akzciwakęR

Cień sunął po murze, wa­bio­ny nikłą po­świa­tą, są­czą­cą się z okien naj­wyż­sze­go pię­tra czę­ści zamku za­miesz­ka­nej przez damy dworu. Cie­pły, let­ni wie­czór pach­nia­ł roz­grza­nym ka­mie­niem i gar­bo­wa­ną skórą rę­ka­wic, na­są­czo­nych magią za­klę­cia wspi­nacz­ki. In­truz do­tarł do celu, za­trzy­mał się tuż po­ni­żej kra­wę­dzi pa­ra­pe­tu i po­czął na­słu­chi­wać.

We­wnątrz kom­na­ty lady Tamar usia­dła na brze­gu łoża i po­zwo­li­ła służ­ce roz­cze­sać włosy – dłu­gie i złote, ni­czym źdźbła psze­ni­cy.

– Wi­dzia­łam, jak pa­trzysz na moją naj­now­szą za­baw­kę, Gi­drun – rze­kła lady, od­chy­la­jąc głowę. Wpraw­ne ręce dziew­czy­ny znie­ru­cho­mia­ły, lecz tylko na mo­ment. Usta Tamar roz­cią­gnę­ły się w uśmie­chu. – Oj, głu­piut­ka Gi­drun, prze­cież wiem, że on jest przy­stoj­ny i może się po­do­bać.

– Tak, pani – przy­tak­nę­ła po­kor­nie dziew­czy­na.

– Pięk­ny ry­cerz, przy­bysz z da­le­ka, prze­bo­jem wdzie­ra się na dwór, zjed­nu­je sobie dwo­rzan, za­ko­chu­je się w naj­pięk­niej­szej damie… Po­spo­li­te dzie­wu­chy jak ty, Gi­drun, mogą ta­kich hi­sto­rii słu­chać tylko w pie­śniach wio­sko­wych graj­ków, wier­szo­kle­tów bez klasy, za miskę stra­wy gra­ją­cych w tych wa­szych pod­łych szyn­kach, za­ro­ba­czo­nych i peł­nych brudu. Ob­le­śne stoły, mętne na­pit­ki, za­wsza­wie­ni lu­dzie… Brrr! Dreszcz mnie prze­cho­dzi, kiedy po­my­ślę, że mo­gła­bym ja­kimś cudem zna­leźć się w takim miej­scu. Co by mi tam zro­bi­li, Gi­drun? Zgwał­ci­li jak byle kar­czem­ną dziew­kę? Pew­nie tak… Zgwał­cił cię kto, Gi­drun, zanim wzię­to cię na dwór do po­słu­gi?

– Pani, ja nigdy…

– Wiem, Gi­drun, wiem. Dla­te­go cię wy­bra­łam. Wolno ci ko­chać tylko mnie. Wiesz o tym, praw­da? Ko­chasz mnie, Gi­drun?

– Tak, pani.

– Więc bar­dziej się przy­łóż, durna dzie­wu­cho, bo mi koł­tu­nów na­ro­bisz!

Na­słu­chu­ją­cy pod oknem przy­bysz wes­tchnął z re­zy­gna­cją. Naj­wy­raź­niej dla lady Tamar po­ni­ża­nie ludzi niż­sze­go stanu sta­no­wi­ło cie­ka­wą roz­ryw­kę, a roz­cze­sy­wa­nie wło­sów trak­to­wa­ła wy­jąt­ko­wo po­waż­nie. Mu­siał cze­kać, nie było in­ne­go wyj­ścia. Broll uwa­żał się za pro­fe­sjo­na­li­stę, a za­wo­dow­cy uni­ka­ją zbęd­nych ofiar. Gdy służ­ka opu­ści kom­na­tę, za­mie­rzał bez zbęd­nych ce­re­gie­li wsko­czyć do środ­ka i umie­ścić w ala­ba­stro­wej pier­si lady Tamar bełt opa­trzo­ny za­klę­ciem ciszy. Póź­niej, bar­dziej dla pew­no­ści niż z musu, po­de­rżnie ofie­rze gar­dło, po czym znik­nie w mroku nocy. Szyb­ko oraz ele­ganc­ko – już za dużo czasu zmi­trę­żył w tym mie­ście.

Przy­był przed kil­ko­ma dnia­mi, aby wy­peł­nić kon­trakt, po­dług za­pi­sów któ­re­go miał uśmier­cić jedną z dam dworu. Zle­ce­nio­daw­czy­ni była wy­jąt­ko­wo hojna, zaś cel szczę­śli­wym tra­fem znaj­do­wał się w mie­ście, w któ­rym za­bój­ca miał na­dzie­ję za­ła­twić pewną oso­bi­stą spra­wę. Czte­ry dni mi­nę­ły, pry­wat­na misja oka­za­ła się fia­skiem, a on miał już dość tego miej­sca. Chciał wró­cić do sie­bie, do por­to­we­go Wol­ne­go Mia­sta Sker­rin, gdzie znał każdy za­ułek, każdą spe­lu­nę i bur­del; gdzie każda przy­stań była tą bez­piecz­ną.

– Po­dzie­lę się z tobą se­kre­tem, Gi­drun. Pięk­ny ry­cerz wcale nie jest tym, za kogo się po­da­je. Wła­ści­wie nie wiem, kim jest, ale na pewno nie wojem z za­mor­skie­go Im­pe­rium Humm, który przy­był w po­go­ni za sławą i chwa­łą.

Cza­ją­cy się za oknem Broll uważ­niej nad­sta­wił uszu, al­bo­wiem se­kre­ty by­wa­ją cen­niej­sze od złota.

– Ale czas przy­dat­no­ści bied­ne­go Do­re­ma się skoń­czył, moja droga. Tak jak czas Sir Ro­vri­ka… Oj, Gi­drun, po igrzy­skach ku czci bo­gi­ni Zo­rath o Sir Do­re­mie bę­dzie gło­śno jesz­cze przez jakiś czas. Znów będą gadać. Ale co mi tam!

Lady wsta­ła, sze­lesz­cząc zwiew­ną halką i po­de­szła do sto­ją­ce­go pod oknem se­kre­ta­rzy­ka.

Broll w oba­wie, że zo­sta­nie do­strze­żo­ny, sku­lił się i jesz­cze moc­niej przy­lgnął do muru. Tamar wy­su­nę­ła jedną z szu­flad i wy­ję­ła z niej po­je­dyn­czą, śnież­no­bia­łą rę­ka­wicz­kę, po czym wró­ci­ła na łóżko. Skry­to­bój­ca za­ry­zy­ko­wał spoj­rze­nie. Uj­rzał, jak lady siada na po­sła­niu i urę­ka­wi­czo­ną dło­nią ob­ce­so­wo łapie słu­żą­cą za pod­bró­dek.

– Po­ju­trze, ko­cha­na, gdy będę stać przy samej kra­wę­dzi loży i przy­glą­dać się zma­ga­niom, roz­ka­żę ci po­pra­wić na­szyj­nik, pre­zent od sir Do­re­ma. A ty, Gi­drun, dys­kret­nie ro­ze­pniesz za­trzask i po­zwo­lisz bi­żu­te­rii upaść na arenę. Ro­zu­miesz?

– Tak, pani. – W gło­sie słu­żą­cej nie było emo­cji, tylko bez­gra­nicz­na ule­głość i po­ko­ra.

– Za twoją nie­zdar­ność cze­kać cię bę­dzie oczy­wi­ście kara. Nie myśl sobie, Gi­drun, że dama o mojej po­zy­cji może po­zwo­lić, by coś ta­kie­go uszło pła­zem, o nie! Jed­nak będę ła­god­na – dzie­sięć batów po­win­no wy­star­czyć. Jak my­ślisz?

– Jak roz­ka­żesz, pani.

Tamar pu­ści­ła dziew­czy­nę, wsta­ła, ścią­gnę­ła rę­ka­wicz­kę i zwró­ci­ła się ku oknu. Broll w ostat­niej chwi­li ukrył się przed wzro­kiem damy. Umysł skry­to­bój­cy prze­twa­rzał to, co usły­szał i zo­ba­czył. Łą­czył fakty, roz­wa­żał moż­li­wo­ści. Kiedy drzwi kom­na­ty skrzyp­nę­ły, a słu­żą­ca ode­zwa­ła się, ży­cząc swo­jej pani do­brej nocy, Broll pod­jął de­cy­zję.

Nie­zwłocz­nie mu­siał coś spraw­dzić. Do za­bi­ja­nia za­wsze mógł wró­cić póź­niej.

 

***

 

W fachu skry­to­bój­cy za­bi­ja­nie jest naj­prost­sze. O wiele trud­niej jest przy­go­to­wać grunt: wy­brać miej­sce, za­pla­no­wać prze­bieg akcji, roz­py­tać miej­sco­wych, prze­ku­pić tego, za­stra­szyć tam­te­go, ro­zej­rzeć się po oko­li­cy i nie wzbu­dzić ni­czy­ich po­dej­rzeń.

Broll był dobry w tym, co robił, wie­dział, jak i gdzie zdo­by­wać in­for­ma­cje. Wy­star­czy­ła mu nie­speł­na go­dzi­na, by usta­lić, że sir Dorem nad wy­go­dy zam­ko­wych kom­nat przed­kła­da swo­bo­dę po­ru­sza­nia się po oko­li­cy, bez wia­nusz­ka słu­żą­cych, po­chleb­ców i do­no­si­cie­li, dy­szą­cych mu w kark na każ­dym kroku. Na dwo­rze je­dy­nie bywa, zaś za swe lokum obrał po­ło­żo­ną nie­da­le­ko portu ka­mie­ni­cę, ku­pio­ną od ostat­nie­go człon­ka pod­upa­da­ją­ce­go rodu szla­chec­kie­go, zaj­mu­ją­ce­go się w cza­sach świet­no­ści mia­sta han­dlem da­le­ko­mor­skim. Roz­py­tu­jąc miej­sco­wych, skry­to­bój­ca po­sły­szał, że ry­cerz ma zwy­czaj w dro­dze po­wrot­nej z pa­ła­cu zba­czać do sły­ną­cego z do­brej ja­ko­ści na­pit­ków szyn­ku, gdzie roz­gry­wa par­tyj­kę wista, wy­chy­la przy oka­zji kufel lub dwa, i skąd po pół­no­cy wy­cho­dzi.

Skry­to­bój­ca przycza­ił się w ciem­nej ulicz­ce, którą Dorem przejść mu­siał w dro­dze po­wrot­nej z wie­czor­nych wo­ja­ży. Nie­le­d­wie kwa­drans po wy­bi­ciu dwu­na­stej go­dzi­ny na od­le­głym końcu za­uł­ka za­ma­ja­czy­ła po­stać, raź­nym kro­kiem zmie­rza­ją­ca ku wyj­ściu. Po­staw­ny męż­czy­zna w szczę­ka­ją­cej przy każ­dym kroku zbroi przy­sta­nął, jakby szó­sty zmysł pod­po­wie­dział mu, że dzi­siej­szej nocy spo­koj­ny po­wrót do domu nie bę­dzie mu dany.

– Wiem, że tam je­steś! – krzyk­nął ry­cerz w ciem­ność. – Zmy­kaj stąd, bo nie wiesz, z kim masz do czy­nie­nia! Albo, jeśli taka twoja wola, ukaż się, abym i ja się do­wie­dział, jakiż to głu­piec na mnie czyha!

Broll uśmiech­nął się pod nosem i opu­ścił kry­jów­kę w mrocz­nej wnęce drzwio­wej. Sta­nął na środ­ku ulicz­ki i od­rzekł:

– Ależ o to cho­dzi, cny sir Do­re­mie, że do­sko­na­le wiem, z kim mam do czy­nie­nia. Język ci się tak wy­gła­dził od uda­wa­nia wiel­kie­go pana, czy może przez to, żeś go wpy­chał w per­fu­mo­wa­ne zadki pa­ła­co­wych da­mu­lek?

Mrocz­na syl­wet­ka ry­ce­rza po­czę­ła się trząść, by po chwi­li ryk­nąć do­no­śnym śmie­chem.

– Z czego się śmie­jesz, dur­niu? – syk­nął Broll, ru­sza­jąc w stro­nę Do­re­ma. – Pół roku! Wła­śnie tyle się za­mar­twia­łem, gdzieś się po­dział, po tym jak opu­ściłeś Sker­rin. Pół chę­do­żo­ne­go roku, a ty się ba­wisz w ja­kieś ry­cer­skie prze­bie­ran­ki i dwor­skie życie. Po­wi­nie­nem ci wybić kilka zębów za przy­spo­rzo­ne zmar­twie­nia!

Za­miast speł­nić groź­bę, Broll roz­ło­żył ręce i padł w sze­ro­kie ra­mio­na przy­ja­cie­la, który od­wdzię­czył się po­dob­nym ge­stem.

– Wy­bacz, bra­cie – za­dud­nił ba­so­wo ry­cerz. – Samo tak jakoś wy­szło.

Sir Dorem wy­pu­ścił sta­re­go druha z objęć i przyj­rzał mu się z na­my­słem.

– Nie by­ło­by do­brze, gdyby zo­ba­czo­no nas razem. Miesz­kam nie­da­le­ko… Ale pew­nie już wiesz. Pójdź­my do mnie, od­pra­wię służ­bę i po­ga­da­my.

– Służ­bę? – sark­nął Broll. – Mam lep­szy po­mysł. Pój­dzie­my razem do jed­ne­go z moich zna­jo­mych i tam po­ga­da­my. Pa­mię­tasz Ha­lvo­ra?

– Ha­lvo­ra Po­pa­prań­ca? Trud­no nie pa­mię­tać. Ochlej, gwał­tow­nik i stary zbe­reź­nik, co w po­łą­cze­niu z nie­by­wa­łym ta­len­tem ma­gicz­nym czy­ni­ło z niego nie­za­po­mnia­ną per­so­nę. Chcesz mi po­wie­dzieć, że miesz­ka teraz w Sult? My­śla­łem, że zgi­nął…

– Bo zgi­nął – uciął skry­to­bój­ca. – W Sult miesz­ka jego brat, Ri­stos. Wie­dział­byś o tym, gdy­byś zaj­mo­wał się tym, czym po­wi­nie­neś. Chodź­my.

– Słu­chaj, Broll, to nie jest naj­lep­szy po­mysł. Mam teraz inne życie, nie obraź się, ale lep­sze i bar­dziej po­ukła­da­ne, pełne wygód, bli­sko dworu, bez trosk oraz zmar­twień. Cie­szę się sza­cun­kiem, a także mi­ło­ścią naj­pięk­niej­szej z dam…

– I o tym mu­si­my po­ga­dać, sir Do­re­mie. – Broll z prze­ką­sem wciął się przy­ja­cie­lo­wi w słowo. – Nie pro­szę o wiele, omó­wi­my pewne spra­wy, a jeśli taka bę­dzie twoja wola, jutro wy­ja­dę z po­wro­tem do Sker­rin i już nigdy nie za­kłó­cę ci tej sie­lan­ki. Idziesz, czy mamy się po­że­gnać na za­wsze? Tu i teraz?

Ry­cerz wes­tchnął i prze­wró­cił ocza­mi.

– Do­brze już, je­stem ci to wi­nien, więc nie piekl się i pro­wadź.

 

***

 

– Ten cały Ri­stos… Miesz­ka w dziel­ni­cy bie­do­ty?

Py­ta­nie przy­ja­cie­la Broll zbył mil­cze­niem, bo i gadać nie było po co, skoro kra­jo­braz mówił sam za sie­bie. Ni­skie ba­ra­ki, skle­co­ne byle jak i z byle czego, nie­mal do sie­bie przy­le­ga­ły. Wą­skie ulicz­ki po­mię­dzy nimi przy­po­mi­na­ły skom­pli­ko­wa­ny la­bi­rynt, zaś każdy ciem­ny kąt zda­wał się skry­wać czy­ha­ją­ce­go w mroku ban­dy­tę. Bi­ją­cy ze­wsząd smród fe­ka­liów i amo­nia­ku do­peł­niał ob­ra­zu gni­ją­cych przed­mieść Sult, za­miesz­ka­łych przez naj­uboż­szych miesz­kań­ców sto­li­cy kró­le­stwa.

Dorem spo­dzie­wał się po tym miej­scu wszyst­kie­go, po­czy­na­jąc od kon­fron­ta­cji z au­to­chto­na­mi, a na od­na­le­zie­niu bramy pro­wa­dzą­cej do pie­kieł koń­cząc, jed­nak to, co zo­ba­czył na końcu wę­drów­ki, prze­kra­cza­ło gra­ni­ce jego wy­obraź­ni. Po­mię­dzy cia­sny­mi za­bu­do­wa­nia­mi nagle otwar­ła się prze­strzeń – okrą­gły, bru­ko­wa­ny pla­cyk, na środ­ku któ­re­go wzno­sił się za­dba­ny dom. Z okien bu­dyn­ku bił jasny blask, dym pro­stą smugą uno­sił się z ko­mi­na w bez­wietrz­ną noc, a na ganku przed drzwia­mi wy­le­gi­wał się gruby, prę­go­wa­ny kot.

– Rusz się, za­miast stać jak kołek – po­na­glił przy­ja­cie­la Broll i skierował kroki w stro­nę domu. Dorem po­słusz­nie po­dą­żył za skry­to­bój­cą, lecz sie­lan­ko­wa nie­na­tu­ral­ność tego bu­dyn­ku bu­dzi­ła w nim obawy jesz­cze gor­sze, niż roz­pa­da­ją­ce się cha­łup­ki trwoż­nie sto­ją­ce na gra­ni­cy bru­ko­wa­nej en­kla­wy. Broll otwo­rzył drzwi i wszedł do środka jak do sie­bie, ge­stem za­chę­ca­jąc kom­pa­na do pój­ścia w swoje ślady.

We­wnątrz pa­no­wał przy­jem­ny za­duch, z su­fi­tu zwie­sza­ły się gir­lan­dy ziół, w ko­min­ku ogień bu­zo­wał pod pyr­ka­ją­cym garn­cem, a na wszyst­kich zdat­nych do tego po­wierzch­niach pię­trzy­ły się stosy ksiąg, zwo­jów, map, alem­bi­ków, men­zu­rek i fio­lek. Wil­got­ne po­wie­trze prze­sy­co­ne było moc­ny­mi, ko­rzen­ny­mi za­pa­cha­mi.

– Je­steś wresz­cie. – Z drzwi pro­wa­dzą­cych do in­ne­go po­miesz­cze­nia wy­ło­nił się sta­rzec w skó­rza­nym far­tu­chu, po­dob­nym do tych, jakie no­si­li ka­let­ni­cy, lecz za­opa­trzo­nym w dzie­siąt­ki kie­szo­nek. Długa, siwa broda i po­zba­wio­na wło­sów czasz­ka nada­wa­ły męż­czyź­nie su­ro­we­go wy­glą­du, zaś cią­gną­ca się od oka i zni­ka­ją­ca pod za­ro­stem bli­zna świad­czy­ła o tym, że Ri­stos nie jest znie­wie­ścia­łym adep­tem sztuk ma­gicz­nych po szko­le dla szla­chet­nie uro­dzo­nych, tylko kimś, z kim nie warto mieć na pień­ku. – Zle­ce­nie wy­ko­na­łeś?

– Zle­ce­nia jesz­cze nie ru­szy­łem. Ale od­na­la­złem zgubę, o któ­rej roz­ma­wia­li­śmy. – Broll wska­zał ręką sto­ją­ce­go przy drzwiach kom­pa­na. – Po­znaj sir Do­re­ma.

– Chyba się po­gu­bi­łem. – Cza­ro­dziej zmarsz­czył brwi. – Twój za­gi­nio­ny kom­pan to za­mor­ski szla­chet­ka, który grze­je chwi­lo­wo łoże próż­nej żmii Tamar?

– Nie waż się tak mówić o mojej damie! – ryk­nął Dorem, się­ga­jąc dło­nią rę­ko­je­ści mie­cza.

– Uspo­kój się i usiądź. – Broll wska­zał przy­ja­cie­lo­wi miej­sce przy za­gra­co­nym stole. – Wła­śnie o two­jej damie mu­si­my po­roz­ma­wiać.

– Tamar? Czego od niej chcesz? – Krew go­to­wa­ła się w ży­łach Do­re­ma, kiedy oskar­ży­ciel­skim tonem wy­szcze­ki­wał py­ta­nia.

– Mówi ci coś imię Ha­lion? – od­po­wie­dział py­ta­niem Broll. – Był jed­nym z two­ich po­przed­ni­ków, za­ba­wia­ją­cych lady. Zgi­nął przed ro­kiem, kiedy rzu­cił się z po­kła­du kró­lew­skie­go ga­le­onu do wody. W zbroi. Wiesz, dla­cze­go?

– Co to ma do rze­czy!?

– A to, że jego nagła pasja do nur­ko­wa­nia nie wzię­ła się zni­kąd. Nie­zdar­nej lady Tamar wy­pa­dła z rąk ulu­bio­na pa­ra­sol­ka, za którą pan szlach­cic rzu­cił się w od­mę­ty. Moż­na­ by po­wie­dzieć, że sir Ha­lion był dur­niem, jed­nak ko­lej­ny przy­ja­ciel lady, sir Go­dwyn, rów­nież w cie­ka­wy spo­sób opu­ścił ten łez padół. A kon­kret­nie spa­dół z murów zamku, po tym, jak pró­bo­wał się­gnąć sza­li­ka Tamar, ze­rwa­ne­go z jej szyi przez wiatr i szczę­śli­wie za­cze­pio­ne­go – lecz nie dla sir Go­dwy­na – po­ni­żej bla­nek. Z kolei sir Lam­bert…

– Do czego zmie­rzasz, Broll? – wy­ce­dził Dorem, wy­su­wa­jąc z po­chwy klin­gę do po­ło­wy.

– Sir Lam­bert wlazł w trak­cie po­lo­wa­nia do ja­ski­ni wor­gów, gdzie rze­ko­mo wbie­gła sucz­ka lady. Wilka ubito, a psina szczę­śli­wie od­na­la­zła się żywa, czego o sir Lam­ber­cie po­wie­dzieć nie można. Po­dob­no nie­wie­le z niego zo­sta­ło. Chcesz być ko­lej­ny?

– Opo­wia­dasz mi o głup­cach, do któ­rych nie na­le­żę! Lady zo­sta­nie moją mał­żon­ką, i z nią przy boku…

– Po­słu­chaj, co wy­ga­du­jesz! – Nie wy­trzy­mał Broll. – Jesz­cze pół roku temu by­li­śmy kró­la­mi pół­świat­ka Sker­rin, nikt nie ważył się z nami za­dzie­rać. Chę­do­ży­li­śmy dziew­ki, chla­li­śmy w karcz­mach na umór i za­bi­ja­li­śmy dla pie­nię­dzy. Pa­mię­tasz, co sobie przy­się­gli­śmy jesz­cze jako por­to­we sie­ro­ty? Że uda nam się do­ro­snąć i wła­śnie tak bę­dzie­my żyć! A teraz co ro­bisz? Pod­no­sisz na mnie broń! Omo­ta­ła cię, za­pew­ne ma­gicz­nym spo­so­bem. Ri­stos po­mo­że ci się wy­rwać spod jej uroku, a potem razem wy­peł­ni­my kon­trakt zle­co­ny przez matkę sir Ha­lio­na i za­bi­je­my tę sukę.

– Nie!

Dorem wy­szarp­nął miecz i z pianą na ustach rzu­cił się na przy­ja­cie­la. Skry­to­bój­ca zwin­nie od­sko­czył, uni­ka­jąc sze­ro­kie­go za­ma­chu, po czym sam rów­nież się­gnął po broń. Uniósł miecz, by za­blo­ko­wać ko­lej­ny cios ry­ce­rza, kiedy ośle­pił go nagły błysk, któ­re­mu to­wa­rzy­szył trzask pio­ru­na. Ra­żo­ny w pierś Dorem upadł, jed­nak już po se­kun­dzie za­czął się gra­mo­lić z po­wro­tem na nogi, po­mi­mo osma­lo­nej zbroi i smug dymu uno­szą­cych się z wło­sów. Na­stęp­ny grom od­rzu­cił ry­ce­rza pod samą ścia­nę. Mam­ro­czą­cy za­klę­cia Ri­stos zmie­nił usta­wie­nie dłoni, po­sy­ła­jąc za dru­gim pio­ru­nem sieć z ma­gicz­nej ener­gii, która oplo­tła i unie­ru­cho­mi­ła Do­re­ma.

– Dzię­ku­ję, Ri­sto­sie – ode­zwał się skry­to­bój­ca, pod­cho­dząc do nie­przy­tom­ne­go ry­ce­rza. – Mo­żesz spraw­dzić na­tu­rę za­klę­cia, które na niego rzu­co­no?

– Je­steś pe­wien, że to spraw­ka za­klę­cia, a nie głu­po­ty po­wo­do­wa­nej przez mi­łość?

Broll uśmiech­nął się sze­ro­ko.

– Je­stem pe­wien. Znamy się od za­wsze, a z nas dwóch to za­wsze on był tym roz­sąd­niej­szym.

 

***

 

– No, ksią­żę z bajki, bu­dzi­my się.

Dorem otwo­rzył oczy i od razu tego po­ża­ło­wał, bo­wiem z tyłu czasz­ki po­czuł ból, jakby go kto obu­chem zdzie­lił. Jęk­nął, ła­piąc się za głowę i spró­bo­wał opa­no­wać na­cho­dzą­ce go mdło­ści. W ustach czuł nie­przy­jem­ny, gorz­ki smak ziół.

– Zaraz ci przej­dzie – po­cie­szył go Ri­stos. – Napar, któ­rym cię na­po­ili­śmy, na jakiś czas stłu­mi wszel­kie efek­ty ma­gicz­ne, ale żeby dojść, co mąci w two­jej gło­wie, mu­si­my użyć innej sub­stan­cji.

– Broll… – wy­krztu­sił Dorem, po czym tar­gnął nim atak kasz­lu. – Obie­cu­ję, że cię za­tłu­kę…

– Dajże już spo­kój! Gdy­byś grzecz­nie usiadł i po­roz­ma­wiał, za­miast mnie ata­ko­wać, cała ta spra­wa oby­ła­by się bez więk­szej prze­mo­cy. A sko­roś do­stał już na­ucz­kę, to może za­czniesz współ­pra­co­wać? Gdy­by­śmy cię chcie­li zabić, to sam wiesz. Zrób, co chce­my, a jeśli okaże się, że twoje za­uro­cze­nie lady Tamar nie jest spraw­ką magii, bę­dziesz mógł pójść w dia­bły, czy co tam lu­bisz – obie­cał Broll.

– Co chcesz, żebym zro­bił?

– Na po­czą­tek się roz­bierz – wtrą­cił Ri­stos, ze skó­rza­nym miesz­kiem w ręku sta­jąc na­prze­ciw do­cho­dzą­ce­go do sie­bie ry­ce­rza. – Magia pły­ną­ca w two­jej zbroi, broni i po­zo­sta­łych przed­mio­tach, które masz przy sobie, prze­szko­dzi w po­zna­niu cią­żą­ce­go na tobie za­klę­cia.

– Nie ma żad­ne­go za­klę­cia – za­opo­no­wał Dorem. – I nie mam za­mia­ru się roz­bie­rać.

Sie­dzą­cy przy stole Broll wes­tchnął i zwró­cił spoj­rze­nie na maga. Ri­stos ski­nął po­ro­zu­mie­waw­czo, a ko­niusz­ki pal­ców jego wol­nej ręki za­lśni­ły, sy­piąc wokół iskra­mi. Dorem wie­dział, jak to się skoń­czy, więc roz­sąd­nie po­czął roz­pi­nać pasy zbroi. Po chwi­li stał już w sa­mych ga­ciach, gry­ma­sem twa­rzy oka­zu­jąc głę­bo­kie nie­za­do­wo­le­nie.

Ri­stos za­czerp­nął z miesz­ka garść skrzą­ce­go się pyłu i syp­nął nim na ry­ce­rza. Dro­bin­ki za­mi­go­ta­ły wokół syl­wet­ki Do­re­ma, a na­stęp­nie, ścią­ga­ne nie­wi­docz­ną siłą, ob­le­pi­ły jego bie­li­znę.

– Ma­gicz­ne gacie? – za­śmiał się Broll.

– Po aurze wno­szę, że na­są­czo­ne sil­nym za­klę­ciem usztyw­nie­nia – stwier­dził mag.

– Star­cze pro­ble­my w twoim wieku, Do­re­mie? – za­kpił skry­to­bój­ca i za­niósł się śmie­chem.

– To za­klę­cie usztyw­nia gacie, kiedy kto w nie ude­rzy, dur­niu. Sam żeś sobie też po­wi­nien takie spra­wić – żach­nął się ry­cerz.

– Dzię­ku­ję za radę, ale moja kuśka jesz­cze nie uwię­dła. – Broll nie od­pusz­czał. – No, ścią­gaj gacie, żad­nych dzie­wek tu nie ma, więc wsty­du nie bę­dzie.

Dorem za­klął pod nosem, ale po­le­ce­nie wy­ko­nał. Kiedy tylko sta­nął zu­peł­nie nagi, Ri­stos raz jesz­cze syp­nął w niego prosz­kiem. Tym razem dro­bin­ki osia­dły na całym ciele, jed­nak naj­gęst­sze ich sku­pi­ska ze­bra­ły się na po­licz­ku i pra­wej ręce. Na twa­rzy po­ły­ski­wa­ły czer­wo­ną smugą, prze­cią­gnię­tą od ucha do pod­bród­ka, zaś na ze­wnętrz­nej czę­ści dłoni roz­le­wa­ły się ciem­no­bor­do­wą plamą. Cza­ro­dziej zba­dał po­dej­rza­ne miej­sca do­kład­niej, po­mam­ro­tał, w za­du­mie przy­gła­dził brodę i wresz­cie orzekł:

– To klą­twa opar­ta o dość słabe za­klę­cie przy­wią­za­nia. Ze wzglę­du na na­tu­rę czaru efekt prze­no­szo­ny jest za spra­wą do­ty­ku i utrzy­mu­je się przez co naj­wy­żej kilka dni.

– Czyli tylko czę­sta stycz­ność za­pew­nia stałe przy­wią­za­nie? – do­cie­kał Broll.

– Nie mam za­mia­ru tego dłu­żej zno­sić – zi­ry­to­wał się Dorem i się­gnął po gacie.

– Za­miast się obu­rzać, le­piej po­myśl, z czym twoja ręka i po­li­czek mają re­gu­lar­ny kon­takt – po­ra­dził przy­ja­cie­lo­wi skry­to­bój­ca.

– To jest farsa…

– Ko­chasz lady Tamar?

Py­ta­nie Brol­la za­sko­czy­ło Do­re­ma.

– Chyba…

– Chyba? Jesz­cze go­dzi­nę temu byłeś gotów mnie po­chla­stać w imię tej chyba mi­ło­ści. Napar Ri­sto­sa stłu­mił dzia­ła­nie klą­twy, nie do­strze­gasz tego? Po­myśl, Dorem, co czę­sto do­ty­ka two­jej dłoni oraz twa­rzy i może prze­no­sić klą­twę? No!

Wyraz sku­pie­nia na twa­rzy ry­ce­rza w kilka se­kund prze­szedł w zdu­mie­nie, a na­stęp­nie prze­obra­ził się w maskę nie­na­wi­ści.

– Suka! – ryk­nął Dorem. – Za­tłu­kę!

– Hej! – ucie­szył się Broll. – To jest Dorem, któ­re­go znam!

– Naj­pierw ta żmija, a potem po­li­czę się z tobą.

– No, już nie strasz, nie strasz. Po co mamy za­bi­jać Tamar, kiedy ona sama może to zro­bić?

– Jak to: sama? – zdzi­wił się Dorem.

– Mam taki po­mysł… Po­trzeb­na nam bę­dzie pomoc Ri­sto­sa, wy­ciecz­ka do kom­nat lady Tamar – a w za­sa­dzie to dwie wy­ciecz­ki – i coś, co może ci się nie spodo­bać. Bę­dziesz mu­siał od­gry­wać rolę za­mor­skie­go szlach­ci­ca jesz­cze przez dwa dni. Po­słu­chaj, a sam uznasz, że warto: ju­trzej­sze­go wie­czo­ra…

 

***

 

Loża, którą Dorem dzie­lił z Tamar oraz kil­ko­ma in­ny­mi da­ma­mi, a także to­wa­rzy­szą­cy­mi im ry­ce­rza­mi, przy­le­ga­ła bez­po­śred­nio do loży króla. Gwar ty­się­cy gło­sów roz­dzie­rał uszy nawet tutaj, po prze­ciw­nej wzglę­dem try­bun dla po­spól­stwa stro­nie kró­lew­skie­go am­fi­te­atru. Ca­ło­dzien­ne ob­cho­dy świę­ta bo­gi­ni Zo­rath za­wsze koń­czy­ły się wiel­kim spek­ta­klem, zło­żo­nym z dzie­sią­tek walk to­czo­nych ku ucie­sze ga­wie­dzi, po­mię­dzy ludź­mi i spro­wa­dza­ny­mi na tę oka­zję be­stia­mi.

Krwa­we zma­ga­nia trwa­ły już od kilku dwóch go­dzin, a naj­bar­dziej zda­wa­ły się in­te­re­so­wać Tamar, która miast sie­dzieć na wy­god­nym fo­te­lu jak po­zo­sta­łe damy, stała przy ba­lu­stra­dzie, z uśmie­chem ko­men­tu­jąc to, co dzia­ło się po­ni­żej.

Krzy­ki i wycie mo­tło­chu jesz­cze przy­bra­ły na sile, kiedy na sce­nie po­ja­wił się ogrom­ny skal­ny niedź­wiedź, ry­kiem oznaj­mia­jąc swoje przy­by­cie. Po chwi­li z wrót po prze­ciw­nej stro­nie wy­pusz­czo­no drugą be­stię – nieco mniej­szą, lecz rów­nie za­ja­dłą man­ti­ko­rę, któ­rej pod­cię­to skrzy­dła, by nie ule­cia­ła. Zwie­rzę­ta po­czę­ły ob­cho­dzić się do­oko­ła, i już zda­wa­ło się, że któ­reś zde­cy­du­je się na atak, kiedy z ko­lej­nych wrót wy­pa­dła para wor­gów o wil­czych py­skach i kol­cza­stych grzy­wach, stro­szą­cych się na sze­ro­kich grzbie­tach. Zwin­niej­sze i szyb­sze od dwóch po­zo­sta­łych be­stii, rzu­ci­ły się na niedź­wie­dzia, ata­ku­jąc z dwóch stron jed­no­cze­śnie. Man­ti­ko­ra cof­nę­ła się, za­ry­cza­ła, po czym przy­pa­dła do ziemi, ko­ły­sząc skor­pio­nim ogo­nem, jakby cze­ka­ła na do­god­ną oka­zję, by za­ata­ko­wać któ­re­goś z osła­bio­nych walką prze­ciw­ni­ków.

– Gi­drun, ty nie­zda­ro! – krzyk­nę­ła Tamar, po czym ude­rzy­ła służ­kę w po­li­czek. – Każę cię wy­ba­to­żyć, głu­pia dzie­wu­cho! Do­re­mie!

Lady spoj­rza­ła na ry­ce­rza, zmie­nia­jąc gniew­ny wyraz twa­rzy w smut­ną minę.

– To na­szyj­nik od cie­bie, spadł po­mię­dzy be­stie! Nie znio­sła­bym, gdyby te po­two­ry go znisz­czy­ły!

– To tylko na­szyj­nik, lady. Be­stii nie za­in­te­re­su­je. A nawet jakby, to po­da­ru­ję ci inny, jesz­cze pięk­niej­szy – od­parł Dorem spo­koj­nie.

Przez mgnie­nie oka na twa­rzy Tamar do­strzec można było zmie­sza­nie.

Lady po­de­szła do ry­ce­rza, po­pra­wia­jąc po­je­dyn­czą rę­ka­wicz­kę – nie­gdyś jej znak roz­po­znaw­czy, który już dawno stał się obo­wią­zu­ją­cą wśród dam i szlach­cia­nek modą. Się­gnę­ła po­licz­ka Do­re­ma.

– Pro­szę, uko­cha­ny – szep­nę­ła. – Prze­cież nie brak ci od­wa­gi.

Ry­cerz zła­pał dłoń Tamar i przy­ci­snął mocno do twa­rzy, nie pusz­cza­jąc, kiedy pró­bo­wa­ła się wy­rwać.

– Nie brak – od­szep­nął Dorem. – A ta rę­ka­wicz­ka, moja uko­cha­na, ta rę­ka­wicz­ka już dzia­ła ina­czej. Wczo­raj­szej nocy przy­ja­ciel rzu­cił na nią za­klę­cie od­wrot­no­ści. Teraz to ty mu­sisz mnie ko­chać, Tamar. Ro­zu­miesz?

– Tak. – Głos lady był po­zba­wio­ny emo­cji, a wpa­tru­ją­ce się w Do­re­ma oczy puste.

– Nie po­wiesz ni­ko­mu, praw­da?

– Nie.

– Po­nie­waż mnie ko­chasz i zro­bisz dla mnie wszyst­ko, tak?

– Tak.

Dorem ujął dziew­czy­nę za ło­kieć, po czym gład­kim ru­chem ścią­gnął rę­ka­wicz­kę z jej dłoni. Po­pro­wa­dził lady do ba­lu­stra­dy.

– Szko­da by­ło­by, gdyby be­stie znisz­czy­ły tak cu­dow­ny przed­miot ma­gicz­ny, praw­da? – za­py­tał Dorem, a na­stęp­nie ci­snął rę­ka­wicz­kę po­mię­dzy man­ti­ko­rę a wal­czą­cą trój­kę po­two­rów. – Nie ko­chasz mnie, Tamar. Ko­chasz tylko sie­bie. I tę rę­ka­wicz­kę. Idź, lady, skacz! Ratuj co ko­chasz.

Lady Tamar sko­czy­ła na arenę. Gi­drun, wciąż pod wpły­wem za­klę­cia, rzu­ci­ła się w ślad za swą panią, jed­nak Dorem zdo­łał ją zła­pać i od­cią­gnąć na bok. Kiedy wokół roz­po­czął się rwe­tes, nawet król, wy­glą­da­ją­cy dotąd na znu­żo­ne­go spek­ta­klem, po­de­rwał się na równe nogi. Wszy­scy wokół krzy­cze­li: ktoś po­na­glał do rzu­ce­nia się damie na ra­tu­nek, któ­raś lady pisz­cza­ła prze­ra­żo­na, inna mdla­ła, roz­pacz­li­we na­wo­ły­wa­nia Tamar do uciecz­ki mie­sza­ły się ze wzno­szo­ny­mi do Zo­rath mo­dła­mi, by bo­gi­ni oca­li­ła dziew­czy­nę.

Dorem nie cze­kał na dal­szy prze­bieg wy­da­rzeń. Zo­sta­wił wierz­ga­ją­cą służ­kę i szyb­ko opu­ścił am­fi­te­atr, by spo­tkać się z Brol­lem. Wra­ca­li do domu. Oczy­wi­ście po dro­dze mieli za­miar od­wie­dzić sie­dzi­bę rodu nie­szczę­sne­go sir Ha­lio­na, by ode­brać ho­no­ra­rium za śmierć lady Tamar.

Śmierć, któ­rej Dorem nie wi­dział. Opo­wia­da­ne nawet w Sker­rin, czę­sto prze­czą­ce sobie na­wza­jem, hi­sto­rie o szlach­cian­ce roz­szar­py­wa­nej na are­nie przez dzi­kie be­stie, w zu­peł­no­ści mu jed­nak wy­star­cza­ły. Naj­bar­dziej lubił tę, w któ­rej lady, po­mi­mo roz­le­głych ran, upar­cie pró­bo­wa­ła się­gnąć dep­ta­nej ła­pa­mi po­two­rów rę­ka­wicz­ki.

Ta pa­so­wa­ła Do­re­mo­wi do Tamar. Chciał wie­rzyć w jej praw­dzi­wość.