Gra Głupców

Szare chmu­ry prze­ta­cza­ły się po nie­bie, wio­sna na­de­szła wcze­śnie, ale chłód i zimno wciąż go­ści­ły w tych stro­nach. Ostat­nie reszt­ki śnie­gu stop­nia­ły za­le­d­wie kilka dni wcze­śniej, przy­ro­da le­ni­wie bu­dzi­ła się do życia. Nagie chod­ni­ki od­sło­ni­ły to, co wcze­śniej było za­ko­pa­ne pod brud­ną sko­ru­pą za­mar­z­nię­te­go błota. W mie­ście żyło ponad 100 000 psów, oraz kilka ty­się­cy świń, które nie sprzą­ta­ły po swo­ich pu­pi­lach.

Da­niel pró­bo­wał wy­czy­ścić po­de­szwę buta z psiej kupy, cze­ka­jąc na przy­stan­ku au­to­bu­so­wym wy­peł­nio­nym se­nio­ra­mi. Horda po­marsz­czo­nych ogrod­ni­ków od­by­wa­ła week­en­do­wą piel­grzym­kę do swo­ich ogród­ków dział­ko­wych. Wraz z pierw­szy­mi ozna­ka­mi wio­sny za­czę­li mi­gro­wać ze swo­ich za­tę­chłych miesz­kań w blo­kach do ma­łych dom­ków na obrze­żach miast. Da­niel wie­dział, że to zja­wi­sko było cha­rak­te­ry­stycz­ne dla miej­sco­wej lud­no­ści, wy­ro­słej ze szczę­śli­wych cza­sów ko­mu­ni­zmu.

Sta­rusz­ko­wie byli wy­po­sa­że­ni w po­tęż­ne ze­sta­wy eme­ry­tów skła­da­ją­ce się z mo­he­ro­we­go be­re­tu, kul, pro­tez, oku­la­rów i toreb na kół­kach. Wszyst­ko to było prze­ra­ża­ją­cą bro­nią, któ­rej uży­wa­li w od­wiecz­nej ry­wa­li­za­cji o sie­dze­nia. Licz­ba miejsc w au­to­bu­sie była ogra­ni­czo­na i mimo że dla nich było to kwa­drans jazdy, za­wsze ry­wa­li­zo­wa­li. Da­niel po­dej­rze­wał, że ma to coś wspól­ne­go z fa­za­mi księ­ży­ca lub zmia­na­mi kli­ma­tycz­ny­mi.

Da­niel nie był ma­so­chi­stą, cier­pli­wie cze­kał z tyłu, aż szar­żu­ją­cy tłum usa­do­wi się wy­god­nie. W prze­szło­ści wi­dział li­ce­ali­stę, który nie­for­tun­nie wśli­zgnął się przed eme­ry­ta­mi, zo­stał po­de­pta­ny reu­ma­tycz­ny­mi sto­pa­mi i ma­ły­mi kół­ka­mi wó­zecz­ków. Zdu­mie­wa­ją­ce, ile ener­gii tkwi­ło w tych wie­ko­wych cia­łach, gdy zo­sta­ną przy­par­ci do muru. Au­to­bus w końcu ru­szył, udało mu się wci­snąć do środ­ka w ostat­nim mo­men­cie. Przez resz­tę trasy tkwił wci­śnię­ty mię­dzy szkla­ny­mi drzwia­mi a po­ślad­ka­mi pulch­nej ko­bie­ty. By­ło­by to miłe, gdyby była go­rą­cą la­ty­no­ską ma­muś­ką, a nie bladą pod­sta­rza­łą babą z po­dwój­nym pod­bród­kiem i łusz­czy­cą.

Czu­jąc fałdy tłusz­czu na swo­jej po­ty­li­cy, mi­mo­wol­nie po­grą­żył się w me­lan­cho­lij­nym na­stro­ju, ostat­nio za­czął wpa­dać w ru­ty­nę, w tę i z po­wro­tem mię­dzy pracą a domem. Pra­co­wał w jed­nej z naj­więk­szych sieci su­per­mar­ke­tów, na sta­no­wi­sku sprze­daw­cy elek­tro­ni­ki. To była nudna praca, która po­le­ga­ła głów­nie na na­ma­wia­niu ludzi do ku­po­wa­nia bez­u­ży­tecz­nych ga­dże­tów lub in­ne­go ba­dzie­wia, na któ­rych pra­gnę­li, ale nie po­trze­bo­wa­li. Wiele razy był bli­ski odej­ścia, ale miał tam kum­pli, swo­ich to­wa­rzy­szy w nie­szczę­ściu, któ­rych nie chciał opu­ścić. Opła­ca­ni na kra­wę­dzi naj­niż­szej kra­jo­wej, śmier­tel­nie znu­dze­ni, mar­no­wa­li swoje życie, za bar­dzo bojąc się zmian.

Jedną z jego naj­bliż­szych przy­ja­ció­łek była Do­ro­ta, śred­nie­go wzro­stu, bru­net­ka o ob­fi­tych kształ­tach, ale nie otyła. Uwiel­bia­ła pró­bo­wać no­wych rze­czy. Czę­sto ma­wia­ła że nie jest uza­leż­nio­na od uży­wek, po pro­stu dużo eks­pe­ry­men­to­wa­ła. Da­niel czę­sto cho­dził z nią do baru, cza­sem mu­siał ją nieść do domu, kiedy wy­pi­ła za dużo. Na­zy­wa­ła to ich ma­ły­mi przy­go­da­mi. Ostat­nio za­czę­ła sy­piać w jego miesz­ka­niu, czuł że go ku­si­ła, ale nigdy nie prze­kro­czy­li gra­ni­cy. Miała dziec­ko i ko­cha­ją­ce­go męża. Da­niel nie za­głę­biał się w ich zwią­zek, ale po­dej­rze­wał, że skry­wa ona kilka brud­nych se­kre­tów przed swoim nie­świa­do­mym mężem.

Wspól­nie do­da­li jesz­cze jedną rzecz do tej listy pod­czas dzi­siej­szej prze­rwy na lunch. Da­niel sie­dział w pu­stej sto­łów­ce, za­wsze wy­bie­rał nie­ty­po­we go­dzi­ny na swoją prze­rwę. Nie­na­wi­dził tłu­mów. Do­ro­ta we­szła i usia­dła na­prze­ciw­ko niego.

– Co za­mó­wi­łeś Dan? – za­py­ta­ła, uśmie­cha­jąc się ta­jem­ni­czo.

– Fryt­ki, dzi­siej­szy szny­cel byłby moim zgubą – po­wie­dział Dan, wspo­mi­na­jąc swoje czę­ste wi­zy­ty w to­a­le­cie po ostat­nim po­sił­ku w sto­łów­ce.

Ro­ze­śmia­ła się, po czym za­py­ta­ła go nie­spo­dzie­wa­nie:

– Masz dziś ja­kieś plany? – Kiedy za­prze­czył, do­da­ła, po­chy­la­jąc się ku niemu. – Ku­pi­łam ze­staw VR.

Jej głę­bo­ki de­kolt uka­zy­wał parę du­żych pier­si, które na mo­ment za­hip­no­ty­zo­wa­ły Dana. – Nie mów mi, że ku­pi­łaś Fre­ema­na? – za­py­tał, wciąż pa­trząc na jej biust.

– Nie. Ku­pi­łam dwa.

– Dla two­je­go męża?

– Nie głup­ta­sie, dla cie­bie. – par­sk­nę­ła po­iry­to­wa­na Doris, lekko ude­rza­jąc go w ramię.

– Dla­cze­go miał­bym… – prze­rwa­ła mu, wska­zu­jąc na niego pal­cem. Ski­nę­ła, na­ka­zu­jąc mu przy­su­nąć się bli­żej i szep­nę­ła po­uf­nie:

– Po­wiedz­my, że jak ci się nie spodo­ba, zro­bię ci loda, ale w innym przy­pad­ku za­pła­cisz za swój ze­staw i po­zwo­lisz mi bawić się w twoim miesz­ka­niu, kiedy tylko ze­chcę.

W obu przy­pad­kach sy­tu­acja była dla niego ko­rzyst­na, ale wahał się. Do­ro­ta była wy­traw­ną sprze­daw­czy­nią i miała do­sko­na­łą syl­wet­kę, nawet po trzy­dzie­st­ce i po­ro­dzie. Czę­sto wi­dział jak uży­wa­ła tych atu­tów jak broni, a męż­czyź­ni da­wa­li się na to na­brać za każ­dym razem. Dan nie był wy­jąt­kiem, kiedy otwo­rzy­ła pusz­kę z na­po­jem i ce­lo­wo po­tar­ła stopą o we­wnętrz­ną stro­nę jego uda, pra­wie do­ty­ka­jąc jego ro­sną­cej wy­pu­kło­ści, mruk­nę­ła fi­glar­nie:

– Pa­mię­taj chłop­cze, to jed­no­ra­zo­wa ofer­ta.

Ze spo­co­nym czo­łem, prze­ły­ka­jąc ślinę, zgo­dził się.

Kiedy wresz­cie wró­cił do domu, miał tro­chę czasu na po­sprzą­ta­nie po­ko­ju i zakup gumek.

Roz­wa­ża­nia o dzi­siej­szym cu­dzo­łó­stwie mu­siał odło­żyć na bok, za­da­jąc sobie bar­dziej na­glą­ce py­ta­nie:

– Czy mą­drze jest uży­wać nie­le­gal­ne­go sprzę­tu, któ­re­go po­sia­da­nie jest trak­to­wa­ne przez po­li­cję tak samo jak traw­ka lub ko­ka­ina?

Prze­łknął ślinę, gdy po­my­ślał o moż­li­wym wię­zie­niu za głu­pie gogle VR. Po roz­wa­że­niu wszyst­kich za i prze­ciw, po­sta­no­wił za­ba­wić się z Doris, po­wie­dzieć, że mu się nie po­do­ba­ło, a potem wresz­cie ją za­li­czyć i mieć z tym spo­kój.

Miesz­ka­nie Dana było ka­wa­ler­ką, w jed­nej z naj­star­szych czę­ści mia­sta. Lu­dziom z ze­wnątrz mo­gło­by się wy­da­wać, że naj­star­szą czę­ścią po­win­na być ta ze wszyst­ki­mi za­byt­ka­mi i zam­kiem, ale w tym przy­pad­ku nie była to praw­da. Ostat­nia wojna po­zo­sta­wi­ła wszyst­ko na lewym brze­gu rzeki w gru­zach, ale prawa stro­na po­zo­sta­ła nie­tknię­ta. Przez lata mia­sto rosło, ale tylko na lewym brze­gu rzeki. Dla­te­go pra­wo­brzeż­na część mia­sta była ślepą ulicz­ką dla ludzi bez gro­sza przy duszy, ta­kich jak Da­niel, któ­rych nie było stać na no­wo­cze­sne miesz­ka­nie. Stare bu­dyn­ki były tań­sze w wy­naj­mie, a stan­dard życia był niski. Jego po­ko­ik było spad­kiem po zmar­łej babci, inni mogli uwa­żać go za szczę­ścia­rza. Więk­szość jego po­ko­le­nia nie miała tego luk­su­su. To był jeden z cudów jego oj­czy­zny, praca na pełen etat tylko po to, żeby opła­cić czynsz. Spraw­dził lo­dów­kę, była pusta, nie szu­kał jed­nak je­dze­nia. Nie było al­ko­ho­lu. Po­szedł więc do skle­pu, żeby uzu­peł­nić za­pa­sy.

Po­szedł do naj­bliż­sze­go mar­ke­tu. Na wej­ściu zła­pał ko­szyk i po­szedł pro­sto do dzia­łu z al­ko­ho­la­mi. Była to ulu­bio­na część skle­pu dla więk­szo­ści jego ro­da­ków. Każdy mógł tu zna­leźć coś dla sie­bie. Piwo dla ta­tu­siów z piw­ny­mi brzusz­ka­mi, któ­rzy po pracy oglą­da­li sport. Me­ne­le uwiel­bia­li tanie wina, które były mie­szan­ką 15% al­ko­ho­lu, soku wi­śnio­we­go i siar­ki. Dla funk­cjo­nu­ją­cych al­ko­ho­li­ków był sze­ro­ki wybór wódki. Dla ko­biet była to wódka sma­ko­wa, która miała mniej al­ko­ho­lu niż czy­sta. Dla fanów retro był miód pitny. Dla zmę­czo­nych po­dróż­ni­ków przy­go­to­wa­no wódkę w „mał­pecz­kach”. Dla Ukra­iń­ców był 95% spi­ry­tus.

Nie­któ­re ko­bie­ty nie lu­bi­ły moc­nych trun­ków, więc dla nich były piwa sma­ko­we. Naj­czę­ściej tra­dy­cyj­ne wina wy­bie­ra­ły pary w śred­nim wieku, nic eks­tra­wa­ganc­kie­go, tani im­port roz­le­wa­ny w bu­tel­ki o ety­kie­tach z eg­zo­tycz­nie brzmią­cych win­nic, żeby po­czuć się czę­ścią unij­nej elity. Sta­rzy wy­ja­da­cze uwiel­bia­li li­kie­ry. Tra­dy­cja picia była pod­trzy­my­wa­na przez wszyst­kie po­ko­le­nia.

Jego za­du­mę prze­rwał skle­pi­karz, który spo­glą­dał na niego z za lady jak na zło­dzie­ja. Kupił sze­ścio­pak piwa, litr wódki sma­ko­wej, oraz bu­tel­kę rumu. Jutro była nie­dzie­la, więc mogli się spo­nie­wie­rać. Przy­po­mniał sobie, żeby też wziąć gumki i pizzę. Był go­to­wy.

Kiedy wró­cił, Do­ro­ta już stała przed jego drzwia­mi z dwoma du­ży­mi, kar­to­no­wy­mi pu­dła­mi.

– Naj­wyż­szy czas, za­czę­łam my­śleć, że stchó­rzy­łeś – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta z eks­cy­ta­cją w gło­sie. Prze­bra­ła się w ob­ci­słe je­an­sy, skó­rza­ną kurt­kę i ko­szul­kę z dużym de­kol­tem. Strój pod­kre­ślał jej krą­gło­ści, co nie uszło uwa­dze Da­nie­la.

– Do twa­rzy ci w skó­rze – po­wie­dział Da­niel za­kry­wa­jąc za­ku­pa­mi swoje ro­sną­ce wy­brzu­sze­nie w spodniach.

Uśmiech­nę­ła się, za­do­wo­lo­na z jego nie­zręcz­nej re­ak­cji, ob­ser­wu­jąc jego za­kło­po­ta­nie za­su­ge­ro­wa­ła:

– Mo­że­my już wejść?

Po prze­nie­sie­niu wszyst­kich rze­czy pod­grza­li pizzę.

Je­dząc, Do­ro­ta wy­ja­śni­ła mu za­sa­dy, które po­wi­nien znać każdy noob:

– Przede wszyst­kim nie pró­buj zry­wać gogli przed wy­lo­go­wa­niem, Fre­eman to nie jakaś tani Mi­ne­craft, ze­rwa­nie po­łą­cze­nia może ugo­to­wać ci mózg.

– Co? Nie wspo­mi­na­łaś o tym wcze­śniej.

– Mówię ci teraz. Drugą spra­wą jest gra. Na­zy­wa się Navia. Sły­sza­łam z wia­ry­god­ne­go źró­dła, że Fre­eman wy­ko­rzy­stu­je chip V-ID do po­śred­ni­cze­nia mię­dzy mó­zgiem a so­ftem, we­wnątrz twoja wraż­li­wość na bodź­ce i po­czu­cie przy­jem­no­ści będą wy­ostrzo­ne. Twór­ca tej gry mu­siał być ero­to­ma­nem… i ge­niu­szem.

Prze­rwa­ła, od­wra­ca­jąc się się­gnę­ła po piwo, przy­pad­ko­wo po­ka­zu­jąc mu swoją ko­ron­ko­wą bie­li­znę z dużą czę­ścią kształt­ne­go tyłka, naj­wy­raź­niej pro­wo­ku­jąc Da­nie­la. To była tania sztucz­ka, która za­wsze na niego dzia­ła­ła. Był zbyt nie­śmia­ły, by spró­bo­wać z nią cze­go­kol­wiek, co wzbu­dza­ło w niej sa­dy­stycz­ne żądze.

Szyb­ko ukrył swój wzwód pu­stym pu­deł­kiem po pizzy, py­ta­jąc:

– Co masz na myśli przez bodź­ce? Wiesz, że nigdy wcze­śniej nie ko­rzy­sta­łem z VR.

– Myślę, że mo­gła­bym ci po­wie­dzieć teraz, ale by­ło­by le­piej, gdy­byś sam tego do­świad­czył. Stwo­rzy­łam już swo­je­go awa­ta­ra, będę cze­ka­ła na cie­bie w por­cie, jeśli się zgu­bisz, za­py­taj straż­ni­ków o drogę. Mój nick to Be­aver­la­dy.

– Czy ten nick to na­wią­za­nie do JoJo? – za­żar­to­wał ner­wo­wo Da­niel.

– To na­wią­za­nie do mo­je­go bo­ber­ka.

Po ko­la­cji i kilku drin­kach za­ło­ży­li gogle, sie­dząc wy­god­nie na ka­na­pie. Nie byli świa­do­mi sła­be­go bla­sku bi­ją­ce­go spod skóry na ich kar­kach, kiedy ich chipy V-ID za­czę­ły świe­cić nie­bie­skim świa­tłem.