Rachunek sumienia

Po­miesz­cze­nie. Za­miast ścian, lu­stra. Nie­re­gu­lar­ne kształ­ty, nie­któ­re wy­pu­kłe, inne wklę­słe. Za­miast pod­ło­gi, lu­stra. Nie­re­gu­lar­ne kształ­ty, nie­któ­re wy­pu­kłe, inne wklę­słe. Su­fi­tu nie było, była tylko czerń. Nie taka zwy­kła czerń, ta bar­dziej przy­po­mi­na­ła smołę, jed­no­cze­śnie  lepką, przy­tła­cza­ją­cą i obrzy­dli­wą.

Tak się obu­dził. Nie miał po­ję­cia, jak się tu zna­lazł, nie miał po­ję­cia, gdzie jest. Luka w pa­mię­ci, wyrwa jakby ktoś wszedł do jego głowy i brud­ną szmat­ką wy­tarł naj­śwież­sze wspo­mnie­nia. Ostat­nią rze­czą jaką pa­mię­tał, była rand­ka z Ka­ro­li­ną. Spo­tka­li się w barze, tak jak za­wsze.

Pró­bo­wał przy­po­mnieć sobie ten wie­czór krok po kroku. Umó­wi­li się przy po­mni­ku Ko­per­ni­ka, tak jak za­wsze. De­li­kat­ny, po­wi­tal­ny po­ca­łu­nek po­prze­dził małą kłót­nię o to, gdzie po­win­ni spę­dzić wie­czór Gdy do­tar­li do wy­bra­ne­go wspól­ny­mi si­ła­mi lo­ka­lu, on za­mó­wił piwo, ona drin­ka. Do­brze się ba­wi­li, za­mó­wi­li na­stęp­ną ko­lej­kę i na­stęp­ną i na­stęp­ną. W końcu wy­szli chwiej­nym kro­kiem z baru, od­pro­wa­dził ją do domu. Gdy mieli się roz­stać, na­mięt­nie po­ca­ło­wał dziew­czy­nę i już zmie­rzał w kie­run­ku naj­bliż­sze­go przy­stan­ku au­to­bu­so­we­go, gdy Ka­ro­li­na za­pro­po­no­wa­ła, żeby wszedł do niej na jesz­cze jedno piwo. Zgo­dził się. Tań­czy­li. Szu­mia­ło im w gło­wach. Z każ­dym ko­lej­nym wy­pi­tym ły­kiem al­ko­ho­lu, głos dziew­czy­ny sta­wał się coraz bar­dziej nie­wy­raź­ny, a oczy za­szklo­ne. Śmia­ła się bez po­wo­du, ocie­ra­ła o męż­czy­znę, wznie­ca­jąc coraz więk­sze po­żą­da­nie. Spo­ty­ka­li się ze sobą już od kilku ty­go­dni i cho­ciaż byli do­ro­sły­mi ludź­mi, to jak do tej pory nie wy­lą­do­wa­li razem w łóżku. Ka­ro­li­na miała dość ra­dy­kal­ne po­glą­dy jeśli cho­dzi o “te spra­wy”. Typ ro­man­tycz­ki, cze­ka­ją­cej na od­po­wied­ni mo­ment. Nie była dzie­wi­cą, ale part­ne­rów do­bie­ra­ła nad wyraz skru­pu­lat­nie. On to sza­no­wał, bo mimo że dziew­czy­na była pie­kiel­nie atrak­cyj­na, zda­wał sobie spra­wę, że żadne na­ci­ski nie mają racji bytu.

A jed­nak tym razem było ina­czej. Pod­czas tańca za­czął ją do­ty­kać. Po­cząt­ko­wo nie­śmia­ło, potem coraz bar­dziej od­waż­nie. Do pew­ne­go mo­men­tu ją to ba­wi­ło, wy­glą­da­ła na szczę­śli­wą, aż nagle po­wie­dzia­ła stop. Ode­pchnę­ła go zde­cy­do­wa­nym ru­chem, nie chcia­ła tego. Jed­nak za­mro­czo­ny al­ko­ho­lem męż­czy­zna, nie po­tra­fił się za­trzy­mać. Rzu­cił się na dziew­czy­nę i siłą zdarł z niej bluz­kę. Po­wie­dzia­ła tylko jedno słowo: „pro­szę”, a kiedy spoj­rzał w jej oczy i zo­ba­czył w nich prze­ra­że­nie…

Stało się wła­śnie to. Obu­dził się w tym kosz­mar­nym, od­re­al­nio­nym po­miesz­cze­niu, przy­po­mi­na­ją­cym wąski ko­ry­tarz. Na każ­dej ścia­nie, w dwóch rzę­dach, wi­sia­ły lu­stra, na pod­ło­dze znaj­do­wał się trze­ci rząd zwier­cia­deł. Z każ­dej moż­li­wej stro­ny, poza su­fi­tem spo­glą­da­ły jego wła­sne zde­for­mo­wa­ne od­bi­cia.

Wszyst­ko go bo­la­ło. Czuł się jakby prze­biegł ma­ra­ton, potem pod prąd prze­pły­nął Wisłę, a na ko­niec, dla uspo­ko­je­nia, spę­dził dwie go­dzi­ny na pod­no­sze­niu cię­ża­rów. Mię­śnie wyły z bólu. On sam miał ocho­tę wyć, żeby od­ciąć się od cier­pie­nia, wy­łą­czyć my­śle­nie, nie kon­fron­to­wać się z rze­czy­wi­sto­ścią, która tak bar­dzo rze­czy­wi­sto­ści nie przy­po­mi­na­ła. Ra­cjo­nal­ny świa­to­po­gląd krzy­czał gdzieś w środ­ku głowy, pró­bo­wał zna­leźć od­po­wie­dzi, cho­ciaż tak na­praw­dę nie dało się nawet po­sta­wić wła­ści­we­go py­ta­nia.

Z pewną dozą wsty­du męż­czy­zna za­uwa­żył, że jest nagi. Zmu­sza­jąc się do nad­ludz­kie­go wy­sił­ku, po­wo­li pod­szedł do ścia­ny. Przej­rzał się w jed­nym z lu­ster i od­sko­czył z prze­ra­że­niem. Od­bi­cie nie za­re­ago­wa­ło. Stało tak jak wcze­śniej, pa­trząc nie­wy­raź­nym wzro­kiem.

Ze zwier­cia­dła spo­glą­da­ło jego od­bi­cie, ale sporo młod­sze, mniej wię­cej z lat szkol­nych. Na pewno z lat szkol­nych, bo to wtedy nosił tę śmiesz­ną, kozią bród­kę. Prze­ła­mu­jąc lęk, po­wol­nym kro­kiem zbli­żył się do młod­szej wer­sji sa­me­go sie­bie, która od­wza­jem­nia­ła spoj­rze­nie, nie oka­zu­jąc jed­nak żad­nych emo­cji. Za­ma­chał ręką przed od­bi­ciem. Bez re­ak­cji. Coraz bar­dziej zbli­żał twarz do tafli lu­stra. Przez nie­uwa­gę pod­szedł za bli­sko i do­tknął go nosem.

Coś za­ssa­ło męż­czy­znę do wnę­trza zwier­cia­dła. Po­czuł, jak ogrom­na siła chwy­ta go za ra­mio­na i prze­cią­ga przez szkło. Wie­dział, że to fi­zycz­nie nie­moż­li­we, a jed­nak dałby sobie rękę uciąć, że od­czu­wa jak atomy skła­da­ją­ce się na jego mię­śnie, kości, mózg, są spra­so­wy­wa­ne, za­cho­dzą jeden na drugi, tło­czą się jak sar­dyn­ki w pusz­ce, zu­peł­nie jakby on sam był prze­ci­ska­ny przez zbyt wąską do re­ali­za­cji tego celu rurę. Wszyst­kie­mu to­wa­rzy­szył okrop­ny, fi­zycz­ny ból. Wcze­śniej my­ślał, że obu­dził się w fa­tal­nym sta­nie, a jed­nak do­pie­ro teraz zro­zu­miał, jak bar­dzo się mylił. Tamto to była frasz­ka, ma­leń­ka nie­do­god­ność, która w star­ciu z tym, co od­czu­wał teraz nie miała żad­ne­go zna­cze­nia. A kiedy już my­ślał, że nie znie­sie ani chwi­li dłu­żej, że umrze tu nie wie­dząc nawet dla­cze­go, nie wie­dząc jak i gdzie, wszyst­ko nagle usta­ło.

 Szko­ła, li­ceum. Jego młod­sza wer­sja, jak zwy­kle w cen­trum uwagi. Wła­śnie wy­szy­dzał „ma­łe­go” Lę­dź­wia­ka, który, mó­wiąc de­li­kat­nie, nie na­le­żał do szczu­płych. Pa­mię­tał ten dzień, wtedy temu gnoj­ko­wi nie wy­trzy­ma­ły spodnie i cho­dził po szko­le z wiel­ką dziu­rą na tyłku. Śmia­li się z niego wszy­scy.

Ob­ser­wo­wał to wszyst­ko z lotu ptaka. Wi­dział, jak Lę­dź­wiak wbie­ga do ubi­ka­cji, po­le­ciał za nim, ścia­na nie sta­no­wi­ła żad­nej za­po­ry. Młody Ma­te­usz usiadł na desce klo­ze­to­wej i roz­pła­kał się. Oczy­wi­ście kiedy to się dzia­ło, czyli sześć lat temu (teraz już był tego pe­wien) to nikt nie miał prawa tego wi­dzieć －chło­pak od za­wsze był sa­mot­ni­kiem, ra­czej z ko­niecz­no­ści, niż z wy­bo­ru. Do Igora, kiedy już stu­dio­wał, do­szły słu­chy, że Lę­dź­wiak się zabił. A jed­nak w swoim ego­cen­try­zmie do­pie­ro teraz, wi­dząc na wła­sne oczy jak bar­dzo ró­wie­śnik prze­ży­wał jego szy­der­stwa, zdał sobie spra­wę, że mógł mieć spory wkład w to, że ten nie­szczę­śnik, mając dość wiecz­nych drwin, po­sta­no­wił po­wie­sić się w piw­ni­cy swo­je­go ma­łe­go, za­nie­dba­ne­go domu.

Igor, pcha­ny jakąś ogrom­ną siłą, z im­pe­tem wy­leciał ze zwier­cia­dła, bo­le­śnie upa­da­jąc na plecy. W tym samym mo­men­cie usły­szał huk pę­ka­ją­ce­go szkła, a lu­stro, z którego wnętrza wypadł, roz­bi­ło się na setki drob­nych ka­wał­ków. Tam gdzie przed chwi­lą wi­sia­ło, znaj­do­wa­ła się teraz ta sama smo­li­sta czerń, którą wi­dział na su­fi­cie.

Pod­niósł się na łok­ciach i ro­zej­rzał. Ni­g­dzie nie było żad­nych drzwi. Je­dy­nie dzie­siąt­ki,  może setki lu­ster.

Nie wie­dział, co to wszyst­ko zna­czy. Był za­gu­bio­ny, obo­la­ły i prze­ra­żo­ny. Abs­trak­cyj­ność sy­tu­acji, w któ­rej się zna­lazł, kładła się cieniem na jakiekolwiek, zdroworozsądkowe rozważania. Może ktoś do­sy­pał mu cze­goś do piwa? Jest po pro­stu na­ćpa­ny, a to wszyst­ko to tylko wy­twór wy­obraź­ni otu­ma­nio­ne­go umy­słu? A jed­nak od­czu­wał to tak wy­raź­nie.

Chcia­ło mu się pić. Po­twor­nie chcia­ło mu się pić, naj­wy­raź­niej po­chło­nię­te pro­cen­ty za­czę­ły zbie­rać swoje żniwo. Był za­mknię­ty w po­miesz­cze­niu bez wyj­ścia i je­dy­ne co mógł zro­bić, to po­zbyć się lu­ster.

Na tyle szyb­ko, na ile po­zwa­la­ły mu za­cho­wa­ne siły pod­biegł do ścia­ny i z całej siły ude­rzył w jedno ze zwier­cia­deł. Nie przy­nio­sło to żad­ne­go skut­ku poza tym, że do sze­ro­kiej gamy bo­le­śnie obi­tych miejsc, mógł teraz do­pi­sać dłoń. Po­dej­rze­wał, że zła­mał któ­ryś palec, ude­rze­nie od­czuł tak, jakby nie ude­rzył w lu­stro, a w me­ta­lo­wą bryłę.

Za­klął z bez­sil­no­ści, potem krzy­czał. Nigdy nie sły­szał ta­kie­go tonu swo­je­go głosu. Ryk bólu, po­łą­czo­ne­go ze stra­chem i nutą sza­leń­stwa. Wy­cho­dzi­ło na to, że je­dy­ny spo­sób na po­zby­cie się tych prze­klę­tych lu­ster, to obej­rze­nie hi­sto­rii, które dla niego przy­go­to­wa­ły. Obej­rze­nie świa­do­me, takie do któ­re­go lu­stro go do­pu­ści, bo prze­cież gdyby wy­star­czy­ło do­tknię­cie tafli, to pod­czas ude­rze­nia za­ssa­ło­by go po raz ko­lej­ny. Z dużą obawą pod­szedł do ko­lej­ne­go zwier­cia­dła, które znaj­do­wa­ło się obok po­przed­nio roz­bi­te­go.

Znów młod­sze od­bi­cie. Tak samo obo­jęt­ne, tak samo prze­ra­ża­ją­co ni­ja­kie. Sprzed około roku. Nie zmie­nił się wiele, a jed­nak chro­no­lo­gię usta­lił dzię­ki fry­zu­rze. Pod­szedł. Zbli­żył twarz.

Ten sam ból, tak samo de­wa­sta­cyj­ny, tak samo zaj­mu­ją­cy. Dys­ko­te­ka, wła­śnie bawi się z jakąś nie­zna­jo­mą dziew­czy­ną. Ca­łu­ją się, ob­ma­cu­ją, śmie­ją. W drzwiach klubu staje Olga, jego ów­cze­sna part­ner­ka. Na po­cząt­ku uśmiech­nię­ta, roz­glą­da się po lo­ka­lu, naj­wy­raź­niej kogoś szuka, pew­nie wła­śnie Igora. Znaj­du­je go w nie­dwu­znacz­nej pozie ze skąpo ubra­ną dziew­czy­ną. Ką­ci­ki jej ust opa­da­ją, ra­mio­na wiot­cze­ją. Spra­wia wra­że­nie, jakby zma­la­ła, za­pa­dła się w sobie. Od­wra­ca się na pię­cie, od­cho­dzi. Współ­cze­sny Igor leci za nią. Widzi jak dziew­czy­na siada na kra­węż­ni­ku, szlo­cha. Usuwa jego numer z te­le­fo­nu. Ka­su­je wspól­ne zdję­cia. Łapie tak­sów­kę. Od­jeż­dża.

Igor upada na plecy, lu­stro eks­plo­du­je. Czar­na plama po­śród zwier­cia­deł zwięk­sza się.

Zrywa się na równe nogi. Za­po­mniał o bólu mię­śni, od­czu­wa­jąc dużo więk­sze cier­pie­nie. A więc dla­te­go Olga go od­cię­ła. Przy­ła­pa­ła go z inną. Nawet nie pa­mię­tał, że był na tej dys­ko­te­ce, w tam­tych cza­sach zresz­tą po­dob­nie jak i obec­nie nie wy­le­wał za koł­nierz. Olgę na­praw­dę ko­chał. A ona usu­nę­ła go ze swo­je­go życia ot tak, z dnia na dzień, wy­je­cha­ła do in­ne­go mia­sta bez słowa wy­ja­śnie­nia, słuch o niej za­gi­nął. Wy­da­wa­ło mu się, że to on był w tej sy­tu­acji po­krzyw­dzo­ny, że to on był ofia­rą jej bez­względ­no­ści. Oka­za­ło się, że to nie­praw­da. Pod­biegł do ko­lej­ne­go lu­stra. Było mu już wszyst­ko jedno, wie­dział tylko, że musi kon­ty­nu­ować. Musi zo­ba­czyć każde, cho­ler­ne lu­stro…

Bum, śro­dek nocy. Jego przy­ja­ciel Tomek czeka na niego, ma pro­blem. Dziew­czy­na go rzu­ci­ła, a on sobie z tym nie radzi. Od dwóch lat nie brał am­fe­ta­mi­ny, a jed­nak teraz stoi z wo­recz­kiem bia­łe­go prosz­ku w małej to­re­becz­ce. Igor się nie po­ja­wia. Im­pre­zu­je na mie­ście, nie ma ani czasu, ani chęci na smęt­ne opo­wie­ści. Tomek chowa dział­kę do kie­sze­ni, od­cho­dzi. Na­stęp­ne­go dnia, cały miejski półświatek wiedział już o tym, że Tomek wró­cił do ćpa­nia.

Bum, plaża w So­po­cie. Igor ze zna­jo­my­mi. Jakiś pi­ja­czek prosi ich o pie­nią­dze na bułkę. Igor krzy­czy do niego, że ma się wziąć do ro­bo­ty, a nie prze­szka­dzać lu­dziom pra­cu­ją­cym w za­słu­żo­nym od­po­czyn­ku. Męż­czy­zna od­cho­dzi po­wol­nym kro­kiem. Pada nagle na ulicy. Nie rusza się. Na­stęp­ne­go dnia ga­ze­ty piszą krót­ka notkę o bez­dom­nym, który zmarł z wy­cień­cze­nia i głodu wśród setek tu­ry­stów od­wie­dza­ją­cych Trój­mia­sto.

Igor zro­bił sobie chwi­lę prze­rwy. Po­pa­trzył na pod­ło­gę. W jed­nym z lu­ster spo­strzegł swo­je­go ojca. Za­in­try­go­wa­ny klęk­nął, po czym zni­żył twarz do zwier­cia­dła. Wpadł…

…wprost do swo­je­go domu z dzie­ciń­stwa. Oj­ciec pa­trzy na niego gniew­nym wzro­kiem Igor ma może dwa­na­ście, trzy­na­ście lat. Oj­ciec trzy­ma w ręku ma­ga­zyn dla do­ro­słych. Jeden z tych, które zna­lazł za łóż­kiem chło­pa­ka. Ścią­ga pas ze spodni. Prze­kła­da swojego, i tak już upo­ko­rzo­ne­go, syna przez ko­la­no. I tłu­cze, tłu­cze, tłu­cze, po­wie­trze roz­dzie­ra­ją na­prze­mien­nie od­gło­sy świsz­czą­ce­go paska i su­che­go trza­sku syn­te­tycz­nej skóry ude­rza­ją­cej o tyłek Igora.

Wy­padł, lu­stro pęka. Ko­lej­ne zwier­cia­dło na pod­ło­dze. W od­bi­ciu widzi „Trol­la”, naj­więk­sze­go chu­li­ga­na z osie­dla, na któ­rym do­ra­stał. Po­chy­la się, wpada.

Mały Igor idzie do szko­ły z tor­ni­strem więk­szym od sie­bie. Z bramy wy­cho­dzi „Troll”. Śmie­je się, za­bie­ra Igo­ro­wi ple­cak, wy­rzu­ca za­war­tość na chod­nik. Za­bie­ra ka­nap­kę, roz­pi­na roz­po­rek i or­dy­nar­nie sika do torby. Na­stęp­nie za­kła­da tor­ni­ster Igo­ro­wi na głowę i od­cho­dzi śmie­jąc się w głos.

Wy­pa­da, lu­stro pęka. Igor za­czy­na wi­dzieć pewne pra­wi­dło­wo­ści. Naj­wy­raź­niej na ścia­nie znaj­du­ją się złe rze­czy, które w swoim życiu uczy­nił innym lu­dziom. Na pod­ło­dze od­wrot­nie, złe rze­czy, które jemu uczy­nio­no. A jed­nak na ścia­nach jest dużo wię­cej lu­ster, co wzbu­dza w nim duży nie­po­kój, po­łą­czo­ny z po­czu­ciem wsty­du. Rusza dalej, wpadając to w lustra na ścianie, to w te na podłodze. Chaotycznie. Spiesznie. Ciało roz­ry­wa ból, ale Igor nie prze­sta­je.

Nie przy­cho­dzi na uro­dzi­ny babci, jak się oka­zu­je, są to jej ostat­nie uro­dzi­ny.

Prze­jeż­dża na czer­wo­nym świe­tle przez skrzy­żo­wa­nie. Kie­row­ca ja­dą­cy za nim przy­spie­sza, żeby też zdążyć, wjeż­dża w niego tir, gdyby Igor się za­trzy­mał, męż­czy­zna nie stra­cił­by nóg.

Igor rzuca pe­tar­da­mi w bez­pań­skie psy. Jeden z nich zo­sta­je tra­fio­ny od­pa­lo­nym lon­tem w oko. Eks­plo­zja, ośle­pio­ny pies traci część łapy.

Stare Mia­sto. Grupa za­kap­tu­rzo­nych ki­bo­li pod­bie­ga do Igora. Py­ta­ją za kim jest, od­po­wia­da że za Pol­ską, jako że o spo­rcie nie ma bla­de­go po­ję­cia. Każą mu nie py­sko­wać, biją, kopią, Igor lą­du­je w szpi­ta­lu. Zła­ma­nia, obi­cia. Do dzisiaj lekko utyka na lewą nogę, zdewastowaną podczas napadu.

Trwa to bar­dzo długo. Dzie­siąt­ki win, mniej­szych i więk­szych. Złe uczyn­ki wyrządzone przez niego i dużo mniej tych, uderzających w Igora. Pę­ka­ją­ce lu­stra, coraz wię­cej czer­ni, coraz mniej hi­sto­rii do zo­ba­cze­nia.

Po go­dzi­nach, które wy­da­ją się zmie­niać w dni i ty­go­dnie, po­zo­sta­je już tylko jedno lu­stro na pod­ło­dze i jedno na ścia­nie. Igor spo­koj­nie pod­cho­dzi do tego na pod­ło­dze i za­glą­da. Widzi Olgę. Wie co to za hi­sto­ria, nie chce tego przeżywać po raz ko­lej­ny. A jed­nak nie ma wyj­ścia. Ze­wsząd ota­cza go czerń, ob­le­pia go, łapie w swoje zło­śli­we ręce i ści­ska, ści­ska tak, że Igor czuje, że za mo­ment wnętrz­no­ści wy­try­sną z każ­de­go otwo­ru w jego ciele.

Po­chy­la się. Wpada.

Krąży po swoim daw­niej wy­naj­mo­wa­nym miesz­ka­niu. W dole Igor leży na ka­na­pie w po­zy­cji em­brio­nal­nej i obej­mu­je ko­la­na. Pła­cze. Cho­ciaż nie tyle pła­cze, ile wyje. Olga wy­ci­snę­ła go ze swo­je­go życia, jak nie­chcia­ne­go prysz­cza. Bez po­wo­du, bez ładu i skła­du. Tak mu się przy­naj­mniej wy­da­je.

Igor le­żą­cy na łóżku krzy­czy coś o tym, że jej nie­na­wi­dzi. Cho­ciaż każdy, nawet nie­zbyt roz­gar­nię­ty ob­ser­wa­tor zo­rien­to­wał­by się, że kła­mie. Ból zła­ma­ne­go serca prze­ina­cza rze­czy­wi­stość, za­mie­nia miej­sca­mi nie­na­wiść z mi­ło­ścią, które łączą się w stru­mień cier­pie­nia. Igor krą­żą­cy w po­wie­trzu pa­mię­ta te dni, naj­gor­sze w jego życiu. Tak na­praw­dę wszyst­ko mu się za­wsze uda­wa­ło, żył peł­nią życia, bawił się nim, ale kiedy stra­cił Olgę, barw­ny, po­zy­tyw­ny świat się skoń­czył. Z tym bólem, przy­tłu­mio­nym nieco zębem czasu, miał żyć do końca swo­ich dni.

Wy­pa­da w ciem­ność. Lu­stro eks­plo­du­je. Ota­cza go mrok.

Cięż­ko łapie od­dech, łzy na­pły­wa­ją do oczu. Cicho prze­ły­ka wstyd, smu­tek, re­zy­gna­cję i nie­na­wiść do sa­me­go sie­bie. Po kilku mi­nu­tach zbie­ra się w sobie, nad­ludz­kim wręcz wy­sił­kiem wstaje z kolan.

Pod­cho­dzi do ostat­nie­go lu­stra na ścia­nie. Jest inne. Spra­wia wra­że­nie, jakby jego kon­tu­ry były roz­my­te, a tafla za­bru­dzo­na. Widzi swoje niewyraźne odbicie, wersji Igora sprzed kilku godzin. Nawet ubiór zga­dza się z tym, jak wy­glą­dał wy­cho­dząc na spo­tka­nie z Ka­ro­li­ną. Wpada.

La­wi­ru­je pod su­fi­tem miesz­ka­nia Ka­ro­li­ny. W dole dziew­czy­na wy­ry­wa się z objęć „swo­je­go” Igora, ten jed­nak sprawia wrażenie, jakby nawet tego nie zauważał. Za­pi­ja­czo­ny wzrok, nie­ska­la­ny przy­tom­no­ścią i in­te­lek­tem, wzbu­dza obrzy­dze­nie. Nie­ma­te­rial­ny Igor le­wi­tu­ją­cy po po­ko­ju wyje, pła­cze, krzy­czy sam do sie­bie, żeby prze­stał, żeby wy­biegł z tego miesz­ka­nia, żeby zo­sta­wił tę bied­ną dziew­czy­nę, jed­nak bezskutecznie…

Wy­pa­da ze zwier­cia­dła. Wy­mio­tu­je. A może ra­czej rzyga jak kot. Klęka w ab­so­lut­nym mroku. Nie widzi nawet swo­ich dłoni, jakby stanowił jedność, z ota­cza­ją­cą go ciem­no­ścią, jakby ta smoła, ta czerń odzwierciedlała jego duszę.

Ręce opa­da­ją mu wzdłuż tu­ło­wia. Jest nagi, bez­bron­ny, zre­zy­gno­wa­ny…

Cisza. Nie­zmą­co­na ni­czym, poza po­chli­pi­wa­niem Igora. Nagle, gdzieś na krań­cach świa­do­mo­ści sły­szy bu­cze­nie. Dźwięk na­ra­sta. Jest coraz gło­śniej, z cza­sem od­głos prze­ra­dza się w wiel­ki huk. Igor łapie się za głowę, krzy­czy choć nie sły­szy sam sie­bie, nie jest w sta­nie za­głu­szyć tego dźwię­ku, żaden czło­wiek nie byłby w sta­nie go za­głu­szyć, ty­sią­ce osób nie by­ły­by w sta­nie. Z tu­mul­tu udaje mu się wy­ła­pać nic nie zna­czą­ce, po­je­dyn­cze słowa. „Zły”, „Tak”, „Nie”, „Stop”, „Stój”, „Za­cze­kaj”.

Otwie­ra oczy. Jest w miesz­ka­niu Ka­ro­li­ny. Dziew­czy­na ze zdar­tą bluz­ką pa­trzy na niego bła­gal­nie, z jej oczu płyną łzy. Igor trzy­ma ją za rękę, druga ręka spo­czy­wa na pasku jego spodni. Pusz­cza dziew­czy­nę.

－Prze­pra­szam. Tak strasz­nie prze­pra­szam － szep­cze na gra­ni­cy sły­szal­no­ści. Nie wie czy mówi do Ka­ro­li­ny, do Tomka, do bez­dom­ne­go któ­re­mu od­mó­wił ka­nap­ki, czy do Olgi. A może do nich wszyst­kich po tro­chu, jakby tym jed­nym zda­niem mógł za­dość­uczy­nić za całe zło, któ­re­go do­znał, które zadał, które wresz­cie zo­sta­ło za­da­ne wszyst­kim lu­dziom na świe­cie przez in­nych ludzi.

Wy­bie­ga przed blok. Znowu wy­mio­tu­je. Czuje się źle. Musi od­na­leźć Olgę. Widzi to jak na dłoni. Tylko ona może być dla niego ra­tun­kiem. Tylko ona jako tako zbie­ra­ła go do kupy, tylko ona zna­czy­ła co­kol­wiek w jego try­wial­nym życiu.

Tylko jak? Wie­dział, że dziewczyna nie ma Fa­ce­bo­oka ani In­sta­gra­ma, szu­kał jej śred­nio trzy razy dzien­nie we wszel­kich me­diach spo­łecz­no­ścio­wych. Bez­sku­tecz­nie. Nie znał jej ro­dzin­ne­go ad­re­su, nie zdą­ży­li dojść do etapu po­zna­wa­nia ro­dzi­ców. Po­sta­no­wił za­cząć od jej ko­le­ża­nek. Zro­bił to zaraz po jej znik­nię­ciu, wtedy żadna z nich nie ujaw­ni­ła mu ni­cze­go. Teraz bę­dzie ina­czej. Musi być ina­czej. Jeśli bę­dzie mu­siał je tor­tu­ro­wać dla zdo­by­cia in­for­ma­cji, zrobi to. Cho­ciaż nie, nie zrobi tego. Już za dużo zła. Już wy­star­czy. Już dość. Od­naj­dzie ją, ale nie kosz­tem ko­go­kol­wiek in­ne­go. Dość już… Już dość…