Zaufanie

– Jak się pan czuje, wielki dzień przed panem? – zapytała Instalatorka, uroczo uśmiechając się do Jana, zupełnie ignorując klona leżącego na stole obok.

– Dobrze, chyba dobrze – odparł, nerwowo mrugając oczami.

– Mam nadzieję, że nie skrywa pan przed nami żadnych obaw, jeśli pana coś niepokoi, proszę to wyrzucić z siebie. Po to tutaj jesteśmy, by mogli państwo czuć się komfortowo.

Jan wbił ciało w miękką, ekskluzywną, skórzaną tapicerkę, materiał opinający stół instalatorski błyskawicznie dopasował się do jego ciała, podtrzymując tak nieustannie obiecywany ciągły komfort klienta. Reklamy utwierdzały go w przekonaniu, że doświadczy czegoś zupełnie wyjątkowego, idealnie dopasowanego do potrzeby wyższej klasy średniej. Przeszywające ciało, delikatne wibracje nie zagłuszały jednak strachu, buszującego pośród chaotycznych myśli, pytania na które do tej pory nikt nie potrafił udzielić konkretnej odpowiedzi.

– Skoro państwo tak nalegają, mam jeden problem… – zawahał się, ciężko wypuszczając powietrze. Czytałem ten głośny artykuł doktora Adamsa, ten o przenoszeniu jaźni i …

Nie zdążył dokończyć, instalatorka brutalnie mu przerwała.

– Zupełnie niepotrzebnie pan się denerwuje! Pomijając, że doktor Adams jest zdyskredytowanym autorytetem fanów rozmaitych teorii spiskowych, to jego teoria, a raczej błędna hipoteza, została już wielokrotnie obalona przez rzeszę międzynarodowych ekspertów.

– Możliwe, ale wciąż mam pewne obawy. Rozumiem, że absolutnie jest wykluczona sytuacja, w której moja obecna jaźń zostanie… anulowana, a klon zacznie żyć moim życiem z wcześniej przekopiowanymi wspomnieniami?

– Panie Janie, proszę przestać wierzyć w takie rzeczy, oczywiście, że nie! Zdecydowanie nie i jeszcze raz nie! Przeprowadzono szereg eksperymentów, atestowanych przez najznamienitsze grupy badawcze, uniwersytety i ministerstwo, każdy wykazał istnienie linii świadomości, tak unikalnych, jak linie papilarne, które były widoczne zarówno w pierwotnym ciele i jak w klonie po przeniesieniu jaźni.

– Ale doktor Adams twierdzi, że linia świadomości to co najwyżej złudzenie, a nawet mistyfikacja.

– Czyja mistyfikacja?

– Państwa… przepraszam, korporacji.

– Czyli rozumiem, że chce pan zrezygnować? W pana sytuacji to dość odważna postawa. Ile panu zostało? Dwa, trzy miesiące?

– Mam możliwość jeszcze spłacić zadłużenie!

– Tak, na pewno? Przypominam, bank zaoferował panu przeniesienie jaźni do klona o niższych parametrach w zamian za pana pierwotne ciało, które zostanie przeznaczone na spłatę zadłużenia. Jest to mówiąc prawdę, tak tylko między nami, bardzo szczodry gest ze strony naszej instytucji, niewiele osób dostępuje takiego szczęścia. To wszystko chce pan zaprzepaścić, po przeczytaniu jakiegoś durnego artykułu?

– Mam pewne obawy… – Nie miał odwagi dokończyć zdania, czuł, że znalazł się w sytuacji bez wyjścia.

– Każdy się boi, szczególnie za pierwszym razem, tym bardziej na stole do przenoszenia. Proszę się zrelaksować, niech ta olśniewająca skóra robi swoje. Przecież nie chce pan obniżyć poziomu życia najbliższych. Wyobraża sobie pan, że pana dzieci zaczną chodzić do publicznej szkoły, żona zacznie ubierać się w sieciach rangi B, a pana podstawowym środkiem transportu będzie komunikacja publiczna?

– Przed oczami zobaczył zatłoczony wagon kolei podziemnej, kwadranse zmieniające się w godziny zamknięcia pośród obcych, biednych, śmierdzących ludzi, konieczność interakcji z pijanymi menelami, ocieranie się o zdegenerowaną młodzież, krzyki samotnych matek i dzieci raczkujących po obszczanej podłodze. Siedział tam razem z rodziną, wszyscy ubrani tanio, niechlujnie w drodze do szkoły pełnej patologii i przemocy.

– Tak, to konieczne. – Przyznał, zamykając niepewności w więzieniu swoich myśli.

– Rozumiem, że to ostateczna zgoda? – Zapytała, przeszywając Jana spojrzeniem.

Kiwnął przerażony wiercąc się w wibrującej tapicerce. Instalatorka wcisnęła czerwony guzik, a jego ciało zaczęła zalewać biała maź, a potem nie było już nic.