Zimne łzy

Jesteś tym, czym nie chcesz być.

Boisz się własnego serca, skazanego

na dożywotni zmierzch.

Uciekasz wciąż przed sobą,

choć doskonale wiesz:

wszystkie drogi prowadzą do piekieł.

Powraca w tobie trwoga przed tym,

co pozostawia twoje imię

na pastwę nieproszonego sensu.

Jesteś, tkwisz tu, pozbawiony

słonecznego światła, serdecznego ciepła,

które mogłoby uśmierzyć

kolejną koszmarną bezsenność.

Nie, dziś nie pora na spokojne sny -

odnalazłeś w sobie cierpienie, odszukałeś ciszę,

za które płacisz sfałszowaną dumą,

skazą na skrzywdzonym sumieniu.

Kończy się trująca noc, w ustach wciąż czujesz

posmak świeżej, gorącej krwi.

Powracasz, choć ból wgryza się

w skażoną nieodwracalnie duszę.

Twoja ucięta w połowie przyszłość

przynosi ci lęk, zsyła przestrach,

do jakiego nie chcesz się przyznać.

Znów jesteś człowiekiem,

znów przełykasz zimne łzy.

I tak pozostanie – aż do niedokończonego zmierzchu,

aż do bólu, który sprawia ci

własna samotność,

własny milczący krzyk.