Garnitur na miarę

– …lumpie!

– Wstawaj łajzo!

– Słyszysz, gadzie, podnoś się!

Tak naprawdę dopiero uderzenie policyjnej pałki w kolano obudziło mnie, a potem postawiło na nogi.

Tak wyglądało moje bezdomne życie. Popychany i bity przy byle okazji. Wyganiany przez każdego, komu nie podobał się mój wygląd czy zapach.

– Pojedziesz z nami – rozkazał typ w niebieskim mundurze i zrozumiałem, że mam kłopoty.

Zdziwiłem się, bo zawsze słyszałem: wynoś się stąd, czego tu szukasz, nie mam roboty dla takich jak ty, lub – po prostu – wypierdalaj.

– Cuchnie, kurwa, jak moje jaja po służbie. – Zaśmiał się ten grubszy, ściągnął służbową rogatywkę, przetarł pot z czoła, zaczął poprawiać zsunięty, policyjny pas. – Pomożesz młody, czy tylko będziesz stał i patrzył?

Jego partner, podszedł od tyłu. Złapał skórzany pasek i zarzucił go na jedną z wielu fałd tłuszczu.

– No, już lepiej, dzięki! – Następnie skierował na mnie swój wytrzeszcz. – Wsiadaj, brudasie!

Żeliwne klucze zabrzęczały w rękach młodego, który po chwili otworzył drewniane, ciężkie drzwi więziennego powozu. Nie wiedziałem, dokąd mnie zabrali, ale pamiętam, że po jakimś czasie bruk się skończył, a tętent pociągowych koni ucichł. W środku panowała całkowita ciemność. Zapach działał na wyobraźnię. Nie raz, nie dwa, w tym miejscu pewnie ktoś oddawał mocz, rzygał lub srał.

Nie wiem, jak długo jechaliśmy. Miałem tylko nadzieję, że chodzi o jakieś głupstwo, być może, wskazanie kogoś podejrzanego na komisariacie. W końcu wóz stanął gwałtownie, a mną szarpnęło tak, że musiałem zaprzeć się o ławkę. To wtedy poczułem coś lepkiego na dłoni, a następnie machinalnie wytarłem rękę o spodnie.

Kiedy otworzyli drzwi, nie oślepiło mnie światło. Zabrali w nocy, a teraz była mgła. Zanim wstałem z ławki, zobaczyłem jak kłębami wdziera się do środka i rozświetla mrok smutnym, porannym światłem.

– Co ty tam… modlisz się? – Grubas ponaglił uderzając o framugę drewnianą pałką. Następnie jej końcówkę wcisnął pod moją pachę gdy wychodziłem, jakby przerzucał jakąś szmatę z kąta w kąt.

Budynek z czerwonej cegły stał samotnie w polu. Wyglądał obskurnie i przypominał rudery, w których nocowali tacy jak ja. Chociaż tu nikt nie krzyczał i nie wyrzucał butelek przez okno.

Gdzieś w oddali wściekle ujadał pies. Zagrożenie, którego nie widać jest znacznie bardziej dojmujące od tego, które znasz i przed którym możesz ułożyć sobie plan ucieczki lub obrony.

Kiedy byliśmy już pod wejściowymi drzwiami, z budynku wyszła para z małym dzieckiem. To była ładna i czyściutka dziewczynka o porcelanowej buzi. Uśmiechnęła się, kiedy przechodzili obok. Nachyliłem się do niej, by okazać sympatię i odwzajemnić uśmiech. To wtedy właśnie dostałem drewnianą, policyjną pałką przez plecy. Zasyczałem z bólu i złości jednocześnie. Spojrzałem na grubasa, który pałą wskazał wejściowe drzwi.

– Gdzie do małych dziewczynek, chujcu?!

Kobieta przyciągnęła do siebie dziewczynkę. Cmoknęła ze złości, szepnęła coś na ucho, a potem popchnęła dziewczynkę tak, że o mało się nie wywróciła. Najwidoczniej byłem dla nich tylko nic niewartym śmieciem, z którym nie można rozmawiać, ani choćby spojrzeć w jego stronę.

Korytarz był pusty, ściany pomalowane zieloną farbą, która odpadała i pękała gdzieniegdzie, ukazując poprzednią bordową warstwę.

– Doktorze! – wydarł się policjant przy moim uchu, aż podskoczyłem, co wywołało chichot młodego.

– Idę, już idę! – odkrzyknął nieznajomy głos, a potem zacharczał, puentując splunięciem.

Z jednego z pomieszczeń wyszedł szczupły mężczyzna, o siwych włosach. Nosił znoszone spodnie na szelkach i białą koszulę w pomarańczowe paski, ale niestarannie wciśniętą w spodnie. Coś niósł w rękach. Kiedy się zbliżył, zauważyłem w jednej obdarte ze skóry zwierzę, a w drugiej długi, błyszczący nóż.

– Rzeźnik – szepnąłem i zrobiłem krok w tył.

Gruby obejrzał się na mnie z poważną miną, a potem wybuchnął śmiechem tak, że część śliny i resztki, kto wie czego jeszcze, wylądowały na mojej twarzy.

– Słyszałeś Artur? Jesteś rzeźnikiem.

– Ja? Och proszę nie uwłaczać mojej szlachetnej profesji. Ja tu przygotowuję trupy, proszę pana. Myję je, maluję, a potem ładnie ubieram, by w swoim najważniejszym dniu wyglądały na pełne życia. Proszę mi wybaczyć moje odzienie – spojrzał na zwierzaka – ale kiedy jest robota, staram się być sobą. – Zaśmiał się tak gwałtownie, że po chwili śmiech zamienił się w rechot, a potem w kaszel. – A to? To tylko królik, którego mam zamiar zjeść na obiad.

– My właśnie po to tu przyjechaliśmy – powiedział policjant i kiwnął na mnie głową. – To znaczy, że nie na obiad, tylko… mamy klienta.

– Ależ panie władzo, ten człowiek tutaj, przecież… tak, nie mogę się mylić, oddycha, nawet stoi i nawet na nas zerka. Trochę nerwowo, ale jednak. – Pociągnął nosem prosektor. – No może śmierdzi i wygląda jak ci tutaj, ale…

– To delikatna sprawa – przerwał mu gruby, a potem podszedł do doktora i szepnął kilka słów.

– Rozumiem, aha, dobrze, ale policja musi mnie kryć. – Doktor spojrzał w moim kierunku, mierząc od stóp do głów. – Zaraz zobaczymy co tam mam w kostnicy.

– Po co mnie tu przywieźliście? – spytałem, przerywając tą dziwaczną rozmowę.

– Jest uroczystość – powiedział młody policjant i zaraz spojrzał na swojego przełożonego, szukając w jego oczach aprobaty.

– Dokładnie, masz szczęście. – Gruby klepnął mnie w plecy, a ja wylądowałem barkiem na wilgotnej ścianie.

– Dobra, najpierw się umyjesz, a potem coś przymierzymy – oznajmił prosektor, który wyglądał, jakby zaczęło mu się spieszyć.

– Wiecie, że to nielegalne? – powiedziałem domyślając się co chcą zrobić, ale nikt mi nie odpowiedział.

Ruszyliśmy korytarzem i doszliśmy prawie do jego końca. Weszliśmy do pomieszczenia wyłożonego białymi kafelkami. Na podłodze dziwne rowki, których dno było zabarwione pąsowym kolorem. Był też budzący lęk kamienny stół z dziurkami w rogach i największą pośrodku. Zatrzymałem się w połowie drogi.

– Uuu, nigdy nie był w prosektorium? – powiedział prosektor, widząc moje zawahanie.

– Tylko się umyjesz brudasie, łachy wyrzuć tam – ponaglił policjant i wskazał drewnianą skrzynię.

Bez problemu odnalazłem wiadra z wodą.

– Mydło i gąbkę masz na parapecie.

Woda była zimna, ale wylewana na mój wychłodzony organizm, dawała przyjemne doznanie ciepła. Policjanci i rzeźnik wyszli. Miałem przez chwilę myśli, by uciec. Zabrać swoje łachy i zwiać przez okno. Jednak po bliższych oględzinach zauważyłem, że framugi były zabite gwoździami.

– Jak tam skończyłeś? – spytał policjant.

– Już!

 

*

 

– Nie trzęś się tak łajzo. Znajdziemy ci coś do ubrania. – Prosektor ruszył w stronę wahadłowych drzwi.

Stałem owinięty w białe prześcieradło. Na pewno prane wielokrotne, bo przebarwione tu i ówdzie.

– Nie stój tak, zapraszam.

Poszedłem za doktorem. Nie miałem zamiaru ubierać się w strój trupa. Byłem gotowy się postawić.

Doktor stanął na środku pomieszczenia, założył ręce na biodra i cmoknął dwa razy. Zanucił coś i rozejrzał się po trupach leżących w otwartych trumnach.

– Założysz strój tego chudego, jest najświeższy, wygląda na to, że powinien pasować – powiedział doktor, wskazując palcem na zmarłego. – Normalnie dostałbyś coś z szafy, ale to było ostatnie. Szwalnia się nie wyrabia.

– Nie ma mowy!

Padłem na kolana. Uderzenie pałki było tak silne, że poprzednie razy zdawały się tylko głaskaniem. Plan stawiania się bądź ucieczki właśnie legł w gruzach. W końcu odezwał się gruby:

– Jedziesz na pogrzeb. Nie mamy zamiaru kupować ci nowego wdzianka. Pan komendant nie ma na to funduszy. Ubierzesz się w to, albo… – Podniósł pałkę.

Nie protestowałem więcej, nawet pomogłem im ściągnąć ubranie z trupa. Było to trudne zadanie. Zesztywniałe ciało nie chciało się rozstać z tą jedyną rzeczą, która mu pozostała. Wystarczyło jednak włożyć trochę siły. Coś się wyłamało, co nieco wykręciło i nieszczęśnik po chwili pracy został ogołocony.

Kiedy tylko włożyłem garnitur, poczułem dziwne mrowienie na całym ciele. Zaraz potem usłyszałem, jakby ktoś biegał po korytarzu. Zwaliłem to na zmęczenie lub na przeciąg, który właśnie zatrzasnął drzwi. Tym bardziej, że policjanci i prosektor, nawet nie zwrócili na hałas uwagi.

– Mogę zapytać na jaki pogrzeb? – spytałem, gdy wsuwałem koszulę w spodnie.

– Twojego ojca – wyjawił w końcu tajemnicę policjant.

Mięśnie mojej twarzy napięły się w dziwny sposób. Pewnie, gdyby było mi dane stanąć wtedy przed lustrem, widziałbym tylko karykaturę własnej twarzy, a nie jej rzeczywiste odbicie.

– A właśnie, młody – zwrócił się grubas do swojego partnera. – Daj mu dokumenty.

– Trzymaj. – Podał rulon zwiniętych kartek.

– Co to?

– Twój akt urodzenia. Imię, nazwisko, miejsce i data narodzin. – Pokazał palcem, brudząc nieznacznie jeden z dokumentów. – Dobra, skoro gotowy, ruszamy dalej.

 

*

 

Konie parsknęły i stanęły w miejscu. Od razu do mych uszu dobiegł gwar toczących się intensywnych rozmów. Miałem wrażenie, że wszystkie dyskusje ucichły, gdy tylko postawiłem nogę na ziemi. Policjanci podprowadzili mnie ku tym milczącym posągom. Krok po kroku z mgły wynurzały się kolejne. Na granicy widoczności, przebiegło dziecko i znikło w mlecznej poświacie.

Następnie zauważyłem zarysy budynku, a potem więcej szczegółów. Murowany solidny dwór, kolumny i herb.

Dziś się już takich nie buduje – przyszło mi do głowy.

Zdawało mi się, że w jednym z okien, na tle bladego światła stała jakaś postać.

– To on? – zapytała nagle kobieta, zwracając na siebie uwagę.

Poznałem ją. To ta sama, która wzgardziła mną wychodząc z prosektorium.

– Witam madame, tak to on. – Ubiegł mnie policjant.

Nie rozpoznała mnie.

– Ubraliście go zbyt elegancko. Przecież rodzina kontaktowała się z komendantem, ustaliliśmy, że nie ma wyglądać jak my.

– Najmocniej przepraszamy, ale nie było innych modeli. – Gruby pokłonił się, ale tylko do pewnego stopnia, jakby uciśnięty pasem tłuszcz klinował kręgosłup.

– Wie, kim jest?

– Dostał dokumenty.

– Jesteś tu po to – spojrzała na mnie – by usłyszeć testament stryja, ale nie licz, że coś ci się należy. Dla mnie mogłoby cię tu nie być. Mieliśmy dwa wyjścia, ściągnąć cię tutaj albo udawać, że nie istniejesz. To drugie było zbyt ryzykowne, nasza rodzina nie potrzebuje teraz skandalu. – Odwróciła się i odeszła.

– Teraz radzisz sobie sam – powiedział gruby, otrzepując ręce, jakby nie miał z tym wszystkim nic wspólnego, a potem odjechali.

Spojrzałem ponownie w okno, w którym widziałem postać, ale już jej nie było.

 

Ruszyłem w kierunku, z którego dochodziły rozmowy. Postacie wyłaniały się powoli z oparów mgły, jakby odsłaniane kurtyny w teatrze ukazywały kolejnych aktorów. Przybyli goście wodzili za mną wzrokiem. Czułem ich zimne spojrzenia, niczym setki małych, lodowych igiełek, które drażniły moją skórę. Odruchowo poprawiłem marynarkę, spoglądając czy dobrze leży.

A może to twoja zasługa – pomyślałem. – Zdaje się, że karmisz się moim lękiem.

Słyszałem szepty i śmiechy. Niechętnie stawiałem kolejne kroki, wkraczałem w świat, o którym wcześniej nie miałem pojęcia.

Nie minęło dużo czasu, a znowu do mych uszu doszedł tętent koni. Pomyślałem, że policjanci wracają po mnie, że pomylili mnie z kimś innym. Byłem w błędzie. Podwieszona lampa naftowa rozpędzała mgłę. W końcu powóz znalazł się na tyle blisko, że rozpoznałem w nim pogrzebowy karawan.

– Prrrrr! – krzyknął woźnica.

Po jakimś czasie trumnę wniesiono do domu. Ktoś denerwował się, że będzie tu stała przez trzy dni. Inny obgadywał zmarłego człowieka. Słyszałem przekleństwa, rozmowę o pieniądzach, jakie zostawił. Mówiono, że był dziwakiem. Nikt nie płakał, brakowało dobrych słów.

– Otwórzmy trumnę i przeczytajmy w końcu testament! – krzyknął brodaty mężczyzna. – Miejmy to już za sobą.

Stałem przy dużym kamiennym piecu czerpiąc przyjemność z ciepła jakie zapewniał.

– Racja, kończmy ten spęd – szepnął mężczyzna obok mnie do swojego towarzysza.

Notariusz podszedł do trumny i ogłosił, co następuje:

– Zaraz otworzymy trumnę, według ostatniej woli pana Henryka, testament umieszczony jest w garniturze, w wewnętrznej kieszeni po lewej stronie.

Trumnonosze odsłonili wieko.

Notariusz zbladł i cofnął się o trzy kroki.

– To niemożliwe! Boże.

Reszta zgromadzonych natychmiast zbliżyła się do trumny. Sam uległem zaciekawieniu, gdy zobaczyłem ludzi stojących, jakby byli zahipnotyzowani.

Ciało było nagie.

Zaczęły się szepty, ale o dziwo usłyszałem też szyderstwa z zaistniałej sytuacji.

– Albercie, wezwij policję! – krzyknęła zaniepokojona bratowa.

– Po co? – spytał towarzyszący jej mężczyzna.

– Jak: po co? Stryj został okradziony.

– A chuj z nim – dopowiedział ktoś z tłumu.

– On zniszczył całą naszą rodzinę!

– Ma to, na co zasłużył! – Pojawiały się kolejne głosy.

Kobieta spojrzała na rozzłoszczonych gości.

– Czy wy rozumiecie, że bez jego garnituru nie poznamy testamentu?

Zapadła cisza, ludzie umilkli, a ja przypomniałem sobie przebieg dzisiejszego dnia. Przyjrzałem się dokładnie twarzy tego człowieka i zrozumiałem, że mam do czynienia z tą samą martwą osobą, z której zdejmowałem ubranie. Powoli wsunąłem rękę pod marynarkę i sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni. Cofnąłem szybko dłoń, czując pod opuszkami palców złożoną kartkę. Na nieszczęście, mój pełen nerwowości ruch zobaczyła bratowa umarlaka. Podeszła do mnie i jeszcze raz przyjrzała mi się z uwagą. Odciągnęła mnie na bok.

– Skąd masz to ubranie? – Szarpnęła za rękaw. – Wydaje mi się bardzo znajome. Słyszysz mnie? – Ponagliła, kiedy nic nie odpowiadałem, szukając drogi ucieczki z tej sytuacji.

– To nie moja wina – wydusiłem półszeptem.

– Pytam, skąd masz to ubranie?

– Jestem bezdomnym człowiekiem, dzisiaj rano policja zgarnęła mnie wprost z ulicy. Zawieźli do domu pogrzebowego. Kazali się wykąpać i dali mi to ubranie. Nie wiem, skąd je wzięli. Potem przywieźli mnie tutaj, powiedzieli, że to pogrzeb mojego ojca – powiedziałem automatycznie, opisując wydarzenia, które miały dzisiaj miejsce.

Nic nie odpowiedziała. Włożyła rękę pod marynarkę i odszukała kieszeń. W okamgnieniu chwyciłem jej nadgarstek i mocno ścisnąłem. Spojrzała na mnie, potem odwróciła się do zebranych, nabrała powietrza i… Zwolniłem uchwyt na jej nadgarstku, nie chciałem, by zawiadomiła resztę, a miałem wrażenie, że to chce właśnie zrobić. Wypuściła powietrze i zabrała kartkę.

– Kochanie, notariusz wychodzi! – zawołał mężczyzna.

– Chwileczkę panie notariuszu, chwileczkę! – Kobieta podbiegła do drzwi, w których stał już urzędnik.

Rozmawiali chwilę. Potem człowiek ten wziął w ręce kawałek papieru, przekazany przez kobietę i obejrzał dokument.

– Proszę o uwagę! – zawołał, stukając laską o drewnianą podłogę.

Wszystkie oczy zwróciły się w jego kierunku.

– Odnalazł się testament. Zacznijmy więc.

Powstało ogólne poruszenie. Pytania nie miały końca. Kobieta z uśmiechem odpowiadała każdemu z osobna. Widać było, że potrafi kłamać i zaspokajać wścibską ciekawość.

 

*

 

Ja już umarłem

I na ciebie czekam

A za tobą znów inny pójdzie

Wszystkich ludzi jednako zagarnie

 

Moja wola ostatnia.

 

Proszę o zamknięcie mych oczu, bym uroków nie rzucał i czyjejś śmierci nie był powodem. Ręce mi złóżcie, bym nic wam w chwili ostatniej nie zabrał. Usta muszę mieć zaszyte, bym nie obraził nikogo. Ubranie niech będzie na miarę. Na szwach węzły zostawcie, co by grzechy moje na was się nie wylały. Płótnem mi stopy owińcie, bym z zaświatów nie wrócił. Na prostej trumnie świecę zapalcie, by płomień duszę ogrzewał i kierunek wskazywał. W „noc pustą” nie chcę nikogo więcej niż syna Marcina. On mym ciałem się zajmie. Nie chcę kościoła ni księdza. Pod wierzbą dół niech wykopie i tam mnie umieści. Cały majątek jemu oddaję.

Reszta precz.

 

Notariusz zakończył odczytywanie testamentu, wśród gromkiego wzburzenia wszystkich zebranych. Poczułem na sobie wściekłe spojrzenia.

– Dalibóg! – krzyknął jakiś brodaty mężczyzna, rozkładając ręce ku niebu.

– Idź do diabła. – Usłyszałem po chwili.

Wokół notariusza zrobiło się gęsto od zdziwionych i wciekłych gości. Każdy z osobna chciał zobaczyć zarówno testament, jak i mój akt urodzenia. Urzędnik na okrągło zaświadczał o jego oryginalności.

– Padalec.

Musieli chyba odreagować. Nie minęło dużo czasu od pierwszego splunięcia mi pod nogi i zostałem sam na sam z bratową nieboszczyka.

– Zabierz małą i poczekajcie na zewnątrz – powiedziała ze spokojem do męża.

Następnie zbliżyła się i spoliczkowała mnie.

– Ja tego tak nie zostawię, wszystko oddasz albo koniec z tobą.

 

*

 

Usiadłem przy trumnie. Nie mam pojęcia, kiedy mnie zmorzyło. Przez niedomknięte okiennice wpadała odrobina księżycowego światła.

Miałem zwyczajnie dość – postanowiłem uciekać. Wstałem i spojrzałem na człowieka w trumnie. Pożegnałem się:

– Podobno jesteś moim ojcem, nie wiem, po co mnie tu ściągnąłeś po takim czasie i zostawiłeś mi wszystko w spadku, ale ja tego nie chcę. Wolę już wrócić do swojego poprzedniego życia. – Zacząłem ściągać marynarkę, ale po chwili narzuciłem ją z powrotem. – Pozwól, że ubranie sobie zostawię.

– Co pan sobie życzy na śniadanie? – zapytała niska okrągła kobieta w fartuchu i z chustą na głowie.

Zatkało mnie, myślałem, że jestem sam, ale okazało się, że odziedziczyłem też służbę.

– Ale… ale. – Rozglądałem się na boki, jakbym został przyłapany na gorącym uczynku i nie potrafił znaleźć wytłumaczenia.

– Rozumiem – stwierdziła babcia i w jednej chwili zmarkotniała. – Najwidoczniej pan nas nie potrzebuje.

– Nie, nie. Proszę zostać, nie wiedziałem tylko, że mam kucharkę. – Uśmiechnąłem się głupio, widząc jej łzy spadające na kuchenny fartuszek.

– Ma pan też ogrodnika i lokaja. Zaraz ich przedstawię.

Starszy pan o siwych włosach i brodzie, ubrany w ogrodniczki i niebieską koszulę przewoził w taczce kamienie. Lokaj przecierał z kurzu wazony stojące na komodzie. Zostałem. Chciałem mieć w końcu coś dla siebie. Szczęście się do mnie uśmiechnęło i postanowiłem go bronić. Poznawałem tych ludzi od kilku dni. Pomogli mi pogrzebać ich pana pod wierzbą, tak jak prosił w testamencie.

Pewnego dnia coś się jednak zmieniło. Był późny wieczór. Często z obawy przed nieproszonymi gośćmi wyglądałem o różnych porach dnia przez okno. W głowie tliło się wspomnienie o kobiecie, która groziła mi pozbawieniem majątku. Szczerze przyznam, że przeszedłem niesamowitą metamorfozę. Od człowieka, który widząc co tu się dzieje, chciał uciekać jak najszybciej. Do człowieka, który postanowił wykorzystać szansę i nie oddać nikomu ani grosza. Zawsze miałem pod górkę, a może nawet i pod pionową ścianę. Czemu mam rezygnować z fortuny, płaszczyć się przed światem? W końcu nawet umarlak otrzepał mi kolana i postawił na nogi.

Stałem w oknie i patrzyłem na wierzbę. Gubiła liście. Znak, że jesień kładła łapę na przyrodę.

– To na niej powiesił się pan Henryk – zaskoczył mnie ogrodnik.

– Co?

– Na tej gałęzi, po lewej.

To właśnie ogrodnik, jako jedyny zachowywał się dziwacznie od jakiegoś czasu. Nie podobało mu się, że mamy martwe ciało zakopane w ogrodzie. Często powtarzał, że popełniliśmy błąd. Chodził naburmuszony, rozmawiał sam ze sobą, zaniedbywał swoje obowiązki. Raz widziałem go jak stoi w miejscu pochówku i szura nogą w ziemi.

Tej nocy obudziły mnie duszności. Wpadłem w panikę, bo nigdy wcześniej nie przydarzyło mi się coś podobnego. Zrzuciłem kołdrę. Potrzebowałem świeżego, chłodnego powietrza. Otworzyłem okno, oparłem łokcie na parapecie i spojrzałem na kolorowe, jesienne liście leżące na ziemi. Poczułem się lepiej, ale rześkie powietrze przyniosło chłód. Zarzuciłem na siebie marynarkę i wróciłem do okna. Podniosłem powoli wzrok i spojrzałem na wierzbę oświetloną przez światło księżyca. Z lewej gałęzi, na linie, zwisał cień postaci. Ciemna plama kołysząca się nieznacznie na boki i okręcająca się wokół własnej osi. Pod nią stał ogrodnik i za pomocą łopaty wykopywał w ziemi dół. Po chwili spojrzał na mnie i odszedł. Wiodłem za nim wzrokiem, ale kiedy zniknął za stodołą, ponownie skierowałem spojrzenie na wiszący cień. Ku mojemu zdziwieniu już go nie było.

Wybiegłem na zewnątrz i udałem się w stronę stodoły. Byłem w jakimś amoku. Kiedy doszedłem do wykopanego pod wierzbą dołu i zobaczyłem wieko trumny, pojawiło się przyjemne mrowienie na karku.

Po chwili usłyszałem bliżej nieokreślony hałas, jakby brzęk kluczy dochodzący z wnętrza stodoły.

Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka.

– Grozi panu niebezpieczeństwo, panie Marcinie – powiedział ogrodnik, odkładając szpadel.

– Niebezpieczeństwo? Jakie niebezpieczeństwo? O czym ty mówisz?

– Pan Henryk mówi, że rodzina chce panu odebrać wszystkie dobra materialne, a może i życie.

– Pan Henryk nie żyje! – krzyknąłem podenerwowany. – Co to ma znaczyć!

– Nie żyje, ale jest obecny. Chce panu coś pokazać, przygotować pana na pewne wydarzenia.

Przetarłem dłonią oczy i twarz. Westchnąłem, jakbym chciał przekazać światu moją rezygnację.

Poprowadził do stogu siana, następnie włożył weń rękę i zapierając się drugą o drewniany słup, wyglądał jakby chciał coś wyciągnąć. Po chwili zauważyłem wystający drewniany drążek, a następnie usłyszałem szczękający łańcuch.

– Tędy.

Doszliśmy do części stajennej, gdzie w jednej z przegród dla koni otwierała się klapa.

– Co tam jest? – zapytałem oszołomiony.

– Tunel łączący stodołę z domem, ale to nie wszystko.

Zeszliśmy po drewnianych schodach do ciasnego tunelu.

– Widziałem kiedyś takie, w znalezionej na ulicy gazecie – powiedziałem, zatrzymując się przy małych szklanych bańkach z ogniem w środku.

– To żarówki, pan Henryk poświęcił wszystko, by zająć się badaniami.

– Zdążyłem zauważyć, rodzina go nienawidzi.

– Tak, nawet teraz, gdy spoczywa w ziemi, chcą mu zaszkodzić, ale kierując swoje pełne złości pretensje i emocje na pana, nie wiedzą, że wyrządzają mu przysługę.

– Mogę się jakoś bronić, przed tymi ludźmi?

– Ich strach jest kluczowy.

 

*

 

Znowu się przebudziłem, nie wiedziałem czy poprzednie wydarzenia odgrywały się na jawie czy były tylko realistycznym snem. Myślałem o tym, o czym usłyszałem od ogrodnika. O przekaźnikach energii, miedzianych kablach, prądzie statycznym, mechanizmach zamykających lub otwierających zbrojone drzwi, tranzystorach energii. Rozmyślałem o pustych przestrzeniach między ścianami, tajemnych przejściach, zapadniach, pułapkach i tunelu, o garniturze, który podobno pobiera ze mnie elektryczną energię powstałą w wyniku moich obaw i lęków. Nieznane mi wcześniej ekrany pokazujące wnętrze domu. Jednak tym, co najbardziej nie dawało mi spać, było urządzenie umożliwiające powrót z zaświatów. Urządzenie, nad którym pracował mój ojciec i nazwał je portalem.

 

Łomot do drzwi postawił mnie na nogi. Podbiegłem do okna, było jasno. Pokręciłem głową z niedowierzaniem na widok tego, kto przybył z wizytą.

Otworzyłem drzwi.

– Namyślił się pan? – spytała.

Spoglądałem na małą dziewczynkę, która trzymała kobietę za rękę.

– Proszę wejść, zapraszam, na pewno się dogadamy. – Zauważyłem, że moja propozycja zbiła ją z tropu. Nie czuła do mnie żadnego szacunku, ale jednocześnie była w stanie stłumić własne ego, by zyskać majątek.

Tylko najmłodsza krew zapewni mi powrót.

Nie wiem czemu nie zdziwił mnie obcy głos we własnej głowie. Natomiast po usłyszeniu tych słów, poczułem czyste pragnienie zrobienia im krzywdy.

– Nie mam zamiaru iść na żadne ustępstwa. Oddasz wszystko rodzinie i wrócisz skąd przybyłeś – stwierdziła, przybliżając się do mojej twarzy, jakby miało jej to zapewnić lepszą pozycję w negocjacjach.

Dziewczynka rozglądała się z zaciekawieniem po pomieszczeniu i nie zwracała uwagi na naszą rozmowę.

Potrzebuję jej energii, jej strachu!

Moją głowę przeszył ból, po którym nastąpiły obrazy: droga przez tunel, dziwna muzyka.

– Ja też nie mam zamiaru iść na ustępstwa, proszę pani.

– To dlaczego mnie tu wpuściłeś? – zdziwiła się i zmarszczyła brwi.

Daj mi jej strach.

– Zaprosiłem cię, bo chcę, byś się bała – odpowiedziałem spokojnie.

– Ania wychodzimy! – Wyciągnęła rękę w kierunku dziecka.

Teraz Marcinie.

– Nigdzie nie wyjdziecie! – ryknąłem, a potem uderzyłem ją pięścią w twarz.

Upadła i od razu straciła przytomność. Spojrzałem na dziewczynkę, jej włosy naelektryzowały się i uniosły. Nie krzyczała i nie płakała, pomyślałem, że jej strach elektryzuje powietrze. Poczułem ciarki na skórze, kiedy tylko pomyślałem o zabawie w chowanego. Zaraz potem, cienkie i świecące nitki zatańczyły na mojej marynarce. Dziewczynka wykorzystała moment mojego gapiostwa i znikła mi z oczu.

Otworzyłem szafę i przez ukryte drzwiczki przedostałem się do pustych wnęk między ścianami. Dzięki tajemniczym ekranom mogłem obserwować i nasłuchiwać swoje ofiary.

Mała po jakimś czasie wyszła zza kaflowego pieca. Ostrożnie podeszła do kobiety i uklękła przy niej.

– Mamusiu. – Potrząsała jej ramieniem, jakby chciała zbudzić ją ze snu.

Coś się musiało wydarzyć w nocy, czułem, że nie jestem sobą, że robię rzeczy, na które wcześniej nie byłoby mnie stać. Nie przeszkadzało mi to, odkrywałem siebie na nowo, do tego te wszystkie wynalazki, dzięki którym mogłem zamykać lub otwierać drzwi, gasić lub zapalać elektryczne płomienie w szkle.

Matka poruszyła się i jęknęła.

– Mamo, uciekajmy – ponaglała szeptem dziewczynka.

Strach dziewczynki nasycał powietrze, widziałem świetlne nici wijące się po ścianach pomieszczeń. Ukryte zwoje rezonowały i wzbudzały upiorne dźwięki, jakby z innego świata.

Kobieta jeszcze nie rozumiała co się dzieje, była oszołomiona. Wyglądała, jak gdyby próbowała odnaleźć w pamięci ostatnie wydarzenia. Miała zakrwawioną twarz i wybite zęby.

Usłyszałem tętent koni. Potem wszystko ucichło i rozległo się walenie do drzwi.

– Anno! Jesteś tam?

Niech wejdzie.

Posłuchałem wewnętrznego głosu i przy pomocy dźwigni, zdalnie otworzyłem frontowe wejście.

– Boże, kochanie, co ci się stało? – Mężczyzna wbiegł do pokoju, rozglądając się w poszukiwaniu zagrożenia.

– Napadł na mnie! Najpierw zwabił do środka, a potem zaatakował. – Rozpłakała się.

Dobrze. Przejście zyskuje na mocy.

Mężczyzna rozglądał się nerwowo, w poszukiwaniu niewidzialnego zagrożenia, a następnie wyciągnął broń. – Gdzie jesteś tchórzu?! – zawołał i ze złości kopnął w krzesło.

Spowodowałem, że żelazna kurtyna zasunęła się w drzwiach wejściowych. Potem przeszedłem między ścianami kawałek dalej i zasłoniłem okna, na końcu kolejne drzwi między poszczególnymi pokojami.

O tak, teraz wszyscy wzmacniają portal.

Łaknąłem ich strachu. Mijały kolejne minuty, bywało że oboje wydzierali się, wyzywali mnie, grozili mi, ale ich osobliwe zachowanie potęgowało tylko strach dziewczynki, który wsiąkał w cały dom.

Czas działać.

Upiorna melodia złożona z coraz to silniejszych wyładowań kreowała moje postępowanie. Czułem się z tym dobrze, razem z niepokojącą muzyką nakręcałem się jeszcze bardziej. Stawałem się ważny, a uczucie, że uczestniczę w czymś wyjątkowym, nie pozwalało mi przestać.

Na jednym z ekranów zobaczyłem ogrodnika. Nie wiem, skąd się wziął. Nie miał jak tam wejść, mimo wszystko udało mu się przedostać do sąsiadującego pomieszczenia. Może znał przejścia, o których nie chciał mi mówić. W każdym razie pociągnąłem dźwignię. Mąż kobiety kazał im zostać. Wycelował broń w szczelinę rozwartych drzwi i powoli ruszył w ich stronę, zachowując ostrożność. Nagle broń wystrzeliła. Prysnęły drzazgi z uszkodzonej framugi. Ponowił strzał. Ogrodnik stał niewzruszony. Uniósł łopatę, o którą przed chwilą się opierał i zrobił kilka kroków przed siebie. Kolejny strzał. Ogrodnik parł dalej. Kiedy był blisko, zamachnął się łopatą i wbił ją w głowę mężczyzny, tak że utkwiła w jego czaszce. Potem uniósł bezwładne ciało i nie pozwalał mu opaść na ziemię. Nie wiem, skąd staruszek wziął tyle siły. Postanowił nawet wejść z nim do pokoju, gdzie czekała przestraszona kobieta i córka. Dopiero kiedy krzyknęły i wtuliły się w siebie, opuścił łopatę z nabitym na nią trupem. Nadepnął na szyję mężczyzny i z całych sił wyszarpał żelastwo z głowy pechowca. Ściany i urządzenia w nich umieszczone nasyciły się energią i znowu zabuczały nieoczywistym dźwiękiem.

– Teraz wy – powiedział ze spokojem w głosie ogrodnik.

– Proszę, pozwól małej żyć – błagała kobieta, cofając się pod ścianę.

Wydawało mi się, że mogę to przerwać, gdybym tylko zdjął z siebie ten garnitur. Ogrodnik by zniknął, a te dwie niewiasty ocalały.

Już niedługo wrócę. – Usłyszałem w głowie.

 

Nie wiem, czy jest tu ktoś, kto chciałby, żebym pozbył się pogrzebowego stroju. Natomiast wiem, że znajdzie się kilka osób, które chciałyby wiedzieć co z portalem.

Kobietę zabił ogrodnik, a małą, lokaj i kucharka, którzy już na nią czekali w sąsiadującym pomieszczeniu. Nie wiem co z nią zrobili, bo głos kazał mi zejść do portalu. Kiedy schodziłem, słyszałem jej płacz, który nagle urwał się w jednej chwili, a może to tylko ta melodia.

Portal skrzył się i strzelał wyładowaniami. Wydawało mi się, że to po prostu lustro, owinięte w kable i transformatory. Wiem jednak, że było czymś więcej, bo jego powierzchnia przypominała raczej taflę wody.

Obserwowałem i nasłuchiwałem tego cuda. Wynaturzone pomruki i krzyki, a potem zaraz demoniczny śmiech, jakby śpiew do koszmarnej melodii. Potem zobaczyłem blade dłonie, przebijające się przez falującą powierzchnię zwierciadła. Włosy, oczy aż w końcu część twarzy i poruszające się usta.

– Jeszcze ty.

– Jeszcze ja? – zapytałem zdziwiony, że głos, który dręczył mnie w głowie od jakiegoś czasu, teraz pochodzi od postaci niemogącej przeniknąć całkowicie tajemniczej bariery.

Usłyszałem za sobą jakieś szuranie, odwróciłem się energicznie. Zdążyłem kątem oka zobaczyć szpadel przecinający naelektryzowane powietrze. Wyładowania pokryły ściany, podłogę i sufit. Strach mnie zemdlił, a potem światło zgasło.

Kiedy otworzyłem oczy, stałem naprzeciwko nagiego człowieka. Uśmiechał się do mnie. Po chwili poklepał moje ramię, nie spuszczając ze mnie wzroku.

– Witaj pod drugiej stronie. Udało się. Nie zapomnę o tobie synu! Niejeden w rodzinie będzie chciał zabrać mi wszystko to nad czym pracowałem całe życie. Powitam ich strachem.

Chciałem o coś zapytać, ale on rozpadł się jak zdmuchnięta ze stołu, spopielona kartka.

Czekam na swoją kolej.