Szewczyk Dratewka

Król Krak siedział zasępiony na bogato zdobionym tronie. Na zmianę to podkręcał wąsa, to poszarpywał brodę, nie wiedząc co począć z przeklętym smokiem, który od dłuższego czasu porywał krowy, owce oraz kozy, siejąc postrach wśród pospólstwa i nie tylko. Ostatni rycerz, który odważył się wejść do jaskini bestii, zginął wyjąc tak przeraźliwie, że od miesięcy nikt więcej nie zgłaszał się z chęcią rzucenia mu wyzwania. Nie pomogła oferta ręki księżniczki, a połowy królestwa król wciąż jeszcze nie był gotów się pozbywać. Przynajmniej, dopóki ostały się jakieś zwierzęta, które potworowi trzeba było raz w tygodniu podrzucać, by sam nie wyszedł na większe polowanie.

– Panie mój, zgłosił się do nas szewczyk Dratewka z prośbą o audiencję – zaanonsował cichym głosem Radomir, pierwszy doradca króla, wchodząc do sali tronowej. Ukłonił się głęboko i czekał na reakcję władcy.

– Jeśli nie zna sposobu na pozbycie się tego potwora, to niech nie zawraca mi głowy! – huknął król poirytowanym głosem i chwycił głowę w obie dłonie. – Przyślij mi tu medyka, łeb mi już pęka od myślenia o tym zwierzęciu.

– Tak jest, mój panie. Już wzywam, ale ten szewczyk twierdzi, że właśnie smoka chce się pozbyć – Radomir dodał cichym i spokojnym głosem. Zerknął przez ramię na stojącego przy wejściu do sali gońca i skinął głową, by ten podszedł do niego czym prędzej.

– Pędź po medyka, ma tu być natychmiast – szepnął, gdy chłopak się zbliżył. Ten niezwłocznie puścił się biegiem zostawiając doradcę samego z władcą.

– Tak? I jak chce to zrobić? Uszyje mu niewygodne buty?

Król się nie zaśmiał, lecz patrzył czujnym wzrokiem na Radomira.

– Tego nie wiem, mój panie. Chciałem go wygnać precz, ale tak nalegał, że nawet wzroku nie odwrócił, jak go żem chciał na odlew zdzielić za bezczelność.

– Odwagi mu nie brakuje, ale rozumem chyba też nie grzeszy. Cóż robić. Niech wejdzie. Może mnie zaskoczy.

Pół godziny później Krak stał przy oknie ignorując medyka. Głowa przestała go boleć, gdy usłyszał plan Dratewki. To mogło się udać. Zostało mu tylko czekać na efekty pracy szewczyka, które miały być widoczne już następnego dnia.

Dratewka tymczasem dziarsko zabrał się do pracy i nad ranem udał się w stronę jaskini smoka, targając na plecach wypchanego siarką dorodnego barana. Zbliżał się powoli i widział już wejście, gdy nagle przy akompaniamencie głośnego grzmotu buchnął z niego ogień tak potężny, że natychmiast zapaliły się rosnące naprzeciwko dwa stare drzewa. Huk wylatujących z olbrzymią prędkością płomieni przestraszył chłopaka na tyle, że niesiony przez niego baran spadł mu z pleców. Po chwili ogień zelżał i hałas przypominający odgłos wodospadu ścichł, aż w końcu zaniknął.

Dratewka przestał się trząść ze strachu, chwycił barana i zarzucił sobie znów na plecy, gotów podrzucić go tuż obok wejścia, po czym zaczął się ku niemu skradać. Krok po kroku, powoli poruszał się przed siebie, najciszej jak mógł.

– A ty co, chuchro jedne, nawet zbroi nie masz? – Rozległ się nagle gromki głos z jaskini.

Szewczyk struchlał. Po chwili zastanawiał się, gdzie zrzucić ciężar z pleców, by następny pokaz ognia w wykonaniu bestii, nie spalił go przed zjedzeniem.

– No chodźże tu, krzywdy ci nie zrobię. Widzę, że masz coś dla mnie? – Głos po raz kolejny się odezwał.

Szewczyk patrzył w stronę jaskini, a po chwili wyszedł z niej przedziwnie ubrany cudak. Całe jego odzienie błyskało, odbijając promienie słońca, jak woda w strumyku. Szeroki, okrągły kołnierz niespodziewanego tutaj gościa lśnił jak polerowany rycerski miecz.

– Ja, eee, ten, a pan to kto? – wydukał zaskoczony Dratewka przyglądając się obliczu swego rozmówcy. Zląkł się naraz, gdy rozpoznał smocze łuski na twarzy cudaka.

– Moje imię nic ci nie powie. Ale jeśli przybyłeś tu, by pokonać smoka, to masz dzieciaku szczęście. Możesz wracać do króla i powiedzieć mu, że już nie będę potrzebował krów. Znaczy się, że smokowi nie potrzebne są już krowy. Odlatuję stąd jeszcze dziś. Cała chwała za pokonanie go, należy się tobie.

– O, co to to nie. Ja jestem może i biedny, ale honorowy. Muszę go zgładzić, to zgładzę. Tylko to tu zostawię i już sobie idę – odparł dzielnie Dratewka wskazując na wypchane baranie truchło. – A panu medyka nie trzeba? Trąd pana żre jakiś, czy co? – dodał zaniepokojony wyglądem twarzy rozmówcy.

– Weź to gdzieś zakop i daj sobie spokój. Smoka już tu nie ma. No wyjaśniłbym ci, ale za głupi jesteś, by to pojąć – stwierdził cudak, podniósł rękę i palcami odzianymi w błyszczącą rękawicę zaczął manipulować przy rękawie.

– Ja, za głupi? A co to za światła tam macie panie? – spytał szewczyk, widząc czerwony blask, jaki zaczął bić spod rękawicy dziwnie wyglądającego człowieka. Początkowy strach przerodził się teraz w zaciekawienie.

– No masz ci los, ciekawski się jakiś znalazł. Mogę ci opowiedzieć, ale i tak nie zrozumiesz, albo pomiesza ci się we łbie i oszalejesz. Odsuń się na bok.

Cudak ponownie pomajstrował przy rękawie, kolor blasku zmienił się z czerwonego na zielony, i znów z jaskini trysnął pędzący wściekle ogień. Po chwili zgasł równie nagle jak się zapalił.

– Chodź, siadaj tu i słuchaj. Nie wiem po co ci to mówię, może jeszcze kiedyś tu wrócimy, jak się trochę rozwiniecie? Wtedy wszyscy, być może, dowiemy się więcej o sobie nawzajem.

Nieznajomy zaprosił go gestem i usiadł na pobliskim głazie. Szewczyk podszedł do cudaka i usiadł zafascynowany szeleszczącym, gładkim materiałem z jakiego zrobione było jego odzienie oraz tabliczką ze światełkami, którą teraz dostrzegł na jego rękawie.

– Parę miesięcy temu mój gwiezdny okręt miał awarię i rozbił się tuż przed tą jaskinią. Wiozłem na swoją planetę, taką podobną jak ta, nowy okaz z waszej zamierzchłej przeszłości, zdobyty cudem na targu mniej więcej tam. – Nieznajomy wskazał palcem na niebo, ignorując kompletnie coraz niżej opadającą szczękę szewczyka i kontynuował. – Bydle się obudziło z hibernacji, a komora czekała na kolej naprawy. Czymś go musiałem karmić, po to mi były potrzebne krowy, ale wczoraj automaty naprawcze przywróciły sprawność silników, a potem samej komory i uśpiłem w końcu to zwierzę, tuż przed podróżą. No, to w skrócie tyle. Ogniem z jaskini się nie przejmuj, to był tylko test silników rakietowych. A z resztą, po co ja się trudzę, jak ty nie wiesz co to jest silnik. No, na mnie już pora. Zapamiętam waszą planetę. A teraz idź stąd i pochwal się królowi, jaki jesteś odważny. Acha, może nawet ci pomogę. Bestia trochę się rzucała i nagubiła łusek. Zbierz i pokaż twojemu władcy, że tyle ze smoka zostało. Tam je porzuciłem, za tą skałą. – Wskazał na lewo od jaskini.

– To, ja, ale ja nic nie rozumiem. Co to za mowa? Znaczy, że smoka nie będzie, ale…

– Słuchaj młody, nie mam czasu na pierdoły. I tak już jestem o parę miesięcy spóźniony. Zmykaj stąd – przerwał mu bezceremonialnie cudak i bez dalszego słowa udał się do jaskini. Po chwili dobiegł z niej świst i coś świecącego oślepiającym blaskiem wystrzeliło z niej z olbrzymią prędkością, uniosło się ku niebu i w mgnieniu oka odleciało.

Dratewka siedział jeszcze chwilę niewiele z tego rozumiejąc, po czym zebrał się na odwagę, podniósł płonącą nieopodal gałąź starego drzewa i używając jej jak pochodni wszedł do jaskini. Wewnątrz, im dalej się posuwał, tym głośniej słyszał chrapanie tak zwielokrotnione, jakby blisko siebie spało naraz pół wioski. Szedł tak powoli, aż do zakrętu, za którym ujrzał rzędy siedzących pod ścianami rycerzy. Musieli to być chyba wszyscy śmiałkowie, jacy do tej pory pojawili się, by ubić bestię. Szewczyk podrapał się po głowie, szturchnął najbliższego mu rycerza i spróbował go obudzić. Ten chrząknął tylko i spał dalej jak zabity. Chyba będę musiał opowiedzieć wszystko Radomirowi. Oby mnie tylko któryś z tych śpiących waszmościów nie ubiegł o rękę królewny. Pomyślał, po czym wyszedł z jaskini, przeciągnął wypchanego barana w pobliże płonącego drzewa i dla pewności rzucił na niego płonącą gałąź. Szybko zebrał garść łusek i czym prędzej udał się wprost do zamku.