Pleśń

Ja­nusz Wi­śniew­ski od za­wsze uwa­żał się za szczę­ścia­rza. Naj­lep­sze oka­zje za­wsze bo­wiem znaj­do­wa­ły go same. Nie ina­czej było, gdy w końcu zde­cy­do­wał się kupić wol­no­sto­ją­cy dom i prze­pro­wa­dzić z ro­dzi­ną poza za­tło­czo­ne mia­sto, na osła­wio­ne łono na­tu­ry. Od dawna pla­no­wa­li z żoną prze­no­si­ny w spo­koj­niej­sze re­jo­ny, ale do­tych­czas za­wsze znaj­do­wa­li powód, by odło­żyć je w cza­sie. Cóż, praw­dę mó­wiąc, wy­mów­ki znaj­do­wał głów­nie Ja­nusz. Jego biz­nes pro­spe­ro­wał jed­nak ostat­nio na tyle do­brze, że mógł wię­cej czasu po­świę­cić ro­dzi­nie, co przy­zna­wał z wiel­ką nie­chę­cią.

Wi­śniew­ski po­strze­gał sie­bie jako praw­dzi­we­go self-ma­de mana, jak jego oj­ciec. Za­ło­żył firmę ku­rier­ską w szczy­cie fi­nan­so­we­go kry­zy­su. Miał wów­czas dwa­dzie­ścia pięć lat i dwie dychy w port­fe­lu. Był świe­żo po stu­diach na Wy­dzia­le Trans­por­tu, na war­szaw­skiej po­li­bu­dzie. Zna­jo­mi mó­wi­li mu, że osza­lał, ale on wie­dział, że jak zwy­kle do­pi­sze mu szczę­ście. I oto dzia­łal­ność Ja­nu­sza, mimo go­spo­dar­czych za­wi­ro­wań, nie tylko prze­trwa­ła, lecz od­nio­sła osza­ła­mia­ją­cy suk­ces, sta­jąc się naj­więk­szym do­star­czy­cie­lem pa­czek w sto­li­cy.

Ta­jem­ni­ca suk­ce­su Wi­śniew­skie­go? Oso­bi­ście uwa­żał, że to za­słu­ga to­tal­nej kon­tro­li. Żadna, nawet naj­drob­niej­sza czyn­ność nie mogła odbyć się bez nad­zo­ru, lub przy­naj­mniej wni­kli­wej oceny szefa. Wła­sno­ręcz­nie spraw­dzał, czy pacz­ki na sor­tow­ni są od­po­wied­nio za­kle­jo­ne i bez­li­to­śnie wy­ty­kał po­waż­ne za­nie­dba­nia, takie jak krzy­wa ety­kie­ta. Rzecz jasna pra­cow­ni­cy Ja­nu­sza mieli na ten temat inne zda­nie. Jakiś rok temu pod­mie­ni­li gra­we­ro­wa­ną ta­blicz­kę na drzwiach jego biura. Od tej pory nie był to już ga­bi­net DY­REK­TO­RA, lecz DYK­TA­TO­RA. Pa­so­wa­ło znacz­nie le­piej, a szef do tej pory nie miał o ni­czym po­ję­cia.

Ja­nu­sza można było nie lubić – wielu oso­bom przy­cho­dzi­ło to wręcz z ła­two­ścią – ale nikt nie mógł od­mó­wić mu zmy­słu do in­te­re­sów i wy­czu­wa­nia oka­zji. Czy rze­czy­wi­ście było to tylko szczę­ście, czy jed­nak chłod­na biz­ne­so­wa kal­ku­la­cja, opar­ta na wie­dzy i do­świad­cze­niu, nie byli pewni nawet jego naj­bliż­si współ­pra­cow­ni­cy. Ale fakt po­zo­sta­wał fak­tem – firma Ja­nu­sza zdo­by­wa­ła naj­lep­sze kon­trak­ty w mie­ście. Pierw­si wpa­dli też na po­mysł wy­ko­rzy­sta­nia sieci ku­rier­skiej do roz­wo­że­nia je­dze­nia z re­stau­ra­cji, za­ku­pów czy chru­stu i węgla na opał. Po czter­na­stu la­tach dzia­łal­no­ści, z Ku­rie­rem War­szaw­skim nie mógł kon­ku­ro­wać nikt. Re­pu­ta­cji firmy nie za­szko­dzi­ła nawet ostat­nia, po­pu­lar­na wśród mło­dzie­ży akcja za­ma­zy­wa­nia jej nazwy na pacz­ko­ma­tach tak, by z pierw­sze­go czło­nu zo­sta­ły tylko trzy po­cząt­ko­we li­te­ry, a z dru­gie­go dwie… Ja­nusz obie­cał sobie wów­czas, że sam musi spraw­dzić, co to ten cały Tik­Tok.

Na­tu­ral­nym efek­tem po­więk­sza­nia się biz­ne­su była jed­nak utra­ta bez­po­śred­niej kon­tro­li dy­rek­to­ra nad po­szcze­gól­ny­mi dzia­ła­mi. Mimo to, w głębi swego ko­cha­ją­ce­go pie­niąż­ki serca Ja­nusz wie­dział, że spra­wy są w do­brych rę­kach. Oso­bi­ście do­brał wszyst­kich me­ne­dże­rów, któ­rych mógł z kolei roz­li­czać z każ­de­go po­su­nię­cia.

Roz­party wy­god­nie w fo­te­lu, war­tym trzy śred­nie wy­na­gro­dze­nia w jego fir­mie, szef wszyst­kich sze­fów mi­mo­wol­nie uśmiech­nął się do swych myśli. Ra­dość przy­ćmio­na zo­sta­ła świa­do­mo­ścią obiet­ni­cy, jaką zło­żył rano żonie. Jesz­cze w tym mie­sią­cu miał zna­leźć dla nich dom i za­ła­twić wszel­kie for­mal­no­ści.

Lu­dzie po­szu­ku­ją­cy ła­ko­mych ką­sków na rynku nie­ru­cho­mo­ści ko­rzy­sta­ją z róż­nych metod. Jedni go­dzi­na­mi ślę­czą na por­ta­lach ogło­sze­nio­wych, inni wy­ku­pu­ją spe­cja­li­stycz­ne pro­gra­my, które robią to za nich, a ci naj­bar­dziej roz­rzut­ni zdają się na po­śred­ni­ków. Ja­nusz jed­nak miał swoje wła­sne, do­sko­na­łe opro­gra­mo­wa­nie do wy­szu­ki­wa­nia ofert. W do­dat­ku bez żad­nych do­dat­ko­wych kosz­tów.

– Panie Arecz­ku, po­zwo­li pan na chwi­lę do mnie – za­wo­łał Ja­nusz do naj­młod­sze­go z me­ne­dże­rów w ze­spo­le, któ­re­go cia­śniut­ki ga­bi­net znaj­do­wał się na­prze­ciw­ko. Mu­siał prze­cież mieć ba­cze­nie na żół­to­dzio­ba.

– Już idę, panie dy­rek­to­rze! – od­krzyk­nął Ar­ka­diusz i po­ty­ka­jąc się o zdra­dli­wie pod­ło­żo­ną przez ob­ro­to­we krze­sło nogę wy­sko­czył ze swego schow­ka na szczot­ki. Sto­ją­ca w ko­ry­ta­rzu przy kse­ro­ko­piar­ce pani Anet­ka spoj­rza­ła na Arka z nie­zdro­wą fa­scy­na­cją gapia, który wła­śnie ob­ser­wo­wał, jak pro­wa­dzą ska­zań­ca na szu­bie­ni­cę.

– Ale co ty z tym dy­rek­to­rem, Arecz­ku – przy­mil­nie za­gad­nął Ja­nusz, gdy ten wszedł do jego prze­stron­ne­go biura i za­mknął za sobą drzwi. – Mówmy sobie po imie­niu.

Tak! – po­my­ślał Ar­ka­diusz. To ten mo­ment! Dy­rek­tor wresz­cie do­ce­nił moje za­an­ga­żo­wa­nie i umie­jęt­no­ści. Na­resz­cie bę­dzie pod­wyż­ka. Tylko spo­koj­nie – na­po­mniał się w duchu. Nie ze­psuj tego Arczi.

– Jak sobie ży­czysz Ja­nusz – od­parł Arek z uśmie­chem, wy­cią­ga­jąc dłoń w kie­run­ku dy­rek­to­ra.

Ten zmie­rzył ją spoj­rze­niem tak zim­nym, że Ar­ka­diusz po­czuł, jak drę­twie­ją mu palce.

– Chyba chcia­łeś po­wie­dzieć „panie Ja­nu­szu”, praw­da Arecz­ku?

Młod­szy me­ne­dżer cof­nął rękę, póki nie do­znał jesz­cze nie­od­wra­cal­nych od­mro­żeń.

– Oczy­wi­ście, panie dy­rek­to­rze – za­pew­nił. – Prze­ję­zy­czy­łem się.

– No, jak tam sobie chcesz, Arecz­ku. – Na wą­sa­tą twarz Ja­nu­sza po­now­nie wró­cił po­czci­wy uśmiech, przy­po­mi­na­ją­cy zna­ne­go misia ze Stu­mi­lo­we­go Lasu oraz li­de­ra Ko­mu­ni­stycz­nej Par­tii Chin. – Co to ja… A, tak! Mam dla cie­bie bo­jo­we za­da­nie. – Wy­mie­rzył w Ar­ka­diu­sza palec Boży, który nie­odwo­łal­nie de­ter­mi­no­wał ludz­kie losy. – Znaj­dziesz mi naj­lep­sze domy w oko­li­cy So­cha­cze­wa, które będą speł­nia­ły te wa­run­ki.

Ja­nusz wrę­czył mu kart­kę, na któ­rej wła­sno­ręcz­nie wy­ka­li­gra­fo­wał wszyst­kie wy­ma­ga­nia, które mieli z żoną od­no­śnie po­szu­ki­wa­nej nie­ru­cho­mo­ści. Ar­ka­diusz przy­jął świ­stek ni­czym kon­se­kro­wa­ną ho­stię i prze­su­nął po niej wzro­kiem. Mi­mo­wol­nie uśmiech­nął się, co oczy­wi­ście było błę­dem.

– Coś nie tak, Arecz­ku? – za­py­tał Ja­nusz, z za­cie­ka­wie­niem prze­chy­la­jąc głowę. – Może chcesz mi po­wie­dzieć, że nie po­ra­dzisz sobie z tym dro­bia­zgiem? Nie ma pro­ble­mu. To nie­zwy­kle ważne, żeby znać swoje ogra­ni­cze­nia. Może ten nowy, jak mu tam… Dima! O, może on na to spoj­rzy. – Ja­nusz się­gnął po słu­chaw­kę swo­je­go sta­ro­mod­ne­go te­le­fon-fak­su, lecz kątem oka ob­ser­wo­wał wciąż, czy rybka chwy­ci­ła przy­nę­tę.

– Oczy­wi­ście, panie Ja­nu­szu, zajmę się tym – szyb­ko za­pew­nił Ar­ka­diusz. – Na kiedy przy­go­to­wać ra­port?

Ja­nusz zer­k­nął na ka­len­darz ścien­ny, opa­trzo­ny zdję­ciem uśmiech­nię­tej pani w ko­ron­ko­wej bie­liź­nie, otrzy­mu­ją­cej pacz­kę z rąk ku­rie­ra.

– Dziś czwar­tek… Hmm… – wy­mam­ro­tał pod nosem dy­rek­tor. – Może na po­nie­dzia­łek?

– Ale sze­fie, prze­cież to tylko jeden dzień! Potem już week­end! – Młod­szy me­ne­dżer bro­nił się zdu­szo­nym gło­sem, cho­ciaż wie­dział, że walka jest już prze­gra­na. – Poza tym, te kry­te­ria są kom­plet­nie nie­re­al­ne…

– Ja wszyst­ko ro­zu­miem, Arecz­ku. Week­end, rzecz świę­ta! – Ja­nusz kon­cy­lia­cyj­nie pod­niósł dło­nie. – Po­jeź­dzisz trosz­kę po oko­li­cy, po­zwie­dzasz, po­od­dy­chasz świe­żym po­wie­trzem. To pra­wie jak fir­mo­we wcza­sy!

Dy­rek­tor za nic nie mógł zro­zu­mieć, czemu ten ma­ło­lat nie jest wdzięcz­ny, że do­sta­je taką lekką ro­bo­tę, za­miast sie­dzieć po go­dzi­nach nad in­wen­ta­ry­za­cją ma­ga­zy­nu. Ar­ka­diusz prze­łknął z tru­dem ślinę i od­parł:

– Oczy­wi­ście, panie dy­rek­to­rze.

 

 

Oj Arecz­ku, nie po­sta­ra­łeś się – po­my­ślał Ja­nusz, wi­dząc efekt bez­sen­nych nocy swego pod­wład­ne­go.

W prze­sła­nym do­pie­ro w po­nie­dzia­łek o dwu­dzie­stej trze­ciej ra­por­cie roiło się od domów, które albo zde­cy­do­wa­nie prze­kra­cza­ły wy­zna­czo­ny bu­dżet, albo znacz­nie od­bie­ga­ły od ocze­ki­wa­ne­go stan­dar­du. Za­le­d­wie kilka ofert za­słu­gi­wa­ło w ogóle na uwagę. Dy­rek­tor w gło­wie ob­li­czał już, ile za­osz­czę­dzi zwal­nia­jąc Ar­ka­diu­sza, gdy do­tarł na ostat­nią stro­nę jego wy­po­cin.

– No, i to jest uczci­wa cena! – mruk­nął Ja­nusz pod nosem, lecz na tyle gło­śno, że le­żą­ca obok w łóżku żona wy­mam­ro­ta­ła coś nie­zro­zu­mia­łe­go i prze­krę­ci­ła się na drugi bok.

Młod­szy me­ne­dżer opi­sał nie­ru­cho­mość jako „nie­pew­ną”, gdyż w jego opi­nii cena ofer­to­wa była znacz­nie za­ni­żo­na, w sto­sun­ku do sza­cun­ko­wej war­to­ści domu, jaka wy­ni­ka­ła z do­stęp­nych w ogło­sze­niu in­for­ma­cji i zdjęć.

Ech Arecz­ku, nie zro­bisz ka­rie­ry w biz­ne­sie. – Po­krę­cił głową za­wie­dzio­ny dy­rek­tor Ku­rie­ra War­szaw­skie­go i się­gnął po te­le­fon. Ja­nusz do­sko­na­le wie­dział, że dobry in­te­res można ubić tylko tam, gdzie jest ry­zy­ko. Wie­dział też, że jest szczę­ścia­rzem, więc ry­zy­ko na pewno się opła­ci.

Choć do­cho­dzi­ła już pra­wie pół­noc, Ja­nusz wy­stu­kał numer agen­ta nie­ru­cho­mo­ści. Zda­wał sobie spra­wę, że takie złote oka­zje nie leżą długo na ulicy i dzia­łać trze­ba na­tych­miast. Cze­ka­jąc na po­łą­cze­nie wy­szedł na ko­ry­tarz i cicho za­mknął za sobą drzwi sy­pial­ni.

 

 

Na­stęp­ne­go dnia w po­łu­dnie Ja­nusz wy­siadł z fir­mo­we­go land ro­ve­ra w le­asin­gu, za­par­ko­wa­ne­go tuż przed ogro­dze­niem jed­no­ro­dzin­ne­go domu w Sta­rych Bu­dach, w po­wie­cie so­cha­czew­skim. Auto do­sko­na­le poradziło sobie na po­lnej dro­dze, pro­wa­dzą­cej do nie­ru­cho­mo­ści. A jakie eko­no­micz­ne! Do teraz pie­klił się na wspo­mnie­nie roz­mo­wy ze sprze­daw­cą w sa­lo­nie, który na­mol­nie wciskał mu ben­zy­nia­ka, „bo jest tań­szy”. Oczy­wi­ście Ja­nusz do­sko­na­le zda­wał sobie spra­wę, że tań­szy w eks­plo­ata­cji bę­dzie die­sel. Wie, bo ma. Dy­rek­tor zde­cy­do­wał jed­nak, że to nie czas, by de­ner­wo­wać się zło­dzie­jem z sa­lo­nu. Zmu­sił umysł do od­prę­że­nia. W końcu zaraz zo­ba­czy dom, w któ­rym być może spę­dzi resz­tę życia. Pod­szedł do ogro­dze­nia, gdzie przy­wi­tał go po­śred­nik.

– Dzień dobry, panie Ja­nu­szu! Na­zy­wam się Ma­te­usz Ser­wiń­ski. – Agent błysnął uśmiechem rodem z amerykańskiego filmu i otwo­rzył bramę. – Pro­szę, tędy. – Ge­stem za­pro­sił klien­ta do środ­ka.

Wi­śniew­ski po­dą­żył za po­śred­ni­kiem i z dez­apro­ba­tą wpa­try­wał się w jego plecy. Przed­sta­wi­ciel biura nie­ru­cho­mo­ści włosy miał w nie­ła­dzie, ko­szu­la i ma­ry­nar­ka były wy­gnie­cio­ne, a pod pa­cha­mi po­ja­wi­ły się ciem­ne plamy potu. Ja­nusz nigdy nie po­zwo­lił­by swo­je­mu pra­cow­ni­ko­wi tak przywitać klienta.

– Miesz­ka pan tu, w oko­li­cy? – za­ga­ił Ser­wiń­ski, od­wra­ca­jąc głowę.

– Słu­cham? – za­py­tał wy­rwa­ny z za­du­my Ja­nusz. – Nie, je­stem z War­sza­wy. Szu­ka­my z żoną i dzie­cia­ka­mi domu pod mia­stem.

– Do­sko­na­le… – wy­mam­ro­tał do sie­bie agent.

– Co pro­szę?

– Mó­wi­łem, że to do­sko­na­ły po­mysł – wy­ja­śnił po­spiesz­nie wy­raź­nie spe­szo­ny po­śred­nik. – To wspa­nia­łe miej­sce do wy­po­czyn­ku i re­kre­acji. W po­bli­żu las, rzeka, świ­nie, kacz­ki. Pięk­no przy­ro­dy. Pol­ska w peł­nej kra­sie!

Weszli po kilku schod­kach i ich oczom uka­za­ła się pięk­na, mu­ro­wa­na re­zy­den­cja z po­cząt­ków XX wieku, po nie­daw­nym ge­ne­ral­nym re­mon­cie. Prze­szli przez ganek z mar­mu­ro­wy­mi ko­lum­na­mi i ba­lu­stra­dą. Po­śred­nik wy­cią­gnął klucz i po iry­tu­ją­co dłu­giej chwi­li otwo­rzył drzwi. Janusz nie widział dokładnie zza jego pleców, ale agen­to­wi chyba strasz­nie trzę­sły się ręce.

– Długo pan pra­cu­je w tym za­wo­dzie? – za­py­tał Ja­nusz z wro­dzo­ną po­dejrz­li­wo­ścią, po­now­nie tak­su­jąc po­śred­ni­ka wzro­kiem.

– Nie­zbyt długo – od­parł Ma­te­usz, ner­wo­wo prze­cze­su­jąc pal­ca­mi włosy. – Praw­dę mó­wiąc, to moje pierw­sze zle­ce­nie. Do nie­daw­na byłem stra­ża­kiem.

No tak. To mi się eks­pert tra­fił – po­my­ślał Ja­nusz. Z dru­giej stro­ny, można to będzie wy­ko­rzy­stać.

– Pan jest stąd? – za­in­te­re­so­wał się dy­rek­tor. – To chyba nie­zbyt dobra lo­ka­li­za­cja do za­kła­da­nia biura nie­ru­cho­mo­ści?

– Nawet pan nie wie jak bar­dzo… – mruk­nął pod nosem.

– Słu­cham?

– Nic, nic. – Agent pa­nicz­nie za­ma­chał rę­ko­ma. – Mó­wi­łem, że widzę tu duży po­ten­cjał. Chodź­my, opro­wa­dzę pana.

 

 

Ja­nusz lubił po­na­rze­kać, po­sa­pać i po­krę­cić głową jak każdy inny klient. Mu­siał jed­nak przy­znać, że nie­ru­cho­mość pre­zen­to­wa­ła się pięk­nie. Co wię­cej, wedle słów agen­ta, wszyst­kie meble i całe wy­po­sa­że­nie było wli­czo­ne w cenę domu, więc można się było wpro­wa­dzać w za­sa­dzie od razu. Mar­mu­ro­we po­sadz­ki, drew­nia­ne pod­ło­gi i sztu­ka­te­ria, gu­stow­nie po­ma­lo­wa­ne ścia­ny – wszyst­ko było w nie­mal ide­al­nym sta­nie, jakby ekipa re­mon­to­wa wy­szła stąd przed pię­cio­ma mi­nu­ta­mi. Wpraw­ne oko przed­się­bior­cy wy­chwy­ci­ło nawet kilka an­ty­ków i cen­nych ob­ra­zów.

– Kto jest wła­ści­cie­lem? – spy­tał Ja­nusz, gdy skoń­czy­li oglą­dać ła­zien­kę na pię­trze, wy­po­sa­żo­ną w ogrom­ną wannę oraz wyj­ście na taras z ja­cuz­zi.

– To bar­dzo sza­no­wa­ny praw­nik. Z War­sza­wy, jak pan – za­pew­nił go Ser­wiń­ski. – Po ukoń­cze­niu re­mon­tu miesz­ka­li tu z żoną za­le­d­wie kilka ty­go­dni. Ze wzglę­du na spra­wy ro­dzin­ne mu­sie­li wy­je­chać za gra­ni­cę.

Dy­rek­tor Ku­rie­ra War­szaw­skie­go po­ki­wał głową w za­du­mie, po czym uru­cho­mił swój tryb biz­ne­so­wy.

– Dobra. Panie Ma­te­uszu, pro­szę mi po­wie­dzieć, co jest z tym domem nie tak, skoro wy­sta­wi­li go w ta­kiej cenie? Czego mi pan nie mówi? Po­tra­fię do­ce­nić dobre tech­ni­ki sprze­da­żo­we, ale je­że­li pan coś ukry­wasz… – Ja­nusz prze­sło­nił bied­ne­mu po­śred­ni­ko­wi całe słoń­ce i groź­nie za­mach­nął się na niego pal­cem.

– Cóż… jest jedna rzecz, któ­rej jesz­cze panu nie po­ka­za­łem – za­czął z re­zer­wą. – Ale za­mie­rza­łem! Pro­szę chwi­lę za­cze­kać, sko­rzy­stam je­dy­nie z to­a­le­ty.

Agent za­wró­cił do ła­zien­ki i za­mknął za sobą drzwi. Ja­nusz chwi­lę po­stał w mil­cze­niu w ko­ry­ta­rzu, po czym zro­bił coś, z czego nie był dumny. Ale w in­te­re­sach wszyst­kie me­to­dy są do­zwo­lo­ne. Przy­ło­żył ucho do drzwi i na­słu­chi­wał. Grube bu­ko­we drew­no tłu­mi­ło wszel­kie od­gło­sy na­praw­dę do­brze, ale coś udało mu się wy­chwy­cić.

– …prze­cież zro­bi­łem wszyst­ko, o co pro­si­li­ście! Tak, na pewno się nada. Dzię­ku­ję! Dzię­ku­ję! – Agent na koniec nie­omal za­niósł się szlo­chem.

Chwi­lę póź­niej Ja­nusz usły­szał dźwięk spusz­cza­nej wody i od­głos mycia rąk. Pospiesznie cofnął się kilka kroków i cze­kał. Ser­wiń­ski wyszedł z ła­zien­ki chwi­lę póź­niej, z za­czer­wie­nio­ny­mi ocza­mi.

– Prze­pra­szam, mu­sia­łem jesz­cze ode­brać te­le­fon – wy­ja­śnił. – Chodź­my.

Ten gość jest w roz­syp­ce – po­my­ślał dy­rek­tor. Zrobi wszyst­ko, żeby za­koń­czyć trans­ak­cję. Cóż, mój zysk.

Na twarz Ja­nu­sza ukrad­kiem wy­pełzł sze­ro­ki uśmiech i wraz z resz­tą dy­rek­to­ra po­dą­żył za po­śred­ni­kiem. Za­trzy­ma­li się na środ­ku ko­ry­ta­rza. Ser­wiń­ski pod­niósł le­żą­cy pod ścia­ną hak na dłu­giej rącz­ce i wska­zał nim na sufit.

– Mu­si­my wejść na strych. Ostroż­nie. – Ser­wiń­ski się­gnął ha­kiem do pier­ście­nia w kla­pie. Z zie­ją­ce­go ciem­no­ścią otwo­ru czę­ścio­wo wy­su­nę­ła się dra­bi­na. Po­śred­nik po­cią­gnął i szcze­bel­ki zjechały aż do ziemi. – Pójdę przo­dem i za­pa­lę świa­tło – za­ofe­ro­wał agent i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź wszedł na dra­bi­nę.

Po chwi­li, za­wie­szo­na u po­wa­ły sa­mot­na żar­ni­ko­wa ża­rów­ka roz­świe­tli­ła cia­sny stry­szek, a spo­wi­ja­ją­ca go ciem­ność cof­nę­ła się w naj­dal­sze za­ka­mar­ki. Gdyby Ja­nusz zwra­cał uwagę na takie szcze­gó­ły, za­uwa­żył­by pew­nie, że mrok wy­co­fy­wał się by­naj­mniej nie z pręd­ko­ścią świa­tła. Ale dra­pież­ny wzrok dy­rek­to­ra sku­pio­ny był już tylko na po­ten­cjal­nej zdo­by­czy. A była to naj­bar­dziej sma­ko­wi­ta z ofiar, w ja­kich gu­sto­wał Ja­nusz. Imię jej zaś brzmia­ło RABAT.

Stry­szek, w prze­ci­wień­stwie do resz­ty domu, był odro­bi­nę za­pusz­czo­ny. Nie było tu jed­nak ni­cze­go, z czym nie po­ra­dzi­ła­by sobie dobra ekipa sprzą­ta­ją­ca. Pro­ble­mem mogła być je­dy­nie wiel­ka dziu­ra zie­ją­ca w dachu i stan pod­ło­gi tuż pod nią. Drew­nia­ne deski wy­glą­da­ły jed­no­cze­śnie na nad­pa­lo­ne i zmur­sza­łe, a wil­goć prze­są­cza­ła się przez szcze­li­ny na be­to­no­wą wy­lew­kę.

Po­chwy­ciw­szy wzrok dy­rek­to­ra, Ser­wiń­ski po­wie­dział:

– Tak, to wła­śnie ten dro­biazg, o któ­rym wspo­mi­na­łem.

– Co tu się do­kład­nie stało? – zapytał z­dzi­wiony Ja­nusz, za­uwa­żyw­szy obok wil­got­ne­go frag­men­tu pod­ło­gi czę­ścio­wo sto­pio­ną, ce­ra­micz­ną da­chów­kę.

– Jakiś mie­siąc temu ude­rzył pio­run. Wybił dziu­rę w dachu i za­trzy­mał się na pod­ło­dze – wy­ja­śnił po­śred­nik. – Praw­nik, który tu miesz­kał, był strasz­nie za­bo­bon­ny i stwier­dził, że nie bę­dzie prze­by­wał “w domu na­zna­czo­nym przez Boga” – za­śmiał się ner­wo­wo, in­ten­syw­nie po­cie­ra­jąc dło­nie. – Wy­obra­ża pan to sobie? Na­stęp­ne­go dnia za­pa­ko­wa­li wszyst­ko, co zmie­ści­ło się do mer­ce­de­sa, i po­pę­dzi­li pro­sto na nie­miec­ką gra­ni­cę.

– Panie – groź­nie zmru­żył oczy Ja­nusz – kit mi pan wci­skasz. To nie tłu­ma­czy, czemu cena jest tak niska. Co jesz­cze ukry­wasz, co? – Twarz dy­rek­to­ra groź­nie za­wi­sła nad znacz­nie niż­szym agen­tem, tak że ten mu­siał od­chy­lić plecy o kil­ka­na­ście stop­ni by móc spoj­rzeć klien­to­wi w oczy.

– Przy­się­gam, że nic! – za­kli­nał się. – Zwy­czaj­nie wła­ści­cie­lo­wi za­le­ży na szyb­kiej sprze­da­ży. Praw­dę mó­wiąc, w ła­zien­ce roz­ma­wia­łem z nim i upo­waż­nił mnie do udzie­le­nia panu zniż­ki, jeśli za­wrze­my trans­ak­cję jesz­cze dziś.

Sły­sząc słowo „zniż­ka”, Ja­nu­sz błysnął oczami, jakby zastąpiły je złote lu­ido­ry, ja­śnie­ją­ce od­bi­tym bla­skiem fran­cu­skie­go Kró­la-Słoń­ce.

– No i trze­ba było tak od razu! – Dy­rek­tor przy­ja­ciel­sko klep­nął po­śred­ni­ka po ra­mie­niu. Ten wzdry­gnął się, jakby to w niego strze­lił pio­run. Zaraz od­zy­skał pa­no­wa­nie nad sobą i ge­stem wska­zu­jąc zej­ście oznaj­mił:

– Zatem za­pra­szam do no­ta­riu­sza.

Naj­bliż­sza kan­ce­la­ria no­ta­rial­na znaj­do­wa­ła się w So­cha­cze­wie. Mimo to, już dwie go­dzi­ny póź­niej Ja­nusz trzy­mał w rę­kach akt wła­sno­ści domu i z me­lan­cho­lią pa­trzył, jak agent nie­ru­cho­mo­ści bie­gnie w pod­sko­kach w nie­zna­nym kie­run­ku.

Ech, mło­dość – po­my­ślał. Pa­mię­tam, jak ja za­czy­na­łem dzia­łal­ność. Tak samo cie­szy­łem się po pierw­szej trans­ak­cji. – Ja­nusz po­krę­cił z za­du­mą głową. Kie­dyś to były czasy. Teraz, to nie ma cza­sów.

 

Na­pę­dza­ny sil­ni­kiem die­sla pry­wat­ny pas­sat Ja­nu­sza, jego cześć i duma, zje­chał z drogi kra­jo­wej nr 50 na szosę pro­wa­dzą­cą bez­po­śred­nio do Sta­rych Bud. Stąd już tylko kilka minut dzie­li­ło ich od wy­ma­rzo­ne­go domu. Choć dzie­cia­ki z tyłu nie­ustan­nie się biły i krzy­cza­ły, a ba­gaż­nik volks­wa­ge­na trzesz­czał w szwach, na twa­rzy Ja­nu­sza go­ścił uśmiech. Był to w końcu ko­lej­ny udany in­te­res. Za nie­wiel­kie pie­nią­dze kupił sobie nie tylko dom, ale i spo­kój od glę­dze­nia Gra­żyn­ki, który był prze­cież bez­cen­ny.

Ja­nusz za­trzy­mał auto, z cięż­kim sap­nię­ciem wy­do­był swój im­po­nu­ją­cy mię­sień piwny spod kie­row­ni­cy i wy­siadł, by otwo­rzyć bramę. Jesz­cze raz przyj­rzał się nowej ro­do­wej sie­dzi­bie. Pre­zen­to­wa­ła się im­po­nu­ją­co, ade­kwat­nie do jego sta­tu­su. Tylko ta dziu­ra w dachu… Bę­dzie trze­ba się nią zająć prę­dzej niż póź­niej. Wi­śniew­ski zde­cy­do­wał, że jesz­cze dziś po­le­ci Arecz­ko­wi zna­le­zie­nie ekipy re­mon­to­wej. A naj­le­piej niech sam pod­je­dzie, nowy fach przy oka­zji zdo­bę­dzie. Ja­nusz głę­bo­ko wie­rzył bo­wiem, że in­we­sty­cje w szko­le­nie pra­cow­ni­ków za­wsze się zwra­ca­ją. Wes­tchnął, my­śląc o tym jak pod­wład­ni bez ustan­ku że­ru­ją na jego do­bro­ci. Ale co zro­bić, taki już był. Em­pa­tia to jego dru­gie imię.

Dy­rek­tor Ku­rie­ra War­szaw­skie­go wró­cił do sa­mo­cho­du i wpro­wa­dził swoją mo­bil­ną twier­dzę na pod­jazd. Zanim jesz­cze zdą­żył zga­sić sil­nik, dzie­cia­ki wy­sko­czy­ły z auta i po­bie­gły zwie­dzać dom.

– Wy­glą­da wspa­nia­le, misiu – ode­zwa­ła się Gra­żyn­ka roz­ma­rzo­nym gło­sem, gdy wraz z Ja­nu­szem rów­nież przekroczyli próg rezydencji. – Tylko co to za dziw­ny za­pach? Jakby wil­goć.

Wi­śniew­ski wcią­gnął po­wie­trze w sze­ro­kie noz­drza. Rze­czy­wi­ście, pach­nia­ło de­li­kat­nie stę­chli­zną.

– Trze­ba po pro­stu prze­wie­trzyć. – Ja­nusz mach­nął lek­ce­wa­żą­co ręką. – Chodź, po­ka­żę ci kuch­nię i zro­bisz obiad.

 

 

Do wie­czo­ra udało im się roz­pa­ko­wać więk­szość rze­czy. Ja­nusz leżał więc teraz zrelaksowany w łóżku, wer­tu­jąc naj­now­szy numer ulu­bio­ne­go ty­go­dni­ka opi­nii. Prze­wró­cił ko­lej­ną stro­nę i na jego usta wy­pełzł do­bro­tli­wy uśmiech po­li­to­wa­nia. Ar­ty­kuł przed­sta­wiał syl­wet­kę przed­się­bior­cy, nie­ja­kie­go Ra­fa­ła Brzóz­ki. W wy­wia­dzie snuł on da­le­ko­sięż­ne plany pod­bi­cia kra­jo­we­go rynku usług ku­rier­skich.

Kiedy z nim skoń­czę – po­my­ślał we­so­ło Wi­śniew­ski – bę­dzie mu­siał zmie­nić nazwę tej swo­jej fi­rem­ki na In­Past!

Udany dow­cip, i to jesz­cze w obcym ję­zy­ku, wpra­wił Ja­nu­sza w bar­dzo dobry na­strój. Na tyle dobry, że dys­kret­nie prze­su­nął się pod koł­drą w kie­run­ku żony. Po­wo­li, ni­czym pro­ces gó­ro­twór­czy, podążał na śro­dek łoża, gdzie ich ciała w końcu się ze­tknę­ły.

– Co ci cho­dzi po gło­wie, hip­ciu? – za­py­ta­ła Gra­żyn­ka za­lot­nie, uno­sząc wzrok znad książ­ki.

Po­zna­li się na stu­diach. Gra­ży­na nie była może pięk­no­ścią, jak to na po­li­tech­ni­ce, ale kon­se­kwent­nie ganiała za nim przez pra­wie trzy lata. Ja­nusz był wów­czas wy­spor­to­wa­nym, ob­rot­nym mło­dzień­cem i wolał ko­rzy­stać z wol­no­ści. Gdy jed­nak któ­re­goś dnia zo­ba­czył, jak kie­row­ca pod­wo­zi ją ben­tley­em i wy­sa­dza kilka prze­cznic przed uczel­nią, coś w chło­pa­ku pękło. Zro­zu­miał wów­czas, jaka to dobra, skrom­na dziew­czy­na i z miej­sca się za­ko­chał. Pół roku póź­niej byli już po ślu­bie. W ra­mach pre­zen­tu, teść za­in­we­sto­wał kilka mi­lio­nów w pręż­nie roz­wi­ja­ją­cy się – póki co w gło­wie – biz­nes Ja­nu­sza.

Dy­rek­tor lubił swoją mał­żon­kę, szcze­gól­nie, kiedy za dużo się nie od­zy­wa­ła. I choć dzie­ci nie były już ma­lu­cha­mi, wciąż cza­sa­mi na­cho­dzi­ła ich ocho­ta, by się za­ba­wić.

Wyjął z rąk Gra­żyn­ki eg­zem­plarz “Pod­sta­rza­łej twa­rzy Greya”, chyba czter­na­stej już czę­ści po­pu­lar­ne­go cyklu, i po­ca­ło­wał żonę, de­li­kat­nie ła­sko­cząc ją wąsem. Z po­cząt­ku wy­da­wa­ła się za­sko­czo­na, lecz po chwi­li od­wza­jem­ni­ła czu­łość. Ja­nusz przy­mknął oczy, za­nu­rza­jąc się w chwi­li. Z ro­man­tycz­ne­go na­stro­ju wy­rwa­ło go silne ude­rze­nie w plecy.

– Ja­nusz, patrz! – wy­sa­pa­ła Gra­ży­na z za­nie­po­ko­jo­ną miną, po­ka­zu­jąc pal­cem na coś po prze­ciw­le­głej stro­nie sy­pial­ni. – Co to jest?

Wi­śniew­ski skrzy­wił się, ale po­słusz­nie spoj­rzał we wska­za­nym kie­run­ku. W na­roż­ni­ku po­ko­ju wi­docz­ny był spo­rych roz­mia­rów czar­ny za­ciek, który roz­le­wał się w kie­run­ku pod­ło­gi. Ja­nusz wstał z łóżka, by obejrzeć go z bli­ska. Gdy do­tknął wil­got­nej ścia­ny, od­cho­dzą­ca war­stwa farby ugię­ła się pod jego pal­ca­mi. Po­wą­chał czar­ny nalot, który po­zo­stał na jego dłoni, i po­czuł za­pach wil­got­nej ziemi i sple­śnia­łe­go chle­ba. Wy­tarł ręce o dół pi­ża­my i wró­cił do łóżka.

– To pew­nie przez tę dziu­rę w dachu – po­wie­dział Ja­nusz, po­now­nie zbli­ża­jąc się do żony. – Wczo­raj w nocy tro­chę pa­da­ło. Po week­en­dzie za­mó­wię ekipę.

– Jaka dziu­ra w dachu? – spy­ta­ła po­dejrz­li­wie Gra­żyn­ka, po­wstrzy­mu­jąc awan­se męża pal­cem wska­zu­ją­cym. – Nie mó­wi­łeś nic o żad­nych uster­kach. Ka­za­łeś nam za­miesz­kać w domu z prze­cie­ka­ją­cym da­chem?

– To ma­leń­ka szpa­ra – od­parł kon­cy­lia­cyj­nie Ja­nusz, wi­dząc na­ra­sta­ją­cą iry­ta­cję mał­żon­ki. Wie­dział do czego to zmie­rza.

– Masz się zająć tym jutro. Z sa­me­go rana – wy­sy­cza­ła me­du­za, która pod­mie­ni­ła jego żonę w łóżku. – Do­bra­noc.

Gra­żyn­ka od­wró­ci­ła się osten­ta­cyj­nie i zga­si­ła lamp­kę. Ja­nusz wes­tchnął i prze­tur­lał się na swoją po­łów­kę. Jutro cze­kał go cięż­ki dzień.

 

 

 

Ja­nusz umo­ścił się w naj­wy­god­niej­szym skó­rza­nym fo­te­lu, z jakim kie­dy­kol­wiek miały przy­jem­ność ze­tknąć się jego po­ślad­ki. Ko­niecz­ność ogar­nię­cia resz­ty rze­czy z prze­pro­wadz­ki zmu­si­ła go tego ranka do “pracy zdal­nej”. Oso­bi­ście Wi­śniew­ski gar­dził tym zja­wi­skiem. Zero nad­zo­ru nad pra­cow­ni­ka­mi. Pew­nie sie­dzą ca­ły­mi dnia­mi przed kom­pu­te­rem z piw­skiem w jed­nej ręce i… Nawet nie chciał my­śleć, co mieli w dru­giej. Nie, we­dług Ja­nu­sza to był pro­sty prze­pis na ka­ta­stro­fę w przed­się­bior­stwie. Nawet w okre­sie pan­de­mii, do wpro­wa­dze­nia zdal­ne­go trybu zmu­si­ła go wy­łącz­nie Pań­stwo­wa In­spek­cja Pracy. Do tej pory gło­wił się, kto go pod­ka­blo­wał.

Dy­rek­tor mu­siał jed­nak przy­znać, że z per­spek­ty­wy dru­giej stro­ny, było to cał­kiem przy­jem­ne. Nie mu­siał wbi­jać się w przy­cia­sne spodnie od gar­ni­tu­ru, na wy­cią­gnię­cie ręki miał go­rą­cą kawę, ka­nap­ki i cia­stecz­ka. Żyć, nie umie­rać. Może home of­fi­ce to nie taki zły po­mysł. Oczy­wi­ście wy­łącz­nie dla niego. W końcu sie­bie nie mu­siał pil­no­wać. Ale Wi­śniew­ski wie­dział, że po kilku dniach bra­ko­wa­ło­by mu Arecz­ka, Dimy, Anet­ki i wszyst­kich in­nych człon­ków ze­spo­łu, któ­ry­mi mógł dy­ry­go­wać ni­czym dyn­da­ją­cy­mi ku­kieł­ka­mi.

Ja­nusz się­gnął po ciast­ko i uru­cho­mił kom­pu­ter. Wtem usły­szał dźwięk, który spra­wił, że nie­omal za­dła­wił się na wpół zje­dzo­nym wy­pie­kiem, a po ple­cach prze­biegł mu lo­do­wa­ty dreszcz.

– Tato, spóź­ni­my się do szko­ły! Gdzie śnia­da­nie? – Jego pier­wo­rod­ny syn, Se­ba­stian, tu­piąc ni­czym stado an­ty­lop bie­gną­cych przez sa­wan­nę, zszedł po scho­dach i wle­pił w niego oskar­ży­ciel­ski wzrok.

No tak. Gra­żyn­ka po­je­cha­ła za­ła­twić ostat­nie for­mal­no­ści w nowej szko­le dzie­cia­ków, a on miał wy­pra­wić ich na lek­cje. Po chwi­li do na­dą­sa­ne­go dwu­na­sto­lat­ka do­łą­czy­ła sied­mio­let­nia córka Ja­nu­sza, Ka­rin­ka, która w każ­dym calu sta­no­wi­ła ide­al­ny klon swej matki.

– Je­stem głod­na – oznaj­mi­ła dziew­czyn­ka, a jej dolna warga za­czę­ła nie­bez­piecz­nie drżeć, zwia­stu­jąc nad­cho­dzą­cy atak hi­ste­rii.

– Przy­go­to­wa­łem wam ka­nap­ki i cia­stecz­ka na drogę. – Ja­nusz wy­ko­nał ude­rze­nie pre­wen­cyj­ne, aby za­po­biec ka­ta­stro­fie.

Dy­rek­tor wstał i po­że­gnał smut­nym wzro­kiem swoje z pie­ty­zmem uszy­ko­wa­ne prze­ką­ski, po czym po­sta­wił je na mar­mu­ro­wym bla­cie ku­chen­nej wyspy. Po­mógł có­recz­ce usa­do­wić się na wy­so­kim ba­ro­wym stoł­ku, po czym po­wró­cił do swo­je­go azylu. Przy­naj­mniej zo­sta­ła mu jesz­cze kawa.

Zdą­żył je­dy­nie otwo­rzyć fir­mo­wą skrzyn­kę pocz­to­wą, gdy jego oaza spo­ko­ju zo­sta­ła po­now­nie za­ata­ko­wa­na.

– Nie zjem tego! – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła Ka­ri­na tonem bar­dziej ka­te­go­rycz­nym, niż sę­dzia Sądu Naj­wyż­sze­go roz­pa­tru­ją­cy ape­la­cję. – To jest nie­do­bre.

Ja­nusz jed­nak nie na­le­żał do tych, któ­rzy po­zwa­la­ją sobie w kaszę dmu­chać. Pod­niósł groź­ny wzrok znad ekra­nu lap­to­pa i prze­świ­dro­wał nim córkę.

– Po­słu­chaj, młoda damo! Od ust sobie od­bie­ra­my z matką, że­by­ście mieli jak naj­lep­szy start w życiu. To je­dze­nie jest świe­że i kosz­to­wa­ło duże pie­niąż­ki, więc nie chcę sły­szeć żad­ne­go gry­ma­sze­nia!

– Ona ma rację, tu jest pleśń – wtrą­cił spo­koj­nym gło­sem Se­ba­stian.

– Co?!? – Obu­rzo­ny Ja­nusz ze­rwał się z fo­te­la ni­czym za mło­dych lat.

Pod­biegł do dzie­ci i chwy­cił z ta­le­rza córki ka­nap­kę z sa­ła­tą, żół­tym serem i po­mi­do­rem. Czar­ne, zie­lo­ne i białe strzęp­ki ple­śni wi­docz­ne były nie tylko na serze, ale też na chle­bie i po­mi­do­rze. Sa­ła­ta zaś wy­glą­da­ła na zgni­łą przed kil­ko­ma dnia­mi. Ja­nusz nie mógł pojąć, jakim cudem nie za­uwa­żył tego wcze­śniej.

– Ten sklep może spo­dzie­wać się pozwu – mruk­nął dy­rek­tor pod wąsem, szar­piąc drzwi lo­dów­ki.

Całe wnę­trze ocie­ka­ło wodą, a za­ląż­ki grzy­ba wi­docz­ne były nie­mal na każ­dym pro­duk­cie. Świa­tło było jed­nak za­pa­lo­ne, więc urzą­dze­nie nie było odłą­czo­ne. Z roz­ma­chem trza­snął drzwicz­ka­mi i wró­cił do swych la­to­ro­śli.

– Po­dob­nie jak firma Szaj­sung – dodał. – Macie tu dychę, kup­cie sobie coś po dro­dze.

Wrę­czył bank­not sy­no­wi, który spoj­rzał na niego scep­tycz­nie.

– Przy obec­nej in­fla­cji? Ledwo star­czy na kaj­zer­kę – za­uwa­żył Se­ba­stian. – Daj pięć­dzie­siąt.

– Ja w twoim wieku nie mia­łem nawet tyle! – Ja­nusz nie mógł uwie­rzyć, że wła­sną pier­sią wy­kar­mił ta­kie­go nie­wdzięcz­ni­ka. – Wiesz jak za­ro­bi­łem swój pierw­szy mi­lion?

– Po­ży­czy­łeś od dziad­ka i nigdy nie od­da­łeś? – pod­po­wie­dzia­ła Ka­rin­ka.

– Po pro­stu idź­cie już – Ja­nusz wes­tchnął cięż­ko i po­ło­żył na stole Ka­zi­mie­rza Wiel­kie­go.

Se­ba­stian chwy­cił bank­not, wło­żył do kie­sze­ni i za­rzu­ciw­szy ple­cak na jedno ramię wy­biegł z domu. Ka­ri­na na mo­ment przy­tu­li­ła się do nogi ojca, po czym po­gna­ła za bra­tem.

Wi­śniew­ski roz­ma­so­wał pal­ca­mi na­sa­dę nosa, gdzie poczuł nadchodzący ból głowy, za­mknął drzwi wej­ścio­we i pod­szedł do lo­dów­ki, by le­piej przyj­rzeć się sprzę­to­wi. Nie wi­dząc ni­cze­go szcze­gól­ne­go we­wnątrz, spró­bo­wał od­su­nąć urzą­dze­nie od ścia­ny. Cięż­ko sap­nął kilka razy i lo­dów­ka zgrzy­ta­jąc gło­śno o pod­ło­gę wy­su­nę­ła się do przo­du. Cała prze­strzeń za chło­dziar­ką po­kry­ta była czar­ną mazią, po­dob­ną do tej, którą od­krył po­przed­nie­go wie­czo­ra w sy­pial­ni.

Ja­nusz po­wo­li za­czął od­no­sić wra­że­nie, że po­śred­nik nie był z nim do końca szcze­ry. Trze­ba bę­dzie do­kład­nie spraw­dzić całe pod­da­sze i za­brać się za osu­sza­nie ścian. Sam tego nie ogar­nie, a ekipa, którą za­mó­wił z sa­me­go rana, przy­je­dzie do­pie­ro w pią­tek. Dy­rek­tor mu­siał więc się­gnąć po spraw­dzo­ne me­to­dy. Wyjął te­le­fon i wy­brał numer alar­mo­wy.

– Cześć, Arecz­ku, mam dla cie­bie bo­jo­we za­da­nie. Wsią­dziesz w auto i ku­pisz co na­stę­pu­je…

 

 

 

Zna­jąc tempo pracy Ar­ka­diu­sza, dy­rek­tor nie mógł sobie po­zwo­lić, by bez­czyn­nie cze­kać na przy­jazd pod­wład­ne­go. Ob­szedł cały dom i nie­mal w każ­dym po­miesz­cze­niu od­na­lazł na­pęcz­nia­łe fragmenty ścia­n, po­kry­te lepką sub­stan­cją. Więk­szość ukrywała się za me­bla­mi, lecz kilka spostrzegł na pierw­szy rzut oka. Ja­nusz mógł­by przy­siąc, że jesz­cze wczo­raj ich tam nie było.

Przez głowę prze­mknę­ła mu myśl, by wsiąść w auto, od­na­leźć nie­uczci­we­go po­śred­ni­ka i zła­mać mu krę­go­słup ni­czym suchą ga­łąz­kę. Przy­jem­no­ści jed­nak mu­sia­ły po­cze­kać. Uzbro­jo­ny w mopa, la­tar­kę, ze­staw szmat, garść gwoź­dzi i pro­wi­zo­rycz­ną plan­de­kę, Ja­nusz prze­łknął gło­śno ślinę i opu­ścił dra­bin­kę pro­wa­dzą­cą na pod­da­sze.

Przy­wi­tał go tro­pi­kal­ny za­duch, który nie­mal unie­moż­li­wiał od­dy­cha­nie. Wi­śniew­ski pstryk­nął włącz­nik świa­tła, lecz nic się nie wy­da­rzy­ło. Wobec tego wy­cią­gnął zza pasa la­tar­kę i skie­ro­wał ją w miej­sce, gdzie znaj­do­wa­ła się dziu­ra w dachu. Prze­szy­wa­ją­cy po­wie­trze stru­mień fo­to­nów oświe­tlił lewitujące dro­bin­ki. Wy­glą­dem przy­po­mi­na­ły kurz, lecz były więk­sze i czar­ne. Na końcu stru­mie­nia świa­tła Ja­nusz nie wi­dział jed­nak dziu­ry, która za­kry­ta zo­sta­ła pul­su­ją­cą ciem­ną masą.

– Co to, kurła, jest? – zdzi­wił się na głos dy­rek­tor Wi­śniew­ski.

Omal nie spadł z dra­bi­ny, gdy nagle sa­mot­na ża­rów­ka przy­po­mnia­ła sobie o celu wła­sne­go ist­nie­nia i za­la­ła bla­skiem całe po­miesz­cze­nie. Wy­obraź­nia pła­ta­ła mu figle. Wyrwa w dachu rze­czy­wi­ście była za­tka­na, ale nie ta­jem­ni­czą, de­mo­nicz­ną ma­te­rią, lecz ka­wał­kiem czar­nej folii, który tar­ga­ny wia­trem ło­po­tał co chwi­lę, pró­bu­jąc we­drzeć się do wnę­trza.

Ja­nusz za­śmiał się cicho ze swo­jej wy­bu­ja­łej wy­obraź­ni. To było stre­su­ją­cych kilka dni. Gdyby za­wsze był taki stra­chli­wy, mu­siał­by chyba w fir­mie za­cząć prze­strze­gać prze­pi­sów RODO albo, o zgro­zo, Ko­dek­su Pracy. Are­czek by się zdzi­wił, gdyby nagle powiedział mu, że ma opła­co­ną skład­kę zdro­wot­ną.

Ta myśl po­now­nie wpra­wi­ła dy­rek­to­ra w dobry na­strój. Dziar­sko po­ko­nał ostat­nie szcze­bel­ki i pod­szedł do dziu­ry w dachu. Chwy­cił ma­te­riał ucze­pio­ny po­strzę­pio­nych brze­gów otwo­ru i wcią­gnął go do środ­ka. Oka­zał się zwy­kłym, czar­nym wor­kiem na śmie­ci ze ścią­ga­czem. Był co praw­da duży, na oko ponad dwie­ście li­trów, lecz zde­cy­do­wa­nie nie spra­wiał wra­że­nia strasz­ne­go. Za­cie­ka­wio­ny Ja­nusz zaj­rzał do środ­ka, od­na­lazł jed­nak wy­łącz­nie reszt­ki ja­kiejś szkar­łat­nej cie­czy. Z obrzy­dze­niem od­rzu­cił worek, otarł ręce szma­tą i przy­stą­pił do przy­bi­ja­nia gru­bej plan­de­ki wokół zie­ją­ce­go w dachu otwo­ru.

Gdy skoń­czył, ro­zej­rzał się po pod­da­szu w po­szu­ki­wa­niu in­nych uszko­dzeń, lub śla­dów ple­śni. Do­pie­ro teraz uważ­niej przyj­rzał się pod­ło­dze, która po­kry­ta była re­gu­lar­nie uło­żo­ny­mi ciem­ny­mi pla­ma­mi. Ich kształt coś Ja­nu­szo­wi przy­po­mi­nał.

Słod­ki pre­ze­sie NBP! – Do Wi­śniew­skie­go w końcu do­tar­ło, co wła­ści­wie widzi. – To stopy!

Ktoś miał czel­ność wła­mać się do jego domu i to już pierw­sze­go dnia! Trze­ba było przy­ci­snąć tego po­śred­ni­ka, żeby zro­bił coś z tą dziu­rą przed prze­ka­za­niem nie­ru­cho­mo­ści. Ale nic to. Kim­kol­wiek był ta­jem­ni­czy wła­my­wacz, wkrót­ce prze­ko­na się, że z dy­rek­to­rem Ja­nu­szem Wi­śniew­skim nie warto za­dzie­rać.

Chwy­cił obu­rącz mopa i uzbro­jo­ny w tę za­bój­czą broń po­dą­żył za śla­da­mi do za­cie­nio­ne­go, prze­ciw­le­głe­go końca po­miesz­cze­nia. Gdy tylko prze­kro­czył gra­ni­cę świetl­ne­go kręgu, roz­ta­cza­ją­ce­go się wokół sa­mot­nej ża­rów­ki, oto­czy­ła go nie­prze­nik­nio­na ciem­ność.

Zło­rze­cząc na za­wod­ność tech­no­lo­gii, Ja­nusz po­now­nie uru­cho­mił la­tar­kę. Nic się nie wy­da­rzy­ło. Po­stu­kał kilka razy fe­ler­nym urzą­dze­niem o ko­la­no, po czym od­wró­cił urzą­dze­nie do sie­bie, by od­krę­cić po­kry­wę lampy. Omal nie oślepł, gdy snop świa­tła tra­fił pro­sto do oczu. Za­mru­gał kil­ka­krot­nie i po­now­nie skie­ro­wał la­tar­kę w kąt strysz­ku. Sprzęt dzia­łał, ale emi­to­wa­ne przez niego świa­tło nie było w sta­nie prze­bić się przez mrocz­ną za­sło­nę. Było to do­praw­dy fa­scy­nu­ją­ce do­świad­cze­nie. Ja­nusz mie­wał po­dob­ne od­czu­cia, gdy grał na gieł­dzie. Teraz rów­nież był nie­zwy­kle pod­eks­cy­to­wa­ny, mimo że ni­cze­go nie ro­zu­miał.

Nagle po­czuł jakiś do­dat­ko­wy cię­żar na czub­kach swo­ich kapci. Wła­śnie zde­cy­do­wał, że pora zawrócić na bez­piecz­ną po­zy­cję, gdy nagle ciem­ność ustą­pi­ła, a przed Ja­nu­szem po­now­nie zma­te­ria­li­zo­wa­ło się zwy­kłe, nudne pod­da­sze. Po­mi­ja­jąc może wiel­ką plamę krwi, która oka­za­ła się sta­cją koń­co­wą od­kry­tych wcze­śniej śla­dów. No i te reszt­ki… Deski upstrzo­ne były ka­wał­ka­mi mięsa i in­nych tka­nek. Wy­glą­da­ły ni­czym ich lo­dów­ka, gdy Ja­nu­szo­wi udało się od­na­leźć skrzęt­nie ukry­ty przez żonę sal­ce­son. Był jego je­dy­nym na­ło­giem i w obec­no­ści po­dro­bo­we­go przy­sma­ku nie był w sta­nie się opa­no­wać. Ktoś, kto zo­sta­wił ten ba­ła­gan, naj­wy­raź­niej miewał po­dob­ne pro­ble­my.

Ja­nusz jesz­cze przez dłuż­szą chwi­lę sta­rał się prze­ko­nać sa­me­go sie­bie, że to je­dy­nie szcząt­ki ja­kie­goś pa­dłe­go zwie­rzę­cia. Nie­ste­ty, po­ob­gry­za­ne gdzie­nie­gdzie do kości ludz­kie przed­ra­mię, które le­ża­ło na jego kap­ciach, zde­cy­do­wa­nie utrud­nia­ło sku­tecz­ne za­sto­so­wa­nie au­to­su­ge­stii. Po­wo­li od­su­nął nie­zna­jo­mą rękę i za­czął cofać się do wyj­ścia. Szło mu cał­kiem nie­źle, do­pó­ki jego plecy nie na­tra­fi­ły na coś mięk­kie­go. Coś, czego nie po­win­no w tym miej­scu być.

Trze­ba oddać dy­rek­to­ro­wi Wi­śniew­skie­mu, że w tym mo­men­cie nie krzyk­nął jak mała dziew­czyn­ka, ani nie uru­cho­mił pro­ce­su awa­ryj­ne­go zrzu­tu za­war­to­ści pę­che­rza. Był w końcu pol­skim przed­się­bior­cą, a pol­ski przed­się­bior­ca musi być twar­dy jak stal i ela­stycz­ny jak guma.

Po­wo­li od­wró­cił się, ocie­ra­jąc jed­no­cze­śnie rę­ka­wem pot z czoła. Od­czuł znacz­ną ulgę, gdy za­miast krwio­żer­cze­go mon­strum uj­rzał przy­stoj­ne­go męż­czy­znę w nie­na­gan­nie skro­jo­nym gar­ni­tu­rze i przy­kle­jo­nym na stałe do twa­rzy uśmie­chem.

– Dzień dobry, panie Ja­nu­szu, je­stem bar­dzo sza­no­wa­ny praw­nik z War­sza­wy, który tu miesz­kał – oznaj­mił przy­bysz z prze­dziw­ną in­to­na­cją, nie­mal nie po­ru­sza­jąc przy tym usta­mi.

– Wi­śniew­ski, miło mi – skła­mał Ja­nusz, przy­glą­da­jąc się po­dejrz­li­wie go­ścio­wi. Praw­nik to też krwio­pij­ca, choć in­ne­go sortu niż się spo­dzie­wał. – Za­po­mniał pan cze­goś? Ja­kiejś ro­dzin­nej pa­miąt­ki?

– Tu jest pleśń – od­parł, jak gdyby w ogóle nie usły­szał jego py­ta­nia. – Może pan spo­dzie­wać się pozwu.

Ja­nusz za­pło­nął świę­tym obu­rze­niem. Nie po to ku­po­wał oka­za­łą re­zy­den­cję za uła­mek ryn­ko­wej war­to­ści, żeby teraz ktoś go wcią­gał w jakiś prze­kręt.

– To ja pana pozwę – od­gryzł się. – Ta pleśń mu­sia­ła tu być wcze­śniej!

– Je­dze­nie jest świe­że – oce­nił praw­nik, kła­dąc Wi­śniew­skie­mu dłoń na ra­mie­niu. – Nie chcę sły­szeć żad­ne­go gry­ma­sze­nia.

– Panie, co pan? – Ja­nusz ode­pchnął na­past­ni­ka, który za­to­czył się kilka kro­ków do tyłu.

Do­pie­ro teraz za­uwa­żył, że nie­zna­jo­my po­zba­wio­ny jest le­we­go przed­ra­mie­nia. Ucię­ta ręka nie koń­czy­ła się jed­nak krwa­wą mia­zgą i frag­men­ta­mi kości, lecz czar­ną dziu­rą, w któ­rej prze­le­wa­ła się znana już dy­rek­to­ro­wi ta­jem­ni­cza maź. Stwo­rze­nie, ra­czej nie bę­dą­ce praw­ni­kiem, po­wo­li kro­czy­ło w jego kie­run­ku. Ni­czym w re­ne­san­so­wym tańcu, na każdy krok mon­strum Ja­nusz od­po­wia­dał stą­pa­jąc do tyłu. Do czasu, gdy do­tarł do ścia­ny.

– Przy obec­nej in­fla­cji? Ledwo star­czy – po­wie­dział do sie­bie stwór, tak­su­jąc ciało Wi­śniew­skie­go głod­nym wzro­kiem.

Ja­nusz de­spe­rac­ko po­szu­ki­wał drogi uciecz­ki, gdy nagle po­czuł czy­jeś dło­nie, za­ci­ska­ją­ce się na jego szyi. Za­dba­ne pa­znok­cie i bi­żu­te­ria do­wo­dzi­ły, że na­le­ża­ły do mło­dej ko­bie­ty. Wy­sta­wa­ły ze ścia­ny i du­si­ły dy­rek­to­ra, pod­czas gdy so­bo­wtór praw­ni­ka zbli­żył się na dwa kroki. Każdy ko­lej­ny od­dech przy­cho­dził Ja­nu­szo­wi z więk­szym tru­dem. De­li­kat­ne, ko­bie­ce dło­nie trzy­ma­ły go ni­czym ima­dło. Stop­nio­wo po­chło­nę­ła go ciem­ność.

 

 

– Zbudź się, sma­ko­ły­ku – W uchu Ja­nu­sza rozbrzmiał słod­ki gło­sik. – Pora coś zjeść.

Lo­gu­ją­cy się do­pie­ro do sys­te­mu umysł Wi­śniew­skie­go w na­głym prze­bły­sku świa­do­mo­ści roz­po­znał czyj to głos.

Anet­ka – olśni­ło go. Do­kład­nie w ten spo­sób pro­si­ła za­wsze o pod­wyż­kę.

Tak, ta­kie­go tonu uży­wał wy­łącz­nie ktoś, kto chciał go oma­mić i uwieść. Ale, po­dob­nie jak w przy­pad­ku Anet­ki, dy­rek­tor nie za­mie­rzał być mięk­ką fają. Dla Ja­nu­sza rów­no­upraw­nie­nie w pracy było rze­czą świę­tą, więc u niego w fir­mie nikt nie do­sta­wał pod­wyż­ki, bez wzglę­du na płeć, kolor skóry czy wy­zna­nie. Był czło­wie­kiem z za­sa­da­mi i za­mie­rzał udo­wod­nić to tej czar­nej mazi.

– Pod­daj­cie się, kim­kol­wiek je­ste­ście – wy­mam­ro­tał Ja­nusz, wciąż nie mogąc otwo­rzyć oczu. – Moje wspar­cie już tu je­dzie.

Wi­śniew­ski miał nie­ste­ty nikłą wiarę w pomoc ze stro­ny Arecz­ka, ale naj­lep­szy blef to taki, w któ­rym tkwi ziar­no praw­dy. Po­czuł, jak jakaś cięż­ka masa spły­wa z jego twa­rzy. Otwo­rzył oczy. Tkwił przy­le­pio­ny do ścia­ny w ła­zien­ce na pię­trze, gdzie kilka dni temu agent nie­ru­cho­mo­ści roz­ma­wiał z “wła­ści­cie­lem”. Cała ścia­na, po­dob­nie jak resz­ta jego ciała, po­kry­ta była dro­bin­ka­mi czar­nej ma­te­rii, które po­ru­sza­ły się nie­ustan­nie, bez jasno okre­ślo­ne­go celu. W od­le­gło­ści około trzech me­trów stały dwie po­sta­cie – przy­stoj­ny praw­nik, tym razem obu­ręcz­ny, i mło­dziut­ka blon­dyn­ka, bę­dą­ca fanką me­dy­cy­ny es­te­tycz­nej. Oboje wpa­try­wa­li się w Ja­nu­sza ni­czym w ro­sną­cą w pie­kar­ni­ku pizzę.

– Być może – od­po­wie­dział mu głos. – Ale cie­bie już tu nie bę­dzie. Zo­sta­niesz czę­ścią nas, sma­ko­ły­ku.

– Kim je­steś? Czego chcesz ode mnie? – Ja­nusz rzu­cił py­ta­nie w kie­run­ku su­fi­tu.

– Je­ste­śmy stru­dzo­nym wę­drow­cem – od­par­ło stwo­rze­nie zmę­czo­nym gło­sem. – Po­dró­żu­je­my mię­dzy świa­ta­mi w po­szu­ki­wa­niu no­we­go domu. Wi­dzisz, mu­si­my ro­snąć, by żyć. Na na­szym świe­cie nie było zaś już gdzie za­kła­dać no­wych ko­lo­nii. Wy­ru­szy­li­śmy więc w gwiaz­dy.

Czar­na ma­te­ria roz­la­ła się na sufit, a nie­któ­re z punk­tów za­czę­ły ja­rzyć się, ni­czym mi­nia­tu­ro­we słoń­ca.

– By ro­snąć, po­trze­bu­je­my specyficznego po­ży­wie­nia. Nie­ste­ty, inne pla­ne­ty nie są w nie bo­ga­te.

Teraz za­czer­ni­ła się pod­ło­ga przed Ja­nu­szem, z któ­rej wy­ro­sły po­kracz­ne stwo­ry o sze­ściu no­gach i dwóch ra­mio­nach. Ciem­na masa po­chło­nę­ła nie­któ­re z nich, lecz więk­szość stwo­rzeń za­czę­ła bro­nić się przed na­past­ni­ka­mi i roz­bi­jać czymś po­kry­wa­ją­cą zie­mię pleśń.

– Aż tra­fi­li­śmy tutaj – kon­ty­nu­ował głos. – To miej­sce jest tak cu­dow­nie… prze­gni­łe. Osob­ni­ki, które wi­dzisz przed sobą, są tego do­brym przy­kła­dem. Sa­miec wręcz cuch­nie zgni­li­zną, czyż nie? Co dzień pła­wił się w niej z ra­do­ścią. Sta­no­wił dla nas do­sko­na­łą po­żyw­kę. Jego part­ner­ka zaś była spar­cia­ła do cna. Jej wnę­trze oka­za­ło się kom­plet­nie puste. Ide­al­ne miej­sce na wy­lę­gar­nię nowej ko­lo­nii.

– Czy oni… – za­czął nie­pew­nie Ja­nusz. – Jesz­cze żyją?

W jego gło­wie roz­legł się krót­ki chi­chot, który jednak rap­tow­nie ucichł.

– Nie, ma­te­rię ich ciał prze­two­rzy­li­śmy na część nas. Ich po­wło­ki do­sko­na­le nada­dzą się na apo­sto­łów nowej ery. Ale ty, Ja­nusz, ty je­steś kimś, kogo na­praw­dę po­trze­bu­je­my. Po­zna­li­śmy cię na wylot. Cze­go­kol­wiek do­tkniesz, ple­śnie­je. Po­wo­li i sys­te­ma­tycz­nie nisz­czysz i po­że­rasz wszyst­ko i wszyst­kich wokół sie­bie. Swoją żonę, która mogła mieć wspa­nia­łą ka­rie­rę i przy­stoj­ne­go męża, dzie­ci, które wy­cho­wa­ją się na ozię­błe i nie­zdol­ne do mi­ło­ści. Ale przede wszyst­kim uni­ce­stwiasz firmę, która, przy­znaj­my to szcze­rze, pro­spe­ro­wa­ła­by dużo le­piej, gdyby nie było tam cie­bie! Bę­dziesz na­szym pro­ro­kiem zgni­li­zny i ze­psu­cia. Po­nie­siesz nas w każdy za­ką­tek tego świa­ta!

W oczach Ja­nu­sza sta­nę­ły łzy. Po­my­ślał o Gra­żyn­ce, która prze­rwa­ła dok­to­rat by zająć się dzieć­mi, która la­ta­mi sie­dzia­ła wy­łącz­nie w domu, za­nie­dba­na, pod­czas gdy kie­dyś wyglądała jak księż­nicz­ka. Po­my­ślał o Ka­rin­ce i Se­ba­stia­nie, któ­rych wi­dy­wał je­dy­nie o po­ran­ku, przy śnia­da­niu, a wie­czo­ra­mi wzdy­chał z ulgą, gdy po po­wro­cie z pracy oka­zy­wa­ło się, że już śpią. Wstręt­ny grzyb mówił praw­dę. Był fa­tal­nym mężem i ojcem. Być może rze­czy­wi­ście był ze­psu­ty do sa­mych kości.

– To praw­da. – Ja­nusz zwie­sił głowę i po­krę­cił nią ze smut­kiem. – Jako czło­wiek, je­stem do­sko­na­łą po­żyw­ką dla ta­kiej ple­śni jak ty.

Wi­śniew­ski na­głym ru­chem pod­niósł wzrok i hardo spoj­rzał na praw­ni­ka i jego żonę.

– Ale nie bę­dziesz mi mówił, że nie po­tra­fię pro­wa­dzić biz­ne­su!

Dy­rek­tor Ku­rie­ra War­szaw­skie­go wy­szar­pał lewe ramię spod war­stwy ko­smicz­ne­go grzy­ba, roz­cią­gnął się jak za swo­ich naj­lep­szych lek­ko­atle­tycz­nych cza­sów i chwy­cił słu­chaw­kę prysz­ni­ca. Nim so­bo­wtó­ry po­przed­nich wła­ści­cie­li nie­szczę­sne­go domu zdą­ży­ły do niego do­paść, udało mu się uru­cho­mić stru­mień wody. Ostat­nim do­mow­ni­kiem, który ko­rzy­stał z prysz­ni­ca, był zaś Ja­nusz. A on lubił go­rą­cą wodę. Bar­dzo, bar­dzo go­rą­cą.

Skie­ro­wał swoją nową broń na parę pseu­do-lu­dzi. Na­tych­miast za­trzy­ma­li się i za­czę­li wyć jak opa­rze­ni, co de facto miało wła­śnie miej­sce. Czę­ści ciała, któ­rych do­tknę­ła woda, na­tych­miast roz­pa­da­ły się na strzęp­ki grzyb­ni, po czym spły­wa­ły na ka­fel­ki. Ja­nusz z sa­tys­fak­cją pa­trzył, jak roz­pły­wa­ją się sztucz­ne pier­si sztucz­nej żony sztucz­ne­go praw­ni­ka. Za­wsze był zwo­len­ni­kiem na­tu­ral­nej urody.

Zy­sku­jąc nieco czasu, wsko­czył do ka­bi­ny prysz­ni­co­wej i mak­sy­mal­nie zwięk­szył tem­pe­ra­tu­rę wody. Wy­ce­lo­wał w łeb grzy­ba uda­ją­ce­go praw­ni­ka. Głowa zmien­no­kształt­ne­go stwo­ra tym razem po pro­stu wy­pa­ro­wa­ła. Od kiedy Ku­rier War­szaw­ski zajął się także do­star­cza­niem klien­tom pro­duk­tów spo­żyw­czych, Ja­nusz mu­siał wie­dzieć takie rze­czy, jak tem­pe­ra­tu­ra, w któ­rej ginie pleśń. W końcu nie mógł po­zwo­lić, by jakaś drob­na plam­ka na owo­cach czy lekki nalot na serze spro­wo­ko­wał re­kla­ma­cję.

Dy­rek­tor ro­ze­śmiał się tu­bal­nie, lejąc wodę na każdy czar­ny punkt, jaki zna­lazł w za­się­gu wzro­ku i prysz­ni­co­we­go węża. W jego gło­wie zaś nie­ustan­nie roz­le­gał się dziki wrzask bólu. Gdy do­koń­czył eks­ter­mi­na­cję, bez skrę­po­wa­nia zdjął ubra­nie i wsko­czył pod prysz­nic. Go­rą­ca woda wy­star­czy, by po­zbyć się grzy­ba, ale nie za­rod­ni­ków. Ja­nusz umył się, sto­su­jąc naj­sil­niej­sze de­ter­gen­ty, jakie zna­lazł i uznał, że nie prze­żrą mu skóry, po czym wy­sko­czył z ła­zien­ki jak go Pan Bóg stwo­rzył i po­gnał po scho­dach na dół. Chwy­cił spry­ski­wacz, któ­re­go Gra­żyn­ka uży­wa­ła do zra­sza­nia kwia­tów, i na­peł­nił go mie­szan­ką wody i octu. Po se­kun­dzie na­my­słu zgar­nął także bu­ta­no­wą za­pa­lar­kę do gril­la. Był już na dru­gim schod­ku, gdy za­wa­hał się, po czym cof­nął, odło­żył sprzęt i za­ło­żył stare spodnie od dresu wi­szą­ce na krze­śle. Uznał, że nie­osło­nię­te ni­czym klejnoty rodu Wiśniewskich mo­gły­by sta­no­wić słaby punkt w nad­cho­dzą­cej walce. Usa­tys­fak­cjo­no­wa­ny, Ja­nusz po­now­nie się uzbro­ił i po­gnał na strych, by za­koń­czyć to raz na za­wsze.

 

 

Po­ko­nu­jąc ko­lej­ne szcze­bel­ki dra­bi­ny, Ja­nusz nie sły­szał ni­cze­go poza de­li­kat­nym skrzy­pie­niem drew­na, ugi­na­ją­ce­go się pod jego go­ły­mi sto­pa­mi. Świa­tło na górze wciąż było za­pa­lo­ne. Całe po­miesz­cze­nie pre­zen­to­wa­ło się tak, jak za­pa­mię­tał je tuż przed utra­tą przy­tom­no­ści. Znik­nę­ła tylko ręka praw­ni­ka, naj­praw­do­po­dob­niej osta­tecz­nie wchło­nię­ta przez grzy­bo­wą in­wa­zję. Choć nie od­no­to­wał żad­nych śla­dów ple­śni, ob­fi­cie spry­skał tę część strysz­ku octo­wą mie­szan­ką. Gdy skoń­czył ob­chód resz­ty pod­da­sza, ostroż­nie zbli­żył się do wyrwy w dachu i leżących bezpośrednio pod nią spa­lo­nych, a jed­no­cze­śnie prze­gni­łych desek. Czar­na grzyb­nia ko­ły­sa­ła się tu ni­czym roz­sza­la­łe morze, pró­bu­jąc przy­brać jakiś kształt. Było jej jed­nak za mało.

– Stąd grzy­by wy­szli – mruk­nął Ja­nusz, z za­do­wo­le­niem pa­trząc, jak masa wije się roz­pacz­li­wie, zdana na jego łaskę.

Być może w tym wła­śnie mo­men­cie ska­zy­wał na za­gła­dę cały obcy ga­tu­nek. Ale Ja­nusz był biz­nes­me­nem i nie bał się trud­nych de­cy­zji. To był mo­ment, by sko­rzy­stać ze swo­je­go za­wo­do­we­go do­świad­cze­nia.

– Mam dla cie­bie dwie wia­do­mo­ści, grzy­bie – ode­zwał się spo­koj­nie dy­rek­tor Wi­śniew­ski, ce­lu­jąc spry­ski­wa­czem w ostat­nią żywą ko­lo­nię. – Dobrą i złą. Dobra jest taka, że ko­niec z nad­go­dzi­na­mi. Zła jest taka, że je­steś zwol­nio­ny!

Ja­nusz na­ci­skał spust jesz­cze kilka se­kund po tym, jak spry­ski­wacz za­czął wy­plu­wać z sie­bie je­dy­nie po­wie­trze. Ciem­na masa prze­sta­ła się po­ru­szać. Od­dy­cha­jąc cięż­ko, Wi­śniew­ski otarł pot z czoła i chwiej­nym kro­kiem zszedł po dra­bin­ce.

– Arecz­ka czeka kurs do­szka­la­ją­cy z od­grzy­bia­nia – wes­tchnął Ja­nusz, czu­jąc jak nagle do­pa­da go po­twor­ne zmę­cze­nie.

Do­czła­pał do scho­dów pro­wa­dzą­cych na par­ter, gdy nagle usły­szał dzwo­nek swo­je­go te­le­fo­nu, do­cho­dzą­cy gdzieś z sa­lo­nu po­ni­żej. Nie miał jed­nak siły biec. Po tym co prze­żył, nie mogło dziać się nic, co nie by­ło­by w sta­nie za­cze­kać.

– Tak?… Witaj Arecz­ku… Nie, daj spo­kój, co się bę­dziesz fa­ty­go­wał… Wra­caj do domu, a ja sobie prze­wio­zę to w tym ty­go­dniu… Na­praw­dę? Po­zdrów ją ko­niecz­nie. Miłej za­ba­wy.

Roz­mo­wa po­mię­dzy Ja­nu­szem i Arecz­kiem brzmia­ła jak za­wsze. Z tą drob­ną róż­ni­cą, że Ja­nusz przy­słu­chi­wał się jej z per­spek­ty­wy trze­ciej osoby. Ze­brał wszyst­kie siły i w dwóch su­sach po­ko­nał po­zo­sta­łe scho­dy. Na ka­na­pie przed te­le­wi­zo­rem sie­dział on. Dy­rek­tor Wi­śniew­ski. Tylko jakby chud­szy, bar­dziej umię­śnio­ny i z gę­sty­mi wło­sa­mi.

– Ach, witaj Ja­nusz! Sia­daj – ge­stem za­pro­sił go, by zajął miej­sce obok niego. Wi­dząc spoj­rze­nie swo­je­go pier­wo­wzo­ru dodał: – Po­zwo­li­łem sobie wpro­wa­dzić kilka drob­nych po­pra­wek, mam na­dzie­ję, że się nie po­gnie­wasz. Mo­żesz mi mówić… Ja­nusz Alfa.

– Wy­no­cha z mo­je­go ciała! – Je­dy­nie to zszo­ko­wa­ny Ja­nusz był w sta­nie z sie­bie wy­krztu­sić.

– Ale tu jest tak wy­god­nie! Mogę znacz­nie wię­cej niż w po­sta­ci tam­tej parki – za­pro­te­sto­wał grzyb. – Poza tym, nie­dłu­go bę­dziesz mu­siał to zno­sić.

Nim ory­gi­nal­ny Ja­nusz otrzą­snął się z szoku, model Alfa zła­pał go jedną ręką za szyję i z ła­two­ścią uniósł du­że­go męż­czy­znę w po­wie­trze. Przez cały czas się uśmie­chał. Praw­dzi­wy dy­rek­tor zdo­łał jesz­cze po­my­śleć, że zde­cy­do­wa­nie nie pa­so­wał mu ten wyraz twa­rzy. Gdy jego pole wi­dze­nia za­czę­ło się nie­bez­piecz­nie kur­czyć, ustę­pu­jąc nad­cho­dzą­cej ciem­no­ści, de­spe­rac­ko szu­ka­jąc ja­kie­go­kol­wiek ra­tun­ku na­ma­cał w kie­sze­ni dresu za­pa­lar­kę. Chwy­cił ją mocno i z ca­łych sił wbił w oczo­dół fał­szy­we­go Wi­śniew­skie­go, jed­no­cze­śnie włą­cza­jąc pło­mień.

Hy­bry­da czło­wie­ka i ple­śni za­wy­ła dziko i po­lu­zo­wa­ła chwyt na gar­dle Ja­nu­sza. Ten zdo­łał się uwol­nić i ode­pchnąć kre­atu­rę do tyłu. Wi­dział jed­nak, jak strzęp­ki grzyb­ni łączą się ze sobą w prze­bi­tym oku i po za­le­d­wie kilku se­kun­dach po­now­nie two­rzą jedną ca­łość. Po­twór znaj­do­wał się do­kład­nie na dro­dze do drzwi domu. Ja­nusz mu­siał jakoś od­wró­cić jego uwagę, aby mieć szan­sę na uciecz­kę. Sam znaj­do­wał się przy oknie, lecz wie­dział, że nie zdoła go wybić. Nie­ste­ty osoba, która zle­ci­ła bu­do­wę re­zy­den­cji, nie była skne­rą i za­in­we­sto­wa­ła w po­rząd­ne, an­tyw­ła­ma­nio­we szyby. Co in­ne­go Ja­nusz. Na przy­kład wi­szą­ce w oknach fi­ran­ki… Ja­nusz mi­mo­wol­nie za­chi­cho­tał, moc­nym po­cią­gnię­ciem zry­wa­jąc ma­te­riał z kar­ni­sza.

– Co cię tak bawi? – za­py­tał grzyb. – Bę­dziesz uda­wał ducha?

– Nie – od­parł Wi­śniew­ski. – Je­dy­ne duchy, jakie znam, to sta­ży­ści, za któ­rych po­bie­ram kasę z urzę­du pracy. Ale ty zaraz się do­wiesz, czy ist­nie­ją ja­kieś na­praw­dę, grzy­bi­co.

– Jak mnie na­zwa­łeś? – Ja­nusz Alfa po­czer­wie­niał na twa­rzy i zro­bił krok w kie­run­ku swego pro­to­pla­sty.

– Sły­sza­łeś. A może wo­lisz mu­cho­mo­ra? Naj­le­piej sro­mot­ni­ko­we­go, na cześć two­jej sro­mot­nej prze­gra­nej.

– Wy­bacz, że się nie za­śmie­ję, ale twoje ta­tuś­ko­we po­czu­cie hu­mo­ru to ko­lej­na rzecz, którą ulep­szy­li­śmy.

Nie cze­ka­jąc na re­ak­cję Wi­śniew­skie­go, jego sple­śnia­ła kopia rzu­ci­ła się do ataku. Ostat­nią rze­czą, jaką zo­ba­czył nim wy­wi­nął orła na śli­skiej pod­ło­dze, był sze­ro­ki uśmiech Ja­nu­sza. Taki jaki mie­wał nie­mal wy­łącz­nie, gdy zna­lazł powód by ob­ciąć komuś pen­sję.

Tym razem jed­nak powód jego ra­do­ści był inny. Wczo­raj wie­czo­rem, ukła­da­jąc w szaf­kach, wylał w tym miej­scu olej. Oczy­wi­ście Gra­żyn­ka ka­za­ła mu to wy­trzeć pły­nem do pod­łóg przed pój­ściem spać. Ja­nusz za­mie­rzał to zro­bić. Po dru­giej po­ło­wie meczu. Nie­ste­ty, jego stra­te­gicz­nie my­ślą­cy umysł nie trak­to­wał prio­ry­te­to­wo za­pa­mię­ty­wa­nia ta­kich dro­bia­zgów. A może po pro­stu był o dwa kroki przed resz­tą dy­rek­to­ra i prze­wi­dział taki roz­wój wy­da­rzeń? W każ­dym wy­pad­ku, ole­ista plama na gre­so­wych płyt­kach, wi­docz­na do­sko­na­le z per­spek­ty­wy Wi­śniew­skie­go, zo­sta­ła jego tajną bro­nią.

Lep­sza wer­sja – żach­nął się w my­ślach Ja­nusz. Też nie pa­mię­tał, żeby po­sprzą­tać.

Gdy tylko ko­smicz­ny grzyb do­tknął ple­ca­mi pod­ło­gi, Ja­nusz za­rzu­cił na niego ze­rwa­ną fi­ran­kę. W roz­sze­rzo­nych źre­ni­cach fał­szy­we­go dy­rek­to­ra zo­ba­czył zro­zu­mie­nie. Od­na­lazł w ich wspól­nych wspo­mnie­niach mo­ment, kiedy Gra­żyn­ka, nagle za­fa­scy­no­wa­na ko­ron­ka­mi, za­pra­gnę­ła po­sia­dać ręcz­nie tkane fi­ra­ny z ja­kiejś słyn­nej ma­nu­fak­tu­ry pod Mar­sy­lią. Gdy Ja­nusz spraw­dził cenę ta­kie­go ka­wał­ka ma­te­ria­łu, w któ­rym wię­cej było dziur niż samej tka­ni­ny, za­nie­mó­wił, a na­stęp­nie obie­cał sobie, że uda się na długo od­kła­da­ną wi­zy­tę u kar­dio­lo­ga. Wie­dząc, że żona praw­do­po­dob­nie nie od­róż­ni­ła­by je­dwa­biu od płyty OSB, Wi­śniew­ski za­miast do Mar­sy­lii, udał się na bazar przy Gór­czew­skiej i zo­sta­wił parę gro­szy u ja­kie­goś Chiń­czy­ka. Ol­brzy­mi zysk z tej trans­ak­cji za­si­lił jego pry­wat­ny fun­dusz re­pre­zen­ta­cyj­ny. Gra­żyn­ka do tej pory niczego nie podejrzewała i chwa­li­ła się fi­ra­na­mi przed każdą ko­le­żan­ką. Pod­czas prze­pro­wadz­ki tka­ni­na była trak­to­wa­na nie­mal jak świę­ta re­li­kwia.

Ja­nusz znał się na ma­te­ria­łach le­piej od żony. Wie­dział, że syn­te­tycz­na tan­de­ta wi­szą­ca w oknie ma tylko jedną za­le­tę – pali się szyb­ko i spek­ta­ku­lar­nie.

– Może być tylko jeden Ja­nusz Alfa – rzekł Wi­śniew­ski, sta­ra­jąc się jak naj­le­piej na­śla­do­wać ton głosu bo­ha­te­rów fil­mów akcji z lat osiem­dzie­sią­tych.

Za­pa­lar­ka ze­tknę­ła się z ma­te­ria­łem, który w ciągu kilku se­kund w ca­ło­ści po­chło­nął ogień. Po­li­me­ro­wa struk­tu­ra fi­ra­ny to­pi­ła się pod wpły­wem tem­pe­ra­tu­ry, przylegając do cia­ła wi­ją­ce­go się w ago­nii stwo­ra. Po chwi­li za­bój­cza pleśń po­rzu­ci­ła formę Ja­nu­sza i po­now­nie była jedynie bez­kształt­ną czar­ną mazią, pró­bu­ją­cą de­spe­rac­ko wy­rwać się z pło­ną­cej pu­łap­ki.

Ciem­na masa coraz bar­dziej zmniejszała objętość, wraz z do­ga­sa­ją­cy­mi stopniowo pło­mie­nia­mi. Ja­nusz ostroż­nie szturch­nął ża­rzą­cą się kupkę po­pio­łów mopem. Z wnę­trza wy­strze­lił po­je­dyn­czy palec, który Ja­nusz zi­den­ty­fi­ko­wał jako środ­ko­wy jego pra­wej dłoni. To jesz­cze nie był ko­niec. A Wi­śniew­ski za­wsze do­pro­wa­dzał spra­wy do końca. Zde­cy­do­wa­nym ru­chem zgar­nął wy­su­szo­ną maź na szu­fel­kę i wraz z nią wpa­ko­wał do pie­kar­ni­ka. Na­sta­wił mak­sy­mal­ną tem­pe­ra­tu­rę i cze­kał.

Z po­cząt­ku nie dzia­ło się nic. Po chwi­li jed­nak, wnę­trze pie­kar­ni­ka roz­bły­sło ni­czym kula dys­ko­te­ko­wa. Masa za­czę­ła po­wo­li pęcz­nieć, zmie­nia­jąc jed­no­cze­śnie barwy jak w ka­lej­do­sko­pie. W kuch­ni roz­le­gło się ni­skie, zło­wro­gie bu­cze­nie. Ja­nusz ostat­nio sły­szał taki dźwięk do­cho­dzą­cy z ku­pio­nej oka­zyj­nie sta­rej ma­szy­ny sor­tu­ją­cej, tuż przed tym, jak stwo­rzy­ła w ma­ga­zy­nie wakat dla Dimy.

Wi­śniew­ski od cza­sów stu­diów chyba nigdy nie biegł tak szyb­ko. Mijał wła­śnie ze­wnętrz­ną bramę, gdy w po­wie­trzu prze­mknę­ła ogłu­sza­ją­ca fala wy­bu­chu. Dy­rek­tor padł na zie­mię, lecz nie po­czuł ude­rze­nia żad­nych odłam­ków. Wstał po­wo­li, otrze­pał spodnie od dresu i spoj­rzał na dom. Reszt­ki re­zy­den­cji to­nę­ły w ob­ję­ciach sza­le­ją­cych pło­mie­ni. Wi­śniew­ski ze smut­kiem wpa­try­wał się w ję­zy­ki ognia. Czyż­by się ze­sta­rzał, a jego szczę­ście i zmysł do in­te­re­sów ule­gły stę­pie­niu?

Do­pie­ro wtedy przy­po­mniał sobie, że praw­nik, który był wła­ści­cie­lem domu, mu­siał nie żyć od co naj­mniej kilku ty­go­dni. Po­śred­nik, który go re­pre­zen­to­wał, albo był w zmo­wie z ple­śnią, albo był jej czę­ścią. Tak czy ina­czej, do­pu­ścił się oszu­stwa i po­świad­cze­nia nie­praw­dy. Może go po­zwać. I no­ta­riu­sza, za nie­do­peł­nie­nie na­le­ży­tej sta­ran­no­ści. Uśmiech po­wró­cił na mi­sio­wa­tą twarz Ja­nu­sza. Być może jesz­cze na tej awan­tu­rze za­ro­bi.

Od stro­ny drogi do­biegł go dźwięk kół sa­mo­cho­du, to­czą­cych się po żwi­ro­wej dro­dze.

– Dy­rek­to­rze, wszyst­ko w po­rząd­ku?!? – roz­legł się pełen nie­po­ko­ju okrzyk Arecz­ka. – Jest pan ranny?

– Wszyst­ko jest do­sko­na­le, Arecz­ku – oznaj­mił Ja­nusz, wciąż wy­szcze­rzo­ny od ucha do ucha. – Ale skąd ty się tu wzią­łeś? Po­wie­dział ci… to zna­czy po­wie­dzia­łem, żebyś nie przy­jeż­dżał.

– To praw­da… – za­czął nie­pew­nie Ar­ka­diusz. – Ale był pan dla mnie taki miły! Kiedy kazał mi pan po­zdro­wić matkę, wie­dzia­łem, że coś jest nie tak. Bałem się, że coś sobie pan zrobi.

– Oj, Arecz­ku, Arecz­ku, nic nie ro­zu­miesz. I ty się dzi­wisz czemu płacę ci naj­niż­szą kra­jo­wą. Ale skoro już je­steś, to wsia­daj, za­wie­ziesz mnie do mia­sta.

Gdy za­pi­na­li pasy, w ka­bi­nie roz­legł się głów­ny motyw mu­zycz­ny z “Ojca Chrzest­ne­go”. Ja­nusz ode­brał te­le­fon.

– Tak, Gra­żyn­ko?… Nie, dałem im kasę, żeby sobie coś ku­pi­li… Za­cze­kaj z od­bie­ra­niem dzie­cia­ków, zaraz będę u cie­bie, mu­si­my o czymś po­ga­dać… Tak, ni­g­dzie się nie ru­szaj… Po­ra­dzą sobie, są już duzi… Co?!? Z czym te ka­nap­ki im zro­bi­łaś?… Zmia­na pla­nów, jadę po dzie­cia­ki, a ty zo­stań gdzie je­steś.

Dy­rek­tor Ja­nusz Wi­śniew­ski roz­łą­czył się i wes­tchnął cięż­ko. Za­wsze wszyst­ko na jego gło­wie.

– Arecz­ku, masz przy sobie te środ­ki grzy­bo­bój­cze, o które pro­si­łem?

– Jasne sze­fie – po­twier­dził en­tu­zja­stycz­nie Ar­ka­diusz – wszyst­ko wedle pana po­le­ceń.

– Do­brze. Co byś po­wie­dział na po­wrót do szko­ły?