Przez labirynt

Cześć, gratuluję portalowego debiutu! Wiem, że pierwsze próby tworzenia własnej literatury są zwykle trudne i każdy z nas zaczynał, więc nie przejmuj się krytyką – jeśli chcesz pisać, musisz być na nią po prostu gotowa. To nic złego. Muszę bowiem niestety przyznać, że twoje opowiadanie wymaga dopracowania. Na pewno warto abyś przejrzała je i na spokojnie spróbowała zredagować. Jeśli nie wiesz co jest w nim nie tak, to na pewno niedługo zjawi się ktoś bardziej doświadczony i pokaże ci konkretne błędy. Jestem na telefonie, więc będzie to dla mnie trudne, ale spróbuję wskazać ci najbardziej rażące potknięcia. Przede wszystkim w wielu miejscach wystąpiły złe przejścia w akapitach. Niejednokrotnie akapit kończył się w środku zdania. Jest również wiele powtórzeń, błędów ortograficznych, oraz zły zapis dialogów (po wypowiedzi bohatera nie powinnaś stawiać kropki, chyba że opisujesz co robił. Na przykład: – Cześć – powiedział Adam. | – Cześć. – Adam uścisnął moją dłoń.) Sam pomysł uważam za interesujący; nietypowa idea z testem na godność do bycia koronowanym. W każdym razie – wiem, że wytknąłem sporo błędów, ale nie przejmuj się. Pisz, pisz i jeszcze raz pisz. Obiecuję, że będzie lepiej. Zawsze od czegoś trzeba zacząć :) Pozdrawiam!! :D

„Temu, kto nie wie, do jakiego portu zmierza, nie sprzyja żaden wiatr.“ - Seneka Starszy

@Szlachcic Hej, dziękuję za komentarz. Jak najszybciej postaram się poprawić wskazane błędy. Jeśli chodzi o przejścia w akapitach, to po prostu błąd przy kopiowaniu i wklejaniu tu tekstu. Pisałam go gdzie indziej, a ja nie przyglądałam się aż tak dokładnie tekstowi, czy na pewno wszystko gra. :) Następnym razem na pewno zwrócę na to większą uwagę. 

Jeszcze raz dziękuję za wskazówki. 

Pozdrawiam :))

Cześć!

Jeśli to początek Twojego pisania, to możesz być umiarkowanie, ale jednak zadowolona:)

Opowieść prowadzi do finału, czyli panujesz nad kompozycją. Motyw labiryntu często łączy się z inicjacją, która u Ciebie polega na koronacji – ok. Zaciekawiły mnie głosy w głowie bohaterki i szczerze mówiąc czekałem, że pójdziesz w tę stronę. I jeszcze jedno: elfy, wampiry, leszy… Wiem, że to konwencja,  kostium, ale… Brakuje tylko smoka:) Trochę już nieświeże są te klimaty, choć oczywiście to tylko moja opinia.

Językowo sporo do poprawienia, na początek może popracuj nad szykiem zdań, ich rytmem.

Trzymam kciuki.

Pozdrawiam:)

Witaj.

I ja gratuluję portalowego debiutu i to już w dniu rejestracji. Jak na sam początek, jest naprawdę nieźle, ogarnęłaś sporo istotnych rzeczy, jak choćby tagi, o których często się zapomina. :)

 

Co do spraw językowych, mam następujące sugestie oraz wątpliwości (do przemyślenia):

„Włosy miałam upięte w skomplikowaną fryzurę, w które wpleciono kwiaty” – to zdanie ma niepoprawną składnię, wzmianka o wpleceniu kwiatów we włosy powinna być zapisana wcześniej

„Uśmiechałam się, lecz nie rozglądałam się” – w przypadku tak bliskiej obecności „się”, możemy to ostatnie pominąć, by uniknąć powtórzenia

„Objęłam się rękoma, by spróbować się jakoś ogrzać, ale niewiele to dało” – tu podobnie.

„Mimo, że namiot i wejście labiryntu dzieliło jakieś 50 metrów, zdawało mi się, że równie dobrze mogłoby być i 500” – te liczebniki można zapisać słownie

„Moje nogi z każdym kolejnym krokiem, (zbędny przecinek?) stawały się cięższe, jakby ktoś doczepiał do nich coraz więcej ciężarków”. 

„Co (przecinek?) jeśli nie dam rady odnaleźć drogi, jeśli nie podołam niebezpieczeństwom, które mogły na mnie tam czekać?”

„Koronowanym nie wolno mówić, (zamiast przecinka myślnik lub średnik?) o tym (przecinek?) co działo się wewnątrz, wiedzieli tylko oni”.

„Teoretycznie każdy z władców wyszedł stąd cały i zdrowy, ale przecież zawsze musi być ten pierwszy raz, prawda?” – niejasne, co masz na myśli – pierwszy raz CZEGO? – śmierci, choroby, obłędu, nie wychodzenia/zaginięcia tam?; teoretycznie, ale nie praktycznie?

„Zmusiłam się (przecinek?) by unieść nogę, zrobić pierwszy krok, później drugi; z pewnością wyglądałam komicznie”.

„W końcu weszłam, udało mi się rozpędzić, po prostu iść”. – trochę zgrzyta stylistycznie to zdanie

„Podczas chodzenia zdążyłam się porządnie rozgrzać, dlatego zaniepokoiłam się tym bardziej, kiedy w jednej sekundzie zaczęłam marznąć” – to również

„Podczas mojej wędrówki jeszcze kilka razy zdawało mi się, że słyszę kroki i tak też było teraz. Z tą jednak różnicą, że teraz z pewnością były to kroki dużej grupy, tłumu wręcz, a wraz z tym chłód (przecinek przed wyrażeniem z „który”) do którego się przyzwyczaiłam (przecinek?) stał się nie do zniesienia” – tutaj mamy powtórzenia, zaś podkreślony fragment zaprzecza sam sobie – może dodać do niego np. „wcześniej/poprzednio/już”? – do którego się już/wcześniej/poprzednio przyzwyczaiłam, stał się nie do zniesienia

Rośliny rosły błyskawicznie, wszystkie stworzenia zostały zamknięte, a te (tu także brakuje przecinka przed „który) które chciały wyskoczyć, zostały brutalnie zatrzymane przez naturalną ścianę.

Zaczęłam oddychać coraz szybciej zarówno ze strachu, jak i z wysiłku. Trwoga zaczęła się przeradzać w panikę, gdy do dźwięków biegnącego tłumu dołączyły niewyraźne szepty i krzyki. – ponownie powtórzenie

„Zmusiłam się do tego heroicznego wręcz wysiłku, rzuciłam się w przód, by przebiec te ostatnie metry. Musiałam zostać królową, nie mogłam pozwolić na to, by historia zapamiętała mnie jako tą, której pierwszej nie udało się wyjść z labiryntu”. – kolejnym problemem pisarzy jest nadmierna ilość zaimków, tutaj jest przykładowy fragment, gdzie nagromadzonych jest ich za dużo; mamy przy okazji błąd gramatyczny, czyli niepoprawną odmianę wyrazu: „… historia zapamiętała mnie jako tą, której pierwszej nie udało się wyjść z labiryntu”. – TA W BIERNIKU BRZMI: TĘ

„Upadłam, gdy moją nogę pochwyciła czyjaś dłoń, palcami zahaczyłam o ziemię, jednocześnie próbując uwolnić nogi. Krzyczałam z całych sił, ale widząc, że moje działania nie przynoszą skutków, przestałam”. – znowu powtórzenia

„Uspokoiłam się i upomniałam w głowie – jesteś dziedziczką tronu, masz wszelką wiedzę i umiejętności (przecinek?) by sobie w takiej sytuacji poradzić”.

 

„Dlatego, kiedy porywacz na sekundę się zatrzymał, ja się wygięłam i chwyciłam dłońmi jego nogę, a następnie ugryzłam i nie przestałam dopóki mnie nie puścił” – tu nie do końca jest dla mnie jasne, czemu coś/ktoś chwytający za nogę jest nazywany „porywaczem” – o żadnym porwaniu na razie nie ma mowy.

„W koniczynach buzowała mi adrenalina, którą starałam się wykorzystać jak najlepiej” – jak rozumiem, chodziło o „kończyny”?

„– Obudziła się!! Nasza uczta jest gotowa! – oznajmił, a raczej wykrzyczał wysoki, pewny głos mający w sobie coś dostojności i żądzy”. – literówka – brakuje „z”?; trudno sobie w tej sytuacji wyobrazić głos, „mający w sobie (jednocześnie) coś z dostojności i żądzy”– chodzi o żądzę zysku? – zdanie dla mnie niezrozumiałe

„Zachciało mi się płakać i śmiać, byłam tak zrozpaczona, podenerwowana, a na myśl, że byłam praktycznie bezradna (przecinek?) czułam się gorzej”.– powtórzenie

„Policzyłam do pięciu i zmusiłam się by, podnieść swoje ciało z posłania” – wiadomo, co podnosiła, wytłuszczony fragment jest zbędny.

„– Za skrzywdzenie mnie będą was czekać srogie konsekwencje – wiedząc, że słowa nic tu nie dadzą, jeśli nie poprę ich czynem”. – brak części zdania

„Spojrzałam na zamknięte stwory, zastanawiając się (przecinek?) co dalej począć. Teraz chyba powinnam zostać ukoronowana koroną z kwiatów na znak pojednania natury i elfów. Nie mam pojęcia, jak ma to wyglądać ani kiedy dokładnie ma nastąpić”. – opisujesz wydarzenia w czasie przeszłym, a potem nagle zmieniasz go na teraźniejszy – czemu?

„Wtem, (zbędny przecinek?) z tunelu zaczęła się wyłaniać wysoka, człekokształtna postać. Gdy dopadło ją światło, mogłam zobaczyć, że zamiast włosów i brody ma trawy. Miał też jelenie rogi, tyle że drewniane. Płaszcz z mchów sięgał mu do stóp, a po drewnianym kiju było widać, że służy mu od dawna, mimo to był w dobrym stanie. Wiedziałam (przecinek?) co to za stworzenie. To leszy” – w tym fragmencie z kolei najpierw piszesz o postaci rodzaju żeńskiego, a potem nagle o rodzaju męskim, nadal w odniesieniu do niej

 

„Gdy stanął przede mną, uchyliłam głowę, by okazać szacunek. Wiedziałam, że w tej sytuacji lepiej nie kierować się dumą i oczekiwać, że to leszy odda szacunek mi. Jako że i tak miałam zostać przez niego koronowana, nie było potrzeby zbytniego pysznienia się tym faktem” – kolejny niejasny fragment – skąd wiedziała, że leszy ma ją koronować? – wcześniej pisałaś, że bohaterka nie miała pojęcia, jak ma się odbyć koronacja

„Klęknęłam i pochyliłam głowę przed leszym, a korona dotknęła mojej głowy” – skąd się nagle wzięła korona? – tutaj także brak części tekstu – opisujesz wiele szczegółów, zatem tak ważnego nie możesz pominąć

 

„– Następczyni tronu Magnum Regnum, udowodniłaś, że jesteś gotowa Kwietnej Korony, symbolu przymierza lasu i elfów docierając w serce Cierniowego Labiryntu. Oto ja koronuję dziedziczkę tronu znakiem przymierza między naturą i królestwem elfów! Klęknęłam i pochyliłam głowę przed leszym, a korona dotknęła mojej głowy. Wstałam, stanęłam twarzą do wampirów, cały czas uwięzionych i uwolniłam je. Kiedy zbliżałam się do tłumu, rozstąpił się przede mną, tworząc przejście do wejścia do labiryntu. Droga powrotna odbyła się szybko, ponieważ teraz szłam tylko jednym tunelem, który nie miał żadnych rozwidleń. Teraz mogłam zostać koronowana na królową elfów” – zakończenie jest dla mnie absolutnie niezrozumiałe – to leszy jej jeszcze nie koronował w środku labiryntu?; kolejna kwestia – czemu uwolniła wampiry i co się z nimi stało? – trzeba to wyjaśnić, skoro taki wątek stworzyłaś

 

 

 

W opowiadaniu staramy się zawsze szukać synonimów, zatem w żadnym wypadku nie może przytrafić się następujący fragment, który obfituje w powtórzenia, czyli błędy stylistyczne:

„– Mości Pani, do koronacji zostało 10 minut – powiedział mój prywatny sekretarz, kłaniając się nisko.

– Dziękuję, możesz odejść – powiedziałam, martwiąc się, że nie zdołam nic więcej powiedzieć”.

 

Podobnie w tym fragmencie – mamy tu aż sześć razy „się” w zaledwie czterech sąsiednich zdaniach (w całym tekście tego wyrazu masz stanowczo za dużo):

„Uspokoiłam się i upomniałam w głowie – jesteś dziedziczką tronu, masz wszelką wiedzę i umiejętności by sobie w takiej sytuacji poradzić. Dlatego, kiedy porywacz na sekundę się zatrzymał, ja się wygięłam i chwyciłam dłońmi jego nogę, a następnie ugryzłam i nie przestałam dopóki mnie nie puścił. Nie tracąc ani chwili, rzuciłam się z powrotem i tylko oglądając się przez ramię, zobaczyłam starą, brzydką kobietę z wyjątkowo obwisłymi piersiami. Wykrzywione pazury wyciągała ku mnie, zaczęła biec, więc i ja rzuciłam się w szaleńczy bieg”.

 

 

Jeśli chodzi o wizualne spojrzenie, tekst nie jest poprawnie wyrównany.

 

Pomysł na fabułę jest ok, chociaż czytelnik długo nie pojmuje tego, czemu na koronację należy przejść samemu, co to za tradycja, czemu bohaterka czuła taki strach i dlaczego wybrano ją, skąd ciągłe myśli o zapowiedzi czegoś złego oraz dla niej niebezpiecznego. Dość późno wspominasz o samym labiryncie. Niezrozumiałym jest również, czemu bohaterka, mogąc prosić przyrodę o pomoc w środku labiryntu, zrobiła to tak późno – trzeba tu coś dodać, że np. mogła to zrobić w konkretnej sytuacji, albo po jakimś sygnale, haśle itp.

Wiele istotnych zagadnień jest tylko zasygnalizowanych, lecz nagle je urywasz i nie wyjaśniasz dalej. Opowiadanie wymaga zatem szeregu dodatkowych fragmentów i rozwinięć, których zabrakło.

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)

Pecunia non olet

@Bruce Cześć, dziękuję za tak szczegółowe uwagi. :))

Niestety interpunkcja to mój największy problem od zawsze. 

Cieszę się, że zwróciłeś mi uwagę na braki w przedstawieniu fabuły, bo dla mnie to jest bardzo oczywiste i sama bym tego nie wyłapała. :)

Pozdrawiam :D

@Oblatywacz Hej, dzięki za Twoje uwagi.

Osobiście bardzo lubię klimaty elfów, smoków itd., dlatego po prostu mi się nie nudzi, ale szanuję Twoją opinię. :)

Pozdrawiam :))

I ja dziękuję; interpunkcja to zmora każdego z nas; pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Przedstawiłaś niewielki fragment życia bohaterki, mierzącej się z trudami próby przejścia labiryntu. Cóż, nie mogę powiedzieć, że to była zajmująca historia, bo poza tym, że dziewczyna zmęczyła się w drodze i trochę zmarzła, a na koniec spotkała grupę wampirów, niewiele się tu wydarzyło.

Wykonanie, co stwierdzam z ogromną przykrością, pozostawia bardzo wiele do życzenia, skutkiem czego lektury nie mogę uznać za satysfakcjonującą.

Pozostaję z nadzieją, że Twoje przyszłe opowiadania będą ciekawsze i zdecydowanie lepiej napisane.

Mam wrażenie, że może zainteresować Cię ten wątek: http://www.fantastyka.pl/loza/17

 

Słoń­ce rzu­ca­ło ostre, cie­płe pro­mie­nie… → Czy dookreślenie jest konieczne? Czy zdarza się, by promienie słońca były zimne?

 

Zie­lo­na su­kien­ka się­ga­ją­ca

ko­stek… → Zbędny enter.

 

Włosy mia­łam upię­te w skom­pli­ko­wa­ną fry­zu­rę, w które wple­cio­no kwia­ty. → Piszesz o fryzurze, więc: Włosy mia­łam upię­te w skom­pli­ko­wa­ną fry­zu­rę, w którą wple­cio­no kwia­ty.

 

– Mości Pani, do ko­ro­na­cji zo­sta­ło 10 minut… → – Mościa pani, do ko­ro­na­cji zo­sta­ło dziesięć minut…

Zwroty grzecznościowe piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie. Liczebniki zapisujemy słownie.

 

…żeby kto­kol­wiek mógł nawet po­dej­rze­wać mnie o stres. → Słowo stres, jako zbyt współczesne, nie ma racji bytu w tym opowiadaniu.

 

…dzie­li­ło ja­kieś 50 me­trów, zda­wa­ło mi się, że rów­nie do­brze mo­gło­by być i 500. -> Metry nie mają racji bytu w tym opowiadaniu. Pojęcia metr zaczęto używać w końcu XVIII wieku.

Proponuję: …dzie­li­ło ja­kieś pięćdziesiąt kroków, zda­wa­ło mi się, że rów­nie do­brze mo­gło­by być i pięćset.

Sugeruję użycie miar odpowiednich do opisywanych czasów – może przyda się ten artykuł: https://laliny.sabak.info.pl/index.php?adres=miar.htm

 

Moje nogi z każ­dym ko­lej­nym kro­kiem, sta­wa­ły się cięż­sze… → Zbędny zaimek – czy mogła mówić o cudzych nogach? Zbędne dookreślenie – czy mogła stawiać kroki nie po kolei?

 

Mimo ja­sne­go słoń­ca… → Czy bywa ciemne słońce?

 

…ko­ry­tarz ginął w mroku i wi­dzia­łam za­le­d­wie kilka jego me­trów. → Metry nie mają racji bytu w tym opowiadaniu.

 

…aż zo­sta­nie ode­gra­ne uro­czy­sta pieśń, zgod­nie z tra­dy­cją grana przed każdą ko­ro­na­cją. → Nie brzmi to najlepiej. Pieśni się chyba śpiewa. Literówka.

Proponuję: …aż wybrzmi uro­czy­sta pieśń, zgod­nie z tra­dy­cją śpiewana/ wykonywana przed każdą ko­ro­na­cją.

 

…prze­cież za­wsze musi być ten pierw­szy raz, praw­da? → Komu ona zadaje pytanie?

 

W końcu we­szłam, udało mi się roz­pę­dzić, po pro­stu iść. Szłam, do­pó­ki nie do­szłam do skrzy­żo­wa­nia. Mo­głam iść… → Zdawało mi się, że ktoś, kiedy się rozpędzi, biegnie, nie idzie. Powtórzenia.

 

Nie wi­dzia­łam też słoń­ca, choć jego pro­mie­nie oświe­tla­ły moją drogę na kilka me­trów w przód i w tył. → Zbędny zaimek – szła sama, więc słońce nie mogło oświetlać drogi komuś innemu. Metry nie mają racji bytu w tym opowiadaniu.

 

…od­nio­słam wra­że­nie, ja­ko­by coś się zmie­ni­ło… → …od­nio­słam wra­że­nie, ja­k­by coś się zmie­ni­ło…

Sprawdź znaczenie słów jakoby I, jakoby II i jakby I, jakby II.

 

Spoj­rza­łam za sie­bie, nic jed­nak nie za­uwa­ży­łam. Po­trzą­snę­łam głową i skar­ci­łam sie­bie za… → Powtórzenie.

Proponuję w drugim zdaniu: …i skar­ci­łam się za…

 

Pod­czas mojej wę­drów­ki jesz­cze kilka razy… → Zbędny zaimek.

 

…tak też było teraz. Z tą jed­nak róż­ni­cą, że teraz z pew­no­ścią były to… → Powtórzenia.

 

…do któ­re­go się przy­zwy­cza­iłam stał się nie do znie­sie­nia. Ob­ję­łam się rę­ko­ma, by spró­bo­wać się jakoś ogrzać, ale nie­wie­le to dało. Mój szyb­ki marsz zmie­nił się w trucht, lecz tłum, który sły­sza­łam, przy­sto­so­wał się chyba… → Siękoza.

 

…stwier­dzi­łam, że głosy opo­wia­da­ją całe opo­wie­ści, o zra­nio­nych ser­cach… → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …stwier­dzi­łam, że głosy przekazują całe opowieści o zra­nio­nych ser­cach…

 

…o ofia­rach kró­lew­skie­go ka­pry­su i tak wielu in­nych hi­sto­riach… → …o ofia­rach kró­lew­skie­go ka­pry­su i wiele in­nych hi­sto­rii…

 

…za­czę­łam wpa­dać na ścia­ny z cier­ni, które ra­ni­ły moją skórę. → Zbędny zaimek.

 

Chy­bo­czą­cy i mi­go­tli­wy obraz sprzed moich oczu zda­wał się po­ka­zy­wać… → A może: Chy­bo­tliwy i mi­go­czący obraz przede mną zda­wał się po­ka­zy­wać…

 

…by przebiec te ostatnie metry. → Metry nie maja racji bytu w tym opowiadaniu.

 

…by historia zapamiętała mnie jako tą, której… → …by historia zapamiętała mnie jako tę, której…

 

Uspo­ko­iłam się i upo­mnia­łam w gło­wie – je­steś dzie­dzicz­ką tronu, masz wszel­ką wie­dzę i umie­jęt­no­ści by sobie w ta­kiej sy­tu­acji po­ra­dzić. → A może: Uspo­ko­iłam się i upo­mnia­łam w gło­wie/ w myślach: Je­steś dzie­dzicz­ką tronu, masz wszel­ką wie­dzę i umie­jęt­no­ści by sobie w ta­kiej sy­tu­acji po­ra­dzić.

Tu znajdziesz wskazówki, jak można zapisywać myśli bohaterów.

 

Dla­te­go, kiedy po­ry­wacz na se­kun­dę się za­trzy­mał… → Dlaczego porywacz?

 

…ja się wy­gię­łam i chwy­ci­łam dłoń­mi jego nogę… → Czy dookreślenie jest konieczne – czy mogła chwycić czyjąś nogę nie używając dłoni?

 

W ko­ni­czy­nach bu­zo­wa­ła mi ad­re­na­li­na, którą sta­ra­łam się wy­ko­rzy­stać jak naj­le­piej. → Czy w labiryncie na pewno rosła koniczyna? Bohaterka nie mogła nijak wykorzystać adrenaliny, albowiem żadną miarą nie mogła mieć pojęcia o jej istnieniu. Adrenalina, jako pojęcie zbyt

współczesne, nie ma racji bytu w tym opowiadaniu.

Sprawdź znaczenie słów koniczyna i kończyna.

 

– Obudziła się!! Nasza uczta jest gotowa! – oznajmił, a raczej wykrzyczał wysoki, pewny głos mający w sobie coś dostojności i żądzy. → Ktoś może coś oznajmić/ krzyczeć jakimś głosem, ale sam głos ani niczego nie oznajmi, ani nie wykrzyczy.

Proponuję: – Obudziła się! Nasza uczta jest gotowa!!! – wykrzyczał ktoś wysokim, pewnym głosem, mającym w sobie coś z dostojności i żądzy.

Choć, dalibóg, nie wiem, jak można usłyszeć żądzę.

 

…to było moje prze­zna­cze­nie, moje fatum? → Przeznaczenie i fatum to synonimy, znaczą to samo.

 

…byłam tak zroz­pa­czo­na, po­de­ner­wo­wa­na, a na myśl, że byłam prak­tycz­nie… → Czy to celowe powtórzenie?

 

…tak nie po­stę­po­wa­ła przy­szła kró­lo­wa elfów. → …tak nie po­stę­puje przy­szła kró­lo­wa elfów.

 

…zmu­si­łam się by, pod­nieść swoje ciało z po­sła­nia. → Zbędny zaimek.

A może zwyczajnie: …zmu­si­łam się, by wstać z po­sła­nia.

 

Czu­łam się tro­chę nie­ty­po­wo… → Znalazła się pierwszy raz w tej sytuacji, więc skąd wiedziała, czy to co czuje jest typowe, czy nie?

 

…wampiry szcze­rzą­ce  się do mnie swo­imi kłami. → Jedna spacja wystarczy. Zbędny zaimek – czy mogły szczerzyć się cudzymi kłami. Czy mogły szczerzyć się czymś innym niż kły?

Proponuję: …wampiry, szcze­rzą­ce się do mnie.

 

– Je­steś taka za­baw­na, bę­dzie­my mieli mnó­stwo za­ba­wy pod­czas… → Nie brzmi to najlepiej.

 

…gwał­tow­nie ro­snąć, po­pro­si­łam je, by stwo­rzy­ły wiel­ką ko­pu­łę ota­cza­ją­cą tłum wam­pi­rów. Ro­śli­ny rosły bły­ska­wicz­nie, wszyst­kie stwo­rze­nia zo­sta­ły za­mknię­te, a te które chcia­ły wy­sko­czyć, zo­sta­ły bru­tal­nie… → Powtórzenia.

 

Na­past­nik wy­lą­do­wał kilka me­trów ode mnie i ledwo do­tknął ziemi, rzu­cił się w moją stro­nę… → Metry nie mają racji bytu w tym opowiadaniu. Czy oba zaimki są konieczne?

 

…gdy na­past­nik do­się­gał mnie swo­imi bla­dy­mi dłoń­mi, ja wbi­łam mu nóż… → Nadmiar zaimków.

 

Gdy sta­nął przede mną, uchy­li­łam głowę, by oka­zać sza­cu­nek. → Gdy sta­nął przede mną, pochy­li­łam głowę, by oka­zać sza­cu­nek.

 

…że to leszy odda sza­cu­nek mi. → …że to leszy mnie odda sza­cu­nek.

 

…udo­wod­ni­łaś, że je­steś go­to­wa Kwiet­nej Ko­ro­ny… → Można być gotowym na coś (np. na najgorsze) lub do czegoś (np. do wykonania zadania), ale nie można być gotowym czegoś.

Proponuję: …udo­wod­ni­łaś, że je­steś godna Kwiet­nej Ko­ro­ny…

 

…two­rząc przej­ście do wej­ścia do la­bi­ryn­tu. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …two­rząc dostęp do wyj­ścia z la­bi­ryn­tu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie czekaj na więcej komentarzy, tylko skorzystaj z miejsca nad tekstem z napisem EDYTUJ. Kliknij tam i wprowadź sugerowane poprawki. Zdziwisz się, ile tekst zyska. Zgłoś w komentarzu, że to zrobiłaś. Zapewne zyskasz nowych czytelników i uznanie komentujących dotychczas, że nie pracowali na darmo. Pozdrawiam :)

żołądek był skręcony w porządny węzeł

Przez labirynt od razu pomyślałem o Gordyjskim :)

Służki ubierały mnie w prosty, ale jakże piękny stój. Zielona sukienka sięgająca

kostek przewiązana była czarnym pasem pełnym zdobień,

Tu kłania się tzw. show, don’t tell. Przydałoby się opisać, dać czytelnikowi ten strój zobaczyć, inaczej muszę uwierzyć narratorowi na słowo.

a na biodrze czułam ciężar pochwy z nożem.

Może to ja jestem prosiakiem, ale ciężar pochwy na biodrze czyta się strasznie dwuznacznie :)

 

Stres jest jak dla mnie bardzo współczesnym pojęciem, nieco gryzie się z settingiem.

 

Jak każdy debiut ma nieco chochlików, każdy z nas tam był, hihi. Monologi wewnętrzny i psychika bohaterki dość ciekawie i wiarygodnie oddane. Płynne pisanie przy dynamizacji akcji.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Cześć!

Przed chwilą opublikowałam poprawioną wersję opowiadania i jeszcze raz dziękuję @GreasySmooth @Szlachcic @regualtorzy @bruce @Oblatywacz @Koala75 za wszystkie wskazówki, rady i sugestie. 

Pozdrawiam i do zobaczenia :)

Ponownie dziękuję, pozdrawiam, powodzenia. :)

Pecunia non olet