Czerpak

Laotańscy naukowcy, których dzieła warte są szczególnej uwagi w każdych okolicznościach, zwykli mawiać: “Radość można czerpać na różne sposoby”. Kilku szczęśliwców przekuwa słowo w czyn i przynajmniej raz w miesiącu wchłania życiodajną moc. Służy do tego niezwykle skomplikowana maszyneria będąca dziełem pokoleń wściekle krzepkich, arizońskich chomików. I tylko jedno może zakłócić ów ożywczy proces. Nader często dochodzi do awarii czerpaka.

Wracam właśnie z pracy. Na chodniku przed domem widzę znajomą sylwetkę.

– Co słychać? – pytam machinalnie Pewnego Apacza.

– Zepsuł mi się czerpak – odpowiada wyraźnie zawiedziony. – Bez niego moje życie sprowadza się jedynie do statystowania.

– Przykro mi, ale nie wiem jak mógłbym ci pomóc.

– Potrzebny mi ktoś zuchwały, z ogromną wiedzą na temat fizyki cząstek elementarnych i skłonny pomóc bliźniemu za rozsądną gratyfikację.

– Nie obracam się w kręgu butnych naukowców.

– Moi informatorzy są innego zdania – rzuca cierpko czerwonoskóry.

– Taki z ciebie przyjaciel?

– Wściekle krzepki, arizoński chomik nie ma przyjaciół – kwituje Indianin i uśmiecha się złośliwie.

Nadal wyczuwam w jego głosie nutkę nadziei, że rzucę wszystko i pomogę mu szukać fachowca. Wojownik nie może żyć bez radości. Przerwy w jej dostawie traktuje jako dopust boży. A jest zbyt dumny, by błagać o pomoc.

– Gdzie Szaman? – zagajam po chwili kłopotliwego milczenia.

– Rzucił wszystko i wyjechał w cholerę z nową dupą – cedzi Apacz. – Nigdy go nie ma, gdy jest naprawdę potrzebny.

Przykry to widok, kiedy zrozpaczony mężczyzna chowa twarz we własnych dłoniach. Szukam w pamięci numeru telefonu do pana majstra. Tylko on dysponuje wiedzą o miejscu pobytu najbardziej łebskich kolesi naszego gatunku. Krótka, lecz rzeczowa rozmowa i wiem na czym stoję.

– Nie ma powodu do zmartwień, smutasie – oznajmiam tryumfalnie. – W ciągu godziny nowiutki czerpak znajdzie się na progu twojego wigwamu.

– Mam u ciebie dług – mruczy wyraźnie wzruszony wojownik i odwraca głowę. Nie zamierza pokazywać mi swych łez.

Klepię go po ramieniu i znikam szybko w drzwiach mego domostwa. Siadam na kanapie. Sięgam po najbliższą marchewkę i zanurzam zęby w pomarańczowym delikatesie. Dopiero wtedy opadają emocje. Wyobrażam sobie jak Pewien Apacz dopada estetycznie, choć frywolnie zapakowanej przesyłki. Sprawnie montuje czerpak, by po chwili chłonąć radość z każdego atomu materii, jaką dane mu jest spotkać na swej drodze. W takich chwilach satysfakcja z tego, że należę do gryzoni smakuje podwójnie.

Koniec

Ciekawy plottwist na koniec, oraz idea radości jako materii, którą da się pozyskiwać. Nie do końca czaję wyrażenie:

wściekle krzepki chomik

Co to znaczy?

Ogólnie trochę za krótkie, żeby wyciągnąć z tego coś więcej. Wydaje się sprawnie napisane. Może warto byłoby przerodzić to w coś więcej? (O ile już nie jest częścią czegoś większego, a ja tego po prostu nie wiem). Dla mnie trochę przy krótko, nie wiem dlaczego chomik rozmawia z Apaczem. A chciałbym się dowiedzieć. Jeśli to część szerszego uniwersum to, drogi Autorze, chętnie przyjąłbym jakieś linkacze.

Pozdrawiam!!

„Temu, kto nie wie, do jakiego portu zmierza, nie sprzyja żaden wiatr.“ - Seneka Starszy

Wściekle krzepki – to poetyckie określenie dla niezwykle krzepkiego osobnika. Trafnie odgadłeś, że to uniwersum drogi czytelniku. Należy do Pewnego Apacza – wojownika o niezwykłej sile sprawczej. Napisałem ponad dwadzieścia tekstów o jego przygodach. Nie ma sensu linkować, wystarczy kliknąć w nick. Pozdrawiam.

Pewien Apacz zachwyca po raz kolejny – tym razem niezachwianą wiarą w pomoc “wściekłego gryzonia” oraz w realizację swego celu. :)

Pozdrawiam serdecznie i gratuluję pomysłu na całą serię o przesympatycznym, czerwonoskórym bohaterze. :)

Pecunia non olet

Hej

Miałem już okazję czytać twoje opowiadanie, więc tym razem Apacz mnie nie zaskoczył, nie oskalpował, nie okradł pozostawiając na prerii z pytaniem co się właściwie stało :D .

Napiszę tak : Każdy czerpak kiedyś się zepsuje, dobrze wtedy mieć blisko siebie wtajemniczonego gryzonia z koneksjami :).

To drugie opowiadanie , które dzisiaj komentuję, gdzie muszę oddać twórcy, że ma własny styl i pomysł na to, co i w jaki sposób chciałby opowiadać. Klimatem trochę czerpak kojarzy mi się z filmami Terrego Gilliama, jest zabawnie, niepoważnie, a przecież temat poruszany wydaje się być ważny :).

Tym razem ominąwszy zasadzkę Apacza, oddalam się w siną dal, ku zachodzącemu słońcu , usatysfakcjonowany z lektury :)

Pozdrawiam :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Bruce – kiedyś próbowałem napisać tekst o poważnym przesłaniu. Z pełnokrwistym bohaterem, walczącym ze złem i kierującym się kodeksem honorowym. Jak łatwo się domyślić próba się nie powiodła. Musiałem na kolanach wrócić do Pewnego Apacza. Pozdrawiam równi serdecznie.

Bardjasker – Pewien Apacz nie skalpuje. Boi się choroby wściekłych krów. Kiedyś przyjdzie dzień, że cię znowu zaskoczę. Ostrzegam albowiem nie chcę, by odbiło się to na Twoim zdrowiu . Pozdrawiam i dziękuję za miłe słowa.

Darku, tym razem opisałeś zaledwie epizodzik z bujnego życia Pewnego Apacza, jednak przedstawiłeś jego spotkanie z chomikiem w sposób szalenie satysfakcjonujący i napawający optymizmem, co do przyszłości obu bohaterów.

Chyba schrupię marchewkę… ;)

Laotańscy naukowcy, których dzieła warte są szczególnego ukontentowania… → Czy tu aby nie miało być: Laotańscy naukowcy, których dzieła warte są szczególnego uhonorowania/ uznania/ szczególnej uwagi…

Można być ukontentowanym lekturą dzieła, ale dzieło ukontentowania, nawet szczególnego, nigdy nie zazna.

Jednakowoż nie wykluczam, że jeszcze nie wiem wszystkiego o dziełach, a zawłaszcza o dziełach laotańskich naukowców.