Pojedynek nad rzeką

Woda in­ten­syw­nie wdzie­ra­ła się przez pęk­nię­cia do kok­pi­tu. San­go­de­le prze­klął siar­czy­ście, gdy bły­ska­wicz­nie do­tar­ła do kolan pi­lo­ta. Spró­bo­wał pod­nieść klapę. Nie­sku­tecz­nie. Woda w tym cza­sie się­gnę­ła do pier­si żoł­nie­rza, przy­spie­sza­jąc mu tętno. Po­cią­gnął z całej siły dźwi­gnię awa­ryj­ne­go otwie­ra­nia kok­pi­tu. Znowu na­po­tkał opór. Ciecz zaś do­tar­ła do szyi. 

 Nie po to po­je­cha­łem na wojnę, by uto­nąć w cho­ler­nej rzece, po­my­ślał San­go­de­le. Po­now­nie szarp­nął waj­chę, bio­rąc głę­bo­ki wdech. Wresz­cie za­dzia­ła­ło. Klapa od­sko­czy­ła, woda zaś mo­men­tal­nie za­lała cały kok­pit. Żoł­nierz odbił się od ma­szy­ny i po­pły­nął ku po­wierzch­ni. 

Mi­mo­wol­nie od­wró­cił głowę, by spoj­rzeć na po­rzu­co­ne­go to­wa­rzy­sza. Sze­ścio­me­tro­wy me­cha­nicz­ny hu­ma­no­id spo­czy­wał nie­ru­cho­mo na skał­kach. Przy­po­mi­nał od­la­ną z brązu po­stać wo­jow­ni­ka o twa­rzy z gniew­nym gry­masem i ciele po­kry­tym wzo­ra­mi bły­ska­wic. 

Wrócę po cie­bie, Shan­go, obie­cał w my­ślach pilot, lecz na­tych­miast zga­nił się za trak­to­wa­nie głu­pie­go ro­bo­ta, jakby był on czymś wię­cej niż kupą że­la­stwa.

 San­go­de­le wy­nu­rzył się na po­wierzch­nię, gdzie po­wi­tał go spo­koj­ny śpiew świersz­czy. Ro­zej­rzał się w po­szu­ki­wa­niu po­ten­cjal­nych za­gro­żeń, lecz w ciem­nej gę­stwi­nie dżun­gli trud­no było do­strzec co­kol­wiek. Jego uwagę jed­nak przy­cią­gnę­ła jasna po­świa­ta ogni­ska na wy­brze­żu.

Gdy po­sta­wił wresz­cie stopę na su­chym lą­dzie, zrzu­cił prze­mo­czo­ny kom­bi­ne­zon, od­sła­nia­jąc ży­la­ste ra­mio­na o he­ba­no­wym od­cie­niu skóry. Zaj­rzał pod ko­szul­kę, aby oce­nić stan pompy in­su­li­no­wej. Urzą­dze­nie nie­ste­ty nie prze­trwa­ło ostat­nich wy­da­rzeń. Ciem­ny ekran po­kry­wa­ła sieć pęk­nięć. Przy­naj­mniej zbior­nik z hor­mo­nem był pra­wie pełen. Nim ode­tchnął z ulgą, po­czuł nagły, prze­szy­wa­ją­cy ból w krzy­żu. Jakby pierw­sze siwe włosy nie były wy­star­cza­ją­cym zwia­stu­nem nad­cho­dzą­cej sta­ro­ści!

Za­mknął oczy, ana­li­zu­jąc swoją sy­tu­ację, lecz nie­zno­śne bur­cze­nie w brzu­chu, sprowadziło go ponownie na ziemie. Ru­szył w stro­nę ogni­ska, roz­my­śla­jąc o wy­da­rze­niach, które do­pro­wa­dzi­ły go do tego miej­sca.

***

– S4 Shan­go, zgłoś się. – Za­brzmiał nagle zna­jo­my głos z radia.

 Za­sko­czo­ny San­go­de­le upu­ścił zbior­ni­czek z in­su­li­ną, który wpadł zło­śli­wie pod fotel kok­pi­tu. Prze­klął, po czym po­pra­wił słu­chaw­ki z mi­kro­fo­nem i na­ci­snął przy­cisk radia. 

– Tu S4 Shan­go. Ka­pi­ta­nie Adisa mel­duj. 

– Na­mie­rzy­łam kon­wój Wszech­ce­sar­stwa Etio­pii z za­pa­sa­mi. Wy­sła­łam już na­mia­ry i cze­kam na dal­sze roz­ka­zy – zło­żył mel­du­nek żoł­nierz.

– A jak spraw­dza się Agemo? – za­py­tał San­go­de­le. 

– Wspa­nia­le. Szyb­ka i lekka ma­szy­na, a ta nie­wi­dzial­ność, prze­pra­szam, ak­tyw­ny ka­mu­flaż, to cudo. In­ży­nie­ro­wie So­ju­szu Jo­ru­ba prze­szli sa­mych sie­bie. 

– Szko­da, że to cho­ler­stwo zżera tyle ener­gii, że jak do­wództwo zo­ba­czy ra­chun­ki, to nam racje żyw­no­ścio­we zre­du­ku­ją do trawy i desz­czów­ki. 

– Dla­te­go zgod­nie z roz­ka­zem, od­da­li­łam się na bez­piecz­ną od­le­głość i zga­si­łam ka­mu­flaż, by nie mar­no­wać prądu. 

– Do­brze. Zo­sta­je­my przy pier­wot­nym pla­nie ataku. Bę­dziesz ubez­pie­czać z ukry­cia nasze tyły. Gdyby po­ja­wi­ło się coś po­dej­rza­ne­go na ra­da­rze, to daj znać. 

– Zro­zu­mia­łam. 

– S5 Agnju, zgłoś się – Do­wód­ca wy­wo­łał pi­lo­ta przez radio, jed­no­cze­śnie wy­mie­nia­jąc pusty zbior­ni­czek w pom­pie na nowy. Gdy otrzy­mał od­po­wiedź, skrzy­żo­wał dło­nie i strze­lił pal­ca­mi. – Za­czy­na­my akcję i módl się, byśmy żad­ne­go anio­ła nie na­po­tka­li. 

***

Zbli­ża­jąc się do ogni­ska San­go­de­le, uj­rzał ludz­ką syl­wet­kę, która z każ­dym kro­kiem na­bie­ra­ła zna­jo­mych kształ­tów. Nagle za­marł, spo­glą­da­jąc, jakby uj­rzał ducha. 

– Ile­kroć myślę, że nie można być brzyd­szym, widzę cię Sang i po­przecz­ka zo­sta­je pod­nie­sio­na – rzu­cił na po­wi­ta­nie męż­czy­zna, pie­kąc rybę nad ogniem. – Kopę lat, przy­ja­cie­lu.

Był on w po­dob­nym wieku, co San­go­de­le, czyli koło czter­dziest­ki, lecz niż­szy i o nieco ja­śniej­szej skó­rze. Głowę zaś miał ogo­lo­ną, za­pew­ne by ukryć po­stę­pu­ją­ce si­wie­nie. 

– Wiesz Tes­se­ma, kiedy sły­szę takie tek­sty od cie­bie, za­wsze za­sta­na­wiam się, jak tyle lat udaje ci się uni­kać swego od­bi­cia. 

Roz­mów­ca za­śmiał się, po czym skie­ro­wał patyk z na­bi­tą rybą w kie­run­ku przy­by­sza, który usiadł na­prze­ciw­ko.

– Głod­ny? – za­py­tał Tes­se­ma, po­ czym po­czę­sto­wał przy­ja­cie­la. 

– Przy­pa­lo­na – oce­nił rybę San­go­de­le, pod­no­sząc ką­ci­ki ust. – Po tym przy­naj­mniej nie grozi mi re­wo­lu­cja je­li­to­wa. 

– Po tylu la­tach znowu mi to wy­po­mi­nasz? Ostrze­ga­łem cię, że go­to­wa­nie nie jest moją mocną stro­ną. 

– Wszyst­ko, co wy­szło spod two­jej rękę, zmie­nia­ło się w broń bio­lo­gicz­ną. Nie wiem, czy pa­mię­tasz, jak ob­la­łem twoim gu­la­szem jed­ne­go z pi­ra­tów, któ­rzy pró­bo­wa­li prze­jąć sta­tek. Bie­dak od razu wsko­czył prze­ra­żo­ny do wody, my­śląc, że to jakaś tru­ci­zna. 

Obaj pa­no­wie wybuchnęli śmie­chem. San­go­de­le wró­cił pamięcią do czasów, gdy słu­ży­li jako ochro­na na stat­ku ku­piec­kim. Były to miłe czasy. Pra­co­wa­li tam lu­dzie o róż­no­rod­nym po­cho­dze­niu. Przy­pa­łę­tał się nawet jeden blon­dy­nek z dziw­ne­go kraju koło Nie­miec. Mimo to udało się zna­leźć wspól­ny język. Potem nie­ste­ty wy­bu­chła wojna mię­dzy So­ju­szem Jo­ru­ba i Wszech­ce­sar­stwem Eto­pii i wszyst­ko mu­sia­ło ulec zmia­nie. 

– Mnie w pa­mię­ci bar­dziej za­pa­dło, jak wście­ka­łeś się po prze­gra­nych w man­ka­la.

– Da­wa­łem ci fory. 

– Fory? – po­wtó­rzył Tes­se­ma z szel­mow­skim uśmie­chem, po czym wy­cią­gnął z torby drew­nia­ną plan­szę z dwu­na­sto­ma doł­ka­mi, uło­żo­ny­mi w dwa rzędy. Znaj­do­wa­ła się mię­dzy nimi jesz­cze para po­dłuż­nych wgłę­bień na zdo­by­te przez gra­czy kulki. – Z chę­cią bym zo­ba­czył, jak grasz na po­waż­nie. 

San­go­de­le ledwo pa­mię­tał ich ostat­nią po­tycz­kę. Było to jesz­cze przed dru­gą nie­uda­ną wło­ską in­wa­zją na Etio­pię, która za­czę­ła to sza­leń­stwo.

W trzy­dzie­stym pią­tym Włosi po­sta­no­wi­li zre­wan­żo­wać się za upo­ko­rze­nie, które za­fun­do­wał im Me­ne­lik. Kiedy woj­ska Mus­so­li­nie­go pe­ne­tro­wa­ły nie­ubła­ga­nie etiop­skie zie­mie, zde­spe­ro­wa­na ce­sa­rzo­wa Ze­wdi­tu wy­ru­szy­ła do La­li­be­li, gdzie wy­da­ła roz­kaz zło­że­nia sie­bie w ofie­rze. Sa­lo­mo­no­wa krew prze­bu­dzi­ła ta­jem­ni­czych bu­dow­ni­czych tam­tej­sze­go kom­plek­su świą­tyn­ne­go, spro­wa­dza­jąc na zie­mię po­żo­gę w po­sta­ci anio­łów. 

– Pa­mię­tasz jesz­cze za­sa­dy? – za­py­tał Tes­se­ma.

– Pa­mię­tam nawet jak z tobą wy­gry­wać. 

***

Długi kon­wój po­jaz­dów wy­je­chał z lasu na otwar­tą sa­wan­nę. Ob­cią­żo­ne za­pa­sa­mi cię­ża­rów­ki prze­mie­szczały się po­wo­li, jakby pró­bo­wa­ły do­sto­so­wać tempo do strze­gą­cych ich czoł­gów. 

Oczy Shan­go za­bły­sły czer­wie­nią, sy­gna­li­zu­jąc go­to­wość do akcji. Umiesz­czo­ne w no­gach do­pa­la­cze za­sy­cza­ły, po czym uwol­ni­ły chmu­ry pło­mie­ni, wy­rzu­ca­jąc w po­wie­trze ma­szy­nę jak po­cisk. Za­ci­snę­ła dło­nie na obu to­po­rach, po któ­rych tań­czy­ły drob­ne bły­ska­wi­ce, dzię­ki czemu Shan­go przy­po­mi­nał boga gro­mów, któ­re­mu za­wdzię­czał imię. 

Za­grzmia­ły dzia­ła i wy­rzut­nie ra­kiet, po­sy­ła­jąc w uno­szą­ce­go się nad nimi prze­ciw­ni­ka rój po­ci­sków. San­go­de­le wy­mi­nął zwin­nie ataki, ma­new­ru­jąc mię­dzy smu­ga­mi kon­den­sa­cyj­ny­mi ra­kiet, i opadł na wroga. Wy­ko­nał w locie kilka za­ma­chów to­po­ra­mi, spusz­cza­jąc na czoł­gi desz­cze bły­ska­wic. Kilka z ma­szyn eks­plo­do­wa­ło, a z po­wsta­łych chmur wy­ło­nił się gro­mo­wład­ny, roz­ci­na­jąc ko­lej­ne po­jaz­dy prze­ciw­ni­ków.

Gdy Shan­go dał się po­chło­nąć śmier­cio­no­śne­mu tań­co­wi z si­ła­mi wroga, kilka sa­mo­cho­dów z za­pa­sa­mi wy­ko­rzy­sta­ło oka­zję i ru­szy­ło z pi­skiem opon. Drogę jed­nak za­gro­dzi­ła ścia­na pło­mie­ni, zza któ­rej wi­docz­na była syl­wet­ka ko­lej­nej ma­szy­ny. Przy­po­mi­na­ła Shan­go, lecz za­miast to­po­rów dzier­żył ogni­sty miecz, ciało zaś zdo­bi­ły pło­mien­ne wzory, z któ­rych część ukła­da­ła się w brodę na sto­ic­kim ob­li­czu wo­jow­ni­ka. 

– Agan­ju, co tak długo? – rzu­cił San­go­de­le przez radio, prze­wra­ca­jąc po­jaz­dy, by nie mogły uciec.

– Nie­źle tyły ubez­pie­czy­li – od­parł przy­bysz.

San­go­de­le za­le­ża­ło je­dy­nie na prze­wo­żo­nych przez ich cel za­pa­sach. Do­wództwo Wszech­ce­sar­stwa, jak zwy­kle opar­ło swoją kam­pa­nię wo­jen­ną na szyb­kich ata­kach anio­łów i prze­dzie­ra­nie się w głąb te­re­nów wroga. Agre­syw­na stra­te­gia spra­wi­ła, że etiop­ska lo­gi­sty­ka ku­le­je, więc nisz­cząc ko­lej­ne trans­por­ty za­pa­sów, zadają prze­ciw­ni­ko­wi ol­brzy­mię stra­ty.  

San­go­de­le sku­pił się na ro­bie­niu cha­osu, strze­la­jąc naokoło bły­ska­wi­ca­mi i prze­wra­ca­jąc cię­ża­rów­ki, jakby były za­le­d­wie za­baw­ka­mi. Część żoł­nie­rzy ucie­kła, wielu jed­nak chwy­ci­ło za wy­rzut­nie ra­kiet i gra­na­ty, aby sta­wić opór. Jeden z ata­ków tra­fił nawet Shan­go w głowę, zo­sta­wia­jąc w miej­scu le­we­go oka pa­skud­ną dziu­rę. 

W mię­dzy­cza­sie jed­nak na­de­szło wspar­cie. Żoł­nie­rze So­ju­szu ru­szy­li na qu­adach i za­czę­li przej­mo­wać wro­gie po­jaz­dy, li­kwi­du­jąc po dro­dze ludz­kie prze­szko­dy.

– S4 Shan­go, zgłoś się – za­brzmiał z radia głos pi­lot­ki Agemo. – Za­uwa­ży­łam coś dziw­ne­go…

Ośle­pia­ją­ca wiąz­ka świa­tła wy­strze­li­ła spo­mię­dzy chmur, zmie­nia­jąc ka­wa­łek lasu w po­piół. Miej­sce, z któ­re­go nada­wa­ła Agemo. Nim San­go­de­le zdą­żył wy­du­sić choć­by słowo, coś ni­czym me­te­or ude­rzy­ło w Agan­ju. 

Pilot uj­rzał pra­wie dwa razy więk­szą od Shan­go isto­tę, przy­po­mi­na­ją­cą drew­nia­ną lalkę. Skrzy­dła isto­ty drga­ły ner­wo­wo, jakby stwór ledwo po­wstrzy­my­wał się od ko­lej­ne­go ataku. Po­sia­dał trzy pary koń­czyn, każda z sze­ścio­ma sta­wa­mi. Dwie ręce były skrzy­żo­wa­ne na pier­si i osło­nię­te okrą­głą tar­czą. Mon­strum unio­sło głowę o dzie­cię­cym ob­li­czu i wy­cią­gnę­ło pa­zu­ry z kok­pi­tu Agan­ju, bu­dząc grozę zdo­bią­cy­mi je śla­da­mi krwi. 

***

San­go­de­le za­czął jako pierw­szy. Chwy­cił kulki z trze­cie­go dołka i po­prze­kła­dał po jed­nej do każ­de­go z wgłę­bień na plan­szy. Ostat­nia tra­fi­ła do po­dłuż­ne­go, za­pew­nia­jąc żoł­nie­rzo­wi punkt, jak i do­dat­ko­wy ruch. Pilot Shan­go sta­rał się, jak naj­szyb­ciej ze­brać naj­wię­cej kulek. Tes­se­ma jed­nak drep­tał mu po pię­tach, a róż­ni­ca punk­tów mię­dzy nimi cały czas była nie­du­ża. Gdy prze­ciw­nik prze­jął kulki z dołka San­go­de­le, ich po­przed­ni wła­ści­ciel prze­klął. 

– Akan­de ostat­nio po­dob­nie mnie za­ła­twił – wes­tchnął pilot, marsz­cząc w sku­pie­niu czoło.

– God­ne­go prze­ciw­ni­ka sobie wy­cho­wa­łeś – od­parł Tes­se­ma, za­pa­la­jąc pa­pie­ro­sa.

– Może i tak, lecz po ślu­bie rzad­ko sta­re­go ojca od­wie­dza, nawet wtedy, jak obaj by­li­śmy na prze­pu­st­ce. 

– Akan­de już żo­na­ty? Ostat­nio jak go wi­dzia­łem, to uwa­żał, że dziew­czyn­ki to zło­śli­we małpy – od­parł roz­ba­wio­ny Tes­se­ma, lecz po chwi­li ką­ci­ki jego ust opa­dły, a twarz spo­chmur­nia­ła. – Młody po­szedł w ślady ojca?

– Nie byłem w sta­nie mu prze­mó­wić do ro­zu­mu.

– Żywię na­dzie­ję, że mój dzie­ciak bę­dzie mógł wy­brać lep­szą drogę…

– Masz dziec­ko? – po­wtó­rzył San­go­de­le, nie do­wie­rza­jąc. – Prze­cież ich nie cier­pisz!

– Dużo wy­da­rzy­ło się przez te lata – od­parł Tes­se­ma bez­na­mięt­nie. – Twój ruch. 

***

Bły­ska­wi­ce Shan­go ude­rza­ły w anio­ła, nie robiąc na nim więk­sze­go wra­że­nia. San­go­de­le jed­no­cze­śnie cały czas pró­bo­wał na­wią­zać kon­takt z pi­lo­ta­mi Agemo i Agan­ju, lecz bez­li­to­sna cisza po­zba­wia­ła go złu­dzeń co do ich losu.

 Pa­zu­rza­sta dłoń wy­strze­li­ła do przo­du, a Shan­go w ostat­niej chwi­li unik­nął śmier­cio­no­śne­go ciosu. Po­raż­ka nie znie­chę­ci­ła anio­ła. Za­krzy­wio­na ni­czym sierp sza­bla wy­ro­sła z ra­mie­nia isto­ty. Chwy­cił oręż, po czym gwał­tow­nie sko­czył w kie­run­ku Shan­go, wy­ma­chu­jąc ostrzem, jak rol­nik ko­szą­cy zboże na polu. Ataki prze­ciw­ni­ka ze­pchnę­ły San­go­de­le do de­fen­sy­wy, zmu­sza­jąc do cią­głych uni­ków, lecz ostrze wroga parę razy na­zna­czy­ło ry­sa­mi pan­cerz ma­szy­ny. 

Anioł przy­pu­ścił po­tęż­ny za­mach, zmie­nia­jąc kie­ru­nek ciosu w ostat­niej chwi­li. San­go­de­le za­blo­ko­wał atak to­po­ra­mi, lecz siła ude­rze­nia od­rzu­ci­ła go. Po­twór jed­nak nie za­mie­rzał od­pusz­czać. Chwy­cił w locie nogę Shan­go i ude­rzył nim kilka razy o zie­mię. Sand­go­de­le jęk­nął z bólu i spoj­rzał na prze­ciw­ni­ka, który nie zdra­dzał żad­nych emo­cji. W jego che­ru­bi­no­wym ob­li­czu nie było ani ra­do­ści, ani gnie­wu – tylko wyraz spo­koj­nej obo­jęt­no­ści. Znu­dzo­ny naj­wy­raź­niej ofia­rą anioł, pu­ścił Shan­go i uniósł pa­zu­rza­stą dłoń, gotów zadać śmier­tel­ny cios. Gdy jed­nak wy­strze­li­ła, by za­koń­czyć żywot żoł­nie­rza, do­pa­la­cze gro­mo­wład­ne­go wy­rzu­ci­ły chmu­rę pło­mie­ni i od­rzu­cił ma­szy­nę kil­ka­dzie­siąt me­trów dalej. Ude­rzył parę razy o zie­mię, po czym wy­lą­do­wał w bez­piecz­nej od­le­gło­ści. 

 Po­twór spo­glą­dał, jakby za­sta­na­wiał się, czy ma ocho­tę na dal­szą za­ba­wę w kotka i mysz­kę, po czym od­wró­cił nagle ciel­sko, w kie­run­ku ła­du­ją­cych za­pa­sy żoł­nie­rzy. Pilot prze­klął, po czym z hu­kiem do­pa­la­czy sko­czył mię­dzy to­wa­rzy­szy i anio­ła, pod­no­sząc klapy na na­ra­mien­ni­kach Shan­go. Gdy ma­szy­na zna­la­zła się w za­się­gu skrzy­dla­te­go, głowa be­stii wy­strze­li­ła w jej kie­run­ku, atakując na­je­żo­ną zę­bi­ska­mi pasz­czę. I tu po­peł­ni­ła błąd. Z od­sło­nię­tych na­ra­mien­ni­ków wy­strze­li­ły ra­kie­ty, tra­fia­jąc anio­ła w oczy, któ­rych eks­plo­zja roz­rzu­ci­ła dookoło chmu­rę wió­rów. 

– Zo­ba­czy­my, jak po­ra­dzisz sobie na ślepo – rzu­cił pilot, wy­cie­ra­jąc struż­kę krwi z czoła. 

Anioł za­to­czył się, upusz­cza­jąc sza­blę, lecz już chwi­lę póź­niej wró­cił do daw­nej po­sta­wy. Wziął głę­bo­ki wdech, po czym uwol­nił z pasz­czy ol­brzy­mi stru­mień świa­tła, któ­rym sunął po ziemi, wy­pa­la­jąc wszyst­ko na swo­jej dro­dze. Żoł­nie­rze roz­pierz­chli się, pę­dząc na qu­adach lub w prze­ję­tych cię­ża­rów­kach. Wróg był jed­nak szyb­szy. I dia­bel­nie pre­cy­zyj­ny, jakby utra­ta oczu nie sta­no­wi­ła żad­ne­go pro­ble­mu. Anioł prze­su­wał stru­mie­niem, tra­fia­jąc po kolei po­jaz­dy ucie­ki­nie­rów, któ­rych eks­plo­zje nie da­wa­ły nawet złu­dzeń co do losu żoł­nie­rzy.  

Shan­go do­sko­czył do wraku po Agnju i rzu­cił ogni­stym mie­czem bożka jak oszcze­pem. Po­cisk wle­ciał w stru­mień świa­tła i wy­buchł, po­now­nie szpe­cąc ob­li­cze anio­ła. Od­wró­cił się ze zwi­sa­ją­cą na jed­nym sta­wie żu­chwą i ru­szył na opo­nen­ta, prze­miesz­cza­jąc się na czwo­ra­ka na przy­dłu­gich koń­czy­nach ni­czym dra­pież­ny owad. 

Shan­go od­sko­czył naj­da­lej, jak był w sta­nie. Na orężu gro­mo­wład­ne­go po­now­nie za­go­ści­ły bły­ska­wi­ce. Ma­szy­na rzu­ci­ła się w bok, mio­ta­jąc przed sie­bie to­po­rem. Dłoń San­go­de­le z kolei opa­dła na awa­ryj­ny wy­łącz­nik za­si­la­nia. Kok­pit zgasł, Shan­go zaś cięż­ko opadł. 

Anioł rzu­cił się gwał­tow­nie za celem, któ­rym oka­zał się topór. Pod­niósł broń, spo­glą­da­jąc ba­daw­czo, po czym od­rzu­cił ją jak ze­psu­tą za­baw­kę. Stwór ro­zej­rzał się, a gdy jego zma­sa­kro­wa­ne ob­li­cze zo­sta­ło skie­ro­wa­ne na Shan­go, San­go­de­le za­marł. Serce pi­lo­ta biło jak sza­lo­ne, anioł jed­nak nie zwró­cił na niego uwagi. Kro­czył po­wo­li na czwo­ra­ka, jak dziec­ko we mgle.

– Czyli po­gło­ski o anie­le wy­czu­wa­ją­cym elek­trycz­ność nie były bujdą – mruk­nął San­go­de­le. – Tak, przej­rza­łeś ka­mu­flaż Agemo. 

 Żoł­nierz po­now­nie włą­czył za­si­la­nie. Wzbił się w po­wie­trze, a topór po­kry­ły bły­ska­wi­ce. Shan­go wy­ko­nał po­tęż­ny za­mach i rzu­cił bro­nią przed sie­bie. Świe­cą­cy po­cisk po­le­ciał, zwra­ca­jąc uwagę anio­ła. Ma­szy­na na­to­miast pod­le­cia­ła wyżej i zga­sła, opa­da­jąc bez­wład­nie jak bomba. 

Anioł chwy­cił topór, nie zwra­ca­jąc uwagi na spa­da­ją­ce za­gro­że­nie. San­go­de­le trzy­ma­jąc ner­wo­wo dłoń na włącz­ni­ku za­si­la­nia, wy­cze­kiwał do­bre­go mo­men­tu, a gdy nad­szedł, na jego twa­rzy za­go­ścił uśmiech.

– Nie­spo­dzian­ka, draniu!

Oczy Shan­go po­now­nie za­bły­sły, do­pa­la­cze zaś splu­nę­ły pło­mie­nia­mi. Gro­mo­wład­ny opadł z hu­kiem na plecy anio­ła. Klapy na pier­si i udach od­sło­ni­ły wy­rzut­nie ra­kiet. Be­stia nie da­wa­ła jed­nak za wy­gra­ną. Wy­strze­li­ła przed sie­bie z roz­ło­żo­ny­mi skrzy­dła­mi, zrzu­ca­jąc nie­pro­szo­ne­go go­ścia. W ostat­niej chwi­li jed­nak Shan­go chwy­cił nogę anio­ła. I tak prze­le­cie­li przez sa­wan­nę i las, tra­fia­jąc nad rzekę. Do­pa­la­cze po­now­nie za­grzmia­ły, dzię­ki czemu gro­mo­wład­ny zna­lazł się nad skrzy­dla­tym, po czym wy­pluł z sie­bie po­ci­ski.  

Dźwięk eks­plo­zji roz­niósł się po oko­li­cy, anioł zaś opadł, cią­gnąc za sobą smugi dymu z roz­pa­da­ją­ce­go się tu­ło­wia. Z kolei pilot gro­mo­wład­ne­go po­zwo­lił, by po­chło­nę­ła go rzeka. 

***

San­go­de­le był bli­ski wy­gra­nej, prze­wo­dząc w punk­ta­cji przez cały czas. Wy­star­czył­by jeden ruch, by za­koń­czyć roz­gryw­kę, lecz tej jed­nej akcji za­bra­kło. 

Ostat­nia kulka Tes­se­my tra­fi­ła do pu­ste­go dołka, więc zgod­nie z za­sa­da­mi prze­jął za­war­tość z pola prze­ciw­ni­ka, za­pew­nia­jąc sobie zwy­cię­stwo. 

– Wy­gra­łem – mruk­nął bez en­tu­zja­zmu, po czym spoj­rzał w niebo. Pa­trzył mil­czą­co, lecz po chwi­li ode­zwał się, nie opusz­cza­jąc nawet głowy. – Moi chyba mnie szu­ka­ją. 

– Ja też będę mu­siał wra­cać. 

Zwy­cięz­ca stuk­nął pal­ca­mi w zro­śnię­ty ze skórą szyi drew­nia­ny okrąg. Po chwi­li z nieba opadł anioł. Zdą­żył zre­ge­ne­ro­wać więk­szość ob­ra­żeń, cho­ciaż wciąż na jego ciele wi­docz­ne były luki i pa­ję­czy­ny pęk­nięć. Tylne skrzy­dła, jak i trze­cia ręka były za­le­d­wie ki­ku­ta­mi. Anioł wy­cią­gnął po­zba­wio­ną palca dłoń, na którą Tes­se­ma wszedł. Długa ga­łąz­ka zro­sła się z okrę­giem na szyi męż­czy­zny. 

– Po po­łą­cze­niu z tymi stwo­ra­mi… – za­czął nie­pew­nie Etiop­czyk. – Je­ste­śmy in­ny­mi ludź­mi. Przy­po­mi­na­my jeden roz­sąd­ny neu­ron, w kie­ro­wa­nej in­stynk­ta­mi tkan­ce mó­zgo­wej. 

– Wszy­scy je­ste­śmy in­ny­mi oso­ba­mi na polu bitwy. Albo przy­naj­mniej chce­my w to wie­rzyć.

– Być może – mruk­nął Tes­se­ma, ob­da­rza­jąc to­wa­rzy­sza na mo­ment spoj­rze­niem, po czym gwał­tow­nie od­wró­cił się.– Mógł­bym za­py­tać, jaką jed­nost­kę pi­lo­tu­je twój syn? 

– Ła­twiej bę­dzie ci bez tej wie­dzy – od­parł San­go­de­le, uni­ka­jąc wzro­ku przy­ja­cie­la. 

– Chyba masz rację. 

– A czy ja mógł­bym za­py­tać, jak na imię ma twój syn?

– Córka – po­pra­wił roz­mów­ca, uno­sząc lekko ką­ci­ki ust. – Mimi. Moja mała, upar­ta dia­bli­ca. Ma dzie­sięć lat, lecz jak za­cznie kłó­cić się z Ay­y­an­tu, czyli jej mamą, to le­piej ucie­kać z domu.

– Oże­ni­łeś się z Orom­ką? 

– Szko­da, że nie wi­dzia­łeś miny mojej matki, gdy po­wie­dzia­łem jej, że nie bę­dzie miała am­har­skiej sy­no­wej. – Tes­se­ma za­śmiał się – Gdy­byś jed­nak po­znał Ay­y­an­tu, to…

Etiop­czyk za­milkł. Obaj pa­no­wie spoj­rze­li w niebo, gdy prze­le­cia­ły nad nimi dwa anio­ły. Po chwi­li za­brzmiał kon­cert eks­plo­zji. San­go­de­le opu­ścił głowę i spoj­rzał na żoł­nie­rza wro­giej armii. 

– Do­brze było po­now­nie cię zo­ba­czyć – po­wie­dział, wień­cząc wy­po­wiedź uśmie­chem. 

– Uwa­żaj na sie­bie. 

Anioł za­ci­snął szpo­nia­stą dłoń i przy­cisnął ją do pier­si, po czym od­le­ciał, wzbi­ja­jąc w po­wie­trze tu­ma­ny kurzu. Ką­ci­ki ust San­go­de­le opa­dły po­wo­li. Zmru­żył w sku­pie­niu oczy, mo­dląc się, by był to ich ostat­ni po­je­dy­nek.