Apokalipsa

Apokalipsa

Przyśpieszony oddech podnoszącego się z ziemi mężczyzny zakłócał panującą dookoła, martwą ciszę. Człowiek dyszał ciężko, całyspocony i wyczerpany. Z nosa ciekła mu krew a podłużna, szarpana rana brzucha wyrokowała jedno: śmierć w wyniku utraty krwi. Obok leżało ciało drugiego mężczyzny. W jego klatce piersiowej tkwił ostry kamień. Żyjący z trudem doczołgał się do martwego i wyciągnął z kieszeni jego wojskowej kurtki plastykową butelkę. Była w niej jeszcze odrobina wody. Drżącymi palcami odkręcił kurek i wypił resztkę. Zaczynał mieć już omamy wzrokowe wywołane pragnieniem, a dookoła, jak okiem sięgnąć, rozciągał się piasek… I palące, przytłaczające swym ogromem oraz żarem słońce.

Wiedział, że nikt go już nie będzie szukał, bo nikogo już nie ma…

Wyrzucił butelkę za siebie.

– Ty przynajmniej będziesz rozkładała się 200 tysięcy lat – pomyślał i osunął się na wznak liczyac minuty, sekundy, oddechy. Z rozbawieniem stwierdził, że pustynia Mojave okazała się być ostatnią ludzką ścieżką. Nie żadna oaza, tundra czy las, tylko pustynia.

Nikt! Nikt nie będzie mnie szukał, więc może się jednak pomodlę? Tylko do którego boga? Dzieckiem którego, kurwa, boga jestem? Jaki bóg zechciał mieć takie dzieci? Samobójca?

***

Z góry wyglądało to bardziej dramatycznie. Kolegium Obserwatorów siedziało na swych tronach, posępnie spoglądając ku Ziemi. Wszyscy byli wyczerpani, słabi i apatyczni. Wielu z Nich już nie żyło. Pozostali jedynie Ci, których w swoim życiu poznał on: "Ten, który jeszcze jest". Ale teraz oczekiwali w skupieniu, nasłuchując, do kogo zacznie się modlić. Któremu z Nich złoży ofiarę, przedłużając tym samym żywot boga?

Jako pierwszy podniósł się Jahwe – z nieukrywanym trudem, jednak pewien, że to On pozostanie jako jedyny żywy. W końcu ten, który jeszcze jest, był Żydem! Allah też nie dał za wygraną i uniósł się na swych odrętwiałych nogach, wyczekując jakiegoś cudu! Między El a Al jest niewielka różnica. Izaak i Ezaw byli przecież braćm,i a bredzący z pragnienia człowiek może się przejęzyczyć.

– Ani mi się waż! – ryknął ostatkiem woli Jahwe i rzucił się w kierunku Allaha, szarpiąc go i telepiąc z wściekłością na tyle, na ile pozwalały mu siły.

– Przestańcie! – wyszeptał z trudem Assur. Jego wyznawcy, choć już dawno pomarli, swymi krwawymi ofiarami dali mu tyle siły, że nadal się liczył pomiędzy Obserwatorami. – Co wam to da?

– Właśnie!? – zaśmiał się szyderczo Wielki Budowniczy. – Przecież i tak nie pożyjemy dłużej niż "Ten, który jeszcze jest". A on i tak zaraz padnie. Dłużej przetrwa ta cholerna butelka z plastyku, przez którą zabił towarzysza.

A byli tak blisko… Dlaczego wtedy się nie biliście o jego życie, Głupcy!? Dlaczego nie interweniowaliście?

Teraz jest jużza późno.

– Czekajcie! – poruszył się Bóg. – chyba coś szepcze.

– Niech to wszystko diabli! – wyszeptał człowiek i padł twarzą na piasek.

***

Do Sali, z której Obserwatorzy spoglądali w dół, wszedł nagle sam Behemot. Drzwi rozwarły się z trzaskiem, jednak ścierwa leżące na tronach nawet się nie poruszyły. Nie miały sił. Ich oczy, w których gasło życie, spoglądały tylko z przerażeniem na tego, który triumfował.

– Piekło jest pełne! – oświadczył z dumą diabeł. – Wystarczy zabawy!