Upadły kórl

Tar­log wziął głę­bo­ki wdech i po­li­czył do trzech, za­wsze to robił gdy przy­stę­po­wał do po­je­dyn­ku, jed­nak tym razem na­prze­ciw niemu stał nie czło­wiek, lecz be­stia.

Bo­ha­ter nie od­wra­cał wzro­ku od stwo­ra, nie mógł tego zro­bić, jeden ruch prze­ciw­ni­ka z ła­two­ścią prze­trą­ci mu kark, wo­jow­nik był pod wra­że­niem ma­je­sta­tycz­no­ści stwo­ra, wiel­kie­go na dwóch ro­słych męż­czyzn, z fu­trem czar­nym jak wę­giel i z ostry­mi zę­ba­mi zdol­ny­mi prze­bić każdy pan­cerz.

Tar­log wie­dział, że bę­dzie miał tylko jedną szan­sę na za­bi­cie stwo­ra, zanim zo­sta­nie roz­szar­pa­ny.

Stwór przy­stą­pił do szar­ży.

– Jeden – po­wie­dział do sie­bie.

Be­stia była już bli­sko.

– Dwa – mówił dalej spo­koj­nym gło­sem.

Zwie­rzę otwo­rzy­ło pasz­czę i z im­pe­tem za­mknę­ło, chcąc tra­fić swego prze­ciw­ni­ka.

– Trzy – krzyk­nął ro­biąc unik i wbi­ja­jąc miecz w głowę stwo­ra.

Kre­atu­ra za­wy­ła, padło na zie­mię i prze­sta­ło się ru­szać.

 Tar­log wy­cią­gnął miecz z głowy stwo­ra, wyjął szmat­kę z kie­sze­ni, wy­tarł krew i ją scho­wał, póź­niej to samo zro­bił z bro­nią.

Ktoś za­czął kla­skać.

Bo­ha­ter ob­ró­ciw­szy się za sie­bie, zo­ba­czył star­ca, do­brze ubra­ne­go, na pierw­szy rzut oka wy­da­wał się kup­cem.

– Brawo! – krzyk­nął. – Jest Pan zna­ko­mi­tym łowcą, panie Tar­log.

– Skąd znasz moje imię? – za­py­tał za­in­try­go­wa­ny.

– Na­zy­wam się Dagat. – Zi­gno­ro­wał py­ta­nie. – Mam dla Pana pro­po­zy­cję.

– Niby jaką? – za­cie­ka­wił się.

– Chcę, żeby Pan zabił dla mnie go­le­ma ka­mien­ne­go. – Sta­ru­szek przy­cup­nął na ka­mie­niu.

– Ro­zu­miem, że płaci Pan dużo. – Tar­log skrzy­żo­wał ręce. – Go­le­my ka­mien­ne to twar­de skur­czy­by­ki.

– Sama isto­ta to nie pro­blem – wes­tchnął. – Pro­ble­mem jest jego lo­ka­li­za­cja. Niech Pan powie? Boi się Pan prze­klę­tych miejsc?

– Bał bym się, acz­kol­wiek takie miej­sca nie ist­nie­ją. – Bo­ha­ter od­wró­cił się w stro­nę stwo­ra.

– Zna­ko­mi­cie – ku­piec się uśmiech­nął sze­ro­ko. – Za­gnieź­dził się w sta­rych ru­inach mia­sta Arant.

– Ro­zu­miem. – Tar­log wyjął mały nóż z buta i za­czął wy­ci­nać ogon. – To ile Pan płaci?

– Dzie­sięć ty­sią­ce monet. – Roz­ło­żył ręce.

Tar­log my­ślał, że się prze­sły­szał, tyle monet mógł­by kupić sobie zamek.

– Skąd mam wie­dzieć, że mnie nie oszu­kasz? – Prze­rwał pracę.

Dagat wy­cią­gnął za sie­bie ni­czym kró­li­ka z ka­pe­lu­sza dwa miesz­ki i podał Tar­lo­go­wi.

Bo­ha­ter wstał i wziął do ręki cięż­kie sakwy.

– Dwa ty­sią­ce monet – od­parł. – Resz­ta gdy przy­nie­siesz serce go­le­ma.

Tymi sło­wa­mi sta­ru­szek od­wró­cił się i chciał już iść.

– Chwi­la! – krzyk­nął Tar­log. – Gdzie póź­niej mam cię zna­łeś, panie.

– W tym oto miej­scu – od­po­wie­dział. – Do­kład­nie za dwa dni. 

Od­szedł i zo­sta­wił Tar­lo­ga sa­me­go.

– No to zo­sta­li­śmy sami – po­wie­dział pa­trząc się na tru­chło. – Trze­ba za cie­bie ode­brać na­gro­dę.

Tar­log do­koń­czył od­ci­na­nie ogona.

 

***

Tar­log stał zaraz przy bra­mie wjaz­do­wej do upa­dłe­go mia­sta, przy­naj­mniej my­ślał, że to ona, po gru­zach cięż­ko było co­kol­wiek po­wie­dzieć, ale to nie miało zna­cze­nia, li­czy­ło się, że do­tarł.

– Gdy­bym był go­le­mem, gdzie bym się scho­wał – po­wie­dział do sie­bie. – Pew­nie tam gdzie duże sku­pi­sko magii.

– W pa­ła­cu – od­parł ta­jem­ni­czy głos za ple­ców bo­ha­te­ra.

Tar­log od­wró­cił się i zo­ba­czył męż­czy­znę sie­dzą­ce­go na gru­zach.

– Witaj panie – przy­wi­tał się. – Czemu aku­rat w pa­ła­cu?

– Tam Król Kwia­tów zszedł na złą drogę uży­wa­jąc czar­nej magii – za­czął mówić.

– Król Kwia­tów? – Tar­log skrzy­żo­wał ręce.

– Nie sły­sza­łeś panie o nim? – za­py­tał, lecz nie cze­kał na od­po­wiedź. – Był tak samo spra­wie­dli­wym wład­cą jak i pięk­nym, lud go ko­chał, lecz za­bi­ła go czar­na magia, którą po­ta­jem­nie prak­ty­ko­wał, a wraz z nim wszyst­kich jego pod­da­nych.

– Teraz wiem skąd nazwa "na­wie­dzo­ne mia­sto" – po­wie­dział Tar­log.

– To tylko le­gen­da. – Nie­zna­jo­my ze­sko­czył z gru­zów. – mia­sto upa­dło bo lu­dzie się z niego wy­pro­wa­dzi­li i nikt nie wie dla­cze­go, a już żaden miesz­ka­niec nie żyje, więc się pew­nie nie do­wie­my.

– Cóż – Tar­log wes­tchnął. – Za­wsze to jakiś trop.

– Jak ci na imię, panie? – zadał py­ta­nie.

– Karat – przed­sta­wił się po­da­jąc dłoń. – Je­stem tu z po­le­ce­nia sta­rusz­ka, znam plany mia­sta i mam być twoim prze­wod­ni­kiem.

– Widzę, że bar­dzo mu za­le­ży na go­le­mie. – Tar­log podał rękę.

– Chcę za­cząć tu wy­ko­pa­li­ska, lecz stwór mu wadzi – spoj­rzał w stro­nę gru­zów.

 – Ro­zu­miem – Tar­log przy­tak­nął. – Pro­wadź zatem.

Dwaj bo­ha­te­ro­wie wkro­czy­li do mia­sta, kie­ru­jąc się do pa­ła­cu, a przy­naj­mniej tak twier­dził Karat, co jakiś czas mi­ja­li gruzy do­mostw lub cze­goś na ich wzór, lecz naj­bar­dziej za­dzi­wia­ją­ce było brak ja­kiej­kol­wiek ro­ślin­no­ści, drze­wa rosły spo­ra­dycz­nie, a jak się zda­rza­ły zda­wa­ły się uschnię­te, jakby to­czy­ła je jakąś cho­ro­ba.

– Zaraz – Karat się za­trzy­mał. – Wi­dzia­łeś to?

– Nie – za­czął szu­kać wzro­kiem.

– Jakby dziec­ko? – wska­zał pal­cem. – Tam za ro­giem. 

Karat przy­spie­szył kroku zo­sta­wia­jąc Tar­lo­ga z tyłu i wszedł za win­kiel, lecz gdy bo­ha­ter do­tarł tam, jego przy­ja­ciel znik­nął.

 – Co na bogów – po­wie­dział zdzi­wio­ny.

Roz­glą­dał się to w prawo to w lewo, lecz nie wi­dział kom­pa­na, chciał za­wo­łać, lecz coś mu pod­po­wie­dzia­ło, żeby le­piej tego nie robić, coś z tym miej­scem jed­nak było nie tak.

Tar­log był zmu­szo­ny kon­ty­nu­ować wę­drów­kę sam.

Zda­wa­ło się, że idzie go­dzi­na­mi, może fak­tycz­nie tak było, słoń­ce już po­wo­li za­cho­dzi­ło, bę­dzie mu­siał spę­dzić w tych ru­inach noc, nie uśmie­cha­ło mu się na tą myśl.

 Wę­dro­wał dalej, cza­sa­mi miał wra­że­nie, że ktoś go śle­dzi, może fak­tycz­nie tak było? Wi­dział cie­nie prze­my­ka­ją­ce mię­dzy alej­ka­mi, gruzy sy­pią­ce się z góry, a cza­sem nawet szep­ty, ale to tylko jego głowa, nie mogło być ina­czej, nie może tu zo­stać, musi się wy­do­stać, coś mu pod­po­wia­da­ło, że nie ujrzy na­stęp­nych po­ran­nych pro­mie­ni.

Dal­szy marsz przy­po­mi­nał walkę, jakby samo po­wie­trze po­wstrzy­my­wa­ło od wę­drów­ki dalej.

Upadł. 

Nie mógł już iść, lecz ostat­ni­mi si­ła­mi pod­niósł głowę i uj­rzał pałac.

 

***

Tar­log pod­niósł się z bruku i za­czął iść w stro­nę drzwi wej­ścio­wych.

Teraz do­pie­ro zdał sobie spra­wę, że za­miast ucie­kać z mia­sta, chce wejść do tego prze­klę­te­go pa­ła­cu.

Otwo­rzył wrota i zo­ba­czył wiel­ką sale, nie na­ru­szo­ną przez czas, na jej końcu był tron wy­da­wał się zro­bio­ny z cier­ni, a na tro­nie po­stać w czar­nym pan­ce­rzu. Trup.

– Król Kwia­tów? – zadał sobie py­ta­nie, lecz znał od­po­wiedź.

Tar­log pod­szedł do po­ło­wy sali, gdy nagle nie­bosz­czyk na tro­nie pod­niósł głowę i po­pa­trzył w stro­nę bo­ha­te­ra, jego oczy były puste.

To nie był trup. Wy­glą­dał blado, a po­licz­ki miał za­pad­nię­te, ale zde­cy­do­wa­nie żył.

Wstał i pod­szedł do Tar­lo­ga.

Bo­ha­ter jak za spra­wą czaru nie mógł się ru­szyć, król wy­cią­gnął rękę, do­tknął twa­rzy bo­ha­te­ra i spoj­rzał mu pro­sto w oczy, mimo swej pust­ki było coś w nich ży­we­go, głę­bo­ko ukry­te­go w pu­stej sko­ru­pie ciała.

Zna­lazł się w innym miej­scu. Nie. Był w tym samym, lecz w innym cza­sie i nie był już Tar­lo­giem, lecz Kró­lem Kwia­tów.