Sugestia

1.

Śnieg okry­wał ruiny mia­stecz­ka coraz grub­szą war­stwą, a szczy­ty wzgórz nik­nę­ły w oło­wia­nych chmu­rach. Ciszę po­ran­ka mą­ci­ły cięż­kie od­de­chy i chrzęst kro­ków. Zwia­dow­cy Eu­ro­po­lis prze­dzie­ra­li się przez zaspy po­mię­dzy spa­lo­ny­mi do­ma­mi. 

***Alarm zbli­że­nio­wy!*** 

Wy­rzut ad­re­na­li­ny. Skok tętna. Neu­ro­im­plant uru­cho­mił pro­ce­du­rę bo­jo­wą. Ko­mu­ni­ka­ty na siat­ków­ce oka roz­bły­snę­ły czer­wie­nią ostrze­żeń i alar­mów. Za­czep na kol­bie ka­ra­bi­nu sam wpiął się w gniaz­do na­ra­mien­ne bo­jo­we­go pan­ce­rza i bły­ska­wicz­nie usta­bi­li­zo­wał linię ce­lo­wa­nia. Kris zło­żył się do broni i krzyk­nął:

 – Kon­takt! Go­dzi­na druga. Od­le­głość sto! 

Ścią­gnął spust. Lufa blu­zgnę­ła ogniem. Linia smu­go­wych po­ci­sków po­mknę­ła w górę wą­skiej ulicz­ki przez wi­ru­ją­ce płat­ki gę­ste­go śnie­gu. Plu­ton zwia­dow­ców spraw­nie roz­sy­pał się na boki i zajął po­zy­cje wśród ruin. Z bu­dyn­ku ra­tu­sza po dru­giej stro­nie rynku huk­nął nie­skład­ny ogień po­wstań­ców. 

Kris padł za wy­pa­lo­nym wra­kiem cię­ża­rów­ki. Moduł ce­lo­wa­nia ka­ra­bi­nu pod­świe­tlił po­ten­cjal­ne cele. Cho­ciaż po­rwa­ne strzę­py po­ran­nej mgły snuły się nad zie­mią, to ani ona, ani śnieg nie były żadną prze­szko­dą dla czuj­ni­ków neu­ro­im­plan­tu. Kom­pu­ter bez­błęd­nie ob­ra­mo­wy­wał czer­wo­nym sym­bo­lem każ­de­go z re­be­lian­tów, kiedy ten tylko mi­gnął w polu wi­dze­nia, po­da­wał od­le­głość do celu, iden­ty­fi­ko­wał typ uzbro­je­nia i okre­ślał po­ten­cjal­ne za­gro­że­nie z jego stro­ny. Za­ter­ko­ta­ły serie z broni ma­ło­ka­li­bro­wej. Kule za­bęb­ni­ły o po­czer­nia­łe bla­chy wraku, od­sko­czy­ły na boki z gwiz­dem ry­ko­sze­tów, za­dud­ni­ły po ce­gla­nych mu­rach.

– Pierw­sza dru­ży­na, flan­ko­wać z lewej! – krzyk­nął Kris. – Druga i trze­cia, ogień osło­no­wy! Do­pier­do­lić śmier­dzie­lom!

Po­zy­cja zwia­dow­ców ryk­nę­ła hu­ra­ga­nem szyb­ko­strzel­ne­go ognia. Czte­rej żoł­nie­rze z pierw­szej dru­ży­ny do­pa­dli do po­trza­ska­nej ścia­ny domu przy skrzy­żo­wa­niu. Cze­ka­li aż resz­ta plu­to­nu za­sy­pie wroga ku­la­mi, by mogli prze­sko­czyć na drugą stro­nę ulicz­ki. Pro­wa­dzą­cy ru­szył odro­bi­nę za wcze­śnie. Wy­sko­czył zza za­ło­mu muru, ale zdą­żył zro­bić tylko dwa kroki, zanim szarp­nął nim po­cisk. Cięż­ko­ka­li­bro­wa kula łup­nę­ła o pan­cerz. Zwia­dow­ca za­to­czył się, po­tknął, upadł na ko­la­no, zła­pał dłoń­mi za prze­strze­lo­ną szyję. 

– Snaj­pe­eer! – wy­darł się ktoś z pierw­szej dru­ży­ny. – Sier­żan­cie, Pe­trau­skas do­stał!

Nawet bez tego Kris wi­dział ko­mu­ni­kat mi­ga­ją­cy na siat­ków­ce. Neu­ro­im­plant in­for­mo­wał o uszko­dze­niach tkan­ki łącz­nej, rdze­nia krę­go­we­go, po­waż­nym krwo­to­ku we­wnętrz­nym u tra­fio­ne­go żoł­nie­rza. 

***Wy­ma­ga­na na­tych­mia­sto­wa pomoc me­dycz­na. We­zwać trans­port?*** – za­py­tał usłuż­nie kom­pu­ter. 

Zanim sier­żant zdo­łał od­po­wie­dzieć, ko­lej­ny strzał wybił się krót­kim wi­zgiem ponad ka­no­na­dą. Drugi po­cisk tra­fił Pe­trau­ska­sa pod pachę. Wszedł czer­wo­nym bry­zgiem po­mię­dzy łą­cze­nia płyt ba­li­stycz­nych. Żoł­nierz za­chwiał się, chlu­snął krwią przez usta i padł na plecy.  

 – Skąd strze­la?! – krzyk­nął Kris. – Kto ma na­miar?!

Żoł­nie­rze Eu­ro­po­lis wrzesz­cze­li jeden przez dru­gie­go. Bez opa­mię­ta­nia prali dłu­gi­mi se­ria­mi w ruiny po dru­giej stro­nie placu. Całe przed­po­le uto­nę­ło w na­wa­le wście­kłe­go ognia i od­ska­ku­ją­cych na wszyst­kie stro­ny ka­wał­ków ce­gieł, belek i bla­chy. Neu­ro­im­plan­ty po­da­wa­ły na­mia­ry ko­lej­nych celów. Wy­zna­cza­ły tra­jek­to­rie ba­li­stycz­ne. Wresz­cie uwal­nia­ły wlewy do­żyl­ne i pom­po­wa­ły w krew syn­te­tycz­ne wspo­ma­ga­cze. Nikt nie po­tra­fił już trzeź­wo prze­ana­li­zo­wać sy­tu­acji. Pier­wot­ny in­stynkt mordu pod­sy­ca­ny no­wo­cze­sną che­mią za­śle­piał do szczę­tu.

Wizg. Jak od­głos dar­te­go płót­na. Żoł­nierz po pra­wej po­le­ciał w tył. W ostat­nim od­ru­chu świa­do­mo­ści pró­bo­wał zła­pać Krisa za ramię. Nie zdą­żył. Padł na plecy, a na środ­ku czoła, ponad za­sty­gły­mi w za­sko­cze­niu oczy­ma, ziała po­szar­pa­na rana wlo­to­wa. Po­cisk prze­szył kom­po­zy­to­wy hełm jak pa­pier. 

– Kryć się! – wrza­snął Kris, pró­bu­jąc prze­krzy­czeć ka­no­na­dę. – Wszy­scy pad­nij!

Wizg. Ka­pral z trze­ciej dru­ży­ny gruch­nął na zie­mię ni­czym ma­rio­net­ka, któ­rej prze­cię­to sznur­ki. In­ter­kom roz­darł wrzask bólu. Żoł­nierz wił się w czer­wie­nie­ją­cym szyb­ko śnie­gu. Za­ci­skał dło­nie na ki­ku­cie nogi od­strze­lo­nej w ko­la­nie. Za­milkł do­pie­ro po kilku se­kun­dach. Roz­luź­nił się i legł pła­sko na ple­cach. Tylko rwane ob­łocz­ki pary bu­cha­ją­ce przez szcze­li­nę hełmu świad­czy­ły, że jesz­cze od­dy­cha. Kom­pu­ter sier­żan­ta po­twier­dził uru­cho­mie­nie awa­ryj­nej pro­ce­du­ry me­dycz­nej. Bo­jo­wy kom­bi­ne­zon pe­chow­ca podał znie­czu­le­nie, śro­dek zwięk­sza­ją­cy krze­pli­wość i za­ci­snął opa­ski stazy, od­ci­na­jąc do­pływ krwi do ode­rwa­nej koń­czy­ny.

– Tu plu­ton pierw­szy! Tu plu­ton pierw­szy! – Sier­żant prze­łą­czył in­ter­kom na ko­mu­ni­ka­cję da­le­ko­sięż­ną. – Po­trzeb­ne wspar­cie ognio­we na A34. Sto me­trów na pół­noc od mojej po­zy­cji! 

– Je­dyn­ka, tu ko­or­dy­na­cja. Pro­szę cze­kać – zgło­sił się zim­nym gło­sem dys­po­zy­tor.

– Dawaj, ku­ta­sie, tego drona! Mam dwóch ran­nych do na­tych­mia­sto­wej ewa­ku­acji! – wy­darł się Kris.

– Je­dyn­ka, cze­kam na ofi­cjal­ną su­ge­stię ze stro­ny… – nie do­koń­czył, bo sier­żant ze­rwał po­łą­cze­nie.

Szta­bo­we gnoje! Pal­cem nie kiwną bez du­po­chro­nu z góry – po­my­ślał z wście­kło­ścią.

– Sarge, jak sy­tu­acja? 

Kris aż ode­tchnął z ulgą na dźwięk zna­jo­me­go głosu. Kom­pu­ter wy­świe­tlił po­do­bi­znę roz­mów­cy.

 – Otto… yyy, po­rucz­ni­ku Rich­ter, jeden za­bi­ty i dwóch ran­nych. Walą do nas z cze­goś du­że­go! Prze­bi­ja pan­ce­rze jak kar­ton! Nie dam rady od­sko­czyć. 

– Spo­koj­nie, je­ste­śmy nie­da­le­ko. Trzy­maj­cie się – mruk­nął tam­ten i za­mknął po­łą­cze­nie. 

 Kris po­to­czył wo­ko­ło wzro­kiem. Żoł­nie­rze wbi­ja­li w niego wy­cze­ku­ją­ce spoj­rze­nia, kuląc się za po­trza­ska­ny­mi mu­ra­mi, o które raz za razem ude­rza­ły po­ci­ski re­be­lian­tów.

– Co się ga­pi­cie, ma­to­ły? Mla­de­cek, trzy­mać linię, ogień za­po­ro­wy! – wark­nął w prze­ra­żo­ne ob­li­cze tego, który leżał naj­bli­żej. Jed­nak zaraz dodał ła­god­niej – Po­rucz­nik Rich­ter idzie. Nie na­rób­cie mi wsty­du.

Na dźwięk le­gen­dar­ne­go na­zwi­ska w zwia­dow­ców wstą­pił nowy duch. Od razu po­de­rwa­li się z miejsc. Na przed­po­le po­le­cia­ły gra­na­ty dymne. Kłęby che­micz­nych opa­rów zmie­sza­ły się ze strzęp­ka­mi mgły i pa­da­ją­cym coraz gę­ściej śnie­giem, okry­wa­jąc sta­no­wi­ska plu­to­nu szczel­ną za­sło­ną. Ka­no­na­da ze stro­ny re­be­lian­tów rze­dła. Je­dy­nie po­je­dyn­cze strza­ły prze­bi­ja­ły kur­ty­nę dymu, zwia­dow­cy wy­ko­rzy­sta­li więc sy­tu­ację. Roz­pierz­chli się sze­ro­ką ławą i za­ję­li wy­su­nię­te po­zy­cje na lewej i pra­wej flan­ce. 

– Je­dyn­ka, pełna go­to­wość – roz­legł się na ogól­nym ka­na­le głos Rich­te­ra. 

Na mo­ment za­pa­no­wa­ła pra­wie ab­so­lut­na cisza. Sły­chać było tylko jęki ran­nych i szum wia­tru go­nią­ce­go po nie­bie oło­wia­ne ob­ło­ki. Szum się wzma­gał. Był coraz gło­śniej­szy i gło­śniej­szy. Prze­szedł w ryk. 

 Sil­ni­ki ha­mu­ją­ce syk­nę­ły krót­ko i z chmur tuż nad spa­lo­ny­mi bu­dyn­ka­mi wy­sko­czył przy­sa­dzi­sty gra­wi­lot de­san­to­wy. Z otwar­tej ła­dow­ni wy­sy­pa­ło się pół tu­zi­na po­sta­ci w sztur­mo­wych eg­zosz­kie­le­tach. Ska­ka­li z wy­so­ko­ści dru­gie­go pię­tra wprost w ruiny ra­tu­sza. Zanim opa­dli na zie­mię, dym roz­dar­ły bły­ski serii z szyb­ko­strzel­nych dzia­łek. Pod­niósł się wrzask i ka­no­na­da roz­go­rza­ła na nowo.

 – Uwaga, go­ni­my ich na was! – krzyk­nął Rich­ter.

Kłęby dymu roz­stą­pi­ły się, spo­mię­dzy gru­zo­wisk wy­pa­dły dwa tu­zi­ny uzbro­jo­nych po­sta­ci. Lu­dzie pę­dzi­li przed sie­bie z krzy­kiem, gnani zwie­rzę­cym stra­chem przed nie­uchron­nym. 

 – Ognia! – ryk­nął Kris.

Po­zy­cja zwia­dow­ców eks­plo­do­wa­ła ma­szy­no­wym ogniem. Kom­po­zy­to­we kule po­mknę­ły na spo­tka­nie ucie­ka­ją­cym. Rwały na strzę­py ciała, prze­cho­dzi­ły przez liche pan­ce­rze i ka­mi­zel­ki prze­ciw­o­dłam­ko­we. Re­be­lian­ci, wzię­ci w ostrzał krzy­żo­wy, za­czę­li rzu­cać broń. Pa­da­li na ko­la­na. Uno­si­li ręce nad głowy. 

 – Pod­da­ją się, wstrzy­mać ogień! 

Le­d­wie Kris skoń­czył zda­nie, a na siat­ków­ce zma­te­ria­li­zo­wał się obraz dy­żur­ne­go.

 – Je­dyn­ka, nie prze­ry­wać walki – po­wie­dział ofi­cer dy­żur­ny gło­sem zu­peł­nie wy­pra­nym z emo­cji.

 – Mel­du­ję, że się pod­da­ją i…

– Je­dyn­ka, to jest su­ge­stia ze stro­ny Mo­co­daw­cy. Wy­ko­nać – od­parł tam­ten i prze­rwał po­łą­cze­nie. 

Kris wzru­szył ra­mio­na­mi. Prze­ła­do­wał broń i po­cią­gnął serią po klę­czą­cych przed nim lu­dziach. Resz­ta plu­to­nu zro­bi­ła to samo.  

 

2.

Białe wnę­trze bun­kra to­nę­ło w zim­nym świe­tle lamp zwie­szo­nych w rów­nych od­stę­pach u ni­skie­go su­fi­tu. Kris stał na bacz­ność przed pro­stym, czar­nym biur­kiem. Za bla­tem sie­dział chudy, za­su­szo­ny ni­czym sę­ka­ta gałąź major Heck­ner. Z twa­rzą po­kry­tą pra­wie prze­zro­czy­stą skórą, po­zna­czo­ną sia­tecz­ką fio­le­to­wych żyłek i star­czych plam, ubra­ny w czy­sty, od­pra­so­wa­ny mun­dur, wy­glą­dał jak nie­bosz­czyk na chwi­lę przed zło­że­niem do trum­ny. Zu­peł­nie się nie po­ru­szał. Je­dy­nie jego gałki oczne drga­ły w ryt­mie pro­jek­cji kilku róż­nych na­grań, które neu­ro­im­plant rzu­cał nie­za­leż­nie na prawą i lewą siat­ków­kę. 

Kris cier­pli­wie cze­kał, aż skoń­czy. Śnieg po­kry­wa­ją­cy pan­cerz za­czął top­nieć. Wraz z krwią i bru­dem ska­py­wał na białą po­sadz­kę ni­czym czer­wo­no-bu­re łzy.

– Wasz mel­du­nek po­kry­wa się z za­pi­sem neu­ro­im­plan­tów resz­ty od­dzia­łu. – Głos ofi­ce­ra brzmiał zimną, bez­oso­bo­wą obo­jęt­no­ścią. – Stra­ta dwóch pod­ko­mend­nych w wy­ni­ku wa­szych błęd­nych de­cy­zji zo­sta­nie od­no­to­wa­na w ak­tach służ­bo­wych. – Za­mru­gał wod­ni­sty­mi oczy­ma, ga­sząc pro­jek­cje. Pod­niósł się zza biur­ka i zo­gni­sko­wał wzrok na Kri­sie.

 Sier­żant wciąż stał w po­sta­wie za­sad­ni­czej, ze spoj­rze­niem utkwio­nym do­kład­nie na wprost. Mogło się zda­wać, że nie do­sły­szał, bo tak bar­dzo po­chła­nia­ło go stu­dio­wa­nie fak­tu­ry po­li­me­ro­wej prze­ciw­o­dłam­ko­wej ścia­ny za ple­ca­mi ma­jo­ra.

– Minus trzy­sta punk­tów… za głowę – wy­ce­dził Heck­ner. – Nawet gdy­bym do­li­czył wam wszyst­kich ter­ro­ry­stów, któ­rych zdję­li­ście razem z od­dzia­łem po­rucz­ni­ka Rich­te­ra, to i tak je­ste­ście pod kre­ską. 

Major po­ki­wał lekko głową, wstał z krze­sła, pod­szedł dwa kroki i sta­nął tuż obok Krisa. Za­ło­żył ręce za plecy i wes­tchnął, nie pa­trząc na sier­żan­ta: 

– Je­ste­ście nie­efek­tyw­ni, Szar­żec­ki… a wie­cie, co ro­bi­my z ele­men­tem nie­efek­tyw­nym? – Zwró­cił się ku niemu, uno­sząc py­ta­ją­co brew. 

– Ta je…

– Wąt­pię. 

Kris czuł jego wzrok wbity w prawą gałkę oczną. Ofi­cer był niż­szy o głowę. Lżej­szy o dobre kil­ka­dzie­siąt kilo. 

 Gdy­bym tylko…

Drgnął. Palec lewej dłoni mu­snął rę­ko­jeść noża za­tknię­te­go w ka­bu­rze na udzie.

Wy­star­czył­by jeden ruch. Nawet by nie za­uwa­żył, czym do­stał. 

Wizja ostrza prze­cho­dzą­ce­go przez żu­chwę aż do bla­do­nie­bie­skie­go oka ofi­ce­ra spra­wi­ła, że Kris mi­mo­wol­nie uniósł ką­ci­ki ust. 

 – Bawi was to? – za­py­tał tam­ten, ale zaraz od­su­nął się o krok. Jego neu­ro­im­plant mi­gnął ostrze­że­niem. – Co, sier­żan­cie? Przy­szło wam coś do głowy?! Szko­da, że w ob­li­czu wroga nie po­tra­fi­cie wy­ka­zać się taką ini­cja­ty­wą!

Twarz ofi­ce­ra prze­ciął gry­mas gnie­wu. Heck­ner za­mach­nął się i ude­rzył na odlew, pro­sto w kość po­licz­ko­wą. Nie­zgrab­ny, za­da­ny pół­otwar­tą dło­nią cios nawet nie za­chwiał sier­żan­tem. Kris tylko za­mru­gał i prych­nął z po­gar­dą. Major za­ci­snął szczę­ki i uniósł rękę drugi raz. Nagle za­marł w pół ruchu. Kris ob­ró­cił ku niemu twarz. Po­zna­czo­na bli­zna­mi, po­kry­ta mie­sza­ni­ną krwi i błota, z usta­mi roz­cią­gnię­ty­mi w nie­mal obłą­kań­czym uśmie­chu. Ale to nie ten gry­mas po­wstrzy­mał ofi­ce­ra, tylko wyraz oczu. 

 Major drgnął. Chude ramię opa­dło ni­czym więd­ną­ca ło­dy­ga chwa­stu. 

 – Tyyy… – wy­char­czał, ale nie zdą­żył skoń­czyć. Drzwi do po­miesz­cze­nia od­su­nę­ły się na bok z szu­mem si­łow­ni­ków i do środ­ka wpa­ro­wał Rich­ter.

Po­rucz­nik, po­zba­wio­ny już trzy­stu­ki­lo­gra­mo­we­go ro­bo­tycz­ne­go pan­ce­rza de­san­to­we­go, ubra­ny w zwy­kły mun­dur po­lo­wy, w kilku szyb­kich kro­kach po­ko­nał od­le­głość mię­dzy pro­giem, a wście­kłym ma­jo­rem. 

 – Do­wód­ca czwar­te­go plu­to­nu sztur­mo­we­go mel­du­je swoje przy­by­cie! – wy­krzy­czał ży­we­mu tru­po­wi pro­sto w twarz, po­zwa­la­jąc sobie wcze­śniej na ukrad­ko­wy uśmiech. Nie­po­zor­ny, nie­wy­so­ki i ra­czej drob­nej bu­do­wy, ema­no­wał pew­no­ścią sie­bie, która jed­nak nie po­zwa­la­ła igno­ro­wać jego obec­no­ści.

– Czego chce­cie, po­rucz­ni­ku? – wark­nął major. – Je­stem za­ję­ty. 

Spra­wiał wra­że­nie, jakby za wszel­ką cenę sta­rał się nie pa­trzeć na in­tru­za, a całą uwagę sku­piał na do­tych­cza­so­wej ofie­rze. Rich­ter się­gnął do kie­sze­ni bluzy mun­du­ro­wej i wyjął kartę no­śni­ka da­nych.

– Roz­kaz puł­kow­ni­ka Ar­ma­nque – wy­re­cy­to­wał na wde­chu. – Cały pierw­szy plu­ton ma się sta­wić na od­pra­wie. Ana­li­za da­nych wy­wia­dow­czych i prze­pro­wa­dze­nie do­cho­dze­nia w spra­wie po­nie­sio­nych strat. 

Major wy­szarp­nął no­śnik z dłoni po­rucz­ni­ka. Uru­cho­mił neu­ro­im­plant i od­czy­tał roz­kaz.

 – Ode­ślę wam Szar­żec­kie­go, kiedy uznam za sto­sow­ne. Nie za­mie­rzam… – prze­rwał. 

Przez chwi­lę prze­bie­gał wzro­kiem po pro­jek­cji, po­ru­sza­jąc bez­gło­śnie usta­mi. Wresz­cie za­ci­snął zęby, wcią­gnął i wy­pu­ścił ze zło­ścią po­wie­trze i wbił w Rich­te­ra spoj­rze­nie wod­ni­stych oczu.

 – Co to ma zna­czyć?!

 – Panie ma­jo­rze? – za­py­tał Otto z miną tak nie­win­ną, że nie­omal po­zba­wio­ną cie­nia drwi­ny.

 – Do­brze wie­cie, o co mi cho­dzi! Czemu nie mel­du­je­cie, że to su­ge­stia od Mo­co­daw­cy?

Major od­wró­cił się i ru­szył ostrym kro­kiem do biur­ka. Wal­nął pię­ścią w blat, a z bocz­nej ścian­ki wy­sko­czył prze­no­śny ter­mi­nal kom­pu­te­ra. Heck­ner na­chy­lił się nad nim ze zło­ścią i w my­ślach po­dyk­to­wał no­tat­kę. Po kilku se­kun­dach ze slotu urzą­dze­nia wy­sko­czy­ła karta pa­mię­ci.

– Pro­szę! – wark­nął, po­da­jąc ją po­rucz­ni­ko­wi. – Jeśli pan puł­kow­nik lubi za­ła­twiać swoje spraw­ki sta­ro­mod­nie, to do­star­czy mu pan moje sta­no­wi­sko na pi­śmie. 

Rich­ter przy­jął no­śnik, ski­nął głową, wy­ko­nał re­gu­la­mi­no­wy w tył zwrot i wy­ma­sze­ro­wał z po­ko­ju. Kris po­drep­tał za nim.

 

3.

Śnieg prze­stał padać, nad pla­cem ape­lo­wym bazy wze­szło blade, stycz­nio­we słoń­ce. Bez­chmur­ne niebo wró­ży­ło spa­dek tem­pe­ra­tu­ry. Mróz od­pusz­czał tylko na czas śnie­życ. Tu, na wy­brze­żu Ad­ria­ty­ku tem­pe­ra­tu­ra była wciąż zno­śna. Przez dwa, trzy mie­sią­ce w roku, dzię­ki dzia­ła­niu cie­płych mor­skich prą­dów, po­tra­fi­ła nawet wzro­snąć po­wy­żej zera. Oczy­wi­ście za dnia i to nie każ­de­go, ale w po­rów­na­niu z te­re­na­mi po­ło­żo­ny­mi dalej na pół­noc, to i tak było dużo. Na­praw­dę dużo. 

Mię­dzy ba­ra­ka­mi i bun­kra­mi snuli się żoł­nie­rze Eu­ro­po­lis. Każdy spo­sób był dobry, żeby się choć tro­chę ogrzać, więc nie­mal wszy­scy byli oku­ta­ni w koce ter­micz­ne, kurt­ki kli­ma­tycz­ne lub uży­wa­li wspo­ma­ga­nych pan­ce­rzy bo­jo­wych, choć to ostat­nie było nie­zgod­ne z re­gu­la­mi­nem.

 – Po­rucz­ni­ku Rich­ter, jak pan to zro­bił? – wy­mam­ro­tał Kris, kiedy byli już da­le­ko od bun­kra wy­wia­du.

 – Sarge, wy­cho­wa­li­śmy się razem. Kiedy je­ste­śmy sami, mo­żesz mi chyba mówić po imie­niu, praw­da?

Szar­żec­ki zmie­szał się, skło­nił głowę i zgu­bił krok, pra­wie wy­ci­na­jąc orła na za­mar­z­nię­tej ka­łu­ży, ukry­tej pod war­stew­ką śnie­gu. Mu­siał pod­biec ka­wa­łek, żeby do­go­nić po­rucz­ni­ka.

 – No do­brze – po­wie­dział jakby z za­kło­po­ta­niem. – Otto, to jak to zro­bi­łeś? 

– Po­wiedz­my, że nasz stary, dobry puł­kow­nik Ar­ma­nque traci cza­sem kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Sta­ru­szek za dużo czasu spę­dza w wir­tu­alu i za­nie­dbu­je swoje obo­wiąz­ki – Rich­ter uśmiech­nął się ło­bu­zer­sko. – A ja robię, co mogę, by być przy nim w ta­kich trud­nych chwi­lach i słu­żyć po­mo­cą.

Kris sta­nął jak wryty.

– S-sfał­szo­wa­łeś no­tat­kę o su­ge­stii…? Prze­cież mu­siał­byś za­brać jego klucz do­stę­po­wy do…

Otto nie zwal­nia­jąc kroku, wzru­szył ra­mio­na­mi i uśmiech­nął się jesz­cze sze­rzej:

 – Cóż mogę po­wie­dzieć, Kris? W woj­sku jak w kinie, gaszą świa­tło, wszyst­ko ginie!

We­szli do bun­kra zaj­mo­wa­ne­go przez jed­nost­kę de­san­to­wą. War­tow­ni­cy przy we­wnętrz­nych drzwiach ze­ska­no­wa­li ich neu­ro­im­plan­ty i prze­pu­ści­li dalej. Kris nigdy tu nie był. Zwy­kłych pie­cho­ciń­ców, a nawet zwia­dow­ców nikt tutaj nie za­pra­szał. Znał to miej­sce z opo­wie­ści i mu­siał przy­znać, że tym razem kum­ple nie prze­sa­dzi­li. Długa rampa wio­dła w dół, dobre kil­ka­dzie­siąt me­trów po­ni­żej po­wierzch­ni te­re­nu, w głąb ska­li­stych kli­fów ota­cza­ją­cych bazę od stro­ny morza. Biały, po­li­me­ro­wy ko­ry­tarz prze­cho­dził w okrą­gły w prze­kro­ju chod­nik, wy­drą­żo­ny bez­po­śred­nio w sza­rym ka­mie­niu. Ide­al­nie gład­kie, łu­ko­wa­to wy­gię­te ocio­sy łą­czy­ły się w skle­pie­nie dobre czte­ry metry nad gło­wa­mi idą­cych. U szczy­tu wi­sia­ły lampy le­do­we, oświe­tla­ją­ce trasę zim­nym, nie­bie­ska­wym świa­tłem. 

Po kil­ku­dzie­się­ciu me­trach tunel roz­warł się wy­so­ko i sze­ro­ko, a oczom Krisa uka­za­ła się ogrom­na hala, miesz­czą­ca han­gar oraz za­ple­cze lo­gi­stycz­ne jed­nost­ki sztur­mo­wej. Cała ko­mo­ra wy­peł­nio­na była przy­sa­dzi­sty­mi gra­wi­lo­ta­mi de­san­to­wy­mi, smu­kły­mi ma­szy­na­mi wspar­cia ognio­we­go i bez­za­ło­go­wy­mi ka­no­nier­ka­mi. Po­mię­dzy nimi krą­ży­ły au­to­no­micz­ne wózki amu­ni­cyj­ne, cy­ster­ny z pa­li­wem i plat­for­my pa­sa­żer­skie roz­wo­żą­ce tech­ni­ków. Po prze­ciw­nej stro­nie wzno­si­ły się pan­cer­ne wrota, pro­wa­dzą­ce wprost na krót­ki pas star­to­wy wy­cho­dzą­cy w morze. Szar­żec­ki przy­sta­nął, za­darł głowę, a potem po­to­czył wzro­kiem do­oko­ła, jakby nie mógł się na­pa­trzeć temu me­cha­nicz­ne­mu mro­wi­sku. Gwizd­nął z po­dzi­wu, co nie uszło uwa­dze Rich­te­ra.

 – Co, po­do­ba się nasza miej­sców­ka? Chodź, zaraz zo­ba­czysz coś na­praw­dę cie­ka­we­go. – Wska­zał jedno z wejść w pół­noc­nej ścia­nie i sam ru­szył w jego kie­run­ku. 

Drzwi roz­su­nę­ły się au­to­ma­tycz­nie. Ze środ­ka buch­nę­ły salwy śmie­chu, dźwię­ki roz­mów i kłęby ty­to­nio­we­go dymu. Kris po­pa­trzył za­sko­czo­ny na po­rucz­ni­ka, ale ten znowu zro­bił minę nie­wi­niąt­ka i śmia­ło prze­stą­pił próg.

 – Od­dział! Ba­aacz­ność! – wy­darł się, gdy tylko po­sta­wił stopę w środ­ku. 

W nie­du­żym po­miesz­cze­niu prze­by­wa­ło sze­ściu męż­czyzn, wszy­scy w mun­du­rach de­san­to­wej pie­cho­ty zme­cha­ni­zo­wa­nej. Jedni sie­dzie­li na po­roz­rzu­ca­nych byle gdzie skrzyn­kach po amu­ni­cji i za­opa­trze­niu, inni stali opar­ci o ścia­ny. Każdy trzy­mał w gar­ści tro­fiej­ną bu­tel­kę lub pusz­kę, a w kącie przy drzwiach pię­trzył się po­kaź­ny sto­sik już opróż­nio­nych. Są­dząc po nieco roz­ma­za­nych spoj­rze­niach i spo­wol­nio­nych, płyn­nych ru­chach kon­su­mu­ją­cych, za­war­tość na pewno była co­kol­wiek wy­sko­ko­wa. Żoł­nie­rze jed­nak wsta­li jak jeden mąż, cho­ciaż z ocią­ga­niem, od­sta­wi­li na­po­je, za­sa­lu­to­wa­li i ryk­nę­li grom­ko:

– Wy-pier-da-laj! 

Rich­ter za­re­cho­tał, strze­lił naj­bliż­sze­go de­san­tow­ca w ucho i zła­pał dwie bez­pań­skie bu­tel­ki, które stały na sto­sie me­ta­lo­wych skrzy­nek po ta­śmach amu­ni­cyj­nych.

 – Masz! – wci­snął jedną w garść Kri­so­wi, a drugą uniósł nad głowę i krzyk­nął – Pany! Zdro­wie pierw­sze­go plu­to­nu! Niech im służ­ba lekką bę­dzie i ich wszy nie gryzą za to, że nam dziś zwie­rzy­nę wy­sta­wi­li! P-D-C?![1]

 – Zero!!! – ryk­nę­li żoł­nie­rze i wy­pi­li do dna.

Od razu pod­niósł się gwar roz­mów, a pi­jac­kie głosy za­in­to­no­wa­ły kilka przy­śpie­wek naraz. Zanim wybór me­lo­dii prze­wod­niej zdo­łał się wy­kry­sta­li­zo­wać, Otto po­cią­gnął Krisa ku wyj­ściu do dru­giej czę­ści po­miesz­cze­nia:

 – Chodź, to jesz­cze nie wszyst­ko.

Ko­niec wą­skie­go ko­ry­ta­rza ginął w mroku. Na obu ścia­nach wid­nia­ły drzwi do kwa­ter miesz­kal­nych. Rich­ter skie­ro­wał się do dru­gich po pra­wej i otwo­rzył blo­ka­dę. Kris, wciąż ści­ska­jąc bu­tel­kę w dłoni, ru­szył za nim. Na progu sta­nął jak wryty.

 Nie­wiel­ki, kwa­dra­to­wy pokój oświe­tla­ła po­je­dyn­cza lampa zwi­sa­ją­cą nisko ze środ­ka su­fi­tu. Pod nią stało pro­ste me­ta­lo­we krze­sło, ob­ró­co­ne tyłem do wej­ścia. Na nim, skrę­po­wa­na pla­sti­ko­wy­mi opa­ska­mi i przy­wią­za­na do prę­tów pa­sa­mi sa­mo­przy­lep­nej taśmy, ki­wa­ła się drob­na po­stać w po­dar­tych i brud­nych cy­wil­nych ła­chach. Brą­zo­wo-rdza­wa ka­łu­ża na bia­łej po­sadz­ce pod sie­dzi­skiem i ciem­ne plamy na ścia­nach i su­fi­cie po­zwa­la­ły są­dzić, że jest tu już od ja­kie­goś czasu, a pobyt ob­fi­tu­je w nie­za­po­mnia­ne wra­że­nia. 

 Rich­ter ob­szedł krze­sło. Na­chy­lił się nad zma­sa­kro­wa­nym cia­łem i za­py­tał:

 – No jak? Zmię­kłaś?

Wzdry­gnę­ła się na dźwięk jego głosu i be­zwład­nie od­chy­li­ła głowę do tyłu. Po po­licz­kach i dalej w dół, po szyi po­cie­kły stru­gi krwi zmie­sza­nej ze łzami, z gar­dła wy­do­był się sko­wyt. Kris ze zdzi­wie­niem stwier­dził, że nie brzmiał on jak jęk stra­chu, tylko wście­kło­ści.

 – Za­cie­kła suka – mruk­nął Rich­ter i zła­pał ją za włosy. 

Kris wresz­cie prze­mógł się i sta­nął obok po­rucz­ni­ka. Otto mruk­nął:

 – To ona ci wy­strze­la­ła ludzi – za­gryzł wargi i splu­nął jej w twarz, po czym spoj­rzał na Krisa i dodał z uśmie­chem. – Pro­szę, z wy­ra­za­mi wdzięcz­no­ści od czwar­te­go de­san­to­we­go. Jest twoja.

Szar­żec­ki na­chy­lił się nad dziew­czy­ną i spoj­rzał na to, co zo­sta­ło z jej twa­rzy. 

Całą dolną szczę­kę miała tak po­ła­ma­ną, że nie mogła za­mknąć ust, a ze środ­ka wy­sta­wał obe­rżnię­ty do po­ło­wy język z wciąż za­ci­śnię­ty­mi na nim me­ta­lo­wy­mi szczyp­ca­mi. 

 – Mu­sie­li­śmy ją uci­szyć. Jej mó­zgowsz­czep jest ak­ty­wo­wa­ny gło­sem. Nie chcia­łem, żeby sobie go usma­ży­ła i wy­fru­nę­ła na tam­ten świat – po­wie­dział Rich­ter i po­cią­gnął so­lid­ny łyk z bu­tel­ki. – Uhm, ale bój nic, wszyst­ko wy­śpie­wa. Po­da­łem jej neu­ro­sty­mu­lant. Jesz­cze kilka minut się pod­go­tu­je i bę­dziesz mógł w nią wejść. 

Od­szedł na bok i usiadł na skrzyn­ce pod ścia­ną. Dziew­czy­na z wy­sił­kiem od­pro­wa­dza­ła go nie­wi­dzą­cym wzro­kiem, ale w końcu pod­da­ła się i po­zwo­li­ła, żeby głowa opa­dła jej na pierś. Po­rucz­nik od­sta­wił puste szkło na pod­ło­gę.

 – Tam masz jej ka­ra­bin. – Wska­zał na łóżko po­lo­we przy prze­ciw­le­głej ścia­nie. 

Kris po­dą­żył wzro­kiem za jego pal­cem, tam gdzie metal błysz­czał re­flek­sa­mi, tuż na gra­ni­cy stoż­ka świa­tła pa­da­ją­ce­go z lampy. Sier­żant ostroż­nie pod­szedł, ukląkł przy pry­czy, chwy­cił broń obie­ma rę­ka­mi i pod­niósł do oczu. 

 Usły­szał, jak dziew­czy­na za jego ple­ca­mi znowu za­char­cza­ła gniew­nie, ale zu­peł­nie się tym nie prze­jął. Ka­ra­bin po­chła­niał całą jego uwagę. Po­wo­li wstał, zro­bił kilka kro­ków i sta­nął bli­żej lampy. Długa lufa lśni­ła nie­bie­ska­wo ja­kimś nie­ty­po­wym sto­pem. Smu­kła ko­mo­ra zam­ko­wa, za­mknię­ta od góry płyt­ką mo­co­wa­nia dłu­gie­go i cien­kie­go czuj­ni­ka, spra­wia­ła wra­że­nie zbyt de­li­kat­nej, by wy­trzy­mać de­to­na­cję ła­dun­ku pro­cho­we­go. Ażu­ro­wa kolba zda­wa­ła się giąć i prze­sta­wiać na nie­zli­czo­nej licz­bie za­wia­sów, jakby szu­ka­jąc ra­mie­nia strzel­ca, w które mo­gła­by się wpa­so­wać.

 – Łap! – Rich­ter rzu­cił mu ma­ga­zy­nek.

Szar­żec­ki chwy­cił go w locie, kciu­kiem wy­łu­skał pierw­szy po­cisk z do­no­śni­ka. Cien­ki jak igła, długi na sze­ro­kość dłoni i za­koń­czo­ny ostrym gro­tem, z czte­re­ma pła­ski­mi sta­bi­li­za­to­ra­mi na dru­gim końcu, wy­glą­dał zu­peł­nie nie­do­rzecz­nie.

 – A gdzie łuska? 

 – Nie ma – od­parł Otto. – Nie ma łuski, spłon­ki, pro­chu. Ma­ga­zy­nek jest zblo­ko­wa­ny z ba­te­rią fu­zyj­ną, która na­ma­gne­so­wu­je te fle­sze­ty, a lufa to chyba jakiś so­le­no­id. Po­tra­fi wy­strze­lić z taką siłą, że prze­bi­ja lekki pan­cerz jak pa­pier. Sam wi­dzia­łeś.

 – Broń elek­tro­ma­gne­tycz­na? Prze­cież…

Kris po­krę­cił głową i wci­snął po­cisk na miej­sce. Przez chwi­lę ważył ka­ra­bin w ręku, w końcu za­piął ma­ga­zy­nek i zło­żył się do strza­łu. Wziął na cel punkt na su­fi­cie i na­ci­snął spust. Nic się nie stało. 

 – Nie za­dzia­ła – mruk­nął Rich­ter i wska­zał głową na dziew­czy­nę. – Jak chcesz, to czyń ho­no­ry. Użyj tych swo­ich zwia­dow­czych super mocy i spró­buj z niej coś wy­cią­gnąć.

 Kris pod­niósł wzrok. Re­be­liant­ka pa­trzy­ła wprost na niego, choć jej oczy za­cho­dzi­ły mgłą. Nie po­tra­fi­ła zo­gni­sko­wać spoj­rze­nia na jed­nym punk­cie. Źre­ni­ce roz­sze­rza­ły się, to znowu kur­czy­ły i cały czas pły­wa­ły na boki, ze­śli­zgu­jąc się po twa­rzy Szar­żec­kie­go. 

 – No dalej, ze­ska­nuj ją – po­le­cił Rich­ter. – Po­win­na być go­to­wa. Jak z niej wy­cią­gniesz, gdzie ukry­wa się jej ro­dzi­na, przy­ja­cie­le i cała resz­ta tych śmier­dzie­li, to na na­stęp­nym pa­tro­lu od­ku­jesz sobie kilka punk­tów. 

Kris uśmiech­nął się mści­wie. Bez po­śpie­chu roz­piął paski mo­cu­ją­ce na­pier­śnik i zdjął pan­cerz. Przy­sta­wił sobie krze­sło i uru­cho­mił pa­ro­wa­nie swo­je­go neu­ro­im­plan­tu ze wsz­cze­pem w mózgu dziew­czy­ny. Kom­pu­ter wy­świe­tlił pod­sta­wo­we dane: od­le­głość do celu, po­ten­cjał bo­jo­wy, sza­co­wa­ny po­ziom hor­mo­nów stre­su, puls. Przy ko­mór­ce, w któ­rej po­win­no być na­zwi­sko, migał ko­mu­ni­kat:

 ***Brak da­nych***

 Zna­leź­li spo­sób na hac­ko­wa­nie mó­zgowsz­cze­pów – po­my­ślał. Cie­ka­we. No to pokaż, kotku, co masz w środ­ku.

Ude­rzył umy­słem w na wpół skru­szo­ną blo­ka­dę. Dziew­czy­na roz­pacz­li­wie pró­bo­wa­ła za­gro­dzić do­stęp do pa­mię­ci we­wnętrz­nej im­plan­tu, ale za­bez­pie­cze­nia pękły od razu. Po­miesz­cze­nie wy­peł­nił sko­wyt bólu, ale sier­żant już go nie sły­szał.

 

4.

Świa­do­mość wy­peł­ni­ły roz­ma­za­ne ob­ra­zy. W uszy ude­rzy­ła ka­ko­fo­nia dźwię­ków. Strza­ły. Wy­buch. Chrzęst śnie­gu, ludz­kie głosy, ko­lo­ro­we plamy świa­tło­cie­ni ob­ra­mo­wa­ne tę­czo­wy­mi ob­wód­ka­mi. Twa­rze. Młode i stare. Wspo­mnie­nia. Wra­że­nia. Od­czu­cia.

 Obraz za­wę­ził się do siat­ki ce­low­ni­czej ka­ra­bi­nu. Pole wi­dze­nia wy­peł­ni­ła syl­wet­ka zwia­dow­cy w pan­ce­rzu bo­jo­wym. Żoł­nierz klę­czał na śnie­gu, przy­ci­skał dło­nie do rany na szyi, krew try­ska­ła mu spo­mię­dzy pal­ców. 

 >>> Wy­kończ go <<< – po­wie­dział sucho głos w gło­wie dziew­czy­ny.

Po­słusz­nie ścią­gnę­ła spust. Zwia­dow­ca padł. 

 >>> Do­brze, teraz na­stęp­ny. Nie! Do­wód­cy nie ru­szaj! Zdej­mij tego obok.<<< 

Strzał. Wizg. Po­cisk prze­bił hełm, żoł­nierz po­le­ciał w tył i znik­nął za kra­wę­dzią muru. Resz­ta od­dzia­łu skry­ła się w ru­inach, przy­ci­śnię­ta na­wa­łą ognia re­be­lian­tów.

 – Co teraz? – za­py­ta­ła.

 >>> Cze­kać. Nie po­zwól­cie im uciec. Mo­co­daw­ca byłby bar­dzo nie­za­do­wo­lo­ny.<<<

Głos umilkł, a dziew­czy­na za­czę­ła wy­krzy­ki­wać roz­ka­zy do ota­cza­ją­cych ją ludzi. Wśród ruin pod­nio­sły się okrzy­ki i na­wo­ły­wa­nia. Obraz za­czął ska­kać na boki w ryt­mie szyb­kich kro­ków. Twa­rze. Dwie dziew­czy­ny i chło­pak. Obok star­szy męż­czy­zna w zie­lo­nej kurt­ce. W dło­niach ka­ra­bin. Usta otwar­te do krzy­ku. Po­ka­zał coś. Ponad ra­mie­niem dziew­czy­ny. 

 >>> Sku­pić ogień na nie­przy­ja­cie­lu! <<< – me­ta­licz­ny głos wbił się w czasz­kę.

Obraz za­fa­lo­wał i znowu za­wę­ził do ce­low­ni­ka. Strzał. Wizg. Krwa­wy roz­bryzg na śnie­gu.

 – Roma, mu­si­my ucie­kać! – Bro­da­ty męż­czy­zna po­cią­gnął dziew­czy­nę do tyłu. – Zaraz tu będą!

 – Cze­kaj­cie! Mamy roz­kaz ich za­trzy­mać! – krzyk­nę­ła, pró­bu­jąc wy­rwać się z jego uści­sku. 

 >>> Nie <<< – po­wie­dział głos w jej gło­wie. >>> Teraz macie umrzeć. <<<

 Obraz za­fa­lo­wał, na przed­po­lu wy­bu­chły gra­na­ty. Gęsty dym. Du­szą­cy. Za­kry­wa­ją­cy wszyst­ko ciem­nym ca­łu­nem. Syk. Huk. Pło­mie­nie. Z góry, z chmur spa­dły sta­lo­we de­mo­ny, zie­ją­ce ogniem. Ude­rze­nie. Ciem­ność.

 Cios po­słał Krisa na zie­mię. Sier­żant zdo­łał za­sło­nić twarz, ale bru­tal­ny kop­niak w prze­po­nę zło­żył go wpół. Za­mru­gał, chcąc po­zbyć się po­wi­do­ku ze­rwa­ne­go gwał­tow­nie po­łą­cze­nia neu­ro­im­plan­tów, ale oczy nijak nie chcia­ły zo­gni­sko­wać się na rze­czy­wi­sto­ści. Nad sobą zo­ba­czył roz­ma­za­ną, na­la­ną twarz wy­krzy­wio­ną gnie­wem. Czło­wiek wbi­jał w niego spoj­rze­nie spod dasz­ka żan­dar­me­ryj­nej czap­ki. Nad głową wzno­sił krót­ką me­ta­lo­wą pałkę. Ude­rze­nie w skroń. Pokój za­wi­ro­wał w obłą­ka­nym tańcu. Kris legł na ple­cach z roz­rzu­co­ny­mi rę­ka­mi.

 – Ka­pra­lu, wy­star­czy – ode­zwał się niski, spo­koj­ny głos. 

Męż­czy­zna po­słusz­nie opu­ścił pałkę, pod­niósł się z pod­ło­gi, po­pra­wił bluzę i sta­nął przy ścia­nie. Kris prze­krę­cił głowę na bok. W drzwiach stała wy­so­ka po­stać w ofi­cer­skiej czap­ce i czar­nym płasz­czu na­rzu­co­nym na mun­dur. Obok, dwóch żan­dar­mów koń­czy­ło sku­wać kaj­dan­ka­mi po­rucz­ni­ka Rich­te­ra.

 – Puł­kow­ni­ku Ar­ma­nque, ja wy­tłu­ma­czę… – za­czął mam­ro­tać Otto, ale cios w nerkę uci­szył go od razu.

 Do­wód­ca bazy po­pa­rzył na niego prze­lot­nie i dał żan­dar­mom znak głową, żeby wy­pro­wa­dzi­li go na ze­wnątrz. Obaj wy­ko­na­li za­da­nie pro­fe­sjo­nal­nie i sku­tecz­nie. Chrzęst wy­ła­my­wa­nych bar­ków i krót­ki okrzyk bólu, który wy­do­był się z gar­dła po­rucz­ni­ka, od­bi­ły się echem w ko­ry­ta­rzu. 

 Ar­ma­nque prze­stą­pił próg. Pod­szedł do nie­przy­tom­nej dziew­czy­ny i na­chy­lił się, by spoj­rzeć jej w twarz. Przez chwi­lę stu­dio­wał zma­sa­kro­wa­ne ob­li­cze, po czym wes­tchnął i ge­stem ręki przy­wo­łał ko­lej­nych żan­dar­mów. Żoł­nie­rze de­li­kat­nie wy­swo­bo­dzi­li re­be­liant­kę z wię­zów, po­ło­ży­li na skła­da­nych no­szach i wy­nie­śli z po­ko­ju.

 Zo­sta­li sami. Kris, wciąż leżał na pod­ło­dze, od­dy­chał z bólem prze­szy­wa­ją­cym po­ła­ma­ne żebra, a puł­kow­nik, spo­koj­ny, cichy stał nad nim ni­czym śmierć. 

 – Jaka jest wasza wer­sja wy­da­rzeń, sier­żan­cie? – za­py­tał wresz­cie, pa­trząc Kri­so­wi pro­sto w oczy. 

 – W-wer­sja, panie puł­kow­ni­ku?

Ar­ma­nque skrzy­wił się z nie­sma­kiem i od­wró­cił wzrok. Jego uwagę przy­kuł ka­ra­bin wciąż le­żą­cy na pry­czy pod ścia­ną. Wol­nym kro­kiem zbli­żył się do łóżka, mru­cząc pod nosem:

 – Pro­szę mnie nie ob­ra­żać, sier­żan­cie. Nie je­ste­ście aż tak tępi. 

Wziął broń do ręki, wpiął ma­ga­zy­nek i od­wró­cił się. Koń­ców­ka czuj­ni­ka ce­low­ni­cze­go roz­bły­sła wiąz­ką la­se­ra, tań­czą­ce­go po dro­bi­nach uno­szą­ce­go się w po­wie­trzu kurzu. Puł­kow­nik niby od nie­chce­nia na­pro­wa­dził ją na brzuch Krisa.

 – Słu­cham was, sier­żan­cie – po­wie­dział spo­koj­nie, a Szar­żec­kie­go oblał zimny pot. 

Bez­wied­nie spiął mię­śnie i sku­lił się w ocze­ki­wa­niu na ude­rze­nie po­ci­sku. Ale strzał nie na­stą­pił. Ar­ma­nque odło­żył broń na pry­czę, a sam usiadł. Cały czas wpa­try­wał się w Krisa uważ­nym, cier­pli­wym spoj­rze­niem.

 – T-to pan – wy­ją­kał wresz­cie sier­żant. – To pan wy­da­wał im roz­ka­zy.

Puł­kow­nik za­gryzł wargi i skrzy­wił się na mo­ment, jakby już wcze­śniej zda­wał sobie spra­wę, że to wła­śnie usły­szy. Zaraz jed­nak roz­cią­gnął usta w lek­kim uśmie­chu, ski­nął głową i po­wie­dział:

 – Tak. Ale nie roz­ka­zy, a su­ge­stie. 

Kris prych­nął:

 – Bo to robi jakąś róż­ni­cę?

Ar­ma­nque wes­tchnął w taki spo­sób, że Szar­żec­ki zaraz po­ża­ło­wał tych słów. Puł­kow­nik wy­pro­sto­wał się, po­ło­żył dło­nie na ko­la­nach i za­py­tał:

 – Sier­żan­cie, po co jest ta wojna? Dla­cze­go tu je­ste­śmy? 

Szar­żec­ki zdę­biał. Przez chwi­lę szu­kał od­po­wied­nich słów, wresz­cie wy­du­kał:

 – B-bro­ni­my Zjed­no­czo­nej Eu­ro­py. Je-je­ste­śmy gwa­ran­tem spo­ko­ju i do­bro­by­tu jej na­ro­dów. Prze­ciw­sta­wia­jąc się okru­cień­stwu se­pa­ra­ty­stów…

Urwał. Puł­kow­nik ro­ze­śmiał się ser­decz­nie, uno­sząc wzrok ku su­fi­to­wi. Przez chwi­lę trwał tak, przy­glą­da­jąc się lam­pie, w końcu wes­tchnął, wstał z pry­czy i spoj­rzał na Krisa.

 – Sier­żan­cie, wy jed­nak je­ste­ście tępi… – ru­szył ku wyj­ściu, ale za­trzy­mał się przed pro­giem – …i dzię­ki temu może jesz­cze tro­chę po­ży­je­cie. 

 Gdy wy­szedł, do środ­ka wpa­ro­wa­ło dwóch żan­dar­mów. Do­pa­dli sier­żan­ta, jeden przy­ło­żył mu elek­tro­pa­ra­li­za­tor do klat­ki pier­sio­wej. Trza­snął łuk elek­trycz­ny, w po­wie­trzu roz­szedł się za­pach ozonu, a Kris z ję­kiem osu­nął się w ciem­ność.

 

5.

***Za­si­la­nie neu­ro­im­plan­tu…***…***Dia­gno­sty­ka kom­plet­na***…***Sprzę­że­nie zwrot­ne usta­no­wio­ne. Ini­cju­ję roz­ruch jed­nost­ki cen­tral­nej***…***Sys­tem pod­trzy­my­wa­nia życia uru­cho­mio­ny***

Ko­mu­ni­ka­ty prze­ska­ki­wa­ły przed oczy­ma w obłą­kań­czym tańcu. Kris spró­bo­wał roz­chy­lić po­wie­ki, ale nic to nie dało. W po­miesz­cze­niu pa­no­wał ab­so­lut­ny mrok. Na tle atra­men­to­wej czer­ni prze­bie­ga­ły róż­no­ko­lo­ro­we ko­ra­li­ki da­nych i linie wy­kre­sów wy­świe­tla­nych przez neu­ro­im­plant. 

 Klę­czał na ziemi. Chyba klę­czał, bo tak mu pod­po­wia­dał zmysł rów­no­wa­gi. Pró­bo­wał unieść dło­nie do twa­rzy, ale z nie­po­ko­jem stwier­dził, że jest skrę­po­wa­ny. Czuł ręce, ra­mio­na, barki, ale nie mógł nimi po­ru­szyć. Do­pie­ro po chwi­li po­ja­wił się ból. Mię­śnie, stawy i ścię­gna rwały kłu­ciem przy każ­dym na­pię­ciu ner­wów. Już wie­dział. Zda­wał sobie spra­wę z tego, co z nim zro­bi­li.

 Ode­tchnął głę­bo­ko, a spa­zma­tycz­ny dreszcz prze­ra­że­nia wstrzą­snął nim do głębi. Dla pew­no­ści uru­cho­mił pro­ce­du­rę dia­gno­stycz­ną neu­ro­im­plan­tu. Kom­pu­ter po­słusz­nie wy­świe­tlił ko­mu­ni­kat:

***Jed­nost­ka CPW-004 – pełna go­to­wość ope­ra­cyj­na. Stan ogniw: 99,95%. Wszyst­kie sys­te­my spraw­ne.***

Kris jęk­nął. Do­pie­ro teraz po­czuł cię­żar. Ponad trzy tony pan­ce­rza, hy­drau­li­ki i ob­wo­dów sca­lo­nych, które ota­cza­ły ciało ni­czym sko­ru­pa. Pod­świa­do­mie za­czął łapać po­wie­trze haust za hau­stem krót­kim, rwa­nym od­de­chem.

 CeP! – Chciał krzyk­nąć, ale roz­pacz­li­wy głos wy­brzmiał tylko w jego gło­wie. – Wsa­dzi­li mnie do CePa! O ja pier­do­lę…

Uspo­ko­ił się po dłuż­szej chwi­li i spró­bo­wał sko­mu­ni­ko­wać się z ma­szy­ną, któ­rej teraz był czę­ścią. Ale kom­pu­ter Cięż­kie­go Pan­ce­rza Wspo­ma­ga­ne­go po­zwa­lał je­dy­nie na prze­pro­wa­dza­nie pod­sta­wo­wej dia­gno­sty­ki i prze­glą­du sys­te­mów. Sama ma­szy­na po­zo­sta­ła głu­cha na ko­men­dy. 

 Mrok roz­cię­ło świa­tło lamp, czerń ustą­pi­ła ostre­mu bla­sko­wi. Kom­pu­ter od razu spo­la­ry­zo­wał czuj­ni­ki i oczom Krisa uka­zał się nie­wiel­ki frag­ment hali, oświe­tlo­ny po­je­dyn­czym stoż­kiem świa­tła. Neu­ro­im­plant pod­łą­czył się do kamer ze­wnętrz­nych i na siat­ków­kę rzu­cił obraz CPW, tkwią­ce­go w sta­cji do­ku­ją­cej. Na­zwi­sko Szar­żec­kie­go wy­świe­tli­ło się w okien­ku iden­ty­fi­ka­cji ope­ra­to­ra. 

 Nie, nie ope­ra­to­ra – po­my­ślał Kris. – Wkład­ki mię­snej! 

Cięż­kie Pan­ce­rze Wspo­ma­ga­ne wy­ma­ga­ły ste­ro­wa­nia przez bez­po­śred­nie po­łą­cze­nia ner­wo­we z ludz­kim cia­łem. Do tego ko­niecz­ne było chi­rur­gicz­ne umiesz­cze­nie sys­te­mu gniazd neu­ro­por­tów w koń­czy­nach i krę­go­słu­pie ope­ra­to­ra. Sam ope­ra­tor zaś, sta­wał się in­te­gral­ną czę­ścią CPW… do czasu za­koń­cze­nia służ­by. Jak nie­trud­no zgad­nąć re­kru­ta­cja do jed­no­stek pie­cho­ty pan­cer­nej nie cie­szy­ła się szcze­gól­ną po­pu­lar­no­ścią wśród po­bo­ro­wych, a zwy­kle tra­fia­ło się do nich za…

– Sze­re­go­wy Szar­żec­ki, bacz­ność. 

Kris drgnął na dźwięk ma­to­we­go, spo­koj­ne­go głosu. Elek­tro­sta­tycz­ne więzy krę­po­wa­ły ciało i nie zo­sta­wi­ły mu nawet tyle wol­no­ści, by mógł się ode­zwać. Sam roz­kaz był prze­zna­czo­ny dla kom­pu­te­ra ma­szy­ny, a nie ope­ra­to­ra. Pan­cerz po­słusz­nie wy­piął się ze sta­cji do­ko­wa­nia, za­wy­ły ser­wo­mo­to­ry, jęk­nę­ły si­łow­ni­ki, a pod­po­ry stóp za­zgrzy­ta­ły o be­to­no­wą po­sadz­kę. Trzy­me­tro­wy sta­lo­wy gi­gant wstał. Po­dob­ny do bez­gło­we­go go­ry­la, z krót­ki­mi no­ga­mi i nie­pro­por­cjo­nal­nie dłu­gi­mi wy­się­gni­ka­mi ra­mion, które zwie­sza­ły się po bo­kach kor­pu­su. CPW ru­szył do przo­du. Kris po­czuł, że jego ciało po­ru­sza się wraz z ma­szy­ną. Na­pię­cie mię­śnio­we od­pu­ści­ło nieco. Skóra na po­licz­kach i karku pie­kła otar­cia­mi od szorst­kiej pian­ki wy­ście­ła­ją­cej wnę­trze cia­sne­go kok­pi­tu. Na­no­im­plant Krisa wy­świe­tlił ko­mu­ni­kat:

 ***Uzbro­je­nie głów­ne M44-A7 pełna go­to­wość. Gaz pędny: 400 kg. Śro­dek palny: 400 kg.***

 Mio­tacz ognia! – jęk­nął w duchu. – Za­pię­li mi pier­do­lo­ną wę­dzar­nię. 

Szarp­nął się z prze­ra­że­niem. Chciał jak naj­szyb­ciej wy­do­stać się z prze­klę­tej sko­ru­py, ale roz­krzy­żo­wa­ne ciało przy­bi­te do ma­szy­ny bol­ca­mi neu­ro­por­tów, tylko za­wy­ło bólem.

 Roz­bły­sły ko­lej­ne re­flek­to­ry. Na pod­ło­dze hali, pięć­dzie­siąt me­trów dalej klę­cza­ło kilka po­sta­ci. Mun­du­ry wi­sia­ły na de­san­tow­cach w strzę­pach, ręce mieli skrę­po­wa­ne z tyłu, a przed każ­dym z nich czer­wie­ni­ła się ka­łu­ża krwi ka­pią­cej z roz­bi­tych twa­rzy i po­ka­le­czo­nych ciał. CPW ru­szył w ich kie­run­ku cięż­kim rwa­nym kro­kiem au­to­pi­lo­ta, na wy­świe­tla­czu Krisa za­mi­gał ko­mu­ni­kat sys­te­mu na­pro­wa­dza­nia ognia. Kom­pu­ter ob­ra­mo­wał każdą syl­wet­kę czer­wo­nym pro­sto­ką­tem.

 Kris sza­lał. Rzu­ca­ny szar­pa­ny­mi ru­cha­mi pan­ce­rza, chciał wrzesz­czeć, pró­bo­wał opie­rać się, prze­ciw­sta­wić nie­zmor­do­wa­nej sile, która prze­mo­cą po­ru­sza­ła jego rę­ko­ma i no­ga­mi. Wy­wo­ły­wał ko­lej­ne menu i ko­men­dy, ale au­to­ma­tycz­ne blo­ka­dy nie po­zwa­la­ły mu na nic. Był tylko wi­dzem. Wkład­ką mię­sną. Bez żad­nej kon­tro­li. CPW za­trzy­mał się przed pierw­szym z więź­niów. Otto pod­niósł ska­to­wa­ną twarz i na­puch­nię­ty­mi oczy­ma spoj­rzał tam, gdzie za pan­cer­ną szybą tkwi­ło ob­li­cze Krisa. Roz­chy­lił roz­bi­te wargi, a z krta­ni dobył się cichy jęk.

Szar­żec­ki uspo­ko­ił się, prze­stał wal­czyć. Wcią­gnął spa­zma­tycz­nie po­wie­trze i roz­sze­rzo­ny­mi źre­ni­ca­mi wpa­try­wał się w przy­ja­cie­la.

 >>>Do­brze<<< – głos Ar­ma­nque za­miast w in­ter­ko­mie za­brzmiał teraz w jego gło­wie. >>>Za­czy­na­cie wresz­cie ro­zu­mieć, sze­re­go­wy Szar­żec­ki.<<<

Kris chciał od­po­wie­dzieć, ale nagle jakby umysł ści­snę­ły mu sta­lo­we klesz­cze. W oczach po­ciem­nia­ło, a w uszy wdarł się na­tar­czy­wy piiisk.  

 >>>Ja mówię, ty słu­chasz. Jak roz­ka­zu­ję, ty wy­ko­nu­jesz.<<<

Głos dud­nił głę­bo­ko w mózgu. Do­cie­rał do każ­de­go neu­ro­nu, każ­dej sy­nap­sy. Kris, mimo stra­chu, który jesz­cze przed mo­men­tem kazał mu szar­pać elek­tro­sta­tycz­ne więzy, wal­czyć cho­ciaż o skra­wek wol­no­ści, wy­do­stać się ze sta­lo­wej trum­ny, teraz po­padł w apa­tię. Od­dech sam się wy­rów­nał. Ręce i nogi już nie rwały bólem. 

 >>>Wła­śnie tak<<< – po­chwa­lił puł­kow­nik. >>>Teraz widzę, że ro­zu­mie­cie, sze­re­go­wy. Wy­star­czy nieco elek­tro­sty­mu­la­cji mózgu, by na po­wrót zro­bić z was żoł­nie­rza.<<<

 – Tak jest – od­parł Kris. 

Na uła­mek se­kun­dy w jego mózgu za­tań­czy­ła myśl, że prze­cież: nie chciał tego po­wie­dzieć, ale zaraz spły­nę­ło na niego bło­gie uczu­cie, że zro­bił coś… coś wła­ści­we­go. Coś, za co zo­sta­nie nie­wąt­pli­wie na­gro­dzo­ny.

 >>>Cie­szę się, sze­re­go­wy. Nawet nie wie­cie, jak bar­dzo. Dziś jest wasz wiel­ki dzień. Mo­co­daw­cy po­łą­czą się bez­po­śred­nio z wa­szy­mi neu­ro­im­plan­tem. Będą was ob­ser­wo­wać i przed­sta­wią swoje su­ge­stie. Liczę, że wy­peł­ni­cie je co do joty.<<<

 – Tak jest! – od­parł z en­tu­zja­zmem. W duchu już nie mógł się do­cze­kać, by po­ka­zać swoją war­tość. 

 >>> Bar­dzo do­brze, sze­re­go­wy. Bę­dzie­my z was dumni, bar­dzo dumni.<<<

 Kris już miał krzyk­nąć, że: 

Da z sie­bie wszyst­ko! Bę­dzie wal­czył do ostat­niej kro­pli krwi! Nie za­wa­ha się palić, roz­ry­wać na ka­wał­ki, wdep­ty­wać w zie­mię wszyst­kich… wszyst­kich… któ­rzy… 

Wizg prze­ciął ciszę, jak sta­lo­wy bicz. Żoł­nierz klę­czą­cy na dru­gim końcu sze­re­gu padł na zimny beton po­sadz­ki. Jego krzyk spra­wił, że resz­ta ska­zań­ców wzdry­gnę­ła się z prze­ra­że­nia. Kris prze­łą­czył sen­so­ry na ska­no­wa­nie. Kom­pu­ter in­for­mo­wał, że kula ro­ze­rwa­ła rdzeń krę­go­wy na od­cin­ku lę­dź­wio­wym i prze­bi­ła jamę brzusz­ną, po­wo­du­jąc wie­lo­punk­to­wy krwo­tok we­wnętrz­ny. Żoł­nierz wył z bólu, ale żył. 

Szar­żec­ki bez żad­nych emo­cji przy­jął ko­mu­ni­kat do wia­do­mo­ści. Od­zna­czył w my­ślach ikonę i wy­wo­łał au­to­ma­tycz­ne menu po­mo­cy przed­me­dycz­nej. Za­mru­gał i spró­bo­wał wy­wo­łać ją jesz­cze raz. Kom­pu­ter blo­ko­wał ten moduł.

>>>Zabij<<< – syk­nął ktoś obcym gło­sem. 

Kris po­trzą­snął głową. To nie był Ar­ma­nque. Inny ton i in­to­na­cja. Bar­dziej dra­pież­na, ner­wo­wa, nie­cier­pli­wa. 

 >>>Zabij!<<< – po­wtó­rzył inny głos z na­ci­skiem.

Mózg znowu ści­snę­ła sta­lo­wa ob­ręcz, pisk na­ra­stał w uszach. Kris szarp­nął się i nie­mal bez­wied­nie ru­szył w kie­run­ku ran­ne­go. CPW po­słusz­nie wy­ko­nał po­le­ce­nie. Cięż­ka ma­szy­na za­trzy­ma­ła się tuż obok ję­czą­ce­go ciała. 

 >>>Zmiażdż.<<<

Pan­cer­na noga unio­sła się nad de­san­tow­cem i za­wi­sła w ocze­ki­wa­niu. Kris wydał roz­kaz. Stal łup­nę­ła głu­cho o beton, ale w od­gło­sie ude­rza­nia sły­chać było ciche mla­śnię­cie zmiaż­dżo­ne­go ciała. 

 Po­zo­sta­li żoł­nie­rze za­wy­li z prze­ra­że­nia. Ci, któ­rzy mieli jesz­cze dość sił, pró­bo­wa­li pod­nieść się na nogi i uciec, ale skrę­po­wa­ne ręce i po­tur­bo­wa­ne ciała nie uła­twi­ły za­da­nia. Znowu roz­legł się wizg, a zaraz ko­lej­ny. Pierw­szy padł z od­strze­lo­ną stopą, dru­gie­mu kula ro­ze­rwa­ła udo. 

 >>>Spal.<<<

Koń­ców­ka mio­ta­cza roz­bły­sła ogni­kiem pal­ni­ka pla­zmo­we­go. Kom­pu­ter uru­cho­mił za­wo­ry cie­czy pęd­nej i mie­szan­ki za­pa­la­ją­cej. Kris wydał roz­kaz. Mrok han­ga­ru prze­cię­ła stru­ga płyn­ne­go ognia. Roz­legł się wrzask bólu i pa­nicz­ne­go stra­chu. Obaj ranni znik­nę­li w hu­czą­cych pło­mie­niach. 

 >>>Ro­ze­rwij, zabij!<<< – sy­czał głos.

CPW do­padł do resz­ty de­san­tow­ców i ude­rze­nia­mi pan­cer­nych ra­mion wbił ich w beton. Kris za­ci­snął zęby, wzno­sił ręce i walił raz za razem, jak osza­la­ły. Za­trzy­mał się do­pie­ro, gdy po­tęż­na pan­cer­na łapa za­ci­snę­ła się na tu­ło­wiu po­rucz­ni­ka Rich­te­ra. Otto, wpół­przy­tom­ny z upły­wu krwi, le­d­wie trzy­mał głowę w górze. Z ką­ci­ka ust cie­kła krew.

 >>>Zabij.<<< – roz­ka­zał głos.

Kris pa­trzył w męt­nie­ją­ce oczy przy­ja­cie­la. Wie­dział, że na­le­ży wy­ko­nać roz­kaz, pod­po­rząd­ko­wać się su­ge­stii, ale…

Wizg. Głowa po­rucz­ni­ka od­sko­czy­ła na bok jak piłka. Ciało szarp­nę­ło się w kon­wul­sjach i znie­ru­cho­mia­ło. 

 Wrota han­ga­ru roz­war­ły się na tyle sze­ro­ko, by wpu­ścić do środ­ka świa­tło po­ran­ka. W ja­snej smu­dze bla­sku, od­bi­te­go od pa­da­ją­ce­go śnie­gu, widać było po­stać dziew­czy­ny z unie­sio­nym ka­ra­bi­nem. Re­be­liant­ka pa­trzy­ła wprost na sta­lo­we­go po­two­ra. Prze­ła­do­wa­ła broń, unio­sła do ra­mie­nia i… za­wa­ha­ła się. Przez chwi­lę stała tak, bez ruchu, a potem… ru­szy­ła bie­giem pro­sto w śnież­ną pust­kę.

 >>>To oni. Zabij. Oni są wszyst­kie­mu winni! <<<

Szar­żec­ki de­li­kat­nie odło­żył nie­ru­cho­me ciało po­rucz­ni­ka na be­to­no­wą po­sadz­kę. Przez chwi­lę trwał tak, wpa­trzo­ny w oczy przy­ja­cie­la, ale zaraz po­czuł, że musi coś zro­bić. Jakaś nie­wi­dzial­na siła cią­gnę­ła go w kie­run­ku wrót. Czuł, że musi ru­szyć za dziew­czy­ną. Że musi ją wy­tro­pić, znisz­czyć, ro­ze­rwać na strzę­py. A potem zna­leźć resz­tę, że musi… Ze­rwał się z miej­sca. Echo za­dud­ni­ło głu­chy­mi ude­rze­nia­mi sta­lo­wych kro­ków. Sta­lo­wy po­twór ru­szył na po­lo­wa­nie.

>>>Pa­mię­taj, Kris. Każdy wiel­ki naród po­trze­bu­je wroga, któ­re­mu musi sta­wić czoła. Bo tylko wtedy może się zjed­no­czyć.<<<

 

 

[1] P.D.C – punk­ty do cy­wi­la. Zero ozna­cza, że od­dział uzy­skał wy­ma­ga­ny limit i zo­sta­je zwol­nio­ny ze służ­by. Od­po­wied­nik do­brze zna­ne­go D.D.C – dni do cy­wi­la, które od­li­cza­ją po­bo­ro­wi.