Exegi monumentum

Tej nocy bawił się w za­bi­ja­nie.

Cel sie­dział przy nie­wiel­kim sto­li­ku przed jedną z usy­tu­owa­nych wzdłuż bul­wa­ru knajp. Jego twarz przy­po­mi­na­ła ra­czej pla­sti­ko­wy odlew niż ludz­ką tkan­kę. Na nie­na­tu­ral­nie gład­kiej, sztucz­nie na­cią­gnię­tej skó­rze próż­no było szu­kać oznak sta­ro­ści. Mimo licz­nych ope­ra­cji po­zo­stał na niej jed­nak cień daw­nych rysów. Za­dba­li o to sta­ran­nie wy­se­lek­cjo­no­wa­ni chi­rur­dzy, któ­rzy na prze­strze­ni lat opie­ko­wa­li się wi­ze­run­kiem Todda Ke­atin­ga. W prze­ra­żo­nych oczach ak­to­ra od­bi­ja­ła się bez­den­na czerń wy­lo­tu wy­mie­rzo­nej w niego lufy. 

Tuż obok w ka­łu­ży krwi le­ża­ło ciało ochro­nia­rza gwiaz­dy. Stary wyga w po­gnie­cio­nym gar­ni­tu­rze dał się za­sko­czyć. Kula tra­fi­ła go w bok głowy i prze­bi­ła się na drugą stro­nę. Runął na zie­mię bez krzty­ny gra­cji, zu­peł­nie jak jakiś ulicz­ny pijak. 

Na niepozornej twarzy zamachowca rysował się obłąkańczy uśmiech. Młody mężczyzna gó­ro­wał nad gwiaz­do­rem i wi­docz­nie czer­pał z tego przy­jem­ność. A jed­nak, gdy wy­ła­niał się spo­mię­dzy prze­chod­niów z unie­sio­ną bro­nią, bli­żej mu było do wy­ćwi­czo­ne­go pro­fe­sjo­na­li­sty niż sza­leń­ca. 

– Mam pie­nią­dze! – Ke­ating rzu­cił roz­pacz­li­wie, prze­bi­ja­jąc się ponad wrzask ucie­ka­ją­cych ludzi. Mocz ście­kał mu wzdłuż no­gaw­ki, for­mu­jąc ka­łu­żę na bru­ko­wa­nym chod­ni­ku.

Za­ma­cho­wiec wy­ce­lo­wał w jego serce i strze­lił. Twarz ak­to­ra za­sty­gła w wy­ra­zie zgro­zy wy­mie­sza­nej z nie­do­wie­rza­niem. Ciek­ną­ca z rany krew za­czę­ła wsią­kać we włók­na pur­pu­ro­wej ma­ry­nar­ki. Unie­sio­ne w akcie nie­me­go pro­te­stu ręce nagle opa­dły, a ciało zwa­li­ło się wprost na ta­lerz z nie­do­je­dzo­ną ko­la­cją. 

Wy­ko­naw­szy swoje za­da­nie, mor­der­ca przy­ło­żył sobie lufę do skro­ni. 

I na­ci­snął spust.

***

 Jordi ścią­gnął z głowy kask pod­łą­czo­ny do czar­nej po­li­me­ro­wej skrzy­ni. Serce po­de­szło mu do gar­dła, le­d­wie mógł zła­pać od­dech. Fan­to­mo­wa śmierć nie­wie­le róż­ni­ła się od praw­dzi­wej. Od­ru­cho­wo do­tknął boku głowy. Pod opusz­ka­mi pal­ców po­czuł rzad­kie włosy, a na jego twa­rzy po­ja­wił się cień mi­mo­wol­ne­go uśmie­chu. Drżą­cą dło­nią się­gnął po przy­go­to­wa­ny wcze­śniej kie­li­szek ta­niej whi­sky i po­cią­gnął łyk. Skrzy­wił się. 

 Na dwu­dzie­stu me­trach kwa­dra­to­wych wy­naj­mo­wa­ne­go miesz­ka­nia upchnię­to ku­chen­kę, lo­dów­kę, blat, nie­wiel­ki pla­sti­ko­wy sto­lik i sklej­ko­wą ko­mo­dę. W kącie znaj­do­wał się za­ście­lo­ny pian­ko­wy ma­te­rac. Cia­sne lokum przy­po­mi­na­ło ste­ryl­ną celę, a wra­że­nie to po­tę­go­wa­ła tylko przy­tła­cza­ją­ca biel ścian po­łą­czo­na z mlecz­nym świa­tłem za­wie­szo­nej na su­fi­cie lampy. Trud­no by­ło­by do­pa­trzeć się tu choć dro­bi­ny kurzu. 

 Po­li­czył do dzie­się­ciu i wstał. Przez tkaninę rolety przebijało się światło słoneczne. „Która to go­dzi­na?” – po­my­ślał, a na siat­ków­ce oka Jor­die­go skry­sta­li­zo­wa­ła się pół­prze­zro­czy­sta tar­cza ze­ga­ra. Było w pół do dru­giej. Miał jesz­cze tro­chę czasu.

 Pod­niósł kie­li­szek i ba­daw­czo przyj­rzał się bru­nat­nej cie­czy. W rze­czy­wi­sto­ści nie sma­ko­wa­ła tak do­brze. Wylał reszt­kę al­ko­ho­lu do zlewu i sta­ran­nie umył na­czy­nie. Od­ru­cho­wo raz jesz­cze zlu­stro­wał po­miesz­cze­nie. Mu­siał się upew­nić, czy za­ście­lił ma­te­rac. Potem za­sta­no­wił się, czy do­kład­nie wy­tarł kurze. Dalej, czy pod­ło­ga jest czy­sta i czy nie za­po­mniał wsta­wić pra­nia. Stał tak przez kilka do­brych minut, a przez jego głowę prze­wi­ja­ła się plą­ta­ni­na kom­pul­syw­nych myśli. Gdy tylko schwy­cił jedną, już ma­te­ria­li­zo­wa­ła się ko­lej­na. Wresz­cie, zde­gu­sto­wa­ny, pod­szedł do czar­nej skrzy­ni i po­pra­wił nie­sta­ran­nie uło­żo­ny kask. 

 Na­ło­żył gra­na­to­wą po­lie­stro­wą kurt­kę i nie­bie­skie te­ni­sów­ki. Chwi­lę się wahał, nim prze­kro­czył próg miesz­ka­nia. Jego cięż­kie kroki nio­sły się echem w sta­rej klat­ce scho­do­wej. Wie­dział, że teraz nie ma już od­wro­tu. Wzdry­gnął się na samą myśl, że mógł­by tu kogoś spo­tkać. 

 Ośle­pi­ło go świa­tło sło­necz­ne, od­bi­ja­ją­ce się od ja­snej kost­ki bru­ko­wej. Zmru­żył oczy i wy­krzy­wił wargi. Rzad­ko opusz­czał czte­ry ścia­ny. Do­strzegł roz­ma­za­ne syl­wet­ki mi­ja­ją­cych go prze­chod­niów, a do jego uszu do­cho­dził war­kot ja­dą­cych sa­mo­cho­dów, zmie­sza­ny z za­pę­tlo­ny­mi slo­ga­na­mi re­kla­mo­wy­mi i krzy­ka­mi ulicz­nych han­dla­rzy. Miesz­kał przy jed­nej z głów­nych ar­te­rii mia­sta. Wziął głę­bo­ki wdech prze­siąk­nię­te­go spa­li­na­mi po­wie­trza i ru­szył przed sie­bie.

 Ze wszech­obec­nych ani­mo­wa­nych bil­l­bo­ar­dów uśmie­cha­ły się do niego setki zna­nych twa­rzy, prze­wi­ja­ją­cych się na prze­mian z lo­go­ty­pa­mi ze­gar­ków, sa­mo­cho­dów, fast-fo­odów i marek butów. Jordi uni­kał ich spoj­rzeń. Szedł, wle­pia­jąc wzrok w chod­nik. Miał wra­że­nie, jakby wszyscy bacznie go obserwowali. Najchętniej rozpłynąłby się teraz w powietrzu.

 Po nie­ca­łej go­dzi­nie do­tarł do ni­skiej ka­mie­ni­cy o spa­dzi­stym dachu, któ­rej fa­sa­dę zdo­bi­ły licz­ne gra­fit­ti. Roz­ma­za­ne linie czar­nej farby ukła­da­ły się w nie­zbyt wy­szu­ka­ne prze­kleń­stwa i ob­sce­nicz­ne ob­raz­ki. Jordi wspiął się stro­my­mi scho­da­mi na nie­wiel­ki próg i rzu­cił okiem na za­mon­to­wa­ną obok gru­bych dę­bo­wych drzwi ta­blicz­kę. W me­ta­lu du­ży­mi li­te­ra­mi wy­gra­we­ro­wa­no napis: „AN­TY­KWA­RIAT”. 

 Wszedł w cia­sny ko­ry­tarz, a jego noz­drza wy­peł­nił prze­ni­kli­wy za­pach sta­ro­ści. Drew­nia­ne pa­ne­le cicho skrzy­pia­ły w rytm kro­ków. Ze ścian od­pa­da­ła łusz­czą­ca się oliw­ko­wa farba, za­le­ga­jąc wraz z ku­rzem na nie­my­tej pod­ło­dze. Skrę­cił w prawo i, prze­kro­czyw­szy próg uchy­lo­nych drzwi, zna­lazł się w prze­peł­nio­nym ru­pie­cia­mi nie­wiel­kim po­miesz­cze­niu. Na pod­ło­dze i an­tycz­nych me­blach po­roz­sta­wia­no całą gamę bez­war­to­ścio­wych przed­mio­tów: mie­dzia­ne wazy, por­ce­la­no­we dzban­ki, stare sto­ja­ki na świe­ce, nie­spraw­ne ze­ga­ry, brud­ne aba­żu­ry, wi­sior­ki o dziw­nych kształ­tach czy wiekowe in­stru­men­ty. Za ladą stał stary Azja­ta o cerze przy­po­mi­na­ją­cej skór­kę wy­su­szo­nej po­ma­rań­czy. Przy­pró­szo­ne si­wi­zną włosy spię­te miał w krót­ki kucyk. 

 – Czym mogę słu­żyć? – spy­tał z se­ple­nią­cym ak­cen­tem, gdy Jordi zdo­łał prze­ci­snąć się przez la­bi­rynt sta­ro­ci. 

 – Ja po… – Jordi za­marł. 

Wśród po­ukła­da­nych na bla­cie fi­gu­rek roz­po­znał tę, przed­sta­wia­ją­cą Todda Ke­atin­ga. Była to oczy­wi­sta ka­ry­ka­tu­ra ak­to­ra o za­bu­rzo­nych pro­por­cjach i znie­kształ­co­nych ry­sach. Osa­dzo­na na sprę­żyn­ce gi­gan­tycz­na głowa za­tań­czy­ła, gdy Azja­ta oparł się gru­by­mi ra­mio­na­mi o kon­tu­ar.

 – Po­do­ba się? – Sprze­daw­ca za­uwa­żył jego spoj­rze­nie. 

 – Skąd pan to ma? – Jordi prze­łknął ślinę i z tru­dem opa­no­wał drże­nie ciała.

 – Ach! – Azja­ta wy­szcze­rzył żółte zęby i po­dra­pał się pod nosem. – Li­cy­ta­cja. Wszyst­ko z li­cy­ta­cji. Pro­szę za­cze­kać, mam coś spe­cjal­nie dla pana! 

 Sprze­daw­ca znikł wśród stert ru­pie­ci. Przez parę na­stęp­nych minut w po­miesz­cze­niu sły­chać było tylko stu­kot prze­kła­da­nych przed­mio­tów. W końcu sta­ru­szek wy­ło­nił się z trium­fal­nym uśmie­chem. W dłoni trzy­mał nie­wiel­ki rulon.

 – Pla­kat – wy­ja­śnił, roz­kła­da­jąc na bla­cie kre­do­wy pa­pier w roz­mia­rze A4. 

Przed­sta­wio­no na nim pa­mięt­ny kadr z filmu Za wszyst­kie kłam­stwa za­pła­cę praw­dą, w któ­rym grany przez Ke­atin­ga głów­ny bo­ha­ter sie­dzi wład­czo na sze­ro­kim skó­rza­nym fo­te­lu. W spo­czy­wa­ją­cej na podłokietniku pra­wej dłoni dzier­ży pi­sto­let, w lewej zaś trzy­ma kie­li­szek whi­sky. Twarz wy­krzy­wio­ną ma w gry­ma­sie sza­leń­stwa. Wy­glą­da, jakby zaraz miał pęk­nąć z nad­mia­ru prze­ży­wa­nych emo­cji. Obok po­sta­ci wid­niał nie­sta­ran­ny au­to­graf ak­to­ra. 

– Z fi­gur­ką bę­dzie trzy­sta.

 – Biorę… – Jordi rzekł, wy­cią­ga­jąc port­fel. – Ale nie po to tu przy­sze­dłem… – za­wa­hał się.

 – Tak? – Sta­rzec wbił w niego spoj­rze­nie.

 – Ja po… – Jordi od­chrząk­nął mi­mo­wol­nie, ucie­ka­jąc od wzro­ku męż­czy­zny – …pa­ku­nek.

 – Ach! – Sprze­daw­ca rzu­cił mu po­ro­zu­mie­waw­czy uśmiech. – I co miało w nim być?

 – Sig sauer p dwieście dwadzieścia sześć, ka­li­ber dziewięć milimetrów – Jordi ce­dził słowa, upa­ja­jąc się ich brzmie­niem.

***

 Przez kil­ka­na­ście minut przy­glą­dał się uło­żo­nej na sto­li­ku pa­czusz­ce, nim wresz­cie ją roz­pa­ko­wał. Sta­rał się to zro­bić moż­li­wie jak naj­ci­szej, choć sie­dział prze­cież w bez­piecz­nych czte­rech ścia­nach nie­wiel­kie­go miesz­ka­nia. Za­drżał, gdy po­czuł w dłoni po­li­me­ro­wy uchwyt broni. Prze­cią­gnął pal­ca­mi po żło­bie­niach w zamku. Pi­sto­let był jak żyw­cem wy­ję­ty z sy­mu­la­cji.

 Za­ła­do­wał ma­ga­zy­nek i od­cią­gnął zamek. Wolną dło­nią roz­wi­nął pla­kat i po raz któ­ryś przyj­rzał się gwiaz­do­ro­wi. Spró­bo­wał na­śla­do­wać wyraz twa­rzy Ke­atin­ga. Opar­cie pla­sti­ko­we­go krze­sła wy­gię­ło się, gdy przy­bie­rał uwiecz­nio­ną na ka­drze pozę. Czuł, że wy­cho­dzi mu to nie­udol­nie. Za­mach­nął się i ci­snął gniew­nie pla­kat w kąt po­ko­ju. Jego cia­łem wstrzą­snę­ły ner­wo­we drgaw­ki, a po po­licz­kach za­czę­ły spły­wać łzy. Uniósł lufę i wło­żył ją do ust.

 Me­ta­licz­ny po­smak wy­peł­nił pod­nie­bie­nie. Wahał się. Drżą­cym pal­cem gła­dził spust. Nie taką śmierć sobie za­pla­no­wał. Przy­mknął po­wie­ki, a z od­mę­tów świa­do­mo­ści za­czę­ły wy­ła­niać się ob­ra­zy ma­rzeń, któ­rych nigdy nie było dane mu speł­nić. Od kiedy stra­cił pracę wspo­mnie­nia na­wie­dza­ły go ze zdwo­jo­ną siłą. Wie­dział, że zdą­żył już prze­grać życie. Je­dy­ne co mu teraz po­zo­sta­ło, to roz­pi­sa­nie god­ne­go fi­na­łu.

 Odło­żył pi­sto­let na blat stołu i uchy­lił ro­le­tę. Mia­sto o tej porze przy­po­mi­na­ło dzie­ło sza­lo­ne­go im­pre­sjo­ni­sty. W oknach prze­szklo­nych wie­żow­ców od­bi­jał się rdza­wy blask za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, kon­tra­stu­ją­cy z wie­lo­barw­ną mo­zai­ką ho­lo­gra­mo­wych re­klam, wę­dru­ją­cych ludzi i po­ły­skli­wych aut. Przez war­stwę rzad­kie­go smogu prze­bi­ja­ło się za­wie­szo­ne wy­so­ko na nie­bo­skło­nie nie­wy­raź­ne logo co­ca-co­li. 

Oczy­ma wy­obraź­ni wi­dział tam­ten ską­pa­ny w neo­nach bul­war. Prze­mie­rzał go już setki razy, za­wsze w jed­nym, kon­kret­nym celu. Pierw­sze próby były ra­czej formą za­ba­wy, za­spo­ko­je­nia ja­kiejś nie­wy­po­wie­dzia­nej fan­ta­zji. Z cza­sem jed­nak prze­ro­dzi­ło się to w swo­istą ob­se­sję, zry­tu­ali­zo­wa­ne zwień­cze­nie fil­mo­wych se­an­sów, nałóg bez któ­re­go nie miał siły rano wstać i nie mógł w nocy zmru­żyć oczu. 

 – Dziw­ny to nałóg, jeśli spro­wa­dza się do za­bi­ja­nia – rzu­cił pod nosem, przy­glą­da­jąc się wi­do­ko­wi za oknem.

 My­śla­mi wró­cił do mo­men­tu, gdy roz­po­czę­ła się jego fa­scy­na­cja gwiaz­do­rem.

***

– Sza­now­ni pań­stwo – w sali ki­no­wej roz­legł się głos ubra­ne­go w gar­ni­tur męż­czy­zny, sto­ją­ce­go przed ogrom­nym ekra­nem pro­jek­cyj­nym – obej­rzy­cie dziś nie lada dzie­ło! Mówię dzie­ło, a nie film, bo rzad­ko ma się przy­jem­ność ob­co­wać z takim po­ka­zem kunsz­tu ar­ty­stycz­ne­go! Trzy Osca­ry i dwa Złote Globy to już chyba wy­star­cza­ją­ca re­ko­men­da­cja dla Smęt­nej nocy.

Męż­czy­zna był awa­ta­rem jed­ne­go z kry­ty­ków fil­mo­wych, któ­rzy udzie­la­li się w wir­tu­al­nych klu­bach dys­ku­syj­nych. Or­ga­ni­zo­wa­ne raz w ty­go­dniu spo­tka­nia nie cie­szy­ły się zbyt­nią po­pu­lar­no­ścią. Gro­ma­dzi­ły jed­nak od­da­ne choć nie­licz­ne grono ki­no­ma­nów, chęt­nych do pro­wa­dze­nia ży­wio­ło­wych dys­ku­sji. Wy­ją­tek wśród nich sta­no­wił Jordi, który nie za­brał głosu w żad­nym z pro­wa­dzo­nych po se­an­sie pa­ne­li i na ogół wy­da­wał się być my­śla­mi zu­peł­nie gdzie in­dziej. 

 – Mo­że­cie się pań­stwo dzi­wić mo­je­mu en­tu­zja­zmo­wi – kry­tyk cią­gnął – ale to jeden z tych fil­mów, które na­praw­dę trze­ba obej­rzeć! Todd Ke­ating dał tu z sie­bie ab­so­lut­nie wszyst­ko. Le­gen­da głosi, że za­mknął się na ty­dzień w po­ko­ju ho­te­lo­wym ze zwie­rzę­cy­mi zwło­ka­mi, odu­rza­jąc się al­ko­ho­lem i psy­lo­cy­bi­ną, by prze­ko­nu­ją­co wcie­lić się w na­zna­czo­ne­go ze­spo­łem stre­su po­ura­zo­we­go Ro­ber­ta Qu­il­ta. To się na­zy­wa po­świę­ce­nie w imię sztu­ki! Czyni to tyleż smut­niej­szy­mi jego dal­sze kroki w ka­rie­rze, które można pod­su­mo­wać jed­nym sło­wem, mar­no­traw­stwo! 

 Potem opo­wie­dział o pe­ry­pe­tiach zwią­za­nych z pro­duk­cją Smęt­nej nocy, rzu­cił kilka za­baw­nych aneg­dot i na ko­niec ży­czył wi­dow­ni mi­łe­go se­an­su. W kon­tek­ście fa­bu­ły filmu sta­no­wi­ło to po­nu­ry żart, co zresz­tą z hu­mo­rem wy­tknię­to kry­ty­ko­wi w trak­cie pa­ne­lu dys­ku­syj­ne­go. Jordi jed­nak był już wtedy za­ję­ty czymś zu­peł­nie innym.

 Do­tych­czas spo­tka­nia koła sta­no­wi­ły dla niego wy­łącz­nie spo­sób na za­bi­cie wol­ne­go czasu. Wy­świe­tla­nych fil­mów albo nie ro­zu­miał, albo nie miał ocho­ty ro­zu­mieć. Pa­trzył tylko tępo na prze­wi­ja­ją­ce się na ekra­nie ob­ra­zy, pró­bu­jąc choć na chwi­lę wy­łą­czyć wszel­kie pro­ce­sy my­ślo­we. Smęt­na noc jed­nak po­zo­sta­wi­ła na nim wra­że­nie. Nie cho­dzi­ło nawet o fa­bu­łę, która wy­da­wa­ła mu się nie­po­trzeb­nie za­wi­ła i pre­ten­sjo­nal­na. Po­ru­szy­ło go coś w grze Ke­atin­ga.

 Choć może za­brzmi to ba­nal­nie, to Ke­ating nie tyle wcie­lał się w po­stać, co się nią sta­wał. Był ni­czym na­czy­nie, któ­re­go za­war­tość sta­no­wił fik­cyj­ny bo­ha­ter. Każ­dej jego roli to­wa­rzy­szy­ły ty­go­dnie żmud­nych przy­go­to­wań. Za­my­kał się w ob­skur­nych mo­te­lach i w sa­mot­no­ści pró­bo­wał zro­zu­mieć psy­cho­lo­gicz­ne me­an­dry nowej kre­acji. Prze­cho­dził me­ta­mor­fo­zę, a jej efek­ty były po­ra­ża­ją­ce. 

 Przed roz­po­czę­ciem zdjęć zmie­niał swoją wagę, ak­cent, tembr głosu, spo­sób chodu i ge­sty­ku­la­cji, a nawet sub­tel­ne ruchy twa­rzy. I był przy tym pie­kiel­nie au­ten­tycz­ny. Jego nie­mal­że trzy­dzie­sto­let­nia ka­rie­ra ob­fi­to­wa­ła w na­gro­dy i chwa­lo­ne przez kry­ty­ków role. Po­strze­ga­no go jako czło­wie­ka cał­ko­wi­cie od­da­ne­go fil­mo­we­mu rze­mio­słu. 

 A potem wszyst­ko to rzu­cił do pia­chu.

 Tam­te­go wie­czo­ru Jordi nie wie­dział jesz­cze wiele o Ke­atin­gu. Po pro­stu nie mógł się na­dzi­wić, jak czło­wiek, któ­re­go znał dotąd jako pa­lan­ta z re­klam Adi­da­sa, Ro­le­xa i Mer­ce­de­sa, był jed­no­cze­śnie tak zja­wi­sko­wym ar­ty­stą. Zaraz po se­an­sie odłą­czył się od ma­szy­ny, a resz­tę dnia spę­dził na mo­zol­nym po­szu­ki­wa­niu od­po­wie­dzi.

 Praw­da oka­za­ła się być nie­zwy­kle ba­nal­na. Cho­dzi­ło oczy­wi­ście o pie­nią­dze. Po osią­gnię­ciu sta­tu­su gwiaz­dy, Todd Ke­ating mógł prze­bie­rać w lu­kra­tyw­nych ofer­tach re­kla­mo­daw­ców. Te oka­za­ły się być bar­dziej do­cho­do­we, a przede wszyst­kim mniej wy­ma­ga­ją­ce, od ko­lej­nych an­ga­ży w am­bit­nych pro­duk­cjach. To była pro­sta kal­ku­la­cja. Wy­peł­nił więc gra­fik bzdur­ny­mi re­kla­mów­ka­mi, upar­cie od­rzu­ca­jąc ko­lej­ne role.

***

– Mar­no­traw­stwo to mało po­wie­dzia­ne – Jordi rzekł pół­szep­tem, wkła­da­jąc do ust pa­pie­ro­sa.

Za oknem było już ciem­no. Lu­dzie ni­czym ćmy kłę­bi­li się pod świa­tła­mi ulicz­nych la­tar­ni. Pa­trzył na nich ze wstrę­tem. Wy­obra­żał sobie, jak pa­da­ją mar­twi od strza­łów z jego broni. Pra­wie czuł od­rzut pi­sto­le­tu, pra­gnął go teraz po­czuć. Chciał uj­rzeć za­sty­ga­ją­ce wy­ra­zy twa­rzy, przed­śmiert­ne kon­wul­sje, wy­cie­ka­ją­cą z ran krew. Czy będą wie­dzieć, że to on od­po­wia­da za ich ko­niec? Czy będą prze­kli­nać go w ostat­nich chwi­lach życia?

Wy­dy­cha­ny dym pa­pie­ro­so­wy za­tań­czył w po­wie­trzu. Jordim zawładnęła cu­dow­na bło­gość. Nie, nie mógł im ży­czyć śmier­ci. To było nie­lo­gicz­ne. Jest tylko jedna osoba, która bę­dzie mu­sia­ła zgi­nąć. Zmar­no­wał swój ta­lent, po­nie­sie tego kon­se­kwen­cje. To bę­dzie szyb­ka i czy­sta eg­ze­ku­cja. 

Uśmiech­nął się.

Szyb­ka i czy­sta.

***

 Szpa­ko­wa­ty tak­sów­karz prze­tarł wierz­chem dłoni spo­co­ne czoło i po­pra­wił lu­ster­ko wstecz­ne. Chciał mieć dobry widok na sie­dzą­ce­go z tyłu pa­sa­że­ra. Nie­po­ko­iło go za­cho­wa­nie mło­de­go męż­czy­zny. Od kiedy wsiadł do jego auta, wy­da­wał się być dziw­nie roz­e­mo­cjo­no­wa­ny i na­wi­jał od rze­czy.

 – To był wspa­nia­ły ar­ty­sta… – męż­czy­zna mam­ro­tał pół­przy­tom­nie, ga­piąc się przez szybę tak­sów­ki. – Wiel­ka szko­da… Kto mógł się tego spo­dzie­wać?…

 – Go­rącz­ka piąt­ko­wej nocy, co nie? – Kie­row­ca spró­bo­wał za­ga­ić roz­mo­wę.

 – Mu­sia­ła być piąt­ko­wa – pa­sa­żer nie­chęt­nie od­parł. 

 – Tak? Jakaś cy­klicz­na im­pre­za? 

 – Tylko w piąt­ki Ke­ating jest… Zresz­tą – w gło­sie czuć było wy­mu­szo­ną sta­now­czość – to nie pana in­te­res.

 – Tak tylko pytam – kie­row­ca od­parł, na­ci­ska­jąc nie­wiel­ki sym­bol sy­re­ny alar­mo­wej na pa­ne­lu do­ty­ko­wym.

 Wje­cha­li w nie­oświe­tlo­ną bocz­ną ulicz­kę. Tak­sów­karz za­trzy­mał po­jazd i włą­czył świa­tła awa­ryj­ne.

 – Co jest? – Męż­czy­zna wbił spoj­rze­nie w kie­row­cę. 

 – Prze­cież widzę, że na czymś je­steś – tak­sów­karz rzekł spo­koj­nie. – Nie mogę po­zwo­lić ci wyjść w takim sta­nie na mia­sto. Po­li­cja bę­dzie tu za kil­ka­na­ście minut.  

– Nie mo­żesz! 

– Weź w tym cza­sie parę od­de­chów na ochło­nię­cie. To ci do­brze zrobi.

Młody męż­czy­zna zła­pał klam­kę i za­czął się z nią ner­wo­wo szar­pać. Gdy drzwi nie ustą­pi­ły, pró­bo­wał nie­udol­nie roz­bić szybę łok­ciem.

– Hej! – Kie­row­ca wy­da­wał się być zdzi­wio­ny re­ak­cją pa­sa­że­ra. – Uspo­kój się! 

 Młody męż­czy­zna po­słał mu wście­kłe spoj­rze­nie i wy­cią­gnął coś z we­wnętrz­nej kie­sze­ni kurt­ki. Gdy tak­sów­karz roz­po­znał w me­ta­licz­nym przed­mio­cie kształt broni, było już za późno. Usły­szał gło­śny huk i po­czuł jak kula roz­ry­wa mu bok głowy. Zdą­żył wydać tylko ciche jęk­nię­cie, nim świat roz­prysł się na mi­liar­dy ka­wał­ków.

***

 Od­głos wy­strza­łu wciąż świ­dro­wał Jor­die­mu w uszach, gdy prze­ci­skał się nad bez­wład­nym cia­łem tak­sów­ka­rza. Drzwi od stro­ny kie­row­cy były od­blo­ko­wa­ne, wy­star­czy­ło po­cią­gnąć klam­kę. Wy­ło­nił się z kli­ma­ty­zo­wa­ne­go wnę­trza po­jaz­du wprost w ob­ję­cia upal­nej nocy. Wy­trze­paw­szy się z odłam­ków przed­niej szyby, scho­wał broń do kurt­ki i obej­rzał się wo­ko­ło. 

 To była jedna z tych dziel­nic, które po zmro­ku zda­wa­ły się być opusz­czo­ne. Ani żywej duszy na chod­ni­kach, większość świateł w oknach domów wygaszona. Ru­szył przed sie­bie, ner­wo­wo po­szu­ku­jąc spoj­rze­niem ewen­tu­al­nych świad­ków. Przy odro­bi­nie szczę­ścia strzał z broni mógł nie wzbu­dzić ni­czy­jej uwagi.

 Dziś był ucie­le­śnie­niem fatum. Nie­moż­li­wym do za­trzy­ma­nia prze­zna­cze­niem. Nic nie mogło sta­nąć mu na dro­dze, każdą prze­szko­dę wy­eli­mi­nu­je tak, jak wy­eli­mi­no­wał tak­sów­ka­rza. To była jego kru­cja­ta, uświę­co­ny dżi­had. Tej nocy był na­rzę­dziem w rę­kach spra­wie­dli­wo­ści. 

 Gdzieś za nim nio­sły się sy­re­ny po­li­cyj­nych ra­dio­wo­zów. Jordi przy­spie­szył kroku. Roz­po­zna­wał bu­dyn­ki z ich cy­fro­wych re­plik i wie­dział, że zbli­ża się do celu. Mijał ko­lej­ne prze­czni­ce, a prze­chod­nie po­sy­ła­li mu ba­daw­cze spoj­rze­nia. Do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li zdał sobie spra­wę z tego, że kurt­kę po­pla­mio­ną miał krwią. Je­dy­nie za­no­to­wał to w my­ślach.

 W wir­tu­alu nigdy nie czuł się tak lekko. Wszyst­ko zda­wa­ło się tu być tak wspa­nia­le inne. Trudno było mu to sobie jakoś sen­sow­nie wy­tłu­ma­czyć, sy­mu­la­cja była bo­wiem hi­per­rze­czy­wi­sta. A jed­nak twa­rze mi­ja­nych ludzi ja­wi­ły się jako bar­dziej ludz­kie, go­rą­ce po­wie­trze cie­plej­sze, a krzy­kli­we ko­lo­ry ho­lo­gra­mów jesz­cze żyw­sze. 

 Ho­lo­gra­my, wie­lo­barw­ne ma­ja­ki, cu­dow­nie nie­na­ma­cal­ne i cu­dow­nie fan­ta­sma­go­rycz­ne. Były tu wszech­obec­ne. Wszyst­kie te pół­prze­zro­czy­ste gęby za­chę­ca­ły do sprze­da­nia wła­snej duszy w po­go­ni za ostat­nim tren­dem. Za­pę­tlo­ne hasła wdzie­ra­ją się do mózgu, wy­pa­la­ją szare ko­mór­ki. I mają gdzieś, czy wła­śnie wy­la­li cię z pracy. Mają gdzieś, czy przed kil­ku­na­sto­ma mi­nu­ta­mi za­strze­li­łeś tak­sów­ka­rza.

 Jordi naj­chęt­niej po­słał­by im kilka kulek, jeśli mógł­by je w ten spo­sób znisz­czyć. Bar­dzo chciał je znisz­czyć. Swoim nie­wzru­sze­niem do­pro­wa­dza­ły go do bia­łej furii. Były je­dy­ną rze­czą tej nocy, która wy­my­ka­ła się jego wszech­wła­dzy. Z tru­dem prze­łknął gniew, po­wstrzy­mu­jąc się od pła­czu. 

 W piąt­ko­we noce ludz­ka sza­rań­cza wy­le­wa­ła się na ulice cen­trum. Na­bu­zo­wa­ne hor­mo­na­mi, młode, spo­co­ne ciała wy­peł­nia­ły dys­ko­te­ki, ob­le­ga­ły pod­rzęd­ne re­stau­ra­cje, ob­ści­skiwa­ły się w świe­tle la­tar­ni ulicz­nych i fa­sze­ro­wa­ły Bóg raczy wie­dzieć czym. Choć wy­uz­da­na chma­ra zwy­kle wzbu­dza­ła w Jor­dim wstręt, to w tej chwi­li nie mógł jej nie­na­wi­dzić. Oto bo­wiem w od­da­li ma­ja­czył szyld knaj­py, w któ­rej miało do­peł­nić się jego prze­zna­cze­nie.

 Nie mógł sobie przy­po­mnieć, kiedy za­czął biec, ani tego jak wy­cią­gał pi­sto­let z we­wnętrz­nej kie­sze­ni kurt­ki. Pięk­na de­li­rycz­na eu­fo­ria czy­ni­ła go je­dy­nie wi­dzem roz­gry­wa­ją­ce­go się przed nim spek­ta­klu. Dla­te­go też nie czuł od­rzu­tu broni, gdy za­bi­jał ochro­nia­rza Ke­atin­ga cel­nym strza­łem w głowę. Pa­mię­tał tylko swój za­chwyt nad pięk­nem upa­da­ją­ce­go bez­wład­nie ciała i sa­tys­fak­cję pły­ną­cą z ode­bra­nia komuś życia.

 Z amoku wy­bu­dził go zdzi­wio­ny wyraz twa­rzy Todda Ke­atin­ga. Sław­ny aktor sie­dział przy tym swoim sto­licz­ku i wy­glą­dał tak ża­ło­śnie, że za­bi­cie go by­ło­by chyba tylko wy­ra­zem li­to­ści. Nie róż­nił się przy tym od wir­tu­al­nej re­pli­ki. Tak jak ona nosił szyty na miarę pur­pu­ro­wy gar­ni­tur, miał modną za­cze­sa­ną do tyłu fry­zu­rę, twarz zo­hy­dzo­ną ope­ra­cja­mi pla­stycz­ny­mi i, ni­czym w sy­mu­la­cji, przed kil­ko­ma chwi­la­mi żarł ko­la­cję. 

 – Mam pie­nią­dze! – Gwiaz­dor uniósł ręce w ge­ście pod­da­nia się, wle­pia­jąc wzrok w wy­mie­rzo­ną w niego lufę broni.

 Jordi czuł się jak we śnie. Cała scena ja­wi­ła mu się jako gro­te­sko­wa kalka wir­tu­al­nych eg­ze­ku­cji. In­ny­mi słowy, ro­ze­grał ją już setki razy. Przy czym był pe­wien, że to jawa. W innym razie mógł­by się teraz odłą­czyć.

 Po­wo­li ula­ty­wał z niego gniew, ustę­pu­jąc miej­sca nie­zwy­kłej trzeź­wo­ści umy­słu. Kątem oka za­uwa­żył ucie­ka­ją­cych we wszyst­kie stro­ny prze­chod­niów. Szcze­rze współ­czuł im ze­psu­tej nocy. Naj­chęt­niej scho­wał­by broń, prze­pro­sił ak­to­ra i udał się z po­wro­tem do miesz­ka­nia. Spra­wy za­szły jed­nak na to za da­le­ko. 

Mu­siał po­cią­gnąć spust, ina­czej wszyst­ko po­szło­by na marne. Ale czy na­praw­dę pra­gnął śmier­ci gwiaz­do­ra? Ke­ating wy­da­wał się być na gra­ni­cy pła­czu, unie­sio­ne dło­nie drża­ły mu z ner­wów. Jordi z tru­dem roz­po­zna­wał w nim tam­te­go fil­mo­we­go wir­tu­oza, któ­re­go da­rzył tak ogrom­nym sza­cun­kiem i tak ogrom­ną nie­na­wi­ścią. Aktor jawił mu się teraz jako ko­lej­ny bez­ro­zum­ny robak, nie­wart po­świę­ce­nia mu nawet po­je­dyn­czej myśli. Za­bi­cie go by­ło­by więc po­zba­wio­ne ja­kiej­kol­wiek przy­jem­no­ści.

I wtedy przy­po­mniał sobie wszyst­kie te mi­ja­ne ho­lo­gra­my. Ist­niał spo­sób, by pod­po­rząd­ko­wać je swo­jej woli, a jed­no­cze­śnie za­pew­nić sobie miej­sce w pan­te­onie nie­śmier­tel­nych sław. Ob­ja­wie­nie było ni­czym wy­la­ny na niego kubeł zim­nej wody. Wie­dział już, co musi zro­bić.

Od śmier­ci ochro­nia­rza mi­nę­ło kilka peł­nych na­pię­cia se­kund, w trak­cie któ­rych za­ma­cho­wiec zda­wał się wahać. Po chwi­li jed­nak od­zy­skał rezon. Zła­pał pew­niej pi­sto­let i strze­lił do sie­dzą­ce­go przy sto­li­ku ak­to­ra, prze­bi­ja­jąc mu na wylot serce. 

Jordi wy­szcze­rzył zęby i rzu­cił broń na bok.

Świat wła­śnie na­le­żał do niego.

***

 Młoda dzien­ni­kar­ka wy­glą­da­ła na po­de­ner­wo­wa­ną. Po raz któ­ryś po­pra­wi­ła dło­nią grzyw­kę i przej­rza­ła usta­wio­ny na stole plik kar­tek z py­ta­nia­mi. Pla­sti­ko­we krze­sło uwie­ra­ło ją w plecy. W pu­stej sali wi­dzeń czas wy­dłu­żał się nie­mi­ło­sier­nie. Ob­rzu­ci­ła spoj­rze­niem opar­te­go o ścia­nę straż­ni­ka wię­zien­ne­go. Bro­da­ty facet po­słał jej życz­li­wy uśmiech.

 Prasa od ja­kichś dwóch ty­go­dni żyła spra­wą śmier­cią Todda Ke­atin­ga. Znany gwiaz­dor, jak wielu przed nim, padł ofia­rą obłą­ka­ne­go fana. Pu­bli­ko­wa­no re­la­cje z po­grze­bu gwiaz­dy, wspo­mnie­nia jego naj­bliż­szych przy­ja­ciół i współ­pra­cow­ni­ków, a także po­świę­co­ne mu fe­lie­to­ny. Po­wią­za­ne z Ke­atin­giem marki na­to­miast stwo­rzy­ły spe­cjal­ne wspo­min­ko­we spoty re­kla­mo­we, które nie­ustan­nie emi­to­wa­no ze wszech­obec­nych ani­mo­wa­nych bil­l­bo­ar­dów. Nie­mal co­dzien­nie po­ja­wia­ły się też nowe re­we­la­cje na temat za­ma­chow­ca. Tro­pio­no jego ak­tyw­ność w sieci, do­cie­ka­no, jak zdo­był broń i spe­ku­lo­wa­no, dla­cze­go zabił ak­to­ra. 

 Za­pew­ne jej za­in­te­re­so­wa­nie te­ma­tem ogra­ni­czy­ło­by się do po­bież­ne­go prze­czy­ta­nia kilku ar­ty­ku­łów. Wszyst­ko zmie­nił za­adre­so­wa­ny do niej list, który wpły­nął przed pię­cio­ma dnia­mi do re­dak­cyj­nej skrzyn­ki pocz­to­wej. Nadaw­cą był nie kto inny jak słyn­ny za­ma­cho­wiec. Z tre­ści wy­ni­ka­ło, że byłby za­in­te­re­so­wa­ny prze­pro­wa­dze­niem z nim wy­wia­du, ale jego roz­mów­czy­nią ko­niecz­nie musi być wła­śnie ona. Choć w pierw­szej chwi­li miała ocho­tę zi­gno­ro­wać pro­po­zy­cję, to szyb­ko zdała sobie spra­wę z tego, że może to być jej furt­ka do po­waż­ne­go dzien­ni­kar­stwa. Dla­te­go się zgo­dzi­ła.

 Wkrót­ce otwar­ły się sze­ro­kie dwu­skrzy­dło­we drzwi, zza któ­rych wy­ło­nił się skuty męż­czy­zna w asy­ście dwóch straż­ni­ków. Ubra­ny w szary T-shirt, dłu­gie dżinsy i gra­na­to­we te­ni­sów­ki czło­wiek nie wy­glą­dał na sza­leń­ca. Na ulicy nie zwró­ci­ła­by na niego naj­mniej­szej uwagi. Po­sa­dzo­no go na prze­ciw­le­głym krze­śle i zdję­to mu z rąk kaj­dan­ki.

– Jest bar­dzo spo­koj­ny i nie po­wi­nien sta­no­wić za­gro­że­nia – wy­ja­śnił straż­nik. – Gdyby jed­nak czuła się pani jak­kol­wiek nie­kom­for­to­wo, pro­szę po­wie­dzieć tylko słowo. Bę­dzie­my stać tuż obok.

– Dzię­ku­ję – rzu­ci­ła straż­ni­kom, po czym skie­ro­wa­ła wzrok na sie­dzą­ce­go na­prze­ciw­ko męż­czy­znę. – Ro­zu­miem, że pan mnie już zna.

– Ow­szem – od­parł, ma­su­jąc po­ha­ra­ta­ne nad­garst­ki. – Mo­że­my sobie oszczę­dzić zbęd­nych po­wi­tań. Ach, i mów mi Jordi.

– Do­brze… Jordi. – Po­sta­wi­ła na sto­li­ku nie­wiel­ki dyk­ta­fon i włą­czy­ła na­gry­wa­nie. – Po­zwo­lisz, że za­cznie­my od chyba naj­waż­niej­sze­go py­ta­nia, dla­cze­go?

– Dla­cze­go…? – Na jego twa­rzy po­ja­wił się po­ło­wicz­ny uśmiech. – Sama chyba wi­dzisz, co się teraz dzie­je. Cały świat żyje jego śmier­cią. Wszyst­kie ga­ze­ty o tym piszą, pełno jest tego w sieci. Za­mach na Ke­atin­ga za­wład­nął po­wszech­ną świa­do­mo­ścią. A oprócz tego je­stem jesz­cze ja. Dam ci trop. Kie­dy my­ślisz o Len­no­nie, to my­ślisz też o Chap­ma­nie. Kiedy my­ślisz o Ken­ne­dym, to my­ślisz o Oswal­dzie. Reb­be­ca Scha­ef­fer, Ro­bert John Bardo. Ro­nald Re­agan, John Hinc­kley Ju­nior. Jan Paweł II, Ali Ağca. Se­le­na, Yolan­da Sal­di­var. Lin­coln, John Wil­kes Booth. Już ro­zu­miesz?

– Czyli zro­bi­łeś to dla sławy? – spy­ta­ła nie­pew­nie.

– Nie! – skrzy­wił się. – To coś wię­cej niż sława. To nie­śmier­tel­ność! Na tych kilka ty­go­dni sta­łem się wro­giem numer jeden. To oczy­wi­ście wkrót­ce minie, po­ja­wią się inne te­ma­ty. Nie­mniej świat nigdy nie za­po­mi­na o wro­gach numer jeden. Pisze się o nich książ­ki, two­rzy filmy fa­bu­lar­ne i do­ku­men­tal­ne, na­gry­wa pod­ca­sty, po­świę­ca się im ar­ty­ku­ły. A co jakiś czas prze­kli­na się ich za to, co zro­bi­li. To nie prze­mi­ja. Świat nigdy by o mnie nie usły­szał, gdy­bym nie zabił Ke­atin­ga. Dużo o tym ostat­nio myślę i wiem, że tak wła­śnie by było. Na stałe za­pi­sa­łem się w kar­tach hi­sto­rii. Tego nie da się usu­nąć!

Na chwi­lę za­milkł, by zaraz znów się ode­zwać:

– Wy­bu­do­wa­łem sobie po­mnik trwal­szy niż ze spiżu…