i wyj­mu­ję ry­tu­al­ny nóż. Gdy każę pod­nieść płaszcz Tze­tu­etlie­go tak, by od­sło­nić plecy, do­strze­gam, jak za­czy­na szyb­ciej od­dy­chać. Może do­pie­ro teraz widzi, co go czeka? Oj­ciec chwy­ta syna a Chi­hu­ali roz­pro­sto­wu­je skrzy­dła ofia­ry. Kucam i wy­pa­tru­ję miej­sca, gdzie skrzy­dła wy­ra­sta­ją z ple­ców. Pod skórą widzę pul­su­ją­ce żyły, pra­cu­ją­ce ścię­gna. Wy­co­fu­ję dłoń z ostrzem. Szy­ku­ję za­mach…

Na placu roz­le­ga się ryk Ki­mi­nau­ie­go, a po nim jego matki. Krew leje się po bia­łej tu­ni­ce i mojej sukni. Za­ci­skam zęby i tnę dalej. Chło­pak szar­pie się, lecz moi straż­ni­cy są zbyt silni. Z każ­dym ko­lej­nym prze­cię­tym mię­śniem krzyk ofia­ry cich­nie. Gdy usta­je, je­dy­nym dźwię­kiem na Placu Hu­it­zi­poch­tlie­go jest grze­chot moich łań­cu­chów. Pod­czas wsta­wa­nia czuję cię­żar na­siąk­nię­tych krwią szat. Do­brze, że moja bi­żu­te­ria nie jest spra­gnio­na po­so­ki. Ski­nie­niem głowy roz­ka­zu­ję Mi­strzo­wi Ce­re­mo­nii otwar­cie włazu.

Po pchnię­ciu dźwi­gni ze środ­ka placu opusz­cza się klapa śred­ni­cy trzech me­trów. Je­dy­ne wyj­ście z na­szej klat­ki.

Straż­ni­cy cią­gną bez­wład­ną ofia­rę do otwo­ru. Płaszcz już zdję­li, chło­pak jest w samej tu­ni­ce. Gdy trzy­ma­ją go za barki, do­strze­gam kar­ma­zy­no­wy strzę­pek cze­goś mię­dzy ra­mio­na­mi a tu­ło­wiem. Mrużę oczy, tym­cza­sem młody pta­ni­da do­pro­wa­dzo­ny jest do kra­wę­dzi prze­pa­ści. Wtedy od­sło­nię­te zo­sta­je jesz­cze wię­cej pachy, a ja orien­tu­ję się, czym jest czer­wo­na­wy skra­wek ma­te­ria­łu, tak ści­śle przy­le­ga­ją­cy do tu­ło­wia. Lecz jest już za późno… Ki­mi­naui rzuca mi bez­czel­ny, ist­nie oj­cow­ski uśmiech. Po czym ska­cze.

Przy­pa­dam do kra­wę­dzi włazu. Pta­nid leci w dół, ku czar­nej pasz­czy Głod­ne­go. Pęd zrywa z niego tu­ni­kę, szar­pie oka­le­czo­ny­mi skrzy­dła­mi. I ujaw­nia jego se­kret w peł­nej kra­sie. Od po­ło­wy łok­cia ku mied­ni­cy chło­pa­ka cią­gną się sztucz­ne lotki. Chło­pak roz­pro­sto­wu­je płó­cien­ne, sztucz­ne skrzy­dła i za­czy­na szy­bo­wać. Od­da­la się od Głod­ne­go, leci w górę.

Jest wolny – prze­my­ka mi przez myśl.

Pod­no­si tor lotu z ra­do­snym okrzy­kiem. Krąży do­oko­ła na­szej klat­ki, prze­my­ka­jąc za kra­ta­mi. Tłum wstrzy­mu­je od­dech w za­chwy­cie. Matka prze­sta­je pła­kać i za­czy­na się śmiać. Ja też, mimo cięż­kiej sukni, chcę cie­szyć się razem z nią, ra­do­wać ze wszyst­ki­mi! Objąć Tze­tu­etlie­go, szy­dzić z Bia­łych i Głod­ne­go.

Mo­ment.

Moja ob­ręcz, ta naj­waż­niej­sza, za­czy­na brzę­czeć.

Czemu cie­szy­my się z sa­mo­lub­stwa jed­ne­go, skoro może zgu­bić nas wszyst­kich? Bogów nie da się oszu­kać – sły­szę w gło­wie nowy głos. Jest chłod­ny, bez­kom­pro­mi­so­wy, godny Ma­tro­ny.

Syk, jaki do­tych­czas sły­sza­łam tylko w żuku, roz­le­ga się z dołu.

– GŁO­OOD­NY, GŁO­OD­NY, GŁOOO…

Pta­ni­dzi za­mie­ra­ją. Widzę po­wo­li ma­lu­ją­cy się strach na ich twa­rzach, gdy uświa­da­mia­ją sobie, czyja krtań może wy­da­wać takie od­gło­sy. Klat­ka gwał­tow­nie opada. Chwie­ją się bu­dow­lę, drżą kraty, zie­mia trzę­sie się. Zgro­ma­dze­ni roz­bie­ga­ją się.

Przed ocza­mi prze­la­tu­ją mi zde­wa­sto­wa­ne klat­ki tych, któ­rzy nie na­kar­mi­li swo­je­go Głod­ne­go. Więc w ten spo­sób skoń­czy­li…

– GŁOD­NY-GŁOD­NY-GŁODN…

To moje dzie­ci – pa­trzę na po­gu­bio­nych i prze­ra­żo­nych pta­ni­dów. To dla nich skła­dam te ofia­ry. Nie mogę być tylko fi­gu­rant­ką. Muszę stać się Ma­tro­ną.

– GŁÓD! GŁÓD! GŁÓD!

Zwo­łu­ję trzech wojów i po­ka­zu­ję brata Ki­mi­nau­ie­go. Jego matka pa­trzy osłu­pia­ła, jak zwią­zu­je­my go i cią­gnie­my do otwo­ru.

– O Głod­ny! – za­wo­dzę. – My, za­pa­trze­ni w sobie, zra­ni­li­śmy cie­bie tym pod­łym wy­stę­pkiem. Brat nasz za­drwił z two­jej do­bro­ci i tro­ski, a my, za­miast sprze­ci­wić mu się, śmia­li­śmy się wraz z nim. Lecz bła­ga­my cie­bie, zli­tuj się! Przyj­mij, o Wiel­ki, ofia­rę prze­bła­gal­ną! Nie mo­że­my się­gnąć już Ki­mi­nau­ie­go, więc po­żryj pro­szę jego brata.

Nie ma czasu na prze­ci­na­nie mię­śni skrzy­deł, od razu wrzu­ca­my zwią­za­ne­go pta­ni­dę do otwo­ru. Klat­ka trzę­sie się, opada, lecz chło­pak leci szyb­ciej. Kur­czo­wo ści­ska­jąc kra­wę­dzie wy­lo­tu śle­dzę, jak znika w ciem­no­ściach pasz­czy.

I wtedy klat­ka, nagle szarpnięta, za­trzy­mu­je się. Zdaje mi się, że sły­szę do­cho­dzą­ce z da­le­ka cięż­kie, śli­nia­ste mla­ska­nie Głod­ne­go. Chwi­la de­gu­sta­cji… po któ­rej nasze wię­zie­nie pod­no­si się. Moje dzie­ci milk­ną.

Od­zy­wam się nie­swo­im, bo zde­cy­do­wa­nym i pew­nym gło­sem:

– Nie ma dla nas in­ne­go życia, niż w zgo­dzie z Bia­ły­mi i Głod­nym. Dziś wy­sta­wi­li­śmy na próbę ich mi­łość, bez­czel­nie ła­miąc bo­skie prawo. Gdzie wi­dzi­cie teraz tego krnąbr­ne­go orła ze sztucz­ny­mi skrzy­dła­mi? Uciekł, gdy tylko wy­czuł nie­bez­pie­czeń­stwo. Wła­sna, sa­mo­lub­na wol­ność oka­za­ła się być mu droż­sza od losu całej spo­łecz­no­ści. Da­li­śmy mu się zba­ła­mu­cić, za­tru­wa­jąc serca na­szych Stwo­rzy­cie­li bólem i go­ry­czą. My­śle­li­śmy, że mo­że­my żyć bez nich, a tylko ich li­tość oca­li­ła nas od zguby. Więc krzycz­my wszy­scy razem, dzię­ku­jąc za otrzy­ma­ny dar życia: Syćmy Głod­ne­go.

Kilku pta­ni­dów szem­rze pod nosem „aż po kres dni”. Tupię, na co z klę­czek pod­ry­wa się moja straż. Do rąk biorą włócz­nie i łuki.

– Syćmy Głod­ne­go!

– Aż po kres dni! – od­po­wia­da mi chó­rem klat­ka.

Roz­ka­zu­ję moim wojom zająć się fer­men­tem, jaki po­wstał na uli­cach. Wśród mojej służ­by nie bra­ku­je ni­ko­go poza… Tze­tu­etlim. Zdraj­ca i głu­pia ja, że po­wie­rzy­łam mu przy­go­to­wa­nie ce­re­mo­nii. Wię­cej ta­kich błę­dów nie bę­dzie.

– Je­że­li któ­ry­kol­wiek z was spo­tka Tze­tu­etlie­go, ma go do mnie przy­pro­wa­dzić, ży­we­go czy mar­twe­go – mówię mojej ob­sta­wie. – A kogo posądzę o spi­sek, ten skoń­czy w lo­chach, przy­ku­ty do me­ta­lo­wej ścia­ny.

>>*<<

OSIEM LAT PÓŹ­NIEJ

Gła­dzę dło­nią ró­żo­wą głów­kę dziec­ka. Pod mię­ciut­ką skórą wy­czu­wam nie­zro­śnię­te jesz­cze ga­la­re­to­wa­te cie­mię. Pi­sklę wtula się we mnie, roz­cią­ga cher­la­we ciał­ko. Po­chy­lam się nad jej uszkiem…

– Gdy Głod­ny wy­mó­wi twoje imię, już je­steś mar­twa.

Pod­no­szę z na­masz­cze­niem za­wi­niąt­ko i zrzu­cam je do otwo­ru. Sły­szę krzyk, lecz nie­na­le­żą­cy do dziec­ka. To nie zdą­ży­ło nawet za­kwi­lić, zanim nie oto­czy­ły go ciem­no­ści pasz­czy. Spa­da­ło jak ka­mień. Cie­pły, mięk­ki ka­my­czek.

Po chwi­li klat­ka za­czy­na się pod­no­sić.

Pa­trząc w dół, w który wła­śnie zrzu­ci­łam nie­mow­lę, badam, co czuję. Obo­jęt­ność? Lecz czy ta może być tak zimna? Może ból? Spra­so­wa­ny, tak by ście­lił dno duszy, by dało się go za­kryć ka­płań­ski­mi sza­ta­mi i łań­cu­cha­mi. Pod­no­szę wzrok na moich pod­wład­nych, dzie­ci, któ­rym osiem lat temu po­przy­się­głam słu­żyć. I co od­naj­du­je? Tylko obrzy­dze­nie i nie­na­wiść. Sły­szę ich wzbu­rzo­ne od­de­chy, widzę usta go­to­we wrzesz­czeć i zło­rze­czyć. Niech tylko spró­bu­ją. Moja straż jest mi wier­na.

– Syćmy Głod­ne­go!

– Aż po kres dni! – od­krzy­ku­ją każdy w swoim cza­sie, nie­dba­le.

Lecz takie ku­le­ją­ce po­słu­szeń­stwo musi mi star­czyć. Ru­szam z po­wro­tem do pa­ła­cu. Dum­nie pod­nie­sio­na głowa, długi krok: taki, by moje łań­cu­chy brzę­cza­ły jak naj­gło­śniej, by usły­szeć je można było w każ­dym za­uł­ku. Skoro moje dzie­ci nie kwa­pią się od­da­wać Bogom na­leż­ną cześć, to niech choć mają świa­do­mość mojej wszech­obec­no­ści.

Do­ty­ka­łam kie­dyś dłoni Bia­łe­go. Czy to ra­czej: On wziął mnie na rękę. Mia­łam pięt­na­ście lat, roz­ma­wia­łam z sio­strą na po­dwór­ku. O czym to… chyba o chłop­cach z domu obok. Nie pa­trzy­łam w górę, zro­bi­łam to do­pie­ro po tym, gdy tamta ko­bie­ta (są­siad­ka? imię na „t”?) pod­nio­sła głos. Za­dar­łam wtedy głowę i zo­ba­czy­łam zbli­ża­ją­ce się białe, po­zna­czo­ne ol­brzy­mi­mi li­nia­mi pa­pi­lar­ny­mi palce. Nie mia­łam nawet szans uciec. Chwy­ci­ły mnie, nie du­sząc, lecz też nie po­zwa­la­ły się wy­rwać. Wy­cią­gnę­ły mnie z klat­ki, przez drzwicz­ki, któ­rych nigdy żad­ne­mu pta­ni­dzie nie udało się od­szu­kać, a co do­pie­ro otwo­rzyć. Są ukry­te, za­pew­ne otwie­ra­ne siłą bo­skiej woli. Ja tym­cza­sem zo­sta­łam pod­nie­sio­na wy­so­ko, pod mi­go­czą­ce, błę­kit­ne oko. Oto­czy­ła mnie wtedy mgła i za­snę­łam, pod nie­bie­ską jak niebo tę­czów­ką, na cie­płej skó­rze dłoni.

Gdy obu­dzi­łam się, le­ża­łam z po­wro­tem w mojej klat­ce, wi­ta­na przez Tze­tu­etlie­go, Chi­hu­alie­go i Mi­strza Ce­re­mo­nii jako nowa Ma­tro­na. Na ko­st­ce mia­łam już czar­ną bran­so­le­tę.

Wspo­mnie­nie Tze­tu­etlie­go było jak ugry­zie­nie psa. Prze­rwa­ło mój ciąg my­ślo­wy, pa­mięć do­ty­ku skóry Bia­łe­go, tę­czów­ki ko­lo­ru nieba. To po­raż­ka mojej stra­ży, że na tak ogra­ni­czo­nej prze­strze­ni, jak ta klat­ka, do dziś nie od­na­le­zio­no zbie­ga! Oszu­kał mnie, za­drwił z ma­je­sta­tu ce­re­mo­nii. Pew­nie do dziś szcze­rzy się na myśl o tam­tych wy­da­rze­niach.

Zbli­ża­my się do pa­ła­cu. Do twier­dzy pro­wa­dzą sze­ro­kie, ka­mien­ne scho­dy, zwę­ża­ją­ce się aż do wej­ścia. Ja, służ­ba, czy pe­tent, każdy tak samo, by do­stać się do środ­ka musi przejść przez cia­sny otwór, pil­no­wa­ny dniem i nocą przez dwóch straż­ni­ków. Lecz zanim pta­nid to zrobi, za­pew­ne przy­sta­nie na scho­dach, by po­dzi­wiać ma­je­stat bu­dow­li. Kil­ka­na­ście kom­nat z gład­ko­żuj­ki, po­sta­wio­nych na samym po­cząt­ku przez Bia­łych na kształt pi­ra­mi­dy do­oko­ła dzie­dziń­ca. Śmia­łek może do­strzec kruż­gan­ki, na których krzątają się ka­pła­ni, po­ko­jów­ki i straż. Gdy bę­dzie mu mało, pod­nie­sie wzrok na wieżę i od­kry­je, że jest ob­ser­wo­wa­ny przez łucz­ni­ków z koł­cza­nami wy­peł­nio­nymi strza­ła­mi. Już ten drew­nia­ny, roz­ło­ży­sty kom­pleks wita mnie bu­kie­ta­mi włócz­ni i pą­ka­mi me­ta­lo­wych heł­mów, gdy drogę za­gra­dza nam grup­ka brud­nych pta­nid.

Po­tra­fię wy­czuć bunt już pa­trząc w oczy. Wtedy dresz­cze prze­bie­ga­ją moje przed­ra­mio­nach, zwija się je­li­to i roz­sze­rza­ją barki. Tu nawet zbęd­ne by­ło­by oglą­da­nie twa­rzy śmiał­ków. Już sam spo­sób, w jaki za­gra­dza­ją mi drogę, wska­zu­je na non­sza­lan­cję i bez­czel­ność. To splu­nię­cie na mój ma­je­stat.

Po­ro­zu­mia­łam się wzro­kiem z Chi­hu­alim. „Chwyć za włócz­nię” – prze­ka­zu­ję mu, bo za do­wód­cą każdy czło­nek stra­ży się­gnie broni. Lecz ten, jak na złość, tylko wpa­tru­je się we mnie ze swoim co­dzien­nym chło­dem. Czy jego zda­niem nie dzie­je się tu nic nie­do­bre­go? Czy to ja prze­sa­dzam, a drogę za­gro­dzi­ła nam tylko grup­ka na­tar­czy­wych pe­ten­tów?

Przy­glą­dam się im, tym zmarsz­czo­nym brwiom, kwa­śnym ustom, a przede wszyst­kim: trzy­ma­nym pał­kom, mło­tom, wi­dłom i nożom. Moje prze­czu­cie nie my­li­ło się. To tylko Chi­hu­ali robi się z wie­kiem coraz bar­dziej ode­rwa­ny i ospa­ły.

– Do broni – syczę pół­gło­sem i tyle tylko star­czy, by uzbro­iła się cała dwu­dziest­ka mojej stra­ży.

Lecz co to? Pta­ni­dzi za mną, w oknach na górze i do­oko­ła rów­nież mają ten bunt w oczach. Są wszę­dzie. Ni jed­ne­go uśmie­chu wdzięcz­no­ści. A prze­cież robię to dla nich, to dla tych bru­da­sów zrzu­cam nie­mow­lę­ta Głod­ne­mu. To nie ja za­bi­jam – ofia­ry umie­ra­ją już w mo­men­cie, gdy żuk wy­szep­cze ich imię.

Ale ta banda tę­pa­ków jest in­ne­go zda­nia:

– Dzie­cio­bój­czy­ni! – To pierw­sza ob­ra­za, jaką sły­szę.

Po tym wy­krzy­ku­ją w moją stro­nę jesz­cze gor­sze obe­lgi. Moi dziel­ni wo­jow­ni­cy ści­ska­ją moc­niej uchwy­ty broni. Szy­ku­je­my się na atak. Do­oko­ła plebs wre i syczy. Wy­cią­ga po mnie ręce. Zwężam oczy w szpar­ki, tak by pa­trząc na mnie po­my­śle­li o ja­do­wi­tych żmi­jach.

Za­czy­na brzu­cha­ty męż­czy­zna ze skrzy­dła­mi kruka. Wy­ma­chu­je deską i zbliża się do straż­ni­ka po mojej lewej stro­nie. Zanim koń­czy za­mach, grot włócz­ni tkwi w jego trze­wiach. Ko­lej­ny atak nadchodzi z pra­wej stro­ny, nożem, na­stęp­ny z góry, ka­mie­niem, aż w końcu sypie się na nas grad po­ci­sków. Tłum jest coraz bar­dziej roz­ju­szo­ny, prze­dzie­ra się przez moje stra­że. Czy po­sił­ki ze świą­ty­ni zdążą nam z po­mo­cą? Z mi­nu­ty na mi­nu­tę, wśród wrza­sku i tu­mul­tu prze­ko­nu­ję się, że to coraz mniej praw­do­po­dob­ne.

Gdy ude­rze­niem ka­mie­nia za­bi­ty zo­sta­je straż­nik po mojej pra­wej stro­nie, za­czy­nam szu­kać drogi wyj­ścia. Wszę­dzie ści­śnię­te nie­na­wi­ścią twa­rze, spo­co­ne ciała, sto­ją­ce jeden przy dru­gim domy. I wła­śnie ob­ser­wu­jąc bu­dyn­ki do­strze­gam ścież­kę ra­tun­ku – pusty bal­kon. Roz­po­ście­ram skrzy­dła ko­li­bra i wy­bi­jam się, bar­dziej ska­czę niż lecę. W każ­dej chwi­li ude­rzyć może mnie ka­mień, mogą chwy­cić mnie za nogę, zbić z lotu. Lecz je­stem szyb­ka jak ko­li­ber, nie do­strze­ga­ją mnie. Do­pie­ro, gdy lą­du­je bez­piecz­nie na bal­ko­nie, pod­no­szą wrzask.

Rzu­ca­ją się do pogoni, ale ja już je­stem w domu. Prze­ska­ku­ję nad prze­ra­żo­ną matką tu­lą­cą do pier­si dwa nie­mow­lę­ta (dwa mię­ciut­kie, cie­płe ka­mie­nie, zni­ka­ją­ce w ciem­no­ści pasz­czy Głod­ne­go), prze­bie­gam przez kuch­nię i wy­pa­dam na ulicę, ścią­ga­jąc ozdob­ną tu­ni­kę i zrzu­ca­jąc co więk­sze bran­so­le­ty. Tutaj rów­nież jest tłum, lecz rzad­szy niż przed pa­ła­cem. Prze­py­cha­jąc się mię­dzy nimi, zdej­mu­je ko­lej­ne łań­cu­chy i bły­skot­ki. W końcu zo­sta­ję tylko w zwy­kłej, zwiew­nej tu­ni­ce i czar­nej, naj­waż­niej­szej ob­rę­czy. Słyszę nawoływania awanturników. Lecz tu, w ścisku, ptanidzi nie zwracają na mnie uwagi. Gdy wydostaję się z tłuszczy, biegnę w ciemne, puste uliczki. Przed domem o dzie­się­ciu pię­trach, każde coraz bar­dziej chy­lą­ce się ku ulicy, na­słu­chu­ję dźwię­ków ze­bra­nia:

– Ma­tro­na ucie­kła!

– Szu­kać jej!

– Wy­szli już z pa­ła­cu! Idą po nas!

Ostat­nia wia­do­mość bar­dzo mnie cie­szy. Zna­czy to, że już za kil­ka­dzie­siąt minut ciżba zo­sta­nie roz­bi­ta. Mimo to, nie mogę na razie wró­cić do pa­ła­cu. Wście­kły tłum jesz­cze długo utrzy­ma się na uli­cach, a przej­ście bli­sko nich nie skoń­czy się dla mnie naj­le­piej. Przez kilka naj­bliż­szych go­dzin muszę się ukry­wać.

Do­strze­gam w po­bli­żu ka­łu­żę błota. Wsma­ro­wu­je sobie brud w nogi, ra­mio­na, de­kolt i twarz. Od­ry­wam ka­wa­łek po­pla­mio­nej tu­ni­ki (która teraz sięga mi za­le­d­wie do po­ło­wy ud) i ob­wią­zu­je nią opa­skę na nodze. Przy odro­bi­nie do­brej wiary wi­dzą­cy mnie miesz­kań­cy wezmę to za ban­da­że na ran­nej ko­st­ce. Która obrzy­dli­wie spu­chła – myślę, pa­trząc na wy­brzu­sze­nie ob­rę­czy.

Z po­cząt­ku wy­bie­ram te naj­cich­sze ulicz­ki, lecz w końcu wy­łą­czam się i po­zwa­lam nogom bez­wied­nie wy­bie­rać kie­ru­nek. Tym­cza­sem moje myśli krążą wokół twa­rzy śmiał­ków, któ­rzy od­wa­ży­li się mnie za­ata­ko­wać. Czemu na­zy­wa­ją mnie dzie­cio­bój­czy­nią? Czy są ślepi na to, że nie ja, a Głod­ny, za­bi­ł to dziec­ko? Gdy­bym mogła de­cy­do­wać, co się po­win­no z nim stać, od­da­ła­bym je matce, a naj­chęt­niej sama przy­sta­wi­ła do pier­si. Tak miło tu­li­ło się do mnie…

Moje usta drżą. Jak za dzie­cia­ka. Słu­cha­łam wtedy Tze­tu­etlie­go. Po­zwo­li­łam, by wi­dział moją sła­bość. Dałam mu oka­zję się po­cie­szać i tym samym zdo­by­wać moje za­ufa­nie.

Taka jest wola Bia­łych. Jaki mają po­mysł na nas, tę klat­kę, wszyst­kich pta­ni­dów (jeśli inne klat­ki też oni za­miesz­ku­ją) – nie wiem. Nie mnie do­cie­kać. Lecz to oni po­sy­ła­ją nam me­ta­lo­we szczyp­ce z karmą, leją wodę, zmie­nia­ją ściół­kę w pu­blicz­nych to­a­le­tach, gdy ta pach­nie od­cho­da­mi, a także usu­wa­ją ciała mar­twych ska­zań­ców i star­ców. Trosz­czą się o nas. I obie­cu­ją, że mają co do nad wyż­sze plany, prze­kra­cza­ją­ce nasze ho­ry­zon­ty. Nie po­trze­bu­ję do­wo­dów. Je­że­li by­ło­by ina­czej i cały ten teatr z ry­tu­al­nym mor­dem był po nic, to wtedy z Matki sta­ła­bym się po­wsze­dnią za­bój­czy­nią, oszu­ka­ną przez czar­ne­go żuka.

Ale prze­cież wi­dzia­łam znisz­czo­ne klat­ki, ba, byłam świad­kiem, jak moją wła­sną pra­wie spo­tkał po­dob­ny los. Je­że­li nawet nie ma w tym bo­skie­go za­my­słu, to nie mo­że­my prze­żyć ina­czej, niż skła­da­jąc ofia­ry. Taka nasza dola i albo po­mo­że­my sobie, albo bę­dzie­my prze­śla­do­wać każ­de­go ko­lej­ne­go Pa­triar­chę czy Ma­tro­nę. Mój po­przed­nik zo­stał za­bi­ty w trak­cie po­dob­ne­go lin­czu, po­dob­no roz­szar­pa­ny na trzy ka­wał­ki. Po­przed­nia ma­tro­na: otru­ta. Inni: zwią­za­ni i zrzu­ce­ni do Głod­ne­go. A jesz­cze jeden: za­gło­dzo­ny na śmierć. Jaka iro­nia!

Ja się nie dam – obie­cu­ję sobie i tak prze­ko­na­na, wcho­dzę na ma­lut­kie po­dwór­ko. Służy za­pew­ne do za­ba­wy dzie­ciom z oko­li­cy, teraz nie ma tu jed­nak ani jed­ne­go malca. Co jest w tym miej­scu cie­ka­we, to to, że przy­le­ga do brze­gu klat­ki. Za­miast ścia­ny domu: złota krata. Gdy pa­trzę za nią…

Za­mie­ram.

Wy­glą­da ża­ło­śnie. Na wy­su­szo­nej skó­rze wy­kwi­ta­ją bro­daw­ki i kępki wło­sów. Tkan­ka prze­miesz­cza się nad od­sta­ją­cy­mi ko­ść­mi (mogę po­li­czyć każde żebro). Na gło­wie i skrzy­dłach bra­ku­je piór, jakby ktoś wy­ry­wał je gar­ścia­mi. W miej­scu bra­ków widać bladą, nie­opa­lo­na skórę. Wy­gię­te nogi wy­glą­da­ją ni­czym zła­ma­ne pa­ty­ki, a szpony u palców są po­kru­szo­ne. Wy­su­nię­ta szczę­ka zwisa w nie­po­ko­ją­cym uśmie­chu, a źre­ni­ce, z ciem­nych oczo­do­łów, świ­dru­ją na­tręt­nie. Sta­rzec pod­no­si koń­czy­ny i prze­su­wa się nieco wyżej, ru­chem pa­ją­ka. Jak owad prze­miesz­cza się po ze­wnę­trzu klat­ki.

– Aj, aj, my­śla­łem, że spo­tkam tu te ptasz­ki, co zwy­kle. A chwi­la! – Wło­żył krzy­wy palec do ust. – Ga­da­li, że idą skończyć z Ma­tro­ną… Tak, tak że mi się wy­da­je… że ostrze­ga­li. Lecz dobra bę­dziesz i ty, ma­lut­ka. Sia­daj, a opo­wiem ci o zło­tych stat­kach, co prze­mie­rza­ją mlecz­ne niebo i o ich królu…

– Jak wy­do­sta­łeś się z klat­ki? – wy­du­szam z sie­bie.

Wy­bu­cha re­cho­tem, od­sła­nia­jąc ska­czą­cą grdy­kę. Za­ci­skam dło­nie w pię­ści. Nie przy­wy­kłam do wy­śmie­wa­nia mnie.

– Stary Lele ma swoje spo­so­by.

– Mu­sisz na­tych­miast wró­cić do krat­ki! Zo­ba­czą cię Biali, Głod­ny nas uka­rze!

– Pró­bu­jesz mi roz­ka­zy­wać? – śmie­je się jesz­cze gło­śniej. – Kim je­steś? Ma­tro­ną? Spójrz na sie­bie, na tę po­rwa­ną tu­ni­kę i brud­ną gębę!

Duszę w sobie ob­ra­żo­ną dumę, by dać miej­sce trzeź­wym my­ślom. Muszę zdo­być jego za­ufa­nie, by opo­wie­dział mi o zło­tych stat­kach i o tym, jak uciekł z klat­ki.

– Gdy­bym była Ma­tro­ną, prę­dzej prze­bi­ła­bym sobie włócz­nią gar­dło, niż dała żyć.

Sta­rzec prze­krę­cił głowę i przy­parł cia­łem do kraty.

– Ha ha ha, mia­ła­byś od­wa­gę ode­brać sobie życie, błot­ny pod­lot­ku? W imię czego? Bycie waszą kró­lo­wą jest prze­cież przy­jem­ne. Wła­sny pałac, służ­ba, pięk­ne szaty. Choć to życie w stra­chu i głu­po­cie. Jak żem teraz myślę, chyba bym też się zabił. Ale nie włócz­nią, nie… Mają w pa­ła­cu tru­ci­znę? Taką, po któ­rej się za­sy­pia?

– Czemu strach i głu­po­ta?

– Strach przed bia­ły­mi ol­brzy­ma­mi, a głu­po­ta w tym, że się im wie­rzy. Spójrz, szcze­biot­ko, na sam po­mysł. Klat­ki za­wie­szo­ne po­śród ni­cze­go. Po­two­ry cze­ka­ją­ce na dole. Ofia­ry. Czy to nie po­mie­sza­ne? Wszyst­ko ja­kieś takie dziw­ne, nie na miej­scu. A ty upar­cie wie­rzysz im, że tak po­win­no to wy­glą­dać. Nie my­śla­łaś o tym?

Jako Ma­tro­na mia­łam inne zda­nie co do po­rząd­ku świa­ta, ale błot­ny pod­lo­tek za­pew­ne zgo­dził­by się bez wa­ha­nia ze Sta­rym Lele. Kiwam głową i zmie­niam temat:

– Po­wie­dzia­łeś „wasza kró­lo­wa”. Czy tam, skąd je­steś, są inni wład­cy? Czy przy­le­cia­łeś tu płó­cien­nym stat­kiem?

– Oj nie, nie. Mnie król nie­lot nie chce na swoim po­kła­dzie. – Zniża ton do kon­spi­ra­cyj­ne­go szep­tu. – Żali się, że stra­szę mu ludzi nie­do­rzecz­ny­mi po­my­sła­mi. Jak tym, że zo­sta­li­śmy tu ze­sła­ni za karę. Stary Lele za­su­ge­ro­wał tylko… spy­tał… A może nas już dawno nie ma? By­li­śmy tam, gdzie niebo jest nie­bie­skie, jak sama nazwa ko­lo­ru wska­zu­je. A potem tra­fi­li­śmy tu. Zdaje się nam, że tra­fi­li­śmy tu. Po to, by być uka­ra­ny­mi. Klat­ka… kraty służą do wię­zie­nia, wście­kłe psy pil­nu­ją więź­niów, białe ol­brzy­my pa­trzą.

– Za co mie­li­by­śmy być uka­ra­ni?

Cały ten po­mysł… Czy nie jest jesz­cze bar­dziej ab­sur­dal­ny od ota­cza­ją­cej nas rze­czy­wi­sto­ści. Tym­cza­sem sta­rzec znowu re­cho­cze, jakby usły­szał dobry żart. Może życie to dla niego żart.

– Ja tylko de­du­ku­ję, pta­szy­no. Czemu po­zba­wia się ptaki lotu? Po co dawać im wspo­mnie­nie nie­bie­skie­go nieba? Okrut­ni są ci Biali, skoro dają nam pra­gnie­nie wol­no­ści, a wsa­dza­ją do kla­tek. Ale… eh, to tylko ba­ja­nia po­my­leń­ca, tak na­zwał to Czar­ny Król. Ten to do­pie­ro ma wizję świa­ta.

– Kto? – za­py­ta­łam, choć świąd dłoni wska­zu­je mi, że nie bę­dzie mi to osoba obca.

Stary Lele wy­trzesz­cza na mnie oczy­ska. Po­win­nam to wie­dzieć. Nawet błot­ny pod­lo­tek z bied­nej dziel­ni­cy po­wi­nien znać Czar­ne­go Króla. Tylko pałac nie ma o tym naj­mniej­sze­go po­ję­cia. Na­zwać się czar­nym, w kontrze do bieli. Je­dy­nie taki, kto szy­dzi z po­rząd­ku, byłby do tego zdol­ny. Do tego nie­lot. Pta­ni­dów po­zba­wia się zdol­no­ści lotu przede wszyst­kim przy jed­nej oka­zji.

– Czy to ten z parą sztucz­nych skrzy­deł?

Tego uśmie­chu na twa­rzy ob­dar­tu­sa nie wi­dzia­łam. Nie­cny gry­mas, który mówi „przej­rza­łem twoje se­kre­ty, ma­lut­ka. Oj, oj, oj chyba nie je­steś w do­brym dla sie­bie miej­scu”.

– Każdy tu wie, kto to Czar­ny Król.

Od­wra­cam się na pię­cie. Muszę się stąd pręd­ko za­brać, zanim sta­rzec wznie­sie raban. Lecz po­wstrzy­mu­je mnie głos. Czemu go słu­cham? Muszę ucie­kać!

– Zdra­dzi­ły cię usta, gdy na­zwa­łem cię Ma­tro­ną! Zro­bi­ły się, o, w taką cie­niut­ką kre­secz­kę. Byłaś wście­kła, oj wście­kła, go­to­wa za­tłuc mnie tymi pią­stecz­ka­mi. Ale nie bie­gnij! Cze­kaj!

Staję, choć nie po­win­nam. Zde­ma­sko­wa­no mnie, muszę jak naj­szyb­ciej dojść do pa­ła­cu, tylko tam będę bez­piecz­na. Lecz mimo to nie ru­szam się. Słu­cham. Ra­dość Sta­re­go Lele wy­da­je się nie­zmą­co­na. Może nie robi mu róż­ni­cy z kim roz­ma­wia, skoro każdy trak­tu­je go jak po­my­leń­ca?

– Kilka dni temu Czar­ny Król za­po­wie­dział, że leci wy­zwo­lić więź­niów Krwa­wej Ma­tro­ny. Tak wo­ła­ją na twoją panią lub cie­bie. Chwa­li się, że bę­dzie to star­cie z od­wiecz­nym wro­giem. Ale jak na wiel­ką bitwę, druga stro­na wy­da­je się być nieco nie­do­in­for­mo­wa­na – za­chi­cho­tał. – Więc niech strze­że się Ma­tro­na, gdyż Czar­ny Król leci roz­bić jej złotą klat­kę!

Z gło­śnym „ha ha” od­py­cha się od krat. Pod­czas spa­da­nia roz­wie­ra sze­ro­kie skrzy­dła i… leci w mlecz­ne, za­mglo­ne niebo. Czuję ukłu­cie za­zdro­ści w sercu. Czy moje skrzy­dła na­da­ją się do lotu w nie­zna­ne? Może padnę z wy­czer­pa­nia po kilku mi­nu­tach… Lecz sama próba bę­dzie wspa­nia­ła. O Biali, po­zwól­cie kie­dyś.

Zaraz zbie­ram się w sobie i ru­szam do pa­ła­cu. Po kilku mi­nu­tach udaje mi się od­na­leźć drogę. Na coraz to ciemniejszej ulicy wy­szu­ku­ję nie­daw­nych pod­że­ga­czy, ale wi­docz­nie od czasu przyj­ścia stra­ży wszy­scy scho­wa­li się w do­mach. Mylą się, je­że­li łudzą się, że za­po­mnę ich twa­rze. Hah, mu­sie­li­by na za­wsze zejść mi z oczu, by być bez­piecz­ny­mi. Wy­star­czy, że wy­pa­trzę ich w tłu­mie przy uro­czy­sto­ści. Każę zakuć na trzy dni w dyby przed pa­ła­cem. I od­ciąć palec za każ­de­go mo­je­go za­bi­te­go pta­ni­dę.

Wresz­cie do­cho­dzę do miej­sca, gdzie za­czę­ły się za­miesz­ki. Czemu wej­ścia do pa­ła­cu nie pil­nu­ją hordy stra­ży. Czyż­by stra­ty były aż tak duże? Ru­szam po­dej­rza­nie od­sło­nię­ty­mi scho­da­mi. Za­pa­dła już noc, a ja, ska­za­na na bosą wę­drów­kę wśród cieni czuję się z po­wro­tem jak ten pod­lo­tek, któ­re­mu ka­za­no ofia­ro­wać Ki­mi­nau­ie­go. Widzę jego uśmiech w każ­dym za­ka­mar­ku.

Lecz wraz z tym, gdy zbli­żam się do straż­ni­cy, po­nu­re myśli ulat­nia­ją się. Mrocz­ny masyw pa­ła­cu wita mnie roz­cią­gnię­ty­mi ra­mio­na­mi. Tu mam woj­sko, tu zaraz przy­stro­ją mnie w pur­pu­ro­we szaty i okrzyk­ną ulu­bie­ni­cą Bia­łych. Je­stem zbroj­na we włócz­nie moich ludzi, w sza­cu­nek, jakim darzy się na­szych bogów.

Bli­żej pa­ła­cu do­strze­gam ślady krzą­ta­ni­ny na mu­rach. Więc tu zgro­ma­dzi­ła się moja straż. Za­ma­szy­stym kro­kiem pod­cho­dzę do wą­skie­go wej­ścia. Wy­cho­dzi mi na po­wi­ta­nie dwóch wo­ja­ków, jeden trzy­ma po­chod­nię. Przy­glą­da­ją mi się zdez­o­rien­to­wa­ni.

– Co tu robi? – wy­bą­ku­ją.

– Je­że­li pad­nie­cie na ko­la­na, to wy­ba­czę wam tę znie­wa­gę, bo wiem, jak trud­no mnie po­znać w tych łach­ma­nach.

Lecz za­miast ocze­ki­wa­ne­go, bo­go­boj­ne­go lęku od­naj­du­je tylko zmie­sza­nie.

– Ale że Ma­tro­na? Prze­cież po­win­na nie żyć.

I pod­no­si pod moją twarz po­chod­nię, chcąc mi się przyj­rzeć.

Wspo­mi­na­łam już, że na­uczy­łam się czuć bunt w trze­wiach. I w mo­men­cie, gdy blask po­chod­ni ośle­pia mnie, od­zy­wa się nie­po­ko­ją­cy dreszcz. Uszy wy­chwy­tu­ją od­le­gły dźwięk na­cią­ga­nej cię­ci­wy. Ustę­pu­ją drob­ne po­dmu­chy wia­tru. Serce staje…

Bo serce za­wsze za­mie­ra w ocze­ki­wa­niu na strzał.

Rzu­cam się na zie­mię, a strza­ła prze­my­ka tuż obok mnie. Od­bi­ja się od ka­mie­nia z siłą, jaka zdol­na by­ła­by prze­szyć mi brzuch. Pa­trzę w kie­run­ku ataku. W naj­niż­szym okien­ku wieży do­strze­gam prze­my­ka­ją­cy cień. Prze­ci­skam się przez oszo­ło­mio­nych straż­ni­ków, wy­ry­wa­jąc im włócz­nię i ru­szam za zbie­giem.

Wpa­dam na dzie­dzi­niec, gdzie trwa jakaś nie­od­po­wied­nia za­ba­wa z go­rzał­ką. Do­wód­cy od­dzia­łów, któ­rzy po­zna­ją mnie, od­rzu­ca­ją kubki i stają na bacz­ność. Ryczę „za nim”, wska­zu­jąc basz­tę. Gdy wbie­gam do środ­ka, widzę go na trze­cim czy czwar­tym pię­trze. Pew­nie chce się do­stać na szczyt wieży. Wciąż nie po­zna­ję… Tze­tu­etli? To na pewno on! La­ta­mi cze­kał na ze­mstę, teraz wkradł się do pa­ła­cu, li­cząc, że jego tłusz­cza roz­pra­wi­ła się ze mną cał­ko­wi­cie. Przy­go­to­wu­je się na przy­lot syna? – prze­bie­ga mi przez myśl, gdy ob­ser­wu­ję krzą­ta­ją­cą się służ­bę czysz­czą­cą prze­ście­ra­dła i zno­szą­cą jadło. Roz­ka­zał urzą­dzić ucztę na cześć mojej śmier­ci!

Do­cie­ram do klat­ki scho­do­wej. Prze­ska­ku­ję po dwa stop­nie, włócz­nia od­bi­ja się na prawo i lewo, skrzy­dła ude­rza­ją w cia­sne ścia­ny. Je­stem go­to­wa prze­szyć dra­nio­wi gro­tem pierś. Bez żad­ne­go sądu. Czy­sty odwet. Tu i teraz.

Je­stem już bli­ska szczy­tu. Z góry wieży nie ma uciecz­ki. Chyba że po­wie­trzem, ale tam wła­dzę mają moi łucz­ni­cy. Już przed­ostat­nie pię­tro…

Nie­spo­dzie­wa­nie wy­ła­nia się z ciem­no­ści, skry­ty w mroku ścia­ny i jed­nym ru­chem wy­ry­wa mi z rąk włócz­nię. Po tym zo­sta­ję rzu­co­na na zie­mię. Zanim zdążę pod­nieść ręce, Tze­tu­etli miaż­dży je stopą. Przy­du­sza mnie do pod­ło­gi cię­ża­rem swo­je­go ciel­ska.

Nie mogę zła­pać od­de­chu, ści­śnię­te płuca tylko świsz­czą jak wiatr w za­uł­ku. Tro­chę drzazg z pod­ło­gi wcho­dzi mi do ust. Sły­szę ciche pstry­ka­nie, brzmi jak krze­sa­nie. Straż­nik szar­pie mnie za pióra na gło­wie, pod­no­sząc twarz do świa­tła.

– Chi­hu­ali? – szep­czę.

Mój wo­jow­nik, z tą samą co za­wsze obo­jęt­ną miną przy­glą­da mi się uważ­nie. Nie do­strze­gam… nawet odro­bi­ny za­wa­ha­nia w jego ru­chach. Czy mo­głam aż tak mylić się co do lo­jal­no­ści pod­wład­ne­go? Gasi świa­tło. Nie widzę już nic. Tylko ciem­ność. Po chwi­li czuję na krta­ni chłód ostrza.

– Czemu? – Sta­ram się pa­no­wać nad drże­niem głosu.

Za­my­kam oczy. Nie chcę umie­rać z otwar­ty­mi. Może dane mi bę­dzie po raz ostat­ni uj­rzeć błę­kit­ne tę­czów­ki Bia­łe­go.

– Chi­hu­ali! Je­steś tam? Masz Ma­tro­nę?

Wszyst­ko zwija się we mnie na dźwięk tego głosu. Tze­tu­etli! Nie wiem, czy je­stem szczę­śli­wa czy wście­kła.

– Ow­szem.

– Nie za­bi­jaj jej! Bo nie pró­bu­jesz tego zro­bić?

– Nie – od­po­wia­da i od­su­wa od mo­je­go gar­dła nóż.

Na scho­dach roz­le­ga się cięż­kie tu­pa­nie. Tze­tu­etli z tru­dem radzi sobie z ma­ły­mi stop­nia­mi. Wy­czu­wam po­licz­kiem drże­nie po­sadz­ki, gdy straż­nik wresz­cie na niej staje.

Chi­hu­ali tym­cza­sem krę­pu­je mi nad­garst­ki i po­zwa­la usiąść. Biorę głę­bo­ki wdech. Wpa­tru­ję się, w jed­ne­go to dru­gie­go, w ocze­ki­wa­niu. Nie po­tra­fię po­wie­dzieć, czy lu­stru­jąc ich takim wzro­kiem z po­sadz­ki wy­glą­dam bar­dziej na groź­ną czy może na śmiesz­ną. Lep­sze to jed­nak, niż skom­le­nie o li­tość. Bo jak­kol­wiek Chi­hu­ali po­zo­sta­je nie­po­ru­szo­ny, nad Tze­tu­etlim mam pewną mo­ral­ną prze­wa­gę. Do­strze­gam, jak omija moje spoj­rze­nie, jak ścią­ga ra­mio­na ku środ­ko­wi ciała.

– Kiedy przy­bę­dzie tu twój syn?

– Za trzy dni.

– Od jak dawna pla­no­wa­li­ście za­mach na mnie?

Mil­czą, oboje w zmo­wie.

– A niech was Głod­ny pożre! – syczę.

– Osiem lat. Od po­świę­ce­nia Ki­mi­nau­ie­go – wy­ła­mu­je się Tze­tu­etli.

– A Chi­hu­ali?

– Rów­nież ośmiu – od­po­wia­da za niego mój dawny przy­ja­ciel. – Nie­dłu­go po po­świę­ce­niu sam nas wy­szu­kał i oświad­czył, że gotów jest zabić nawet cie­bie, je­że­li ozna­cza to ko­niec rzą­dów Głod­ne­go.

Marsz­czę czoło, pró­bu­jąc wy­czy­tać coś z ob­li­cza mil­czą­ce­go. W końcu ten zwra­ca się w moją stro­nę, pa­trząc pro­sto w oczy.

– To nie cie­bie skrzyw­dzi­ła tamta ofia­ra – mówię.

– Lecz mo­gła­by – od­zy­wa się spo­koj­nym gło­sem. – Skoro nawet syn naj­wier­niej­sze­go straż­ni­ka Ma­tro­ny nie jest bez­piecz­ny, to po co słu­żyć świą­ty­ni, jak nie chro­ni to mnie przed Bo­ga­mi.

– Bo nie słu­ży­my im, żeby było nam wy­god­niej, ale dla­te­go, że jest to słusz­ne.

Gdy sły­szy ostat­ni wyraz pod­no­si brwi. Mierz­i mnie to.

– Jak moi dawni dwaj naj­bliż­si przy­bocz­ni mogli nie wie­rzyć w to, co robią! Czy tak wy­glą­da cała ta klat­ka? Dla­cze­go nikt poza mną nie chce spoj­rzeć dalej, poza gra­ni­ca wy­zna­cza­ne przez co­dzien­ność?

– Może tak mówić tylko dla­te­go, że sama nigdy nie mu­sia­ła bać się tego, że zo­sta­nie wy­zna­czo­na na ofia­rę – stwier­dza Chi­hu­ali.

– Gwa­ran­tu­ję ci, że znacz­nie bar­dziej wo­la­ła­bym być ofia­rą niż tą, która je skła­da.

– Na­praw­dę wie­rzy w swoją spra­wę. – Tze­tu­etli kręci głową. – Po­dob­nie jak mój syn. Dla­te­go po­win­ni się spo­tkać.

– Czy nie ła­twiej po­zbyć się jej już teraz?

– Mój syn i ja chce­my mieć ją żywą. Dla­te­go za­bierz ją do celi i upew­nij się, że do­sta­nie od­po­wied­nie ubra­nie, po­si­łek i wodę.

Straż­nik pod­no­si mnie z ziemi i z ostrzem na gar­dle pro­wa­dzi w stro­nę scho­dów. Pod­no­szę wzrok na Tze­tu­etlie­go. Szyb­ko od­wra­ca się.

>>*<<

TRZY DNI PÓŹ­NIEJ

Do dzi­siaj mia­łam gruby płaszcz i dwa razy dzien­nie otrzy­my­wa­łam kaszę wraz z kub­kiem wody. Lecz tego ranka, gdy ra­do­sne okrzy­ki z dzie­dziń­ca po­wia­do­mi­ły mnie o przy­by­ciu Ki­mi­nau­ie­go, nie mu­sia­łam cze­kać długo, by skoń­czy­ło się „od­po­wied­nie ubra­nie, po­si­łek i woda”. Za­wią­za­no mi oczy i w samej tu­ni­ce po­pro­wa­dzo­no do lo­chów.

Teraz, wciąż z prze­pa­ską na oczach, je­stem przy­ku­ta za ręce do zim­nej, me­ta­lo­wej ścia­ny. Ciało mam odrę­twia­łe od cią­głe­go bez­ru­chu, zmarznięte od chłodu. Już czuję się, jak­bym le­ża­ła w gro­bie. Gdzieś w celi sły­chać ka­pa­nie wody. Z po­wo­du wil­got­no­ści cza­sem trud­no od­dy­chać (albo to Chi­hu­ali tak zmiaż­dżył mi płuca).

Cza­sem mdle­ję, tylko po to, by wy­bu­dzi­ły mnie dresz­cze. Spę­dza­jąc czas w ciem­no­ściach, nie wiem, ile upły­nę­ło tu go­dzin. Sta­ram się mo­dlić, ale przy­po­mi­na to pisz­cze­nie śle­pe­go gniaz­dow­ni­ka. Je­stem Ma­tro­ną, nie za­słu­ży­łam na trak­to­wa­nie jak zbója… Praw­da, wiel­cy Biali? Nie je­stem jak oprych, który za­bi­ja pi­ja­ne­go bo­ga­cza za szyn­kiem. Ofia­ry skła­da­łam wam. Dla wa­szej chwa­ły.

Je­że­li nawet chce­cie, żebym cier­pia­ła tu na dole, to choć spraw­cie, by nie przy­cho­dził tu on…

Prze­pa­ska nie jest szczel­na. Zda­rzy­ło się już kilka razy, że do celi wlało się świa­tło, co ja ode­bra­łam jako zmia­nę barwy ni­co­ści z czar­ne­go na szary. Nie po­trze­bu­ję mo­je­go do­dat­ko­we­go zmy­słu, by do­my­ślić się, że to Ki­mi­naui. Przy­glą­da się mo­je­mu przy­ku­te­mu ciału i wi­szą­cym na nim łach­ma­nom. Może liczy na to, że coś mu po­wiem? Nie daję mu nic. Mil­czę.

>>*<<

DWA DNI PÓŹ­NIEJ

Byłam już nie­przy­tom­na, gdy mnie roz­ku­li i po­la­li gar­dło wodą. Wy­ką­pa­no mnie i wy­per­fu­mo­wa­no, czego nie pa­mię­tam, lecz czuję zapach na skó­rze. Wy­rzu­ci­li łach­ma­ny, a odzia­li w mięk­kie, choć nie kunsz­tow­ne szaty.

– Dwa dni za dzie­sięć lat rzą­dów. Uczci­wa próba tego, co ścier­pieć mu­sie­li przez ten czas pta­ni­dzi tej klat­ki.

Ki­mi­naui kiwa głową, jakby po­twier­dza­jąc słusz­ność wła­snych słów. Wypija spokojnie łyk soku z wi­no­gron ze zło­te­go kubka (który na­le­ży do świą­ty­ni).

Zro­bił się z niego bar­czy­sty męż­czy­zna, jak oj­ciec. Z wie­kiem twarz stra­ci­ła dawną owal­ność, jesz­cze bar­dziej uwy­pukliły się łuki brwio­we. Pióra na gło­wie zgrab­nie uło­żo­ne, syl­wet­ka wy­pro­sto­wa­na. Gdy wsta­je, wy­pi­na do przo­du pierś, pod­kre­śla­jąc czar­ną szatę i wy­sta­ją­ce z jej otwo­rów czer­wo­ne, płó­cien­ne skrzy­dła.

Po­sa­dził mnie na krze­śle na jed­nym z ta­ra­sów pa­ła­cu. Stół za­sta­wił man­da­ryn­ka­mi, ba­na­na­mi, kiwi, dak­ty­la­mi, orze­cha­mi la­sko­wy­mi i wło­ski­mi, pi­sta­cja­mi oraz su­szo­ny­mi świersz­cza­mi wy­mie­sza­ny­mi z lar­wa­mi mącz­ni­ka. Na samym środ­ku leżą na pół­mi­skach małe, upie­czo­ne i na­dzie­wa­ne grusz­ka­mi gry­zo­nie. W kie­li­chach dobre wino. Choć mia­łam wąt­pli­wo­ści, wzię­łam po na­my­śle ka­wa­łek mięsa i tro­chę owa­dów. Teraz prze­żu­wam je po­wo­li, by tłu­sty smak po­zo­stał w ustach jak naj­dłu­żej.

Z miej­sca, w którym mnie posadzono, widzę sta­tek. Po­tęż­na ma­chi­na wiel­ko­ści jed­nej trze­ciej całej klat­ki, śle­dzą­ca ją z nie­ma­łej od­le­gło­ści. Bije z niej złoty blask, przez który muszę mru­żyć oczy.

– Wy­ko­rzy­sta­li­śmy pręty znisz­czo­nych kla­tek. Wszyst­kie były złote, bez wy­jąt­ku – ob­ja­śnia Ki­mi­naui.

– Twój ta­lent po­wi­nien słu­żyć Bogom, a nie ku ich szko­dzie.

– Prze­cież sami chcie­li mnie w ofie­rze.

Mówi to z niespodziewanym spo­ko­jem. Wyobrażałam sobie, że Czarnym Królem może nazwać się tylko śmiesznie zbuntowany podlotek. Za­po­mnia­łam, ile lat już mi­nę­ło. Za­rów­no Ki­mi­naui jak i ja mamy za sobą lata buntu wobec losu, jaki na nas spadł. Po­go­dzi­li­śmy się z nim.

– Być może mieli dla cie­bie waż­niej­sze za­da­nie po dru­giej stro­nie. Nam ma­lucz­kim nie­do­stęp­ne są za­mia­ry bo­skie.

– Bez zna­cze­nia. – Macha dło­nią. – I tak nie wie­rzę w do­broć Bia­łych. Bli­żej im do de­mo­nów. Dla­te­go po­przy­sią­głem sobie z nimi wal­czyć i uwol­nić każ­de­go pta­ni­dę od ich ty­ra­nii.

Zwra­ca się w stro­nę stat­ku. W oczach od­bi­ja się złoty blask po­szy­cia. Na ustach pojawia się uśmiech, taki sam jak ten, którym po­że­gnał mnie, zanim sko­czył do dziu­ry.

– I dziś przy­cho­dzi ten dzień, który na­resz­cie za­mknie nam pe­wien okres. Mia­łem cie­bie za wiel­kie wy­zwa­nie, mimo że do­no­szo­no mi, że co drugi sługa czy wojak tego pa­ła­cu to zwo­len­nik spra­wy wy­zwo­le­nia. Ty sama mia­łaś zdraj­cę tuż pod swoim nosem, a nie wy­ła­pa­łaś go.

– Mój błąd. Lecz gdy jest się tak znie­na­wi­dzo­ną przez lud, trud­no nie ufać ni­ko­mu.

– Po co robić to sobie? – Ukrad­ko­wo spoj­rzał na mnie. – Jak można wie­rzyć takim po­two­rom?

– By oca­lić tylu, ilu bę­dzie można. W dniu, w któ­rym pra­wie spro­wa­dzi­łeś na nas za­gła­dę, obie­ca­łam sobie, że będę chro­nić moje dzie­ci za wszel­ką cenę. Nawet, je­że­li dobro ogółu bę­dzie wy­ma­ga­ło po­świę­ce­nia po­je­dyn­czych ist­nień. Nadal wie­rzę, że Biali mają rację i wyż­sze co do nas plany. Lecz nie po­trze­bu­ję mieć pew­no­ści w tym ostat­nim, by wie­dzieć, że tylko re­gu­lar­ne ofia­ry mogą nas po­wstrzy­mać od śmier­ci w pasz­czy Głod­ne­go.

– Lecz teraz przy­cho­dzi al­ter­na­ty­wa. – Wska­zu­je sta­tek.

Przy­glą­dam się jego ob­łe­mu za­ry­so­wi. Z ka­dłu­ba ma­chi­ny wy­sta­ją ol­brzy­mie nie­to­pe­rze skrzy­dła, trzy pary. Ma­cha­ją le­ni­wie w tym samym ryt­mie, utrzy­mu­jąc ko­lo­sa w po­wie­trzu.

– Gdy pa­trzę na twój sta­tek, od­czu­wam nie­po­kój, nie ulgę. Czym się żywi?

– Słu­cham? – Po­chy­la się nad sto­łem. – To ma­szy­na, tak jak… wóz, po­wiedz­my. Nie żyje.

– Wóz w ruch wpra­wia­ją konie. Te skrzy­dła nie mogą po­ru­szać się z same z sie­bie, a nawet, jeśli są kie­ro­wa­ne przez twoją służ­bę, ich siła nie by­ła­by w sta­nie utrzy­mać ma­szy­ny w po­wie­trzu.

Ki­mi­naui po­ki­wu­je głową, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od zło­te­go po­szy­cia. Sły­szę cmok­nię­cie ję­zy­kiem i brzę­kot kie­li­cha trą­ca­ją­ce­go misę. Czar­ny Król nie spie­szy się z od­po­wie­dzią, tylko ma­ły­mi łycz­ka­mi po­pi­ja wino. Od­kła­da złote na­czy­nie i sięga kiwi. Kie­ru­je je w sta­tek.

– Pod ka­dłu­bem znaj­du­ją się sil­ni­ki… na­zwij­my je ogni­ska­mi, które uno­szą ca­łość.

– Ten sta­tek nie pa­su­je do na­sze­go świa­ta – wy­szep­tu­ję.

Ki­mi­naui zwra­ca się ku mnie.

– Mó­wisz jak Stary Lele. Ale masz rację w tym, że nikt z nas nie zdo­łał­by wy­bu­do­wać tych sil­ni­ków. Nawet ja. Zna­la­złem je w jed­nej opusz­czo­nej klat­ce. Wiem, jak nimi kie­ro­wać, a mimo to nie mogę do­ciec tego, jak dzia­ła­ją. Jak­bym sta­nął przed za­sło­ną wła­snej tę­po­ty, któ­rej nijak nie udaje mi się od­su­nąć.

– Wyż­sza wie­dza. Wie­dza Bogów. To Oni dali ci sil­ni­ki.

– Na pewno nie Biali – ucina.

Prze­no­szę wzrok z ka­dłu­ba na Czar­ne­go Króla. Po­zby­wa się wła­śnie z kiwi wło­cha­tej skór­ki. Po tym, jak obie­ra się owoc, można po­znać stan serca. Gdy bije wolno, tak po­dob­nie dło­nie będą le­ni­wie od­rzu­cać skór­kę, po­zwa­la­jąc jej opaść na zie­mię. Gdy czy­jeś serce bije nieco szyb­ciej, od­kła­da się reszt­ki na ta­le­rzyk, by upo­rząd­ko­wać swoją prze­strzeń i myśli za­ra­zem. A gdy obie­ra się owoc jak kar­to­fel, tak jak teraz Ki­mi­naui, po­zby­wa­jąc się więk­szej czę­ści miąż­szu, to znak serca zlęk­nio­ne­go albo roz­gnie­wa­ne­go.

W wejściu na taras pojawiają się Chi­hu­ali i Tze­tu­etli. Jeden spo­glą­da na mnie obo­jęt­nie, drugi nie­pew­nie. Trzy­ma w dło­niach po­wróz i prze­kła­da go z jed­nej dłoni do dru­giej.

– Panie, lud­ność przy­go­to­wa­na do uciecz­ki.

– Tak, tak… – od­po­wia­da za­my­ślo­ny. – Czemu mie­li­by wspie­rać mnie i cie­bie? Ojcze, zwiąż ją.

Pod­no­szę się i po­da­ję Tze­tu­etlie­mu nad­garst­ki do zwią­za­nia. Podczas gdy owija je coraz cia­śniej szorst­kim sznu­rem, tłu­ma­czę Ki­mi­nau­ie­mu.

– Czy pa­mię­tasz z ksiąg le­gen­dy o wiel­kich wo­jow­ni­kach, któ­rych bo­go­wie usta­wia­ją do walki prze­ciw sobie? To wiel­kie wi­do­wi­sko, star­cie cha­rak­te­rów, przy­no­szą­ce obu stro­nom wie­ko­po­mną chwa­łę, nie­za­leż­nie od wy­ni­ku bitwy. Jak twój oj­ciec za­uwa­żył… – Wy­cią­gam szyję, by spoj­rzeć mo­je­mu daw­ne­mu przy­bocz­ne­mu w oczy. Ten wzdy­cha cięż­ko – łączy nas to, że wie­rzy­my w to, co ro­bi­my. Je­stem być może je­dy­ną osobą w mojej klat­ce, która wie­rzy Bia­łym. A ty, czy je­steś pe­wien, że każda osoba w tym miej­scu chce uwol­nić swo­ich bliź­nich z in­nych kla­tek? Czy ra­czej przede wszyst­kim chcą sa­mych sie­bie oca­lić?

Wy­pro­wa­dza­ją mnie z ta­ra­su, pro­wa­dząc ko­ry­ta­rzem ku wyj­ściu z pa­ła­cu. Ki­mi­naui idzie tuż obok mnie.

– Urzą­dza­ją sobie z nas igrzy­sko – mówi.

– Nie. To coś wię­cej.

Dal­szą drogę prze­mie­rza­my w mil­cze­niu. Na dzie­dziń­cu przed pa­ła­cem wita nas roz­wrzesz­cza­na tłusz­cza. Czar­ny Król otwie­ra po­chód, wy­cho­dząc przede mnie. Jego wi­ta­ją z okla­ska­mi, mi plują pod nogi. Pro­stu­ję się więc w kontrze i idę tak, jak­bym pro­wa­dzi­ła ko­lej­ną pro­ce­sję ofiar­ną. Hałas jest tak duży… że w końcu staje mi się obo­jęt­ny. Ota­cza mnie pę­cherz ciszy. Poza bańką widzę wy­krzy­wio­ne gnie­wem twa­rze. Moje nie­po­kor­ne dzie­ci – myślę, pa­trząc na ner­wo­we ruchy ich brud­nych ciał, ob­szar­pa­ne, sępie skrzy­dła, kro­pel­ki śliny wy­do­by­wa­ją­ce się z ust. Jak ja was ko­cham, ma­lut­cy. I nagle widzę całą tę ciżbę jako pole za­peł­nio­ne pła­czą­cy­mi nie­mow­lę­ta­mi. Wil­got­ne, cie­plut­kie i bez­bron­ne ka­mycz­ki. Przy­tu­li­ła­bym je wszyst­kie do pier­si, lecz jest ich dużo, tak dużo. Całe pole, jak się pa­trzy. Nie krzycz­cie, moje nie­opie­rzo­ne skar­by. Mama się stara, mama chce każ­de­mu z was do­go­dzić. Lecz one chcą latać, nie­wdzięcz­ne, wy­rwać się z gniaz­da. Pi­sklacz­ki, nie je­ste­ście go­to­we by latać. Naj­pierw mu­si­cie przejść próby. Tak ka­za­li nam wasi dziad­ko­wie. Ja, moje szczę­ścia, pod­ję­łam się dla was każ­de­go wy­zwa­nia. Mia­łam zabić nie­mow­lę takie jak wy – zro­bi­łam to, syna mo­je­go przy­ja­cie­la – rów­nież. Tylko mi wy­bacz­cie, że nie tego co trze­ba było. Och, jak was wtedy prze­stra­szy­łam. Może dla­te­go tak znie­na­wi­dzi­li­ście dziad­ków… Ale dziad­ków trze­ba słu­chać. Moje dzie­ci… słu­chaj­cie dziad­ków.

– Wasza Świą­to­bli­wość…

Budzi mnie coś zim­ne­go i wil­got­ne­go przy czole. Otwie­ram oczy, które nie wia­do­mo kiedy za­mknę­łam. Je­ste­śmy na Placu Hu­it­zi­poch­tlie­go, tam gdzie znaj­du­je się właz. Przy­wią­za­no mnie do słupa, rę­ka­mi do góry. Od­czu­wam nagle prze­moż­ną chęć, by zwró­cić po­karm. Za­ci­skam usta, po­wstrzy­mu­jąc pod­cho­dzą­ce gar­dłem je­dze­nie.

– Wasza Świą­to­bli­wość, ma­ja­czy­ła pani. – Tze­tu­etli prze­cie­ra moje czoło szmat­ką, z któ­rej ciek­nie woda.

– Czemu tak do mnie mó­wisz? Prze­sta­łam być twoją panią, gdy mnie zdra­dzi­łeś.

– To mój syn – wzdy­cha. – My­śla­łem, że wszyst­ko znio­sę, ale tam­te­go wie­czo­ru… Le­d­wie udało mi się do­pro­wa­dzić cie­bie drżą­cą do le­go­wi­ska, a po­bie­głem do niego. On też był prze­ra­żo­ny. Taki młody… i wy tacy mło­dzi.

– I na­iw­ni.

– Gdyby to ode mnie za­le­ża­ło, nie wtrą­cił­bym was do tam­tej celi. To był roz­kaz Ki­mi­nau­ie­go, pró­bo­wa­łem…

– Wo­la­łam cie­bie za­baw­ne­go niż ża­ło­sne­go – pry­cham, by skoń­czyć ten potop uspra­wie­dli­wień.

Tze­tu­etli nie uniża się już bar­dziej i od­stę­pu­je ode mnie. Wtedy orien­tu­ję się, że kil­ka­na­ście me­trów przed nami prze­ma­wia Ki­mi­naui. Tłum gro­ma­dzi się wokół niego i klasz­cze mu co dru­gie zda­nie. Pró­bu­ję przy­słu­chać się temu, co mówi, ale krę­ce­nie w gło­wie… to wi­ro­wa­nie… chce mi się zwra­cać…

Pro­stu­ję się, na ile mogę, za­wie­szam wzrok na gór­nym kó­łecz­ku kraty. Przy­my­kam oczy. Ki­mi­naui mówi o wol­no­ści, o tym, jak jest przy­ro­dzo­na każ­de­mu pta­ni­dzie. Że klat­ki to gwałt za­da­wa­ny na­szej na­tu­rze, że Bia­łych na­le­ży na­zy­wać ty­ra­na­mi. Oj moje pi­sklacz­ki, za szyb­ko chce­cie wy­le­cieć z gniaz­da. Snuje opo­wie­ści o in­nych klat­kach, które na­le­ży roz­bić, przy­się­ga, że uwol­ni każdą na­po­tka­ną pta­ni­dę. W jego mowie od­naj­du­ję ten sam żar, który cechuje kazania ka­pła­nów. Czyż­by tak skraj­ny bunt prze­ista­czał się już w re­li­gię?

My dwoje – pa­trzę na niego spod przy­mknię­tych powiek. Dwie opo­zy­cyj­ne siły. On czar­ny, ja biała.

Zdaje mi się, że wła­śnie skoń­czył prze­ma­wiać. Zbli­ża się do mnie? Mrocz­ny cień o czer­wo­nych skrzy­dłach. Ja go stwo­rzy­łam, mój wła­sny strach przed ofia­rą. Może ze­sła­li go Biali, by mnie uka­rać?

– Zrzu­cisz mnie Głod­ne­mu? – pytam, gdyż kiedy staje przy mnie, nie mam już wąt­pli­wo­ści, że to on.

– Nie. – Przy­glą­da się mo­je­mu wy­cią­gnię­te­mu ciału. – Nie je­stem tak krwio­żer­czy…

– Nie po­że­ram krwi, a ją od­da­ję.

– …jak ty. Za­mknie­my cię w ja­kieś głę­bo­kiej ka­ju­cie na stat­ku. Damy ci czas do my­śle­nia.

– Wo­la­ła­bym zło­że­nie w ofie­rze. To mia­ło­by ja­kieś zna­cze­nie.

Ki­mi­naui pod­no­si brwi, po czym uśmie­cha się do ze­bra­nych.

– Oto, do czego pro­wa­dzi służ­ba ty­ra­nom! Umysł zaj­mu­ją tylko czer­wo­ne myśli o krwi! – oświad­cza po­tęż­nym, grzmią­cym gło­sem. – A teraz spójrz­cie w górę, moi przy­ja­cie­le. Wol­ność przy­la­tu­je do was w zło­tych sza­tach!

Pod­no­szę za in­ny­mi głowę w kie­run­ku wska­zy­wa­nym przez Czar­ne­go Króla. Widzę pta­ni­dę, który wspiął się po prę­tach kraty i macha czer­wo­na cho­rą­giew­ką. Na ten sy­gnał sta­tek po­wietrz­ny rusza. Wiel­ka ma­chi­na, na­pę­dza­na sil­ni­ka­mi nie­wia­do­me­go po­cho­dze­nia, roz­wi­ja pręd­kość po­wo­li, jak po­tęż­ny koń. Pta­ni­dzi pisz­czą pod­nie­ce­ni, lecz z w tym ja­zgo­cie zdaje mi się, że sły­szę prze­cią­głe bu­cze­nie, jak muchy krę­cą­cej się przy uchu. Okręt staje się coraz więk­szy, a wraz z tym coraz wy­raź­niej ry­su­ją się szcze­gó­ły ka­dłu­ba. Zro­bio­ny jest ze sto­pio­nych, po­prze­pla­ta­nych ze sobą zło­tych prę­tów. Przy­szła mi na myśl opusz­czo­na, znisz­czo­na klat­ka. To stam­tąd brali ma­te­riał. I tak też za­pew­ne złu­pią moją, gdy bę­dzie po wszyst­kim.

Przez lata po­strze­ga­łam kratę od­dzie­la­ją­cą nas od prze­strze­ni jako nie­prze­kra­czal­ną ba­rie­rę. Lecz teraz, gdy ob­ser­wu­ję, jak ten sta­tek zbli­ża się do niej… Toż to de­li­kat­na pa­ję­czy­na, pęk­nie pod na­po­rem tego mo­lo­cha.

Gdy do­cho­dzi do ude­rze­nia, za­my­kam oczy.

Całą zie­mię od­rzu­ca do tyłu. Przez chwi­lę moje nogi od­ry­wa­ją się od pod­ło­ża. Wierz­gam nimi w pu­st­ce. Gdy z po­wro­tem pod­no­szę po­wie­ki, nasz świat jest w po­wie­trzu. Klat­ka, pod im­pe­tem ude­rze­nia po­le­cia­ła do tyłu, prze­krzy­wi­ła się zie­mia. Chwie­ją się domy, te wy­so­kie i nie­sta­bil­ne le­pian­ki. Pta­ni­dzi zjeż­dża­ją w jeden kąt placu. Do­cho­dzi mnie krzyk moich dzie­ci, przy­gnia­ta­ją­cych sie­bie na­wza­jem.

Chwi­lę póź­niej, klat­ką ko­ły­sze do przo­du. Moje stopy wra­ca­ją na zie­mię, miesz­kań­cy roz­sy­pu­ją się po placu. Jesz­cze tylko kilka mniej­szych ko­ły­sań…

Pod­no­szę wzrok na kratę mo­je­go świa­ta, w którą wbił się teraz złoty mo­loch. Te silne pręty – tak po­wy­krzy­wia­ne, zła­ma­ne. Jakby ktoś wło­żył mię­dzy nie włócz­nię.

A ob­ręcz na mojej ko­st­ce za­czy­na brzę­czeć.

Ze stat­ku spusz­cza­ne są liny i dra­bin­ki, na które rzuca się tłum. Wtem, po­wie­trze prze­ci­na zwie­rzę­cy ryk.

– GŁÓ­Ó­ÓD! GŁÓ­Ó­ÓD!!!

Pta­ni­dzi, wy­grze­bu­ją­cy się z ruin domów, stają bez ruchu.

– ZŁEEE PTAKI, ZŁEEE…

Stwór syczy. Po tym pusz­cza klat­kę w dół.

– KI­MI­NAUI, KI­MI­NAUI, KI­MI­NAUI!

Roz­glą­dam się po placu i do­strze­gam we­zwa­ne­go, który or­ga­ni­zu­je pta­ni­dów do uciecz­ki. Nawet nie zwra­ca uwagi na wo­ła­nie Głod­ne­go. Ale nasz świat leci w dół, tak szyb­ko, jak jesz­cze nigdy. Na­ocz­nie widać, jak prze­strzeń wokół nas zmie­nia się z bia­łej na coraz bar­dziej szarą. Nie zdążą uciec – myślę. Jest ich za dużo, w do­dat­ku roz­bie­ga­nych w po­pło­chu.

Zni­kąd pod­bie­ga do mnie Tze­tu­etli. Ma całe odra­pa­ne prawe ramię, a z oczu wyziera blady strach.

– Mia­łaś przy­glą­dać się uciecz­ce każ­de­go i wejść jako ostat­nia – tłu­ma­czy na­pręd­ce, gdy roz­ry­wa mi więzy.

Moje ręce bez­wład­nie opa­da­ją. Nie mam w nich czu­cia, ostat­ka­mi sił trzy­mam się na no­gach. Tze­tu­etli po­chy­la się, by wziąć mnie na ra­mio­na. Od­su­wam się…

– GŁO­OOD­NY, GŁOOO…DNY, GŁO­GŁO­GŁOD­NY.

– Po­święci­łam wszyst­ko, by chro­nić te dzie­ci – szep­czę do mo­je­go przy­bocz­ne­go. – Nie dam rady krzy­czeć… Po­wta­rzaj za mną… Wiel­cy Biali i Głod­ny…

Tze­tu­etli wciąż pa­trzy we mnie tępo.

– Po­wta­rzaj za mną! – skrze­czę, aż łamie mi się głos. – Wiel­cy Biali i Głod­ny…

– Wiel­cy Biali i Głod­ny!

Ru­szam do przo­du chwiej­nym kro­kiem. Mo­car­ny głos wo­ja­ka zwra­ca na nas uwagę kilku bie­ga­ją­cych po placu. Ki­mi­naui od­wra­ca się ku mnie. A ja roz­po­ście­ram ręce.

– Zgrze­szy­li­śmy prze­ciw wam. Ja zgrze­szy­łam prze­ciw wam. Nie dałam peł­nej ofia­ry. Nie pa­trz­cie pro­szę na tych ma­łych, któ­rych od­da­li­ście mi w opie­kę!

Tze­tu­etli krzy­czy, aż prze­ry­wa mu ryk Głod­ne­go.

– GŁOOO… DNY, ZŁE PTA­AAKI.

– To nie oni są źli, ale ja, ja, ja! Biorę na sie­bie całą winę. To ja je­stem ich matką! Karz mnie, nie ich…

Gdy mój dawny przy­bocz­ny po­wta­rza za mną, po­chy­lam się, by otwo­rzyć dźwi­gnią właz. Spo­glą­dam w czar­ną prze­strzeń i do­strze­gam w niej bliż­sze niż kie­dy­kol­wiek szczę­ki Głod­ne­go.

– Przyj­mij­cie ofia­rę matki! I wy­bacz­cie jej dzie­ciom!

Wska­ku­ję w dół.

Wpierw czuję się… jak szma­cia­na lalka rzu­co­na z wy­so­kiej wieży. Pęd szar­pie mnie, kręci, cią­gnie. Wzrok gubi się w prze­strze­ni po bo­kach. Nic, tylko czar­na mgła, która nie ma końca

Lecz mój cel ry­su­je się wy­raź­nie. Lecę w pasz­czę, w którą tyle ist­nień po­sła­łam. Jest strasz­na, o szpi­cza­stych zę­bach, co chwi­lę kła­pię i syczy. Mogę otwo­rzyć skrzy­dła… Mogę uciec… Jak Ki­mi­naui. Lecz tego nie zro­bię. Mimo, że czuję wiatr w pió­rach, pra­wie tak, jakby to była zie­lo­na kra­ina o nie­bie­skim nie­bie, to cię­żar obo­wiąz­ku cią­gnie mnie ku do­ło­wi. Do śmier­ci.

Prze­my­ka­ją obok mnie zęby. Przez se­kun­dę wy­da­ją mi się me­ta­lo­we. Gar­dziel Głod­ne­go jest zimna. I chyba… cią­gnie się w nie­skoń­czo­ność.

Dół.

Dół.

Dół.

Aż nie wpa­dam w białą, zna­jo­mą rękę.

>>*<<

NIE WIEM KIEDY

– SKO­CZY­ŁA?

– TAK. NIECH PAN GE­NE­RAŁ SPOJ­RZY TU.

– JAKA MAŁA. WIEL­KO­ŚCI DŁONI. PODAJ MI PRO­SZĘ LUPĘ. CZY MI SIĘ WY­DA­JĘ, CZY ONA JEST…

– RANNA? TAK. KI­MI­NAUI MŚCIŁ SIĘ NA NIEJ.

– KI­MI-KTO?

– UCIE­KI­NIER. JAKIŚ CZAS TEMU SKŁA­DA­ŁEM RA­PORT…

– TAK, PRZY­PO­MI­NAM SOBIE. CZEMU GO JESZ­CZE NIE ZLI­KWI­DO­WA­NO?

– WY­DA­ŁEM OPI­NIĘ, ŻE JEST WAŻNY DLA DAL­SZYCH WY­DA­RZEŃ.

– HM? SWOIM MA­GICZ­NYM STA­TECZ­KIEM MOŻE WAM ZNISZ­CZYĆ EKS­PE­RY­MENT.

– KTÓRY ZA­KOŃ­CZYŁ SIĘ JUŻ SUK­CE­SEM. LEŻY ON PRZED GE­NE­RA­ŁEM. OSTAT­NI Z PO­TRZEB­NYCH ZE­STA­WÓW UWA­RUN­KO­WAŃ, TYM RAZEM POD DO­WÓD­CĘ. WY­KO­NA KAŻDE PO­LE­CE­NIE CEN­TRA­LI, NIE OPU­ŚCI OD­DZIA­ŁU, W RAZIE PO­TRZE­BY DO­BRO­WOL­NIE ODDA ŻYCIE.

…

– GE­NE­RA­LE?

– ZA­UFAM WAM, NA­UKOW­COM, ŻE TO DOBRY ZE­STAW. KIEDY ROZ­POCZ­NIE­CIE MA­SO­WE WA­RUN­KO­WA­NIE TYCH MA­ŁYCH PTA­SICH ŻOŁ­NIE­RZY?

– NIE­ZWŁOCZ­NIE, GE­NE­RA­LE. WPRO­WA­DZA­MY OSTAT­NIE DANE.

– BAR­DZO DO­BRZE. W TAKIM RAZIE OCZE­KU­JE­MY DAL­SZYCH WIA­DO­MO­ŚCI. NIECH ŻYJE FE­DE­RA­CJA.

– NIECH ŻYJE.

…

– RO­ZU­MIESZ NASZĄ MOWĘ, CHOĆ NIE­KO­NIECZ­NIE TO, O CZYM MÓ­WI­MY, CZYŻ NIE?

Cie­pły od­dech przy­wra­ca mo­je­mu ciału czu­cie. Siły mam tylko, by otwo­rzyć oczy. Zza gru­bych szkieł przy­glą­da­ją mi się dwa nie­bie­skie oka.

– WO­DZI­LI­ŚMY WAS, ALE NIE KŁA­MA­LI­ŚMY W DWÓCH NAJ­WAŻ­NIEJ­SZYCH RZE­CZACH. SŁU­ŻY­CIE WIĘK­SZE­MU CE­LO­WI. I CZEKA WAS ZIE­LO­NA ŁĄKA Z NIE­BIE­SKIM NIE­BEM.

Biały prze­no­si mnie, za­my­ka­jąc od góry drugą dło­nią.

>>*<<

Budzę się w miej­scu, gdzie po­wie­trze nigdy nie wy­da­wa­ło mi się tak od­żyw­cze. Świe­że, chłod­ne, ła­sko­cze moje wnę­trza gdy przez nie prze­la­tu­je. Od­na­wia. Daje siły samym od­de­chem.

Do­oko­ła mnie rosną gi­gan­tycz­ne źdźbła trawy, prze­wyż­sza­ją­ce mnie o kilka głów.

W od­da­li sły­szę zwie­rzę­ce piski. Do­cho­dzą z gi­gan­tycz­nych drzew. Skądś wy­da­ją mi się zna­jo­me. Tak, jak­bym była o krok od od­szy­fro­wa­nia ich zna­cze­nia.

Lecz nade mną…

Co za roz­kosz!

Błę­kit!