Wnętrze

'Oddychaj. Spokojnie oddychaj. Nic złego nie może się stać. Spotkałaś właśnie Boga. Czujesz ciepły wiatr?'

'Tak.'

'On pomoże ci się ogrzać. Nie wzbraniaj się. Poddaj się. To takie przyjemne, zobaczysz. Będziesz lekka jak piórko. Cicho. Nie płacz. Nie trzeba łez.'

'Nie rozumiem. On tego chciał? Dlaczego?'

'On tego nie chciał. Chciałaś tego ty i ona. Oni też.'

'Skąd to możesz wiedzieć? Jakim prawem wmawiasz mi to wszystko? Ja tylko chciałam, żeby było jasno.'

'I spełniło się.'

'Ale nie chciałam tego.'

Kobieta z zaciekawieniem spogląda na dłonie i nogi.

'Jest idealnie. Spotkałaś właśnie Boga. Zdajesz sobie z tego sprawę? Rozumiesz jak poważne to wydarzenie? Czy ty w ogóle to rozumiesz? Potrafisz docenić?'

Postać unosi się wysoko.

'Wiesz co dzieje się z tymi, którzy nie rozumieją? Którzy ciągle powtarzają te same głupie pytania?' Opada gwałtownie na ziemię. Kobieta smutnieje, spuszcza głowę.

'Nie potrzeba mu takich. Zastanów się jaką drogą chcesz iść.'

 

Nieoczekiwanie na ścieżce pojawia się drzewo. Roślina szeroko rozpościera gałęzie, a z jej wnętrza wydobywa się głośny jazgot.

 

'Co mu jest?'

'Drzewo tańczy. To taniec Midanaju. Ta roślina pojawiła się tutaj nie bez przyczyny.'

Postać zbliżyła się do drgającego drzewa i chwyciła za jego najdłuższą gałąź. Drzewo wydobyło z siebie głośny krzyk po czym rozmyło się w powietrzu.

 

'Co mu zrobiłeś? Zabiłeś je. Dlaczego?'

'To tylko fatamorgana. Prawdziwe drzewo wyrosło dzisiaj w tobie. Nie czujesz?'

 

Kobieta z przerażeniem dotyka swojego ciała. Wyczuwa puls i bicie serca. Po chwili orientuje się, że jednostajny rytm nachodzi się na drugi, dużo cichszy, ale wciąż słyszalny. Upada na kolana.

 

'To niemożliwe'

'Sama tego chciałaś. W swoich najskrytszych snach. Tego właśnie chciałaś.'

 

***

 

'To było bardzo dziwne. Postać w ciemnych szatach wyglądała jak starzec. Siwiuteńki, przygarbiony starzec. Nie udało mi się zobaczyć jego twarzy. Patrzył na mnie, widziałam jego oczy ale nie twarz. Twarz pozostaje tajemnicą. Czy to dobrze? Może jednak źle. Powinnam raczej pamiętać swoich wrogów i przyjaciół. I odróżniać jednych od drugich. Moje sny mają znaczenie. Ten był wyjątkowy. I to drzewo majestatyczne, a jednocześnie kruche i bezbronne. Midajanu. Nigdy wcześniej nie słyszałam tej nazwy.'

Dziewczyna podniosła z ziemi miecz. Ostrze mieniło się w słońcu i oślepiło na chwilę zamyśloną Bardajuszkę.

'Taka jasność. Mieć taką jasność to dar. Jestem gotowa go przyjąć.'

Dziewczyna przyklękła ociężale, spuściła głowę, do piersi przytuliła miecz.

'Nie poddam się, będę szukać znaczenia moich snów. Spotkam w końcu jasność i ofiaruję jej siebie, a ona z radością mnie przyjmie.'

 

***

 

'Gdzie wczoraj byłaś? Ominęła cię wieczorna uczta.'

'Nigdzie. Spałam.'

'Niemożliwe. Przespałaś cały wieczór? Co robiłaś w nocy? Polowałaś?'

'Nie. Spałam.'

'Nie wierzę. Dziwne. Przecież ty w ogóle nie śpisz. Prawie w ogóle.'

'A jednak trochę śpię, nie rób ze mnie Farituszki. Wczoraj potrzebowałam się zregenerować, sen bardzo mi w tym pomógł.'

'Zregenerować? Po czym? Wszystko to brzmi jakoś podejrzanie. Pewnie coś kombinujesz. Arete, nie musisz niczego przede mną ukrywać. Widzę jaka jesteś tutaj nieszczęśliwa. To oczywiste, że coś knujesz.'

'Co masz na myśli?'

'Nie zostaniesz tutaj z nami do końca. Czuję to. Uciekniesz przed samymi święceniami.'

Poliki Arete niespodziewanie się zarumieniły. Dziewczyna poczuła przypływ gorąca, ciepło rozlewało się równomiernie od czubka głowy aż do uszu i nosa, wykrzywiając pulsującą, rozżarzoną twarz w dziwnym grymasie.

'To nie tak jak myślisz.' Dziewczyna odwróciła głowę.

'Teraz jestem pewna. Jest dokładnie tak jak myślę.'

Arete w pośpiechu opuściła komnatę Bardajuszy zręcznie omijając pełne pytań i troski spojrzenie Ire.