[Modern Wizards] "Starcie"

– Nie­spo­dzian­ka! – wy­krzy­cza­ły ko­bie­ty, kiedy tylko męż­czy­zna otwo­rzył drzwi.

Dwu­dzie­sto­sze­ścio­let­ni księ­go­wy imie­niem Traut ob­cho­dził tego dnia uro­dzi­ny, nic więc dziw­ne­go, że jego na­rze­czo­na, wraz z jego matką, po­sta­no­wi­ły urzą­dzić mu małą nie­spo­dzian­kę. Inną spra­wą był fakt, że to wy­da­rze­nie było nad wyraz prze­wi­dy­wal­ne, przy­naj­mniej takie prze­ko­na­nie prze­peł­nia­ło Trau­ta, który je­dy­nie uda­wał za­sko­czo­ne­go.

Życie jest takie nudne i mo­no­ton­ne. Uro­dzi­ny czy dzień po­wsze­dni, ni­czym się od sie­bie nie róż­nią, z tą róż­ni­cą, że ktoś w dzień uro­dzin przy­naj­mniej udaje mi­łe­go. – Po­my­ślał księ­go­wy.

Traut zmie­rzył wzro­kiem swoją matkę, klasz­czą­cą in­ten­syw­nie w dło­nie, na­stęp­nie zaś spoj­rzał na swoją na­rze­czo­ną Jo­se­phi­ne, która trzy­ma­ła w swych rę­kach tort. Jeśli Traut do­brze prze­czu­wał, deser na pewno był o smaku cze­ko­la­do­wym.

– Sia­daj skar­bie, zaraz ukro­imy po ka­wał­ku tortu i bę­dzie­my świę­to­wać ten wspa­nia­ły dzień – za­pew­ni­ła roz­en­tu­zja­zmo­wa­na matka.

– Roz­gość się ko­cha­nie – szep­nę­ła Jo­se­phi­na z uśmie­chem, po czym odło­ży­ła tort na stół w sa­lo­nie.

Ro­biąc dobrą minę do złej gry, Traut za­siadł przy stole, cze­ka­jąc na mo­ment kiedy jego ro­dzi­ciel­ka po­kroi tort. Oczy­wi­ście tutaj też w jego życiu mu­sia­ła po­ja­wiać się kli­sza. Ko­bie­ta prócz noża przy­nio­sła rów­nież świecz­kę, którą umie­ści­ła na samym środ­ku tortu, pod­pa­la­jąc ją za­pal­nicz­ką. Obie ko­bie­ty z wiel­kim en­tu­zja­zmem za­chę­ca­ły, by męż­czy­zna po­my­ślał ży­cze­nie i zdmuch­nął pło­mień.

Chciał­bym mieć jakiś cel w moim życiu. Coś, co spra­wi­ło­by, że moje życie się zmie­ni.

Cho­ciaż Traut i Jo­se­ph­nie usta­li­li już datę swo­je­go ślubu, w pracy za­ra­biał cał­kiem do­brze, a sam był wy­so­ki, szczu­pły, a jego twarz, obiek­tyw­nie rzecz uj­mu­jąc, była dosyć przy­stoj­na, męż­czy­zna czuł, że po­padł w pewną sta­gna­cję, a jego życie jest szare ni­czym przed­po­to­po­we filmy.

Około pięć­dzie­się­ciu lat temu na jaw wy­szło, że ist­nie­ją lu­dzie, któ­rzy są w po­sia­da­niu magii. Od tego czasu magię za­le­ga­li­zo­wa­no, a wie­żow­ce ma­gicz­nych kor­po­ra­cji pięły się po­śród miej­skie­go kra­jo­bra­zu. Ma­go­wie świad­czy­li wsze­la­kie­go ro­dza­ju płat­ne usłu­gi, naj­czę­ściej zwią­za­ne z roz­wo­jem tech­ni­ki i mi­li­ta­riów, nie bra­ko­wa­ło jed­nak pry­wat­nych ma­gicz­nych de­tek­ty­wów, na­jem­ni­ków, a także grup prze­stęp­czych zwa­nych tria­da­mi, które opo­wie­dzia­ły się po stro­nie tej ciem­niej­szej z gwiazd.

 Do­brzy czy źli, tacy ma­go­wie to mają cie­ka­we życie. – Po­my­ślał blon­dyn, bio­rąc do ust ka­wa­łek po­kro­jo­ne­go już tortu, oczy­wi­ście zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi, cze­ko­la­do­we­go.

– Jak w pracy? – za­py­ta­ła Jo­se­phi­na, de­lek­tu­jąc się cia­stem.

– W po­rząd­ku… – burk­nął męż­czy­zna. Orien­tu­jąc się jed­nak, że mógł brzmieć zbyt od­strę­cza­ją­co, po­sta­no­wił uzu­peł­nić swą wy­po­wiedź ja­kimś mało zna­czą­cym fak­tem, który może po­zwo­li mu nie kon­ty­nu­ować żmud­ne­go te­ma­tu zwią­za­ne­go z pracą księ­go­we­go. – Bilet miej­ski mi się skoń­czył.

Ko­bie­ty kiw­nę­ły w swoją stro­nę po­ro­zu­mie­waw­czo gło­wa­mi.

– Czas więc na pre­zent – oświad­czy­ła matka Trau­ta, pod­no­sząc się z krze­sła i zni­ka­jąc w sy­pial­ni, do któ­rej pro­wa­dzi­ły jedne z czte­rech drzwi w ścia­nach sa­lo­nu. Ko­lej­ne były wej­ściem do ła­zien­ki, na­stęp­ne do jego po­ko­ju, a ostat­nie to te, któ­ry­mi przed chwi­lą blon­dyn wszedł do miesz­ka­nia.

– Jesz­cze raz wszyst­kie­go naj­lep­sze­go synku – po­wie­dzia­ła matka, wpro­wa­dza­jąc do środ­ka szaro nie­bie­ski rower.

– Po­my­śla­ły­śmy z twoją mamą, że za­wsze je­steś taki znu­żo­ny przez te całe po­dró­żo­wa­nie me­trem i prze­py­cha­niem się w tłu­mie, sta­niem w ko­lej­kach i tru­dem po­dró­ży. A tak, mo­żesz do­stać się do pracy ak­tyw­nie, a do tego po­pra­wia­jąc sobie humor miłą prze­jażdż­ką. Zło­ży­ły­śmy się więc i ku­pi­ły­śmy dla cie­bie ten oto rower. Jest z wy­so­kiej półki, myślę, że długo bę­dzie ci słu­żył – wy­tłu­ma­czy­ła ra­do­śnie, obej­mu­jąc swo­je­go uko­cha­ne­go.

Szcze­gól­nie gdy bę­dzie padać. Taka mokra prze­jażdż­ka z pew­no­ścią po­pra­wi mi się humor. Uwiel­biam przy­jeż­dżać prze­mo­czo­ny do pracy. – Po­my­ślał księ­go­wy, mimo wszyst­ko jed­nak od­wza­jem­nia­jąc uścisk swo­jej na­rze­czo­nej.

– Dzię­ku­ję – mruk­nął nie­szcze­rze męż­czy­zna.

 

***

 

 Naj­bliż­sze dni Traut spę­dził na mo­zol­nych i nu­żą­cych po­dró­żach chod­ni­ka­mi i ścież­ka­mi ro­we­ro­wy­mi. Cza­sem w ra­mach uroz­ma­ice­nia, oczy­wi­ście nie­spe­cjal­nie, na­je­chał na ka­łu­że, któ­rej nie zdą­żył omi­nąć, przez co świe­żo upra­na i wy­pra­so­wa­na ko­szu­la koń­czy­ła ubar­wio­na w krop­ki i wszel­kie­go ro­dza­ju inne sza­lo­ne wzory. Z resz­tą gdy do­jeż­dżał do biura, w któ­rym dane mu było pra­co­wać, jego ciu­chy i tak były już do cna prze­po­co­ne. Kon­dy­cja Trau­ta była mier­na, dla­te­go już pierw­sze­go dnia po swo­ich cu­dow­nych uro­dzi­nach, spóź­nił się do pracy, gdyż mu­siał po dro­dze urzą­dzać sobie krót­kie prze­rwy, na za­czerp­nię­cie od­de­chu. Poza tymi drob­ny­mi pe­ry­pe­tia­mi, jak zwy­kle nic cie­ka­we­go się nie wy­da­rzy­ło, aż do dnia, który stał się dla nie­któ­rych pre­lu­dium ka­ta­stro­fy…

 Traut prze­mie­rzał chod­ni­ki mia­sta, śpie­sząc się do pracy. Sta­rał się przy tym, nie do­stać za­dysz­ki. W pew­nym mo­men­cie coś na tyle przy­ku­ło jego uwagę, iż po­sta­no­wił się za­trzy­mać. Spory tłum ludzi blo­ko­wał do­stęp do jed­nej z bocz­nych, cia­snych uli­czek, po­mię­dzy dwoma bu­dyn­ka­mi. Zgro­ma­dze­ni wy­da­wa­li się być w coś wpa­trze­ni. Więk­szość z nich kie­ro­wa­ło obiek­ty­wy swych te­le­fo­nów w głąb ulicz­ki. 

 Wresz­cie ja­kieś uroz­ma­ice­nie na tra­sie. Pójdę zo­ba­czyć co się tam dzie­je? – Po­sta­no­wił w my­ślach, sta­wia­jąc rower na nóżce i kie­ru­jąc się w stro­nę zgro­ma­dze­nia. 

 Tłum cał­ko­wi­cie ogra­ni­czał wi­docz­ność, jed­nak ekran te­le­fo­nu jed­ne­go z ga­piów, wy­ce­lo­wa­ny ponad głowy po­zo­sta­łych, do­sko­na­le zdra­dzał cóż ta­kie­go się dzia­ło. Ktoś się bił. A ra­czej to jedna osoba bru­tal­nie obi­ja­ła tą drugą. Oczy­wi­ście nikt z ga­piów nie po­sta­no­wił za­re­ago­wać. Na­gry­wa­nie ca­ło­ści zaj­ścia, to je­dy­ne na co się w tej chwi­li zde­cy­do­wa­li.

 Serce Trau­ta za­bi­ło moc­niej. Nie wie­dział co do­kład­nie go po­ru­szy­ło, ale po­czuł jak prze­peł­nia go jakaś bli­żej nie­okre­ślo­na na­dzie­ja. Na­dzie­ja na po­pra­wę. Na­dzie­ja na od­mia­nę swo­je­go smut­ne­go życia, na wy­rwa­nie się z wy­ści­gu szczu­rów.

 To moja szans, moje ży­cze­nie zo­sta­ło wy­słu­cha­ne! Mam szan­sę ura­to­wać tego go­ścia i coś sobie oraz innym udo­wod­nić. W moim życiu wresz­cie wy­da­rzy się coś nie­sztam­po­we­go, coś nie­zwy­kłe­go. – Po­my­ślał Traut prze­ci­ska­jąc się mię­dzy ga­pia­mi. 

 Do­pie­ro kiedy sta­nął przed wszyst­ki­mi, zo­ba­czył jak na­pa­ko­wa­ny był opraw­ca. Jak do­mnie­my­wał Traut, to pew­nie ten fakt spra­wiał, że ze­bra­ni bali się za­re­ago­wać. 

 Wisi nade mną szczę­śli­we fatum. Los mi sprzy­ja. Oczy­wi­ście nie cho­dzi mi o ra­to­wa­nie tego go­ścia, tylko o od­mia­nę mo­je­go życia. Pew­nie jak tylko po­sta­wię się osił­ko­wi tłum pój­dzie za mną, a chłop prze­stra­szy się lin­czu i uciek­nie. – W gło­wie męż­czy­zny plan wy­brzmiał cał­kiem sen­sow­nie, rze­czy­wi­stość po­zo­sta­ła jed­nak rze­czy­wi­sto­ścią. 

– Ej spa­śla­ku, zo­staw go! – krzyk­nął blon­dyn, zbli­ża­jąc się na około metr od na­past­ni­ka.

Po ze­bra­nych prze­la­ła się fala szep­tów.

– Coś ty po­wie­dział?! – wark­nął osi­łek, pusz­cza­jąc po­bi­tą już ofia­rę i zwra­ca­jąc się w stro­nę no­we­go celu.

Czemu oni nie re­agu­ją? Czemu nic nie robią? Za­sa­da kuli śnie­go­wej nie dzia­ła? – Kal­ku­lo­wał coraz bar­dziej ze­stre­so­wa­ny Traut, kiedy to mię­śniak chwy­cił go za koł­nierz i pod­niósł do góry. – No tak, są tylko szarą masą, dla któ­rej liczy się tylko nie­ustan­ny wy­ścig po kon­sump­cję. Nawet jeśli spo­tka­ło­by to ich ro­dzi­ny, ci sza­rzy, bez­na­mięt­ni lu­dzie, dalej tylko fil­mo­wa­li­by i stali w miej­scu. Szczu­ry bez am­bi­cji!

– Nie bij… – wy­du­sił z sie­bie księ­go­wy, na co kilka osób z tłumu za­re­ago­wa­ło spon­ta­nicz­nym śmie­chem.

– Już po tobie! – ryk­nął ban­dzior, bio­rąc za­mach pię­ścią.

Cios jed­nak nie do­się­gnął celu. Traut po­wo­li otwo­rzył, za­ci­śnię­te ze stra­chu, po­wie­ki. Tuż przed jego nosem po­ja­wi­ła się inna dłoń, która sku­tecz­nie za­blo­ko­wa­ła ude­rze­nie ban­dy­ty. Na­stęp­nie za­ci­snę­ła się na pię­ści mię­śnia­ka, a to spra­wi­ło, że ten się wy­co­fał, wy­swo­ba­dza­jąc przy tym Trau­ta, który wy­lą­do­wał tył­kiem pro­sto na twar­dym be­to­nie.

 Ubra­ny w sty­lo­wy, nie­bie­ski out­fit męż­czy­zna, o spię­tych w kucyk brą­zo­wych wło­sach, stał zaraz obok niego. Po­mi­mo, iż był niż­szy od mię­śnia­ka, nie czuł przed nim stra­chu. 

– Czas abym po­ka­zał ci tro­chę mojej spra­wie­dli­wo­ści. Dla ta­kich jak ty nie ma tu miej­sca. – Otwo­rzył prawą dłoń, w któ­rej za­czę­ła zbie­rać się bli­żej nie­okre­ślo­na ener­gia. – Kula Wia­tru! – wy­krzy­czał ubra­ny na nie­bie­sko męż­czy­zna, z uśmie­chem na ustach.

Po­wie­trze ufor­mo­wa­ło w jego otwar­tej dłoni, coś na kształt spo­rej bańki, która pchnię­ta przez sza­ty­na w stro­nę na­past­ni­ka, wy­da­ła z sie­bie po­tęż­ny huk, a sam opo­nent prze­le­ciał przez po­ło­wę ulicz­ki i wy­lą­do­wał w sta­rym za­rdze­wia­łym śmiet­ni­ku.

Tłum za­czął wi­wa­to­wać i kla­skać, Traut z kolei roz­glą­dał się zdez­o­rien­to­wa­ny. Mag po­wie­trza pod­niósł po­bi­tą ofia­rę i prze­wie­sił sobie przez ramię, a na­stęp­nie spoj­rzał, z wi­docz­nym wy­rzu­tem, w stro­nę księ­go­we­go.

– Nie zgry­waj bo­ha­te­ra. Zo­staw magom to, co na­le­ży do magów, a ty zaj­mij się swoim spo­koj­nym ży­ciem. Na­py­tasz sobie biedy takim ko­za­cze­niem.

Ko­za­cze­niem?! Czy on mówił po­waż­nie?! Miał­bym niby żyć zwy­kłym ży­ciem i być taki jak ci wszy­scy sza­ra­cy, któ­rzy za­miast kiw­nąć pal­cem, wo­le­li stać i się przy­glą­dać?! Co za stek bzdur!

– To, że je­stem zwy­kłym czło­wie­kiem nie spra­wia, że je­stem gor­szy od magów! – wy­krzy­czał blon­dyn.

– Spra­wia, że je­steś słab­szy od magów i tyle wy­star­czy. A teraz wra­caj do domu, zaraz do­znasz ob­ja­wów nad­pro­duk­cji ad­re­na­li­ny, nie chcę byś wy­wo­łał tu pa­ni­kę.

– Za kogo ty się niby uwa­żasz, co?! – wark­nął upo­ko­rzo­ny, na oczach ga­piów i kamer, Traut.

– Je­stem wol­nym ma­giem wia­tru imie­niem Ga­ston. – Wska­zał na sie­bie nie­za­ję­tą dło­nią. – Moja sława mnie wy­prze­dza – oświad­czył, a potem od­szedł dum­nym kro­kiem, dzier­żąc na swoim barku po­szko­do­wa­ne­go.

Traut, mając już wszyst­kie­go ser­decz­nie dość, po­sta­no­wił wró­cić do domu. Nigdy nie oszu­ki­wał swoje pra­co­daw­cy, teraz jed­nak po­sta­no­wił po­in­for­mo­wać go o fik­cyj­nym prze­zię­bie­niu, które nie po­zwo­li­ło do­trzeć mu na czas do biu­row­ca.

 Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach do­tarł do miesz­ka­nia, które dzie­lił wraz ze swoją matką. Za­piął rower do sto­ja­ka przed bu­dyn­kiem i wje­chał windą pro­sto na swoje pię­tro. Do miesz­ka­nia wszedł ze spusz­czo­ną głową.

– Tak pręd­ko wró­ci­łeś? – za­py­ta­ła za­sko­czo­na matka, zer­ka­jąc na niego znad ku­chen­nej wyspy.

– No… – za­czął – Mia­łem mały wy­pa­dek, ale to nic czym mo­gła­byś się mar­twić.

– To na pewno nic groź­ne­go? Je­steś cały blady. Może za­dzwo­nię po le­ka­rza…

– Nie! – urwał, za­my­ka­jąc za sobą drzwi moc­nym trza­śnię­ciem.

Blon­dyn usiadł na łóżku i od razu się­gnął po te­le­fon. Przej­rzał wszyst­kie naj­now­sze fil­mi­ki w sieci i o zgro­zo, były tam te tchó­rzow­skie na­gra­nia, które gapie z za­pa­łem sa­dy­sty, na­gra­li w za­uł­ku. W ko­men­ta­rzach obe­rwa­ło się, nie­ste­ty, rów­nież sa­me­mu za­in­te­re­so­wa­ne­mu.

Nie… Nie… Nie!!! To jakiś żart! Jak mo­że­cie wy­zy­wać mnie od nie­udacz­ni­ków! Że niby po co się wtrą­ca­łem?! Że po­wi­nie­nem niby zo­stać w domu?! Wy­zy­wa­ją mnie od klau­na!

 Ciało męż­czy­zny aż ki­pia­ło ze zło­ści, kiedy czy­tał te wszyst­kie do­tkli­we ko­men­ta­rze na swój temat. Ręce drża­ły mu jak przy de­lir­ce, a szczę­ka za­ci­snę­ła się z siłą ima­dła.

To wszyst­ko przez tego maga! Gdyby nie przy­szedł, nawet jak­bym obe­rwał, wszyst­ko wy­glą­da­ło­by ina­czej! Nie mi­nę­ła go­dzi­na, a film ma już kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy wy­świe­tleń! Upo­ko­rzył mnie na oczach wszyst­kich!

– Jesz­cze zo­ba­czysz, magu wia­tru Ga­sto­nie! – wy­char­czał gniew­nie Traut, przez za­ci­śnię­te zęby.

 

***

 

 Jo­se­phi­na sie­dział przy sto­li­ku już dobre pół go­dzi­ny. Kawę, którą po­da­ła jej kel­ner­ka, zdą­ży­ła dawno wypić. Ko­bie­ta co chwi­lę zer­ka­ła ner­wo­wo na te­le­fon, wie­rząc że tym razem na ekra­nie po­ja­wi się jakiś znak życia od jej na­rze­czo­ne­go. Mi­nu­ty jed­nak mi­ja­ły, a te­le­fon dalej mil­czał. W prze­cią­gu tej po­ło­wy go­dzi­ny, zdą­ży­ła wy­ko­nać kil­ka­na­ście po­łą­czeń i wy­sła­ła czte­ry razy tyle SMSów, Traut jed­nak dalej się z nią nie skon­tak­to­wał.

A jeśli coś mu się stało?! Sły­sza­łam, że ostat­nio miał ja­kieś pro­ble­my… A co jeśli ten ban­dzior… Nie! Nawet o tym nie myśl! Za­pew­ne to tylko nie­po­ro­zu­mie­nie. Padł mu te­le­fon. Za­dzwo­nię do jego mamy i zaraz wszyst­kie­go się do­wiem. – Burza myśli nie­ustan­nie wi­ro­wa­ła w gło­wie ko­bie­ty, kiedy wy­bie­ra­ła z listy kon­tak­tów numer do matki Trau­ta.

– Halo? Jo­se­phi­na, co się dzie­je złot­ko? – W te­le­fo­nie roz­brzmiał głos ko­bie­ty.

– Dzień dobry. Chcia­łam się za­py­tać, czy Trau­ta nie ma może w domu? By­li­śmy umó­wie­ni dziś na kawę, a potem mie­li­śmy je­chać obej­rzeć kilka sali na we­se­le, jed­nak mi­nę­ło już pół go­dzi­ny od umó­wio­nej pory, a z nim nie ma żad­ne­go kon­tak­tu. Nie od­bie­ra te­le­fo­nu, ani nie od­pi­su­je na SMSy – wy­tłu­ma­czy­ła, lekko za­nie­po­ko­jo­nym gło­sem, dziew­czy­na

– Hmmm… – za­my­śli­ła się star­sza z ko­biet. – Za­wsze był ra­czej punk­tu­al­ny. To dziw­ne, że nie od­bie­ra te­le­fo­nu. Odkąd pa­mię­tam można było się z nim swo­bod­nie skon­tak­to­wać. W domu oczy­wi­ście go nie ma, je­stem tu od rana i wi­dzia­łam jak wy­cho­dził.

– Nie mówił dokąd idzie?

– Nie­ste­ty nie. Za­brał tylko ze sobą torbę i sło­wem się nie ode­zwał.

– To dość nie­po­ko­ją­ce. No nic, wezmę tak­sów­kę i zaraz u pani będę, wspól­nie po­my­śli­my.

Jo­spe­hi­na zna­la­zła się na miej­scu po nie­ca­łym kwa­dran­sie. Wraz z matką Trau­ta, prze­szły się po naj­bliż­szej oko­li­cy, wciąż sta­ra­jąc się do­dzwo­nić do blon­d­wło­se­go męż­czy­zny, ten jed­nak prze­padł ni­czym ka­mień w wodę. W ich roz­mo­wach padły już różne pro­po­zy­cje, łącz­nie z te­le­fo­nem na po­li­cję, jed­nak ten po­mysł za­koń­czył się fia­skiem, gdyż funk­cjo­na­riusz stwier­dził, że mi­nę­ło zbyt mało czasu, by mogła być ja­ka­kol­wiek mowa o zgło­sze­niu za­gi­nię­cia. Ko­bie­ty prak­tycz­nie umie­ra­ły ze stre­su, kiedy to póź­nym wie­czo­rem, w drzwiach miesz­ka­nia, sta­nął wresz­cie za­gi­nio­ny.

– Traut! – wy­krzy­cza­ły chó­rem ko­bie­ty, kiedy ten, jakby nigdy nic, wszedł do środ­ka.

– Cześć – mruk­nął zby­wa­ją­co, kie­ru­jąc się w stro­nę swo­je­go po­ko­ju. 

– Gdzieś ty był?! – za­wo­ła­ła po­iry­to­wa­na Jo­se­phi­na, zry­wa­jąc się z ka­na­py i bie­gnąc za męż­czy­zną do jego po­ko­ju.

– Na tre­nin­gu – od­parł chłod­no.

– Na jakim tre­nin­gu?! Wy­dzwa­nia­łam do cie­bie, wy­ry­wa­łam sobie włosy z głowy! Wiesz jak mocno się mar­twi­łam?! A ty, mó­wisz że byłeś na tre­nin­gu! – wy­ar­ty­ku­ło­wa­ła swoją złość w stro­nę męż­czy­zny, który roz­pa­ko­wy­wał swoją torbę, od­wró­co­ny ple­ca­mi do niej.

– No… – mruk­nął. – Te­le­fon mi padł – stwier­dził, rzu­ca­jąc go na łóżko.

 Ko­bie­ta od razu pod­chwy­ci­ła smart­pho­ne, aby upew­nić się, że męż­czy­zna jej nie okła­mu­je.

– Masz ponad sześć­dzie­siąt pro­cent ba­te­rii, a twój te­le­fon jest rap­tem wy­ci­szo­ny! 

– Na­praw­dę? – za­py­tał, zer­ka­jąc w jej stro­nę. – Po­my­li­łem się. – Znów zajął się roz­pa­ko­wy­wa­niem ciu­chów.

– Poza tym, od kiedy ty co­kol­wiek tre­nu­jesz?! – za­py­ta­ła z wy­rzu­tem.

– Od nie­daw­na. Cho­dzę na si­łow­nię by ten… – Za­milkł na chwi­lę. – Do­brze wy­glą­dać na ślu­bie.

– Ech ko­cha­nie… – wes­tchnę­ła głę­bo­ko, zu­peł­nie jakby w jed­nej chwi­li, uszło z niej całe na­pię­cie. – Na­praw­dę, aż tak się mar­twisz swoim wy­glą­dem? Je­steś szczu­pły, de­li­kat­ny i ta­kie­go wła­śnie cię ko­cham. Cie­szę się, że tak ci za­le­ży by do­brze się pre­zen­to­wać na ślu­bie, ale dziś mie­li­śmy oglą­dać sale we­sel­ne, pa­mię­tasz?

– Prze­pra­szam, wy­le­cia­ło mi to z głowy – stwier­dził, od­kła­da­jąc torbę do szafy.

– No do­brze, już nic się nie dzie­je, ale na­stęp­nym razem, po pro­stu wspo­mnij mi, że idziesz na tre­ning. – Jo­se­phi­na po­de­szła do męż­czy­zny i przy­tu­li­ła go. – Ko­cham cię.

– Jesz­cze raz prze­pra­szam, to już się nie po­wtó­rzy. – Od­wza­jem­nił uścisk. – Też cię ko­cham – po­wie­dział, pa­trząc na po­sta­wio­ne pod ścia­ną buty do tre­nin­gu.

 Ten tre­ning był dosyć wy­czer­pu­ją­cy. Wresz­cie mogę coś osią­gnąć, a ten cho­ler­ny Ga­ston po­ża­łu­je tego co mi zro­bił. Muszę jed­nak tre­no­wać wię­cej i cię­żej. Wciąż tre­nu­ję za mało!

 

***

 

– No i na dzi­siaj ko­niec! – oświad­czył pry­wat­ny tre­ner, kiedy Traut za­koń­czył ostat­nią serię.

– Mógł­bym tre­no­wać znacz­nie dłu­żej – stwier­dził blon­dyn, z wy­raź­ną nutą nie­za­do­wo­le­nia w gło­sie.

– Spo­koj­nie, wszyst­ko w swoim cza­sie. Wyślę ci na te­le­fon ze­staw tre­nin­go­wy, roz­pi­sa­ny na cały ty­dzień. Jadę na urlop, więc jakiś czas mnie nie bę­dzie, ale będę z tobą w sta­łym kon­tak­cie. Ra­por­tuj mi o po­stę­pach w tre­nin­gu, tym­cza­sem wi­dzi­my się za ty­dzień. Trzy­maj się! – Męż­czy­zna zbił piąt­kę, ze swoim pod­opiecz­nym i od­da­lił się w stro­nę szat­ni.

Po­stę­py w tre­nin­gu? Z taką mier­ną czę­sto­tli­wo­ścią i in­ten­syw­no­ścią, to wy­mie­rzę spra­wie­dli­wość Ga­sto­no­wi za ja­kieś sto lat. Muszę się za­ha­ro­wy­wać na śmierć, w prze­ciw­nym razie nic nie osią­gnę! Jest do­pie­ro ósma wie­czo­rem. Wezmę rower i prze­ja­dę się po mie­ście z pełną pręd­ko­ścią, ale nie dłu­żej niż dwie go­dzi­ny. Rano muszę znów wstać na tre­ning. Zgło­szę L4 w pracy, co da mi wię­cej czasu do ćwi­czeń. Muszę stać się sil­niej­szy!

Mi­nę­ły za­le­d­wie dwa dni, od ostat­nie­go spo­tka­nia tre­ne­ra i Ta­rau­ta, kiedy to męż­czy­zna ode­brał te­le­fon od swo­je­go pod­opiecz­ne­go.

– Sie­man­ko Traut i jak tam po­stę­py w tre­nin­gu?

– Zro­bi­łem już swój tre­ning… – Z słu­chaw­ki roz­brzmiał su­ro­wy głos Trau­ta.

– Tre­ning na dzi­siaj? Kurde, wcze­śnie po­sze­dłeś na si­łow­nię, jest do­pie­ro kilka minut po siód­mej – sko­men­to­wał we­so­ło.

– Wy­ko­na­łem cały plan, który mi roz­pi­sa­łeś – wy­raź­nie za­ak­cen­to­wał słowo "cały".

– Cze­kaj co?! – wy­krzy­czał do słu­chaw­ki. – Prze­cież to był ze­staw na cały ty­dzień! – Tre­ner był prze­ko­na­ny, że coś opacz­nie zro­zu­miał. Wie­dział oczy­wi­ście, że jego pod­opiecz­ny był am­bit­ny, ale po­dej­ście ta­kie­go typu, by­ło­by nie­nor­mal­ne.

– Zro­bi­łem tre­ning na cały ty­dzień. W pół­to­rej dnia. Jego trud­ność oce­niam na po­ziom pod­sta­wo­wy. Nawet do­brze się nie zmę­czy­łem. Roz­pisz mi ko­lej­ny.

– Ale…

– Roz­pisz mi ko­lej­ny, mówię! Chyba za to ci płacę? – wark­nął do słu­chaw­ki Traut.

– Dobra niech bę­dzie, roz­pi­szę ci tre­ning na mie­siąc i to bar­dzo cięż­ki, już po jed­nym dniu bę­dziesz na tyle zmę­czo­ny, że nie dasz rady, ru­szyć się przez ko­lej­ne dwa dni. Ale ro­bisz to na wła­sną od­po­wie­dzial­ność.

– Dzię­ki… – mruk­nął Traut, po czym się roz­łą­czył.

Kiedy po swoim urlo­pie tre­ner za­wi­tał na si­łow­nie, nie po­tra­fił uwie­rzyć wła­snym oczom. Blon­dyn wy­szedł wła­śnie spod sztan­gi. Było na niej wię­cej ta­le­rzy, niż tre­ner kie­dy­kol­wiek w życiu pod­niósł.

– Czo­łem tre­ne­rze, wła­śnie ro­bi­łem ostat­nią serię z mie­sięcz­ne­go tre­nin­gu – oznaj­mił Traut, pod­cho­dząc bli­żej swo­je­go pro­wa­dzą­ce­go.

 Gdy za­czy­na­li kilka ty­go­dni temu, blon­dyn wy­glą­dał na chu­dziel­ca, nie był w po­sia­da­niu nawet po­ło­wy masy swo­je­go tre­ne­ra, jed­nak teraz, był od niego o wiele bar­dziej ma­syw­ny i umię­śnio­ny. Ob­ci­sła ko­szul­ka mocno opi­na­ła mu­sku­lar­ną klat­kę i barki, a także uwy­dat­nia­ła ka­lo­ry­fer na brzu­chu. Nie było tutaj mowy o ja­kimś nad­pro­gra­mo­wym tłusz­czu, to była czy­sta masa mię­śnio­wa.

– Traut, czy ty coś bra­łeś? Ste­ry­dy? Ja­kieś do­pa­la­cze, nar­ko­ty­ki? Co­kol­wiek? – za­py­tał prze­stra­szo­ny tre­ner.

– Nie. Je­dy­ne co robię, to śpię, tre­nu­ję i jem. Wy­da­łem już cał­kiem sporo na dietę, ale muszę wy­da­wać wię­cej, żeby po­pra­wić swoją syl­wet­kę i osią­gi.

– Co ty chcesz po­pra­wiać?! Osza­la­łeś! – wy­krzy­czał.

– Muszę stać się jesz­cze lep­szy, a to, ozna­cza że muszę wię­cej środ­ków prze­zna­czyć na dietę. Je­stem więc zmu­szo­ny, zre­zy­gno­wać z two­jej po­mo­cy tre­ne­rze, nie je­steś w sta­nie mnie już ni­cze­go na­uczyć.

Blon­dyn prze­szedł obok tre­ne­ra, trą­ca­jąc go bar­kiem tak mocno, iż ten pra­wie się wy­wró­cił. Spoj­rzał jesz­cze ostat­ni raz w stro­nę, zni­ka­ją­ce­go za drzwia­mi szat­ni, by­łe­go już pod­opiecz­ne­go. 

 To jakiś żart?! Mu­siał coś brać! Skoro nie jest ma­giem, to kim w takim razie? Nie uwie­rzę, że on mógł­by być czło­wie­kiem!

 

***

 

– Dzwo­ni­ła Jo­se­phi­na, ponoć z wa­szej wspól­nej lo­ka­ty, prze­zna­czo­nej na we­se­le, znik­nę­ły duże kwoty! – za­czę­ła spa­ni­ko­wa­na matka, kiedy tylko Traut po­ja­wił się w miesz­ka­niu.

– No… Po­trze­bo­wa­łem tych pie­nię­dzy.

– Niby na co?! Prze­cież to na wasze we­se­le! – wy­krzy­cza­ła.

– Tre­nin­gi, dieta, sprzęt… A i ku­pi­łem nowy rower, za­po­mnia­łem wam po­wie­dzieć.

– Nowy rower?! Prze­cież nie­daw­no do­sta­łeś od nas no­wiut­ki rower! O czym ty mó­wisz?! – nie prze­sta­wa­ła, krzy­czeć ko­bie­ta.

– Stary się roz­padł na czę­ści, za­jeź­dzi­łem go. A wła­śnie, ku­pi­łem dziś nowe buty do bie­ga­nia, bo w po­przed­nich star­ła się po­de­szwa – stwier­dził bez­na­mięt­nie.

– Prze­cież przed­wczo­raj ku­rier przy­wiózł ja­kieś buty!

– No wła­śnie, to te star­te. Dużo tre­nu­ję, ale muszę tre­no­wać jesz­cze wię­cej.

– Traut, z dnia na dzień sta­jesz się coraz więk­szy! To nie jest zdro­we! Przy­znaj się, wy­da­jesz pie­nią­dze na ja­kieś nie­le­gal­ne środ­ki?!

– Moim je­dy­nym środ­kiem jest dieta tre­ning i sen, a przede wszyst­kim, chęć ze­msty na Ga­sto­nie.

– Ga­ston? To ten słyn­ny mag! Coś ty sobie ubz­du­rał?! – wrzesz­cza­ła wście­kle ko­bie­ta.

– Idę tre­no­wać do swo­je­go po­ko­ju, nie prze­szka­dzaj mi.

Drzwi trza­snę­ły z hu­kiem, a już po chwi­li roz­legł się zza nich dźwięk in­ten­syw­ne­go tre­nin­gu. Bez­rad­na matka szyb­ko za­dzwo­ni­ła po Jo­se­phi­ne, która przy­by­ła do miesz­ka­nia nie­mal na­tych­miast. Ona też od­czu­wa­ła, że coś jest nie tak. W ostat­nim mie­sią­cu wi­dzia­ła się ze swoim na­rze­czo­nym może z trzy razy. Czuła się mocno za­nie­dba­na, śmier­tel­nie bała się o przy­szłość tego związ­ku. 

 Z Trau­tem dzie­je się coś nie tak. Nigdy się tak nie za­cho­wy­wał, a teraz czuję, jakby nasz zwią­zek po­wo­li się kru­szył. Jeśli nic nie zro­bię to stra­cę go na za­wsze, a co gor­sza, on sam może się za­tra­cić w swo­jej ob­se­sji.

 Jo­se­phi­na nie­mal wbie­gła do po­ko­ju swo­je­go na­rze­czo­ne­go. Od razu ude­rzy­ła ją fala go­rą­ca. Męż­czy­zna, w sa­mych tylko spoden­kach, wy­ko­ny­wał ko­lej­ne serie pom­pek na środ­ku swo­je­go po­ko­ju. Ko­bie­ta spoj­rza­ła na ścien­ny ter­mo­stat. Cy­fer­blat dał jej do zro­zu­mie­nia, że w po­ko­ju było całe czter­dzie­ści pięć stop­ni! Pod­bie­gła do ka­lo­ry­fe­ra, ten jed­nak był chłod­ny.

 Traut, który ćwi­czył w po­ko­ju, nie był już z po­stu­ry męż­czy­zną, któ­re­go po­zna­ła. Ten obec­ny, był mo­car­nie zbu­do­wa­ny, jego mię­śnie były ide­al­nie wręcz wy­se­pa­ro­wa­ne i mocno za­zna­czo­ne, zaś cien­ka war­stwa skóry, do­kład­nie uwy­dat­ni­ła wa­sku­la­ry­za­cje na na­pię­tym ciele męż­czy­zny.

– Tutaj się idzie ugo­to­wać, skąd taki gorąc?! – za­py­ta­ła ner­wo­wo na­rze­czo­na.

– Na moim biur­ku leży ter­mo­metr elek­trycz­ny. Weź go i sprawdź tem­pe­ra­tu­rę mo­je­go ciała – po­le­cił księ­go­wy.

Ko­bie­ta po­śpiesz­nie wy­ko­na­ła po­le­ce­nie, jed­nak zaraz po tym jak skie­ro­wa­ła ter­mo­metr na ciało swo­je­go part­ne­ra, upu­ści­ła go na zie­mię wy­stra­szo­na.

– Prze­cież ty masz czter­dzie­ści sie­dem stop­ni go­rącz­ki! Nie po­wi­nie­neś nawet żyć! To ty emi­tu­jesz to całe cie­pło w tym po­ko­ju?!

– Tylko czter­dzie­ści sie­dem? – za­py­tał, po czym przy­spie­szył swoje ruchy. – To zde­cy­do­wa­nie za mało, muszę ćwi­czyć jesz­cze wię­cej, aż osią­gnę pięć­dzie­siąt stop­ni.

– To jest nie­moż­li­we! Je­steś chory!

– Jeśli masz mi za­miar prze­szka­dzać w tre­nin­gu, to mo­żesz już sobie iść. Je­stem zmo­ty­wo­wa­ny i na­sta­wio­ny na dzia­ła­nie.

– Nie mogę już z tobą! Po co ci to wszyst­ko?! – Wska­za­ła na sprzęt tre­nin­go­wy, który walał się nie­mal po całym po­ko­ju.

– Głu­pie py­ta­nie. Musze stać się jesz­cze sil­niej­szy i tre­no­wać jesz­cze wię­cej, by sta­wić czoła Ga­sto­no­wi.

– Ku­pi­łeś to wszyst­ko za nasze wspól­ne pie­nią­dze! Od­kła­da­li­śmy je ponad dwa lata! Ubz­du­ra­łeś coś sobie gło­wie! – krzy­cza­ła, a po jej po­licz­kach cie­kły łzy. – Czło­wiek nie może po­ko­nać maga, o czym ty mó­wisz do ja­snej cho­le­ry?! – darła się tu­piąc bez­sil­nie nogą w zie­mię.

Traut ener­gicz­nie pod­niósł się z ziemi. Ko­bie­ta mogła przy­siąc, że prócz masy mię­śnio­wej zwięk­szył się także jego wzrost. Blon­dyn za­wsze był wy­so­ki, ale na pewno nie aż tak jak teraz. Mi­nę­ło kilka mie­się­cy od fe­ler­ne­go in­cy­den­tu z udzia­łem Trau­ta i ban­dzio­ra, który Jo­se­phi­na wi­dzia­ła na in­ter­ne­cie. Jej na­rze­czo­ny, przez ten krót­ki czas, zdą­żył się tak bar­dzo zmie­nić, nie tylko fi­zycz­nie, ale i cała jego oso­bo­wość ule­gła dra­stycz­nej zmia­nie. Nie było w nim już miej­sca na czu­łość. 

– Jesz­cze zo­ba­czysz – rzu­cił chłod­no, po czym zgar­nął wi­szą­cą na wie­sza­ku ska­kan­kę i za­czął ska­kać. 

 Pręd­kość z jaką po­ru­sza­ła się linka ska­kan­ki, była nie­wy­obra­żal­na. Ko­bie­ta nigdy nie wi­dzia­ła, by ktoś był aż tak szyb­ki.

 Jak on w ogóle daje radę prze­sko­czyć nad tak szyb­ko pę­dzą­cą ska­kan­ką? I jakim cudem udaje mu się nadać jej taką pręd­kość? – Gło­wi­ła się Jo­spe­hi­na.

– Czy ty w ogóle je­steś moim Trau­tem, czy może kimś cał­ko­wi­cie innym? – Nie da­wa­ła rady po­wstrzy­mać emo­cji, cała trzę­sła się ze zło­ści, bez­sil­no­ści i smut­ku.

– Je­stem kimś kto po­ko­na maga. – Zmie­rzył ją mor­der­czym spoj­rze­niem. Jego wzrok wprost spio­ru­no­wał ko­bie­tę. Był dziki, pełen de­ter­mi­na­cji i chło­du, ni­czym za­szczu­te zwie­rze, które nie ma już nic do stra­ce­nia, poza walką o życie.

Z każdą ko­lej­ną chwi­lą, pod wpły­wem wy­so­kiej tem­pe­ra­tu­ry, pot na ciele męż­czy­zny za­czy­nał wy­pa­ro­wy­wać, two­rząc wokół niego cien­ką au­re­olę pary.

– Ko­niec z nami… Nie dam rady dłu­żej tego cią­gnąć! – wrza­snę­ła, po czym zdję­ła z palca pier­ścio­nek za­rę­czy­no­wy i rzu­ci­ła nim o pod­ło­gę. Na­stęp­nie pła­cząc, w biegu, opu­ści­ła pokój i miesz­ka­nie męż­czy­zny.

– I coś ty naj­lep­sze­go na­ro­bił?! Ko­cha­ła cię, a ty ko­cha­łeś ją… – stwier­dzi­ła matka męż­czy­zny, sta­jąc w progu po­ko­ju. Jej głos był prze­peł­nio­ny za­wo­dem i re­zy­gna­cją.

– Po­trze­bo­wa­łem pie­nię­dzy na dietę i wię­cej sprzę­tu, do­brze się skła­da, sprze­dam pier­ścio­nek i będę miał pie­nią­dze – stwier­dził blon­dyn, nie prze­ry­wa­jąc ćwi­cze­nia i wpa­tru­jąc się w ścia­nę. – A i za­po­mnia­łem ci po­wie­dzieć. Po­ży­czy­łem sobie z two­je­go konta pięć ty­się­cy. 

– Co?! – Matka nie wie­rzy­ła w to, co wła­śnie usły­sza­ła.

– Ale oddam, jak już po­ko­nam Ga­sto­na stanę się sław­ny, nie bę­dzie wtedy trud­no o do­brze płat­ną ro­bo­tę. Po­dej­mę się cze­goś am­bit­ne­go, na moim po­zio­mie. A teraz mo­żesz już sobie iść, muszę do­koń­czyć tre­ning.

 

***

 

 Matka za­strze­gła swoją kartę, wy­wa­li­li mnie z pracy. Do­brze, że sprze­da­łem ten pier­ścio­nek, pie­nią­dze są mi po­trzeb­ne. Od chwi­li ze­rwa­nia mia­łem więk­szą swo­bo­dę i mo­głem tre­no­wać jak, kiedy i ile tylko chcę. Mi­nę­ło już kilka do­brych ty­go­dni i reżim tre­nin­go­wy oraz ści­sła dieta, przy­nio­sły znacz­ne efek­ty. Czuję, że mój czas na­stał. Muszę udać się do China Town, ponoć wła­śnie w tej dziel­ni­cy, jest wielu magów, któ­rzy za opła­tą dadzą mi na­mia­ry na Ga­sto­na.

 Plan Trau­ta był cał­kiem pro­sty. Je­dy­ne co mu­siał zro­bić, to udać się do ja­kie­goś spo­re­go sku­pi­ska tych wszyst­kich magów, czyli do China Town. Co ty­czy­ło się wol­nych magów, nie­zwią­za­nych z żadną kor­po­ra­cją, to wła­śnie tam gnieź­dzi­ło się ich naj­wię­cej. Zda­niem męż­czy­zny, zna­le­zie­nie tam ła­se­go na kasę maga, bę­dzie dzie­cin­nie pro­ste. Więk­szość ta­kie­go typu osób za pie­nią­dze zrobi wszyst­ko, a już na pewno poda mu numer te­le­fo­nu do Ga­sto­na.

Po za­da­niu kilku od­po­wied­nich pytań typu: "Kto trzy­ma tutaj nad wszyst­kim pie­czę?", od­po­wied­nim oso­bom, w więk­szo­ści sta­rym mą­drym Chiń­czy­kom, i prze­chadz­ce po­mię­dzy oświe­tlo­ny­mi ulicz­ka­mi, zna­lazł w końcu bar, o któ­rym po­wie­dział mu jeden z tu­tej­szych. Kiedy wszedł do środ­ka, od razu wie­dział, kto tutaj roz­da­wał karty. Męż­czy­zna o ciem­nych dłu­gich wło­sach, szczu­płej twa­rzy i za­dar­tym nosie, sie­dział na jed­nej z kanap, pra­wie na samym końcu knaj­py, a przy nim dwie młode ko­bie­ty oraz dwóch do­brze zbu­do­wa­nych oprysz­ków.

– Ty je­steś Almer? – za­py­tał Traut pod­cho­dząc do miej­sca, w któ­rym za­sia­dał lo­kal­ny król dżun­gli.

– A kto pyta? – burk­nął jeden z ochro­nia­rzy, za­cho­dząc mu drogę.

Chłod­ne spoj­rze­nia Trau­ta spra­wi­ło, że lekko się od­su­nął, zu­peł­nie jakby stra­cił pew­ność sie­bie.

– Prze­puść go, po aurze czuję, że to tylko czło­wiek – stwier­dził non­sza­lanc­ko mag.

Ochro­niarz prze­su­nął się, a blon­dyn mógł po­dejść do sto­li­ka. 

– Przy­sze­dłem w in­te­re­sach – oznaj­mił bez­na­mięt­nie Traut.

– Co zwy­kły czło­wiek może chcieć od maga? – Almer spoj­rzał na swo­je­go go­ścia lek­ce­wa­żą­co.

– Chcę numer te­le­fo­nu Ga­sto­na. – Traut rzu­cił na stół swoją torbę.

– No, no, nie­zła sumka – mruk­nął, roz­pi­na­jąc torbę i pa­trząc na bank­no­ty. – Je­steś ja­kimś jego fanem?

– Mam z nim ra­chun­ki do wy­rów­na­nia.

– Ha­ha­ha! – ro­ze­śmiał się mag, a wraz z nim dziew­czy­ny, które sie­dzia­ły obok samca alfa.

– Od­puść sobie, mówię ci… – Mla­snął wy­mow­nie – Ga­ston zrobi ci krzyw­dę…

Ude­rze­nie w mar­mu­ro­wy blat stołu, zła­ma­ło go na pół. Ochro­nia­rze od­su­nę­li się ner­wo­wo w tył, a Almer mocno przy­parł ple­ca­mi do opar­cia ka­na­py. Ko­bie­ty wtu­li­ły się w niego prze­stra­szo­ne.

– Dawaj numer – wark­nął Traut, pa­trząc groź­nie na swo­je­go roz­mów­cę i po­wo­li roz­wie­ra­jąc za­ci­śnię­tą pięść.

– Nie je­steś ma­giem, ale nie je­steś też słaby jak czło­wiek… Kim ty je­steś? – za­py­tał po­dejrz­li­wie czar­no­wło­sy.

– Je­stem zde­ter­mi­no­wa­ny wy­mie­rzyć Ga­sto­no­wi spra­wie­dli­wość.

– Niech bę­dzie, dam ci ten numer. – Po­ki­wał przy­ta­ku­ją­co głową. – Wy­glą­da na to, że Ga­sto­na może spo­tkać cie­ka­wa przy­go­da…

Zaraz po zdo­by­ciu nu­me­ru blon­dyn opu­ścił knaj­pę i wy­ko­nał długo wy­cze­ki­wa­ny te­le­fon.

– Halo? – ode­zwał się w słu­chaw­ce głos maga.

– Dziś o dzie­wią­tej wie­czo­rem, na dachu wie­żow­ca na­le­żą­ce­go do pro­du­cen­tów dro­nów, zaraz przy rzece. Przy­cho­dzisz, albo uzna­ję cię za prze­gra­ne­go – po­wie­dział twar­do męż­czy­zna, po czym od razu się roz­łą­czył.

 

***

 

Ga­ston do­tarł na sam szczyt wie­żow­ca punk­tu­al­ne. Długo za­sta­na­wiał się w ja­kiej spra­wie ktoś miał­by wzy­wać go w do­kład­nie w to miej­sce, jed­nak po­mi­mo lek­kiej kon­fu­zji, po­sta­no­wił przy­być na spo­tka­nie. Nie­za­leż­nie o co cho­dzi­ło, nie za­mie­rzał zo­stać uzna­nym za prze­gra­ne­go, nie on.

Na spo­rym lą­do­wi­sku dla he­li­kop­te­rów, cze­kał na niego męż­czy­zna. Jego twarz po­kry­wał cień, rzu­ca­ny przez kap­tur sza­rej bluzy. Opar­ty był o ba­rier­ki, które ogra­dza­ły plat­for­mę. Zaraz za nią znaj­do­wa­ły się sze­ro­kie gzym­sy, na któ­rych prze­pla­ta­ły się in­sta­la­cje elek­trycz­ne i prze­wo­dy kli­ma­ty­za­cji.

– Je­steś punk­tu­al­nie – stwier­dził su­ro­wy głos, wy­do­by­wa­ją­cy się spod kap­tu­ra.

– Skoro już tu przy­sze­dłem, to może ra­czysz mi wy­ja­śnić, dla­cze­go tu je­stem, kim je­steś ty i czego ode mnie chcesz? – za­py­tał Ga­ston, za­pla­ta­jąc ręce na pier­si.

Traut zdjął kap­tur, wpa­tru­jąc się mar­twym wzro­kiem w maga. Stał tak w chwi­li ciszy, cze­ka­jąc na jakąś re­ak­cję prze­ciw­ni­ka, jed­nak nie do­cze­ku­jąc się owej, po­sta­no­wił prze­mó­wić.

– Mam na imię Ta­raut, po­zna­jesz mnie?

– Mmm… – za­sta­no­wił się mag. – A po­wi­nie­nem? – za­py­tał z głu­pim uśmie­chem.

– Prze­stań sobie drwić! – wy­darł się Traut. – Upo­ko­rzy­łeś mnie tam­te­go dnia i nawet nie za­pa­mię­ta­łeś mojej twa­rzy?!

– Aaa, już wiem, je­steś tą gwiaz­dą neta. – Uśmiech­nął się jesz­cze bar­dziej głup­ko­wa­to.

– Ura­to­wa­łem cię przed tam­tym mię­śnia­kiem, po­wi­nie­neś być mi wdzięcz­ny.

– Ura­to­wa­łeś? Znisz­czy­łeś mi życie… Ale teraz prze­mó­wią nasze pię­ści.

– Haha! Że co? – Ga­ston wy­buch­nął śmie­chem.

– Trze­ba to wy­ja­śnić. – Traut zmru­żył oczy. – Bę­dzie­my się bić. Bez żad­nej magii, tylko pię­ści.

– Ej no, od­puść sobie, nie chcę zro­bić ci krzyw­dy. – Otarł z po­licz­ka łzę, która przed chwi­lą po­pły­nę­ła z jego oka, z po­wo­du gwał­tow­ne­go na­pa­du śmie­chu. – Nawet bez magii nie masz ze mną szans. Czło­wiek nie po­ko­na maga.

– Boisz się? – głos Trau­ta ciął po­wie­trze ni­czym bicz.

– Cie­bie? – Udał za­sko­czo­ne­go. – Nie bar­dzo. Ale skoro chcesz, mogę cię na­uczyć po­ko­ry i po­ka­zać gdzie twoje miej­sce. – Strze­lił kłyk­cia­mi w pra­wej dłoni. 

– Bę­dziesz wal­czył bez magii? Uczci­wie? – do­py­tał pew­nym gło­sem Traut, nie oka­zu­jąc nawet krzty­ny stra­chu.

– Tak, może być. I tak za­koń­czę tę walkę jed­nym cio­sem.

– Niech więc bę­dzie – mruk­nął blon­dyn, roz­pi­na­jąc zamek bluzy i zrzu­ca­jąc ją na zie­mię.

– Ej zaraz… – Tym razem Ga­ston na­praw­dę był za­sko­czo­ny.

  Kiedy go ura­to­wa­łem był chu­cher­kiem, a teraz… Ta mu­sku­la­tu­ra jest nie­ludz­ka, jakim cudem osią­gnął taką syl­wet­kę, w tak krót­kim cza­sie? Ja­kieś mo­dy­fi­ka­cje fi­zycz­ne? Za­ba­wa ge­ne­ty­ką? Ste­ry­dy? Co jest nie tak z tym go­ściem?! Ten jego wzrok… Tak nie pa­trzy prze­cięt­ny urzę­das, to wzrok za­bój­cy, zwie­rzę­cia, które jest w po­trza­sku i nie ma nic do stra­ce­nia. Wzrok praw­dzi­we­go de­spe­ra­ty. – Przez głowę Ga­sto­na prze­szła praw­dzi­wa burza myśli. Po­czuł w swoim wnę­trzu ścisk. Ostat­ni raz to uczu­cie po­ja­wi­ło się bar­dzo dawno temu, kiedy był jesz­cze mło­dym, nie­do­świad­czo­nym ma­giem. – Czy ja czuję strach? Czy ja się go boję? Prze­cież to zwy­kły czło­wiek!

– Za­czy­na­my! – rzu­cił do­no­śnie Traut.

– Nie po­czek… – Nim mag zdo­łał do­koń­czyć, po­tęż­ny cios wy­lą­do­wał na jego szczę­ce.

Męż­czy­zna upadł na zie­mię i prze­to­czył się po be­to­no­wej pły­cie. Od razu po­wstał i sta­rał się przejść do kontr­ata­ku. Nie miał jed­nak na to czasu, gdyż ko­lej­ny cios wy­lą­do­wał na jego pod­bród­ku, wy­rzu­ca­jąc go w po­wie­trze na ponad metr. Na­stęp­nie, rów­nież znie­nac­ka, na­de­szło kop­nię­cie w brzuch. Siła z jaką zo­sta­ło za­da­ne, spra­wi­ła że Ga­ston prze­le­ciał przez pół lą­do­wi­ska i ude­rzył ple­ca­mi w me­ta­lo­we ba­rier­ki, wy­gi­na­jąc je. Mag kaszl­nął, wy­plu­wa­jąc z ust krew.

Co się w ogóle tutaj dzie­je?! Jest tak szyb­ki, że nie na­dą­żam za jego ru­cha­mi! Jak czło­wiek może być w po­sia­da­niu ta­kiej siły?! – My­ślał Ga­ston, sta­ra­jąc się ogar­nąć sy­tu­ację.

Traut pod­ska­ki­wał lekko w miej­scu, trzy­ma­jąc pię­ści w zbi­tej gar­dzie. Kiedy tylko Ga­ston po­sta­no­wił pod­nieść się z rurek, blon­dyn wy­strze­lił ni­czym z procy, za­da­jąc opa­da­ją­ce kop­nię­cie piętą. Gdyby sza­tyn nie użył magii wia­tru do przy­spie­sze­nia swo­jej re­ak­cji, za­pew­ne zo­stał­by wgnie­cio­ny w pod­ło­że, gdyż rurki zła­ma­ły się ni­czym pa­ty­ki pod im­pe­tem ciosu umię­śnio­ne­go męż­czy­zny.

– Uży­łeś magii… – wark­nął księ­go­wy.

Muszę zła­mać za­sa­dy i obez­wład­nić go ja­kimś cza­rem, ina­czej bę­dzie po mnie… – Wy­de­du­ko­wał zde­spe­ro­wa­ny mag.

– Pięść Wia­tru! – wy­krzy­czał Ga­ston, za­da­jąc ude­rze­nie pro­sto w twarz blon­dy­na.

 Po oko­li­cy roz­szedł się prze­ni­kli­wy huk. Traut trzy­mał dło­nią pięść maga, który sta­rał się za wszel­ką cenę prze­ła­mać opór prze­ciw­ni­ka. Ręka Trau­ta była jed­nak nie­ugię­ta.

 Prze­cież to za­klę­cie po­wa­li­ło­by nie­jed­ne­go maga, a on jest tylko czło­wie­kiem! Co tu się dzie­je?! Kim ty je­steś Traut?!

– Uży­łeś magii… – po­wtó­rzył Traut, ła­piąc po­śpiesz­nie nad­gar­stek męż­czy­zny, a na­stęp­nie cią­gnąc go w swoją stro­nę, by zadać mu po­tęż­ny cios ko­la­nem, pro­sto w brzuch.

Mag zgiął się od­ru­cho­wo, a w płu­cach za­bra­kło mu tchu. Nie mi­nę­ła se­kun­da, a tym razem otrzy­mał ko­lej­ne ude­rze­nie, tym razem w pod­bró­dek, i po­now­ne kop­nię­cie z wy­sko­ku w tors. Tym razem Ga­ston wy­giął swym cia­łem ba­rier­ki z dru­giej stro­ny lą­do­wi­ska. 

 Ubra­ny na nie­bie­sko męż­czy­zna, wal­czył o każdy od­dech. Sta­rał się rów­nież re­gu­lar­nie wy­plu­wać krew, która na­pły­wa­ła mu co chwi­la do ust. Otwo­rzył sze­rzej pół­przy­tom­ne oczy. Traut stał tuż przed nim, mie­rząc go su­ro­wym, nie­na­wist­nym i pu­stym wzro­kiem. Mag miał wra­że­nie, że w oczo­do­łach jego opraw­cy znaj­du­je się czy­sta bez­dusz­na ot­chłań.

– Uży­łeś magii… Je­steś oszu­stem. Nie­na­wi­dzę ta­kich jak ty. Po­tra­fisz się tylko wy­wyż­szać. – Głos blon­dy­na był zimny i po­zba­wio­ny ja­kiej­kol­wiek em­pa­tii. Z pełną siłą na­dep­nął na lewe ko­la­no Ga­sto­na, które wy­da­ło z sie­bie nie­przy­jem­ny trzask.

 Mag wy­darł się na całe gar­dło czu­jąc jak kości w jego ko­la­nie pę­ka­ją, a ścię­gna rwą się ni­czym pa­pier. W od­po­wie­dzi na­stą­pi­ło ko­lej­ne ude­rze­nie stopą w do­kład­nie to samo ko­la­no. Druga fala gar­dło­we­go skom­le­nia wy­dar­ła się z ust maga.

– Wiesz co na­pę­dza­ło mnie przez ten cały czas? Co spra­wia­ło, że ka­to­wa­łem się tre­nin­ga­mi, die­ta­mi, ze­rwa­łem z całym moim po­przed­nim ży­ciem, co wpra­wia­ło mnie w stan nie­koń­czą­cej się de­spe­ra­cji? Chęć od­pła­ce­nia ci za znie­wa­gę. Pier­wot­na chęć po­ka­za­nia, że nawet magów do­się­ga­ją ogra­ni­cze­nia. Chcia­łem po­ka­zać świa­tu, że na ta­kich jak ty też spa­da­ją ból i cier­pie­nie! – Ko­lej­ne ude­rze­nie w lewe ko­la­no, spra­wi­ło że noga maga wy­gię­ła się w nie­na­tu­ral­ny spo­sób. 

– T…To…To tyle? – za­py­tał drżą­cym gło­sem. – Tylk… Egh… – stęk­nął z bólu. – Tylko ta chęć ci to­wa­rzy­szy­ła? Nie chcia­łeś sławy, pie­nię­dzy, uzna­nia?

– Uzna­nie, pie­nią­dze i sława – po­wtó­rzył. – To wszyst­ko idzie w parze z ob­ra­ną drogą, ale nie jest celem samym w sobie. Chcia­łem by w moim życiu coś się zmie­ni­ło i po­sta­no­wi­łem osią­gnąć to w ten, czy inny spo­sób. Ode­bra­łeś mi pierw­szą szan­sę, więc wy­mie­rze­nie ci spra­wie­dli­wo­ści oka­za­ło się drugą opcją. Nie­mniej przy­jem­ną. Oka­zu­je się, że skom­le­nie maga pod butem czło­wie­ka, jest dość sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce. To miła od­mia­na od co­dzien­nej ru­ty­ny. – Tym razem ude­rze­nie butem, prak­tycz­nie uni­ce­stwi­ły wszel­ką struk­tu­rę kost­ną i mię­śnio­wą w ko­la­nie sza­ty­na, za­mie­nia­jąc je w nie­re­gu­lar­ną papkę.

– Aaaaghrhr! – wy­darł się z bólu Ga­ston. – Je­steś sza­leń­cem! – krzy­czał na całe gar­dło. 

– Moż­li­we – szep­nął. – Ale to nic nie zmie­nia. Sza­le­niec, czy też nie, będę zwal­czał ta­kich jak ty. A ty bę­dziesz pierw­szym w ko­lek­cji.

– W… W takim… Takim razie… – Mag od­dy­chał cięż­ko. – W takim razie za­bio­rę cię ze sobą! – Oznaj­mił do­no­śnie Ga­ston, zbli­ża­jąc swoje dło­nie do sie­bie. – Wietrz­na Nova! 

 W mgnie­niu oka, po­mię­dzy jego dłoń­mi, ufor­mo­wa­ła się kula po­wie­trza. Kiedy Ga­ston kla­snął, ogrom­ny wy­buch po­wie­trza zmiótł prak­tycz­nie wszyst­ko z po­wierzch­ni dachu wie­żow­ca. Ba­rier­ki, czę­ści be­to­nu, prze­wo­dy kli­ma­ty­za­cji, a także sa­me­go Trau­ta. Mag w ostat­niej chwi­li zła­pał się jed­ne­go z dru­tów zbro­je­nio­wych, które od­krył, od­ry­wa­ją­cy się z dachu beton. Po­mi­mo, że Ga­ston obe­rwał wie­lo­ma odłam­ka­mi po twa­rzy i ciele, jego pięść za­ci­snę­ła się na dru­cie z taką siłą, że metal wbił się w skórę, mag jed­nak nie pu­ścił swej deski ra­tun­ku.

 Ude­rze­nie wia­tru po­de­rwa­ło Trau­ta w po­wie­trze i od­rzu­ci­ło da­le­ko w tył, za­sy­pu­jąc przy oka­zji wszel­kie­go ro­dza­ju ka­wał­ka­mi gruzu i złomu. Był tak bli­sko celu, a w jed­nej chwi­li zna­lazł się poza za­się­giem swo­jej ze­msty. Wi­dział jak od­da­la się się coraz bar­dziej od dachu wie­żow­ca.

Oszust! Nie po­tra­fił wy­grać spra­wie­dli­wie! Po­ko­na­łem go! Mia­łem go, a ten użył tej cho­ler­nej magii! – Umysł Trau­ta prze­peł­nia­ła wście­kłość.

– Jesz­cze zo­ba­czysz magu wia­tru Ga­sto­nie! – wy­darł się Traut, po czym spadł w dół, pro­sto w ot­chłań nocy.

 

 

***

 

Wiatr uspo­ko­ił się po około mi­nu­cie, jed­nak Ga­ston pu­ścił metal do­pie­ro po pię­ciu. Za­ci­ska­jąc zęby prze­to­czył się na plecy i z tru­dem na­brał po­wie­trza w płuca. Całe ciało prze­szy­wa­ły bo­le­sne dresz­cze, a jego lewa noga była cał­ko­wi­cie odrę­twia­ła, zu­peł­nie jakby stra­cił w niej wła­dze. Ma­go­wie po­tra­fi­li re­ge­ne­ro­wać się znacz­nie szyb­ciej i le­piej niż lu­dzie, a także byli zdol­ni wy­li­zać się z ob­ra­żeń, które dla zwy­kłe­go czło­wie­ka by­ły­by śmier­tel­ne. Ga­ston nie miał jed­nak żad­nych wąt­pli­wo­ści, po­mi­mo tego że jest ma­giem, jego lewa noga nigdy nie wróci do peł­nej spraw­no­ści. Już za­wsze bę­dzie nosił na sobie zna­mię ze­msty Trau­ta.

  Nie wia­do­mo nawet czy to był czło­wiek? Moim zda­niem to był jakiś po­twór. Nisz­czy­ciel magów… Wąt­pię, aby moja nova za­koń­czy­ła jego życie. Nie wiem, w którą stro­nę go zmio­tło, ale obok bu­dyn­ku pły­nie rzeka. Jeśli do niej wpadł, na pewno prze­żył… Zresz­tą nie wiem czy nawet upa­dek na ulicę za­koń­czył by jego życie. To mon­strum jest zdol­ne do wszyst­kie­go. Przez naj­bliż­szy czas muszę po­zo­stać w cie­niu, na wy­pa­dek gdyby ta be­stia chcia­ła mnie do­paść. Traut… Na sam dźwięk tego imie­nia mam ciar­ki. Muszę się stąd wy­czoł­gać i zna­leźć pomoc, po­zo­sta­nie w tym miej­scu jest zbyt nie­bez­piecz­ne, kto wie czy nie­dłu­go tu nie wróci. Czuję, że Traut cią­gle żyje i nie od­pu­ści sobie zbyt pręd­ko…