Zastanawiałem się, czy wrzucić tę opowieść. Starałem się poprawić ją najlepiej jak umiem, więc postanowiłem jednak zaryzykować. Jest ona dość, mam wrażenie, specyficzna. Chciałem, żeby opowieść była bardzo lekka, ale utrzymana w horrorowym klimacie. Mam nadzieję, że wyszło dobrze. Pozdrawiam ;)
Wszystko wydarzyło się w galerii handlowej w której pracowałem jako ochroniarz. Robota polegała głównie na gapieniu się w monitor i drapaniu zdrapek, chociaż czasem trzeba było przegonić jakiegoś menela, jednak tych sytuacji było tyle, co kot napłakał. Spokojna, fajna robota, a ja byłem dumny z napisu “Ochrona” na piersi. Na początku pracowaliśmy we dwójkę, ale szefowa uznała, że skoro jest tak spokojnie, nie potrzeba aż tylu ochroniarzy, zwłaszcza w nocy, gdzie już totalnie nic się nie działo. Aż do pewnego czasu…
Dochodziła właśnie dwudziesta pierwsza i wszyscy pracownicy zbierali się do domów z uśmiechami na twarzy. Ja musiałem tu gnić do szóstej rano, więc do śmiechu mi nie było.
Na monitoringu zauważyłem, że pracownik kiosku wciąż nie opuścił swojego stanowiska – tak samo jak pracownicy pizzerii, która znajdowała się naprzeciwko saloniku.
Wydało mi się to bardzo dziwne, bo oni zazwyczaj pierwsi wychodzili z budynku, nawet jak powinni jeszcze pracować.
Postanowiłem trochę ich pogonić, bo denerwowało mnie, że ciągle nie pogasili świateł, a szefowa kazała oszczędzać energię.
Wyszedłem z kantorka i nagle zobaczyłem przez okno oślepiający błysk pioruna. Był tak jasny, że musiałem zasłonić oczy. Następnie usłyszałem grzmot, który wstrząsnął całym budynkiem, a przynajmniej takie miałem wrażenie.
Po chwili w całej galerii zgasło światło. Spojrzałem na kamerę, ale nie zauważyłem migającej zielonej diody, która wskazywałaby na prawidłowe działanie sprzętu. Wyglądało na to, że padło wszystko i wtedy pomyślałem sobie, że teraz oszczędzamy energię jak trzeba.
Trójka pracowników próbowała wyjść z galerii, jednak automatyczne drzwi nie chciały się otworzyć.
– To z buta trza! – skomentował w durny sposób pracownik kiosku.
Dwie dziewczyny z pizzerii zaśmiały się niesamowicie, chociaż nie mam pojęcia czemu, bo gość był brzydki, jak żuk toczący gnój w lesie.
– Spokojnie, zaraz to naprawię – powiedziałem łagodnie i podszedłem do drzwi. Próbowałem otworzyć je ręcznie, jednak ani drgnęły, a na dworze znów błysnęło i przez chwilę zrobiło się jasno jak w dzień.
Zaczęło padać. Szum przypominał mi toaletę podczas spłukiwania wody. Spojrzałem na trójkę pracowników, którzy nie wydawali się niczym szczególnie przejmować.
– Ale leje! – odezwał się znowu ten debil z kiosku.
Nie lubiliśmy się, muszę przyznać to szczerze. Owszem – kupowałem u niego zdrapki, ale nawet się do gościa nie odzywałem. Wkurzało mnie jego durne gadanie i wiecznie uśmiechnięta gęba, która aż prosiła się o obicie.
Z jakiegoś dziwnego powodu dziewczyny znów się zaśmiały, a jedna powiedziała nawet “ty to jesteś…”. Nie dosłyszałem dalszej części, bo znowu zagrzmiało, jakby ktoś bił w największy bęben na świecie.
– Panie ochraniarzu. – Nawet kretyn mówić nie umiał. – I co będzie z tymi drzwiami? Chyba nie będziemy musieli tutaj spać – zaśmiał się rubasznie, jak menel po skończonej flaszce taniego wina.
– Ja to bym mogła spać… – odezwała się dziewczyna w jasnych włosach.
– Nie ma prądu… – stwierdziłem oczywiste z kwaśną miną.
– Telefony też nie działają – zauważyła dziewczyna z ciemnymi, kręconymi włosami.
– To jak mówiłem! Z buta trza! – Facet z kiosku podszedł do drzwi.
– Słuchaj, gościu. – Skierowałem na niego palec, aż tu nagle nastąpił kolejny błysk pioruna.
Miałem wrażenie, że w głębi galerii znajduje się postać, ubrana w coś przypominającego ciemnozielony płaszcz przeciwdeszczowy. Musiałem to sprawdzić.
– Nie ruszajcie się – powiedziałem i ruszyłem.
Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się czegoś takiego i z nerwów, aż kręciło mi się w głowie. Przełknąłem ślinę i miałem wrażenie, że było to słychać w całej galerii.
Mógł to być jakiś klient, który gdzieś się zabłąkał i chciałem, żeby była to prawda, bo nie uśmiechało mi się walczyć dzisiaj z menelami pod wpływem alkoholu.
– Ktoś tu jest?! – zawołałem.
– Ja! – odpowiedział ten kretyn, a dziewczyny znów się zaśmiały.
Pokręciłem poirytowany głową. W galerii panowała ciemność jak w grobie, więc wpadłem na świetny pomysł i wyciągnąłem z kieszeni latarkę – niezbędne narzędzie każdego szanującego się ochroniarza.
W zasadzie nie była to latarka, raczej latareczka – budżet galerii nie pozwalał na rozmach.
Szedłem coraz dalej i czułem, jak ciemność otula mnie swym płaszczem. Byłem sam i naprawdę się bałem. Dotknąłem piersi i poczułem wypukłość napisu “Ochrona”. Jeśli ja nie dam rady, to nikt nie da! Z tą bojową myślą poszedłem dalej oświetlając sobie drogę latarką, która miała taki zasięg światła, jak dogasająca zapałka.
Usłyszałem krzyk. Była to jedna z dziewczyn z pizzerii. Czym prędzej pobiegłem z powrotem, czując ucisk w gardle. Miałem nadzieję, że był to kolejny kretyński żart wymyślony z nudów, przez tego imbecyla, ale gdy dotarłem na miejsce okazało się, że to będzie bardzo długa noc.
– Agnieszka zniknęła! – zawołał histerycznie gość z kiosku.
Skierowałem latarkę na jego gębę, na której malowało się autentyczne przerażenie.
Dziewczyna o ciemnych włosach płakała. Musiałem zachować spokój. Odruchowo dotknąłem napisu na swojej piersi.
– No dobrze… Co takiego się wydarzyło? – zapytałem. Mój głos nie brzmiał tak pewnie, jak chciałem, ale chyba nikt nie zwrócił na to uwagi.
– Stała tutaj i nagle… – Rozłożył ręce. – Nie ma jej. Jakby rozpłynęła się w powietrzu.
Dziwna sprawa. Ludzie ot tak nie znikają. Albo ktoś robi mnie w konia, albo mają tu miejsce jakieś zjawiska paranormalne, o których często czytałem nudząc się na nocnej zmianie.
– Okej… – Potarłem oczy palcami. – Od tej pory trzymamy się razem. Znajdźmy Agnieszkę, a później pomyślimy, jak się stąd wydostać. Wszystkie sklepy są zamknięte, a galeria jest mała, więc czas operacyjny tej misji to jakieś pięć, dziesięć minut. Góra godzina, jak będziemy tak stać.
– A jak nas też coś porwie? – odezwała się zapłakana dziewczyna. Jak się okazało, miała na imię Karolina.
Prychnąłem.
– Kto ma nas porwać? Jesteśmy tutaj sami. Agnieszka na pewno poszła szukać wyjścia i właśnie w stronę drugich drzwi powinniśmy się udać. W drogę! – Ruszyłem pierwszy dzierżąc w dłoni latareczkę. Wszyscy poszli za mną.
Karolina wtuliła się w gościa z kiosku. Wszyscy mówili na niego Daw, więc… Może tak właśnie miał na imię?
Na dworze wciąż trwała burza. Pośród szumu padającego deszczu można było usłyszeć jeszcze szloch dziewczyny, którą Daw próbował bezskutecznie pocieszyć obiecując, że wszystko będzie dobrze. Cała scena wyglądałaby jak z komedii romantycznej, gdyby nie ta złowroga ciemność.
Błysnęło i cała galeria rozświetliła się jak szopka w Boże Narodzenie. Znów zauważyłem postać w płaszczu przeciwdeszczowym. Stała jakieś dziesięć metrów dalej, obok zamkniętego CCC.
Gdy w galerii znów zapadł zmrok spojrzałem na moich towarzyszy, jednak oni zdawali się niczego nie dostrzec. Nie chciałem ich straszyć. Zwłaszcza, że dziewczyna w końcu się uspokoiła.
– Chodźmy, już niedaleko – powiedziałem tylko.
Miałem nadzieję, że gdy dotrzemy na miejsce znajdziemy Agnieszkę i w końcu będziemy mogli opuścić to ponure miejsce.
– Agnieszka! – Zaczęła histerycznie wrzeszczeć Karolina. Krzyknęła tak głośno, że poczułem się jakbym miał głowę w dzwonie w który ktoś bezustannie wali pałką.
Do celu dotarliśmy jakieś dwie minuty później.
Jak można się domyślać – Agnieszki nie było.
– I co teraz? – zapytał Daw. Brzmiał, jak zapłakana nastolatka, którą rzucił chłopak.
– Nie wiem. – Złapałem się za głowę.
Nie mogłem panikować. Jestem ochroniarzem! Dotknąłem napisu na piersi.
– Agnieszka! – krzyknęła znowu Karolina i pobiegła w mrok.
– Zaczekaj! – Zacząłem ją gonić, ale dziewczyna zniknęła już w ciemności.
I koniec… jakby rozpłynęła się w powietrzu. Pojawił się przy mnie Daw, cały zapłakany.
– Zostaliśmy tylko my – stwierdził, a ja pokiwałem głową.
Nie jestem bohaterem. To miała być spokojna robota, w której nic się nie dzieje. Nie byłem przygotowany na taki koszmar.
– Panie ochraniarzu – Nawet nie chciało mi się go poprawiać. – Może… Powinniśmy stąd uciekać? – zapytał niepewnie patrząc na mnie oczami schowanymi za okularami. Wyglądał trochę jak Harry Potter. – Dziewczyny… Na pewno się znajdą, gdy już światło się włączy.
– Chyba masz rację… – Miałem nadzieję, że tak będzie, chociaż prawda jest taka, że chciałem jak najszybciej się stąd wydostać. – Trzeba jakoś otworzyć drzwi.
Daw nie miał zamiaru czekać. Zaczął kopać w drzwi, które za nic w świecie nie chciały nas wypuścić.
Wziął rozbieg i uderzył w nie barkiem tak mocno, że prawie się połamał.
– To na nic! – krzyknął zrezygnowany i usiadł.
– Wracajmy. W pizzerii jest wyjście na zewnątrz, łatwiej będzie je otworzyć.
Daw wstał i ze spuszczoną głową ruszył w stronę powrotną.
– Zaraz się okaże, że poluje na nas jakaś przerażająca zjawa… – mruknął do siebie, jednak wyraźnie słyszałem każde słowo i lekko się zaniepokoiłem.
– Dlaczego tak mówisz? – zapytałem, a Daw spojrzał na mnie z uśmiechem.
– Burza, opuszczona galeria, dziewczyny zniknęły i nigdzie ich nie ma. Trochę mi to przypomina artykuł, który kiedyś czytałem nudząc się w saloniku.
– I o czym był ten artykuł? – dopytywałem. Bardzo zaciekawiły mnie jego słowa.
– O duchu, oczywiście. Pisało tam, że jeśli duch zabije cztery osoby przed końcem burzy, wróci do życia.
– Naprawdę? Dlaczego akurat cztery? Czemu w czasie burzy? – Mój głos stał się bardzo piskliwy. Starałem się nie przywiązywać większej wagi do słów Dawa, ale trudno było nie traktować go choć trochę poważnie widząc, co się tu dzieje.
– Wyglądam panu na jakiegoś specjalistę od duchów? To tylko durny artykuł, bajki, jakich pełno w necie. – Zamilkł, by zaraz podjąć przerwany wątek. – Być może ma to coś wspólnego z czterema żywiołami, wie pan… Ogień, ziemia, powietrze, woda. W końcu bez tego trudno byłoby żyć. A burza… Ma w sobie pewną energię, prawda?
– No dobrze, a co jeśli burza jest w dzień? Wtedy w galerii jest więcej osób, łatwiej duchowi byłoby zabić cztery osoby i wrócić do życia.
Daw zastanawiał się chwilę.
– Myślę – zaczął – że duchy jakby… Tracą energię wśród ludzi. Niech się pan zastanowi, panie ochraniarzu. Za każdym razem, gdy wokół nas dzieje się coś dziwnego, jesteśmy sami. Słyszymy jakiś dziwny dźwięk, albo mamy wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Nic takiego nie dzieje się, gdy przebywamy w grupie, tylko zawsze gdy jesteśmy sami. Tak jak teraz.
– To czemu nie zabije nas od razu? Byłoby szybciej – Nie rozumiałem.
– Bo duch musi przeniknąć do naszego świata, a to kosztuje energię. Tę energię czerpie z burzy – odpowiedział, jak nauczyciel prowadzący wykład.
Spojrzał na mnie. Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Zupełnie zaschło mi w gardle i nie miałem pojęcia, co odpowiedzieć. Na szczęście nie musiałem, bo dotarliśmy do pizzerii. Daw stanął przy zamkniętej rolecie i zaczął w nią pukać.
– Trzeba to jakoś otworzyć. Nie ma pan jakiejś siekiery w kantorku, albo czegoś innego? – zapytał.
– Słuchaj… To nie tartak, ani wycinka drzew. Po co potrzebna mi tutaj siekiera? – odparłem poirytowany.
– W porządku, tylko zapytałem. Trzeba to jakoś otworzyć, inaczej nie dostaniemy się do środka.
Geniusz, sam bym na to nie wpadł. Już miałem powiedzieć, że jest prawdziwym mędrcem, kiedy nagle zrobiło się zupełnie cicho.
– Daw? – powiedziałem. Głos drżał mi, jakbym za chwilę miał się rozpłakać.
Daw nie odpowiedział. Skierowałem promień światła w stronę pizzerii, jednak widziałem tylko roletę. Dawa nie było.
Ugięły się pode mną kolana i mało co nie runąłem na podłogę, jak powalone drzewo, kiedy nagle kątem oka zauważyłem pomarańczowe światło i poczułem nieprzyjemny odór palonego mięsa.
– Panie ochraniarzu… – Usłyszałem jakby z oddali. Ucieszony spojrzałem na Dawa, a on… Płonął. Płonął, jak pochodnia. Z twarzy schodziła mu skóra, oczy zdawały się rozpływać. Dźwięk kojarzył mi się z płonącymi gałęziami.
Odwróciłem wzrok. Obok Dawa leżała Agnieszka, której z ust wylewała się woda. Zaraz przy Agnieszce znajdowała się Karolina ze skręconym karkiem.
Spuściłem głowę i zacząłem płakać, z bezsilności, jaką wtedy poczułem. Miałem wrażenie, że ktoś mnie obserwuje.
Gdy podniosłem głowę zobaczyłem postać w płaszczu przeciwdeszczowym i miałem wrażenie, że się uśmiecha. Byłem następny, zostałem tylko ja.
I wtedy nastała zupełna cisza. Na początku nie rozumiałem, co takiego się stało, dlaczego brakuje mi jakiegoś dźwięku. Zrozumiałem to po chwili – przestało padać, burza dobiegła końca.
W galerii znów zrobiło się jasno, jednak nie za sprawą piorunów – znowu włączyły się światła. Przez chwilę miałem wrażenie, że cała ta przygoda to tylko sen, jednak uczucie przeminęło, gdy zobaczyłem ciała trójki pracowników.
Nie byłem głupi. Wiedziałem, że oskarżą mnie o zabójstwo. Nikt nie uwierzy, że zrobił to duch szukający drogi do drugiego życia. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej wybiegłem na zewnątrz. Nie wiedziałem dokąd uciec, nie wiedziałem co robić.
Minął dokładnie rok od tego zdarzenia. Siedzę w opuszczonym domu, cały czas oglądając się za siebie. Szuka mnie policja – widziałem w gazecie, gdy pewnego dnia mijałem salonik prasowy.
Jednak nie ich obawiam się najbardziej. Nie bardzo znam się na duchach, a informacje w internecie są bardzo nieprecyzyjne, ale… Boję się, że człowiek w płaszczu przeciwdeszczowym któregoś dnia mnie dopadnie. Nie mogę zapomnieć tego spojrzenia, kiedy tylko ja byłem jego kluczem do powrotu. Nie było w nim złośliwości, czy strachu, nie było nienawiści. Jedynie smutek. Miałem wrażenie, że te oczy błagały, bym pozwolił mu się wydostać z tamtego świata.
Od tego czasu prześladuje mnie pewna myśl… Skoro duch tak bardzo próbował wrócić do życia… Jakie przerażające miejsce musi czekać nas po śmierci?
Hejka!
– To jak mówiłem! Z buta trza! – Facet z kiosku podszedł do drzwi
→ Zabrakło kropy na końcu.
– Słuchaj, gościu(+kropa) – Skierowałem na niego palec, aż tu nagle nastąpił kolejny błysk pioruna.
→ Tu też.
Miałem wrażenie, że w głębi galerii znajduje się postać, ubrana w coś przypominającego płaszcz ciemnozielony przeciwdeszczowy.
→ Dziwny szyk:
… przeciwdeszczowy, zielony płaszcz.
Przełknąłem ślinę i miałem wrażenie, że było to słychać w całej galerii.
Mógł to być jakiś klient, który gdzieś się zabłąkał i miałem nadzieję, że to prawda, bo nie miałem ochoty walczyć dzisiaj z menelami pod wpływem alkoholu.
→ trochę miałkoz.
– Ktoś tu jest?! – zawołałem
→ Kropa na końcu.
– Agnieszka! – Zaczęła histerycznie wrzeszczeć Karolina.
→ Hmmm, a może Karolina zaczęła histerycznie wrzeszczeć? Niekiedy jakoś dziwnie mi brzmi szyk zdania w opku.
– Agnieszka! – krzyknęła znowu Karolina i pobiegła w mrok(+kropa).
→ #ZnikającaAgnieszkaZnikającaKropka.
– To na nic! – krzyknął zrezygnowany i usiadł(+kropa).
→ Lubią się kropeczki gubić.
Daw wstał i ze spuszczoną głowę ruszył w stronę powrotną.
→ głową
Skoro miało być lekko, to okej, choć to nieco dziwne połączenie – z jednej strony motyw horroru, ale jednak napisana na tyle lekko, że podchodziłaby też pod czarną komedię, a tu tak ani to, ani to – coś po środku.
Hmmm z uwagi technicznej dodałbym też to, że dobrze byłoby oddzielać fragmenty dodatkowo gwiazdkami, niż samym enterem – jest wtedy po prostu przejrzyściej.
Kolejna kwestia co do opowieści – nie do końca rozumiem jak ten duch funkcjonuje – z tego co przeczytałem zabija cztery osoby, by powrócić do życia – okej. Pytanie mam tylko takie: dlaczego galeria handlowa? W sensie spoko, tylko dlaczego konkretnie w tym miejscu? W opku nie wyczytałem wyjaśnienia, a co mam na myśli – można byłoby również pójść nieco bardziej oklepanym schematem i nadmienić na przykład, że ten artykuł dotyczył, nie wiem… osoby zmarłej w tej galerii. Nie mówię, że jest to jakaś dobra droga, ale że chociaż mam wyjaśnienie. A tutaj tak nie do końca łapię powiązania.
Sam motyw z żywiołami i czterema ofiarami jest całkiem spoko, tylko jakoś mi nie pasuje do tak luźnej narracji opowiadania. Gdzieś tam zaciekawiasz tym motywem, ale trochę brak mi było wyjaśnień. Opko ogólnie może obronić się tym, że mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, więc w sumie bohater nie musi zdawać sobie z tego sprawy, co dzieje się wokół niego, sam przecież może tego nie rozumieć – ale jednak czytelnik ma taki niedosyt ;)
Zakończenie – okej, skojarzyło mi się nawet z zakończeniem innego Twojego opka – o czarnym kocie. Tam bohater bał się wyjść z domu na końcu, a tutaj w sumie trochę podobnie. Tak mi się po prostu skojarzyło, bo chyba każdy Twój tekst czytałem.
Cieszy mnie jednak, że trzymasz się wiernie horroru ;p W pierwszym opku było więcej problemów z dialogami np – tak więc poprawa w porównaniu do początku jest.
Na zakończenie dodam, że wolałbym czytać nieco poważniejszy ton narracji. Tu tak niby śmieszno, niby straszno, ale takie połączenie nie przekona mnie u żadnego autora. W opku o chińczyku było poważniej i to mi lepiej podpadło.
Pooozdro!
EDIT: Jakbyś potrzebował bety to wal, horrory mają u mnie szczególne przody ;)
Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada
Cześć!
Dzięki za wskazanie błędów! Coś mi te kropki czasem uciekają :(
Z tymi gwiazdkami to dobry pomysł, będę musiał to zastosować w kolejnych opowieściach.
Co do ducha… W pierwszej wersji opowiadania było wyjaśnienie, że duch umarł w galerii na zawał serca. Jednak zrezygnowałem z tego wyjaśnienia, bo miałem nadzieję, że wtedy zakończenie będzie ciekawsze. W sensie… Że duch nie przebywa w samej galerii, ale może poruszać się gdziekolwiek – a przynajmniej tak miał myśleć ochroniarz. Dlatego się bał, że duch go dopadnie. Taki to był zamysł. Wiem, że nie ma wyjaśnienia, ale no… Wydało mi się to ciekawsze ;)
Motyw z żywiołami miał być takim poważniejszym motywem w opowieści. Bardzo podoba mi się takie luźne opowiadanie. Takie… śmieszno-poważne, ale cieszę się, że motyw Cię zaciekawił ^^
Z zakończeniem miałem pewien problem – nie miałem pojęcia jak to zakończyć. Na początku duch miał się odrodzić, ale wtedy nie wiedziałem, co zrobić dalej. Później ochroniarz poszedł do więzienia, ale też mi to nie pasowało. Ostatecznie skończyło się w ten sposób :P
No cóż – dzięki za przeczytanie i opinię!
Ogólnie pomysł na opowieść wpadł mi w pracy – tak, pracuję w galerii, i powstało takie opowiadanie. Miało być trochę zabawnie, trochę strasznie – wyszło, jak wyszło.
A jeśli chodzi o betę… Dzięki za propozycję i myślę, że na pewno skorzystam ;)
Pozdrawiam serdecznie! ;)
Cześć.
– Panie ochraniarzu – Nawet kretyn mówić nie umiał.
– To czemu nie zabije nas od razu? Byłoby szybciej – Nie rozumiałem.
Brak kropek.
Czym prędzej pobiegłem z powrotem czując ucisk w gardle.
To miała być spokojna robota w której nic się nie dzieje.
A tu przecinków.
– Myślę – zaczął – że duchy jakby… Tracą energię wśród ludzi. Niech się pan zastanowi, panie ochraniarzu. Za każdym razem, gdy wokół nas dzieje się coś dziwnego, jesteśmy sami. Słyszymy jakiś dziwny dźwięk, albo mamy wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Nic takiego nie dzieje się, gdy przebywamy w grupie, tylko zawsze gdy jesteśmy sami. Tak jak teraz.
Dziwne przemyślenia nieco.
Tym bardziej, że przecież były ich cztery osoby. Czyli grupa :P A jednak coś się wokół nich działo.
– A jak nas też coś porwie? – odezwała się zapłakana dziewczyna. Jak się okazało, miała na imię Karolina.
Prychnąłem.
– Kto ma nas porwać? Jesteśmy tutaj sami.
Hm, a to dziwne.
Jak się okazało? W jaki sposób? Wrzucasz to w miejscu, w którym to nie pasuje – przynajmniej wg mnie. W narracji nie występuje w tym momencie jakaś przerwa, gdzie bohaterowie mogliby wymienić się informacjami.
-Panie ochraniarzu… – Usłyszałem jakby z oddali.
Dywiz miast półpauzy i brak spacji.
Czytało się nawet spoko, ale mam wrażenie, że ten luz nieco zabrał klimatu. Powinno być ciężej, a jakoś nie przeniknęło mnie to poczucie ciemności i grozy.
I dlaczego demon odpuścił bohaterowi na końcu, skoro już go miał na swym “ektoplazmowym” widelcu?
Pzdr!
Dzięki za wyłapanie błędów! Poprawie, gdy znajdę trochę czasu ;)
Z tym imieniem to chodziło o to, ze ochroniarz opisuje wydarzenia rok później, wiec dopiero po dłuższym czasie mógł się dowiedzieć, jak dziewczyna miała na imię. Być może źle to zaakcentowałem i się zrobiło trochę… Chaotycznie.
Duch na końcu odpuścił ochroniarzowi, bo skończyła się burza, a miał czas na zabicie czterech osób tylko do końca burzy, wiec… zwyczajnie zabrakło mu czasu i nasz bohater mógł się uratować i opowiedzieć całą historie ;P
I dzięki za przeczytanie, oraz opinie! Chciałem spróbować czegoś bardziej luźnego, stąd właśnie taki klimat.
Pozdrawiam serdecznie ;)
Cześć, dovio!
Napisane przez ciebie opowiadanie jest nieco… specyficzne. Połączyłeś horror z lekkim stylem, a rezultat tego połączenia jest tak groteskowy, że niejednokrotnie powstrzymywałem śmiech podczas czytania. Ale nie wiem czy taki był twój cel.
Zdziwiłem się trochę pomysłem, bo chociaż na początku wydawał się mało oryginalny, to pod koniec przerodził się w coś ciekawego. Nie bardzo, ale jednak zwrócił moją uwagę.
Bohaterowie są nieco irytujący, a ich zachowania irracjonalne. Jeśli to był twój cel – gratuluję. Gorzej, jeśli miałem przejąć się losem tych bohaterów.
Mam parę uwag, co do logiki tekstu.
Telefony też nie działają – zauważyła dziewczyna z ciemnymi, kręconymi włosami.
A komórki, to co?
Skąd Daw wiedział wszystko o duchu? Z tego artykułu? A nawet jeśli, to nie mogli porozmawiać o potencjalnym zjawisku paranormalnym, gdy uciekną z galerii?
Słuchaj… To nie tartak, ani wycinka drzew. Po co potrzebna mi tutaj siekiera?
No tak. Kłócenie się, gdy obok znajduje się duch jest najwłaściwszym zachowaniem.
Karolina wtuliła się w gościa z kiosku. Wszyscy mówili na niego Daw, więc… Może tak właśnie miał na imię?
Pracują razem w niewielkiej galerii handlowej i nie znają swoich imion?
Słuchaj, gościu. – Skierowałem na niego palec, aż tu nagle nastąpił kolejny błysk pioruna.
To “słuchaj gościu” brzmi jak groźba, którą mógłby wypowiedzieć pierwszoklasista. Szkoły podstawowej, oczywiście.
A z błędów językowych:
Ja musiałem tu gnić do szóstej rano, więc do śmiechu mi nie było.
Zaimek jest tutaj całkowicie zbędny.
Szedłem coraz głębiej
Głębiej?
Skierowałem latarkę na jego gębę na której malowało się autentyczne przerażenie.
Przecinek przed “na której”.
Albo ktoś robi mnie w konia, albo mają tu miejsce jakieś zjawiska paranormalne o których często czytałem nudząc się na nocnej zmianie.
Znowu brakuje przecinka.
Błysnęło i cała galeria rozświetliła się jak szopka w Boże Narodzenie, a ja znów zauważyłem postać w płaszczu przeciwdeszczowym.
A może: Błysnęło i cała galeria rozświetliła się jak szopka na Boże Narodzenie. Znów zauważyłem postać w płaszczu przeciwdeszczowym.
Unikniesz w ten sposób zaimka.
Miałem nadzieję, że był to kolejny kretyński żart wymyślony z nudów, przez tego imbecyla, ale gdy dotarłem na miejsce okazało się, że to będzie bardzo długa noc.
To zdanie nie brzmi najlepiej.
Pozdrawiam
All in all, it was all just bricks in the wall
Cześć! Dzięki za wskazanie błędów! ;)
Tak, opowieść miała być trochę zabawna, trochę straszna. Dlatego bohaterowie czasem dość dziwnie się zachowują, wiec cieszę się, ze udało mi się choć trochę rozbawić ;
Z telefonami w zasadzie chodziło o komórki – zmienię to w tekście i powinno być bardziej zrozumiałe ;)
Daw trochę wiedział z artykułu, a trochę sam starał się domyślać.
Czasem tak bywa, że nie zna się imion, zwłaszcza jak wśród pracowników jest dość duża rotacja, ciagle się zmieniają. I w zasadzie… w takich miejscach mało kto się przejmuje czyimis imionami. Szczególnie jak nie pracuje się na jednym stanowisku. Ochroniarz przychodził tylko po zdrapki i nie pytał o imię ;D
Dzięki za przeczytanie i komentarz! Cieszę się, ze opowieść zainteresowała.
Pozdrawiam serdecznie ;)
Owszem, noc, deszcz i burza budują klimat horroru, ale wiele już historii działo się w ciemności i podczas burzowej ulewy, a u Ciebie, Dovio, jakoś nie mogłam się wczuć w opisaną sytuację, nie udzielił mi się też strach bohaterów, a ochroniarz dodający sobie otuchy macaniem odznaki, co tu dużo mówić, irytował. No i gdyby kioskarz akurat nie przeczytał artykułu o duchu, nikt nie miałby pojęcia, o co chodzi.
A co z duchem? – skoro odpuścił ochroniarzowi, czy będzie teraz polował na kolejny zbieg okoliczności, aby dorwać cztery nowe osoby?
Następnie pojawił się grzmot… ―> Czy ochroniarz zobaczył grzmot???
Proponuję: Następnie usłyszałem grzmot…
Za SJP PWN: pojawić się 1. «stać się widocznym»
Dziewczyna w ciemnych włosach płakała. ―> W jaki sposób dziewczyna znalazła się we włosach?
Proponuję: Dziewczyna o ciemnych włosach płakała.
Do celu podróży dotarliśmy jakieś dwie minuty później. ―> Nie wydaje mi się, aby pokonanie kilkunastu metrów, a pewnie tyle przeszli, można nazwać podróżą.
Wystarczy: Do celu dotarliśmy jakieś dwie minuty później.
W pizzerii jest wyjście na zewnątrz, je łatwiej będzie otworzyć. ―> W pizzerii jest wyjście na zewnątrz, łatwiej będzie je otworzyć.
…ale ciężko było nie traktować go… ―> …ale trudno było nie traktować go…
W końcu bez tego ciężko byłoby żyć. ―> W końcu bez tego trudno byłoby żyć.
– Daw nie odpowiedział. Skierowałem promień światła… ―> Czemu służy półpauza na początku zdania?
…na nowo zaświeciły się światła. ―> Nie brzmi to najlepiej.
Proponuję: … znowu włączyły się światła.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dziękuje bardzo za wskazanie błędów, które zostały już poprawione ^^
Szkoda, że opowieść nie przypadła Ci do gustu, a ochroniarz jedynie irytował :(
A co z duchem? – skoro odpuścił ochroniarzowi, czy będzie teraz polował na kolejny zbieg okoliczności, aby dorwać cztery nowe osoby?
Na pewno! Będzie czekał na kolejną dogodną sytuację. W końcu droga na powrót z zaświatów nie może być łatwa ;D
Dzięki za przeczytanie i komentarz! Jak wspomniałem wcześniej – chciałem, żeby opowieść była specyficzna. Spróbowałem napisać coś luźnego w świecie horroru, no i wyszło w ten sposób ;)
Pozdrawiam serdecznie ;)
Dovio, bardzo się cieszę, że uznałeś uwagi za przydatne.
Pomysły masz, więc dbaj o nie i dopracowuj, a jestem przekonana, że niebawem zaprezentujesz horror co się zowie. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Miło mi to słyszeć ;)
No cóż, mam nadzieję, że będzie tylko lepiej i w końcu powstanie jakieś arcydzieło ;D
Może nawet niebawem. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hej, dovio!
Faktycznie, twój horror nie był zbyt straszny, powiedziałabym, że raczej interesujący. Może dlatego że nie spodziewałam się ducha tylko bytu ziemskiego. Wtedy co prawda nie byłaby to fantastyka, ale sprawcą mógłby być elf czy bestia co się zowie. Opowiadanie traktuję więc raczej jako thiller niż horror.
Musisz jeszcze popracować nad stylem i budowaniem scen/klimatu, ale byłam szczerze zainteresowana, co się wydarzy. Niektóre dialogi też są całkiem ok. Generalnie potrafiłam sobie wyobrazić bohaterów.
Generalnie dobrze spędziłam czas ;)
Wszystko wydarzyło się w galerii handlowej[+,] w której pracowałem jako ochroniarz.
Odruchowo dotknąłem napisu na swojej piersi.
Raczej nie powinno się tak pisać. Ja sama od razu mam ochotę ironicznie wykrzyknąć: “A więc bohater to kobieta? To zmienia postać rzeczy!” Jeśli idzie o mężczyznę, lepiej używać “klatka piersiowa” lub “tors”, bo czy faceci mają piersi? Niby wiemy, o co chodzi, ale…
Powodzenia w dalszym pisaniu! :)
Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!
Cześć!
Cieszę się, ze opowieść się Cie zainteresowała ;)
Postaram się lepiej budować klimat, bo wiem ze na razie średnio mi to wychodzi, ale liczę, ze w przyszłości będzie lepiej ;D
Hah, zapamiętam, żeby nie pisać w ten sposób o męskich postaciach. W Zasadzie nawet o tym nie pomyślałem i nie zwróciłem uwagi, dzięki!
Powodzenia w dalszym pisaniu! :) - Dziękuje bardzo!
Cześć, dovio, chciałem przeczytać jakąś straszną opowiastkę przed snem i akurat padło na Twój tekst :D Podobnie jak przedpiścy, nie poczułem strachu, ale zdołałeś przykuć moje zainteresowanie.
Opowiadanie jest napisane nieźle, całkiem podobała mi się narracja oraz sposób, w jaki zaznaczyłeś relacje między bohaterami, głównie między ochroniarzem a “debilem z kiosku”, który także i mnie zdołał wytrącić z równowagi. Sposób rozumowania głównego bohatera w mojej opinii opisujesz dostatecznie dobrze, aby można było wejść w jego skórę i zrozumieć postępowanie – facet myśli prosto, ma swoją pracę, chce ją dobrze wykonywać, no i nie chce też zużywać za dużo prądu, zgodnie z poleceniem szefowej ;P
Pojawiło się kilka nielogiczności. Wtedy, gdy uciekła Agnieszka i ochroniarz próbował ją gonić – trochę zdziwiła mnie reakcja bohatera, który zbyt szybko przyjął wydarzenia oraz fakt, że dziewczyna po prostu zniknęła. Moment miałby potencjał, aby trochę go rozbudować, nasycić napięciem i niepewnością. Podobnie było wtedy, gdy Daw opowiadał o artykule w gazecie, a ochroniarz trochę za mało zdziwił się takimi rewelacjami, które przecież każdemu człowiekowi wydałyby się absurdalne, nawet jeśli jest zamknięty w opustoszałej, ciemnej galerii :P No i ze zniknięciem tego ducha musiałem przeczytać dwa razy, bo na początku nie zrozumiałem, czemu nie zarżnął =po prostu ostatniej z czwórki osób zamkniętych w centrum. Chodziło oczywiście o tę burzę, z której czerpał siłę, prawda?
Całkiem spodobało mi się zakończenie i refleksja bohatera na temat miejsca, z którego chce uciec duch. Motyw, że jest poszukiwany i posądzony o potrójne morderstwo też spoko.
Sugestii poprawek mam tylko kilka i są to głównie moje preferencje czytelnicze i propozycje zgrabniejszego ujęcia niektórych kwestii :) Może na coś Ci się przydadzą, kto wie?
Postanowiłem trochę ich pogonić, bo denerwowało mnie, że ciągle nie pogasili świateł, a szefowa kazała oszczędzać energię.
Zastanawiam się, czy można kogoś trochę pogonić? Może skreślić “trochę”, albo zmienić na “trochę ich pospieszyć”.
Miałem wrażenie, że w głębi galerii znajduje się postać, ubrana w coś przypominającego ciemnozielony płaszcz przeciwdeszczowy.
Tutaj zabrzmiało mi trochę sucho, bardzo statycznie i trochę mało emocjonalnie. Co, gdyby przekształcić zdanie następująco: Zdało mi się nagle, że w głębi galerii ujrzałem postać… Nie popełniłeś błędu oczywiście, ale na tyle mi to nie zagrało, że postanowiłem dać Ci feedback :D
Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się czegoś takiego i z nerwów, aż kręciło mi się w głowie.
Przecinek przed “aż” można wyrzucić :)
że był to kolejny kretyński żart wymyślony z nudów, przez tego imbecyla,
Przecinek zbędny.
Krzyknęła tak głośno, że poczułem się jakbym miał głowę w dzwonie w który ktoś bezustannie wali pałką.
Tutaj ciut niezręczne zdanie i brak przecinków. Pomyślałbym, jak to przeredagować :P
Jeśli faktycznie skorzystasz z propozycji NearDeath i będziesz betował kolejny horror, możesz zaprosić też i mnie, zgłaszam się do pomocy :D
Cześć!
Ciesze, ze się podobało, mimo ze opowieść nie była zbyt straszna ;D
Tak przeczytałem ten fragment ze zniknięciem dziewczyny i muszę przyznać racje, ze za szybko to wszystko się potoczyło. Nie chciałem za bardzo przeciągać tej historii, żeby opowieść nie była zbyt długa, wiec pod koniec trochę za bardzo przyspieszyłem z akcja ;)
I dzięki za wskazówki, na pewno wezmę je pod uwagę ^^
Jeśli faktycznie skorzystasz z propozycji NearDeath i będziesz betował kolejny horror, możesz zaprosić też i mnie, zgłaszam się do pomocy :D - O, dzięki wielkie! Na pewno skorzystam, gdy tylko powstanie coś nowego!
Pozdrawiam serdecznie ;)
Jest tu pomysł na tekst. Widzę też, że wiesz, gdzie nacisnąć, by zbudować klimat. Deszcz, ciemności, burza – to dobre elementy dla budowania nastroju. Natomiast mam wrażenie, że nie raz z nimi przegiąłeś. Tak często powtarza się grzmot pioruna, że jako czytelnik przestał dla mnie być straszny, a zaczął groteskowy. Ciemność podkreślałeś tyle razy, że za piątym czy szóstym już lekko przewracałem oczami. Podobnie śmiech dziewczyn, czy szpetota trzeciego pracownika. Słowem – zwroty i zachowania, zbyt często powtarzane, powszednieją w tekście i mogą wywoływać efekt inny, niż zamierzony.
Technicznie nie jest źle, ale nie raz i nie dwa coś zachrzęściło podczas czytania.
Końcówka dla mnie z lekka niewiarygodna. Potencjalny morderca trojga osób z miejsca będzie szukany bardzo skrupulatnie: nagroda za ujęcie, kontrole, informatorzy. A bohater tak rok sobie siedzi gdzieś zaszyty i nic. Zwłaszcza, że nie chwalił się znajomościami w półświatku, które by mu to umożliwiły.
Podsumowując: niezły koncert fajerwerków, ale jeszcze trochę pracy musisz włożyć, by uwiarygodnić i klimat i narrację.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Dzięki za przeczytanie! ;)
Chciałem podkreślić ten klimat ciemnej galerii, ale widzę, że chyba faktycznie z tym przesadziłem. Przynajmniej wiem na co zwracać większą uwagę przy kolejnych tekstach ^^
Ale cieszę się, że opowieść nie była najgorsza.
Pozdrawiam serdecznie! ;)
