Ku gwiazdom

Altti bardzo mi się opowiadanie spodobało!!! Fajny pomysł. Wciągające.

 

Pozdrawiam! :)

Jestem niepełnosprawny...

Wywal z tej przedmowy drugie zdanie, bo jakiś taki nauczycielski protekcjonalizm z niego bije i zniechęca, a nie powinien, bo tekst jest całkiem niezły.

 

Ale skoro już zapytałeś, o czym Ty piszesz, a co ja rozumiem, to polecimy z tym tematem.

Tło, kosmos i inne takie zostawmy na boku, bo to jedynie sztafaż, jaki przyjąłeś do powiedzenia czegoś innego. Choć, kiedy już przy tym jesteśmy, to nie gra mi opis buły jako kilkutonowego fajerwerku, którego eksplozję będzie widać z planety, a tym, że astronauta przeżył tę eksplozję, w dodatku będąc na zewnątrz promu i w bezpośredniej bliskości boi, która naprawiał. To się nie klei logicznie.

A teraz przejdźmy dalej. Serwujesz jakiegoś bożka, którego przedstawiasz w cthulhowy sposób. Sa macki, dziwne oczy, jakiś ostrosłup – to wszystko pasowałoby do HPLa. Ale nadajesz mu pewne cechy chrześcijańskie – ostrosłup jest głosem boga, jak w tradycji chrześcijańskiej Metatron. No i słucha modlitw ten Twój bóg.

I cóż on robi? Bo o tym chyba chciałeś powiedzieć? Spełnia życzenie i nasz bohater zostaje skazany na nieśmiertelność w samotności kosmicznej pustki. Wizja nie jest jakoś specjalnie świeża, ale na tyle ciekawa, że powoduje u mnie pewien mentalny dyskomfort w momencie, kiedy próbuję postawić się w sytuacji bohatera. Bo nasze umysły są zbyt ciasne by móc kiedykolwiek zrozumieć wieczność i nieskończoność, i nigdy nie będą na tyle pojemne by to zrobić. Bohater skazał się na szaleństwo i zatracenie w nim własnej tożsamości, bo nie wyobrażam sobie niczego innego, co mogłoby się z nim stać. Pokazujesz tutaj, że nie możemy żyć wiecznie, a śmierć można w tym kontekście rozumieć jako akt łaski dla umysłu. Czy o to Ci chodziło? Czy nadinterpretuję?

 

Co do warsztatu, to zgrzytnęło tu i ówdzie, ale i tak jest naprawdę nieźle. Miło spędziłem kilka chwil na lekturze Twojego szorta oraz na napisaniu tego komentarza :)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Opowiadanie bardzo mi się podobało. Pomysł bardzo fajny, fabuła wciągająca i to drugie dno :-) a do tego całość zawarłeś w kilku minutach czytania :-) świetna robota

Co do zarzutów to chyba muszę się podpisać pod przedmówcą o tym wybuchu, który się trochę nie klei…

Pozdrawiam

Outta Sewer

“Wywal z tej przedmowy drugie zdanie, bo jakiś taki nauczycielski protekcjonalizm z niego bije i zniechęca, a nie powinien, bo tekst jest całkiem niezły.”

Zdanie wrzuciłem z rozmysłem. Ale je przebuduję. Nie chodzi o protekcjonalizm, ale o takie zastanowienie: co nadawca chciał powiedzieć, a co odbiorca zrozumiał? O co chodziło Hastowi, a co Meleparion zrozumiał? Chciałem wrzucić tu zdanie, które będzie zaczynem pewnego zastanowienia, nim szort zostanie połknięty w czasie jazdy autobusem lub w poczekalni u dentysty (choć poczekalnie chyba teraz puste). Poprzedni mój tekst spotkał taki los: “a, to wszystko było snem – banał”. Problem był zasadzony w tym, czyj był sen. Bo nie narratora.

“Serwujesz jakiegoś bożka, którego przedstawiasz w cthulhowy sposób. Sa macki, dziwne oczy, jakiś ostrosłup – to wszystko pasowałoby do HPLa. Ale nadajesz mu pewne cechy chrześcijańskie – ostrosłup jest głosem boga, jak w tradycji chrześcijańskiej Metatron.”

Gratulacje za prawidłowe odczytanie. Ale to tylko figury w tej grze.

“Bo o tym chyba chciałeś powiedzieć? Spełnia życzenie i nasz bohater zostaje skazany na nieśmiertelność w samotności kosmicznej pustki. Wizja nie jest jakoś specjalnie świeża, ale na tyle ciekawa, że powoduje u mnie pewien mentalny dyskomfort w momencie, kiedy próbuję postawić się w sytuacji bohatera.”

Dziękuję za te słowa. O to mi chodziło. O ten efekt, który Neil Geiman nazwał “Drażliwymi tematami” w tytule swojego zbioru opowiadań (”Trigger Warning: Short Fictions and Disturbances”). To miało sprawiać dyskomfort (jeśli dobrze odczytuję Twoje intencje :)

“Pokazujesz tutaj, że nie możemy żyć wiecznie, a śmierć można w tym kontekście rozumieć jako akt łaski dla umysłu. Czy o to Ci chodziło? Czy nadinterpretuję?”

Tak. I oto, że gdy coś komunikujemy (”Nie chcę tu umierać!” ), to możemy zostać zrozumieni inaczej, niż się nam wydawało (”A gdzie, w takim razie, chciałbyś umrzeć?”). No to jaką mamy szansę w nawiązaniu kontaktu z Obcymi? ;-)

 

Dziękuję za rzobudowaną recenzję. Pozdrawiam!

Pozdrawiam,

 

dawidiq150 – dziękuję za miłe słowa. Cieszę się, że się spodobało.

zolw17965 – dziękuję za miłe słowa.

Co zaś tyczy się eksplozji. Co rozumiesz pod pojęciem “eksplozja”. Czemu miał jej koniecznie nie przeżyć?

W atmosferze (i w hydrosferze tym bardziej) głównym problemem eksplozji jest fala uderzeniowa. Podłużna fala ciśnienia i gradientu ciśnienia ośrodka, w którym się rozchodzi. W próżni (nieidealnej, ale jednak) tego nie ma. Pozostaje kwestia ekspozycji na wyrzuconą materię i ewentualne promieniowanie, jeśli się pojawiło. Nie opisuję (celowo) konfiguracji ciał w czasie wybuchu, bo jest to zwyczajnie nieistotne. Ale możemy sobie wyobrazić, że Solunga znajdował się “w cieniu” wahadłowca, który został zniszczony w wyniku uderzenia szczątków satelity. Ale coś dużego (może fragment wahadłowca) wyrzuciło go w przestrzeń, z nadaniem mu lekkiej rotacji.

To taki był mój luźny pomysł :)

Czy to naprawdę bardzo zgrzyta? Może to jeszcze przeredaguję..

I oto, że gdy coś komunikujemy (”Nie chcę tu umierać!” ), to możemy zostać zrozumieni inaczej, niż się nam wydawało (”A gdzie, w takim razie, chciałbyś umrzeć?”). No to jaką mamy szansę w nawiązaniu kontaktu z Obcymi?

“Ślepowidzenie” Wattsa przeczytaj, tam ta bariera, jaką jest język, jest bardzo mocno przedstawiona. Jeszcze “Ambasadoria” Mieville’a mi się kojarzy, jako książka, poruszająca temat języka, będącego narzędziem nie tylko opisywania rzeczywistości.

Known some call is air am

Outta Sewer

Pozwól, że Ci się zrewanżuję jednym autorem. S. Lem: “Solaris”, “Głos Pana”, “Fiasko”. Nikt lepiej nie pokazał, dlaczego kontakt będzie niemożliwy (choć w “Solaris” w jakiejś formie do niego dochodzi…)

Może dwoma: “Imperium chmur” Dukaja też fajnie mówi o tym, co dzieje się między słowami. W tłumaczeniu języków, w zapisywaniu myśli do pisma.

“Ślepowidzenie” Wattsa znam – jedna z moich ulubionych lektur :)

A Mieville’a muszę wreszcie spróbować. Dzięki!

Lema trochę czytałem :)

Kontakt jest możliwy, zrozumienie juz nie bardzo. “Imperium chmur” mam na półce, w zbiorze jakimś, ale czeka na przeczytanie.

Known some call is air am

Cześć.

Niezgorsze opowiadanie, warsztat także. Brakowało kilku przecinków, gdzieś może ich nadmiar.

 

Przede wszystkim zły zapis dialogów:

 

– Nie bój się nas, mały przybyszu! – usłyszał niski, głęboki głos w swojej głowie. – Oto modlitwy twoje zostały usłyszane i Unezumbar przybył, by przynieść ci pomoc!

Jeśli słyszy w głowie, to “telepatia”.

Zerknij na zasady:

https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

 

Jak dla mnie short bierze w łeb poprzez… głupie bóstwo.

No kurde, Najwyższy Bóg, Pan i Władca wszechrzeczy, poczwórnie habilitowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Kosmicznego i nie kuma (wraz ze swym pomagierem), czego dryfujący w kosmosie człek oczekuje? Nie rozumie konsekwencji swego “daru”?

Zgrzyta mi to (podobnie jak wybuch i dobre zdrowie człeka po wybuchu).

 

Może, gdyby dialogi rozwinąć i w sprytniejszy sposób doprowadzić do identycznego finały, byłoby lepiej.

 

A ogólnie jest tak nawet w miarę :)

Jak dla mnie short bierze w łeb poprzez… głupie bóstwo.

No kurde, Najwyższy Bóg, Pan i Władca wszechrzeczy, poczwórnie habilitowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Kosmicznego i nie kuma (wraz ze swym pomagierem), czego dryfujący w kosmosie człek oczekuje? Nie rozumie konsekwencji swego “daru”?

No nie. Bóstwa i ich anioły to tylko figury. W dodatku Unezumbar nie jest Najwyższym Bogiem. To jest w tekście. Dlatego taka wredna przedmowa.

nie kuma (wraz ze swym pomagierem), czego dryfujący w kosmosie człek oczekuje?

Bo short jest o komunikacji/kontakcie z Obcym, a nie o przenikaniu ludzkich umysłów. Głupio mi się to tłumaczy…

Ok. Nie pasowało. Dziękuję za recenzję.

To to jest Obcy, czy Bóg? Jak dla mnie to duża rożnica. To nie tak, że się nie podobało :) Właśnie nawet się podobało, z tym jednym zgrzytem.

Bo short jest o komunikacji/kontakcie z Obcym, a nie o przenikaniu ludzkich umysłów. Głupio mi się to tłumaczy…

Hmm czytając odebrałem, że głównym tematem jest komunikacja z Bogiem, a raczej konieczność przemyślanego/dokładnego formułowania próśb, bo mogą one zostać spełnione (od razu mi przypomniała się scena z Bruce’a Wszechmogącego jak cała dzielnica wygrywa w lotto). A to czy całość dzieje się w kosmosie, na Oceanie Spokojnym, w zawalonej jaskini to tylko mało istotne szczegóły, tak samo zresztą jak kształt bóstwa. Chociaż w sumie, nawet nie musi chodzić o kierowanie prośby do Boga, można też poprosić kolegę z pracy o pomoc w rozwiązaniu problemu, który w dobrej wierze zrobi to o co go poprosiliśmy, tyle że chodziło nam o coś zupełnie innego. Ale to już chyba nadinterpretacja…

Nawiązując do dyskusji nad kształtem Bóstwa, czy jest gdzieś powiedziane, że Bóg nie może przypominać bogów z “Łatwo być bogiem”? Więc wypadałoby, że pomiędzy Obcym a Bogiem różnica jest minimalna…. Chociaż czytając samo opowiadanie ustawiłbym go gdzieś na poziomie porównywalnym z Bogami Greckimi, którzy siedzą sobie na Olimpie, czasem się pokłócą, czasem rzucą losem czy wygra Achilles czy Hektor, czasem odpowiedzą na jakąś prośbę, a czasem ześlą Pandorę i wtedy wszystko się ładnie klei. przynajmniej według mnie, bo kto wymaga od takiego Boga rozumienia ludzkich problemów czy poświęcenia człowiekowi więcej niż chwila na automatyczne spełnienie jego prośby…

Wracając do wątku wybuchu, kupiłbym twoją obronę, ale jak duży musiałby być “fajerwerk, który będzie można zobaczyć na powierzchni planety nawet w środku dnia”? Jak daleko stał wahadłowiec i człowiek od boi, skoro człowiek nie zabrał nawet dodatkowego napędu? Ale to mało istotne czepialstwo, skoro całość jest bardzo fajna…

Ok rozpisałem się bez sensu, a to nawet nie moje opowiadanie, więc co Was obchodzi moja interpretacja. Chociaż bardzo mi się podobało, a to że dyskutujemy nad jego interpretacją i kształtem Boga, jakbyśmy co najmniej czytali Kartezjusza, to chyba dodatkowy plus….

Kazda interpretacja ważna :) A Bog rozni sie od kolegi z pracy tym, ze ciut bardziej powinien myslec / domyslac sie? ;) Samo zalozenie shortu jest ok. Rozumiem przeslanie, ale ten bog przypomina glupią zlotą rybkę, a nie boga. To jedyne, co mi sie nie widzi.

@ zolw17965

Wracając do wątku wybuchu, kupiłbym twoją obronę, ale jak duży musiałby być “fajerwerk, który będzie można zobaczyć na powierzchni planety nawet w środku dnia”? Jak daleko stał wahadłowiec i człowiek od boi, skoro człowiek nie zabrał nawet dodatkowego napędu? Ale to mało istotne czepialstwo, skoro całość jest bardzo fajna…

No tak. Racja. Zapomniałem, że przecież już wcześniej zasygnalizowałem wybuch ogniw paliwowych, a potem pomyślałem sobie niesprecyzowany inny wybuch o mniejszej sile i tak wyszło. Do przeredagowania.

Chociaż czytając samo opowiadanie ustawiłbym go gdzieś na poziomie porównywalnym z Bogami Greckimi, którzy siedzą sobie na Olimpie, czasem się pokłócą, czasem rzucą losem czy wygra Achilles czy Hektor, czasem odpowiedzą na jakąś prośbę

Bardzo dobre wyobrażenie. Unezumbar nie jest Bogiem Stworzycielem Dobrym i Wszechmocnym, jakiego znamy z naszej judeochrześćijańskiej kultury, ale takim właśnie bóstwem w stylu olimpijskim. Pamiętacie jak Syrinx chciała, by bogowie ją uratowali przed koźlorogim Panem? Jak wyszło? Zamienili ją w trzcinę, a Pan uczynił sobie z niej fletnię. Ale ratunek!… Tu jest podobnie.

Chociaż bardzo mi się podobało, a to że dyskutujemy nad jego interpretacją i kształtem Boga, jakbyśmy co najmniej czytali Kartezjusza, to chyba dodatkowy plus…

Mnie się ta rozmowa podoba.

 

@ silvan

A Bog rozni sie od kolegi z pracy tym, ze ciut bardziej powinien myslec / domyslac sie? ;) Samo zalozenie shortu jest ok. Rozumiem przeslanie, ale ten bog przypomina glupią zlotą rybkę, a nie boga. To jedyne, co mi sie nie widzi.

Co do boga co się domyśla i w nawiązaniu do wspomnianych bogów olimpijskich, przypomina mi się biografia Zeusa: “Jeśli trochę uprościsz, biografia Zeusa wygląda jak życie zwykłego chłopa z wioski: walczył z żoną, chędożył wszystko, ukradł krowę.”

A jeśli mało Ci bogów cokolwiek niekumatych pozostaje mi ostatnia karta w tej talii: Azathoth

 

 

 

 

Bluźnisz, nazywając Azathotha nie kumatym. Cthulhu R'lyeh! Fhtagn!

Known some call is air am

Przecież to nie ja go nazwałem idiotą, tylko jego Autor…

I dlatego autor nie żyje :P Chyba nie chcesz być następny? Hę? ;)

Known some call is air am

Lovecraft nie żyje, Tolkien nie żyje, Lem nie żyje…

… i ja też się jakoś słabo czuję…

Cześć,

 

fajna historia, taka trochę żartobliwa – tak ją przynajmniej odebrałem. Kojarzy mi się nieco również z naszymi “ludzkimi” działaniami – np. przenoszeniem ślimaków na drugą stronę chodnika. Trudno jest ocenić konsekwencje naszych działań, a porozumienie dwóch istot stojących na różnych poziomach rozwoju jest często niemożliwe.

 

Co do zarzutów – może jakiś wypasiony kombinezon dać temu serwisantowi, żeby czytelnicy nie czepiali się tak tego wybuchu. Mnie to jakoś bardzo nie razi, bo myślę, że przesłanie jest ważniejsze, a otoczka pełni funkcje wyłącznie wspomagające.

 

Zgłaszam do biblioteki.

 

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

@BasementKey

Dziękuję za ocenę. Cieszę się, że się podobało!

Co do zarzutów – może jakiś wypasiony kombinezon dać temu serwisantowi, żeby czytelnicy nie czepiali się tak tego wybuchu.

No muszę to przerobić. Miał być to tylko punkt rozpoczęcia akcji, a wyszła z tego oś dyskusji. Napisałbym, że w tym sęk, ale boje się pytań o cenę tartaku ;-)

 

Pozdrawiam!

 

Napisałbym, że w tym sęk, ale boje się pytań o cenę tartaku ;-)

Haha, mój ulubiony skecz :)

Che mi sento di morir

Ok. Zmieniłem opis wybuchu. Może jest lepiej.

Kurczę, sorry, przeczytałam opko i parsknęłam śmiechem, bo dla mnie przesłanie jest proste: uważej czego sobie życzysz, bo może się spełnić. A potem zerknęłam w komentarze i czytam o niemożliwości komunikacji z obcymi. No nie wiem. To że nie potrafimy się komunikować między sobą to jedno, ale najczęściej sami nie wiemy, czego właściwie chcemy. I tak było IMO w tym wypadku. On nie miał pomysłu, co musi się wydarzyć, żeby został uratowany.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dobrze się czytało i tylko zastanawiam się, dlaczego Solunga nie wyraził życzenia, że chciałby powrócić do swoich.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@Irka_Luz

Kurczę, sorry, przeczytałam opko i parsknęłam śmiechem, bo dla mnie przesłanie jest proste: uważej czego sobie życzysz, bo może się spełnić.

No tak. Ale nie. To jest punkt wyjścia. A potem jest klasyczny problem wypowiadana życzeń i ich interpretacji. Czasami z ludźmi nie da się dogadać, a co dopiero z taką istotą… Ale to dobrze, że śmiechłaś – to też jest reakcja, na którą liczyłem. Dziękuję!

 

@regulatorzy

Gdyby wyraził takie życzenie, to nic ciekawego by się nie wydarzyło. Aczkolwiek czasem to może byłoby lepiej…

https://me.me/i/can-you-fly-a-tie-fighter-directed-by-jj-abrams-21770414

Altti – ciekawe opowiadanie. Nieco zabawne, nieco skłaniające do refleksji (choć chyba bardziej zabawne, pewnie zależy od odbiorcy ;P). Początek był dla mnie dość trudny, bo nie lubię sf i kosmiczno-technologicznych klimatów, ale potem było tylko lepiej :) Stworzyłeś taki mix Grawitacji, Bruce’a Wszechmogącego i Zakręconego :D Ja tam na miejscu bohatera chyba bym nie narzekała jednak, ale ostatnio pojawaiają się u mnie początki tanatofobii, także tego… 

Warsztatowo całkiem nieźle, gdzieniegdzie coś było nie tak z przecinkami, ale czytało się gładko.

 

@Iluzja

Dziękuję za dobre słowo :) Szczerze mówiąc, przecinki zawsze były moją piętą achillesową i mimo, że staram się szlifować formę, to chyba nigdy nie uda mi się napisać poprawnie bez profesjonalnego korektora/redaktora.

Cieszę się, że się dobrze bawiłaś. A co do tanatofobii, to – parafrazując zielonego klasyka – z dwojga złego lepiej w tę stronę ;-) To może oznaczać, że są w Twoim życiu rzeczy, dla których widzisz jego wartość.

Osobiście jednak uważam, że bohatera spotkał los gorszy od śmierci. Choć nigdy nie wiemy, co nas tam czeka…

Jak rozumiem, kosmos i kosmiczne aspekty techniczne miały być tłem całej historii, jednak warto byłoby o to tło zadbać.

Bo moim zdaniem jest bardzo słabo. I logika w tekście też cierpi pod tym względem.

boję mało kto oglą­dał. Aż prze­sta­wa­ła nada­wać. Wtedy jakiś tech­nik le­ciał i łatał ją pry­mi­tyw­ny­mi me­to­da­mi, za­awan­so­wa­ną po­my­sło­wo­ścią i dużą ilo­ścią brzyd­kich wy­ra­zów. Wszy­scy wie­dzie­li, że stary sa­te­li­ta w końcu pad­nie, tylko nie było pewne, czy wy­pad­nie z or­bi­ty przez błąd ko­rek­cji po­ło­że­nia i spło­nie w at­mos­fe­rze, czy zwar­cie w sta­rych ogni­wach pa­li­wo­wych za­mie­ni go w kil­ku­to­no­wy fa­jer­werk, który bę­dzie można zo­ba­czyć na po­wierzch­ni pla­ne­ty nawet w środ­ku dnia. To była tylko kwe­stia czasu.

Po pierwsze, czemu wszyscy olewali działanie satelity, skoro miała swoje znaczenie w systemie? Po drugie, zakładam, że akcja dzieje się w świecie wysokiej technologii, zważywszy na fakt, że kogokolwiek stać na transport jedzenia przy pomocy statków kosmicznych i rakiet. Dlaczego więc, by naprawić boję, lata technik? Raz, to cholernie drogie i niepraktyczne, dwa, myślę, że przy jednej funkcji owej boi taniej byłoby ją po prostu wymienić.

Po chwi­li jed­nak zro­zu­miał, że stoi przed innym pro­ble­mem. A wła­ści­wie pędzi ku niemu. W wy­bu­chu jego wa­ha­dło­wiec od­rzu­ci­ło po stycz­nej do or­bi­ty, a on sam leci w kie­run­ku prze­ciw­nym do Vo­otreh. A także do jej słoń­ca. Co ozna­cza, że jeśli szyb­ko nie wy­da­rzy się coś, co zmie­ni jego tra­jek­to­rię lotu, to opu­ści on układ i umrze w mroku z braku po­wie­trza.

Tutaj mamy wahadłowiec, który jest pancerny. Odłamki po wybuchu tylko go odrzuciły, a nie rozerwały na kawałki.

I tutaj jest coś, co powinno zakończyć całą historię.

Prędkości, z jakimi poruszają się obiekty po stabilnej orbicie są mierzone w km/s. Więc, jak rozumiem, wahadłowiec leciał x km/s w jedną stronę, ale w przeciągu kilku sekund zmienił tor lotu i prędkość o przynajmniej kilka km/s więcej? W takim wypadku przeciążenie G byłoby na tyle ogromne, że wahadłowiec zgniótłby się jak puszka, a owy nieszczęśnik zostałby krwawą plamą.

 

Jeśli chodzi o fabułę, to ciężko powiedzieć. Po prostu przyjąłem tę historię bez większych przemyśleń. Wydaje mi się, że ten szort powinien być bardziej skondensowany, by lepiej wybrzmieć, a tym czasem posiada on długi, jak na długość tekstu, wstęp, który za bardzo nic nie wnosi.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

@Sagitt

Dziękuję za uwagi do tekstu. Aczkolwiek czuję się w obowiązku choć minimalnie się do nich ustosunkować:

Jak rozumiem, kosmos i kosmiczne aspekty techniczne miały być tłem całej historii, jednak warto byłoby o to tło zadbać.

Bo moim zdaniem jest bardzo słabo. I logika w tekście też cierpi pod tym względem.

To jest dokładnie ten tekst, który można byłoby powiedzieć G. Lucasowi, ale on nie ma sensu. To nie o fizykę chodzi w “Gwiezdnych Wojnach” i choć śmieszy mnie tam gwizd silników statków kosmicznych oraz charakterystyczny wysoki ton ich broni pokładowej, to i tak oglądam te filmy dla zupełnie innych wrażeń. I nie przeszkadza mi, że na wszystkich planetach jest tlen i przyciąganie 1 g. Bo to tylko sztafaż.

Co zaś się tyczy sytuacji, bo widzę, że bardzo się nią przejąłeś:

Prędkości, z jakimi poruszają się obiekty po stabilnej orbicie są mierzone w km/s. Więc, jak rozumiem, wahadłowiec leciał x km/s w jedną stronę, ale w przeciągu kilku sekund zmienił tor lotu i prędkość o przynajmniej kilka km/s więcej?

Jednak nie zmienił prędkości o “przynajmniej kilka km/s”.

Wahadłowiec już miał zerową (bądź pomijalną prędkość) względem satelity. Celowo nie wbijam się w liczby i opisy, bo to nie zadanie szkolne z fizyki. Fascynaci tych książek muszą szukać ich na innej półce. Ale skoro już umówiliśmy się, że boja nie eksplodowała cała, to wahadłowiec amortyzuje tylko uderzenia fragmentów. Zgodnie z zasadą zachowania pędu, będąc wielokroć cięższy od boi, nie może dostać Bóg wie jakiego kopa, bo to dopiero byłoby sprzeczne z fizyką. Całe przyspieszenie, jakie mógł dostać, dostaje tylko z tej zasady. Boja nie wypaliła z niego salwą burtową o masie połowy swojej masy (też III zasada dynamiki osłabiłaby to dodatkowo), lecz trafiły go nieliczne fragmenty, więc jego przyspieszenie nie może być tak gigantyczne , by go zgniatać. I o co miałoby go zgniatać? Sztywność kadłuba i ekstremalnie rzadki ośrodek, zbliżony do próżni, powodują, że statek zachowa się jak bryła sztywna. Pamiętaj, że tu nie ma fali uderzeniowej, jest czysta dynamika newtonowska.

Ale powtarzam raz jeszcze, i to stanowczo: nie o fizykę tu chodzi. To nie jest SF. Tamtych opowiadań musisz szukać gdzie indziej.

 

Mam jak Irka – odebrałam tekst jako “uważaj, czego sobie życzysz, bo jeszcze się spełni”. Owszem, można zrozumieć, że bohater był skrajnie zestresowany i nie myślał logicznie. Jeśli w ogóle. Ale wywrzeszczał niezupełnie optymalne żądania. No i ma przerąbane. Ciekawe, jak szybko oszaleje.

Babska logika rządzi!

Przepraszam, że tak późno. Brak TARDIS, co robić.

 co takiego spowodowało, (…) nic się nie stało

Rym.

 naprowadzająca do jednego z czterech na planecie kosmodromów

Naprowadza się nie do czegoś, a na coś, ale może też być: naprowadzająca jednego z czterech na planecie kosmodromów.

 załadunki warzyw i kriokonserwowanego mięsa ostrygopodobnych dnuhów nie dawały tyle przychodu

Przychód osiąga się handlem, a nie samym załadunkiem. "Kriokonserwowane" jest w jakiś sposób gorsze od mrożonego?

 wymienić satelitę, którego jedynym zadaniem była emisja sygnału naprowadzającego

Co w ogóle nie jest ważne…

 Trzeba było remontować płytę kosmodromu

To piąte z rzędu zdanie, w którym orzeczeniem jest "był". Trochę dużo, choć zdania są długie i rozbudowane, co w pewnym stopniu ukrywa problem.

 łatał ją prymitywnymi metodami, zaawansowaną pomysłowością i dużą ilością brzydkich wyrazów

Nooo… ostatecznie.

 padnie, tylko nie było pewne, czy wypadnie

Powtórzenie.

 będzie można zobaczyć na powierzchni planety nawet w środku dnia

Hmm.

 Tyle, co doleciał

? Nie znam takiej konstrukcji. Dopiero co?

 Na swoje szczęście od strony satelity zasłaniał go wahadłowiec

Dlaczego wahadłowiec miał szczęście? Na to wskazuje zaimek.

 przejął impet fragmentów zniszczonej aparatury

Hmm.

 Uderzenie odrzuciło go oszałamiając na kilka chwil.

Wycięłabym, nic nie wnosi poza konfuzją.

 Kiedy odzyskał przytomność nie posiadał się ze szczęścia

Kiedy odzyskał przytomność, nie posiadał się ze szczęścia.

 W wybuchu jego wahadłowiec odrzuciło

Raczej: Wybuch odrzucił jego wahadłowiec.

 on sam leci w kierunku przeciwnym do Vootreh. A także do jej słońca

Trochę zaburzony rytm zdań. Staccato.

 coś, co zmieni jego trajektorię lotu

Coś, co zmieni trajektorię jego lotu. To lot ma trajektorię, nie on.

 to opuści on układ

Lot? Przydałoby się jednak czasami powtórzyć imię bohatera.

 umrze w mroku z braku powietrza

Hmm.

 wypuszczenie powietrza, tak by uzyskać

Wypuszczenie powietrza tak, by uzyskać.

 Nie w sposób uciążliwy

Dziwnie to brzmi. Trochę skracasz – ja wiem, że wirowanie utrudnia obliczenia, ale kto inny nie musi.

 Nie zakłada się takich rzeczy, gdy wychodzi się na pół godziny z łajby, żeby załatać bułę.

Pierwsza zasada bezpieczeństwa lawinowego – zawsze miej na sobie transponder. Nie w plecaku, na sobie. Zdaje mi się, że i tu powinny obowiązywać podobne przepisy BHP.

 Prawa Newtona są podstawą…

Tak, ale co właściwie chcesz przez to powiedzieć?

 Jest trochę czasu, by wezwać pomoc.

Przecież nie ma czym?

 kilka kilometrów

Aliteracja.

 przybywszy na miejsce nie znajdą go

Hmm.

 Był religijny na co dzień

Czy ja wiem…

 przesadnie przywiązany

Ciut aliteracyjne.

 gdy nic nie mógł zrobić sam

Niczego nie mógł zrobić sam.

 zaczyna nabywać ciemnoniebieskiej barwy

Barwę może przybrać, ale nabyć?

 W dodatku niejednorodnie.

Nabyć – niejednorodnie?

 czuł się rozbity na kilka osób jednocześnie

"Jednocześnie" nic nie wnosi, tylko myli rytm.

 rozpad percepcji

Jego procesy poznawcze wydają mi się normalne. Chyba, że masz na myśli rozpad osobowości.

 były to kształty, które zaczynały mu coś przypominać

Przepraszam, ale jestem uczulona na manierę "był to x, który y". Ludzie, piszcie po prostu: te kształty zaczynały mu coś przypominać.

 wyjątkowej wielkości

Aliteracyjne i niewiele mówiące. Nie znam przeciętnego rozmiaru macki.

 czy też ogólniej – wzorem, który przypisywał łuskowatym kształtom

Hmmmmmmmmm. Łuskowata jest powierzchnia, nie kształt.

 Nieludzko odrażający

? (Oraz: ftaghn!)

 umysł Solungi zamienił się we wrzeszczący punkt

… że co?

 To jednak jeszcze nie był finał.

Do rzeczy, proszę.

 Jakby na pierwszym planie, między astronautą a pozagwiezdnym monstrum

Na pierwszym planie? To nie obraz! Po prostu między astronautą a wielkim przedwiecznym.

 Najpierw amorficzny jak ameba,

W zasadzie "amorficzny" znaczy "niekrystaliczny". Ale niech Ci będzie, ta aliteracja nawet się fajnie układa. Tak ośliźle.

 konkretyzował się w geometryczną formę

… ? Konkretyzował się, czyli nabierał cech, jasne, ale kształt miał od początku, nie?

 Miał ten widok w sobie coś uspokajającego.

Szyk: Ten widok miał w sobie coś uspokajającego.

 Przynajmniej do momentu, gdy cztery wierzchołki ostrosłupa nie wypuściły

Przynajmniej dopóki cztery wierzchołki ostrosłupa nie wypuściły. Albo: Przynajmniej do momentu, gdy cztery wierzchołki ostrosłupa wypuściły.

 szypułki osłaniające oczy

https://sjp.pwn.pl/szukaj/szypułka.html

 Hastowi żołądek zaczął odmawiać posłuszeństwa.

Hmmm.

 usłyszał niski, głęboki głos w swojej głowie

Hmmm.

 nim myśli człowiek pozbierał myśli

Artefakt.

Tłumaczę szukając

Tłumaczę, szukając.

 Czego pragniesz, by Unezumbar w imieniu Jedynego ci uczynił?

Co pragniesz, by Unezumbar w imieniu Jedynego ci uczynił?

 – A zatem Unezumbar czyni cię nieśmiertelnym! – oświadczył uroczyście Meleparion i rozpadł się w mgiełkę błękitnych iskier.

No, tak. Dżinn ma kupę roboty z życzeniami innych cwaniaków XD

 Widok lewiatanowego cielska zaczął blednąć i chwilę potem zniknął.

Hmmmm.

bez możliwości, by ktoś dowiedział się, że żyje

No, nie wiem. Nie brzmi to dobrze.

 Nawet, gdy oni, na planecie już poumierają

Hmmmmm.

 Sam, ze swoimi myślami

Tu bez przecinka.

 zamknięty w kokonie kombinezonu

Aliteracja.

 

 

 gdy mówimy, co rozumieją inni?

Nie mam pojęcia, ale o ile tekścik jest przewrotnie zabawny (choć mało oryginalny) i sprawnie napisany, nie wydaje mi się, żeby stawiał to pytanie w satysfakcjonujący sposób. Po prostu – Meleparion załatwia petenta bardzo pospiesznie. Szast, prast i już. Niewiele tu rozmowy, więc i niewiele miejsca na niezrozumienie. Niebiańska biurokracja przystawiła pieczątkę i wyrzuciła Solungę z biura, po prostu.

 Choć, kiedy już przy tym jesteśmy, to nie gra mi opis buły jako kilkutonowego fajerwerku, którego eksplozję będzie widać z planety, a tym, że astronauta przeżył tę eksplozję, w dodatku będąc na zewnątrz promu i w bezpośredniej bliskości boi, która naprawiał. To się nie klei logicznie.

Bardziej fizycznie… nie znam się na tym i sama wolałabym skonsultować w razie potrzeby. Choć w sumie równie dobrze mógłby zginąć w tym wybuchu i spotkać psychopompa, który spełnia życzenia.

co nadawca chciał powiedzieć, a co odbiorca zrozumiał? O co chodziło Hastowi, a co Meleparion zrozumiał?

No, wiesz, to jest dosyć oczywiste. Zbyt dosłownie myślące istoty nadprzyrodzone są w fantastyce ugruntowanym motywem.

 “Ślepowidzenie” Wattsa przeczytaj, tam ta bariera, jaką jest język, jest bardzo mocno przedstawiona.

Czy to o język chodzi… i czy on w ogóle jest barierą? Bo może się okazać, że jest warunkiem koniecznym myślenia jako takiego (co było pierwsze, jajko – czy kura?).

 To to jest Obcy, czy Bóg? Jak dla mnie to duża rożnica.

Ano, tak, różnica jest duża, tylko… Bóg dużą literą jest wszechwiedzący, podczas gdy bóg małą literą – niekoniecznie. Tym mniej anioł/cherubin/co to też tam było, chociaż anioły powinny być inteligentniejsze i cierpliwsze, zdaje mi się, zwłaszcza, że ten tu czerpie słowa z umysłu bohatera. Więc chyba powinien wyłapywać sensy myśli bezpośrednio. Nie jest skazany na zapis, jak my.

 Więc wypadałoby, że pomiędzy Obcym a Bogiem różnica jest minimalna….

I tu też – zależy, co rozumiemy przez "obcego". Jeśli każdą nie-ludzką inteligencję, to tak, Bóg i bogowie mieszczą się w tej kategorii. Ale jeśli tylko kosmitów, to nie.

 ustawiłbym go gdzieś na poziomie porównywalnym z Bogami Greckimi

O, to, to. Oni są małą literą.

 Chociaż bardzo mi się podobało, a to że dyskutujemy nad jego interpretacją i kształtem Boga, jakbyśmy co najmniej czytali Kartezjusza

Bóg nie ma kształtu :)

“Jeśli trochę uprościsz, biografia Zeusa wygląda jak życie zwykłego chłopa z wioski: walczył z żoną, chędożył wszystko, ukradł krowę.”

XD

 Lovecraft nie żyje, Tolkien nie żyje, Lem nie żyje…

… i ja też się jakoś słabo czuję…

http://instantrimshot.com/

 najczęściej sami nie wiemy, czego właściwie chcemy. I tak było IMO w tym wypadku. On nie miał pomysłu, co musi się wydarzyć, żeby został uratowany.

No, kurczę, faktycznie :)

 To jest dokładnie ten tekst, który można byłoby powiedzieć G. Lucasowi, ale on nie ma sensu.

Istnieje hard SF, ale istnieje też wiele innych rzeczy. Nie wszystko musi być takie samo. Nie ma co się przejmować.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.