Białe pióro

Cześć, Atyldo. Przypuszczam, że po "Na ziemi zostało tylko białe pióro." powinnaś wykasować artefakt, który się był pozostał.

Cześć, Peter. Masz rację. Publikuję na jeszcze jednym portalu i po skopiowaniu nie usunęłam podpisu :)

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Cześć, Atyldo!

Początek twojego opowiadania wydaje mi się całkiem ciekawy, budujesz napięcie i nie ukrywam: zaskoczyłaś mnie swoim aniołem. Ale pod koniec pojawia się mnóstwo imion, mowa jest o przeszłości i odniosłem wrażenie, jakby opowiadanie było częścią większego świata, którego ja nie znam i o którym nic więcej nie piszesz w tym tekście.

Matematyczne rozwiązanie finału podobało mi się, choć dla mnie ma ono posmak humorystyczny.

Jasiu, odsuń się od ulicy, Agata, nie biegaj tak szybko

Pomiędzy ulicą, a Agatką dałbym kropkę, a nawet wykrzyknik.

całowały je w czoło

Raczej czoła, bo dzieci było dwoje.

Tkwili więc w bezruchu

Tkwiły, podmiotem są dzieci.

Z wyjątkiem ciebie ruda damo.

W sensie, bo jest ruda? Czy coś mi umknęło?

„Pisałem wiele, ale co uważałem za niedoskonałe, rzucałem w ogień, bo ten najlepiej poprawia”. Owidiusz

Czasami łapie się na tym przekonaniu, że czytelnicy będą w stanie odczytać moje myśli. I nie wszystko do końca tłumacze. :)

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Witaj.

Tak, jak poprzednio radziłam, najpierw najlepiej popracować nad wcześniej publikowanymi tekstami, aby nie powielać błędów (Tarnina wypisała Ci bardzo szczegółowe uwagi do kilku tekstów – warto je przeanalizować i się do nich odnieść). Tu znowu mamy ich dość dużo, a to znowu tylko szort; przykłady:

Co jakiś czas zwracała, więc uwagę reszcie. – niepotrzebny przecinek

Nie spojrzała, więc w porę na różowy zegarek z podobizną barbie. – tu podobny błąd, a do tego według mnie marka własna – wielką literą

W tych zdaniach z kolej brakuje przecinków:

Jak wiesz lub nie dorosły człowiek ma jej sześć do siedmiu litrów, te dzieci nie mają więcej niż po trzy. Krew za krew mój drogi.

Tu mamy usterkę gramatyczną i składniową:

Słuchali jej, z obawy, że następnym razem nie zabierze ich ze sobą na dwór. A tak kochali te krótkie wyjścia, promienie słońca, które całowały je w czoło i szum ciepłego, letniego wiatru. Musieli wrócić do domu przed powrotem mamy.

– „słuchali” – oni, „kochali” – oni, „musieli” – też oni, do kogo zatem odnosi się zaimek w środku „je”?

Tu dokładnie to samo – „dzieci zbiegły” i potem nagle „tkwili”:

Dzieci zbiegły się i złapały za ręce. W tym momencie trawa wokół nich zaczęła rosnąć i gęstnieć, oplatając ciasno ich kostki. Tkwili więc w bezruchu.

– Ja chcę do mamy! – krzyczał Jaś, ocierając przy tym łzy wypływające z jego bursztynowych oczów– Ja chcę do mamy! – kolejny błędny zapis dialogu; linki podawała Ci już wcześniej

– Długo przyszło mi na was czekać moje małe owieczki – głęboki głos rozniósł się echem w powietrzu. – ale teraz możemy wspólnie odejść do raju. – tu podobnie

– Nie – krzyknęła Agnieszka – Nie oddam ich. – i tutaj, poza tym – skoro krzyczy, powinien być wykrzyknik

– Oni nalezą do nas. – ortograficzny rażący

Albo oddasz poczwary po dobroci, albo odgryzę Ci rękę. – formy grzecznościowe w dialogach (o czym już pisałam Ci wielokrotnie) – małymi literami, czyli – znowu ortograficzny

Całość trzeba dokładnie poprawić pod kątem językowym. Dobry pomysł przy tylu usterkach zginie. 

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)

Pecunia non olet

A to dziwne, że brakuje przecinków, bo tekst przeszedł przez specjalny program do poprawek ???? no to teraz już opadły mi ręce. ????

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Poprawiłam co wiedziałam. Może teraz jest przyzwoicie. 

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Atyldo, tu często czyta się o narzekaniach Autorów na owe programy. 

Zerkam na przykładowe zdanie i znowu jest usterka interpunkcyjna:

Powiedziawszy to kobieta wyciągnęła nóż z niewielkiej torebeczki zawieszonej na ramieniu i dźgnęła się nim prosto w serce, wiedziała bowiem, że od momentu skorzystania z prawa ma cztery minuty, na wypełnienie jego warunków.

Popraw teksty według szczegółowych rad Tarniny – wtedy zobaczysz, ile usterek jest w każdym z nich. I będzie Ci łatwiej pisać kolejne. Zrozumiesz zasady, spojrzysz inaczej na opowiadania. Nie ma innej rady, każdy z nas tak postępuje – poprawia i uczy się, poprawiając. Nie ma sensu publikować nowych rzeczy, skoro dawne czekają na korektę i na odpowiedzi Komentującym. Jeśli Tarnina poświęciła tyle czasu na drobiazgowe wypisanie błędów, warto skorzystać. 

Pozdrawiam serdecznie. 

Pecunia non olet

Poprawiłam raz jeszcze. Wróciłam również do poprzednich utworów i skorygowałam rażące błędy. Pozdrawiam serdecznie :)

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Bardzo dobrze, że starasz się tak robić, bo szlifowanie warsztatu prowadzi do coraz lepszych efektów i coraz lepszych opowiadań, czego Ci serdecznie życzę, bo masz znakomite pomysły. :)

Pozdrawiam także. :)

Pecunia non olet

Czołem Atyldo!

W mojej ocenie, pierwsza połowa opowiadania jest znacznie lepsza od drugiej – budowa początkowego suspensu i niespodziewana wizyta Złotego Anioła były ciekawe, lecz później, rozmowa matki z owym przybyszem, nabrzmiała nieznanymi czytelnikowi faktami, odrobinę mnie przerosła. Zważając na to, że nie znam praw rządzących twoim światem, losy bohaterów wydały mi się niezbyt wiarygodne. 

Niemniej, jeśli postarasz się rozwinąć uniwersum, to widzę potencjał. Można wyczuć, że sama posiadasz jakiś zarys większej całości i szkoda, że nie ujawniłaś go w tym tekście.

Pozdrawiam i życzę sukcesów ;-)

Jeśli Bóg z nami - któż przeciwko nam?

Atyldo, nie mam wrażenia, że to szort, a zaledwie fragment dłuższej historii, dość tajemniczej i mocno niejasnej. Obawiam się, że zbyt wiele zachowałaś dla siebie, skutkiem czego Białe pióro okazało się lekturą niezbyt satysfakcjonującą.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

…zbie­ra­ła roz­bry­ka­ne to­wa­rzy­stwo i śmie­jąc się w pod­sko­kach, wbie­ga­li… → Na czym polega śmianie się w podskokach?

A może miało być: …zbie­ra­ła roz­bry­ka­ne to­wa­rzy­stwo i śmie­jąc się, w pod­sko­kach wbie­ga­li…

– Ja chcę do mamy! – Krzy­czał Jaś, ocie­ra­jąc przy tym łzy wy­pły­wa­ją­ce z jego bursz­ty­no­wych oczów. → Didaskalia małą literą. Zbędny zaimek. Sprawdź, jak odmieniamy słowo oczy.

Winno być: – Ja chcę do mamy! – krzy­czał Jaś, ocie­ra­jąc przy tym łzy wy­pły­wa­ją­ce z bursz­ty­no­wych oczu.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi.

Głę­bo­ki głos roz­niósł się echem w po­wie­trzu.– Ale teraz… → Brak spacji po kropce.

– Nie! – Krzyk­nę­ła Agniesz­ka. → – Nie! – krzyk­nę­ła Agniesz­ka.

– Oni na­le­zą do nas. Do­brze to wiesz. Twoja głu­pia matka chcia­ła ich przed nami scho­wać! → Piszesz o dzieciach, a te są rodzaju nijakiego, więc: – One należą do nas. Do­brze to wiesz. Twoja głu­pia matka chcia­ła je przed nami scho­wać!

Anioł schy­lił się nieco, by za­de­mon­stro­wać dziew­czyn­ce swoje ostre kły. → Zbędny zaimek – czy demonstrowałby cudze kły?

Ona wie­dzia­ła, że nie może pu­ścić swo­je­go ro­dzeń­stwa. → Zbędne zaimki.

…czer­pa­li ener­gię z jej bicia serca. → …czer­pa­li ener­gię z bicia jej serca.

…gdy­byś nie zhań­bi­ła się z…tym męż­czy­zną… → Brak spacji po wielokropku.

…wy­cią­gnę­ła nóż z nie­wiel­kiej to­re­becz­ki za­wie­szo­nej na ra­mie­niu i dźgnę­ła się nim pro­sto w serce… → Zbędne dookreślenie – torebeczka jest niewielka z definicji. Czy w torebeczce zmieścił się nóż z ostrzem mogącym przebić serce, zwłaszcza że, jak wspomniałaś, kobieta była przy kości?

Anioł znik­nął, nio­sąc w swych szpo­nach ciało ko­bie­ty. → Zbędny zaimek.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nic nie zachowałam dla siebie. To jest cała historia. Rozpoczęta i zakończona. Dla mnie. Nic więcej nie ma. Z problemem źle stawianych przecinków zmagam się od dawna. Natomiast nie zgodzę się, że zaimki są zbędne, podobnie jak dookreślenia. Dla mnie są częścią tekstu. Więc tego zmieniać nie będę :)

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Nic nie zachowałam dla siebie. To jest cała historia. Rozpoczęta i zakończona. Dla mnie.

Atyldo, skoro piszesz dla siebie, dlaczego dzielisz się swoją twórczością z innymi?

…nie zgodzę się, że zaimki są zbędne, podobnie jak dookreślenia. Dla mnie są częścią tekstu. Więc tego zmieniać nie będę :)

Tu upewniam się, że napisałaś tekst dla siebie. OK. To jest Twoje opowiadanie i wyłącznie od Ciebie zależy, jakimi słowami będzie napisane.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Miałam na myśli to, że dla mnie zakończona i pełna historia bez zamiaru kontynuacji :)

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Atyldo, przeczytałam Twój post, ale Twoich myśli czytać nie umiem. :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Atyldo, zarówno Tarnina, jak i Regulatorzy to niekwestionowane Autorytety na naszym Portalu i każda z rad, jakich udzielają, jest na wagę złota, a każdy Autor cieszy się, że poświęciły czas jego opowiadaniu i skomentowały je, zamieszczając bardzo cenne wskazówki. Pochyl się nad tymi komentarzami i spokojnie je przeanalizuj, stosując się doń dla dobra tekstu (tego, poprzednich i kolejnych). To naprawdę ma posłużyć jedynie szlifowaniu Twojego warsztatu. Przecież piszesz i publikujesz dla czytelników, zależy Ci na opiniach wszystkich czytających, bierz zatem pod uwagę ich wskazówki. 

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)

Pecunia non olet

Bardzo dziękuję wszystkim za poświęcony czas, za komentarze i wskazówki. Rozumiem uwagi na temat gramatyki, natomiast bronię treści, jako autor. Nie uważam, by dookreślenia i zaimki wpływały negatywnie na opowiadanie. Będąc twórcą masz prawo do konstruowania dzieła według własnej wizji. I w żaden sposób nie chcę, żeby to zostało odebrane negatywnie. Bo w kwestiach błędnego zapisu dialogów i przecinkach mają wszyscy słuszność, więc dziękuję i koryguję według wskazówek :) Pozdrawiam serdecznie

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Atyldo, masz oczywiście prawo, jako Autorka, nie dokonywać zmian, z którymi się nie zgadzasz, lecz Ty piszesz także:

Nic nie zachowałam dla siebie. To jest cała historia. Rozpoczęta i zakończona. Dla mnie. Nic więcej nie ma. (…) Natomiast nie zgodzę się, że zaimki są zbędne, podobnie jak dookreślenia. Dla mnie są częścią tekstu. Więc tego zmieniać nie będę :)

Czytelnik ma również prawo uznać dane opowiadanie za przerwane i niedokończone i taką opinię o nim wyrazić. A zarówno ze wspomnianymi przez Ciebie przecinkami, jak i zaimkami, zmagamy się tu wszyscy i jak autorzy ciągle ubolewamy nad tzw. “zaimkozą” w naszych własnych opowiadaniach – im jej więcej, tym słabszy tekst. Staraj się podchodzić do każdego komentarza na spokojnie i rzeczowo, ale nade wszystko – jak do pomocnej rady i cennej wskazówki. Tylko w ten sposób wyrobisz sobie świetny warsztat pisarski.

Każdy autor jest emocjonalnie związany ze swoim opowiadaniem i to chyba najtrudniejsze przy dokonywaniu w nim korekty, ale poprawki są niezbędne, zarówno co do treści, jak i języka. Jeśli czytelnik (dla którego przecież publikujemy) odczuwa niedosyt, to nie jego wina, lecz autora. 

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)

Pecunia non olet

Ten tekst jest już ukończony. Gotowy. Nienaruszalny. Nic już nie będzie w nim poprawiane. To jest ostateczna decyzja. :) Odchodzi na bok, tworząc kolejny element zbioru opowiadań. Teraz pracuję już nad kolejnymi :) Pozdrawiam serdecznie!

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Rozumiem, Atyldo, w takim razie trzymam kciuki za nowe Twoje teksty; powodzenia, pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Krótki tekst, a pomysł wydaje się być na spore uniwersum. Czasami miałem wrażenie, że trochę idziesz w pastisz. Dobrze odczytuję?

Pozdrawiam

Nie miałam takiego zamiaru. Teraz zaczynam się zastanawiać, czy nie rozbudować. Aczkolwiek próbuję już z jedną książką i słabo idzie. Nie wiem czy mądrze byłoby brać się za kolejną. 

Autor ma ten przywilej, że świat, który stworzy należy do niego.

Cześć,

mam podobnie jak Atreju – spodobał mi się ten początek, najbardziej chyba łysy anioł, który opadł na ziemię wbijając opatrzoną szponami nogę w ziemię. Super :)

Co do samej historii – dużo w niej odniesień do przeszłości i przyszłości, to wg mnie główna słabość tego tekstu. Jednym, dwoma zadaniami wprowadzanem, a może wręcz sygnalizowane jedynie są doniosłe zdarzenia, chciałoby się rzec zbyt doniosłe, żeby tak po macoszemu je traktować – zabicie ukochanego Matyldy, upadek anioła/anielicy Matyldy, która została człowiekiem, wreszcie całe żywota dzieci Matyldy – “Agata została archeologiem, Jan ukończył medycynę. A Agnieszka zaczęła pisać książki.” Czy naprawdę życie człowiek można zamknać w tak prostym opisie? “Ukończył medycynę”? I to nie byle jakie dzieci, dzieci anioła/anielicy? Te skróty są w najwyższym stopniu rozczarowujące. Do rozważenia przy pisaniu kolejnych historii, bo ta, jak czytam już jest skończona – warto zastanowić się jak wyczerpywać wątki nie wprowadzając kolejnych, zwłaszcza takich szerokich jak miłość, życie.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Che mi sento di morir