Mgliste Słowa

Słowa uciekają znów, lepkie od jesieni, mgła owija oddechy ludzi, którzy nie widzą nic, co ponad nimi. Ten miesiąc jest lepki od słów, ta pora roku, słowa w niej grzęzną, plączą się w jej błocie, tworzą zlepki, zalążki zdań, bezwiednie poruszając umysły i dusze ludzi, którzy ich nigdy nie przeczytają. 

Być może zobaczą je, kiedy zamkną oczy, kiedy sen wkradnie się pod powieki i przykryje wszystko innym rodzajem mgły. Być może wtedy te lepkie, listopadowe słowa uniosą się razem z mgłą i wejdą do ludzkich domów, pod ich kołdry, położą się na poduszkach i będą im śnić mgliste sny o niczym. O świcie pozostanie po nich jedynie smuga na oknie, para, albo delikatny szron wspomnień, który zniknie wraz z nadejściem dnia. 

Słowa znów uciekną, na kilka godzin, na dzień, na czas słońca, pracy, codzienności, przetrwania. Wrócą po zmroku, który przychodzi teraz coraz wcześniej. Słowa preferują ciemność, delikatnie oświetloną ciszą, melancholią i nutką szaleństwa. 

Słowa preferują jesień.

Spała, śniła bezbarwne sny o słowach wśród mgieł.

Dzwony. 

Pobliska świątynia zaprasza wiernych na celebrację dnia. Nie zaprasza, rozkazuje. Nachalnym, nieznoszącym sprzeciwu, wwiercającym się w uszy skrzekotem dzwonów, które znowu będą jej dźwięczeć w głowie cały dzień. Budzą ją codziennie i codziennie idzie z nimi spać. Codziennie ból głowy przeradza się w serce dzwonu, które obija się o jej czaszkę coraz mocniej i mocniej. Czeka, aż przebije się na wylot. Liczy na to.

Religia stopniowo pochłonęła planetę, kiedy to się stało. Na początku ludzie dziękowali swoim bogom, a później zaczęli prosić ich o zbawienie, przebaczenie, nagrodę, albo karę, w zależności od tego, kogo zapytać. Nie jest istotne to, o co prosili, ale to, dlaczego czuli przymus modłów. Nienawidziła ich za to. Nienawidziła też tego, że ich nienawidzi, czy może tego, że w ogóle o nich myśli. 

Ona sama nigdy nie poczuła konieczności obcowania z majestatem boga, czy też bogów, bo w pewnym momencie wszystkie religie i tak złączyły się w jeden dziwny, zagmatwany byt, który niczym hydra pluł jadem ze wszystkich stron kąsając tych, którzy mu się sprzeciwiali. Jeżeli wyniknęło z tego wydarzenia cokolwiek dobrego, to można powiedzieć, że był tym czymś upadek zorganizowanej religii. Teraz religia była chaosem, do którego ciągnęli masowo ci, którzy jeszcze byli w stanie ciągnąć gdziekolwiek. 

Zdezelowane kościoły, spalone meczety, synagogi, z których rozkradziono co tylko się dało, świątynie hinduistyczne, w których posągi bóstw roztrzaskiwano o podłogi i wszelkie inne miejsca kultu, od Watykanu, po przydrożne kapliczki stały puste lub były wykorzystywane w innych celach. Zostały tylko dzwony i place, na których odbywały się spotkania. Ludzie potrzebowali religii, ale gdzie zwrócić się jeżeli żaden bóg nie słucha? 

Słońce, Księżyc, Wiatr, Ziemia, Ogień, Woda. 

Bogowie i boginie żywiołów wróciły do łask po tysiącleciach zapomnienia i ponownie zasiedli na swoich prawowitych ołtarzach, skradzionych im przez wielkie religie wieki temu. 

 Codziennie ludzie tłumnie celebrowali wschód i zachód Słońca, niemal każdy znał kalendarz faz Księżyca, a główne miejsce wśród nowych-starych bogów i bogiń zajmowała Ziemia, którą znów nazwano Gają. Tak, ludzie wrócili do dawnych prawd i obyczajów z nadzieją, że to ich uchroni. Oczywiście nie wszyscy ludzie. Tessa nie lubiła zabobonów ani teraz, ani wcześniej, ani nie polubi ich w przyszłości. Irytowały ją zarówno one, jak i ich nachalni wyznawcy. Wygląda na to, że jeżeli człowiek nie wierzy w coś wyjątkowo mocno, to nie zmieni tego nawet apokalipsa.