Zaciszanka

-I-

Po­tęż­na bły­ska­wi­ca roz­świe­tli­ła nocne niebo nad me­an­dru­ją­cą w do­li­nie rzeką Fi­rith. Na ska­li­stym frag­men­cie brze­gu wzno­si­ło się mia­sto Re­ter­sling, nad któ­rym gó­ro­wał dum­nie zamek Nort­ti­ner, z czar­ny­mi mu­ra­mi wy­ra­sta­ją­cy­mi bez­po­śred­nio z urwi­ska.

To wła­śnie tutaj, w dru­gim stu­le­ciu ist­nie­nia Świę­te­go Ce­sar­stwa Bliź­nia­cze­go Boga, ro­ze­gra­ła się bitwa, która zmie­ni­ła bieg hi­sto­rii świa­ta. Zbroj­ne ramię wiary roz­bi­ło się o twier­dzę ni­czym fale wzbu­rzo­ne­go oce­anu o klif.

Wspar­te magią burzy, zjed­no­czo­ne armie po­gań­skich kró­lestw, dały bo­le­sną lek­cję wy­znaw­com Bliź­nia­ka. Lek­cję, z któ­rej Ce­sar­stwo wy­cią­gnę­ło wnio­ski i prze­sta­ło na­wra­cać, na je­dy­ną słusz­ną wiarę, ogniem i mie­czem. A przy­naj­mniej tych, któ­rzy po­tra­fi­li się skon­fe­de­ro­wać.

Gęste chmu­ry przy­sła­nia­ły świa­tło gwiazd. 

Na ka­mien­ne drogi Re­ter­sling spa­dły pierw­sze, duże kro­ple desz­czu, przy­gry­wa­jąc ni­czym wo­jen­ne bębny przed bitwą.

Nad do­li­ną za­czy­na­ły się od­wiecz­ne zma­ga­nia ży­wio­łów.

W bli­skim są­siedz­twie mia­sta znaj­do­wa­ło się jesz­cze jedno wzgó­rze. Wy­so­kie i stro­me, na któ­re­go szczyt śli­ma­kiem pro­wa­dzi­ła wąska ścież­ka. Po­ro­śnię­te gęsto drze­wa­mi, nad któ­re wzno­si­ła się kwa­dra­to­wa wieża z pia­skow­ca, z bar­dzo cha­rak­te­ry­stycz­nym zwień­cze­niem, przy­po­mi­na­ją­cym bo­ga­to zdo­bio­ną ko­ro­nę. Z każ­de­go z czte­rech na­roż­ni­ków i z każ­dej środ­ko­wej czę­ści muru, wy­ra­sta­ło w sumie osiem łuków, przy­ozdo­bio­nych mniej­szy­mi igli­ca­mi. Razem two­rzy­ły nie­za­da­szo­ne, szkie­le­to­we skle­pie­nie, któ­re­go zwień­cze­niem była naj­wyż­sza i naj­po­tęż­niej­sza z iglic.

Nagle w wieżę ude­rzy­ła bły­ska­wi­ca, nie ga­snąc jed­nak w mgnie­niu oka. Tań­czy­ła na­mięt­nie ni­czym pło­mień świe­cy sma­ga­ny lek­kim po­dmu­chem. Mio­ta­ła się na wszyst­kie stro­ny jak zła­pa­na na ha­czyk, nie mo­gą­ca wy­rwać się ze śmier­tel­nej pu­łap­ki, ryba. Gdy ten spek­takl się za­koń­czył, roz­legł się prze­ra­ża­ją­cy huk. Roz­cho­dzą­ca się ku­li­ście od bu­dow­li fala ude­rze­nio­wa zmio­tła wszyst­kie kro­ple desz­czu, po­wo­du­jąc chwi­lo­wy efekt bańki. Eks­tre­mal­na siła ude­rze­nia, która roz­sa­dzi­ła­by naj­bar­dziej mo­nu­men­tal­ne bu­dow­le, nie zro­bi­ła na wieży żad­ne­go wra­że­nia.

– Bły­skot­ki mają praw­dzi­we żniwa – rzu­cił bez­na­mięt­nie jeden ze straż­ni­ków bramy zamku, ob­ser­wu­jąc zma­ga­nia ży­wio­łu z igli­cą.

– Ciesz się, że nie wal­nę­ło w tę kupę ka­mie­ni, którą zwiesz swoją cha­łu­pą – od­burk­nął drugi. – Do­pó­ki chro­nią mia­sto przed znisz­cze­nia­mi, niech sobie łowią pio­ru­nów, ile tylko chcą.

– Cza­sa­mi mam wra­że­nie, że oni spe­cjal­nie ścią­ga­ją tutaj te na­wał­ni­ce. Zo­ba­czysz El­most, na­py­ta­ją nam kie­dyś biedy, tymi swo­imi, pio­ru­nu­ją­cy­mi cza­ra­mi.

– Idź, sprawdź na dół, czy cię tam nie ma, Wi­rian – od­po­wie­dział, mając już dość ję­cze­nia. Po­go­da nie na­stra­ja­ła po­zy­tyw­nie do słu­cha­nia tego typu wy­wo­dów.

– Mówię ci tylko, że nic do­bre­go z tego nie wy­nik­nie. Wiara tępi magię, ka­pła­ni mówią, że ma­go­wie, to dia­bel­ski po­miot i trze­ba dusić ich w za­rod­ku. – Nie dawał za wy­gra­ną ten pierw­szy, po­pra­wia­jąc kap­tur na gło­wie.

Po­ry­wi­sty wiatr nio­są­cy deszcz za­ci­nał ostro, po­tę­gu­jąc uczu­cie przej­mu­ją­ce­go chło­du.

– Nie ka­pła­ni Bliź­nia­ka zbu­do­wa­li mia­sto, zamek i wieżę, nie oni będą nam mówić, co mamy z Bły­skot­ka­mi robić – uciął El­most. – Tak, wiem. To, co gadam, to he­re­zja. Ciem­na twarz przyj­dzie, za­bie­rze mnie i usma­ży w ogniu pie­kiel­nym. Czy dawać temu wiarę? Nie wiem. Bar­dziej prze­ma­wia do mnie sma­że­nie żyw­cem przez pio­ru­ny cza­ro­dzie­jów. Le­piej nie wcho­dzić im w drogę. Chro­nią mia­sto, chro­nią kró­le­stwo, niech sobie łapią pio­ru­nów, ile tylko dusza za­pra­gnie. Ich wola.

– Ka­pła­ni… – pod­jął dalej Wi­rian.

– Za­sa­dził ci ktoś kie­dyś kopa gdzieś? – Spoj­rzał na niego wy­mow­nie El­most. – To po­szedł won z tymi two­imi ka­pła­na­mi. Jesz­cze słowo na temat wiary i od jutra, za­miast stać na war­cie w bra­mie, koń­skie łajno bę­dziesz prze­rzu­cać.

Żaden już się nie ode­zwał. Ko­lej­ne grzmo­ty, po­tę­pień­cze wycie wia­tru i desz­cz wa­lą­cy o mury, gwaranto­wa­ły pa­skud­ną wartę.

Wieża na­le­ża­ła do ostat­niej ak­tyw­nej gil­dii cza­ro­dzie­jów, ofi­cjal­nie zwa­ne­j Brac­twem Łow­ców Burz, po­tocz­nie, na przy­kład przez miesz­kań­ców Re­ter­sling, Bły­skot­ka­mi. Po­lo­wali na burze po całym świe­cie, po­dą­ża­jąc za prze­miesz­cza­ją­cy­mi się fron­ta­mi at­mos­fe­rycz­ny­mi, przy oka­zji zdo­by­wa­jąc nie­oce­nio­ną umie­jęt­ność czy­ta­nia po­go­dy. Swą moc czer­pa­li z siły ży­wio­łu.

Przez stu­le­cia, opra­co­wa­li sys­tem i wy­kształ­ci­li w sobie umie­jęt­no­ści po­zwa­la­ją­ce im chwy­tać gromy, a w ta­kich miej­scach, jak wieża BOH, nawet je ma­ga­zy­no­wać. W jaki spo­sób? – była to ich pil­nie strze­żona ta­jem­nica – jed­nak o skom­pli­ko­wa­nych in­sta­la­cjach, wspar­tych po­tęż­ną magią, ukry­tych w bu­dow­li, krą­ży­ły le­gen­dy.

W do­li­nie rzeki Fi­rith spo­ty­ka­ło się uni­ka­to­wą kon­fi­gu­ra­cję krzy­żu­ją­ce­go się cie­płe­go po­wie­trza znad po­łu­dnio­we­go morza i zim­ne­go, su­che­go wie­dzio­ne­go przez pół­noc­ne prądy. To wła­śnie tutaj, kilka staj od pół­nocnego pasma gór­skiego, gdzie bez wzglę­du na porę roku, burze wy­stę­po­wa­ły przy­naj­mniej raz w ty­go­dniu, brac­two wznio­sło swą wieżę.

Wraz z wład­cami tych ziem stwo­rzy­li wy­jąt­ko­wy so­jusz magii i mie­cza. Umie­jęt­no­ści cza­ro­dzie­jów po­zwa­la­ły prze­wi­dywać po­go­dę i chro­nić mia­sta przed po­ża­ra­mi wy­wo­ła­ny­mi przez burze.

Ta ko­eg­zy­sten­cja trwa­ła od wie­ków i prze­trwa­ła naj­trud­niej­szą próbę zwią­za­ną z po­ja­wieniem się wiary w Bliź­nia­cze­go Boga.

 

-II-

– Jak to się stało? – za­czął męż­czy­zna ubra­ny w jed­no­li­tą szatę, ko­lo­ru głę­bin oce­anu, prze­pa­sa­ną zło­tym pasem. – Jak to się stało? – po­wtó­rzył nieco gło­śniej­, poprawia­jąc dłu­gie, czar­ne włosy – że nikt z nas nie prze­wi­dział tej burzy?

W wiel­kiej kom­na­cie za­pa­dła cisza.

Za okna­mi wieży z pia­skow­ca de­li­kat­ny wiatr po­ru­szał ko­ro­na­mi po­ra­sta­ją­cych wzgó­rze drzew. Słoń­ce chy­li­ło się już ku za­cho­do­wi, ma­lu­jąc niebo czer­wie­nią. Od gór na pół­no­cy cią­gnę­ły po­wo­li szare, kłę­bią­ce się chmu­ry.

– Nic, kom­plet­nie nic nie wska­zy­wa­ło, że ta­ko­wa po­ja­wi się w tym re­gio­nie – od­po­wie­dzia­ła po­wo­li, me­lo­dyj­nym gło­sem, ko­bie­ta o dłu­gich, ciem­nych, lekko po­fa­lo­wa­nych wło­sach z siwym pa­smem na grzyw­ce. Głę­bo­ka zie­leń jej szaty ko­ja­rzy­ła się ze świer­ko­wym lasem. – To nie mogło być wy­ła­do­wa­nie wy­wo­ła­ne przez siły na­tu­ry – do­da­ła, zwra­ca­jąc spoj­rze­nie by­strych, nie­bie­skich oczu na kra­sno­lu­da sie­dzą­ce­go na­prze­ciw niej.

– Irmin, Veg­te­ra ma rację – po­wie­dział kra­sno­lud o nie­ty­po­wej blond fry­zu­rze i dłu­giej bro­dzie, zwra­ca­jąc się do pierw­sze­go cza­ro­dzie­ja. – Na­le­ży za­sta­no­wić się nad tym, co ją wy­wo­ła­ło, a nie dla­cze­go nie padła na­szym łupem. – W jego czar­nych oczach tliły się ogni­ki.

– Tyle zmar­no­wa­nej ener­gii, tyle dobra po­szło w zie­mię… – po­wie­dzia­ła ko­lej­na cza­ro­dziej­ka, pół-elf­ka o pociągłej, przepięk­nej twa­rzy i krę­co­nych wło­sach barwy doj­rza­łych łanów zboża. Bu­zu­ją­ca w niej ener­gia powodowała falowanie ota­czą­ją­cego ją po­wie­trza.

Cała czwór­ka sie­dzia­ła przy wiel­kim, okrą­głym, dę­bo­wym stole, ponad któ­re­go środ­kiem uno­si­ła się ku­li­sta sfera oświe­tla­ją­ca cy­ja­no­wym świa­tłem ob­szer­ną, wy­so­ką kom­na­tę wieży Boh, zdo­bioną go­be­li­nami uka­zu­ją­cymi nie­bo­skłon z gwiaz­da­mi, pla­ne­ta­mi i fa­za­mi księ­ży­ca. Była to wieża Łow­ców Burz, brac­twa cza­ro­dzie­jów, które przez stu­le­cia sku­tecz­nie opie­ra­ło się wpły­wom wiary w Bliź­nia­cze­go Boga.

– Zigar, pod­ją­łeś temat – ode­zwał się po chwi­li Irmin do kra­sno­lu­da. – Co twoim zda­niem mogło wy­wo­łać burzę nad do­li­ną Mo­les­bar?

– Wszy­scy do­brze wiemy, że przez stu­le­cia ist­nie­nia na­sze­go sto­wa­rzy­sze­nia opa­no­wa­li­śmy sztu­kę chwy­ta­nia burz do per­fek­cji – za­czął, opie­ra­jąc się łok­cia­mi o stół. – Nie­moż­li­wym jest to, aby w zna­nej nam czę­ści świa­ta prze­oczyć zna­czą­ce wy­ła­do­wa­nia. To by­ło­by mar­no­traw­stwo, jak słusz­nie za­uwa­ży­ła Fi­re­li­na. – Wszy­scy po­ki­wa­li gło­wa­mi. – Co praw­da zda­rza­ją się jesz­cze wśród nas tacy, któ­rzy prze­mie­rza­ją kra­iny, „po­lu­jąc” na przy­pad­ko­we burze, ale jeśli fak­tycz­nie na coś natra­fią, to nie są to zda­rze­nia warte od­no­to­wa­nia.

– Oczy­wi­sta oczy­wi­stość, Zigar. Co su­ge­ru­jesz? Mów pro­szę ja­śniej – po­wie­dzia­ła Veg­te­ra, po­pra­wia­jąc włosy.

– Spie­szę tłu­ma­czyć, moja droga, jeśli tylko wy­ka­żesz odro­bi­nę cier­pli­wo­ści. – Kra­sno­lud pogła­dził dłu­gą bro­dę. – Jasne i oczy­wi­ste jest to, że w całym ce­sar­stwie i kra­jach ościen­nych żadna na­tu­ral­na burza nie ma prawa nam umknąć.

– Na­tu­ral­na nie… – wtrą­ci­ła Fi­re­li­na. – Czy wy też to wy­czu­li­ście?

W kom­na­cie za­pa­dła głu­cha cisza i tylko z ze­wnątrz do­cho­dzi­ły od­gło­sy po­lu­ją­cych ponad drze­wa­mi ja­skó­łek. Wi­dząc mil­czą­cą zgodę to­wa­rzy­szy, kra­sno­lud roz­siadł się wy­god­nie w fo­te­lu.

– Każdy z nas to po­czuł – za­czął po­wo­li. – Nie­zna­ne nam dotąd drże­nie mocy – dodał, ści­sza­jąc głos. – Co je wy­wo­ła­ło? Oba­wiam się, że nie ma wśród nas ta­kie­go, który byłby w sta­nie przej­rzeć ciem­no­ści i mgłę, z któ­rych to drże­nie się wy­ło­ni­ło. Zja­wi­sko tak nie­prze­nik­nio­ne, że spo­wo­do­wa­ło nie­spo­ty­ka­ne dotąd wy­ła­do­wa­nia.

– Czy mamy co­kol­wiek? Do­my­sły, po­my­sły, in­for­ma­cje? – za­py­tał Irmin. – Coś, na czym mo­gli­by­śmy oprzeć tezę? Jakiś fakt, który po­mi­nę­li­śmy, który po­zwo­lił­by po­ło­żyć fun­da­ment pod dzia­ła­nia, jakie na­le­ży po­czy­nić w celu iden­ty­fi­ka­cji tego zja­wi­ska oraz jego przy­czy­ny?

– To zie­mie bar­ba­rzyń­skie – za­uwa­żył Zigar, ewi­dent­nie coś su­ge­ru­jąc.

– Kpisz sobie, kra­sno­lu­dzie? – zapyta­ła Veg­te­ra, a iskry w jej oczach za­tań­czy­ły, po­bu­dzo­ne emo­cją. – Mó­wisz zu­peł­nie jak ta ho­ło­ta zwąca się dum­nie Ka­pła­na­mi Bliź­nia­cze­go Boga. Nie za­po­mi­naj, że dla nich rów­nież je­ste­śmy bar­ba­rzyń­ca­mi, któ­rych ma spo­tkać po­tę­pie­nie i wiecz­na ot­chłań. A przed mę­ka­mi me­ta­fi­zycz­ny­mi, pa­le­nie na sto­sie.

– Na­zy­waj­cie je sobie, jak chce­cie – wtrą­ci­ła spo­koj­nie Fi­re­li­na peł­nym pięk­nych dźwię­ków gło­sem. – Py­ta­łeś o fakty, in­for­ma­cje, szcze­gó­ły – zwró­ci­ła się do Ir­mi­na. – Drob­nym szcze­gó­łem jest na pewno to, że pół­noc­na armia ce­sar­stwa prze­szła przez ten re­gion kilka dni temu, po­su­wa­jąc się w kie­run­ku kró­le­stwa Velg­ski. A jeśli już prze­szła, to zna­czy, że są to zie­mie ce­sar­stwa. Te za­wsze wy­zna­cza linia ich wojsk. A jed­nak – za­wie­si­ła zna­czą­co głos – całą tę do­li­nę omi­nę­li sze­ro­kim łu­kiem. Za­pew­ne, wy rów­nież wy­czu­li­ście dziw­ną aurę ota­cza­ją­cą ma­sze­ru­ją­cą armię – cią­gnę­ła, spo­glą­da­jąc po kolei na każ­de­go roz­mów­cę. – Trud­ną do okre­śle­nia, za­sło­nię­tą zbyt wiel­ką ilo­ścią dusz, aby móc jed­no­znacz­nie oce­nić, czym jest.

– Czyż­by dumni wo­ja­cy prze­stra­szy­li się po­gań­skich le­gend i uwie­rzy­li w gra­su­ją­ce tam upio­ry? – prych­nął po­gar­dli­wie Zigar. – Za­bra­li ze sobą coś w ro­dza­ju to­te­mu? Prze­cież to u nich za­ka­za­ne, po­gań­skie za­bo­bo­ny.

– Oko­li­ca opu­sto­sza­ła w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach – wtrą­ci­ła Veg­te­ra, przy­su­wa­jąc się do stołu. – Z róż­nych źró­deł wia­do­mo, że miesz­kań­ców po­chło­nę­ła za­ra­za, a ich trupy wsta­ją z ziemi po zmro­ku. Nikt nie za­pusz­cza się w te oko­li­ce.

– I to mówi wy­kształ­co­na sio­stra… – za­kpił kra­sno­lud. – Dla tak li­czeb­nej armii, nie­sio­nej du­chem wiary i w chwa­le dla swego bó­stwa, kilka ży­wych tru­pów ra­czej nie sta­no­wi­ło­by pro­ble­mu.

– Chcesz po­wie­dzieć, że ta burza ma coś wspól­ne­go z ce­sar­stwem? – za­py­tał Irmin, zwra­ca­jąc się do Fi­re­li­ny.

– Chcę po­wie­dzieć, że ta burza ma coś wspól­ne­go z wiarą. Jak wszy­scy wiemy, ka­pła­ni po­tra­fią ge­ne­ro­wać aurę, która cza­sa­mi prze­sła­nia nam spoj­rze­nia. Za­zwy­czaj są to marne próby. Myślę, że i w tym przy­pad­ku było po­dob­nie, ale do­dat­ko­wą przy­kryw­ką było woj­sko.

Chmu­ry z pół­no­cy po­wo­li zbli­ża­ły się do wieży Boh. Wzma­gał się wiatr. Ja­skół­ki po­cho­wa­ły się w gniaz­dach. Zmierz­cha­ło. Po­wie­trze ro­bi­ło się wil­got­ne i chłod­ne.

– Wy­syła­nie po­tęż­nej armii w ten rejon świa­ta fak­tycz­nie nie ma żad­ne­go sensu i celu stra­te­gicz­ne­go. Ce­sar­stwo roz­gro­mi­ło po­mniej­sze, po­gań­skie ple­mio­na lata temu. Kró­le­stwo Velg­ski nigdy nie było agre­so­rem i po­ko­jo­wo przy­ję­ło wiarę, aby unik­nąć nę­ka­nia ze stro­ny świę­tej armii – pod­su­mo­wał Irmin. – Tam­tej­szy lud sie­dzi sobie spo­koj­nie w swo­ich pusz­czach, umoc­niw­szy brody na rze­kach gra­nicz­nych, wa­row­ny­mi gro­da­mi i nie wtyka nosa w spra­wy „cy­wi­li­za­cji”. A jeśli cy­wi­li­za­cja wtyka, za po­śred­nic­twem swo­je­go woj­ska, nos w ich we­wnętrz­ne spra­wy, to za­zwy­czaj nie koń­czy się to dla tej cy­wi­li­za­cji do­brze.

– Racja, za­sta­na­wiam się, czy ten wo­jow­ni­czy naród nie jest przy­pad­kiem spo­krew­nio­ny z kra­sno­lu­da­mi – po­wie­dział dum­nie Zigar. – W bitce nie mają sobie rów­nych, sys­tem obron­ny do­pra­co­wa­li do per­fek­cji. Jeśli ce­sar­stwo szuka bólu głowy, to tam na pewno go znaj­dzie.

– Z tym po­krew­ie­ństwem to fak­tycz­nie mo­żesz mieć rację. Nigdy nie pod­cho­dzi­łem do tego w ten spo­sób, ale teraz widzę po­do­bień­stwa – od­po­wie­dział mu Irmin.

– Co masz na myśli?

– Lud Velg­ski, gdy zbyt długo nie ma do­stę­pu do atrak­cji ze­wnętrz­nych i za­czy­na się nu­dzić bra­kiem wo­jacz­ki, z byle po­wo­du wsz­czy­na awan­tu­ry we­wnętrz­ne. Za­czy­na­ją się wza­jem­nie na­jeż­dżać i gra­bić w swo­ich wła­snych gra­ni­cach. O powód do roz­ró­by wów­czas nietrud­no.

– Nie sko­men­tu­ję tego – od­parł chłod­no Zigar. – Ja­sne zatem jest, że ce­sar­skie woj­sko to przy­kryw­ka. Wy­pra­wa wo­jen­na sta­no­wi za­sło­nę dymną dla cze­goś, co wiara szy­ku­je i co, być może, już osią­gnę­ła, a my, jak ci ślep­cy, sie­dzi­my w tej wieży i dra­pie­my się po gło­wach, za­sta­na­wia­jąc się, co mogło się wy­da­rzyć.

– Jest jesz­cze jeden fakt, który za­czy­na pa­so­wać mi do tej ukła­dan­ki – po­wie­dział Irmin. – Kilka dni temu, mniej wię­cej w tym samym cza­sie, w któ­rym burza spu­sto­szy­ła Mo­les­bar, po­tęż­na jed­nost­ka prze­to­czy­ła się po morzu po­łu­dnio­wym, u wy­brze­ży Ro­wan­cji.

– Do­brze, że byłeś ła­skaw nam o tym po­wie­dzieć – za­kpi­ła Fi­re­li­na.

– Jak wi­dzisz, moja droga – kon­ty­nu­ował. – Ty rów­nież nie do­strze­głaś tego wy­ła­do­wa­nia. Ale spo­koj­nie, pięk­na sio­stro, żadne z nas tego nie wy­czu­ło. Róż­ni­ca mię­dzy oboma zja­wi­ska­mi jest taka, że burzy nad mo­rzem nie ma­sko­wa­ła żad­na ener­gia i armia. Nie było tam też żad­nych cieni i mgieł.

– Chcesz po­wie­dzieć, że to było na­tu­ral­ne wy­ła­do­wa­nie? – za­py­tał za­sko­czo­ny Zigar i na­tych­miast po­ża­ło­wał py­ta­nia.

– Nie – uciął krót­ko czar­no­wło­sy cza­ro­dziej, nieco zi­ry­to­wa­ny. – Wy­czu­li­by­śmy to. Choć, po tym py­ta­niu za­czy­nam się za­sta­na­wiać, czy się nie sta­rze­jesz, przy­ja­cie­lu. Na pewno po­słał­bym w ten rejon na­szych ludzi, gdyby to miało coś wspól­ne­go z na­tu­rą. To był błysk czy­stej, po­tęż­nej, naj­praw­do­po­dob­niej pier­wot­nej mocy. Nie ma innej moż­li­wo­ści.

– Moc pier­wot­na to tylko teo­ria… – za­sta­na­wia­ła się Veg­te­ra, ge­sty­ku­lu­jąc jedną ręką. – Nie ma do­wo­dów na ist­nie­nie cze­goś ta­kie­go. Byłby to pre­ce­dens, wy­da­rze­nie wręcz…

– Bo­skiej na­tu­ry – prze­rwa­ła jej Fi­re­li­na. – Nie­moż­li­we! – za­pro­te­sto­wa­ła sta­now­czo.

– W ten sam spo­sób kmie­cie mówią o na­szych po­lo­wa­niach na burze – za­drwił Zigar.

– Bo­go­wie to mity, wiara w nich to stra­wa dla sła­bych dusz.

– Jeśli to co mó­wisz, jest praw­dą – Veg­te­ra zwró­ci­ła się do Ir­mi­na. – To za­no­to­wa­li­śmy dwa po­tęż­ne zja­wi­ska w tym samym cza­sie. Zja­wi­ska naj­praw­do­po­dob­niej prze­ciw­staw­ne.

– Zja­wi­ska prze­ciw­staw­ne i za­ra­zem rów­no­wa­żą­ce się… – za­uwa­ży­ła Fi­re­li­na. – Ko­lej­ny raz nie­moż­li­we! Prze­cież to brzmi jak bajki, które sta­ru­chy opo­wia­da­ją małym dzie­ciom, aby je ugrun­to­wać w tym, że ist­nie­je dobro i zło, opa­mię­taj­cie się!

– W każ­dej le­gen­dzie jest ziarn­o praw­dy, w każ­dej bajce jest za­cho­wa­na mą­drość ludu, z któ­re­go wy­szła – po­wie­dział Irmin, nieco za­my­ślo­ny. – I jest jesz­cze ONA – dodał po chwi­li. – ONA, córa mocy pier­wot­nej, jedna z nie­licz­nych po­zo­sta­łych.

– Żar­tu­jesz sobie z nas? – za­py­ta­ła coraz bar­dziej podi­ry­to­wa­na Fi­re­li­na. – Nie znamy po­wo­dów JEJ ist­nie­nia. Tkwi w jed­nym miej­scu jak era­tyk, po­zo­sta­wio­ny przez pra­daw­ny lo­do­wiec, i tak po­zo­sta­nie po kres wszyst­kie­go.

– Nie zmie­nia to faktu, że jest czę­ścią świa­ta, któ­rej nie ru­szy­ły ani ka­ta­kli­zmy, ani wojny i ani nawet wiara. Jest je­dy­nym do­wo­dem ist­nie­nia pier­wot­nej mocy.

– Mo­że­cie zo­sta­wić JĄ w spo­ko­ju? Jak sobie do­brze przy­po­mi­nam, JEJ spra­wa nie była w pla­nach obrad na­sze­go zgro­ma­dze­nia – ucię­ła Veg­te­ra.

– Masz rację sio­stro. Od­no­szę jed­nak wra­że­nie, że w naj­bliż­szym cza­sie „jej spra­wa”, jak to na­zwa­łaś, nie bę­dzie nam obo­jęt­na. Fak­tem jest, że by­li­śmy ślepi na dwa po­tęż­ne wy­ła­do­wa­nia. Umknę­ły na­szej uwa­dze, mimo, jak są­dzi­li­śmy, nie­ogra­ni­czo­nej po­tę­dze i wie­dzy, jaką po­sia­da­my – kon­ty­nu­ował Irmin. – Mu­si­my to nad­ro­bić i użyć wszel­kich zna­nych nam środ­ków, aby jak naj­szyb­ciej do­wie­dzieć się, z czym mamy do czy­nie­nia!

– Nie­zwłocz­nie udam się na po­łu­dnie – za­pro­po­no­wał Zigar, wsta­jąc od stołu. – I tak mia­łem od­wie­dzić sto­li­cę, więc jest mi jak naj­bar­dziej po dro­dze.

– Wy­ru­szam razem z tobą – po­wie­dzia­ła Veg­te­ra. – I mnie wzywa­ją do Pa­la­ne­as pilne spra­wy.

– A zatem dla mnie po­zo­sta­je Velg­ska – po­wie­dzia­ła Fi­re­li­na. – Dawno nie od­wie­dza­łam tego kraju. Wio­sen­ne burze, które wy­stę­pu­ją w tam­tej­szych pusz­czach, będą dla mnie ła­ko­mym ką­skiem w prze­rwach mię­dzy wy­ja­śnia­niem spra­wy wy­ła­do­wań nad Mo­les­bar.

– Spo­koj­nie, po­cze­kaj­cie do jutra – po­wie­dział Irmin. – Nad­cią­ga burza.

 

-III-

Na skra­ju po­la­ny rosło nie­sa­mo­wi­te drze­wo, po­tęż­ny buk o pięk­nej, roz­ło­ży­stej ko­ro­nie. Matka Lasu, jedna z nie­wie­lu po­zo­sta­łych. Zda­wa­ło się, że swymi sze­ro­ko roz­po­star­ty­mi ko­na­ra­mi pra­gnie objąć całą oko­li­cę. Obok rosła sosna, która chcia­ła się prze­wró­cić, lecz wpa­dła w ra­mio­na Matki i tak już po­zo­sta­ła. Przy ziemi, w pniu drze­wa, znaj­do­wa­ło się na­tu­ral­ne za­głę­bie­nie, w któ­rym gro­ma­dzi­ła się woda. Matka poiła w ten spo­sób ptaki.

Obok ogromne­go buka roz­bły­sło ośle­pia­ją­ce świa­tło i w tej samej chwi­li po­ja­wi­ły się dwie po­sta­cie. Ko­bie­ta i męż­czy­zna, smu­kła elfka z de­li­kat­ną tiarą i kra­sno­lud o buj­nej fry­zu­rze spię­tej w kitę.

Ru­szy­li przez po­la­nę w kie­run­ku wio­sen­ne­go, bu­dzą­ce­go się do życia lasu. Bez­list­ne drze­wa pusz­cza­ły pierw­sze pąki. Teren, po­ro­śnię­ty aka­cja­mi, smu­kły­mi brzo­za­mi i gdzie­nie­gdzie ol­cha­mi, de­li­kat­nie się wzno­sił.

– Co my tu wła­ści­wie ro­bi­my, Zigar?

– Veg­te­ro, za­uwa­ży­łaś za­pew­ne, że Irmin nie mówi nam wszyst­kie­go.

– Za­uwa­ży­łam, ale co to ma wspól­ne­go z naszą wi­zy­tą w tym miej­scu?

– ONA…

– Mie­li­śmy nie zaj­mo­wać się JEJ spra­wą.

– Za­sta­na­wiam się nad mo­ty­wami Ir­mi­na. Mam swoje po­dej­rze­nia. Myślę, że ONA może nam pomóc.

– A jakie są twoje po­wo­dy niemó­wie­nia wszyst­kie­go na zgro­ma­dze­niu brac­twa?

– Sły­sza­łaś o kul­cie krwa­we­go słoń­ca?

– Oboje do­sko­na­le wiemy, czym jest ten po­gań­ski za­bo­bon, któ­re­go ako­li­ci, raz na dzie­sięć lat, wy­cho­dzą nie wia­do­mo skąd i stra­szą słoń­cem ską­pa­nym we krwi. Biorą się do nich wy­znaw­cy Bliź­nia­ka, koń­czy się kil­ku­na­sto­ma sto­sa­mi, roz­pro­sze­niem nie­do­bit­ków i spo­ko­jem na ko­lej­ną de­ka­dę.

– Krwa­we słoń­ce ma ozna­czać…

– Ko­niec świa­ta – prych­nę­ła. – Czy zda­jesz sobie spra­wę, ile ja, nie­śmier­tel­na, ta­kich koń­ców świa­ta już prze­ży­łam?

– Nie­ko­niecz­nie ko­niec świa­ta, Veg­te­ro – od­parł kra­sno­lud.

– Co masz na myśli?

– Ko­niec sta­re­go świa­ta, jego obec­ne­go po­rząd­ku. Czyli po­czą­tek no­we­go.

– Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, nigdy nie pa­trzy­łam na to z tej stro­ny. Kult krwa­we­go słoń­ca wy­da­wał mi się nic niezna­czą­cym zgro­ma­dze­niem kilku błaznów. Nie róż­nił się wiele od wie­rzeń od­da­jących cześć sta­rym drze­wom, zwie­rzę­tom czy ogrom­nym gła­zom. Wiara w ja­kie­kol­wiek bó­stwo jest po pro­stu efek­tem sła­bo­ści umy­słów mo­tło­chu, który lu­bu­je się w biciu po­kło­nów wszyst­kie­mu, czego nie ro­zu­mie. Co po­wiesz o resz­cie bzdur gło­szo­nych przez kult? 

– Masz na myśli za­ra­zę, która ma spu­sto­szyć świat i wybić, bądź wpły­nąć na wszel­kie życie przed krwa­wym wscho­dem? Wy­da­je mi się – po­wie­dział po­wo­li. – Że za­ra­za to nie­ko­niecz­nie cho­ro­ba.

– Cóż in­ne­go może nią być?

– Mam swoje przy­pusz­cze­nia. Myślę, że od­po­wiedź na to i wiele in­nych pytań uzy­ska­my od niej.

Szli tak dobrą go­dzi­nę, cią­gle pod górkę. W końcu za­uwa­ży­li w od­da­li, że drze­wa za­czy­na­ją się prze­rze­dzać, prze­pusz­cza­jąc coraz wię­cej świa­tła dzien­ne­go, i oto w końcu sta­nę­li na kra­wę­dzi dość stro­me­go zbo­cza, które opa­da­ło ku nie­wiel­kie­mu je­zio­ru. De­li­kat­ny wiatr sma­gał taflę, two­rząc mi­nia­tu­ro­we zmarszcz­ki. Drze­wa nad brze­giem, nie­któ­re po­ro­śnię­te blusz­czem, chci­wie wy­cią­ga­ły ku niemu ga­łę­zie. Jedno z nich się­gnę­ło za da­le­ko i jego zwalony pień leżał w wodzie. Ostroż­nie ze­szli nad frag­ment brze­gu po­ro­śnię­ty ta­ta­ra­kiem. Na wciąż jesz­cze błę­kit­nym nie­bie ma­ja­czy­ła sre­brem po­łów­ka księ­ży­ca. Słoń­ce skry­ło się za drze­wa­mi, które ni­czym ko­ro­na zwień­cza­ły szczy­t niec­ki je­zio­ra. Było już tak nisko, że jego pro­mie­nie nie do­cie­ra­ły do wody, przez co na­bra­ła su­ro­we­go, an­tra­cy­to­we­go od­cie­nia. Dwie sroki pe­ne­tro­wa­ły tra­wia­stą część brze­gu w po­szu­ki­wa­niu po­ży­wie­nia, trze­cia, ukry­ta na ga­łę­zi, sie­dzia­ła na cza­tach, wy­pa­tru­jąc po­ten­cjal­ne­go za­gro­że­nia.

– Zigar, je­steś pe­wien, że to wła­ści­wy dzień? – za­py­ta­ła ko­bie­ta, ści­sza­jąc gło­s.

– Droga Veg­te­ro, to zde­cy­do­wa­nie wła­ści­wy mo­ment, mamy pierw­szy dzień wio­sny.

– Rów­no­noc, ro­zu­miem.

– Za­ci­szan­ki można przy­wo­łać tylko trzy razy w roku.

– Pod­czas wio­sen­nej lub je­sien­nej rów­no­no­cy i, jak ro­zu­miem, pod­czas jed­ne­go z prze­si­leń?

– Tak. Let­nie­go.

– Dla­cze­go to dru­gie jest gor­sze?

– Skuta lodem tafla je­zio­ra, nie na­da­je się do… Zresz­tą sama zo­ba­czysz.

– Co ta­kie­go jest w da­tach roz­dzie­la­ją­cych pory roku?

– Nie wiem – od­parł roz­bra­ja­ją­co. – To tylko nic nie­zna­czą­cy za­bo­bon.

– Zda­jesz sobie spra­wę z tego, że stra­ci­my mnó­stwo ener­gii… A jeśli przyj­dzie nam wal­czyć… Nie ma in­ne­go spo­so­bu na jej przy­wo­ła­nie?

– Je­ste­śmy go­to­wi na każdą ewen­tu­al­ność, a co do in­ne­go spo­so­bu, to po­trzeb­na by była krew.

– Za­pew­ne krew dzie­wi­cy?

– Krew ży­we­go, do­ra­sta­ją­ce­go, nie­na­ru­szo­ne­go chłop­ca. Ani ty, ani ja na ta­kie­go nie wy­glą­da­my, a pa­ra­nie się magią krwi… Sama ro­zu­miesz… Głęboko położone dno tego je­zio­ra bieli się ludz­kimi ko­śćmi.

– W takim razie za­czy­naj­my.

Ro­ze­szli się po kil­ka­na­ście kro­ków w prze­ciw­le­głych kie­run­kach. Sta­nę­li twa­rza­mi w stro­nę je­zio­ra, roz­ło­ży­li sze­ro­ko ręce i za­czę­li cicho, le­d­wie do­sły­szal­nym szep­tem in­kan­ta­cję, która z każdą mi­ja­ją­cą chwi­lą sta­wa­ła się coraz wy­raź­niej­sza. Przed każdą z po­sta­ci po­ja­wi­ła się nie­wiel­ka sfera ema­nu­ją­ca moc­nym, cy­ja­no­wym świa­tłem. Wraz ze wzra­sta­ją­cą gło­śno­ścią ich słów sfery rosły i dało się za­uwa­żyć nie­wiel­kie, opla­ta­ją­ce je bły­ska­wi­ce. W końcu jedno moc­niej­sze wy­ła­do­wa­nie po­łą­czy­ło wa­riu­ją­cym bły­skiem ener­gii obie, spo­rych już roz­mia­rów kule. Nie prze­sta­wa­li mówić. Ton ich gło­sów sta­wał się roz­ka­zu­ją­cy, aż nagle z obu po­łą­czo­nych sfer wy­strze­li­ły dwa pio­ru­ny, ude­rza­jąc w sam śro­dek je­zio­ra i ro­ze­szły się ty­sią­ca­mi pro­mie­ni w kie­run­ku brze­gów. Sfery znik­nę­ły. Je­zio­ro zro­bi­ło się gład­kie ni­czym lu­stro. Na­sta­ła cisza i wy­cze­ki­wa­nie.

Po kilku chwi­lach tafla za­czę­ła się po­ru­szać, od­ry­wać od brze­gów je­zio­ra i marsz­czyć jak ko­żuch zbie­ra­ny z go­rą­ce­go mleka. Su­nę­ła w kie­run­ku brze­gu. Przed nimi po­wo­li za­czę­ła wy­ła­niać się po­stać, do któ­rej głowy ni­czym welon przy­cze­pio­na była po­wło­ka wody. Ich oczom uka­za­ła się naga, nie­ska­zi­tel­nie pięk­na ko­bie­ta o bladoró­żo­wej skó­rze. Za­trzy­ma­ła się do­kład­nie po­środ­ku mię­dzy nimi, le­wi­tu­jąc tuż nad po­wierzch­nią. Pa­trzy­ła na dwój­kę cza­ro­dzie­jów peł­ny­mi błę­ki­tu, nie­mru­ga­ją­cy­mi oczy­ma.

Gdzieś przez drze­wa prze­bi­ły się ostat­nie pro­mie­nie słoń­ca, na chwi­lę oświe­tla­jąc przy­bysz­kę z głę­bin. Za­miast skóry jej ciało po­kry­wa­ła mie­nią­ca się ty­sią­cem od­cie­ni złota łuska. Gdy słoń­ce na dobre scho­wa­ło się za drze­wa­mi, po­now­nie wi­dzie­li tylko de­li­kat­ną skórę.

– Witaj Za­ci­szan­ko! Mocy pier­wot­nej córo – roz­po­czął spo­koj­nie kra­sno­lud.

Nie od­po­wie­dzia­ła, ale jej wzrok sku­pił się tylko na nim.

– Przy­by­wa­my, aby…

– Dość! – prze­rwa­ła mu dźwięcz­nym, me­ta­licz­nym gło­sem, który mimo nie­zbyt gło­śne­go tonu, odbił się echem po skar­pach ota­cza­ją­cych je­zio­ro. – Bu­dzi­cie mnie bez ofia­ry. Widzę twoją duszę kra­sno­lu­dzie. Na­to­miast ty nie­śmier­tel­na – zwró­ci­ła się w kie­run­ku elfki. – Cze­góż tutaj szu­kasz?

– Wie­dzy…

Za­ci­szan­ka prze­szy­ła ją lo­do­wa­tym spoj­rze­niem.

– Wie­dzy! – za­drwi­ła. – Po cóż wam wie­dza? Czas i tak ze­trze was na proch. To­czą­ca ten świat za­ra­za już daje się wam we znaki. Jej smród cią­gnie się za wami, choć nie wy­czu­wam go bez­po­śred­nio od was. Dla­te­go bę­dzie­cie żyć. Jedno py­ta­nie, a potem mo­że­cie odejść w swoją stro­nę i nigdy wię­cej nie wra­cać, chyba że chce­cie za­miesz­kać tu na wieki z in­ny­mi.

Zigar do­sko­na­le wie­dział, że tak po­to­czy się to spo­tka­nie. Długo stu­dio­wał księ­gi na temat Za­ci­sza­nek. Od po­cząt­ków świa­ta isto­ty te były rzad­ko­ścią, a ich licz­ba znacz­nie spa­dła wraz z po­ja­wie­niem się czło­wie­ka i jego nisz­czy­ciel­skiej dzia­łal­no­ści. Ta­kich miejsc jak to, było już nie­wie­le i ist­nia­ło ogrom­ne praw­do­po­do­bień­stwo, że ta isto­ta jest ostat­nią ze swego ro­dza­ju.

– Kiedy wzej­dzie krwa­we słoń­ce? – zapytał w końcu kra­sno­lud.

– Ha, ha, ha! – za­czę­ła zło­wro­go. – Po­sia­da­czu duszy, tobie się nie dzi­wię, że żą­dasz ta­kiej od­po­wie­dzi. Wy, śmier­tel­ni za­wsze wy­cze­ku­je­cie końca, który tak na­praw­dę jest wa­szym wy­zwo­le­niem. Za­ska­ku­ją­ce jest to, że nie po­tra­fi­cie tego pojąć. Na­to­miast ty elfko, prze­cież za­miast duszy masz skarb nie­śmier­tel­no­ści. Je­steś taką samą czę­ścią tego świa­ta jak… ja… Gdy wzej­dzie krwa­we słoń­ce, prze­mi­niesz, wró­cisz do ni­co­ści. Gdy wy­schnie ostat­nie źró­dło mocy, nie bę­dzie już tutaj miej­sca dla ta­kich jak my. Elfy już to wie­dzą, praw­da?

Veg­te­ra mil­cza­ła.

– Kiedy wzej­dzie krwa­we słoń­ce, pani je­zio­ra? – po­wtó­rzył kra­sno­lud, wy­cią­ga­jąc przed sie­bie otwar­tą dłoń, na któ­rej od razu za­iskrzy­ła nie­wiel­ka sfera.

– Ha, ha, ha! Głupi kra­sno­lu­dzie! Przy­by­wasz do córy pier­wot­nej mocy i chciał­byś mocą pier­wot­ną uczy­nić jej… co? Coś taki za­sko­czo­ny? Moc burzy, jest mocą pier­wot­ną! Czy, aż tak skar­lała twoja rasa, że tego nie wiesz?

– Kiedy? Wzej­dzie? Krwa­we słoń­ce?! – po­wtó­rzył po raz trze­ci kra­sno­lud.

– Ze wzglę­du na nią – ski­nę­ła w stro­nę elfki – da­ru­ję ci życie, głup­cze, bo nie wiesz, co czy­nisz. Oto moja od­po­wiedź: Bliź­niak jest klu­czem.

– Bliź­niak?! Wiara?! To non­sens! To jest twoja od­po­wiedź?! – Oczy za­skrzy­ły się pio­ru­na­mi.

Na­gro­ma­dzo­na w nim moc burzy wrza­ła, go­to­wa lada mo­ment eks­plo­do­wać.

– Po­wie­dzia­łam. Jedno py­ta­nie. – Oczy się jej roz­sze­rzy­ły. – Za­ra­za! – syk­nę­ła.

W tym samym mo­men­cie za­uwa­ży­li ruch na skar­pie po dru­giej stro­nie je­zio­ra. Cof­nę­li się nie­zau­wa­żal­nie w cień drzew. Za­ci­szan­ka znik­nę­ła, nie po­zo­sta­wia­jąc żad­ne­go śladu na po­wierzch­ni wody.

Spo­mię­dzy drzew wy­ło­ni­ło się kilku męż­czyzn, ludzi uzbro­jo­nych w pałki i pry­mi­tyw­ne na­dzia­ki. Pro­wa­dzi­li przed sobą spę­ta­ne­go chłop­ca. Ostroż­nie po­su­wa­li się w dół.

– Chyba nie tylko my mamy dziś in­te­res do pani je­zio­ra – po­wie­dzia­ła szep­tem Veg­te­ra, zbli­ża­jąc się do kra­sno­lu­da. – Cze­góż kmie­cie mogą od niej chcieć?

– Wspo­mi­na­ła o tym, że przy­cho­dzi­my bez ofia­ry. Myślę, że się ich spo­dzie­wa­ła – od­parł chłod­no Zigar.

– Ofia­ra z mło­dej krwi nie­win­ne­go chłop­ca… Bę­dzie­my się temu przy­glą­dać bez­czyn­nie?

– Veg­te­ra… Przy­by­łaś tu po wie­dzę… Ta sy­tu­acja to… Też jest wie­dza, jeśli spoj­rzy się na to z od­po­wied­niej stro­ny.

– Po­patrz tam, na skar­pę – wska­za­ła kie­ru­nek.

Mię­dzy drze­wa­mi, w róż­nych miej­scach, zaj­mo­wa­li po­zy­cje łucz­ni­cy w biało-czar­nych sza­tach. Cza­ro­dzie­je za­uwa­ży­li rów­nież, że dwóch męż­czyzn nad brze­giem, któ­rzy trzy­ma­li się z tyłu, nio­sło sieć.

– To nie jest ofia­ra bo­go­boj­nych kmie­ci… To prze­bie­rań­cy… Ka­pła­ni Bliź­nia­ka urzą­dzi­li sobie po­lo­wa­nie na za­bo­bon… Chło­pak jest przy­nę­tą… – analizowa­ła elfka.

– Prze­klę­ta wiara… Idio­ci, nie mają po­ję­cia, na co się po­ry­wa­ją…

Jeden z męż­czyzn roz­ciął więzy na roz­dy­go­ta­nych nad­garst­kach chłyst­ka. Ka­za­no mu się ro­ze­brać do naga, po czym sztur­chań­cem zmo­ty­wo­wa­no go do wej­ścia do je­zio­ra. Za­trzy­mał się po dwóch kro­kach, gdy lo­do­wa­ta woda się­gnę­ła mu kolan. Ro­bi­ło się coraz chłod­niej. Nagle zza ple­ców prze­bie­rań­ców wy­ło­ni­ła się za­kap­tu­rzo­na, przy­gar­bio­na po­stać, któ­rej wcze­śniej nie do­strze­gli.

– To ka­płan, ale ta­kie­go jesz­cze nie wi­dzia­łem – po­wie­dział kra­sno­lud.

Ka­płan sta­nął za chło­pa­kiem, tuż nad brze­giem, roz­ło­żył ręce i za­czął mam­ro­tać słowa we­zwa­nia. For­mu­ła była zu­peł­nie inna niż ta, któ­rej uży­wa­li wcze­śniej cza­ro­dzie­je. Obyła się rów­nież bez bły­ska­wic. Efekt był jed­nak bar­dzo po­dob­ny. Z wody przed przy­nę­tą wy­ło­ni­ła się po­stać na­giej ko­bie­ty. Za jej głową cią­gnął się welon tafli wody.

Zbli­ży­ła się do chło­pa­ka i de­li­kat­nie do­tknę­ła dło­nią jego pod­bród­ka. Na­gość Za­ci­szan­ki spra­wi­ła, że więk­szo­ść zgro­ma­dzo­nych męż­czyzn nie mogła ode­rwać od niej wzro­ku. Ich myśli od­pły­nę­ły na oce­any nie­przy­zwo­ito­ści. Tylko za­kap­tu­rzo­na po­stać wy­da­wa­ła się być nie­wzru­szo­na.

– Czu­jesz drga­nia mocy? – za­py­ta­ła Veg­te­ra.

– Tak. Ka­płan pró­bu­je ją spę­tać. Głu­piec. Idio­ta. Jeśli my to czu­je­my, to ona rów­nież. Tylko skąd u niego moc?

– Z wiary?

– To nie ma sensu, jeśli wiara jest źró­dłem mocy, to prze­sta­je być wiarą…

– Zigar… Bliź­niak jest klu­czem…

– Do czego zmie­rzasz?!

– Od­po­wiedź na nasze py­ta­nie. Jeśli Bliź­niak jest klu­czem i jeśli jego ka­płan czer­pie moc z wiary to…

– To nie tylko puste bó­stwo… – do­koń­czył za nią kra­sno­lud. – Mu­si­my czym prę­dzej wró­cić do wieży Boh. Ze­brać po­zo­sta­łych i…

Ich szep­ta­ną roz­mo­wę prze­rwał do­no­śny głos, pełen drwi­ny i gnie­wu.

– Głup­cy! – krzyk­nę­ła Za­ci­szan­ka.

Ka­płan trzy­mał wy­cią­gnię­tą w jej kie­run­ku dłoń, wy­krzy­ku­jąc nie­zro­zu­mia­łe in­kan­ta­cje. Dwóch osił­ków spró­bo­wa­ło na­rzu­cić sieć na panią je­zio­ra. Chło­pak sta­no­wią­cy przy­nę­tę gdzieś znik­nął. W miej­scu, w któ­rym stał wcze­śniej, pa­ro­wa­ła woda.

– Za­ra­za­aa! – krzyk­nę­ła Za­ci­szan­ka tak, że więk­szość z ludzi sku­li­ła się, pró­bu­jąc osło­nić uszy.

Za­rzu­co­na sieć spo­pie­li­ła się w mgnie­niu oka. Ka­płan po­fru­nął w po­wie­trze, jak wy­strze­lo­ny z ka­ta­pul­ty, za­trzy­mu­jąc się na drze­wie, prze­bi­ty wy­schnię­tą ga­łę­zią. W po­wie­trzu świ­snę­ły strza­ły. Wszyst­kie do­się­gnę­ły celu w wo­dzie i każda od­bi­ła się od skóry Za­ci­szan­ki jak od smo­czej łuski. Po­le­cia­ła druga seria. Sku­tek był ten sam. Mo­ra­le zgro­ma­dze­nia nad brze­giem je­zio­ra mo­men­tal­nie spa­dło do po­zio­mu kry­tycz­ne­go. Rzu­ci­li pry­mi­tyw­ną broń i za­czę­li ucie­kać pod górę stro­me­go zbo­cza. Da­rem­nie. Każ­de­go po kolei do­pa­dał gniew pani je­zio­ra. La­ta­li w po­wie­trzu ni­czym je­sien­ne li­ście tar­ga­ne przez po­ry­wi­sty wiatr. Trza­ska­ły ła­ma­ne kości. Wszy­scy skoń­czy­li w je­zio­rze. Wszy­scy oprócz chłyst­ka, który po­now­nie stał w wo­dzie po ko­la­na.

Zbli­ży­ła się do niego. Trząsł się nie tylko z zimna. Po­now­nie do­tknę­ła dło­nią jego pod­bród­ka. Po­pa­trzył na nią i po­stą­pił krok do przo­du. Za­ci­szan­ka po­wo­li za­czę­ła zni­kać w głębi je­zio­ra. Chło­pak szedł za nią, aż rów­nież znik­nął pod po­wierzch­nią wody.

– Ka­płan… – rzekł Zigar.

– Znik­nął – po­twier­dzi­ła Veg­te­ra.

Na drze­wie, na któ­rym po­win­ny wi­sieć krwa­wią­ce zwło­ki, nie było śladu ani czło­wie­ka, ani krwi.

– Bliź­niak jest klu­czem – po­wie­dzia­ła cza­ro­dziej­ka.

– Bliź­niak jest klu­czem – po­twier­dził kra­sno­lud.