- Opowiadanie: LanaVallen - Żywe kolory

Żywe kolory

Tekst ten jest tro­chę ła­god­niej­szy w po­rów­na­niu do in­nych kon­kur­so­wych opo­wia­dań, bo wy­da­je mi się, że bi­zar­ro nie musi opie­rać się na fe­ka­liach. Nie wiem, czy osta­tecz­nie wy­szło, ale wsta­wiam, bo jed­nak szko­da pracy. Sam po­mysł na­ro­dził mi się od razu po zo­ba­cze­niu hasła.

 

Po­wo­dze­nia w: ko­lo­ro­wej po­sta­po­ka­lip­sie. 

Dyżurni:

Finkla, bohdan, adamkb

Oceny

Żywe kolory

– Witam dzie­ci, które mają coś czer­wo­ne­go! Teraz nie­bie­skie­go. I żół­te­go! Czemu pa­trzysz żabko zie­lo­na na głu­pie­go fan­fa­ro­na?

– Ty to je­steś jakaś jeb­nię­ta.

Dzie­ci spoj­rza­ły wpierw na jedną ko­bie­tę, potem na drugą. Roz­dzia­wi­ły usta pra­wie do pępka.

– Na chuj im to mó­wisz? Zo­ba­czą ko­lo­ry gdzieś poza tą twoją ksią­żecz­ką? – kontynuowała.

– Mo­gła­byś?… – Opie­kun­ka miała zmę­czo­ny głos, lekko zdar­ty od uże­ra­nia się z ba­cho­ra­mi.

Fine. – Marta od­bi­ła się od ścia­ny i szu­ra­jąc bu­ta­mi wy­szła ze śmier­dzą­cej świe­tli­cy.

– Język! – za­wy­ła za nią star­sza ko­bie­ta, lecz w od­po­wie­dzi uj­rza­ła je­dy­nie wy­cią­gnię­ty palec i za­trza­sku­ją­ce się drzwi. Przy­oble­kła więc twarz uśmie­chem. – Czyż­by fan­fa­ron miał dzie­więt­na­ście lat i do­ku­czał wszyst­kim? Co więc żabka po­win­na zro­bić, dro­gie dzie­ci?

– Zjeść go! – wy­krzyk­nę­ły.

 

><

 

Se­emed easier than just wa­itin' aro­und to die – za­nu­ci­ła Marta, od­pa­la­jąc pa­pie­ro­sa. Trzy­ma­jąc go w ką­ci­ku ust, wy­bi­ła na udach rytm. Tań­czy­ła w pu­stym ko­ry­ta­rzu, okrop­ne ja­rze­niów­ki mi­ga­ły niby w takt pio­sen­ki. – To­ge­ther we're gonna wait aro­und and die.*

– Nie palić! Nie palić! Nie palić! – Ro­bo­sług latał wokół niej, wy­ma­chu­jąc me­ta­lo­wy­mi ra­mio­na­mi. Nawet robot wie­dział, jak okrop­nie zła­ma­ła za­sa­dy. Za­świe­ci­ły mu się oczy, wa­rio­wał. 

– Zlu­zuj sprę­ży­ny, bla­sza­ku. Pana Ochu­ja­łaś tu nie ma.

– Nie­do­pusz­czal­ne! N i e d o p u s z c z a l n e !

Marta wal­nę­ła go w łeb i zga­si­ła fajkę o jedno z jego ra­mion. Skie­ro­wa­ła się do ja­dal­ni. Jej buty dzwo­ni­ły o me­ta­lo­wą pod­ło­gę. Co jak co, ale przy­naj­mniej łatwo zmy­wa­ło się z niej krew, a odór fla­ków nie prze­ni­kał do pęk­nięć mo­gą­cych wy­two­rzyć się w par­kie­cie. Dla­te­go wła­śnie nie za­bi­ja­ło się ni­ko­go w ja­dal­ni wyłożonej drewnianymi panelami. Nawet osza­la­łe ro­bo­ty zda­wa­ły się to prze­strze­gać.

– Ech, za­bi­ła­bym za ja­kieś dobre mor­der­stwo! – sap­nę­ła. – Może ro­bo­tom znowu od­bi­je? Kto wie, kto wie… Ekhm. – Po­pra­wi­ła kurt­kę i otwo­rzy­ła drzwi z kopa. – Po­ooobud­ka, trupy! – wrza­snę­ła, po­ma­ga­jąc sobie dłoń­mi przy ustach. – Dalej, dalej!

Dla efek­tu wsko­czy­ła na stół.

– Ru­szać się, zwię­dla­ki!

Lu­dzie pa­trzy­li na nią jak na wa­riat­kę tym swoim pu­stym ni­ja­kim wzro­kiem.

– Le­piej prze­stań, bo…

– Cze­kam na dal­szy ciąg, Mati! – Zrzu­ci­ła nogą pla­sti­ko­wą za­sta­wę, po czym ze­sko­czy­ła naj­gło­śniej jak się dało. – Bo co?

– Do­brze wiesz co! – syk­nął.

– Bła­gam cię. – Prze­wró­ci­ła ocza­mi i zła­pa­ła za dwie tace. Już miała za­cząć ude­rzać nimi o sie­bie, gdy wpa­dła na wiecz­nie wku­rzo­ne­go Na­czel­ni­ka. Miał włosy na rę­kach i bujne brwi. Nie tak bujne włosy na łysej gło­wie. Z tymi bi­cep­sa­mi i w ro­bo­czym uni­for­mie wy­glą­dał ra­czej jak robol.

– Ochu­ja­łaś?! Marta, rany bo­skie. – Chwy­cił ją wiel­ką łapą. – Kar­cer. Razy trzy. Może to cię na­uczy…

– To ra­czej nie­moż­li­we, sir – wtrą­cił Mati. Uśmiech­nął się z iry­tu­ją­co za­do­wo­lo­ny z sie­bie. We­dług wszel­kich de­fi­ni­cji spo­łe­czeń­stwa w Schro­nie był jej naj­lep­szym przy­ja­cie­lem i naj­gor­szym wro­giem.

Na­czel­nik za­czął cią­gnąć Martę w stro­nę wyj­ścia, więc ta w od­po­wie­dzi roz­luź­ni­ła ciało, stała się bez­wład­na. Z gło­śni­ka le­ciało Take Five. Dziew­czy­na udała, że rzyga – jazz ko­ja­rzył jej się już tylko z mar­twi­cą mózgu.

– Uspo­kój… się… – dy­szał męż­czy­zna, wle­kąc Martę po pod­ło­dze.

Take me some place where there's music and there's lau­gh­ter!**

Na­czel­nik wrzu­cił ją jedną ręką do kar­ce­ru ni­czym wór ziem­nia­ków. Obiła się, ale śpie­wa­ła dalej, aż stra­ci­ła głos.

 

><

 

Ma­te­usz przy­sta­wił sobie krze­seł­ko, wpierw cią­gnąc je po­wo­li po me­ta­lu. Usiadł, sta­ran­nie przy­gła­dził ubra­nie, za­ło­żył nogę na nogę, po czym otwo­rzył książ­kę.

– Zja­dły cię już ro­ba­ki? – za­wo­łał z kpiną.

Spadł z krze­sła, gdy Marta gwał­tow­nie sko­czy­ła do wyj­ścia, uwie­sza­jąc się krat. Hałas dźwię­czał mu w uszach jesz­cze długo potem.

– Sama je zja­dłam. Chcesz też? – Wy­cią­gnę­ła tłu­ste­go pa­ją­ka. Ma­chał od­nó­ża­mi, pró­bu­jąc się uwol­nić.

– Co jest z tobą? Nie mo­żesz za­cho­wy­wać się… nor­mal­nie?

– Czyli jak do­kład­nie? – Ba­wi­ła się pa­ją­kiem w dło­niach, aż w końcu po­zwo­li­ła mu cho­dzić po twa­rzy. – Ja czuję się do­brze. Przy­nieś mi ja­kieś farby, okej? Po­ma­lu­ję swój pokój. Ta świe­tli­co­wa bździą­gwa na­wi­ja o ko­lo­rach, a nie ma nawet kred­ki.

– Na­czel­nik nigdy cię stąd nie wy­pu­ści – wy­mam­ro­tał Ma­te­usz, krę­cąc głową.

– Taa… Mó­wisz to za każ­dym razem i za każ­dym pięk­nym razem coś się wy­krza­cza i bie­gnie­cie z tym do mnie. Wyjdę przed ko­la­cją. – Wy­szcze­rzy­ła się. – Za­ło­ży­my się?

Ma­te­usz po­krę­cił głową w wy­ra­zie re­zy­gna­cji. Miała rację, tak wła­śnie bę­dzie. I wszyst­ko za­cznie się od nowa i od nowa i w kółko i znowu.

 

><

 

Z gło­śni­ków le­ciał Miles Davis. Ma­te­usz za­wsze lubił So What – uspo­ka­ja­ło i od­prę­ża­ło. Po­ma­ga­ło za­po­mnieć o sio­strze, o jej dzi­kich oczach i tym czymś, czego nie po­tra­fił zde­fi­nio­wać, a co spra­wi­ło, że czuł się nie­swo­jo. „Jest chora. Wy­le­czy się”, po­wta­rzał sobie.

Wró­cił my­śla­mi do obo­wiąz­ków i ru­ty­no­wej pracy. Wszyst­kie od­czy­ty mu­sia­ły być zgod­ne. Nawet nie za­uwa­żył, gdy mi­nę­ło parę go­dzin. Z transu wy­rwał go do­pie­ro trzask i siar­czy­ste prze­kleń­stwo współ­pra­cow­ni­ka.

Sorry. – Adam po­tarł z za­że­no­wa­niem kark. – Mógł­byś? Ja już nie mam siły do tego ba­dzie­wia.

Ma­te­usz pod­szedł do kom­pu­te­ra z nie­chę­cią przy­kry­tą de­ter­mi­na­cją. Dzie­więć­dzie­siąt przy­pad­ków na sto awa­ria sprzę­tu koń­czy­ła się w ten sam przy­kry spo­sób. Po­gme­rał przy ka­blach, po­stu­kał w kla­wia­tu­rę, na ko­niec zre­star­to­wał sys­tem. Spoj­rzał na Adama, w oczach któ­re­go do­strzegł ten sam wyraz naj­głęb­szej de­spe­ra­cji.

– Co jest? – za­wo­łał Na­czel­nik, wcho­dząc jak do sie­bie.

– Sprzęt znowu na­wa­la.

– Kom­pu­ter od­ma­wia po­słu­szeń­stwa, sir – do­pre­cy­zo­wał Ma­te­usz.

Na­czel­nik po­pa­trzył w ekran, sku­pia­jąc wzrok na nie­zro­zu­mia­łych li­nij­kach tek­stu, choć in­for­ma­tyk był z niego żaden.

– Szlag! – Wal­nął w kla­wia­tu­rę. – Pró­bo­wa­li­ście wy­łą­czyć i włą­czyć?

Adam sap­nął.

– Nie je­ste­śmy de…

– Oczy­wi­ście, sir. Oba­wiam się, że na­pra­wa wy­kra­cza poza nasze zdol­no­ści.

– Psia­krew, czy na­praw­dę tylko jedna pie­przo­na dzie­wu­cha po­tra­fi na­pra­wiać te ba­ra­chła?! – wy­krzyk­nął Na­czel­nik, który zdą­żył już cały spur­pu­ro­wieć, a jego łysa głowa od­bi­ja­ła świa­tła.

– Jeśli mogę, sir, ten sprzęt już dawno po­wi­nien prze­stać dzia­łać. Wy­da­je mi się, że tylko zdol­no­ści Marty trzy­ma­ją go przy życiu.

Nie chciał bro­nić sio­stry, ale matka na­uczy­ła go szcze­ro­ści. Dla­te­go też pod­niósł dum­nie głowę. Na­czel­nik wark­nął, kop­nął kilka krze­seł, po czym wy­szedł, trza­ska­jąc drzwia­mi.

– Był kie­dyś taki facet… – za­czął po chwi­li Adam. – Kazał mówić do sie­bie Jack. – Skrzy­wił się, choć całą jego urodę można było okre­ślić sło­wa­mi „ota­cza­ją mnie idio­ci”. – Twier­dził, że „kom­pu­te­ry dla niego śpie­wa­ją” czy jakoś tak. Był nawet lep­szy od two­jej sio­stry.

– I…?

– I nagle prze­stał. Za­wsze za­sta­na­wia­łem się, co się stało… – mruk­nął. – Z dnia na dzień jakby mu wy­rwa­no język. A ga­du­łą był szka­rad­nym. Oj, pysk to mu się nigdy nie za­my­kał. Pa­trząc na Martę, po­wie­dział­bym, że z dwoj­ga złego… Ale nie. Jed­nak nie. Chuj z nimi i do przo­du.

Adam wy­szedł, nie po­zwa­la­jąc Ma­te­uszo­wi na ri­po­stę. Zresz­tą i tak nie wie­dzia­ła­by, co od­po­wie­dzieć. Nie chciał, żeby mu jesz­cze do­ło­żył… Pod­szedł więc do kom­pu­te­ra, mając tę złud­ną na­dzie­ję, że da się jesz­cze coś zro­bić.

 

><

 

– Sys­te­my wen­ty­la­cyj­ne czy grzew­cze? – za­wo­ła­ła Marta ze swo­jej celi, sły­sząc kroki na ko­ry­ta­rzu. – Aaa… Pew­nie kom­pu­te­ry w ana­li­za­tor­ce, co? Nie śpie­szy­ło ci się w końcu.

Na­bz­dy­czo­na twarz Na­czel­ni­ka po­ja­wi­ła się w drzwiach kar­ce­ru. Marta miała ocho­tę spa­ro­dio­wać jego minę: „Nie myśl, że je­steś nie­za­stą­pio­na. Mam tuzin in­nych na twoje miej­sce, hurr durr”.

Na­czel­nik otwo­rzył drzwi, niby z wiel­ką łaską, i wci­snął się do środ­ka, co wcale nie było łatwe z taką górą mię­śni.

– Idziesz ze mną. Nie pa­ja­cuj.

Marta udała, że me­ta­lo­wa pry­cza jest bar­dzo wy­god­na. Le­ża­ła z pod­cią­gnię­ty­mi no­ga­mi, ręce dała pod głowę. W sumie nie było naj­go­rzej…

– No nie wiem. Teraz to mi się nie chce.

Męż­czy­zna cap­nął ją za ramię i po­sta­wił na nogi.

– Już.

– Okej, sze­fie. Zna­czy: tak jest! – Sta­nę­ła na bacz­ność.

Na­czel­nik stęk­nął, po czym wy­pchnął ją z celi i po­pchnął do przo­du. Marta chcia­ła ode­tchnąć pełną pier­sią, ale za­krztu­si­ła się. Na ze­wnątrz po­wie­trze było jesz­cze gor­sze.

Mil­czą­cy spa­cer szyb­ko ją znu­dził, więc za­czę­ła iść w pod­sko­kach i gwiz­dać. Na­stęp­ne po­pchnię­cie pra­wie rzu­ci­ło dziew­czy­ną o zie­mię.

– N i e pa­ja­cuj – syk­nął. – Masz szczę­ście, że je­steś dobra w na­pra­wach. W innym przy­pad­ku…

– O tak, to ja – szczę­ścia­ra! Wow, na­praw­dę, cza­sem nie po­tra­fię ogar­nąć tego szczę­ścia. Aż wy­le­wa się ze mnie – za­kpi­ła. Po chwi­li za­py­ta­ła: – Co byś wtedy zro­bił? Tak do­kład­nie. Wy­rzu­cił z tego raju? Jakby wiesz… Śmia­ło.

– Nie wiesz, czego sobie ży­czysz. A teraz do środ­ka.

Kom­pu­te­ry za­wsze ją uspo­ka­ja­ły. Przy­jem­nie było za­nu­rzyć się w ich upo­rząd­ko­wa­nym, acz sen­sow­nym świe­cie.

 

><

 

– To co, Ro­bo­słu­go? Może ten ka­be­lek do tego? – wy­mru­cza­ła, bu­szu­jąc przy kon­so­li.

– Nie do­ty­kać! Nie do­ty­kać!

– Ostat­nio zmar­ła tylko jedna ba­bin­ka – pod­rzu­ci­ła klu­czem fran­cu­skim – a pan Ochu­ja­łaś na­rze­ka na prze­lud­nie­nie. Wy­świad­czam mu przy­słu­gę. Hm, cie­ka­we co się sta­nie, gdy na­ci­snę ten przy­cisk.

Sys­tem zawył, wszyst­kie diody mo­men­tal­nie za­pło­nę­ły.

– Hm… Pożar. Muszę za­pa­mię­tać. Chodź, Ro­bodz­ba­nie, zmy­wa­my się.

Tań­czy­ła wśród krzy­ku ludzi i od­gło­su od­bi­ja­ją­cych się od me­ta­lu butów. Wy­obra­zi­ła sobie, że gra w tym mo­men­cie jakiś house czy tech­no. By­ło­by ła­twiej, gdyby pan Ochu­ja­łaś nie za­brał jej słu­cha­wek. Na­le­ża­ła do mi­strzyń spek­ta­ku­lar­nej po­raż­ki w nie­ra­dze­niu sobie pod zie­mią.

Wła­śnie wy­wi­ja­ła młyn­ka, gdy Na­czel­nik zła­pał ją za ra­mio­na i po­trzą­snął aż za­krę­ci­ło jej się w gło­wie.

– Ochu­ja­łaś do końca?! – huk­nął.

– Dla­cze­go tak od razu z ry­kiem?

– Dosyć tego!

Po raz pierw­szy wy­glą­dał serio groź­nie. Od oczu od­bi­ja­ły mu się pło­mie­nie, twarz miał czar­ną od dymu. Nie mogła jed­nak po­wstrzy­mać uśmie­chu. W końcu jej się udało. Po la­tach wy­pru­wa­nia z sie­bie żył wy­rzu­ci ją. Była tego pewna.

Tak też się stało. Wiel­kie wrota otwo­rzy­ły się z hu­kiem, Mati wy­glą­dał strasz­nie, ale ona uśmiech­nę­ła się za­wa­diac­ko. W mię­dzy­cza­sie po­de­szła do niej jakaś sta­rusz­ka i dźgnę­ła ją pal­cem.

– Moja sy­no­wa nie żyje. Przez cie­bie – wy­sy­cza­ła. – Teraz mogę mieć tylko na­dzie­ję, że tam, gdzie tra­fi­ła, jest pięk­nie.

– Pod zie­mią? No, prze­pięk­nie – mruk­nę­ła Marta. – Nara, fra­je­rzy!

Bie­gła przez tunel oświe­tla­ny praw­dzi­wym świa­tłem. Za­sa­pa­ła się od wspi­nacz­ki, ale pot tylko do­da­wał jej sił. Nie mogła do­cze­kać się fe­erii ko­lo­rów, od któ­rych roz­bo­li ją głowa i za­po­mni ję­zy­ka w gębie.

– Czemu pa­trzysz żabko zie­lo­na na głu­pie­go fan­fa­ro­na? Czer­wo­ny, po­ma­rań­czo­wy, żółty, zie­lo­ny, nie­bie­ski, gra­na­to­wy, fio­le­to­wy!

Na­ci­snę­ła więc klam­kę od drzwi wol­no­ści z sze­ro­ko otwar­ty­mi usta­mi.

Wtem ośle­pła i za­czę­ła się dusić. Oczy wy­szły jej z orbit, język wy­sechł, pró­bo­wa­ła zła­pać dech szorst­ki­mi płu­ca­mi. W gło­wie sły­sza­ła wy­so­ki pisk.

Po kilku go­dzi­nach zwi­ja­nia się w bło­cie w końcu otwo­rzy­ła na­bie­głe krwią oczy.

– No nie! Serio?! Bez żar­tów!

Po­sta­po­ka­lip­tycz­ny świat mie­nił się w od­cie­niach gówna i rzy­go­win. Schron był nudny, ale to… To było po pro­stu ohyd­ne.

 

><

 

Ma­te­usz nigdy nie czuł się do­brze w od­dzia­le szpi­tal­nym. Nie miał skłon­no­ści do współ­czu­cia, a po­ma­ga­nie słab­szym po­wo­do­wa­ło u niego dys­kom­fort. Poza tym na­praw­dę nie lubił brudu. Coś jed­nak nie da­wa­ło mu spo­ko­ju i mu­siał to spraw­dzić.

– Szu­kam… eee… J a c k a – wy­ar­ty­ku­ło­wał do pie­lę­gniar­ki. Ob­co­brz­mią­ce słowa z trud­no­ścią opusz­cza­ły jego gar­dło. Cały się już za­po­cił.

Ko­bie­ta po­pa­trzy­ła na niego dziw­nie. W ogóle wszyst­ko było tu ja­kieś dziw­ne. Per­so­nel wy­da­wał się nie mniej mar­twy od pa­cjen­tów, lampy świe­ci­ły zbyt jasno. Czuł, jakby każdy śle­dził jego krok. Za­wsze tak było?

Pie­lę­gniar­ka wy­cią­gnę­ła je­dy­nie palec i niby wró­ci­ła do swo­ich zajęć, ale wciąż na niego zer­ka­ła. Ma­te­usz po­szedł więc we wska­za­nym kie­run­ku, ale jazz z gło­śni­ków wy­da­wał się za gło­śny w tej nie­na­tu­ral­nej ciszy.

– Panie Jack? – ode­zwał się do cał­kiem mło­de­go męż­czy­zny, z wło­sa­mi opa­da­ją­cy­mi na twarz.

Ten jed­nak nie prze­rwał je­dze­nia de­se­ru. Nigdy wcze­śniej nie zwró­cił uwagi, że budyń chyba nie po­wi­nien być szary.

– Jack?

– Nic ci nie powie. Nie ma ję­zy­ka – ode­zwał się męż­czy­zna, który leżał z gip­sem w są­sied­nim łóżku.

– Ale… Tak do­słow­nie? Nie me­ta­fo­rycz­nie? – Ma­te­usz prze­łknął ślinę. – Jak?…

– Od­ciął sobie. Za­wsze był z niego szaj­bus.

Chło­pak od­wró­cił po­wo­li głowę. Jack uśmie­chał się niby głup­ko­wa­to pełną gębą, ale wtem spu­ścił wzrok, jakby coś sobie przy­po­mniał. Było coś prze­ra­ża­ją­ce­go w tych oczach. Ma­te­usz nigdy nie są­dził, że czło­wiek może być tak pusty w środ­ku.

Prze­łknął raz jesz­cze ślinę i za­chwiał się, nie mogąc znieść ośle­pia­ją­ce­go świa­tła i ciszy. Ze­mdlał.

 

><

 

– Niech ich wszyst­kich szlag trafi! Pana Ochu­ja­łaś, Ma­tie­go, te tru­po­sze i cie­bie! Tak, cie­bie też ka­mie­niu! I cie­bie brud­na, ohyd­na zie­mio! – krzy­cza­ła Marta, wlo­kąc się na­przód. – Ech, co za syf.

Dotąd szła z opusz­czo­ną głową, bo i tak nie było na co pa­trzeć. Wo­la­ła nie wi­dzieć. Ale gdy ją w końcu unio­sła, doj­rza­ła nie­da­le­ko wiel­kie drzwi. Wy­glą­da­ły zu­peł­nie ina­czej niż te od Schro­nu, bo były gład­kie i błysz­czą­ce. Za­pu­ka­ła.

– Halo? Jest ktoś w domu?

Otwo­rzy­ły się od razu. Marta spo­dzie­wa­ła się, że takie wrota wy­two­rzą dużo ha­ła­su, a ich roz­wie­ra­nie zaj­mie dobrą chwi­lę. One jed­nak były ci­chut­kie i bar­dzo szyb­kie. Prze­stą­pi­ła je tro­chę nie­pew­nie, ale już se­kun­dę póź­niej nie mogła ukryć za­chwy­tu.

Każda rzecz w środ­ku miała swój wła­sny nie­po­wta­rzal­ny kolor. Ró­żo­wa lampa, nie­bie­ska ka­na­pa, żółte za­sło­ny, czer­wo­ne ścia­ny, zie­lo­na pod­ło­ga. My­śla­ła, że ze­mdle­je. Nie mogła na­dą­żyć, nie wie­dzia­ła na czym za­wie­sić wzrok.

Z po­cząt­ku ko­lo­ry ośle­pia­ły, wy­da­wa­ły się bar­dzo ja­skra­we, choć po chwi­li oka­za­ły się ra­czej ma­to­we, wy­tar­te. „Tak jest nawet le­piej”, my­śla­ła. Wciąż jed­nak nigdy nie wi­dzia­ła tak ży­wych barw. Jakby na­praw­dę do­słow­nie żyły.

Skądś grała mu­zy­ka. Nie jazz, ra­czej pop rock. Pio­sen­ka była ener­gicz­na, z ogniem. Wspa­nia­ła.

Nagle pod­bie­gła do niej drob­na ko­bie­ta w bia­łej sukni. Ubra­nie wi­sia­ło na niej, bo była zbyt ko­ści­sta, a jej uśmiech od­sła­niał za­le­d­wie trzy zęby.

– Eee… Cześć? – Marta po­tar­ła kark. Te wy­łu­pia­ste oczy po­wo­do­wa­ły u niej dys­kom­fort, emo­cję dosyć dla dziew­czy­ny nie­zna­ną.

Ko­bie­ta znik­nę­ła tak szyb­ko jak się po­ja­wi­ła, toteż Marta nie do końca wie­dzia­ła, co robić. Usiąść czy stać? Może… Usły­sza­ła śmiech. Taki dziw­ny, do­bie­ra­ją­cy się do skóry.

– Witaj! – za­krzyk­nął z uśmie­chem obcy męż­czy­zna. Naj­bar­dziej ko­lo­ro­wy czło­wiek świa­ta.

 

><

 

Ma­te­usz nie bie­gał. Nikt nor­mal­ny nie robił tego na ko­ry­ta­rzach. Lecz tym razem pę­dził przed sie­bie, jak gdyby pa­li­ło mu się z tyłka. Do­padł do biura Na­czel­ni­ka i otwo­rzył drzwi, pra­wie wy­ry­wa­jąc je z za­wia­sów. 

– Co… się… stało… – W gło­wie wy­obra­ził to sobie le­piej, ale za­po­mniał, że jego kon­dy­cja jest po­rów­ny­wal­na do in­nych tru­po­szy. – Co się stało z Jac­kiem?

– Ob­cię­li mu język, gdy był na wy­gna­niu.

– Oookej… Nie spo­dzie­wa­łem się, że po pro­stu mi po­wiesz… sir.

Na­czel­nik zmarsz­czył swoje pięk­ne bujne brwi. Wy­glą­dał dosyć ka­ry­ka­tu­ral­nie w przy­ma­łym biur­ku. „Dla­cze­go on jest taki na­pa­ko­wa­ny? Po co mu takie muły?”, Ma­te­usz nie mógł prze­stać o tym my­śleć.

– Ale chwi­la! Marta też tam jest. Zna­czy… A jak ktoś też jej obe­tnie język?

– To bar­dzo praw­do­po­dob­ne. Nawet, kurwa, ocze­ki­wa­ne.

Chło­pak miał ocho­tę pal­nąć go w łeb albo wsko­czyć na biur­ko i pierd­nąć mu w twarz. Nowe emo­cje były wy­zwa­la­ją­ce. Nigdy wcze­śniej nie czuł się taki pewny sie­bie. Do­brze, że wziął ze sobą pi­sto­let.

 

><

 

Facet stał na scho­dach w sa­mych majt­kach, ale każda część jego ciała była po­ma­lo­wa­na innym ko­lo­rem. Nie­któ­rych nie po­tra­fi­ła nawet na­zwać i nie wy­obra­ża­ła sobie, że takie ist­nie­ją. Do­pie­ro po chwi­li za­uwa­ży­ła, że trzy­mał nóż, z któ­re­go ka­pa­ło coś zie­lo­ne­go.

– Nożem chyba się cięż­ko ma­lu­je, no nie? – za­gad­nę­ła, by prze­rwać ciszę.

Męż­czy­zna wciąż nie od­ry­wał od niej wzro­ku, uśmie­cha­jąc się jesz­cze sze­rzej. Wy­da­wał się bar­dzo przy­ja­zny, choć tro­chę dziw­ny. Nikt wcze­śniej nie pa­trzył na nią tak in­ten­syw­nie, ale mało się znała na pust­ko­wiach.

– Wła­ści­wie to cał­kiem łatwo – od­po­wie­dział po chwi­li. – Chodź, po­ka­żę.

Po­szła, bo i tak nie miała nic do ro­bo­ty. Poza tym ko­lo­ry za bar­dzo ją przy­cią­ga­ły. Po dro­dze mi­nę­li ogrom­ne słoje z far­ba­mi, od któ­rych od­cho­dzi­ły rury, cią­gną­ce się w głąb po­miesz­cze­nia. Za­pach sta­wał się coraz bar­dziej draż­nią­cy, taki z lekka me­ta­licz­ny. Marta nie wie­dzia­ła, że ko­lo­ry mogą śmier­dzieć. Facet od­wra­cał się co jakiś czas z uśmie­chem.

Tam, dokąd ją za­pro­wa­dził, nie było już tak ład­nie. Wy­la­ne farby two­rzy­ły ten brzyd­ki gów­nia­ny kolor. Poza tym smród do­stał jej się do ust, dra­pał w gar­dło. Facet po­kle­pał fotel obok wiel­kiej bani.

– Po­sto­ję, dzię­ki.

Prze­sta­ło jej się po­do­bać. Nie mogła po­zbyć się tego uci­sku z tyłu głowy. Cie­ka­wość wzię­ła jed­nak górę. Gdy tylko usia­dła, fotel za­mknął dziew­czy­nę w sobie, a wiel­kie szczyp­ce wy­cią­gnę­ły jej język. Facet za­mach­nął się i w jed­nej chwi­li na­rząd spadł na pod­ło­gę. Martę było stać tylko na wy­trzesz­cze­nie oczu i znie­ru­cho­mie­nie. Ból jakby nie wie­dział, czy się ode­zwać, czy nie.

Nie było nawet czasu na przy­swo­je­nie cze­go­kol­wiek, bo rury wbiły się w miej­sce od­cię­te­go ję­zy­ka i coś wle­wa­ło się w jej ciało. W tym mo­men­cie stra­ci­ła świa­do­mość oto­cze­nia, mózg ze­świ­ro­wał od nad­mia­ru bodź­ców, a cały świat wi­ro­wał. Ciem­niał i ja­śniał bez końca. Czuła tylko, że ma­szy­na coś w nią wle­wa­ła, póź­niej coś z niej wy­pły­wa­ło, a ona nie miała siły, aby unieść po­wie­ki.

– Dzię­ku­ję. Po­zy­ski­wa­nie ży­wych ko­lo­rów jest trud­ne, ale warte bar­dzo wiele. Cały świat zy­sku­je dzię­ki po­mo­cy schro­nia­rzom – po­wie­dział ktoś, kogo nie znała.

Gdy w końcu otwo­rzy­ła oczy, żeby przy­wa­lić mu lub jej w twarz, le­ża­ła już znowu na pust­ko­wiach. Chcia­ła wró­cić do domu. Do kom­pu­te­rów. Do sza­ro­ści, która nic nie kosz­to­wa­ła. Do domu.

 

><

 

Ma­te­usz nie spo­dzie­wał się, że ona wróci. Teraz, kiedy wi­dział świat wszyst­ki­mi zmy­sła­mi, nie­zro­zu­mia­łym było, żeby kto­kol­wiek chciał tu zo­stać. Może… chcia­ła się ze­mścić na Na­czel­ni­ku? Tak, to by do niej pa­so­wa­ło.

– Marta! – Zła­pał ją za ra­mio­na. – Za­bi­łem go! Za­bi­łem, ła­piesz? Za­słu­gi­wał ku­ta­siarz. Teraz ja rzą­dzę i na­ka­zu­ję wy­gna­nie na po­wierzch­nie wszyst­kim miesz­kań­com, nam też! Ko­lo­ry! Fe­erie barw!

Marta spoj­rza­ła na niego jakoś dziw­nie. Miała oczy po­dob­ne do in­nych tru­po­szy w Schro­nie. Te oczy były ja­kieś puste, tak obrzy­dli­wie ni­ja­kie. Wy­mi­nę­ła go i po­szła przed sie­bie.

 

><

 

Marta lu­bi­ła ota­czać się in­ny­mi miesz­kań­ca­mi, choć nie­wie­le mó­wi­li. Wła­ści­wie to wcale. Cisza była dobra. Kom­pu­te­ry prze­sta­ły ją cie­ka­wić, jakoś nie po­tra­fi­ła dłu­żej przy nich sie­dzieć. Tak jakby stra­ci­ła umie­jęt­ność ko­mu­ni­ka­cji nawet z nimi.

Ma­te­usz pró­bo­wał wy­cią­gnąć ich siłą, ale w końcu dał sobie spo­kój i wy­ru­szył z grupą in­nych dzi­wa­ków. Nie mi­nę­ło wiele czasu, aż wró­ci­li. Odtąd za­pa­no­wa­ła cisza, nie­kie­dy tylko za­kłó­ca­na spo­koj­ną mu­zy­ką. Szary był naj­żyw­szym ko­lo­rem jaki w życiu wi­dzia­ła. 

 

 

 

* Tow­nes Van Zandt – Wa­itin' Aro­und to Die (choć Marta śpie­wa­ła­by ra­czej żyw­szą wer­sję, cover The Be Good Ta­ny­as)

** First Aid Kit – My Si­lver Li­ning

Koniec

Komentarze

Lano, tak się cieszę, że będzie bez fekaliów, wreszcie jakiś powiew, hehe, świeżości… Wrażenia z lektury opiszę dopiero jutro rano, bo teraz padam na twarz ;)

Pozdrawiam!

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

Podpisuję się pod komentarzem Daniela :) Rownie mocno się cieszę i mam wielkie oczekiwania. I rownież padam na pysk. Tak więc do usłyszenia!

Chciałem dać znać, że podobnie jak panowie silvan DanielKurowski1 poczułem wielkie zaintrygowanie w związku z przedmową i obiecuję zawitać jutro, po lekturze i z komentarzem! :)

Dzień doberek. 

W przeciwieństwie do Daniela, SilvanaAmonRa (pokłony wielkim bóstwom of course oddane), nie wymiękłem o tak wczesnej porze. Szczerze mówiąc w pewnej chwili zacząłem się zastanawiać, ile osób jeszcze napisze, że wpadnie jutro – Panowie – jutro, to będzie futro – tyle w temacie ;] 

 

– Ty to jesteś jakaś jebnięta. – Dzieci spojrzały wpierw na jedną kobietą, potem na drugą.

→ na jedną kobietę. 

 

– Błagam cię. – Przewróciła oczami i złapała za dwie tacę.

-> dwie tace.

 

– To raczej niemożliwe, sir – wtrącił Mati. Uśmiechnął się z irytująco zadowolony z siebie.

→ Uśmiechnął się irytująco zadowolony z siebie?

 

– No nie wiem. Teraz to mi się nie chcę.

→ Teraz to mi się nie chce. 

 

Milczący spacer szybko znudził, więc zaczęła iść w podskokach i gwizdać. Następne popchnięcie prawie rzuciłoo ziemię.

Przestało jej się podobać. Nie mogła pozbyć się tego ucisku z tyłu głowy. Ciekawość wzięła jednak górę. Gdy tylko usiadła, fotel zamknął w sobie, a wielkie szczypce wyciągnęły jej język.

→ Czasami tych “ją/jej” dużo. 

 

 

Co do tekstu to misię całkiem, całkiem. Pan Ochujałaś zakoduje mi się w pamięci po tym opku. Biorąc pod lupę kwestię technikaliów (nie fekaliów, ha tfu!), wygląda to nieźle. 

 

Tekst ten jest trochę łagodniejszy w porównaniu do innych konkursowych opowiadań, bo wydaje mi się, że bizarro nie musi opierać się na fekaliach.

→ Pokłony, pokłony, wydawało mi się, że fekalia to nieodłączny element tekstów bizarro xD Miło się czyta coś, co wychodzi z tego standardu – pluseł. 

 

Konkursowe hasło wydaje się być zrealizowane. Ogólnie jest to dla mnie dość lekki tekst, z taką luźną narracją (w sumie nawet fajną), z pewną dawką wulgaryzmów (jak śmiesz, to dzieci słuchajo! Np ja! Oj, niedobra Lana, nie spodziewałem się tego po Tobie) i tu zbytnio bym nosem nie kręcił. 

W kwestiach humorzastych to nie ukrywam, że już pierwsza scena wykonuje to zadanie – #dzieci. 

Wypada też zapodać coś z cyklu – Złoty Cytat:

– Ostatnio zmarła tylko jedna babinka – podrzuciła kluczem francuskim – a pan Ochujałaś narzeka na przeludnienie. Wyświadczam mu przysługę. Hm, ciekawe co się stanie, gdy nacisnę ten przycisk.

→ :D 

 

Tak więc jak dla mnie, mimo że gdzieś zbytnio nie sympatyzuję za bardzo z bizarro – opko nawet mnie zaciekawiło. 

Polecę do starożytnej biblioteki, a klik doleci… wtedy, kiedy doleci ;) 

 

 

 

 

 

 

 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Interesujący tekst. Z początku szło mi dość opornie – postapo jak postapo, a głupia dziewucha nie zyskała mojej sympatii. No, jak można tak bluzgać przy dzieciach?

Ale od wyjścia na zewnątrz bardzo się poprawiło. Fajny myk z żywymi kolorami.

Chociaż nadal nie wiem, dlaczego w schronie nie mieli nawet kredek…

Babska logika rządzi!

Ło matko, tylko nie to. Cieszę się, że was zainteresowałam, ale nie pokładajcie tak wielkich oczekiwań ;P Nie ma fekaliów, ale jest jedna hmm… obrzydliwa scena? Wciąż jednak czekam na wasze reakcje :)

 

 

NearDeath piszący dzień doberek, kiedy ja już dawno w ciepłym łóżeczku. Dzień dobry :D

Dzięki za tak szybki odzew! To bardzo miłe. Fajnie też, że ci się spodobało. Z bizarro chyba jest tak, że strach publikować, bo kompletnie nie wiadomo, jak zareagują inni.

 

Pokłony, pokłony, wydawało mi się, że fekalia to nieodłączny element tekstów bizarro

Dla mnie takim nieodłącznym elementem jest to poczucie dziwności, że coś jest nie na miejscu, “what the hell?!”. Tak, wiem, że w moim własnym tekście tego nie ma, ale wymagać, a samemu stworzyć… Wiadomo.

 

z pewną dawką wulgaryzmów (jak śmiesz, to dzieci słuchajo! Np ja! Oj, niedobra Lana, nie spodziewałem się tego po Tobie)

To żarcik, ale faktycznie – ja nie przeklinam “w realu”. Nigdy, tylko jak jestem sama. Mimo to uważam dobrze wkomponowane przekleństwa za coś cudownego ;D

 

W kwestiach humorzastych to nie ukrywam, że już pierwsza scena wykonuje to zadanie – #dzieci. 

No! I to rozumiem :D 

 

Dzięki raz jeszcze za wizytę i wytknięcie baboli. Cieszę się, że nie zawiodłam!

 

 

Cześć, Finklo!

Ja wiem, że Marta jest okropna, ale napisałam ją właśnie specjalnie taką do nielubienia. Miała wkurzyć, bo odbiło jej pod ziemią (choć właściwie to ona była tą normalną…) Nie mieli kredek, bo nie było tam niczego kolorowego oprócz jakichś pojedynczych przedmiotów. Znali kolory, ale było ich za mało, aby zadowolić człowieka. W końcu musieli chcieć wychodzić na zewnątrz, aby dostarczać żywych kolorów. Tak to miało być, ale limit i brak stosownych umiejętności działały na moją niekorzyść ;)

Dziękuję za wizytę!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

No, ale właśnie mój logiczny umysł nie godzi się z brakiem kolorów. Jak to, nie ma? Światło, pryzmat i lecimy z koksem. Bańki mydlane. Detergenty mieli? Nawet olej rozlany na kałuży potrafi opalizować.

Ja bym nie potrafiła wymyślić świata tak sprzecznego z prawami fizyki. I nie wiem, czy powinnam zazdrościć, czy być dumna ze swojej wiedzy…

Babska logika rządzi!

No ja nie wiem, czemu bizarro się wszystkim z fekaliami kojarzy. :) Przecież tutaj chodzi przede wszystkim o zaskakujące pomysły, niepohamowaną wyobraźnię i absurdalny humor. Co do tekstu, za postapo nie przepadam, ale sam pomysł przypadł mi do gustu, w połączeniu z dobrym warsztatem ogólnie pozostawił po sobie pozytywne wrażenia. Tylko tego bizarro trochę mało. ;)

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Nie no jasne, ale wciąż to nie to samo, co zobaczyć wschód słońca, błękitne niebo czy trawę – chodzi o ogrom. Napisałam, że kolorów było za mało, a nie, że nie było ich w ogóle ;) Wyobraź sobie, że całe życie siedzisz pod ziemią w szarej puszce. Czy naprawdę człowiekowi wystarczyłby zabawy z mydłem czy ślad w kałuży? Marcie nie. Nie wiem, czy dobrze to wytłumaczyłam, bo po tym:

 

Ja bym nie potrafiła wymyślić świata tak sprzecznego z prawami fizyki. I nie wiem, czy powinnam zazdrościć, czy być dumna ze swojej wiedzy…

 

czuję się jak idiotka. Wyjaśnijmy – kolory istnieją, ale wszystko pomalowane jest na szaro, szare ubrania, szare (w rozumieniu brzydkie i zmielone) jedzenie.

 

 

Cześć, fanthomasie!

Szybkim jurkiem widzę jesteś ;) Cieszę się, że się spodobało, ale coś czułam, że za mało będzie bizarro. Byłam pewna, że dostanę od ciebie po uszach, ale widzę, że dobrze to zniosłeś ;)

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Oj, przepraszam, nie chciałam, żebyś tak się poczuła.

Myślałam, że tam kolorów nie ma, bo nie. A tu są, tylko mało. Jak w chińskim socjalizmie. Hmmm. No to nie bardzo rozumiem tych ludzi. Dlaczego nie mają kredek…

Babska logika rządzi!

Cześć, Lano. (można się tak do Ciebie zwracać?)

 

Twoje opowiadanie jest dziwaczne i pokręcone. Możliwe, że nie wszystko do końca ogarnęłam. Bohaterka czasem mnie irytowała, ale poza tym spoko babaeczka. ;)

Technicznie, według mnie, mogło być lepiej. Niektóre zdania są ładne, ale na niektórych się zacinałam.

Bohaterka faktycznie jest irytująca, ale podoba mi się jej muzyczny gust :D Hasło konkursowe poddałaś ciekawej interpretacji, całkiem fajny pomysł z Martą – niepokorną buntowniczką, która wychodzi ze swojego szarego świata i ostro dostaje po dupie. Przez chwilę przemknęło mi nawet przez myśl, że ukryłaś w tekście jakąś sprytną przenośnię albo morał, ale nie dałem rady ogarnąć, czy faktycznie tak jest. Zgodnie z obietnicą, tekstu nie nasyciłaś fekaliami, ale wcale nie jest mniej absurdalny od innych prac konkursowych!

Czytało się przyjemnie, masz dobry warsztat :) Były jakieś zgrzyty, ale nie na tyle poważne, by zakłócić lekturę. Przyciągnął moją uwagę moment palenia papierosa i tam było takie coś:

 

zanuciła Marta, odpalając papierosa. Trzymając go w kącikach ust,

Za nic nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak można trzymać papierosa jednocześnie w obu kącikach ust xD 

Bawiłem się nieźle, czytając tekst, dobra robota ;) Pozdro!

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Cześć, Saro! (jasne, Lana najlepiej, bo to w zasadzie imię i nazwisko ;))

Dzięki za odwiedziny. Wydaje mi się, że trochę przesadziłam z tą dziwnością. Nie że tekst jest dziwniejszy od innych tutaj, ale jak sama je czytam, czuję, jakbym coś piła. Pisałam na trzeźwo, ale “na skrzydłach weny” i wyszło strasznie pokręcone.

 

Technicznie, według mnie, mogło być lepiej. Niektóre zdania są ładne, ale na niektórych się zacinałam.

Tak, często to słyszę/czytam. Oby kiedyś było więcej tych ładnych ;)

 

 

Cześć, Amonie!

Jest! Komuś spodobały się piosenki, super! Uwielbiam je, ale wplotłam je też dlatego, bo prostu mi pasowały :)

 

Przez chwilę przemknęło mi nawet przez myśl, że ukryłaś w tekście jakąś sprytną przenośnię albo morał

Na pewno, żeby uważać, czego sobie życzysz, bo jeszcze się spełni ;)

 

Za nic nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak można trzymać papierosa jednocześnie w obu kącikach ust xD 

Racja, teraz to widzę xD

 

Dzięki za wizytę i dobre słowa. Cieszę się, że się podobało.

 

 

Cześć, Anet!

Dzięki, faktycznie przynosisz radość :)

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Cześć Lana;-)

podoba mi się Twoja bohaterka, wulgarna i irytująca, więc zapada w pamięć;-)

Ciekawy postapokaliptyczny świat, zanurzony w szarości. Podoba mi się realizacja hasła konkursowego. Jest dziwacznie, absurdalnie i wulgarnie.

Początek z dziećmi świetny oraz motyw obciętego języka:-)

pozdrawiam i powodzenia w konkursie:-)

– To raczej niemożliwe, sir – wtrącił Mati. Uśmiechnął się z irytująco zadowolony z siebie.

 

Tu się coś posypało.

 

 

Dziewięćdziesiąt przypadków na sto awaria sprzętu kończyła się w ten sam przykry sposób.

I tutaj też.

 

A co do tekstu, to gratuluję, bo napisałaś kawał wciągającej historii. Świat bez kolorów, z ludźmi uwięzionymi w schronie, chcącymi wyjrzeć na zewnątrz, poza to co znają a co ich przodkowie znali i uważali za normalne – ze sto filmów/komiksów/książek przewinęło mi się przed oczami w trakcie czytania, dopasowując poszczególne zdania, sceny, postacie do tego co znam i pamiętam.

Jest dziwnie i to chyba na bizarro wystarcza, ale dla mnie to bardziej taki weird, niż bizarro, bo brak tutaj absurdu, którego rolę przejęła groteska. Jak to się ma do założeń konkursowych to nie wiem, ale mnie sie Twój tekst bardzo podobał. Właśnie z powodu tej groteski. Koleś od odcinania języka robi tutaj świetną robotę, podkreślając z jednej strony konwencję, a z drugiej stając swoją kolorowością w opozycji do szaroburości reszty opowiadania. Fajne.

Końcówka może nie zaskakuje, za to daje sporo miejsca dla ciekawych interpretacji. Słowem (a raczej dwoma): dobra robota!

Jestem bardzo zadowolony z lektury, więc nie będę się czepiał jakichś drobnostek, skoro nie wpłynęły na odbiór i do tego było ich zaledwie kilka.

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Lekko spóźnionym, ale…

Aż chciałoby się zapytać: Irka, Ochujałaś?! :D (bardzo bez urazy, proszę ;))

W końcu fajne bizarro, bez nadmiaru scen obrzydliwych :) A jeśli taka scena jest jedna, to nie męczą, ale interesują. Jeśli napakujemy obrzydliwościami tekst, to w pewnym momencie mogą już tylko budzić zażenowanie (ewentualnie humor, jeśli jest to w wyjątkowo dobrym stylu).

I całkiem nieźle wpakowałaś bluzgi w tekst.

Cześć, Olciatka!

Cieszę się, że się podobało. Bardzo dobrze mi się pisało, więc radość podwójna, że innym sprawiło przyjemność czytanie :)

 

 

Cześć, Outta!

Widzę, że dobrą godzinę wybrałeś sobie na czytanie. Choć ja wolałabym nie czytać bizarro i weirdów po nocy, bo moja wyobraźnia pracuje wtedy zbyt mocno ;)

Z pierwszego akapitu wynika, że nie jest zbyt oryginalnie, ale to ok, bo nigdy nie miało takie być – ważne, że wciągnęło.

Zgadzam się, że to raczej weird, bo jeśli kiedykolwiek napiszę pełnoprawne bizarro, to raczej nieświadomie. Ponieważ jednak zahacza choć trochę, wstawiłam, bo było mi szkoda.

Wow, naprawdę się cieszę, że ci się spodobało. Nie jesteś surowym komentatorem, ale myślałam, że zareagujesz inaczej, tj. gorzej :) Dzięki za odwiedziny!

 

 

Cześć, silvan!

Lepiej późno niż wcale jak to mówią ;) Dzięki za komentarz i za uznanie dla bluzg. Starałam się nie przesadzić :)

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Wow, naprawdę się cieszę, że ci się spodobało. Nie jesteś surowym komentatorem, ale myślałam, że zareagujesz inaczej, tj. gorzej :) Dzięki za odwiedziny!

Surowy nie jestem, ale nadrabiam szczerością i jeśli coś mi się podoba to mi się podoba, a jak nie, to nie i nie ściemniam :)

Myślałaś, że mój odbiór będzie gorszy, bo jakieś tam echa YA wplotłaś w swoje opowiadanie? Spoko, główna bohaterka jest cikawa i mało sztampowa i z YA mi się nie kojarzy, bardziej z Billie Elish :D A co do YA, to ja nie skreślam całej konwencji, tylko rzadko coś w tym klimacie jest w stanie mnie zainteresować. Ale na przykład cykl “Gildia magów” Trudi Canavan uważam za całkiem przyjemną lekturę do poduchy :)

A Twój utwór mi się podobał. Ten kolorowy rzeźnik jest naprawdę fajny.

Known some call is air am

Lano, kłaniam się nisko – nawet nie edytuję.

Wybacz – to wszystko przez brak kawy.

Oczywiście być miało:

Aż chciałoby się zapytać: Lana, Ochujałaś?! :D

To wszystko przez to, że czytałem też opko Irki.

 

Strach się bać, co z człowiekiem na starość się dzieje.

 

To wszystko przez ten wiek. Wiesz, starość nie radość.

Serio, bardzo nie chciałem.

Mam nadzieję, że się nie gniewasz.

 

To wszystko przez nich. To ich wina.

 

W ramach rekompensaty napiszę wiersz:

 

Irka z Laną się mi pomieszały,

Dziewczęta git opka napisały,

Tak są dobre, że się zamieszałem,

czyje opko właśnie przeczytałem!

 

To wszystko przez nazistów!

 

No dobra… I przez moje roztrzepanie ;)

Jestem, przepraszam za spóźnienie ;D

Niestety irytująca sesja i uporczywa praca nad własnym tekstem sprawiły, że zmiotło mnie z planszy komentarzowej.

Co do Twojego opowiadania – bardzo przyjemne, zabawny (powiedziałbym autentycznie młodzieżowy) humor oraz dobry warsztat. Absurd jest, wulgaryzmy są, bizarro w stonowanym stopniu, ale jest. Obyło się bez fekaliów ;) Nie wszystko rozgryzłem, ale ogólnie oceniam pozytywnie.

Powodzenia w konkursie, trzymam kciuki ;)

Pozdrawiam!

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

Fajne, pomysłowe. Ciekawie i niebanalnie ogrywasz kwestię żywych kolorów. Bliżej IMHO temu tekstowi do weirdu niż do bizarro sensu stricto, o ile taki sens dla bizarro w ogóle istnieje (:D), ale tekst przyjemny w lekturze, zdecydowanie na plus.

ninedin.home.blog

Outta

Myślałaś, że mój odbiór będzie gorszy, bo jakieś tam echa YA wplotłaś w swoje opowiadanie?

Nie, nie dlatego. Po prostu miałam takie przeczucie :P

 

 

Ale na przykład cykl “Gildia magów” Trudi Canavan uważam za całkiem przyjemną lekturę do poduchy :)

Też uwielbiam ten cykl, od niego zaczęło się moje czytanie “na poważnie”. Nie jest to jednak ya, jest to zwyczajne fantasy ;) Do young adult nie wystarczy, że głównym bohaterem jest nastolatek/ka. Szczególnie że Sonea jest jedną z czterech bohaterów (pozostała dwójka to dorośli).

 

 

O, faktycznie, silvan, nie zauważyłam xD Nie było czego wybaczać, ale wierszem nigdy nie pogardzę.

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Cześć, Daniel!

Bardzo mi miło, że tak uważasz, szczególnie:

zabawny (powiedziałbym autentycznie młodzieżowy) humor

uważam za pewną wygraną, bo nastolatką już nie jestem, a zdziadziałam bardzo wcześnie. Zawsze fajnie być autentycznym :) Dzięki i również pozdrawiam!

 

 

Cześć, ninedin!

Z początku tytuł miał być zupełnie inny, ale zupełnie nie pasował. I nagle jak mnie nie olśniło… Dobrze, że nie popsułam ci nocy :) Dzięki!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Też uwielbiam ten cykl, od niego zaczęło się moje czytanie “na poważnie”. Nie jest to jednak ya, jest to zwyczajne fantasy ;) Do young adult nie wystarczy, że głównym bohaterem jest nastolatek/ka. Szczególnie że Sonea jest jedną z czterech bohaterów (pozostała dwójka to dorośli).

Może nie uwielbiam, ale czytało się nieźle. Prequel jednak jest tak pełen nielogiczności i bzdur, że z ledwością przebrnąłem. Dalsze części też są już słabe i też ledwo dałem radę dokończyć cykl Misji Ambasadora. A co do tego, czy to jest zwykłe fantasy, to ja nie jestem pewien. Bo niby rzeczywiście jest kilku bohaterów, ale dwójka głównych to nastolatki. Pozostała dwójka jest dorosła, ale w trylogii nie odgrywają początkowo wielkich ról, z tego co pamiętam. Więc niech będzie, że to fantasy skręcające w stronę YA. A prequel to już jest YA pełnym ryjem :P

 

PS.

Nie, nie dlatego. Po prostu miałam takie przeczucie :P

To Cię przeczucie zmyliło ;)

Known some call is air am

Outta, wg mnie Czarny Mag to zdecydowanie YA. Niby coś w tym cyklu było, ale pamiętam srogie rozczarowanie, jak okazalo się, że w całej magii chodzi wyłącznie o "manę" ;/ I wtedy czar prysł… Prequel, cóż. Też miał swoj klimat, ale wiele rzeczy pozostawialo sporo do życzenia…

Też czytałem “Trylogię Czarnego Maga” i, ku zaskoczeniu, przypadła mi do gustu, mimo swojej prostoty :P Mistrz Akkarin – super postać!

Muszę jednocześnie zaznaczyć, że Trudi Canavan ma do zaoferowania ciekawszą twórczość, i mówię tu o Erze Pięciorga, którą zapamiętałem znacznie lepiej, a zaprezentowany świat był o wiele ciekawszy.

Chyba żartujesz, Amonie. W połowie drugiego tomu przewidziałem dokładnie, jak to się skończy, więc już tylko potem zaliczałem kolejne rozdziały, bez zaskoczeń. Strasznie męczące było też forsowanie tego wątku z rasą latających cosi i tych pływających też – te wątki były fabularnie nieistotne, a sposób ich poprowadzenia i przedstawienia ras śmierdział mi disneyowską historyjką dla grzecznych dzieci. Koncepcja wyjściowa była OK, wykonanie średnie, a cała reszta przegadana i uzupełniona na siłę dziwnymi motywami.

Known some call is air am

Zgodzę się z przedpiścami – główna bohaterka jest wkurzająca. Choć bez wątpienia barwna z niej dusza, to chyba bardziej niż intrygować, irytuje. Ale postacie i zdarzenia budzące skrajne, niekoniecznie przyjemne odczucia, generalnie pasują do konwencji i trudno się tego czepiać :)

Tak czy inaczej, przedstawiłaś ciekawą wizję. Mamy groteskowy, bezbarwny świat, w którym zdarzają się wywrotowcy, budzący niesmak i agresję. Kiedy przeholują, trafiają na wygnanie, z którego wracają okaleczeni. Zakończenie daje do zrozumienia, że albo dobrowolnie przystajesz do szarego świata albo, prędzej czy później, zostaniesz do tego zmuszona. Smutne.

 

Mam jedną uwagę techniczną:

– Ty to jesteś jakaś jebnięta. – Dzieci spojrzały wpierw na jedną kobietę, potem na drugą. Rozdziawiły usta prawie do pępka. – Na chuj im to mówisz? Zobaczą kolory gdzieś poza tą twoją książeczką?

Wtrącenie w tę wypowiedź postaci, które nie są zaangażowane w dialog (dzieci) to trochę przekombinowany zabieg. Oczywiście logika zdarzeń jest zachowana i nie jest to błąd, ale kiedyś zastosowałem podobny myk i zwrócono mi na to uwagę. Osobiście postanowiłem już tak nie robić. Możesz wziąć to pod rozwagę :)

 

Podsumowując: udany tekst. Zgłaszam do biblioteki, pozdrawiam!

Cześć, Adamie!

Dzięki za komentarz. Fajnie było kreować głównego bohatera bez martwienia się, czy ludzie go polubią. Marta miała być irytująca, choć ja tam ją lubię ;) Opisałabym więcej jej budzących niesmak zachowań, ale przy takim limicie trzeba się niestety streszczać.

 

Zakończenie daje do zrozumienia, że albo dobrowolnie przystajesz do szarego świata albo, prędzej czy później, zostaniesz do tego zmuszona. Smutne.

Tak. Co gorsza jednak – oni w zasadzie sami sobie to robią. To nie tak, że ktoś ich posyła do kolorowego rzeźnika. Sami tam włażą. Spowodowane jest to łaknieniem kolorów, nieznajomości funkcjonowania świata i ciekawością, ale wciąż.

Twoja uwaga techniczna jest dobra. Z początku nie było to wtrącenie, ale połączyłam to, aby nie musieć pisać, kto mówi tę dalszą część, ale to chyba będzie oczywiste.

 

Dzięki raz jeszcze! 

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Cześć!

Udane opowiadanie. Odnoszę pewne wrażenie, że uniwersum gier “Fallout” miało jakiś wpływ na przedstawiony tu świat. Pokazałaś ciekawe realia, taki świat bez kolorów, którego Marta ma serdecznie dosyć. Kontrastowa scena na samym początku. Pasująca do bizarro.

Trochę stereotypowo, za to bardzo wyraziście zbudowałaś bohaterów. Historia jest ciekawa, choć niby prosta to jednak przyjemnie prowadzisz przez nią czytelnika. Byłem szczerze zaciekawiony co czeka bohaterkę “na zewnątrz” i jak się tam odnajdzie. I nie zawiodłem się, świat na zewnątrz okazał się iście postapokaliptyczny.

Postapokaliptyczny świat mienił się w odcieniach gówna i rzygowin.

;-)

 

Z kwestii edycyjnych jedno mi się w oczy rzuciło:

Po raz pierwszy wyglądał serio groźnie.

To brzmi trochę dziwnie, choć pasuje do sposobu postrzegania Marty.

 

Pozdrawiam i polecam do biblioteki! Za niezły, zwięźle przedstawiony świat i przypowieść o żywych kolorach.

 

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć, Krar!

Masz rację co do Fallouta – wiem, że schron nie brzmi tak dobrze jak krypta, ale nie chciałam być aż tak oczywista. Jedną z moich ulubionych rzeczy w tym uniwersum były właśnie krypty i zwiedzanie ich. Szczególnie że każda miała jakąś historię i zdarzały się też krypty eksperymentalne. Więc ta myśl miała na ten tekst wpływ, przyznaję.

Dzięki za odwiedziny i klika :) No i cieszę się, że się spodobało ;) 

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Również miałem podobne podejrzenia :)

Rzeczywiście, świat Fallouta potrafił być genialny.

I niezwykle grywalny (Tactics!!).

 

Pozdrówki dla Graczy :)

Cześć :)

A ja tam polubiłam Martę. Jest ciekawą, oryginalną postacią i nie podoba jej się szara rzeczywistość. No i ma gust jeśli chodzi o muzykę ;)

Opowiadanie mi się podobało. Pomysł z żywymi kolorami naprawdę ciekawy, chociaż na początku sądziłam, że pójdziesz raczej w inną stronę, a kolory będą miały wolną wolę i gdzieś tam latały po świecie xD chociaż pomysł, który zaprezentowałaś, jest super i pozytywnie mnie zaskoczył (chociaż nie wiem, czy pozytywnie to dobre słowo jeśli chodzi o cięcie języka xD)

Jedyne co, nie rozumiem do końca tej przemiany Mateusza, dlaczego nagle postanowił zabić tego naczelnika. Możliwe, że coś przegapiłam, mogłabyś mnie naprowadzić?

Podsumowując, czytało się naprawdę dobrze.

jeszcze dwie drobne uwagi:

Skierowała się do jadalni. Jej buty dzwoniły o metalową podłogę. Co jak co, ale przynajmniej łatwo zmywało się z niej krew, a odór flaków nie przenikał do pęknięć mogących wytworzyć się w parkiecie. Dlatego właśnie nie zabijało się nikogo w jadalni.

Skoro podłoga była metalowa i łatwo zmywało się z niej flaki, dlaczego akurat na niej nikogo nie zabijano?

Nie tak bujne włosy na łysej głowie

Skoro nie tak bujne włosy, to jednak jakieś włosy były, a zaraz potem jest, że głowa była łysa

Pozdrawiam :)

Cześć, Oluto!

 

na początku sądziłam, że pójdziesz raczej w inną stronę, a kolory będą miały wolną wolę i gdzieś tam latały po świecie

To byłby niezły pomysł, ale raczej nie na bizarro. Widziałabym takie opowiadanie jako piękne i podniosłe :)

 

Jedyne co, nie rozumiem do końca tej przemiany Mateusza, dlaczego nagle postanowił zabić tego naczelnika.

Nagle się wybudził, zaczął zwracać uwagę na szczegóły, że ze światem jest coś nie tak. Stało się to zbyt gwałtownie, wiem, ale można by to związać z Martą, która miała na niego wpływ – w końcu byli rodzeństwem. Gdyby nie ten limit, z chęcią zagłębiłabym się w psychologię Mateusza :(

 

Skoro podłoga była metalowa i łatwo zmywało się z niej flaki, dlaczego akurat na niej nikogo nie zabijano?

O matulo, czemu dopiero teraz ktoś (w tym ja) to zauważył? :O Miało tam być, że podłoga w jadalni jako jedyna była drewniana. Co za przeoczenie, dzięki!

 

Bardzo się cieszę, że się podobało i dzięki za odwiedziny. Również pozdrawiam! :)

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Nagle się wybudził, zaczął zwracać uwagę na szczegóły, że ze światem jest coś nie tak. Stało się to zbyt gwałtownie, wiem, ale można by to związać z Martą, która miała na niego wpływ – w końcu byli rodzeństwem. Gdyby nie ten limit, z chęcią zagłębiłabym się w psychologię Mateusza :(

W sumie tak myślałam, ale nie byłam pewna. Te straszne limity ;)

 

Pozdrawiam jeszcze raz :)

Nie rozumiem, czemu przedpiśćcy tak nie lubią głównej bohaterki, jak dla mnie to ona jest tam jednyną normalną. No, bo jak można się przyzwyczaić do takiej burości? Jakoś się trzeba przed nią bronić. I jeszcze na koniec dostaje po dupie. Jak jest buro i jeszcze nie można wykrzyczeć sprzeciwu, to po … takie życie ;)

Pomysł fajny, postapokalipsa też fajna, a to niełatwe, bo wszystko już właściwie było. Pomysł na uzyskiwanie kolorów fascynujący. Czyli oni cały czas mieli je w sobie.

Mi się :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć, Irka!

Dzięki za odwiedziny i miłe słowa – ja sama uwielbiam postapo, więc to, że uważasz, że stworzyłam coś oryginalnego wiele dla mnie znaczy. Cieszę się, że się podobało i że razem z morteciusem doceniliście Martę :)

 

 

Więc witam i ciebie, mortecius!

Tobie też dziękuję za komentarz. 

 

Paul Desmond, bez “s”. No i co prawda Desmond napisał ten numer, ale wykonywał go razem z kwartetem Dave’a Brubecka, więc bym to zmienił.

Dzięki, zawsze można się czegoś dowiedzieć ;)

 

A propos jazzu (to akurat kieruję do wszystkich) ja go lubię, przynajmniej kiedyś lubiłam, obecnie już nie słucham. Ale potrafi być zbyt spokojny i monotonny jak dla mnie, stąd taka myśl w głowie Marty. Dlatego niech żaden miłośnik jazzu nie obraża się za to – to Marta.

Ale jeśli uważa też tak ktoś, kto się w tym kierunku kształcił, to chyba jestem bezpieczna :P

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Witaj.

Koszmarny obraz opisanego świata jest mocno realistyczny, wręcz bolący.

Opowiadanie odbieram jako niesamowity horror. Bardzo trudne hasło świetnie wkomponowałaś w przerażającą wizję, liczne wulgaryzmy potęgują olbrzymie emocje bohaterów. 

Gratuluję pomysłowości oraz talentu, bo – jak widać z portalowych dyskusji – bizarro to niełatwy temat. 

Pozdrawiam. 

Pecunia non olet

Niee, nie odebrałam tego w ten sposób. A kawałki niezłe!

 

 

Cześć, bruce!

Dzięki za odwiedziny i docenienie pomysłu. Wpadł mi do głowy nagle i niespodziewanie :) Moje następne opowiadanie będzie w końcu mniej przerażające, to na pewno.

Pozdrawiam!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Dziękuję i pozdrawiam ciepło, LanaVallen. :)

Pecunia non olet

Nowa Fantastyka