Maluch

– Od dziec­ka lu­bi­łem auta. Małe, duże, śred­nie, czar­ne, białe czy ko­lo­ro­we. Spor­to­we, ty­po­we oso­bów­ki, mi­ni-va­ny, cho­le­ra – czu­łem nawet jakąś nie­od­par­tą, prze­moż­ną sym­pa­tię do po­wszech­nie znie­na­wi­dzo­nej i uni­wer­sal­nie uwa­ża­nej za pa­skud­ną Mul­ti­pli, odkąd tylko po raz pierw­szy zo­ba­czy­łem jej dzi­wacz­ne, nie­fo­rem­ne kształ­ty.

– Od dzie­ciń­stwa, mówi pan. – Dok­tor­ka za­ło­ży­ła nogę na nogę i przyj­rza­ła mi się ba­daw­czo zza oku­la­rów w pro­sto­kąt­nych, dru­cia­nych opraw­kach. – Czy chciał­by pan może opo­wie­dzieć o nim coś wię­cej?

– Nie wiem co tu dużo gadać – żach­ną­łem się. – Ro­dzi­na jak ro­dzi­na. Taka cał­kiem nor­mal­na jak na pol­skie stan­dar­dy, a przy­naj­mniej tak mi się wy­da­je. Nigdy się u nas jakoś bar­dzo nie prze­le­wa­ło. Matka ro­bi­ła jako kel­ner­ka przez jakiś czas w je­dy­nym barze we wsi, ale potem coś jej strze­li­ło w ko­la­nie i mu­sia­ła zre­zy­gno­wać. Oj­ciec był stró­żem noc­nym tu nie­da­le­ko, w Zamku Krzy­żac­kim, zna­czy się w mu­zeum. Wy­cho­dził w nocy i wra­cał nad ranem, a za dnia głów­nie spał. Cza­sem zja­dał z nami obiad jak się obu­dził na czas. Nie ga­da­li­śmy zbyt wiele. Week­en­dy za to miał wolne i dużo gazet czy­tał. Głów­nie mo­to­ry­za­cyj­nych, też bar­dzo lubił sa­mo­cho­dy. Mimo, że stać go było co naj­wy­żej na to nasze stare Punto, któ­rym jeź­dził dobre dwa­dzie­ścia lat, jak nie le­piej. Czło­wiek za­wsze może jed­nak ma­rzyć, co nie? Chyba mam to po nim – mi­łość do aut, zna­czy się.

– Więc mówi pan, że pań­ska fa­scy­na­cja to ro­dzin­na cecha. – Le­kar­ka za­czę­ła ryt­micz­nie ude­rzać dłu­go­pi­sem w stół. Strasz­nie iry­to­wał mnie ten dźwięk. Nie mia­łem jed­nak od­wa­gi kazać jej prze­stać. Przy­po­mi­nał mi też o czymś, czymś waż­nym, ale za cho­le­rę nie byłem w sta­nie po­wie­dzieć o czym do­kład­nie.

Stuk, puk, stuk, puk…

– Chyba pora cof­nąć się do mo­men­tu, kiedy to wszyst­ko się za­czę­ło. Pa­mię­ta pan ten dzień?

– Tak, w sumie to dość wy­raź­nie.

– Pro­szę mi opo­wie­dzieć.

Co tu dużo gadać, dzień jak dzień. Cał­kiem nor­mal­ny w sumie. Sze­dłem aku­rat ulicą, wra­ca­jąc z pracy do domu. Choć lu­bi­łem jeź­dzić autem, to ro­bo­tę mia­łem tuż za win­klem, więc szko­da pa­li­wa, zwłasz­cza przy obec­nych ce­nach.

Także wra­ca­łem sobie, już mia­łem odbić w prawo, na moją ulicę, kiedy nagle przy­sta­ną­łem. Coś przy­ku­ło moją uwagę – coś ab­so­lut­nie pięk­ne­go.

Na chod­ni­ku stało nic in­ne­go, jak le­gen­dar­ny Fiat 126p, zwany tu w Pol­sce „Ma­lu­chem” chyba odkąd tylko się po­ja­wił. W roku pan­de­micz­nym mu­siał mieć co naj­mniej dwa krzy­ży­ki na karku, a pewno i trzy. Mimo to wy­glą­dał wprost cu­dow­nie. Za­dba­ny, lśnią­ca ka­ro­se­ria, od razu rzu­cał się w oczy, a kolor, ach ten kolor – tak pięk­ne­go zło­te­go jesz­cze nie wi­dzia­łem. Zu­peł­nie jakby go do­tknął król Midas, ten z mi­to­lo­gii, co mi ją bab­cia czy­ta­ła, kiedy byłem mały. Za wy­cie­racz­kę we­tknię­ta zo­sta­ła kart­ka A4, zło­żo­na na pół. Kie­ro­wa­ny cie­ka­wo­ścią, zaj­rza­łem do środ­ka.

SPRZE­DAM! CENA: 300 ZŁO­TYCH POL­SKICH, NIE DO NE­GO­CJA­CJI. PŁAT­NOŚĆ TYLKO GO­TÓW­KĄ! DZWO­NIĆ POD NUMER:

66–64–24–913

Przez chwi­lę nie wie­rzy­łem wła­snym oczom. Przede mną stała żywa le­gen­da, praw­dzi­wy za­by­tek wło­skiej, a póź­niej pol­skiej mo­to­ry­za­cji, a koleś albo też babka chcie­li za niego ledwo trzy stówki? Co praw­da mia­łem swoją brykę, ale prze­cież war­tość ko­lek­cjo­ner­ska tego cacka na ja­kimś Au­to­mo­to czy in­nych oelik­sach wa­ha­ła się od sze­ściu do nawet czter­dzie­stu tau­ze­nów. Czyż­bym tra­fił na kom­plet­ne­go je­le­nia? A może spe­cjal­nie od­pi­co­wa­li ma­lusz­ka, tylko po to, żeby opchnąć go ja­kie­muś fra­je­ro­wi, a pod maską gru­chot miał istny saj­gon i nie po­tra­fił nawet ru­szyć z miej­sca?

– Raz się żyje – po­my­śla­łem, po czym za­czą­łem wy­stu­ki­wać cyfry na kla­wia­tu­rze ekra­no­wej smart­fo­na. Tro­chę mu­sia­łem po­cze­kać, ale po szó­stym sy­gna­le usły­sza­łem głos po dru­giej stro­nie słu­chaw­ki. Po praw­dzie spo­dzie­wa­łem się ja­kie­goś sta­rusz­ka, ledwo ogar­nia­ją­ce­go co się dzie­je do­oko­ła, który po pro­stu chciał po­zbyć się swo­je­go ma­łe­go ca­cusz­ka. Za­pew­ne z po­wo­du tego, że i tak już go nie uży­wał, a przy obec­nych staw­kach pol­skich eme­ry­tur każdy do­dat­ko­wy grosz na leki mógł być na wagę złota. Zdzi­wi­łem się więc, kiedy ode­bra­ła ko­bie­ta, dość młoda są­dząc po gło­sie.

– Mał­go­rza­ta Po­ran­na-Gwiaz­da, w czym mogę pomóc?

– Dobry, Sła­wo­mir Nowak z tej stro­ny. Ja w spra­wie kupna auta.

– Och, to wspa­nia­le, już my­śla­łam, że nikt się nie zgło­si. Ro­zu­miem, że chciał­by pan za­ku­pić dla sie­bie mo­je­go ma­lusz­ka?

– Tak, w rze­czy samej. – Nie wiem czemu, ale strasz­nie roz­czu­li­ło mnie to okre­śle­nie. Nie umiał­bym tego opi­sać, ale w gło­sie roz­mów­czy­ni było coś cie­płe­go i przy­jem­ne­go. Wzbu­dzał za­ufa­nie, a jed­no­cze­śnie su­ge­ro­wał, że bar­dzo chęt­nie umó­wił­byś się z jego wła­ści­ciel­ką na kawę albo coś smacz­ne­go, oczy­wi­ście jeśli tylko by chcia­ła. – Kiedy mógł­bym do­ko­nać tej, no… Trans­ak­cji?

– Choć­by jutro. Czy byłby pan w sta­nie wpaść do STAR Ke­ba­bu na Li­po­wą o go­dzi­nie pięt­na­stej?

– Ależ jak naj­bar­dziej. Miesz­kam nie­da­le­ko, mogę tam być w za­sa­dzie kiedy chcę.

– Zatem je­ste­śmy umó­wie­ni. Dzię­ku­ję i do zo­ba­cze­nia.

Na­ci­sną­łem czer­wo­ną słu­chaw­kę, po czym uśmiech­ną­łem się i scho­wa­łem te­le­fon do kie­sze­ni. Po­mi­mo wszech­obec­nej sza­ro­ści i groź­nych bu­rzo­wych chmur na ho­ry­zon­cie, dzień wydał mi się ni stąd ni zowąd super ra­do­sny i wprost prze­pięk­ny. Po­kle­pa­łem zło­te­go ma­lu­cha po dachu ni­czym do­rod­ną klacz.

– No i eks­tra. Cie­szysz się, ma­leń­stwo? Już jutro bę­dziesz na­le­żeć do mnie.

No spoko – usły­sza­łem nagle tuż nad uchem, jakby spod ziemi nagle wy­rósł jakiś nie­zna­jo­my, po czym szep­nął do mnie zza ple­ców. Ob­ró­ci­łem się gwał­tow­nie, ale ni­ko­go nie zo­ba­czy­łem. Cała ulica była pusta, nie li­cząc dwóch dzie­cia­ków na de­sko­rol­kach na prze­ciw­le­głym chod­ni­ku.

– Hmmm. Mu­sia­łem się prze­sły­szeć – mruk­ną­łem nie­prze­ko­na­ny sam do sie­bie. Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi i ru­szy­łem z po­wro­tem w kie­run­ku domu, nie mogąc się do­cze­kać jutra.

 

***

 

Lokal przy ulicy Li­po­wej nie był spe­cjal­nie wy­szu­ka­ną re­stau­ra­cją. Na­zwał­bym ją nawet ob­skur­ną, ale prze­cież nie przy­sze­dłem tam na obiad, praw­da? Byłem tak pod­ja­ra­ny, że przy­by­łem na miej­sce kwa­drans przed cza­sem. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło jed­nak na to, iż wła­ści­ciel­ka ma­lu­cha się spóź­ni. Nie po­do­ba­ło mi się to, tym bar­dziej, że sto­ją­cy za ladą, rosły Turek z ła­pa­mi wiel­ko­ści ma­łych bo­chen­ków chle­ba łypał na mnie groź­nie, wy­raź­nie nie­za­do­wo­lo­ny, że zaj­mu­ję sto­lik mimo, iż dalej nic nie za­mó­wi­łem. Już mia­łem wstać, by kupić ja­kieś fryt­ki czy coś po­dob­ne­go, gdy nagle nowa klient­ka we­szła do lo­ka­lu, czy­niąc tym nie­znacz­ne po­ru­sze­nie wśród gości.

Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że to z nią mia­łem ubić biz­nes. Wy­glą­da­ła jak jakaś przed­się­bior­czy­ni czy inna kor­po-szczu­rzy­ca – czar­ne jak smoła, gład­ko uli­za­ne krót­kie wło­ski, blada cera, groź­ne spoj­rze­nie i buty na ob­ca­sie. Miała też na sobie gar­niak, w do­dat­ku nie­ty­po­wy, bo czer­wo­ny jak świe­ża krew z rany. Za­sta­na­wia­łem się co taka osoba jak ona w ogóle ro­bi­ła w moim mie­ście, a tym bar­dziej skąd miała ta­kie­go śmiesz­ne­go ma­lu­cha.

Kiedy tylko mnie zo­ba­czy­ła, jej su­ro­wą minę za­stą­pił szcze­ry, ser­decz­ny uśmiech. Mimo, że nigdy się nie spo­tka­li­śmy wy­glą­da­ła, jakby na­praw­dę cie­szy­ła się, że mnie widzi. Ru­szy­ła do mnie spo­koj­nym, pew­nym kro­kiem, ni­czym ko­ci­ca za­zna­cza­ją­ca swój teren.

– Pan Nowak, jak mnie­mam? – za­py­ta­ła, wy­cią­ga­jąc dłoń z uma­lo­wa­ny­mi na czar­no pa­znok­cia­mi.

– Tak, to ja.

– Bar­dzo miło mi po­znać. Mo­że­my od razu przejść do rze­czy czy może chciał­by pan naj­pierw coś za­mó­wić?

– Nie je­stem szcze­gól­nie głod­ny – przy­zna­łem, kom­plet­nie ocza­ro­wa­ny. Nie śmiał­bym tego otwar­cie za­su­ge­ro­wać, ale ab­so­lut­nie nie miał­bym nic prze­ciw­ko, gdyby oprócz sprze­da­ży auta przy­szła-by­ła wła­ści­ciel­ka zgo­dzi­ła się rów­nież na to, by razem ze mną wy­brać się nim na małą, week­en­do­wą wy­ciecz­kę.

– Zatem do dzie­ła. – Biz­ne­swo­man wy­cią­gnę­ła smu­kły palec i po­ka­za­ła wła­ści­cie­lo­wi dło­nią „je­dyn­kę”. Ten je­dy­nie ski­nął głową i za­czął przy­go­to­wy­wać kebsa. Wy­glą­da­ło na to, że sprze­daw­czy­ni na­le­ża­ła do sta­łych by­wal­czyń tej nory. Kto by po­my­ślał?

– Czy ma pan go­tów­kę przy sobie? – za­py­ta­ła pani Mał­go­rza­ta, sia­da­jąc przy naj­bliż­szym wol­nym sto­li­ku.

– Tak tak – po­twier­dzi­łem, przy­sia­da­jąc się.

– Nie trać­my zatem czasu. Oto nie­zbęd­ne do­ku­men­ty.

Przy­znam, iż nie do końca ro­zu­mia­łem czemu tak bar­dzo chce się po­zbyć swo­je­go ma­lusz­ka i tro­chę na­bra­łem po­dej­rzeń. Pa­pie­ro­lo­gia wy­glą­da­ła jed­nak cał­kiem w po­rząd­ku – rocz­nik dwu­ty­sięcz­ny, niski prze­bieg, stan bar­dzo dobry, re­gu­lar­ne prze­glą­dy, ra­chun­ki za na­pra­wy, ksią­żecz­ka ser­wi­so­wa, a w do­dat­ku ta cena! Czu­jąc się nie­mal jak­bym wła­śnie wy­grał w totka, rzu­ci­łem po­bież­nie okiem na wszel­kie pa­pie­ry i pod­pi­sa­łem gdzie trze­ba. Coś o tym, że wła­ści­ciel­ka nie przyj­mu­je zwro­tów ani re­kla­ma­cji, do­dat­ko­wo dowód za­ku­pu, ogól­nie stan­dard. To pierw­sze wy­da­ło mi się tro­chę po­dej­rza­ne, ale w końcu trzy­sta zło­tych to nie aż tak ogrom­ny pie­niądz. Nawet jakby gru­chot wię­cej nie ru­szył albo padł po ty­go­dniu, dalej mógł­bym się po­chwa­lić przed Wald­kiem z pracy i resz­tą zna­jo­mych.

– To chyba wszyst­ko. Kiedy mogę zatem ode­brać to cu­deń­ko?

– W tym mo­men­cie. W za­sa­dzie to nim tutaj pod­je­cha­łam. Po­trze­bu­ję tylko otrzy­mać pie­nią­dze i może pan ru­szać gdzie pan tylko za­pra­gnie. – Pani Mał­go­rza­ta po­now­nie się uśmiech­nę­ła, po czym wy­cią­gnę­ła klu­czyk z kie­sze­ni i po­ło­ży­ła go na stole. Jakaś mała, dzika myśl pod­szep­nę­ła mi, aby go zwę­dzić i ru­szyć w długą, ale mo­men­tal­nie ją od­go­ni­łem. Wy­cią­gną­łem trzy bank­no­ty z kró­lem Ja­gieł­ło i po­ło­ży­łem je obok.

– In­te­re­sy z panem to praw­dzi­wa przy­jem­ność. Po­le­cam się na przy­szłość. – Po­ran­na-Gwiaz­da za­bra­ła kasę z blatu, wsta­ła i opu­ści­ła lokal, po dro­dze od­bie­ra­jąc swo­je­go ke­ba­ba od uczyn­ne­go dry­bla­sa.

Po raz ko­lej­ny tro­chę się zdzi­wi­łem, ale co było robić? Dziw­na czy nie, wła­śnie praw­do­po­dob­nie ubi­łem in­te­res dnia, jeśli nie in­te­res życia. Za­bra­łem klu­czy­ki ze stołu i ru­szy­łem do wyj­ścia. Mi­ja­jąc mnie, Turek jakoś dziw­nie na mnie po­pa­trzył. W jego wzro­ku nie było już daw­nej iry­ta­cji, ale jakaś dzie­cię­ca zło­śli­wość, tak jakby cie­szył się, że zro­bił mi prank po­przez na­sra­nie do mo­je­go ke­ba­ba. Po­mi­mo, że osta­tecz­nie nic nie za­mó­wi­łem.

Przy­spie­szy­łem kroku i wy­sze­dłem na ulicę. Mój złoty, kost­ko­wa­ty ry­dwan zgod­nie z obiet­ni­cą stał za­par­ko­wa­ny na chod­ni­ku tuż przy lo­ka­lu. Czym prę­dzej wsia­dłem więc do środ­ka i od­pa­li­łem. Przy­jem­ny, zna­jo­my war­kot mo­to­ru sil­ni­ka jak zwy­kle za­dzia­łał ko­ją­co. Po­ło­ży­łem dło­nie na pięk­nej, obi­tej wspa­nia­łej ja­ko­ści skórą kie­row­ni­cy.

– Hej, ta­tu­siu. Gdzie je­dzie­my?

Spo­kój i ra­dość mo­men­tal­nie wy­pa­ro­wa­ły. Po­czu­łem jak ob­le­wam się zim­nym potem, a po ple­cach prze­cho­dzą mnie ciar­ki. Zna­łem ten głos. Po­znał­bym go choć­by na końcu świa­ta i przez wiele lat od­dał­bym na­praw­dę wiele, żeby móc go po­now­nie usły­szeć. Ma­dzia – moja mała, ko­cha­na Ma­dzia, moja duma i mały skar­bek. Który nie miał prawa sie­dzieć za mną ani kie­dy­kol­wiek jesz­cze się do mnie ode­zwać, po­nie­waż…

Po­nie­waż Ma­dzia nie żyła.

– Na co cze­ka­my? – za­py­ta­ła po­now­nie osoba za moimi ple­ca­mi. Czu­łem się, jak­bym do­znał pa­ra­li­żu ca­łe­go ciała. Nie śmia­łem po­ru­szyć mię­śniem, a co do­pie­ro zajrzeć w we­wnętrz­ne lu­ster­ko, aby spoj­rzeć na tylne sie­dze­nie.

– A no tak. – Dziew­czyn­ka za­śmia­ła się, ale nie tym pięk­nym, per­li­stym dźwię­kiem, jaki wy­da­wa­ła z sie­bie moja córka w okre­sach ra­do­ści. To bar­dziej przy­po­mi­na­ło kle­ko­ta­nie sta­rych belek. Albo kości. – No prze­cież, za­po­mnia­łam pasa.

Klik.

Ktoś lub coś sie­dzą­ce za mną wsa­dzi­ło ka­wa­łek me­ta­lu do za­pin­ki.

– Strasz­nie się ocią­gasz, ta­tu­siu. – Głos dziec­ka stał się znie­cier­pli­wio­ny. Dziec­ka, które nie mogło, a jed­nak brzmia­ło jak moje. – Po­cze­kaj, po­mo­gę ci.

Nie mam po­ję­cia jakim cudem, ale kiedy mru­gną­łem, byłem już na dro­dze, z rę­ka­mi na kie­row­ni­cy i le­war­kiem na dru­gim biegu. Spró­bo­wa­łem ob­ni­żyć do pierw­sze­go i wy­ha­mo­wać, ale waj­cha ani drgnę­ła, a środ­ko­wy pedał od­mó­wił po­słu­szeń­stwa.

– Nie mo­że­my zwol­nić, tato. Ina­czej się spóź­ni­my – wy­ja­śni­ła Ma­dzia uprzej­mie, spo­koj­nym tonem jakby tłu­ma­czy­ła coś bar­dzo nie­mą­drej oso­bie. – Czy nie mie­li­śmy je­chać do kina? Dzi­siaj Dzień Dziec­ka, pa­mię­tasz? Film zaraz się za­cznie!

Wje­cha­li­śmy na most. Do złu­dze­nia przy­po­mi­nał mi tam­ten z dnia, gdy to się wy­da­rzy­ło. Stare, za­rdze­wia­łe ba­rier­ki, późny wie­czór i ten pa­skud­ny deszcz. Słaba wi­docz­ność, blask re­flek­to­rów nad­jeż­dża­ją­cej z na prze­ciw­ka cię­ża­rów­ki. Wy­prze­dza­łem na cią­głej. Żeby zdą­żyć. Wie­dzia­łem, że nie po­wi­nie­nem był. Wspo­mnie­nia, które tak długo pró­bo­wa­łem wy­rzu­cić z pa­mię­ci po­wró­ci­ły ze zdwo­jo­ną siłą.

– Po­cze­kaj, ta­tu­siu, za­trzy­maj się. Jakiś chło­piec chce wsiąść.

Nie pa­mię­ta­łem, żebym po­now­nie na­ci­snął ha­mu­lec, a mimo to za­dzia­łał od razu. Ma­luch za­ha­mo­wał z pi­skiem opon, a my sta­nę­li­śmy na środ­ku cho­ler­ne­go mostu, tuż nad mrocz­ną, czar­ną tonią rzeki.

– Otwórz, ta­tu­siu. Mówi, że ma na imię Mak­siu i że go znasz. Stoi przy drzwiach dla pi­lo­ta.

Mimo, iż każdy nerw w moim ciele krzy­czał, abym się nie ru­szał od­wró­ci­łem głowę. Nie mógł mieć wię­cej, niż dzie­sięć lat. W miej­scu twa­rzy miał krwa­wą mia­zgę, po­zba­wio­ną jed­ne­go oka i z dru­gim, zwi­sa­ją­cym luźno jak jakaś upior­na ozdo­ba cho­in­ko­wa. Zma­sa­kro­wa­ne usta po­ru­sza­ły się w bez­wied­nych ru­chach pasz­czy ma­leń­kiej ryby wy­rzu­co­nej na brzeg.

– Mówi, że mu­sisz mu oddać za hu­laj­no­gę, którą znisz­czy­łeś. Pyta też czemu go zo­sta­wi­łeś tam­te­go dnia. Mówi, że jesz­cze żył kiedy od­jeż­dża­łeś i gdy­byś tylko za­dzwo­nił po ka­ret­kę, być może żyłby dalej.

Zjawa za­czę­ła szar­pać za klam­kę i ude­rzać ryt­micz­nie głową o szybę, beł­ko­cząc coś przy tym. Po każ­dym, głu­chym łup krwi­sta smuga na szkle coraz bar­dziej się po­więk­sza­ła.

Wci­sną­łem gaz do dechy – tym razem ma­luch usłu­chał mo­je­go roz­ka­zu. Sil­nik za­war­ko­tał ostrze­gaw­czo, a ja mo­men­tal­nie prze­rzu­ci­łem bieg na trój­kę, a potem na czwór­kę.

– Czemu? Czemu mi to ro­bisz? – za­py­ta­łem.

– Bo to już czas, ta­tu­siu. Czas, żebyś wró­cił do domu.

– Dokąd? – za­py­ta­łem i wbrew lep­sze­mu osą­do­wi ob­ró­ci­łem się. Na tyl­nym sie­dze­niu fak­tycz­nie spo­czy­wa­ła moja có­recz­ka. Tyle, że bez głowy, tak samo, jak tam­te­go dnia. Wrza­sną­łem i stra­ci­łem pa­no­wa­nie nad kie­row­ni­cą. Gdyby tak się nie stało, być może zdą­żył­bym wy­mi­nąć cię­ża­rów­kę, która wła­śnie wpa­dła w po­ślizg.

A może nie.

 

***

 

– No i ge­ne­ral­nie tak to wy­glą­da­ło – po­in­for­mo­wa­łem panią psy­cho­te­ra­peut­kę. Ryt­micz­ne stu­ka­nie dłu­go­pi­su usta­ło. W końcu przy­po­mnia­łem sobie z czym ko­ja­rzył mi się ten dźwięk. Ob­ca­sy ude­rza­ją­ce o pod­ło­gę re­stau­ra­cji tam­te­go dnia brzmia­ły pra­wie iden­tycz­nie. Przy­po­mnia­łem sobie, że przy­wo­dzi­ły też na myśl inny, zna­jo­my dźwięk.

Ko­py­ta – brzmia­ły jak ko­py­ta.

– Okej, tyle po­trze­bo­wa­łam wie­dzieć. Dzię­ku­ję za roz­mo­wę. Do jutra – po­in­for­mo­wa­ła mnie młoda dama i wsta­ła z krze­sła.

– Co? To tyle? A jakaś dia­gno­za, wnio­ski? Kon­klu­zje? Co­kol­wiek?

– Nie będą panu po­trzeb­ne. Naj­waż­niej­sze, że wró­cił pan do domu. – Te­ra­peut­ka ścią­gnę­ła oku­la­ry i uśmiech­nę­ła się ser­decz­nie. Do­pie­ro wtedy roz­po­zna­łem w niej panią Mał­go­rza­tę.

– Ale, ale… – Za­czą­łem się jąkać. – Jak to? Prze­cież…

– Je­ste­śmy w Sztu­mie? Ależ nie, panie Sław­ku. Wszak to nie tutaj się pan uro­dził. Oboje do­brze wiemy, że po­cho­dzi pan z małej wio­ski nie­opo­dal. Pie­kło, o ile do­brze pa­mię­tam. – Nadal uśmiech­nię­ta Po­ran­na-Gwiaz­da ru­szy­ła w kie­run­ku wyj­ścia. Do­pie­ro wtedy zo­rien­to­wa­łem się, że w po­ko­ju nie było żad­nych okien ani też in­ne­go wyj­ścia niż drzwi, do któ­rych zmie­rza­ła. Mimo, iż chcia­łem jak naj­szyb­ciej uciec nie po­tra­fi­łem wstać z fo­te­la, tak jakby ktoś mnie do niego przy­kle­ił.

– No i je­ste­śmy – po­in­for­mo­wa­ła pani Mał­go­rza­ta. – Mi­łe­go dnia życzę.

Po czym otwo­rzy­ła drzwi i za­trza­snę­ła je z hu­kiem. Zo­sta­łem w cał­ko­wi­tych ciem­no­ściach. I potem nie było już nic – tylko ciem­ność.

Od dziec­ka lu­bi­łem auta…