Un

– Un…

– Tak?

Jeździec z lilią na płaszczu przyglądał się chłopu, który spoglądał gdzieś w dal, szukając rozumu. Upał był nie do zniesienia. Ptaki śpiewały leniwie, ledwo co latając z cienia do cienia. Koń zachrapał, zniecierpliwiony. Za wsią kusiła zielenią gęstwina puszczy Sheerboot. Rycerz był pewien, że to tam skrył się zbieg. 

– Mów!

– No… – Kmieć podrapał się po brodzie, mlasnął, wykrzywił usta.

– Mówże!

– Eee, w dupie to mam… – Chłop splunął i odwrócił się w kierunku chaty.

– Widziałeś go, czy nie?

Jeździec wyciągnął zza pazuchy pergamin z podobizną poszukiwanego.

– Miedzianego dam – dodał.

Kmieć odwrócił się wolno. Wytrzeszczył oczy na podobiznę zbiega. Koślawa twarz, wyłupiaste gały, łysa głowa, pokraczna postura. Jak nic przeklęte dziwadło spod ziemi – gnom.

– Un, mówiłem przecie – sapnął, jakby te słowa kosztowały go zbyt wiele wysiłku.

– Był tu?

Rycerz poprawił się w siodle, zniecierpliwiony do granic. Pot płynął mu po plecach, muchy obsiadły twarz.

– A bo ja wiem…

– Był czy nie?

Strażnik zamachał ręką, pokazał miedziaka. Muchy odleciały tylko na chwilę.

– No.

– Co, “no”? Był, czy nie był?

– Niby… Był, no. A może nie? – Chłop zaczął dłubać w nosie.

– Naści.

Miedziak upadł pod stopami kmiecia. Ten go podniósł, powoli obejrzał, ugryzł dwoma ostatnimi zębami. Schował monetę i wskazał na południe.

– Tam poszedł? – zapytał zbrojny.

– Uhu – skinął głową wieśniak.

– Dawno?

– Ze dwie noce będzie – Kmieć podrapał się po karku i zmarszczył, wytężając rozum do granic.

– Mówił dokąd?

– A co ja z nim gadał? Ja od obcych z daleka… Na co mie to…

Kmieć machnął ręką i pociągnął nosem. Jeździec zrozumiał, że więcej się nie dowie.

– Dzięki ci i tak. W imię Sola.

Rycerz ruszył stępem we wskazanym kierunku. Chłop splunął tylko i schował się w chałupie.

W upalnej ciszy słychać było niemrawe bzyczenie gzów, kuszonych spoconym zadem konia. Gorąc był tak dotkliwy, że wydawało się jakby wieś nie miała siły oddychać. Jeździec z trudem zmusił konia do kłusa, w nadziei że znajdą ochłodę w cieniu pobliskiego lasu.

– Piękny kawalerze – zaskrzeczało coś znienacka.

Jeździec ściągnął wodze. Był już na skraju wsi, minął właśnie ostatnie chałupy. Stała tu rudera z zawalonym dachem, spod którego wyrastało wiekowe drzewo. Jego gałęzie przebiły się przez więźbę i wystawały z okien, jakby podtrzymywały konstrukcję. Popękane ściany trzymały się kupy tylko dzięki porastającym je pnączom. Jeździec wytężał wzrok w poszukiwaniu źródła dźwięku. W gęstwie skręconych głogów i jeżyn coś się poruszyło.

– Tutaj, piękny kawalerze…

Pomarszczona, pokryta listowiem staruszka zarechotała, jak z dobrego żartu. Zaskrzypiała furtka, zupełnie niewidoczna w krzaku dzikiej róży.  

– A sliczny jaki, cacany… A dupka u niego zgrabna, smakowita. Udko szerokie, soczyste – mamrotała do siebie. Łypała przy tym na jeźdźca i śliniła się.

– Czego chcesz?

Konny spojrzał ukradkiem w stronę lasu. Droga wolna, linia drzew nie była daleko.

– Słyszała ja, o co we wsi pytał, no – zaskrzeczała baba.

Przyjrzał jej się. Niska, przygarbiona, okutana w łachmany, spoglądała na niego zaropiałymi oczami spod kaptura opadającego na krzywy nos. Kuśtykała, podpierając się sękatym kijem. Odchrząkiwała każde słowo, jakby właśnie przypomniała sobie ludzką mowę.

– Jak cię zwą, babo?

– Jaga, no. Abo co?

– Nico. Ktoś ty, wiedźma?

– O, żeby zara, wiedźma, no. Szeptucha ino, z chmurami gada, z wiatrem. Wróżyć umie. Na szczęście i nie tylko…

– I? Widziałaś co? Zbiega może?

– A widziała, widziała. – Zachichotała do siebie. – Pokurcz jeden, do lasu szedł. Zatrzymał się, ze starą pogadał, ale do chałupy zachodzić nie chciał. Bał się, czy co? Baby starej? Słabieńka, samotna, na zioła parzone prosi. Dobrze robią na duszę, oj dobrze…

Skłoniła się, zapraszając do wejścia. Trzęsąc głową skryła oczy pod kapturem, żeby ukryć zły błysk w oczach.

– Tu będziemy gadać. – Jeździec ocenił odległość do lasu i sięgnął za pazuchę. – Tak wyglądał?

Pokazał pergamin. Baba wytężyła wzrok i zrobiła dwa kroki stukając laską. Koń zachrapał i cofnął się. Zbrojny położył rękę na głowni miecza.

– A nie nerwuje się, no. Da mi co? – Jaga łypnęła chciwym okiem.

– Może. Jak mi powiesz coś nowego.

– A to nie. Się wypcha – prychnęłą.

Rycerz zmełł w ustach przekleństwo, sięgnął do sakiewki. Wymacał ćwiartaka i rzucił starej pod nogi. Skrzywiła się, ale zaczęła mówić.

– Widziała go, no. Wczora tu szedł.

– Nie dwie noce temu?

– Mówi, że wczora, to mówi. Widziała, co widziała. Mówi, co widziała, no. – Skrzywiła się i dodała – Da więcej, piękny kawaler, to bardziej powie.

– Mów. – Zbrojny rzucił drugą ćwiartkę miedziaka. Wieści były dobre, zbieg był bliżej, niż się z początku wydawało.

– Nie tylko on szedł, no. Dawno tu takich dziwolągów nie widziała.

– Kto jeszcze?

– Paniczyk jakiś, cacany i gładki. Prędko jechał, zestrachany i spocony. Ze starą bał się gadać.

– I? Jeszcze kto?

– Unikorn. Biały z rozwianą grzywą. Tęcza świecąca się za nim ciągła, no. Jak w baśni, no.

– Omamy masz, babo. – Jeździec fuknął drwiąco. – Z głodu pewnie. Masz tu jabłko.

Sięgnął do sakwy i rzucił jej owoc. Baba schwyciła go w locie. Koścista dłoń wystrzeliła spod łachmanów, długie pazury wpiły się w soczystą skórkę i zaraz schowały zdobycz za pazuchę.

– Oj przyda się, piękny kawalerze…

Wyszczerzyła się złym uśmiechem. Jeźdźca przeszył dreszcz. Poczuł mimo upału, że zimny pot płynie mu po plecach. Ściągnął wodze, obrócił konia w stronę lasu.

– W drogę mi – rzucił na pożegnanie. – W imię Sola.

Zrobił znak, zaciął konia i ruszył kłusem. Baba tylko splunęła, na złą wróżbę. Odprowadzając go wzrokiem gładziła jabłko i mamrotała do siebie.

– Jabłko, jabłuszko, gorzki ma smak. Skosztuję go, duszko, zwiędniesz jak ten kwiat…  

Konny dotarł do linii drzew i zniknął w lesie. Nie mógł zobaczyć że lilia na płaszczu blaknie. Baba wyprostowała się i oparła pewniej na lasce. Machnęła od niechcenia dłonią, stuknęła kijem o ziemię. Zaszumiały drzewa. Wieś zaczęła rozmywać się w gęstej zieleni. Sękaty dąb poruszył się i podniósł konary, unosząc chatę za wysokość korony, pnącza oplotły ściany listowiem.

Baba Jaga zatarła kościste dłonie. Serce puszczy znów biło rytmem prastarej magii. Ochronny czar działał. Wystarczyło że obcy, który tu dotarł zostawił coś dobrowolnie, a był zgubiony. Nigdy już nie mógł opuścić lasu a każda droga prowadziła go do polany z chatą w konarach dębu. Zagubiony i znużony musiał wreszcie poprosić o gościnę, a wtedy…

Jaga tylko oblizała się na myśl o rumianym posłańcu. I jego koniu.