Niewierz

„(…) Na przykład Czomolungma – „Bogini Matka Śniegu” lub „Bogini Matka Ziemia”. Od zawsze ludzie czcili góry ‑ jako bóstwa same w sobie, jako siedziby bogów (chociażby Olimp), albo po prostu jako miejsca bliższe niebiosom i dlatego odprawiali tam swoje rytuały (swojska Ślęża). Stąd pewnie wzięło się też nazywanie niektórych „ludźmi WYŻSZYMI stanem”, „tymi u SZCZYTÓW władzy”. W czasach nam współczesnych, kiedy pewnie nikt nie wierzy, że na choćby najbardziej niedostępnych wyniesieniach żyją nadprzyrodzone istoty, i tak wielu po górskiej wspinaczce doznaje nieomal mistycznych uniesień. Czy nawet największy alpinista ateista ? (…)”

Rozpoczęłom wyprawę przedświtnie, czy lepiej powiedzieć przedjutrznie.

Obserwowałom cel już od dawna i byłom prawie pewne, że będą same spodzianki, ale lepiej  nadczasnić. Rozbiłom tymczobóz ukryjnie i podnawiśnie, zaraz zafilarnie. Wybrałom jednak odważnie filar z brzegu, choć wiele ich widziałom dookoła, podtrzymujące rozległy płaskowis nade mną. Szłom na lekko jak zawsze – atak musiał być błyskawiczny, inaczej wszystko musiałoby zostać odłożone na niewiadomczas, a przynajwięcej przepadłoby.

Wreszcie pierwsze promienie słońca padły przede mno i wydobyły z szarości kołowzory i dalobiegne szczeliny gruntu. Zadrżałom, to już… I wreszcie ujrzałom oczomróżną wszechbiel, gdzieniegdzie przetykną refleksowym złotolśniącem. Tu i tam złogi jaskrawych kamieni i wysoko, tak wąski, że niemal nie ma gdzie stąpnąć, szpicszczyt. Pod ostatnią pionościaną niemalże, dostrzegłom bardzo starą bruzdooranność i szczelinność, z ziejącą z boku czeluśnią. Dołem zaś, spod śnieżnych kaskad, to wychynne, to znikne, czerwone, lśniące podnóża. Ogrom porażał, ale i uskrzydlał, drżałom, nie wiem czy z własnego uniesienia czy od górtąpnięć. Czy czuła, czy wiedziała, że jestem TU, blisko ? Nie. Ale nie dbałom przesadnie o to, byłom najgotowsze i prawie wszechspodzianne.

Ruszyłom wolnokrokiem – nie było daleko, wolałom też ostrożyć. Lecz uwaga góry była skupiona gdzie indziej – na wyznawcach, których rzesze zebrały się dolnie, za kolejną, oddzielną pionościaną i wieńczącą ją półką. Nie widziałom ich, byli oddalnie, ale i tak dochodził mnie głoszum, wznoszący się i opadający – na razie niby szmer spokojnego morza. Byłom pewne, że wkrótce spółgłos wzniesie się do ogłuszającego sztormowego przyboju, aż góra przemówi. I na to liczyłom, że nic się dla niej innego nie będzie liczyć, czas mojej wyprawy wybrany był starannie.

Do podnóża dotarłom bez przeszkód, gdy mój cel spijał wiaromoc bijącą od tłumów. Czuli to już i tak jak przypuszczałom, ich wrzask stał się ogłuszający. I mnie niósł ten ryk, ta ekstaza, porównie z moją determinacją i dumą, że oto dokonam wielkodzieła.

Przypadłom do podnóża, szybkostrzyg w górę, nie chciałom ryzykować przypadkowego rozdeptu. Bezpiecznie. Czerwone podłoże było tak błyszczące, że nieomal mogłom się przejrzeć – lecz wiedziałom, że nawet gdybym stąpało po najdoskonalszym lustrze i tak ujrzałobym tylko czarnokłębny wir. Nie przyszłom tu zresztą się podziwiać – liczyła się tylko misja.

Wysunęłom pazurakii ruszyłom. Zostawiały rany na doskonałej powierzchni; z dziką rozkoszą wbijałom ostrza mocniej, niż to było konieczne i ciągnęłom, ciągnęłom aż odsłaniało się jasne wnętrze. I znów głębnie i skrzyżnie przeciąć biegnącą mi w przedprzek organiczną, mięsistą bruzdę… Wstrząsnęłom się i dookopatrzyłom – wszędzie ślady mojego przejścia, krążyłom w zapamiętaniu niszczenia, zamiast iść w górę, a czasupływu nie czułom wcale. Przysłuch – nawet głoszumu nie było prawie, tylko ze szczytu gromgłos płynął i dzięki temu wiedziałom, że jeszcze mam szansę.

Więc wgórnie, jeden ostrzekan wbił się w wiszącą nade mną śnieżnobiel. Drugi dołączył zaraz, wyżniej i oboczniej, między nierozłącznie splecione białogruzła. Podciągnęłom się silnie i pazuraki wczepiły się szeroko w drżące, falujące i ustępujące nieco pod naciskiem podłoże. I szłom dalej razporaźnie, górodążnie, mrocznoplannie.

Naraz wyczułom gwałtowny góroruch. Szybkostrzygłom, że w dół leci całe zbocze grożąc rozgniotem. Wcześniej było spoziomione, a teraz widziałom różowawy, poorany szczelinnie i rozgałęziony stokoniec, nabierający prędkości po łuku. Mogłom tylko wtulić się w podłożną śnieżnobiel, międzygruźnie, i mieć nadzieję, że uderzenie będzie chybne.

Cios był straszliwy, tużoboczny, wszystko zafalowało gwałtownie i porwało mnie w górę i dół, na boki, pazuraki ledwie wytrzymały, ale nie puściły. Poruszenie wkrótce ustało i zbocza – wiedziałom, że po drugiej stronie masywu było drugie, identyczne, i też opadło równocześnie – podniosły się powoli i wsparły znów na pionościannej półce. Chciałom zostać dłużej nieruchomnie, ale czas naglił. Więc znów wgórnie ruszyłom, szybciej jeszcze niż poprzednio.

W końcu minęłom przyczepy zboczy, które wcześniej nieomal strąciły mnie wprzepastnie. Widziałom teraz kątnie wdolne morze głów, góroczczące i modlące się.  I nabrałom jeszcze na ten widok sił i razzaraźnie pięłom się wciąż wyżej.

Teraz już mogłom wyjść na płaskowyż, ale nie chciałom ryzykować, że ktoś mnie dojrzy, nieosłonięte. Przesuwałom się więc w bok, gdzie kopulasty i pobrużdżony podszczyt wyrastał ponad dookolnicę. Tam na chwilę zatrzymałom się, bo teraz czekał mnie najtrudniejszy etap. Po chwili domroczniałom wystarczająco, by ruszyć do ostatniego ataku. Musiał się powieść od razu, bo kolejna próba byłaby pewnozginna.

Wyprysnęłom wzwyż, pazuraki migały w pędzie i już byłom na bruzdoranności. Czepiałom się szczelin i czułom jak przez górę przebiega drżenie, wzdymność i wstrząsnąść. Utrzymałom się jednak i już widziałom tużnie czeluśń, mój przedostateczny cel.

Naraz poczułom powiewność, a wraźnie wichurność – tym razem zbocza oderwały się od pionościany i szybkolotnie wzwyżniały, by zwalić się na mnie lawiną rozgałęźni,  zacisnąć i nie puścić już więcej. Spodziewałom się tego, lecz nie tak szybko, a dobrokilka ruchów dzieliło mnie jeszcze nod czerniejącego wejścia. Przypadłom dopodłożnie i odbiłom się rozpaczliwie, wyciągając jakmożnie ostrzekany. Wbiły się w próg, wciągnęłom się ostatniochwilnie i wtoczyłom w ciepły mrok. Samoczaśnie pięć rozgałęźni runęło z rykiem i grzmotem na czeluśń. Wtłoczone powietrze porwało mnie, leciałom, wyjąc ze szczęścia i czerni dookólnej i wnętrznej. Jedna rozgałęź wdarła się za mną wgłębnie, ale niedosiężnie i cofnęła się w końcu.

Byłom już blisko, coraz bliżej. Przednie majaczyła zasłona, ostatnia przeszkoda. Odrzuciłom pazuraki i ostrzekany, a górotwór wstrząsał się i drżał wokólnie, czując mnie w sobie. Rzuciłom się szybkoruchem i tuż przed zasłoną zaczęłom się rozdzielać. Początkowo jeszcze utrzymałom całomyśl, byłom blisko siebie. Wiedziałom jednak, że niedługo nie będzie już czarnokłębnego spółwiru, lecz miriady cząstek, każda jednocelna i opanowana jednomyślą. Dzieliłom się i rozpadałom, wkrótce nierozłącznie pomknę naprzód, a imię nas legion. Góra już była spokojna, nieczuła, nieświadoma nas. I nadsz…

Przeniknęłommy. Zasłonnie. Kręte. Korytarze. Wgłębna. Iskrodroga. Przestwór. Migotliwości. Bezdno. Zajaśnia. Wszędzieistnie. Ostrożnie. Niezagubnie. Rozprosznie. Niezajaśnieć. Zaczernieć. Czarnomyśl. Zawsze. Małoduża. Zajedno. Zagubnie. Nieledwie. Zbliżnie. Zajaśnia. Obocznie. Zajaśnia. Przybezdnie. Zajaśnia. Wgórnie. Tam. Czarnomyśl. Niespodziemała. Ledwieistna.

Złączwspólnie.

Byłom znów czernią, wirem i mroczną radością.

Otworzyłom się pierwotnie i ostatecznie i wyrzekłom we wchłonną czarnomyśl.

„NIE MA GO”.

Wchwilnie znikły zajaśnia i rozgasła absolutna wszeczerń.  Zawyłom w pustce gdy góra zastygła, zamarła skorupnie i bezwiarnie. Wiedziałom, że to będzie wszechtrwalne i dośmiertne. Nie musiałom też być zewnętrznie, czułom każdą coraz to mroczniejącą cząstką, że wyznawcy milkną i wątpią, gdy opadła na nich fala niewiary z rozdymającej się czernomyśli. Odejdą i poniosą ją dalej.

Byłom pewne, że bezgórny czas będzie trwał niedługo. Lecz gdy się skończy, ja znów będę gotowe. I spróbuję raz jeszcze. I jeszcze.

Wyszłom na płaskowyż pozwycięsko. Nad krawędzią pianościannej półki zobaczyłam bezwierną już pustać. Zbliżały się podgórce i nie mogłom napawać się dłużej. Nadszedł czasschodni. Pozwoliłom sobie jednak na triumfalny długostrzyg ponad mnie – na zamarłe i zapadłe w bruzdoranność zwierciodusze i lśniący szpicszczyt. I przypomniałom sobie nazwę zwieńczenia.

Tiara.