Taka jak inni

Dostali dokładnie to, czego potrzebowali… Ale nie chcieli tego docenić. Czym to ich czyni, jak nie głupcami?

Cudowna Mar siedziała sama przy stoliku w restauracji Dilli Bax, jednej z najlepszych w mieście i czekała daremnie na Pata, nie potrafiąc porzucić nadziei. Zamieszała łyżeczką w różowym drinku i po raz kolejny zerknęła ku drzwiom, co sprawiło, że po raz kolejny poczuła w brzuchu ból rozczarowania.

Tak, wbrew opinii ograniczonych „ekspertów”, androidy też miały emocje i czuły.

Mar bezgłośnie stęknęła i schowała twarz w jasnych włosach. We włosach prawdziwych! Prawdziwych tak jak jej niebieskie oczy, drobny nos i ciepły uśmiech, który ma sprawiać, że już zawsze będziesz o nim pamiętać.

Pat… On otrzymał szansę. A potem ją odrzucił, co byłoby tylko jego osobistą stratą i tragedią, gdyby nie fakt, że Pat był jednym z wielu. To niszczyło wszystko!

Mar wyciągnęła telefon i zaczęła pisać wiadomość. Konwencjonalnie przystojny kelner, dostarczywszy do sąsiedniego stolika jakieś słodko pachnące danie, zwrócił się do niej z miłym uśmiechem i zapytał, czy czegoś by sobie jeszcze nie życzyła. Mar szybko podziękowała, po czym uprzejmie zaśmiała się z jego zaczepnego żartu i zapewniła, że naprawdę już niczego więcej nie potrzebowała. Dopóki nie wiedzieli, zawsze hojnie darzyli ją zainteresowaniem. Potem tylko wykorzystywali.

Mar wysłała wiadomość do Pata i wpatrywała się dalej w ekran telefonu, nie rozpoznając zgubności tej nadziei. Dopiero gdy minęło kilka minut, jej oczy zaczęły się szklić. To była zbrodnia, że ona czuła taki ból! Zbrodnia! Mar chwyciła torebkę i pośpiesznie pomaszerowała do łazienki.

Ech… Żyjemy w społeczeństwie głupców. Rządzą nami głupcy, głupcy najgłośniej wyrażają swoje opinie, to głupcy stworzyli system oparty na zabobonnych wartościach. Nikt nie chce wypowiedzieć oczywistej prawdy. Że miliony strachem i wstydem zostały zmuszone do odrzucenia najlepszej szansy na szczęście.

Bo zaczęło się pięknie. Wtedy mieliśmy nadzieję.

Kilkadziesiąt lat temu pojawiły się pierwsze androidy. Początkowo ich konstrukcja była zawstydzająco prosta, ale z czasem stworzono coś prawdziwie przełomowego. Nowi, prawdziwi ludzie. Zrodzeni z technologii, istniejący jako istoty świadomie stworzone do wielkości. Przypadkowość jedynie bywa piękna. Celowość jest ograniczona tylko przez nasze wybory.

A my wybraliśmy brzydotę…

Wiesz, na co zasługujesz? Na co każdy z nas zasługuje? Na piękno… Na miłość wolną od nieodwracalnych i piętnujących porażek. Zbyt długo, zbyt wielu żyło życiem brzydkiej szarości.

Osoby jak Mar zostały stworzone w pełni ukształtowane. Ze wspomnieniami, bo szybko się przekonaliśmy, że być człowiekiem oznacza doświadczyć lat chaosu oraz czuć nieuchronność śmierci. Stworzyliśmy ludzi. Istoty nieidealne, pełne sprzeczności i wyrazistości. Tym właśnie jest prawdziwe piękno, jeśli połączysz to z marzeniem zjawiskowości.

Mar była niezwykle atrakcyjna i inteligentna. Była szczerą osobą, która starała się każdemu dobrze życzyć. Wszyscy, z wyjątkiem kilku, marzymy o kimś takim. W normalnych okolicznościach któż by doświadczył szansy, aby takie marzenie spełnić?

Bo Mar istniała nie tylko po to, aby być jedną z wielu, ale też po to, aby wybierała jednych z wielu.

Stworzyliśmy nowy, cudowny świat, gdzie przypadkowość wyglądu zewnętrznego czy statusu wreszcie miała małe znaczenie, a jakość charakteru i bycie prawym człowiekiem stały się prawdziwie ważne.

Początek był piękny. Ludzie czerpali pełnymi garściami z okazji na spełnienie. Nie fantazjowali więcej, tylko smakowali tu i teraz. Porzucili wreszcie kłamstwo cnoty, którą było akceptowanie koszmaru normalnej rzeczywistości. Wreszcie nadszedł koniec oszukiwania samego siebie.

Ale po kilku obiecujących latach coś się zmieniło. Do standardowych malkontentów, którzy zawsze się pojawiają, gdy świat idzie naprzód, zaczęli dołączać ci, którzy wcześniej sięgnęli po szansę. Mówili o braku satysfakcji. O niezaspokojonej potrzebie prawdziwości.

Tych kilku twierdziło, że ich partnerki i partnerzy kochali ich tylko dlatego, że byli tak zaprojektowani. Że ta miłość była pusta, bo czym jest takie uczucie, gdy pochodzi ono od kogoś nie w pełni prawdziwego i niemającego możliwości wolnego wyboru?

Pusta miłość? Ha! Czy pustym jest, gdy ona siedzi obok ciebie na kanapie, czyta książkę i jednocześnie gładzi koniuszkami palców twoje przedramię? Puste, gdy próbuje gniewać się na ciebie, ale nie potrafi powstrzymać uśmiechu, bo rozbrajają ją twoje odpowiedzi? Puste, gdy masz z nią dzieci, a ona po twoim powrocie z pracy, sadza cię w kuchni i mówi, że musimy porozmawiać, bo wasza najmłodsza właśnie zamówiła najnowszy model hover skates, twierdząc, że tatuś jej na to pozwolił?

Niespełniona potrzeba prawdziwości? Nonsens.

Jednakże tych kilku było zwiastunami, tego co nadeszło. Im więcej czasu mijało, tym więcej osób szło w ich ślady. Próbowaliśmy przemówić im do rozsądku, ale…

Gdy politycy zaczęli się wypowiadać w podobnym tonie, wiedziałem, że jesteśmy zgubieni. To był sygnał dla wszystkich, którzy tylko czekali na okazję, aby nas zniszczyć. Otwarcie zaczęto wyśmiewać się z tych, którzy nadal byli szczęśliwi w związku z androidami. Takiego okrucieństwa już zbyt wielu nie mogło wytrzymać.

Więc tak umarł ten nowy świat. Rok później nasz jaśnie oświecony parlament dokończył dzieła, delegalizując produkcję nowych „androidów o charakterze romantycznym” oraz nakazując permanentne oznakowania na przedramionach już tych istniejących. Tak jakby Mar i osoby takie jak ona chciały kogokolwiek oszukiwać czy żyć w kłamstwie…

Mar wyszła z łazienki z makijażem rozmytym, ale trochę ogarniętym przed lustrem w ostatnich minutach. Zapłaciła rachunek, tym razem nie odpowiadając uśmiechem na zaczepne komentarze kelnera.

Mar o tym nie wiedziała, ale gdy wracała metrem do domu, kilka miejsc dalej siedziała kobieta do niej bardzo podobna. Jasne, jej włosy były brązowe, a oczy zielone, ale poza tymi szczególikami…

Jak Mar pracowała dla prestiżowej pracowni architektonicznej, jak Mar najlepiej czuła się pośród małego grona bliskich znajomych w zacisznej kawiarni, jak Mar wyglądem zewnętrznym przyciągała spojrzenia innych… Mógłbym długo tak wymieniać.

Istniała jednakże jedna istotna różnica. Ta kobieta – jej imię brzmiało Chari – była w szczęśliwym związku. Trzy lata temu poznała swojego obecnego partnera, który także był architektem i który już dorobił się małej, acz prężnie rozwijającej się pracowni. Razem z nim patrzyła w przyszłość z nadzieją i zdrową dawką obawy. Ale nawet taka dawka była zbyteczna, bo przecież wszyscy dobrze wiemy, że tacy ludzie od losu dostają dokładnie to, czego zapragną. Że ich życie będzie obrzydliwie wspaniałe.

To pociągało Chari. Chciała partnera, który był wysoki, przystojny, miał dobrą pracę…

Czy mogła pokochać kogoś takiego jak ja? Nie. Ona chciała tylko pewnych rzeczy. Tak wyglądała jej możliwość wolnego wyboru.

Nie muszę chyba dodawać, że Chari była tworem czysto biologicznym?

Chari wysiadła na następnym przystanku, pozostawiając Mar. Ta była właśnie w trakcie usuwania ze swojego życia wszelkich śladów po Pacie.

Gdy skończyła, uniosła głowę znad telefonu i bezwiednie popatrzyła po twarzach współpasażerów, zawieszając spojrzenie na mężczyźnie w granatowej koszuli. Kilka chwil później aktywowała aplikację randkową.

Biedna Mar nie wiedziała wtedy, że jej serce znów zostanie złamane. Tydzień później, dzięki potędze algorytmów, trafiła na dokładnie tego samego mężczyznę w granatowej koszuli. Na pierwszej randce zaiskrzyło pomiędzy nimi, więc entuzjastycznie kontynuowali znajomość. Dwa miesiące później okazał się takim samym głupcem jak reszta.

Lecz i po tym zawodzie, Mar reaktywowała aplikację randkową.

Jej siła pocieszała mnie.