Trzy konkurencje

Ludzie znajdujący się na ulicach Dortmundu patrzyli z zaciekawieniem w górę. Chwilę wcześniej nad miastem zmaterializował się olbrzymi srebrny talerz. Mało kto podejrzewał, że to statek kosmiczny obcej cywilizacji. Większość ludzi myślała, że to jest po prostu wyświetlony obraz. Mimo że nikt nie podejrzewał po co go wyświetlono.

Patrzyli na niego i tylko utwierdzali się w błędnym przekonaniu, że to jakiś hologram, gdyż obiekt nie poruszał się, był ogromny i miał kształt idealnie zaokrąglony, bez kantów i krawędzi.

Po kilkunastu minutach na ulice miasta wylegli inni jego mieszkańcy i dołączyli do tych, którzy się tam wcześniej znajdowali przy okazji rozgłaszając telewizyjną i radiową wiadomość, że jest to prawdziwa rzecz.

Informacja rozeszła się z niezwykłą szybkością po całym globie. Niedługo potem zaczęto filmować i prowadzić pierwsze obserwacje tego cudu.

Wehikuł miał kształt okręgu, a jego średnica wynosiła blisko kilometr. Wielką zagadką było, jak się tak nagle pojawił i co utrzymuje go w powietrzu? Z czasem rodziły się też inne pytania, na które nie było jak na razie odpowiedzi.

Mijały godziny a nic się nie działo. Nadeszła noc. Mieszkańcy Dortmundu, którzy obserwowali tę niezwykłą rzecz, wrócili do swoich domów bo obiekt nie był oświetlony i w nocy nie było go w ogóle widać.

Rano nic się nie zmieniło i statek znajdował się w tym samym miejscu. Coś nowego zaczęło się dziać dopiero około piętnastej. U góry olbrzymiego talerza otworzył się właz i zaczęły wylatywać z niego jakieś roboty wielkości piłki do futbolu. Było ich bez liku. Skierowały się we wszystkie strony, lecąc na tej samej wysokości.

Posiadały one coś co wyglądało jak reflektor. Mocne fioletowe światło wydostające się z niego metodycznie padało na wszystko, jakby w celu poznawczym, nagrywając lub skanując.

Nie sposób zliczyć dokładnie ile takich robotów opuściło statek, ale z pewnością setki tysięcy.

Była to jak na razie jedyna aktywność obcych. Z powodu, że nikt do tej pory nie ucierpiał, ktoś upoważnił wojskowy helikopter, by ten wylądował na nieznanym obiekcie. To lekkomyślne działanie zakończyło się tragicznie. Gdy śmigłowiec podleciał blisko i już miał osiąść na statku jakaś siła odepchnęła go sprawiając jednocześnie, że eksplodował. Kawałki metalu spadły na miasto i raniły kilkanaście osób.

Było teraz wiadomo, że właściciele powietrznego okrętu mogą być bardzo niebezpieczni jeśli tylko zechcą. Nic nie można było zrobić poza obserwacjami i czekaniem.

Drony obcych dzień i noc wędrowały nad całą planetą. Trwało to osiem dób. Po tym czasie wróciły do macierzystego statku. Wielu ludzi myślało, że statek odleci jednak tak się nie stało.

 

***

 

O pierwszej dwie w nocy po tym, gdy dziwne aparaty wróciły tam skąd wyleciały, stało się coś niezwykłego. Na każdy istniejący w internecie adres e-mail przyszedł dziwny list. Jego treść w języku angielskim była następująca:

„Mieszkańcy Ziemi! Nie jesteśmy pokojowo nastawieni. Z chęcią wybilibyśmy was co do jednego i zamienili tę planetę w atrakcję turystyczną dla naszej rasy. Jednak po przeglądnięciu waszych baz danych, zaciekawiliście nas. Mimo zacofania jest parę rzeczy, które budzą nasz szacunek do was. Są to rywalizacje. Nigdy nie wpadliśmy na pomysł by robić coś takiego. Dajemy wam więc szansę powalczenia o swoje życie. Najbardziej spodobały nam się trzy konkurencję. Jest to piłka nożna, boks i szachy. Zmierzymy się z wami. Jeśli zwyciężycie w co najmniej dwóch z tych dyscyplin, odlecimy pozostawiając was w spokoju i nigdy już nie wrócimy. Natomiast, jeśli zostaniecie pokonani, to będzie koniec.

Najpierw odbędzie się mecz piłki nożnej. Pojutrze, na stadionie Camp Nou dokładnie o dwunastej waszego czasu wystawicie swój skład. Jedenastu zawodników plus trzech rezerwowych i sędzia. Przygotujcie stadion tak jak do każdego meczu”.

Wiadomość wyglądająca jak żart skasowała się sama po pięciu minutach. Już chwilę później, gdy ludzie zaczęli o tym rozmawiać stało się oczywistym, że to nie żart.

Zaczęła się burza mózgów. Należało najpierw ustalić, kto pokieruje już nawet nie negocjacjami dyplomatycznymi, bo politycy nie mieli wiele do gadania w tej sytuacji, a tym jaki wystawić skład? Kto zagra?

Pospiesznie ustalono zespół. Najlepsi piłkarze w miarę możliwości zaczęli przygotowywać się psychicznie i fizycznie mieli bowiem niewiele czasu. Najgorsze było, że nie mogli się ze sobą zgrać.

Nikt nie miał pojęcia jak to wszystko ma się odbyć. Czy obcy są człekokształtni?

O wyznaczonym terminie drużyna piłkarzy czekała stojąc na murawie boiska. Mecz miał być filmowany przez wiele różnych stacji telewizyjnych, by wszyscy ludzie mogli go obejrzeć.

Nagle wysoko na niebie, tak samo jak olbrzymi statek nad Dortmund, zmaterializowała się duża kula. Była również srebrnego koloru.

Kula zaczęła zbliżać się do ziemi i w końcu zawisła metr nad boiskiem. W kuli otwarła się mała klapka i dokładnie taki sam dron jak te które skanowały Ziemię wyleciał z niej. Zbliżył się po kolei do każdego piłkarza i świecił po nim od góry do dołu silnym czerwonym światłem.

Jednocześnie w kuli pojawił się prostokątny otwór. Wyszedł z niego przedziwny osobnik. Wyglądał trochę jak owadzi odpowiednik mitycznego centaura. Był jednak dużo mniejszy. Miał wiele odnóży zarówno dolnych służących do chodzenia jak i górnych pełniących funkcję rąk. Był ubrany w popielaty strój osłaniający całe jego ciało, oprócz kończyn i głowy. Na twarzy miał jakiś aparat dzięki któremu mógł się porozumieć z ludźmi.

Rozejrzał się, podszedł do grupy trenerów piłkarskich i powiedział wygenerowanym przez ten aparat głosem:

– By szanse były równe i mecz w ogóle mógł się odbyć nasi zawodnicy przyjmą ludzką formę. Będą fizycznie identyczni. Sędziego nie skopiujemy ale pamiętajcie, że jeśli zorientujemy się, że oszukujecie nie będzie dalszych konkurencji. Zaczynajmy bo w naszym statku wszyscy nie mogą się już doczekać.

I wrócił do kuli.

Dron zakończył prześwietlanie piłkarzy i po chwili trwającej nie dłużej niż pięć minut, ze srebrnej kuli wybiegli przeciwnicy. Pierwszym sobowtórem był Robert Lewandowski dokładnie identyczny ubrany jednak w koszulkę i spodenki o innym kolorze. Na plecach miał jakiś herb. Obie drużyny zajęły pozycje na swoich połowach, łatwo było rozróżnić, kto jest człowiekiem a kto nie. Organizacyjnie wszystko się udało. Jednak jak będzie wyglądał mecz tego nikt się nie spodziewał.

W końcu rozpoczęli.

Obcy mieli wielki zapał jednak ich umiejętności taktyczne były opłakane. Biorąc pod uwagę, że to ich pierwszy mecz to i tak świetnie grali. Próbowali różnych strategii. Po trzech pierwszych golach na korzyść ludzi, gdy minęło zaledwie dziesięć minut, skupili się bardziej na obronie. Częstotliwość strzelania goli znacznie zmalała, lecz i tak mecz zakończył się czternaście do zera.

Ludzie, którzy widzieli mecz na żywo a także ci przed telewizorami zaczęli szaleć, ciesząc się i wiwatując. Szansa ocalenia ludzkości zwiększyła się.

Ze srebrnej kuli wyszedł ten sam co wcześniej osobnik i oznajmił stojącemu teraz najbliżej mężczyźnie, który został przez ludzi wyznaczony na dyplomatę:

– To było wspaniałe. Mimo przegranej jesteśmy bardzo zadowoleni. Teraz czas na następną konkurencję, będzie to walka bokserska. Szczegóły przyślemy wkrótce tak jak poprzednio.

 

***

 

Sześć godzin później wiadomość e-mail znowu w jakiś zagadkowy sposób znalazła się w każdej istniejącej skrzynce pocztowej na internecie.

Jej treść była taka:

„Ludzie! Dobrze poszło wam w futbolowym meczu. Teraz zmierzymy się w walce bokserskiej. Znowu macie dwa dni na przygotowanie. Wystawcie najlepszego zawodnika jakiego macie. Ma on być wagi ciężkiej. Nie będzie liczenia punktów, wygra ten który znokautuje przeciwnika. Jeśli do tego nie dojdzie odbędzie się następna walka z innymi zawodnikami i tak aż do skutku. Poza tym zasady są normalne. Przygotujcie ring na stadionie w Camp Nou. Bądźcie gotowi tak jak poprzednio o dwunastej w południe waszego czasu”.

 

***

 

Znowu rozpoczęły się zajadłe dyskusje. Bardzo trudno było wystawić najlepszego boksera, bowiem było wielu o podobnych umiejętnościach i osiągnięciach. Ostatecznie walczyć na ringu, o życie wszystkich ludzi miał Michael Tyson nazywany „Żelaznym Mikiem” i „Bestią”.

Bokser ucieszył się, że wybrano właśnie jego. Lecz nie miał wiele czasu na przygotowanie. Mógł się rozgrzewać i nastawić psychicznie ale nie mógł znać strategii tak jak zwykle kiedy to oglądał z trenerami nagrania z walkami rywali.

 

***

 

Wszystko potoczyło się podobnie jak za pierwszym razem. Ludzie przygotowali ring i swojego zawodnika. Obcy przybyli srebrną kulą i powielili Michaela Tysona. Po chwili z kuli wyszedł identyczny Tyson z wyjątkiem, że miał białą skórę i inny kolor spodenek. Wyglądało to komicznie i gdyby nie powaga sytuacji na pewno wzbudziłoby śmiech. W końcu na ring weszli bokserzy i sędzia, który miał czuwać by walka odbywała się zgodnie z zasadami fair play.

Zadźwięczał gong i potyczka się rozpoczęła. Normalne jest, że po sposobie boksowania i zachowaniu się w ringu można wiele dowiedzieć się o charakterze zawodnika. O ile Michaela Tysona każdy znał, to wszyscy ciekawi byli co zaprezentuje i jak boksował będzie gwiezdny zawodnik.

„Biały” Tyson od początku zaczął ostro i ofensywnie, jakby to była najlepsza strategia. Nie spodziewał się tego ludzki pięściarz. Blokował wszystkie ciosy i ostatecznie w pierwszej rundzie sam nie zadał ani jednego. Nie było to do końca złe, gdyż przeciwnik mógł nie wytrzymać kondycyjnie do końca walki.

Zaczęła się druga runda. Mistrz świata znał się na boksowaniu, był człowiekiem niezwykle inteligentnym i nikt nie musiał mu podpowiadać co ma robić, żeby wygrać. Zaatakował w myśl zasady, że najlepszą obroną jest atak. Przeciwnik o którym już można było po pierwszej rundzie powiedzieć, że był niezwykle waleczny nie przejął się i odpowiedział tym samym. Walka więc przeobraziła się w szaloną bijatykę, gdzie nie można było stwierdzić kto ma przewagę i kto wygra.

Tak minęła druga i trzecia runda. Nikt nie widział jeszcze takiego widowiska. W trzech rundach padło więcej ciosów niż normalnie w całej pełnodystansowej walce.

Niestety prawdziwy Tyson w czwartej rundzie miał pecha, jeden z ciosów w czasie ostrej wymiany trafił go dokładnie w splot słoneczny. Zamroczyło to pięściarza i spadł na niego grad kolejnych niezwykle silnych uderzeń. To był już niestety koniec walki. Mike runął jak długi na ring. Stracił przytomność na kilkanaście sekund.

Groza ogarnęła ludzi. Zgodnie z tym co mówili obcy, jeśli przegrają w ostatniej konkurencji to będzie koniec gatunku homo sapiens.

Ten sam osobnik, który pełnił funkcję dyplomaty obcej rasy podziękował za walkę i promienny odleciał razem z sobowtórem Tysona.

Pozostało czekać na kolejny e-mail od obcych. Jednak zastanawiano się już kto zagra w szachy w ostatniej, trzeciej rywalizacji. Od kogo zależeć będzie istnienie ośmiu miliardów istnień ludzkich?

Następnego dnia przyszła wiadomość w taki sam sposób ja poprzednie. Jej treść była taka:

„Ludzie! Pozostał tylko pojedynek szachowy. Ze względu na to, że musimy się nieco przygotować odbędzie się on dopiero za kilkanaście dni. Wystawcie swojego zawodnika. Zasady będą takie: Odbędą się trzy partie. Na każdą zawodnicy będą mieli po godzinie czasu plus pięć minut dodawanych po każdym ruchu. Po trzech meczach w razie remisu odbędzie się kolejna decydująca. Waszego gracza zapraszamy do nas do naszego statku gdzie będziemy grać”.

 

***

 

Na liście rankingowej od lat królował Garri Kasparov. Był to niekwestionowany szachowy mistrz dlatego szybko zdecydowano, że on będzie reprezentował ludzi.

Nadeszły już czasy, gdy komputer wygrywał z człowiekiem za każdym razem. Pierwszy raz program Deep Blue pokonał Garriego kilkanaście lat temu. Komputery teraz miały o wiele większą moc obliczeniową. Dlatego ktoś wpadł na pomysł, który zyskał duże uznanie. Chciano spróbować oszukać obcych i rosyjskiemu szachiście zainstalować kamerkę i słuchawkę w uchu. Komputer miał grać a człowiek tylko wykonywać jego polecenia. Bano się jednak wykrycia i ostatecznie porzucono ten pomysł, bo liczono, że to kompletnie niepotrzebne ryzyko.

Mijał dzień za dniem. Kosmiczny statek obcej rasy nie poruszył się, wisiał ciągle w jednym i tym samym miejscu. Ludzie natomiast przygotowywali się by w razie czego odeprzeć agresora. Zmobilizowano wojsko. Piloci byli gotowi wsiąść do najnowocześniejszych myśliwców F-22. W stan gotowości postawiono rakiety ziemia powietrze. Nawet głowice jądrowe były przygotowane do wystrzału.

W kościołach modlono się by nie rozpętała się wojna.

Piętnaście dni później przyszedł oczekiwany e-mail od obcych. Jego treść była taka:

„Ludzie! Jesteśmy gotowi zmierzyć się z waszym szachowym mistrzem. Wiemy, że chcieliście oszukać. Biorąc pod uwagę, że walczycie o życie jesteśmy wyrozumiali i wybaczamy wam to. W tym miejscu co poprzednio czyli na boisku piłkarskim w Camp Nou ma czekać wasz zawodnik. Zabierzemy go do naszego statku jutro o dwunastej w południe”.

 

***

 

Garri Kasparov gotowy czekał na ławce, blisko wejścia do szatni stadionu Camp Nou. Wokoło znajdowała się cała masa ludzi. Rozmawiali ze sobą, niektórzy chodzili nie mogąc ustać w jednym miejscu. Panowało olbrzymie podniecenie. Garri powiedział by mu nie przeszkadzano, zamknął oczy i modlił się jednocześnie rozmyślając.

Pięć minut po dwunastej pojawiła się znajoma srebrna kula. Ten sam osobnik, który pełnił funkcję dyplomatyczną u obcych wyszedł i zaprosił Kasparova by udał się z nim.

Garri pożegnał się z wszystkimi i po chwili zniknął w srebrnej kuli.

Znalazł się w niewielkim pomieszczeniu z którego widać było wszystko na zewnątrz. Ujrzał oddalający się stadion z tłumem ludzi. Obcy dyplomata powiedział by szedł za nim. Drzwi małego pokoju otwarły się i przez chwilę szli długim korytarzem od którego odchodziły inne korytarze. Ściany były tu jasnobrązowe a wzdłuż nich ciągnęły się żółte kable. Kilka razy skręcili by w końcu znaleźć się w pomieszczeniu wielkości salonu w domu jednorodzinnym. Na środku znajdował się duży stół a na nim czekały już przygotowane szachy a także dziwnie wyglądające ciepłe i pachnące potrawy.

„Proszę, może coś zjesz?” – zaproponował obcy.

Szachista podziękował. Lecz obcy nie rezygnował.

„Spróbuj, to najlepsze nasze potrawy nie zaszkodzą ci, a na pewno posmakują. Druga taka okazja się nie powtórzy”.

Lecz Garri nie chciał.

„W porządku jeśli jesteś gotowy zaczynajmy”.

Mistrz szachowy usiadł na krześle, które okazało się bardzo wygodne. Podobały mu się bierki i szachownica. Była duża a figury miały ładne kształty. Elektroniczny zegar miał również duże rozmiary. Można powiedzieć, że warunki do gry obcy stworzyli fantastyczne.

Do pokoju wszedł teraz drugi zawodnik. Reprezentant dziwnej rasy, która do tej pory nie wiedziała co to sport, ubrany był inaczej niż pełniący funkcję dyplomaty. Nie posiadał aparatu do mówieniu po ludzku i Garri ujrzał jego twarz z otworem gębowym, bez warg. Nie miał też nosa. Pod parą idealnie okrągłych oczu znajdowała się gruba narośl z której wystawały dziesiątki malutkich czułków przypominających rogi ślimaka.

„Galo pneuke” – powiedział i kiwną głowa. Następnie zrobił pierwszy ruch i wcisnął zegar. Partia rozpoczęła się.

Ku radości ludzi, nad stadionem ukazała się olbrzymia szachownica i wszyscy mogli obserwować grę.

Mało kto się jednak znał na szachach na tyle by móc ocenić pozycję. Większość tylko liczyła figury.

Widać było, że przeciwnik Kasparova poznał debiuty. Nie robił bowiem amatorskich błędów. Ludzie rozmawiali na temat inteligencji obcej rasy. Musieli ją mieć wysoką, przecież mieli tak bardzo rozwiniętą technologię.

Nawet gdyby tak było Kasparov był geniuszem. Czy przybysze mieli na swoim statku geniusza? Raczej wątpliwe. Z drugiej strony może mieli jakieś analityczne zdolności przewyższające ludzkie. Okazało się, że jednak nie. Człowiek wygrał pierwszą partię.

Niezwłocznie rozpoczęto drugą. Teraz białymi grał Garri. Po pół godzinie przeciwnik ruchem jednej z rąk rozrzucił figury i wstał. Szybko pojawił się dyplomata i powiedział:

– Gratuluję! Upiekło się wam. Przekaż swoim, że dostaniecie wkrótce od nas ostatnią wiadomość.

Następnie obcy odstawili słynnego szachistę na murawę stadionu Camp Nou. Radość ludzi była ogromna. Lecz nikt nie był do końca pewny czy obcy dotrzymają słowa i odlecą.

Wyczekiwano na wiadomość e-mail.

Pojawiła się po godzinie.

„Zgodnie z obietnicą odlatujemy. Jednak nie cieszcie się za bardzo bo zdecydowaliśmy, że ponownie powrócimy za jakiś czas. Będziemy ćwiczyć by następnym razem wygrać i zająć waszą planetę.

Mamy jeszcze dla was prezent. Znajduje się w załączniku”.

Gigantyczny statek obcej rasy zniknął w taki sam sposób jak się pojawił. Po tej niezwykłej przygodzie ludzkości pozostał jedynie e-mail z załącznikiem, który niezwłocznie został otwarty. Znajdowały się tam równania, których przeciętny człowiek nie mógł zrozumieć. Gdy jednak przeczytali to wybitni naukowcy rozeszła się wiadomość o wiedzy jaką przekazała im obca rasa. Wiedza ta pozwoliła niedługo potem stworzyć statki kosmiczne i tysiące urządzeń o których się ludziom nie śniło.

W ludziach pozostał lęk, przed niepewną przyszłością, Obcy mogli wrócić i wygrać rywalizację. Co wtedy by się stało z rasą homo sapiens? Zamiast o tym myśleć lepiej było wziąć się za ostry trening.