Coś, co dla nas dużo znaczy...

Na początek, kilka rzeczy:

To była standardowa procedura, od kiedy w dwa tysiące trzydziestym ósmym, w wielkim ważącym niemal półtorej tony meteorycie, który spadł w pobliże Sahary odkryto żywe organizmy, do tej pory nie znane.

Tak długie, że aż niezrozumiałe. Może warto rozbić to na chociaż dwa zdania?

natomiast nowością okazała się substancja znajdująca się kilkadziesiąt centymetrów wewnątrz skały. Miała niezwykłą twardość i w żaden sposób nie dało się pobrać z niej materiału

Jak piszesz substancja, to myślę ciecz. Ale chemicznie jest to chyba poprawne.

powiedział Michał (kropka)

Gdy usiadła on wstał i odszedł parę kroków w stronę okna.

Powinien jej podsunąć krzesło :p

Aha, hologram – już wiem dlaczego :)

 

podawaj dużo mleka…

Raczej krwi :)

Trochę abstrakcyjne dla mnie jest to opowiadanie. Bohaterowie działali trochę nielogicznie, mogłoby to być usprawiedliwione jakąś toksyną czy czymkolwiek…

Mogłeś trochę więcej technologii opisać na samym początku – bo jak pojawia się pole siłowe i hologram, to wygląda jakbym przeniósł się do zupełnie innego opowiadania. Może to też kwestia polskich klimatów.

To opowiadanie czytało mi się równie dobrze co poprzednie. Badanie obcej technologii czy ufo, zawsze jest ciekawe :)

Reakcje i pomysły bohaterów sprawiają, że to poprzednie, podobało mi się jednak bardziej.

P.S. Myślałem, że matka też zaraz się podłączy pod aparaturę.

Pozdrawiam :)

Dzięki Ramshiri

Miło, że znowu wpadłeś i zostawiłeś komentarz :) Obiecuje, że odwzajemnię się tym samym gdy coś napiszesz. Zaraz sprawdzę czy masz jeszcze jakieś teksty.

Pozdrawiam. 

Jestem niepełnosprawny...

Dzięki :) Miło mi bardzo.

Lubię tematykę UFO i odkrywania obcych cywilizacji. Na pewno będę czytał kolejne teksty.

Do kolejnego mojego tekstu jeszcze z miesiąc czasu pewnie, ale mam jakieś wcześniejsze.

Pozdrawiam :)

Jak masz ochotę to czytaj tylko nie sięgaj wstecz bo masę tego napisałem i nie były to zbyt dobre opowiadania :) Ja obiecuję przeczytać twoje teksty bo naprawdę są bardzo ciekawe. Powodzenia :)))

Jestem niepełnosprawny...

Na początek wspomnę, że doba mi się nie zsumowała do 24;)

Dużo powtórzeń ze spadaniem na początku.

Naukowców ogarnęła tak wielka radość, że kilku zaczęło głośno wiwatować a inni sięgnęli po telefony komórkowe by podzielić się informacją z przełożonymi i rodziną.

O ile nie mieli wspólnej rodziny, to powinno być rodzin.

Jego żonie Katarzynie było bardzo żal i mówiła mu, że dalej tak nie może być.

To zdanie nie za ładne. czego jej było żal? Trzebaby rozbudowac.

Jest trochę błędów, ale całość robi wrażenie. Jest intrygująca i przerażająca. 

Lożanka bezprenumeratowa

Dwóch z nich podeszło do żółtobrązowego, a gdzieniegdzie czerwonego głazu o nieregularnym kształcie. Używając swoich narzędzi odkruszyli kawałek. Następnie Michał wziął go dłońmi, na których miał ubrane gumowe rękawiczki i umieścił w maszynie, potem uruchomił ją dużym zielonym przyciskiem.

Trochę kanciaste masz niektóre zdania, mozna by je podszlifować →

Dwójka badaczy podeszła do nakrapianego gdzieniegdzie czerwonymi wykwitami żółtobrązowego głazu o nieregularnym kształcie. Używając odpowiednich narzędzi odkruszyli kawałek skały. Michał wziął go obleczonymi w gumowe rękawice dłońmi i umieścił w maszynie, którą uruchomił dużym zielonym przyciskiem.

I wtedy stało się coś, czego nikt się jeszcze bardziej nie spodziewał. Włączył się głośny sygnał informujący, że maszyna znalazła w próbce jakiś żywy organizm.

Nielogiczne. Skoro w jakimś meteorycie wczesniej już odkryto żywe organizmy, a teraz, podczas badania tego, zastosowano nawet odpowiednie procedury, to musieli się tego spodziewać, albo choć brać pod uwagę.

– Moja droga chciałem ci o czymś powiedzieć. Ubierz się i choć do salonu.

Chodź.

Katarzyna zdziwiona, próbowała sobie przypomnieć jakaż to jest okazja? Niezwłocznie zrobiła to co chciał i już kilka minut później weszła tam, gdzie ją zaprosił.

Katarzyna Zdziwiona – brzmi jak przydomek jakiejś królowej albo coś :) Potem do usunięcia jedna rzecz. I ostatnie zdanie nielogiczne, bo skoro zrobiła bezzwłocznie to, o co mąż ją poprosił, to skąd tam te kilka minut się wzięło?

Ogólnie znów mam wrażenie, że jest lepiej niż poprzednio, jesli chodzi o styl, jednak nadal szlifować trzeba niektóre zdania. Momentami zbyt wiele łopatologii, która przeszkadza w odbiorze. Sama historia, choć oklepana, to jednak ciekawa. A szczególnie ciekawe jest podejście do zakończenia, jest bardziej dojrzałe niż w Twoich poprzednich tekstach, a przynajmniej takie mam znów wrażenie. Moze to zasługa pomysłu, może jakichś głębszych przemyśleń, a może jeszcze czegoś innego, ale masz tu w zakończeniu coś, czego wcześniej nie miałeś, a co jest fajne.

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Outta Sewer

Dziękuję, dziękuję!!! Bardzo cieszy mnie taka ocena. Jak taki fachowiec mówi mi, że coś mu się spodobało to może to tylko cieszyć :)

Będę próbował dalej, jeszcze bardziej się przykładając. Zacząłem już pisać następny tekst, ale porzuciłem z kilku powodów. Natomiast wczoraj przyszedł mi nowy pomysł…

Pozdrawiam!!!

PS.

Ostatnio bardzo jestem cierpiący z powodu choroby :(

Jestem niepełnosprawny...

Niezwykły pomysł na poświęcenie. Odczytuje to nieco alegorycznie i w ten sposób tekst bardzo zyskuje na jakości. Nie wiem, czy miałeś to na myśli, Dawidzie, ale to poświęcenie ze strony sztafety pokoleniowej jest czasem niemal tak dosłowne, jak tu pokazałeś.

Myślę, że ten tekst jest podświadomym opisem miłości dziecka i rodzica, który każdego z nas dotyczy w różnych aspektach. A pisałeś, że Twoja więź z rodzicami jest wyjątkowa. 

Ja bym pokusił się o jakieś bardziej symboliczne imię dziecka. Może Wiktoria? Niektórzy nie przepadają za taką pustą symboliką, ale dla mnie “drugie dna” w historiach są bardzo istotne. A w Twojej historii można znaleźć na nie dużo miejsca.

Zgadzam się, że zdania są jeszcze momentami dość grubo ciosane. Cóż, na tym portalu wszyscy się jeszcze uczymy. To pozytywne na swój sposób, bo gdybyśmy przestali, to gdzie byłby miejsce na rozwój.

Współczuję cierpienia związanego z chorobą. To dość delikatne co powiem, nie chcę żebyś mnie źle zrozumiał. To co mam na myśli – z niektórymi sprawami w życiu musimy się pogodzić. Nie wiem czy cierpienie uszlachetnia, prawdopodobnie nie. Ale z pewnością pewne jego dawki dały wielu twórcom możliwość stworzenia rzeczy nietuzinkowych. Czasem nawet coś, co wydaje się z pozoru przekleństwem, daje moc kreacji, której zazdroszczą przeciętni. Widać, że i w Tobie jest dużo takiej “mocy”, ale jest ona – nie obraź się – jeszcze dość nieokrzesana. Wierzę, że przyjdzie czas i zrobisz coś z tymi pokładami literackiej energii, coś naprawdę ciekawego. 

silver_advent

Dzięki!!! Miłe rzeczy mi napisałeś :)))

Kurcze naprawdę fajnie, że to może się podobać. Faktycznie tekst był nieco poprawiony przez pewną koleżankę z poza portalu, ale nie było to jakieś wielkie betowanie. Pomysły natomiast są w 100% moje. Co do więzi z rodziną to chyba każdy kocha swoich rodziców. Nawet słyszałem, że jak ktoś skrzywdził swoją matkę i poszedł przez to do więzienia to ma tam przerąbane. Bo każdy może się od człowieka odwrócić a matka nigdy. :)

Moja choroba to taka huśtawka odczuć. W pewnym momencie czuję się naprawdę bardzo dobrze a miną trzy sekundy i jest bardzo źle. I to się potrafi co chwilę zmieniać. Spieszę poinformować, że też uważam, jak najbardziej trzeba się z tym pogodzić, ale mój stan ciągle się poprawia. To mnie napełnia nadzieją, że może kiedyś będę zdrowszy na tyle, że nie będzie w moim sercu tak wielkich lęków.

Jestem niepełnosprawny...

Intrygujące, ja po swojemu odczytałem jako zaczątek horroru – w końcu nie wiadomo, kogo do końca wyhodował Michał…

Na pewno warto uprościć i zwrócić uwagę na interpunkcję.

Mała uwaga co do tytułu – jest trochę ogólny. Siłą rzeczy tytuł ma pewne znaczenie, jeśli chodzi o to, ile osób zdecyduje się kliknąć.

Coś przecinek co dla nas bardzo dużo znaczy…

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

dzięki GreasySmooth poprawiłem :)

Jestem niepełnosprawny...

Cześć!

Pomysł jest interesujący, a konstrukcja opowiadania wydaje się dobrze przemyślana. Nie sądziłam, że historia zaczynająca się od poszukiwania form życia w meteorycie pójdzie w tym kierunku. Niestety opisujesz wszystko mocno sprawozdawczo, zabrakło tu mocniejszego pokazania relacji między Michałem a Katarzyną, a przy tego typu opowieściach jest to bardzo ważne. Często informujesz czytelnika, że bohaterowie czegoś chcą lub coś odczuwają, ale to nie wynika z ich zachowania ani wypowiedzi. Troszkę też za dużo szczegółów podajesz czytelnikowi, konstruujesz długie zdania, gdzie kolejne człony są doprecyzowaniem poprzednich. Na przykład ten dialog:

– Zacznijmy – powiedział Michał do naukowców o innej specjalizacji i niższych kwalifikacjach, których poznał niedawno i jedynie wymienił z nimi powitalny uścisk dłoni.

Tu masz taki opis jak po sznurku. Michał coś mówi, potem podajesz informację do kogo mówi, następnie opisujesz naukowców i na koniec odnosisz się do ich wzajemnych relacji. 

Mógłbyś część tego opisu wyciągnąć przed wypowiedź. Pokazać Mochała wchodzącego do sali i wtedy dać wzmiankę o kwalifikacjach naukowców. Wypadłoby to dużo bardziej naturalnie.

Pod względem technicznym jest trochę mankamentów, ale zdecydowanie robisz postępy.

To była standardowa procedura, od kiedy w dwa tysiące trzydziestym ósmym, w wielkim ważącym niemal półtorej tony meteorycie, który spadł w pobliże Sahary[+,] odkryto żywe organizmy, do tej pory nie znane.

pobliżu

Następnie Michał wziął go dłońmi, na których miał ubrane gumowe rękawiczki i umieścił w maszynie, potem uruchomił ją dużym zielonym przyciskiem.

To nie brzmi dobrze, warto uprościć to zdanie.

I wtedy stało się coś, czego nikt się jeszcze bardziej nie spodziewał.

Nie bardzo można nie spodziewać się bardziej.

Naukowców ogarnęła tak wielka radość, że kilku zaczęło głośno wiwatować[+,] a inni sięgnęli po telefony komórkowe[+,] by podzielić się informacją z przełożonymi i rodziną.

Tutaj miałam lekki zgrzyt, bo raczej by byłaby to informacja tajna, więc dzwonienie do rodziny nieco nie pasuje.

To, że w meteorycie znajdowała się duża ilość różnorodnych pierwotniaków, było czymś niezwykłym, a jednak niewielkim w porównaniu z tym[+,] co odkryto później wewnątrz skały.

– Czy macie jakieś pomysły[+,] co z tym zrobić? Czekam na propozycje – powiedział Michał[+.]

Każdy, kto go znał zastanawiał się[+,] dlaczego to robi.

Wychudł[+,] a pod przekrwionymi oczami miał dwa worki.

Po krótkiej wymianie argumentów Michał się zgodził[+,] byli bowiem zgodnym małżeństwem.

Nie zrezygnował jednak, ze swoich domowych badań, w osobistym laboratorium.

Niezwłocznie zrobiła to[+,] co chciał i już kilka minut później weszła tam, gdzie ją zaprosił.

Gdy usiadła[+,] on wstał i odszedł parę kroków w stronę okna.

– Aż mnie dziwi, że nie domyśliłaś się[+,] nad czym tak zaciekle pracowałem w ostatnim czasie.

– O czym ty mówisz? Oszalałeś?! – Katarzyna wstała z krzesła i wtedy zrozumiała[+,] co się właśnie stało, Michał i potrawy były jedynie hologramem.

Zauważyła przytwierdzony do sufitu aparat tworzący iluzję.

Jeśli aparat był przytwierdzony do sufitu w salonie, to skąd hologram Michała w sypialni?

Wpadła do pomieszczenia i to[+,] co ujrzała[+,] sprawiło, że jej serce ścisnął wielki żal.

– Oszukałem cię drugi raz[+,] moja droga. Popatrz[+,] jak technika jest teraz zaawansowana.

– Tak daleko zaszedłem, że nie mogę już się wycofać. – powiedział[+.]

Katarzyna prosiła[+,] by ją wypuścił, lecz on był nieufny.

Dając za wygraną[+,] usiadła na podłodze i oparła się o lekko dostrzegalną, niebieskawą barierę.

Dopiero teraz, gdy zrozumiała, że to co zaplanował jej mąż[+,] jest nieuchronne zaczęła kiełkować w niej radość.

– Pozostawiam to tobie – powiedział w taki sposób, że pojęła[+,] iż jej solidarność sprawiła, że odczuł wielką ulgę.

– Wioletta! To takie piękne imię[+,] – nNa jej twarzy zagościł uśmiech radości, Michał nigdy nie widział[+,] by była tak szczęśliwa.

– Kasiu[+,] tak bardzo cię kocham. Marzyłem[+,] by przed śmiercią ujrzeć cię taką promienną. Tego pragnąłem całym sercem. – powiedział i było to szczere.

Zdziwiło mnie, że zarodek się rozwija[+,] nie pobierając żadnego pokarmu.

Było tak do czasu[+,] aż zaczął obumierać.

Przerwał na chwile[+,] by zamrugać oczami, następnie kontynuował:

chwilę

Zanim jego głowa opadła bezwładnie[+,] zdążył jeszcze nacisnąć przycisk wyłączający pole siłowe.

Katarzyna momentalnie wstała. Przez moment pomyślała, że musi zadzwonić po pogotowie.

Alicella

Witaj! :) Cieszę się, że przeczytałaś i dałaś komentarz. Uważnie przeczytałem i starałem się zapamiętać te przecinki, gdzie się je daje. Rady również biorę do serca. :)

Fajnie, że jest za co pochwalić (choćby lekko), bo naprawdę dużo czasu spędzam na pisanko :) Pamiętaj, że jestem ci wdzięczny za bete bo dzięki tobie mój tekst jest w bibliotece!!!

Pozdrawiam!!!

PS.

Mam nadzieję, że nie żywisz już do mnie urazy :))) (wiesz o co)

Jestem niepełnosprawny...

Dawidzie, tekst w bibliotece to Twoja zasługa, ja Ci tylko troszkę pomogłam :).

I o jakiej urazie Ty piszesz? Chodzi o tę betę, z której zrezygnowałeś? Rozumiem, że chciałeś opublikować tekst wcześniej niż zamierzałeś. Przecież każdemu się zdarza zmienić zdanie. Ja nigdy nie miałam do Ciebie żadnej urazy :).

A jak się jeszcze kiedyś namyślisz na jakąś betę, to wiesz, gdzie mnie szukać ;).

Dawidzie, przykro mi to pisać, ale tym razem jestem nieco zdegustowana Twoim opowiadaniem.

Wymyśliłeś historię na tyle osobliwą, że nie umiem doszukać się w niej większego sensu. Nie trafia do mnie pomysł na stworzenie dziecka z zawartości probówek z kosmosu i DNA Michała.

W dodatku nie opuszcza mnie wrażenie, że sam ze sobą ścigasz się w wymyślaniu intryg do kolejnych opowiadań. Już kiedyś Cię prosiłam, abyś ilość zamienił na jakość, ale nie posłuchałeś. Mimo wszystko ponawiam prośbę – spróbuj tworzyć nieco mniej, ale postaraj się, aby opowiadania były ciekawe, wiarygodne i lepiej napisane.

…do szu­ka­nia życia na księ­ży­cu, Mar­sie i Wenus… → …do szu­ka­nia życia na Księ­ży­cu, Mar­sie i Wenus…

…który spadł w po­bli­że Sa­ha­ry… → …który spadł w po­bli­żu Sa­ha­ry…

…żywe or­ga­ni­zmy, do tej pory nie znane. → …żywe or­ga­ni­zmy, do tej pory nieznane.

…dłoń­mi, na któ­rych miał ubra­ne gu­mo­we rę­ka­wicz­ki… → W co były ubrane rękawiczki, które Michał miał na dłoniach???

Proponuję: …dłoń­mi w gumowych rękawiczkach.

…ma­szy­na zna­la­zła w prób­ce jakiś żywy or­ga­nizm. Na­ukow­ców ogar­nę­ła tak wiel­ka ra­dość, że kilku za­czę­ło gło­śno wi­wa­to­wać a inni się­gnę­li po te­le­fo­ny ko­mór­ko­we by po­dzie­lić się in­for­ma­cją z prze­ło­żo­ny­mi i ro­dzi­ną. → Mam wrażenie, że badania naukowe są objęte określonymi procedurami i nie wydaje mi się, aby o pewnych istotnych odkryciach można informować rodzinę.

Jego żonie Ka­ta­rzy­nie było bar­dzo żal i mó­wi­ła mu, że dalej tak nie może być. → Czego było żal Katarzynie?

Ubierz się i choć do sa­lo­nu… → Ubierz się i chodź do sa­lo­nu…

Prze­rwał na chwi­le by za­mru­gać ocza­mi… → Wystarczy: Prze­rwał na chwi­lę, by za­mru­gać…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy :)))

Wszystko jest w porządku!!! Obym tylko nie został zablokowany. Nie robię sobie jaj, nie trolluję. Po prostu piszę jak potrafię i uważam, że po każdym opowiadaniu się czegoś uczę. Może ty myślisz, że ja piszę by tylko pisać. Stephen King powiedział o takich dwóch rzeczach które poleca parających się tym hobby.

Żeby jak najwięcej pisać i jak najwięcej czytać. Bardzo bym był nieszczęśliwy gdybym dostał bana, bo chcę się dalej rozwijać. Obiecuję, że będę miał na uwadze by się bardziej przyłożyć.

Jestem niepełnosprawny...

regulatorzy wpadła mi taka myśl; który pomysł z moich opowiadań ci się spodobał a ja napiszę je jeszcze raz i wtedy zobaczysz jakie postępy zrobiłem :) Jest tego bardzo dużo. Bardzo chętnie bym to zrobił, bo naprawdę bez pisania nie potrafię funkcjonować. OK?

Wskaż, któreś z opowiadań :-)

Jestem niepełnosprawny...

Dawidzie, co też Ci przyszło do głowy – jakie zablokowanie, jaki ban? Nikt nie posądza Cię ani o trollowanie, ani o robienie jaj.

Myślę że King dobrze radzi autorom-amatorom, kiedy sugeruje, aby jak najwięcej pisali i czytali, ale zapewne rozumiał przez to teksty przemyślane i dopracowane. Jakość Twoich, Dawidzie, ciągle pozostawia sporo do życzenia. I dlatego byłoby nieźle, gdybyś nie tylko pisał, ale też zadbał o jakość tego, co piszesz.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dawidzie, obawiam się, że prosisz mnie o zbyt wiele.

Jestem stara i nie mogę pochwalić się najlepszym wzrokiem – są dni gdy czyta mi się całkiem nieźle, ale są i takie, kiedy muszę zrezygnować z lektury.

Obawiam się, że nie będę w stanie przejrzeć Twoich opowiadań (a zamieściłeś ich grubo ponad pół setki), aby wybrać to, które chciałbyś pisać od nowa. Poza tym nie musisz mi udowadniać, że robisz postępy, bo tego nie podaję w wątpliwość.

Mam wrażenie, że Twoim opowiadaniom poświęcam naprawdę dużo czasu, ale też proszę o wyrozumiałość – Dawidzie, chciałbym móc śledzić twórczość także innych użytkowników.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy jestem ci naprawdę bardzo wdzięczny. Doceniam i wiele razy pisałem, że przecież takie poprawki tekstu muszą kosztować dużo pracy.

Życzę dużo zdrowia i radości :)

Jestem niepełnosprawny...

I ja, Dawidzie, życzę Ci dużo zdrowia i obyś jak najczęściej czuł się szczęśliwy. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, hej,

mi sie podoba, myslę, że jeden z bardziej udanych Twoich tekstów.

Jak wskazała Reg – trochę więcej logiki by się jednak przydało, to DNA, ta krew, dobrze byłoby mieć solidną podbudowę naukową dla takich laboratoryjnych akcji.

No nic – masz sporo mądrych rad wyżej, pisz dalej a reszta powinna sama przyjść. Zrobiłeś ogromny postęp od czasu, kiedy przeczytałem Twoje pierwsze opowiadanie :)

Wszystkiego dobrego!

Che mi sento di morir