Polowanie

Skrzą­cy w słoń­cu śnieg po­kry­wa­ły krwa­we de­se­nie. Wśród zasp bia­łe­go puchu wa­la­ły się po­ła­cie strze­chy, bele drew­na, ka­mien­ne bloki. I ciała. Zmiaż­dżo­ne, z po­wy­krę­ca­ny­mi dzi­wacz­nie koń­czy­na­mi, nie­kie­dy ro­ze­rwa­ne i po­rzu­co­ne, niby szma­cia­ne lalki.

Osadę wznie­sio­no na nie­wiel­kim wzgó­rzu, z po­szar­pa­ny­mi szczy­ta­mi ska­li­stych gór w tle. Wśród zruj­no­wa­nej za­bu­do­wy krę­ci­li się miesz­kań­cy, pró­bu­jąc omi­jać co ob­szer­niej­sze plamy krwi i od­ci­śnię­te w śnie­gu ślady stóp. Te były wiel­kie. W za­głę­bie­niu spo­koj­nie mógł uło­żyć się rosły męż­czy­zna i jesz­cze zo­sta­ło­by miej­sce. Tak wzdłuż, jak i wszerz. Tropy mie­sza­ły się i na­kła­da­ły na sie­bie na całym wznie­sie­niu.

Ve­gard pod­je­chał na skraj wio­ski, za­trzy­mu­jąc się obok męż­czy­zny w po­de­szłym wieku. Sta­ru­szek pró­bo­wał uło­żyć na płót­nie ma­ka­brycz­nie spłasz­czo­ne od pasa w dół ciało ja­sno­wło­se­go mło­dzień­ca.

– Co tu się stało?

Sta­rzec wy­pro­sto­wał się z bo­le­snym stęk­nię­ciem.

– Co się stało? Czy bo­go­wie po­ską­pi­li wam oczu, panie? Troll! Zla­zło bydle z gór i roz­nio­sło wieś! To się stało!

– Nie krzycz, dziad­ku. Słuch aku­rat mam nie­zły. Dawno?

– Nad ranem, le­d­wie słoń­ce wsta­ło. Wi­dzi­ta, że do­pie­ro sprzą­ta­my.

– Kto tu rzą­dzi?

– Nikt, tak po praw­dzie. Ale tam – wska­zał mię­dzy cha­łu­py – znaj­dzie­cie Ro­mu­sa. On tu, chwi­lo­wo, spra­wu­je pie­czę.

Ve­gard po­dzię­ko­wał i ru­szył po zbo­czu w górę.

Więk­szo­ści bu­dyn­ków bra­ko­wa­ło mniej­szych lub więk­szych frag­men­tów ścian oraz da­chów. Dwa zmio­tło z po­wierzch­ni ziemi do­szczęt­nie, zo­sta­ły po nich tylko ciem­ne plamy kle­pi­ska. Miesz­kań­cy ścią­ga­li trupy na plac w cen­trum osady, ukła­da­jąc je w rzę­dach. Sto­ją­cy nad zwło­ka­mi męż­czy­zna ubra­ny był w ku­brak pod­bi­ty ba­ra­nim fu­trem. Włosy miał siwe, twarz po­ora­ną bruz­da­mi zmarsz­czek i blizn. Za pas za­tknął zbój­nic­ko wy­glą­da­ją­cy nóż. Choć siła wieku przy­gar­bi­ła go nieco, wciąż po­zo­sta­wał mocny w ba­rach. Żoł­nierz, praw­do­po­dob­nie.

– Romus?

– Kto pyta? – głos miał za­chryp­nię­ty, szorst­ki.

– Ve­gard Ro­thern, straż­nik go­ściń­ca.

Męż­czy­zna pod­niósł na niego piwne oczy, przez chwi­lę z uwagą mie­rzy­li go wzro­kiem.

– To ja. Jeśli szu­ka­cie trol­la, to spóź­ni­li­ście się. Już tu był.

– Nie da się ukryć. – Ve­gard ze­sko­czył z sio­dła, brzę­cząc sprzącz­ka­mi pan­ce­rza i oku­cia­mi pasa. – Zda­rza­ło się to wcze­śniej?

– Nigdy. Ale jak chce­cie gadać, to chodź­cie do halli. Albo tego, co z niej zo­sta­ło.

Usły­sze­li tę­tent kopyt i do osady jak burza wpa­dło grupa jeźdź­ców. Ja­dą­cy na czele miał na sobie burą tu­ni­kę z wy­szy­tym na pier­si niedź­wie­dziem, pod którą nosił kol­czu­gę. Głowę za­krył szy­sza­kiem, do rzędu przy­to­czył tar­czę, do pasa przy­piął miecz, w dłoni trzy­mał po­sta­wio­ną na sztorc włócz­nię. Su­mia­ste wąsy po­dry­gi­wa­ły w rytm kro­ków wierz­chow­ca, mar­so­we spoj­rze­nie ob­da­rza­ło dez­apro­ba­tą wszyst­kich po równo. Za nim po­dą­ża­ło dzie­się­ciu nie­mal iden­tycz­nych męż­czyzn. Róż­ni­li się tylko mniej oka­za­ły­mi wą­sa­mi i bied­niej­szym zdob­nic­twem pasa, po­chew na miecz czy hełmu.

Ko­lum­nę za­my­ka­ła ko­bie­ta. Opa­tu­lo­na w fu­trza­ny płaszcz, z kap­tu­rem na gło­wie. Gdy na­kry­cie spa­dło, na jej ra­mio­na roz­la­ły się fa­lo­wa­ne rude włosy, z wple­cio­nym w nie ja­strzę­bim piór­kiem. Mogła mieć ja­kieś dwa­dzie­ścia lat. Ru­mia­ne od wia­tru po­licz­ki mocno kon­tra­sto­wa­ły z zim­ny­mi, in­ten­syw­nie błysz­czą­cy­mi ocza­mi w ko­lo­rze lodu. Na jej nad­garst­kach kle­ko­ta­ły drew­nia­ne bran­so­le­ty.

– Kto tu do­wo­dzi? – za­py­tał ry­cerz wład­czym gło­sem.

– Mi wy­pa­dło, panie. Romus me imię – głos osad­ni­ka spo­kor­niał wy­raź­nie w kon­tak­cie z przed­sta­wi­cie­lem wyż­sze­go stanu.

– A wy­ście?

– Ve­gard Ro­thern – po­wtó­rzył męż­czy­zna. – Straż­nik go­ściń­ca.

– Ha! Wę­drow­ny obroń­ca ludu Dro­me­rii! Svaj­ros jest z nami, przy­słał nam kom­pa­na do po­mo­cy. Do­brze. Zwę się Ro­land z Du­ran­dal, sługa wła­da­ją­ce­go tymi zie­mia­mi ba­ro­na Egha­ra z Bia­ło­rze­ki. To zaś moja dru­ży­na, a z nią panna Ke­itha z Gór­skie­go Ludu, z ple­mie­nia Ja­strzę­bia. Uzdro­wi­ciel­ka na dwo­rze na­sze­go pana.

Ve­gard spoj­rzał na dziew­czy­nę uważ­niej. Gór­ski Lud, zwany też po pro­stu gó­rza­na­mi, żył na tych te­re­nach od stu­le­ci. Trzy­ma­li się na ubo­czu, stro­ni­li od kon­tak­tów z ob­cy­mi i rzad­ko wy­ściu­bia­li nos poza góry. Zwłasz­cza, by słu­żyć moż­nym panom w ich ka­mien­nych for­te­cach. Choć uzna­wa­li zwierzch­ność króla Dro­me­rii, to po­li­ty­ka wiel­kie­go świa­ta nie­spe­cjal­nie ich in­te­re­so­wa­ła, dla­te­go cie­szy­li sto­sun­ko­wo dużą swo­bo­dą. Trak­to­wa­no ich z dy­stan­sem, jak dzi­wac­two i re­likt prze­szło­ści, po­zwa­la­jąc im żyć we­dług swo­ich pra­daw­nych tra­dy­cji wśród mroź­nych wier­chów.

Dziew­czy­na od­po­wie­działa spoj­rze­niem rów­nie uważ­nym, nie spusz­cza­jąc wzro­ku.

– Je­dzie­my śla­dem trol­la, który ponoć gra­su­je w tych oko­li­cach. Dawno tu był?

– Nie­daw­no, panie. Ale widzę, że­ście zzięb­nię­ci i stru­dze­ni, a my wła­śnie szli­śmy do halli, aby po­mó­wić na spo­koj­nie. Za­pra­szam, znaj­dzie się jadło i na­pi­tek. Chodź­cie i wy, pani. Ran­nych tam żeśmy znie­śli.

Halla była naj­więk­szym bu­dyn­kiem we wsi, nawet po­mi­mo faktu, że teraz bra­ko­wa­ło jej po­ło­wy wschod­niej ścia­ny, a strze­cha czę­ścio­wo za­pa­dła się do środ­ka. Jako jedna z nie­wie­lu bu­dow­li w osa­dzie zo­sta­ła wznie­sio­na z nie­ocio­sa­nych ka­mie­ni. Roz­war­te na oścież drzwi pro­wa­dzi­ły do ob­szer­nej kom­na­ty, gdzie usta­wio­no długi stół. W pa­le­ni­sku trza­skał ogień, nad któ­rym wi­siał mo­sięż­ny ko­cioł. Po­szko­do­wa­nych, na wzór zmar­łych, kła­dzio­no rzę­da­mi. Jedni ję­cze­li z bólu, inni le­że­li bez ducha, jesz­cze inni tępo wpa­try­wa­li się przed sie­bie. Szczę­ście w nie­szczę­ściu, nie było ich zbyt wielu. Ke­itha na­tych­miast się­gnę­ła do juków po skó­rza­na torbę i ru­szy­ła do oglę­dzin. Ve­gard, Ro­land, Romus i resz­ta usie­dli przy krań­cu z stołu. Po­da­no piwo w dzba­nie, chleb i ser. Krę­cą­ca się wokół służ­ka za­po­wie­dzia­ła, że wnet doj­dzie po­lew­ka w garze. Nie wy­glą­da­ła na za­do­wo­lo­ną z kil­ku­na­stu do­dat­ko­wych gęb do wy­kar­mie­nia.

– Opo­wia­daj­cie – roz­ka­zał ry­cerz, w prze­ci­wień­stwie do swo­ich ludzi od­ry­wa­jąc tylko tro­chę chle­ba i kro­jąc ka­wa­łek ser – jak to było?

– Usły­sze­li­śmy go, le­d­wie kur za­piał o po­ran­ku. Nie było czasu nic zro­bić, ni uciec, ni wal­czyć, bo i jak wal­czyć z takim by­dla­kiem? Wpadł do osady i za­czął walić łap­ska­mi we wszyst­ko i wszyst­kich. Kto mógł, ucie­kał, ale sami wi­dzie­li­ście, że wielu się nie udało. Sza­lał jakiś czas, a potem wziął w łapska kilku zabitych i wró­cił, skąd przy­szedł.

– Tak po pro­stu? – za­py­tał Ve­gard.

– Tak.

– Mie­wa­li­ście tu już pro­ble­my z trol­la­mi? – spy­tał ry­cerz.

– Wi­dy­wa­ło się je w gó­rach, to praw­da. Ale nigdy nie scho­dzi­ły tak nisko, panie.

– Czemu więc tym razem któ­ryś zszedł i za­ata­ko­wał? – za­sta­no­wił się gło­śno jeden z dru­żyn­ni­ków.

– To dzika be­stia! – par­sk­nął inny. – Od kiedy to po­trze­ba im po­wo­du, żeby ata­ko­wać ludzi?

Py­ta­ją­cy wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Wi­dzie­li­ście, w któ­rym kie­run­ku od­szedł po­twór po ataku? – Ro­lan­da naj­wy­raź­niej nie in­te­re­so­wa­ły mo­ty­wy trol­la. 

– Na pół­noc, panie. Ku górom.

– Myślę tedy, że trze­ba zaraz ru­szać jego tro­pem. Nie ma czasu do stra­ce­nia.

– Wol­ne­go, panie ry­ce­rzu – wtrą­cił spo­koj­nie Ve­gard. – Wi­dzie­li­ście kie­dyś trol­la?

– Nie, nie mia­łem ta­kiej po­trze­by. Cóż może być w nich war­te­go oglą­da­nia?

– To nie wście­kły ogr, żeby dało się go od tak po­chla­stać. I nie banda roz­wrzesz­cza­nych go­bli­nów. Stra­ceń­cza szar­ża z imie­niem Svaj­ro­sa na ustach zda się na nic. Przyj­rzyj­cie się śla­dom stóp. Albo, le­piej, całej osa­dzie. I tym, co na placu leżą. Mamy do czy­nie­nia z wy­jąt­ko­wo ro­słym osob­ni­kiem. To nie bę­dzie łatwe po­lo­wa­nie.

– Tchórz przez was prze­ma­wia, straż­ni­ku? A mó­wio­no mi, że stró­że go­ściń­ca nie znają stra­chu i nie ucie­ka­ją przed żad­nym za­gro­że­niem.

– Kto tak mówił, kła­mał. Czyli poeci, jak znam życie. Nie, tu trze­ba po­my­słu.

– Co więc pro­po­nu­je­cie?

Ve­gard od­wró­cił głowę, za­milkł. Ke­itha ku­ca­ła nad męż­czy­zną, który dy­szał cięż­ko bez przy­tom­no­ści. Lewą dło­nią ba­da­ła jego tors, jakby szu­ka­ła ura­zów, prawą za­kry­wa­ła oczy ran­ne­go. Na jej twa­rzy od­ma­lo­wy­wa­ło się sku­pie­nie i tro­ska. Nie zwra­ca­ła uwagi na po­pla­mio­ne krwią dło­nie, ani odór śmier­ci, który nie­przy­jem­nie wi­siał w po­wie­trzu.

– Po­szu­ka­my jego leża i za­sadź­my się na niego. Jeśli nam się po­szczę­ści, nie zdą­żył tam wró­cić. Wy­cho­dzą­ce na żer trol­le zwy­kle spę­dza­ją poza le­go­wi­skiem kilka dni. Za­sko­czy­my po­two­ra.

– A jeśli zdą­żył? – za­py­tał któ­ryś z wo­ja­ków z krań­ca stołu, prze­żu­wa­jąc pajdę chle­ba.

– To i tak nie bę­dzie się nas spo­dzie­wał. Bę­dzie­my mieli prze­wa­gę.

Ro­land my­ślał nad sło­wa­mi Ve­gar­da przez jakiś czas, pod­krę­ca­jąc wąsa. Jego lu­dzie ob­ser­wo­wa­li go z wy­cze­ki­wa­niem, za­py­cha­jąc usta ko­lej­ny­mi por­cja­mi je­dze­nia, jakby wy­szli z za­ło­że­nia, że tego, co zdążą prze­łknąć, nikt im nie od­bie­rze.

– Zga­dzam się ze straż­ni­kiem – po­wie­dział Ke­itha, pod­cho­dząc do nich po cichu. Uba­bra­ne krwią dło­nie wy­cie­ra­ła w lnia­ną szmat­kę. Naj­wi­docz­niej nie mogła zbyt wiele pomóc po­szko­do­wa­nym, skoro do­łą­czy­ła do nich tak szyb­ko. – Ale bę­dzie­my mu­sie­li pójść pie­szo. Trol­le zwy­kle za­kła­da­ją le­go­wi­ska w do­li­nach lub sze­ro­kich wą­wo­zach w wyż­szych par­tiach gór. Konie mogą po­ła­mać nogi lub utrud­niać wę­drów­kę. Do tego do­cho­dzi śnieg, któ­re­go tam, wy­so­ko, wciąż bę­dzie dużo, jak to w kwiet­niu. Jeśli jed­nak do­trze­my tam pierw­si, rze­czy­wi­ście mamy szan­sę za­sko­czyć be­stię.

– My? – zdzi­wił się Ve­gard.

– Wy­cho­wa­łam się wśród tych gór. Znam je le­piej, niż kto­kol­wiek z was – gó­rzan­ka mó­wi­ła bar­dzo spo­koj­nie, w jej gło­sie brzmia­ła pew­ność sie­bie. – Zda­rza­ło mi się rów­nież od­wie­dzać le­go­wi­ska trol­li. Wiem, jak je zna­leźć.

– Po co kto­kol­wiek miał­by wcho­dzić do le­go­wi­ska trol­la? – za­py­tał po raz ko­lej­ny ten sam cie­kaw­ski wo­jow­nik.

– Kru­szew­nik. Bar­dzo rzad­kie ziele lecz­ni­cze. Naj­czę­ściej ro­śnie na od­cho­dach trol­li.

Męż­czy­zna skrzy­wił się z obrzy­dze­niem. Ale nad­gry­zio­ne­go sera z rąk nie wy­pu­ścił.

– Ile czasu zaj­mie nam po­dróż w głąb gór? – Ro­land naj­wy­raź­niej wciąż się wahał.

– Około pół dnia, jeśli na­rzu­ci­my dobre tempo. Przyj­dzie nam tam za­no­co­wać, to pewne. Ale leże nie może być bar­dzo da­le­ko, trol­le nie­chęt­nie od­da­la­ją się od swo­ich sie­dzib.

Ry­cerz po­wo­li ski­nął głową.

– Niech tak bę­dzie. Roz­kul­ba­czyć konie – roz­ka­zał swoim pod­wład­nym. – Wy­brać naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy, bez zbęd­ne­go ba­la­stu. Idzie­my po tego po­two­ra.

– I tyle z cie­płej po­lew­ki – mruk­nął pod nosem jeden z żoł­nie­rzy.

 

***

Wąwóz sta­no­wił wą­skie wcię­cie w wa­pien­nych ska­łach, z dnem wy­peł­nio­nym drob­ny­mi ka­mie­nia­mi i opa­dły­mi ga­łąz­ka­mi ko­so­drze­wi­ny. Brał swój po­czą­tek w po­ło­żo­nej wy­so­ko wśród ska­li­stych szczy­tów do­li­nie i cią­gnął się na prze­strze­ni kilku staj. Ke­itha, ba­da­jąc odra­pa­ne skały i nie­rów­ne pod­ło­że, oznaj­mi­ła, że są bli­sko, co dru­ży­na Ro­lan­da przy­ję­ła z wy­raź­ną ulgą. Ob­cią­że­ni bro­nią, kol­czu­ga­mi i ekwi­pun­kiem wo­jow­ni­cy przez całą drogę po­zo­sta­wa­li nieco w tyle, nie na­dą­ża­jąc za na­rzu­ca­ją­cą mor­der­cze tempo gó­rzan­ką, która, mimo nie­wiel­kiej po­stu­ry, spraw­nie prze­bie­ra­ła drob­ny­mi nóż­ka­mi wśród śnież­nych zasp.

Jar koń­czył się roz­le­głą, ja­ło­wą po­la­ną, za­mknię­tą nie­mal ze wszyst­kich stron ka­mien­ny­mi ścia­na­mi. Wśród gła­zów wa­la­ły się reszt­ki zwie­rzę­cych kości, w po­wie­trzu wi­siał nie­zna­ny Ve­gar­do­wi za­pach, cięż­ki i draż­nią­cy nos.

– To tu – oznaj­mi­ła nagle Ke­itha. – Smro­du od­cho­dów trol­la nie da się po­my­lić.

– Od­po­czy­nek – za­rzą­dził Ro­land. – Ale w go­to­wo­ści. Straż przy wyj­ściu z wą­wo­zu, na­słu­chi­wać, czy be­stia nie wraca. Resz­ta roz­kła­da obóz. Nie­wiel­kie ogni­ska i cisza. Bez zbęd­nych roz­mów.

Wśród ka­mie­ni coś się po­ru­szy­ło. Gó­rzan­ka za­uwa­ży­ła to pierw­sza, zwra­ca­jąc się w tam­tym kie­run­ku, a Ve­gard tuż po niej, do­by­wa­jąc broni. Zza po­tęż­nych blo­ków skal­nych wyj­rza­ła po­czwa­ra wiel­ko­ści do­ro­słe­go męż­czy­zny o sza­rej, gru­zo­ło­wa­tej skó­rze, łysej gło­wie, bez­no­sej twa­rzy i tępym spoj­rze­niu. Stwór wy­chy­lał się cie­kaw­sko, ostroż­nie sta­wia­jąc kroki.

– Młody troll – wy­szep­ta­ła Ke­itha.

– O kurwa – wy­ję­czał któ­ryś z wo­jow­ni­ków Ro­lan­da.

– Oto przy­czy­na ataku – do­my­ślił się straż­nik. – Sa­mi­ca wy­szła na żer, ale w górach wciąż jest pełno śniegu, a mało zwierzyny. Za mało, żeby wykarmić ją i potomka. Dlatego zeszła z gór. I po napaści zabrała ze sobą trupy.

– Broń! – za­ko­men­de­ro­wał ry­cerz, przerywając trwającą chwilę konsternację. – Broń w go­to­wo­ści!

– Nie za­bi­jaj­cie go! – Gó­rzan­ka sta­nę­ła tyłem do be­stii, wy­cią­ga­jąc przed sie­bie ręce.

– A co niby mamy z nim zro­bić? – od­po­wie­dział ze zło­ścią Ro­land.

Młody troll ryk­nął coś po swo­je­mu, nie­pew­ny, z kim ma do czy­nie­nia.

– Poj­mie­my go – po­wie­dział Ve­gard. – Może jego płacz szyb­ciej spro­wa­dzi tu matkę.

– Jaką w ogóle mamy pew­ność, że to matka za­ata­ko­wa­ła wio­skę? To tylko do­my­sły!

– Sa­mi­ce wy­cho­wu­ją młode w sa­mot­no­ści – wtrą­ci­ła uzdro­wi­ciel­ka. – A leże jest zbyt bli­sko osady, by mógł to być inny osob­nik. Straż­nik ma rację, żywy bar­dziej nam po­mo­że.

Ry­cerz za­klął z cicha, ale nie opo­no­wał.

– Sły­sze­li­ście, chłop­cy. Bić, aby nie ubić. Duży nie jest, li­na­mi go ob­rzu­cić, po­wa­lić i zwią­zać.

Troll naj­wi­docz­niej uznał ich za nie­bez­pie­czeń­stwo. Lub po­si­łek. Pu­ścił się krzy­wym bie­giem w kie­run­ku dru­ży­ny, wy­cią­ga­jąc przed sie­bie łap­ska. Wo­jow­ni­cy, trze­ba im oddać spra­wie­dli­wość, spraw­nie ze­bra­li się do dzia­ła­nia. Pół­okrę­giem wy­szli w kie­run­ku po­twor­ka, pię­ciu z go­to­wy­mi włócz­nia­mi, po­zo­sta­li zaś z gru­by­mi zwo­ja­mi lin w dło­niach, które za­bra­li na wy­pa­dek ko­niecz­ność wspi­nacz­ki. Naraz któ­ryś ci­snął włócz­nią, tra­fia­jąc trol­la w ramię. Stwo­rze­nie tar­gnę­ło się i zwol­ni­ło, jakby za­sko­czo­ne takim ob­ro­tem spra­wy.

– Nie za­bi­jać! Ostroż­nie!

Dru­żyn­ni­cy rzu­ci­li się na­przód, po­wro­zy opadł na szyję i tors be­stii, która mio­ta­ła się i wy­ry­wa­ła. Ci, któ­rzy trzy­ma­li liny, pró­bo­wa­li do­ci­snąć stwo­ra do ziemi, po­zo­sta­li ob­rzu­ci­li go gra­dem cio­sów, ude­rza­jąc tę­py­mi koń­ca­mi drzew­ców. Stwo­rze­nie było silne, ale z dzie­się­cio­ma ro­sły­mi chło­pa­mi nie miało szans, więc w pew­nym mo­men­cie po pro­stu sku­li­ło się, ry­cząc ża­ło­śnie, pod­czas gdy wo­ja­cy krę­po­wa­li go sznu­ra­mi.

Troll wił się w pę­tach, ję­cząc przej­mu­ją­co. Z miejsc, gdzie tra­fi­ła go włócz­nia, są­czy­ła się krew, nie była to jed­nak śmier­tel­na rana. Nawet młode osob­ni­ki miały grubą, twar­dą skórę. Usa­tys­fak­cjo­no­wa­ni wo­jow­ni­cy śmia­li się do sie­bie i dla za­ba­wy dźga­li stwo­rze­nie.

– Łatwo po­szło – po­wie­dział Ro­land, pa­trząc na stwo­ra z nie­sma­kiem.

– Matka bę­dzie kil­ku­krot­nie więk­sza – za­uwa­żył Ve­gard. – Nie pad­nie od dwóch ude­rzeń włócz­nią.

We­so­łość dru­ży­ny przy­ga­sła rap­tow­nie.

– A więc cze­ka­my?

– Cze­ka­my – po­twier­dzi­ła Ke­itha.

•••

W nocy nie­mal nie zmru­ży­li oczu. Troll bez prze­rwy skom­lał, ję­czał i wył na­prze­mien­nie, a jego głos od­bi­jał się echem od ka­mien­nych ścian. Ile­kroć Ve­gard przy­snął, ze snu wy­ry­wa­ło go roz­brzmie­wa­ją­ce od czasu do czasu gło­śniej­sze niż nor­mal­nie ryki.

O wscho­dzie słoń­ca, zzięb­nię­ty i ze­sztyw­nia­ły, przy­siadł przy nie­wiel­kim ogni­sku, jed­nym z pię­ciu, które roz­pa­li­li w róż­nych miej­scach nie­wiel­kie­go ka­nio­nu. Ke­itha nie wy­glą­da­ła na zmę­czo­ną. Wpa­try­wa­ła się w pło­mie­nie, ob­ra­ca­jąc w dło­niach ga­łąz­kę ko­so­drze­wi­ny. Dwóch żoł­nie­rzy po noc­nej war­cie spało tuż obok, po­chra­pu­jąc cicho. Albo hałas nie robił na nich wra­że­nia, albo byli na­praw­dę zmę­cze­ni.

– Czemu gó­rzan­ka opusz­cza swój lud i scho­dzi na ni­zi­ny? – za­gad­nął ją Ve­gard.

Wiel­kie, nie­bie­skie oczy spoj­rza­ły na niego z za­sko­cze­niem, jakby do­pie­ro teraz uświa­do­mi­ła sobie jego obec­ność.

– Po­dej­rze­wam, że z tego sa­me­go po­wo­du, dla któ­re­go straż­nik go­ściń­ca włó­czy się po dro­gach kró­le­stwa. Żeby słu­żyć lu­dziom.

– Gór­ski Lud nie po­trze­bu­je uzdro­wi­cie­lek?

– Ma ich wy­star­cza­ją­co wiele. Jedna mniej nie zrobi im róż­ni­cy. Skąd wia­do­mo, że straż­nik go­ściń­ca jest tym, za kogo się po­da­je? – od­wdzię­czy­ła się py­ta­niem. – Czemu nie no­si­cie zna­ków czy mun­du­rów?

– Kiedy po­lu­jesz na ban­dy­tę, nie chcesz mu z da­le­ka oznaj­mić, że zbli­ża się nie­bez­pie­czeń­stwo – oznaj­mił Ve­gard wy­su­płu­jąc z sa­kiew­ki przy pasie nie­wiel­ką od­zna­kę, przed­sta­wia­ją­cą ośmio­ra­mien­ną różę wia­trów, w którą wpi­sa­no miecz. Dziew­czy­na się­gnę­ła po em­ble­mat i przyj­rza­ła mu się uważ­nie.

– Czyli, jeśli ktoś wy­ku­je sobie po­dob­ną bły­skot­kę, może ucho­dzić za jed­ne­go z was, zga­dza się?

– Może pró­bo­wać – przy­znał Ve­gard, się­ga­jąc po miecz przy pasie. Skie­ro­wał go rę­ko­je­ścią w stro­nę dziew­czy­ny. Na po­sre­brza­nym jelcu drob­ny­mi ru­na­mi wy­ku­to in­skryp­cję. Słu­żyć i chro­nić. – Tym bar­dziej, jeśli uda mu się zdo­być taką broń. Ale w przy­pad­ku spo­tka­nia praw­dzi­we­go straż­ni­ka, los oszu­sta jest marny.

– Śmierć?

– Na­ka­za­na kró­lew­skim edyk­tem – przy­tak­nął. – Wielu było ta­kich, któ­rzy pró­bo­wa­li się pod­szy­wać pod człon­ków mo­je­go brac­twa. Ale nie­wie­lu udało się umknąć karze.

Ski­nę­ła głową i od­da­ła mu od­zna­kę.

– Nie zro­zum mnie źle. To z pew­no­ścią szla­chet­na służ­ba. Ale i krwa­wa. Po­tra­fię zro­zu­mieć wo­jow­ni­ków, któ­rzy bro­nią gra­nic, wło­ści swo­je­go pana i jego pod­da­nych. Nie ro­zu­miem jed­nak, czemu ktoś miał­by do­bro­wol­nie pod­jąć się życia w cią­głej tu­łacz­ce, po­lo­wa­nia na ban­dy­tów i po­two­ry, zma­ga­nia się z opi­nią nie­bez­piecz­ne­go włó­czę­gi i awan­tur­ni­ka, a wszyst­ko to dla idei i mar­nej za­pła­ty z kró­lew­skie­go skarb­ca.

– Ktoś musi się tym zaj­mo­wać. Ktoś musi ubru­dzić ręce, żeby inni nie mu­sie­li tego robić. Za­wsze tak było.

– Ktoś musi. Ale czemu ty się na to zde­cy­do­wa­łeś?

Ve­gard mil­czał jakiś czas. Teraz to on wpa­try­wał się w trza­ska­ją­ce pło­mie­nie.

– Na to py­ta­nie nie ma pro­stej od­po­wie­dzi.

Gwizd jed­ne­go z wo­ja­ków po­sta­wił ich na nogi. Czu­wa­ją­cy żoł­nie­rze bu­dzi­li śpią­cych to­wa­rzy­szy, bły­snę­ła uno­szo­na broń, dep­ta­no, przy­kry­wa­no lub za­le­wa­no roz­pusz­czo­nym wcze­śniej śnie­giem ogni­ska. Nad­cho­dził troll.

Naj­pierw usły­sze­li kroki. Cięż­kie, z każdą chwi­lą coraz gło­śniej­sze. Skal­ne okru­chy po­dry­gi­wa­ły lekko po każ­dym z nich. Czte­rech żoł­nie­rzy ła­do­wa­ło wiel­kie kusze bo­jo­we. Po­zo­sta­li cza­ili się za gła­za­mi, trzy­ma­jąc w po­go­to­wiu włócz­nie.

Po­twór po­ja­wił się w wej­ściu do ka­nio­nu. Na oko mie­rzył około pięt­na­stu stóp. Be­stia miała dłu­gie, mu­sku­lar­ne ra­mio­na, małe oczka i uszy oraz nos w po­sta­ci wą­skich szpa­rek. Z dol­nej szczę­ki, wy­su­nię­tej do przo­du, wy­ra­sta­ły ku górze dwa dłu­gie kły. Nawet w mdłym świe­tle bu­dzą­ce­go się do życia po­ran­ka jej chro­po­wa­ta, po­kry­ta gu­za­mi skóra wy­glą­da­ła na twar­dą, przy­po­mi­na­jąc gór­ską ścia­nę.

Sa­mi­ca pod­bie­gła do mło­de­go i bez zbyt­niej de­li­kat­no­ści ob­ró­ci­ła mi­nia­tu­ro­wą wer­sję sie­bie na plecy, wyjąc coś we wła­snym ję­zy­ku. Nie­zgrab­ny­mi pal­ca­mi za­czę­ła szar­pać pęta, ale nie mogła do­brze zła­pać za liny. Malec roz­wył się na nowo, z jesz­cze więk­szą mocą.

– Strze­lać! – Głos Ro­lan­da odbił się echem od ka­mien­nych ścian.

Ukry­ci naj­bli­żej mło­de­go trol­la kusz­ni­cy wy­chy­li­li się zza ukry­wa­ją­cych ich ka­mie­ni i pu­ści­li w kie­run­ku matki salwę cięż­kich beł­tów. Po­ci­ski z do­no­śnym świ­stem prze­cię­ły po­wie­trze i ude­rzy­ły w twarz po­chy­lo­ną nad dziec­kiem po­czwa­rę. Be­stia ryk­nę­ła i prze­su­nę­ła ręką po pysku, wbi­ja­jąc tylko głę­biej bełty. Włócz­ni­cy, z Ro­lan­dem na czele, rzu­ci­li się do ataku, flan­ku­jąc po­two­ra z obu stro­na. Wy­ko­rzy­stu­jąc jego kon­ster­na­cję ude­rzy­li gro­ta­mi włócz­ni w łydki i pod ko­la­na, aby, zgod­nie z su­ge­stią Ve­gar­da, spró­bo­wać oba­lić stwo­ra. Oka­za­ło się, iż nie jest to takie pro­ste.

Cho­ciaż któ­ryś ze strzel­ców szczę­śli­wie tra­fił trol­li­cę w jedno z ma­łych oczu, be­stia bar­dzo szyb­ko od­zy­ska­ła rezon i mach­nę­ła cięż­kim łap­skiem, ła­miąc z trza­skiem dwie go­dzą­ce w nią włócz­nie. Od razu od­wró­ci­ła się w prze­ciw­nym kie­run­ku, czu­jąc napór rów­nież z dru­giej stro­ny, i ude­rza­jąc po­now­nie, tym razem bez­po­śred­nio w jed­ne­go z żoł­nie­rzy, który z krzy­kiem prze­le­ciał nad Ve­gar­dem i Ke­ithą, za­trzy­mu­jąc się do­pie­ro na ścia­nie ka­nio­nu. Uzdro­wi­ciel­ka na­tych­miast do­sko­czy­ła do ran­ne­go.

Be­stia mio­ta­ła się wo­ko­ło, po­tęż­ny­mi ude­rze­nia­mi pię­ści pró­bu­jąc zmiaż­dżyć tań­czą­cych wokół niej żoł­nie­rzy. Ve­gard wy­sko­czył zza ka­mie­nia i zła­pał za na­le­żą­cą do ran­ne­go włócz­nię. Kusz­ni­cy, któ­rzy rów­nież wy­szli ze swo­je­go ukry­cia, oto­czy­li stwo­ra pół­ko­lem i pu­ści­li ko­lej­ną salwę. Mniej spek­ta­ku­lar­ną, ale wy­star­cza­ją­cą, by na chwi­lę od­wró­cić uwagę po­two­ra. Straż­nik zde­cy­do­wał, że lep­szej oka­zji może nie mieć. Pu­ścił się bie­giem, wy­mi­nął trzy­ma­ją­cych dy­stans żoł­nie­rzy, któ­rzy nie chcie­li pod­cho­dzić do ma­cha­ją­ce­go na oślep ła­pa­mi stwo­rze­nia, po czym z im­pe­tem za­to­pił długi grot w pod­brzu­szu po­czwa­ry, czu­jąc, jak że­la­zo z opo­rem prze­bi­ja twar­dą skórę i za­głę­bia się w ciel­sku. Czar­na krew try­snę­ła ob­fi­cie. Tak jak po­dej­rze­wał straż­nik, tkan­ka w tym miej­scu była nieco słab­sza.

Mon­strum wrza­snę­ło, aż śnieg po­sy­pał się ze skal­nych półek. Ve­gard na­tych­miast od­sko­czył, wy­pusz­cza­jąc broń z rąk. O kilka cali unik­nął zdep­ta­nia, ale nie zdo­łał cał­ko­wi­cie unik­nąć na­stę­pu­ją­ce­go po nim ude­rze­nia. Pró­bu­ją­ca po­chwy­cić straż­ni­ka trol­li­ca le­d­wie szturch­nę­ła go pal­ca­mi, ale to wy­star­czy­ło, by męż­czy­zna za­wi­ro­wał w po­wie­trzu i łup­nął cięż­ko na zie­mię, czu­jąc roz­cho­dzą­ce się po ple­cach bły­ska­wi­ce bólu. Wście­kły po­twór ru­szył na Ve­gar­da z wy­cią­gnię­ty­mi do przo­du ła­pa­mi, nio­sąc przed sobą włócz­nię. Wo­jow­nik pod­no­sił się zbyt wolno, nie miał szans na uciecz­kę.

Z imie­niem Svaj­ro­sa na ustach Ro­land wy­biegł mię­dzy be­stię a straż­ni­ka i pchnął drzew­cem tuż obok miej­sca, gdzie tra­fił Ve­gard. Choć że­la­zo po­now­nie prze­bi­ło skórę, to tym razem trol­li­ca za­re­ago­wa­ła szyb­ciej. Od razu zła­pa­ła do­wód­cę dru­ży­ny w dłoń, z try­um­fal­nym ry­kiem unio­sła w górę i z mocą ci­snę­ła przez całą dłu­gość ka­nio­nu. Ry­cerz, wzo­rem swo­je­go pod­wład­ne­go, z trza­skiem ude­rzył w ścia­nę i znik­nął wśród ka­mie­ni.

Kusz­ni­cy strze­li­li po­now­nie. Wi­dzą­cy po­raż­kę swo­je­go do­wód­cy żoł­nie­rze ata­ko­wa­li z wa­ha­niem i więk­szą ostroż­no­ścią. Ci, któ­rzy stra­ci­li włócz­nie, pró­bo­wa­li ude­rzać mie­cza­mi i to­po­ra­mi, za­da­jąc drob­ne rany. Po­so­ka try­ska­ła coraz gę­ściej, zna­cząc pod­ło­że i śnieg ciem­ny­mi pla­ma­mi. Wy­da­wa­ło się, że be­stia osła­bła nieco. Okrę­ca­ła się wol­niej, ry­cza­ła jakby ci­szej.

Ve­gard wstał, krzy­wiąc się z bólu, dobył miecz i sko­czył na pomoc żoł­nie­rzom. Wy­ko­rzy­stu­jąc mo­ment, w któ­rym po­twór zwró­co­ny był do niego tyłem, z za­ma­chem ciął po łyd­kach. Od razu za­wi­ro­wał po­mię­dzy no­ga­mi mon­stra i chla­snął po twar­dych jak skały go­le­niach. Gdy zo­ba­czył się­ga­ją­cą ku niemu rękę, rzu­cił się prze­wro­tem w przód, uska­ku­jąc poza jej za­sięg, by zaraz znów do­sko­czyć. Stal świsz­cza­ła w bły­ska­wicz­nych ata­kach. Być może za­chę­ce­ni jego przy­kła­dem dru­żyn­ni­cy ze zdwo­jo­ną mocą ru­szy­li do walki, dźga­jąc i sie­kąc z ro­sną­cą za­wzię­to­ścią, przy wtó­rze prze­kleństw i wrza­sków, jakby słowa rów­nież mogły zra­nić be­stię. Po raz ko­lej­ny świ­snę­ły po­ci­ski z kusz.

Po nie­dłu­giej, ale za­żar­tej walce trol­li­ca za­chwia­ła się. Już nie ata­ko­wa­ła, pró­bo­wa­ła je­dy­nie utrzy­mać rów­no­wa­gę, nie­pew­nie prze­stę­pu­jąc z nogi na nogę. Po­sta­wi­ła krok w kie­run­ku wyj­ścia z ko­tli­ny. Potem na­stęp­ny. A potem upa­dła z ło­sko­tem na pysk. Wi­dząc to wo­jow­ni­cy Ro­lan­da rzu­ci­li się jak stado wy­głod­nia­łych wil­ków, by ją dobić. Broń raz za razem wzno­si­ła się i opa­da­ła, uwal­nia­jąc spod twar­dej skóry małe fon­tan­ny juchy.

Straż­nik po­truch­tał w prze­ciw­nym kie­run­ku. Tam, gdzie wi­dział zni­ka­ją­ce ciało ry­ce­rza. Spo­mię­dzy skał do­strze­gał szopę ru­dych wło­sów. I słabe, białe świa­tło.

Ke­itha klę­cza­ła nad Ro­lan­dem, szep­cząc coś po cichu. Łzy żło­bi­ły ślady na jej po­licz­kach. Drob­na dłoń, otu­lo­na nie­na­tu­ral­nym bla­skiem, wę­dro­wa­ła po tor­sie nie­wąt­pli­wie mar­twe­go już męż­czy­zny. Nagle stało się jasne, czemu ry­cerz z dru­ży­ną cią­gnął na tak nie­bez­piecz­ną wy­pra­wę drob­ną uzdro­wi­ciel­kę.

– To na nic – po­wie­dział cicho Ve­gard. – Nawet magia nie po­mo­że umar­łe­mu.

Gó­rzan­ka za­ci­snę­ła pięść, blask znik­nął na­tych­mia­sto­wo. Dziew­czy­na wsta­ła nie­spiesz­nie, otar­ła oczy i wes­tchnę­ła.

– Chyba masz rację – po­wie­dzia­ła chra­pli­wie. – Co teraz?

Ve­gard spoj­rzał w jej za­czer­wie­nio­ne oczy. Minę, mimo wszyst­ko, miała za­wzię­tą. Wie­dział, o co pyta.

Magia w kró­le­stwie Dro­me­rii była ści­śle kon­tro­lo­wa­na. Poza Krę­giem Magów nikt nie mógł upra­wiać cza­rów. Wiedź­my, zna­chor­ki, dru­idów i wszel­kiej maści dzi­kich cza­row­ni­ków ści­ga­no dla, jak wieść nio­sła, ich wła­sne­go bez­pie­czeń­stwa. Nie­zdy­scy­pli­no­wa­ny i nie­wy­szko­lo­ny pra­wi­dło­wo cza­ro­dziej był groź­ny za­rów­no dla sie­bie, jak i dla oto­cze­nia. Po­dob­no. Za ukry­wa­nie ta­ko­wych gro­zi­ła naj­wyż­sza kara.

– Byłem za­ję­ty walką – od­parł straż­nik. – Wi­dzia­łem tylko uzdro­wi­ciel­kę, która pró­bo­wa­ła pomóc ran­ne­mu. To wszyst­ko.

Od­wró­cił się do niej ple­ca­mi, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź. Żoł­nie­rze, upo­raw­szy się z trol­li­cą, kil­ko­ma spraw­ny­mi cio­sa­mi za­bi­li rów­nież mło­de­go. Na­le­ża­ło prze­ka­zać im przy­kre wie­ści.

•••

Zamek Bia­ło­rze­ka wzno­sił się na skar­pie, w za­ko­lu wą­skiej, mie­nią­cej się w pro­mie­niach słoń­ca rze­czuł­ki. Trak­tem ku murom cią­gnę­li żoł­nie­rze, wio­ząc na pro­wi­zo­rycz­nie skle­co­nych no­szach swo­je­go do­wód­cę i jed­ne­go z kom­pa­nów. Pierw­szy nie żył, drugi był po­ła­ma­ny w kilku miej­scach, ale Ke­itha twier­dzi­ła, że wy­ży­je. Nie wsią­dzie na koń i ra­czej nie pod­nie­sie broni. Ale zo­sta­nie wśród ży­wych.

Wo­ja­cy po­że­gna­li się ze straż­ni­kiem z sza­cun­kiem, moc­ny­mi uści­ska­mi dłoni i krót­ki­mi po­dzię­ko­wa­nia­mi za pomoc. Gó­rzan­ka zo­sta­ła jesz­cze chwi­lę przy nim.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła nagle.

– Wszy­scy wie­dzie­li, praw­da?

– Wszy­scy – przy­tak­nę­ła. – Baron Eghar także wie. Po ką­tach szep­cze o tym rów­nież służ­ba, ale im zo­sta­ją je­dy­nie do­my­sły.

– Więc nie masz za co mi dzię­ko­wać. Byłem to winny Ro­lan­do­wi. Gdyby nie on, to ja był­bym teraz tru­pem. Cie­kaw je­stem jed­nak, co by zro­bił, gdy­bym wcze­śniej od­krył, że je­steś… – straż­nik szu­kał chwi­lę od­po­wied­nie­go słowa.

– Że param się magią? – do­koń­czy­ła za niego. – Nie wiem. Py­ta­łam go o to, gdy zde­cy­do­wał się wziąć cię do kom­pa­ni. Od­po­wia­dał tylko, że jakoś sobie po­ra­dzi. Ale był zde­cy­do­wa­ny na wszyst­ko, żeby strzec ta­jem­ni­cy i ho­no­ru swo­je­go pana.

Ve­gard po­ki­wał głową ze zro­zu­mie­niem. Być może ry­cerz pró­bo­wał­by go zabić. Osta­tecz­nie jed­nak ura­to­wał mu życie i tylko to się li­czy­ło.

– Jak to się stało, że szlach­cic przy­jął pod swój dach szep­tun­kę? Bo chyba tak na was wo­ła­ją, praw­da?

– Nie­któ­rzy tak mówią, zga­dza się. Cóż, chyba nie ma sensu tego ukry­wać. Tak na­praw­dę nie po­win­nam o sobie mówić, że je­stem z ple­mie­nia Ja­strzę­bia. Wszy­scy na dwo­rze tak mnie na­zy­wa­ją, aby za­cho­wy­wać po­zo­ry. Wy­gna­no mnie jed­nak z domu. O po­wo­dy nie pytaj. Scho­dząc z gór zna­la­złam go w lesie. Pod­czas po­lo­wa­nia baron od­da­lił się od swo­ich ludzi i sa­mot­nie za­ata­ko­wał niedź­wie­dzia. Choć zwy­cię­żył, do­stał pa­skud­ną ranę. Ule­czy­łam go, a on mnie przy­gar­nął, przy­rze­ka­jąc za­cho­wać w ta­jem­ni­cy to, kim je­stem.

Ve­gard po­now­nie po­ki­wał głową. Mil­czał.

– Czy jeśli jesz­cze kie­dyś się spo­tka­my – za­py­ta­ła gó­rzan­ka, nie do­cze­kaw­szy się od­po­wie­dzi – po­win­nam być ostroż­na?

Straż­nik od­wró­cił się ku niej. Spoj­rze­li sobie w oczy.

– Nie ma sensu roz­wa­żać na próż­no. Kto wie, jaki czeka nas los?

Tym razem to ona nie od­po­wie­dzia­ła.

– Czas na mnie. Bywaj w zdro­wiu, Ke­itho z Gór­skie­go Ludu.

Za­wró­cił klacz i ru­szył trak­tem na po­łu­dnie.

– Uwa­żaj na sie­bie, straż­ni­ku go­ściń­ca – po­wie­dzia­ła cicho dziew­czy­na.