O jedną bombę za dużo

Życie rzadko pozwala, by wszystko szło zgodnie z planem. Przykładowo, Stephany Grayson chciała dzisiaj odebrać nagrodę od zleceniodawcy i spędzić miły wieczór z czymś mocniejszym, aby zapomnieć o świecie. Niestety konkurencja zmusiła do zmiany planów. Zamiast odpoczynku był bieg (czego stanowczo nienawidziła) i unikanie ognistych pocisków (co też nie zaliczało się do jej ulubionych zajęć). 

Wskoczyła za jeden z filarów opuszczonej fabryki, w ostatniej chwili chwytając spadającą z posiwiałej głowy fedorę. Wzięła głęboki wdech, który okazał się najwyraźniej za zdrowy, ponieważ w ustach ponownie zagościł papieros, wyciągnięty z kieszeni prochowca. 

– Co jest, Stephi? Czyżby moja ulubiona pani detektyw była znudzona towarzystwem starego Johnnego? – rzucił mężczyzna o poparzonej twarzy. Wyciągnął złoty zegarek z kieszeni kamizelki i spojrzał na czasomierz, cmokając. – Mam jeszcze kilka godzin do spotkania z panem Hancockiem w sprawie odbioru nagrody, więc możesz załapać się na małego grilla – zaśmiał się mężczyzna. – Ewentualnie mogę puścić cię wolno, jeśli powiesz mi tylko, gdzie znajdę…

– Bombę? – dokończyła Stephany, wychylając pomarszczoną twarz. – Obawiam się, Johnny, że zmuszona będę wybrać trzecią opcję. 

– Czyli?

– Obiję ci mordę, a potem przejdę się po nagrodę. Pozdrowić od ciebie Hancocka?

Staruszka wyrzuciła papierosa i wypuściła z ust kłęby dymu. Owinęły się wokół ciała Stephany niczym zbroja, po czym odpączkowało od niej kilkanaście identycznych postaci. Klony rozbiegły się we wszystkie strony, na co Johnny zareagował głośnym westchnięciem. 

– A ty ciągle te same sztuczki. Czy naprawdę duchy dymu nie mają nic ciekawszego do zaoferowania? – rzucił ze złośliwym uśmiechem. 

Dłoń Johnnego powędrowała do bukłaka przy jego pasie, z którego wypełzł uformowany z ropy naftowej wąż. Bestia po kontakcie z zapalniczką pokryła się płomieniami i rozpadła na kilka ognistych kul, lewitujących wokół maga. 

Ze wszystkich duchów miasta, ropa zaliczała się do najbardziej niszczycielskich. Z kolei mistrzowie tego żywiołu nie byli osobami, z którymi ktokolwiek, kto planuje długie życie, chciałby utrzymywać bliższe relacje. 

Johnny chwycił jedną z ognistych kul i rzucił nią, jak baseballista, w dymową postać. 

– Stephany, gdzie jesteś? – Z dłoni maga poleciały kolejne pociski, nieubłaganie redukując liczbę klonów do jednego magicznego konstruktu. 

Dymowy stwór oparł się o ścianę. Choć chmurzasta istota pozbawiona była twarzy, z jej sylwetki nietrudno było odczytać strach. W dłoniach Johnnego pojawiła się olbrzymia ognista kula, a w tle słychać było delikatny śmiech duchów ropy.

– Chyba mamy oryginał. Jakieś ostatnie słowa? – zapytał, lecz nie czekając na odpowiedź, rzucił celnie.

Johnny znany był z tego, że zaliczał się do osób, których umysł miał spore problemy z przyswojeniem takich pojęć, jak rozwaga, czy ostrożność, czego nie uważał za duży problem. Jednakże, gdyby był rozważniejszy, może zauważyłby, że brakuje jednego z widmowych klonów Stephany. Albo gdyby był chociaż trochę ostrożniejszy, dostrzegłby butlę z gazem, która znajdowała się za celem jego ognistej kuli. 

***

Stephany obserwowała eksplozje z nieskrępowanym uśmiechem. 

– Wspomniałeś kiedyś, że chciałbyś odejść z hukiem – rzuciła pod nosem, po czym z jej ust uciekły kłęby dymu, które uformowały się w kształt drobnego psiaka.

Zwierzak ruszył przed siebie, merdając chmurkowym ogonem. Prowadził swą panią ciemnymi korytarzami opuszczonej fabryki. Nagle zatrzymał się przed jedną z maszyn i zaszczekał kilkukrotnie.

– Dobry duszek – powiedziała, głaszcząc ducha dymu, po czym podniosła głowę. – Bomba. Kici kici.

Usłyszała syk kota. A właściwe ducha stali, zaklętego w mechanicznym ciele o czarno-złotym pancerzu i kręcących się zębatkach zamiast uszu. Stwór siedział na rusztowaniu otaczającym popękany kocioł. 

Stephany rozwinęła rulonik papieru i spojrzała na zdjęcie z ogłoszenia. Była pewna, że ma przed sobą poszukiwanego. Wzrok mimowolnie opadł na fragment dotyczący nagrody. 

 – Chodź, zabiorę cię do domu. Jest taka dziewczynka, która za tobą tęskni – powiedziała łagodnie, wspinając się na konstrukcję i wystawiając dłoń. 

Niezainteresowany najwyraźniej propozycją kot wbił pazury w rękę kobiety. 

– Ty cholero! – pisnęła z bólu. – Co za idiota montuje pazury w golemie dla dziecka?! Klienci zgłaszali reklamacje, jak nie mieli okaleczonych rąk?! 

Kot zasyczał groźnie, lecz dla Stephany zabrzmiało to jak wyzywanie. 

– Jeśli liczysz, że cię puszczę, to zapomnij!

 Detektywka rzuciła się na zwierzaka, który zwinnie uniknął ataku. Kobieta nie odpuszczała, goniąc po rusztowaniu mechanicznego kota i wykrzykując ciągle coraz wymyślniejsze obelgi. 

Obserwujący ich duch o psich kształtach przekręcił delikatnie głowę, zastanawiając się zapewne, czy ta śrubka, która opadła tuż przed jego łapką, jest istotna. 

Detektywka ponownie skoczyła i złapała zbiega. Nim jednak obwieściła zwycięstwo nad zabawką, rusztowanie, po którym biegli, uznało najwyraźniej, że to dobry moment, by się załamać i wysłać Stephany na chłodną ziemię.

***

Mathias Hancock westchnął z zachwytu, po czym odstawił niechętnie wazę na jedną z półek, na których spoczywały także inne ozdobne naczynia.

– Wspaniałe, czyż nie? Pół życia zajęło mi kolekcjonowanie dzieł najwybitniejszych artystów. – Przesunął palcem po łańcuchowych wzorach, oplatających wazę. 

Gdy Stephany chrząknęła, odwrócił się nagle, jakby przypomniał sobie o jej obecności.

– Proszę o wybaczenie. Jestem niesamowicie wdzięczny za odnalezienie Bomby. Córka będzie zachwycona tą wiadomością. – Wyciągnął rękę w stronę mechanicznego kota, lecz na dźwięk syczenia cofnął ją. 

– Do usług – odparła kobieta. Zwykle robiła wtedy zamaszysty ukłon, lecz kołnierz i ręka w gipsie znacznie ograniczały ruchliwość. – Nie chcę popędzać, lecz pomoc lekarska trochę mnie kosztowała. 

– Oczywiście. Zapłata.

Chwilę później na biurku znalazła się walizka z pieniędzmi. Stephany nie potrafiła powstrzymać uśmiechu i wyciągnęła rękę po nagrodę. W jej głowie kumulowały się pomysły, na co wydać kasę. Alkohol, papierosy, nowy płaszcz, papierosy, wymiana hamulców w samochodzie (zatrzymywanie auta, uderzając w przeszkody, uważała jedynie za rozwiązanie tymczasowe). Zapomniałaby o papierosach. 

Nagle do jej uszu dotarł dźwięk cichych, acz żwawych kroków. Zza drzwi wyłoniła się dziewczynka mająca na oko jakieś dziesięć lat. 

– Diamenciku, mam dla ciebie doskonałą wiadomość. Bomba się znalazła! – rzucił wesoło Hancock, lecz jego radość błyskawicznie przeszła w konsternację. 

– Wiem! – krzyknęła córka, unosząc dumnie dłonie, w których trzymała mechanicznego kota. – Ktoś ją w piwnicy zamknął!

Stephany i Hancock spojrzeli parę razy na znalezisko kobiety i zwierzaka, przyniesionego przez dziecko. Mężczyzna zaśmiał się. 

– A to ci heca. Czyli jednak było więcej egzemplarzy z tego modelu – rzucił pod nosem zleceniodawca. – Wygląda na to, że moja córeczka panią ubiegła. No cóż, przepraszam za zamieszanie. – Błyskawicznie zamknął walizkę. 

– Ale moja zapłata… – jęknęła Stephany. 

– Proszę to przyjąć jako wyraz naszej wdzięczności za włożony trud – powiedział mężczyzna, wkładając monetę do dłoni detektywki.

Stephany spojrzała na zapłatę, zastanawiając się, czy starczy chociaż na piwo. Odstające złotko dostarczyło błyskawicznej odpowiedzi. 

– To czekolada – stwierdziła grobowych głosem. 

– Jedna z lepszych, jakie jadłem. 

Detektywka obdarzyła klienta zabójczym wzrokiem. Jedynym, co ocaliło jego zęby przed jej pięścią, była słabość Stephany do słodyczy. 

– A co z kotem? – zapytała staruszka, po czym zabrzmiał odgłos przypominający tłuczone szkło. 

Kuzynka Bomby dostała się na jedną z półek, na której spoczywały cenne wazy pana domu. Najwyraźniej również uznała, że na podłodze będą one znaczenie lepiej wyglądać, więc zaczęła zrzucać niewinnym ruchem łapki kolejne dzieła sztuki.

Stephany rozsiadła się, podkradając z biurka czekoladki. Obserwowała z nieskrywaną radością, jak Hancock wraz ze służbą nieudolnie próbują złapać zwinnego golema, redukując przy okazji kolekcję pana domu. Twarz byłego klienta jak kameleon skakała między różnymi odcieniami czerwieni i bladości. Stephany doszła do wniosku, że ten wieczór ostatecznie był nawet udany.

*Ilustracja wygenerowana za pomocą NightStudio