Bogini księżyca i śmierci cz.1

 Serce wa­li­ło mi jak osza­la­łe. Mię­śnie ud pie­kły nie­mi­ło­sier­nie, ale nie od­wa­ży­łam się za­trzy­mać. Kiedy ko­lej­na gałąź sma­gnę­ła mnie po twa­rzy, syk­nę­łam z bólu, czując coraz większą bez­sil­no­ść. Su­kien­ka po­dar­ła mi się już tak bar­dzo, że jej dłu­gie poły cią­gnę­ły się za mną ni­czym skrzy­dła, sze­lesz­cząc i ha­cząc o krze­wy. Dłu­gie włosy przy każ­dym kroku obi­ja­ły mi się o plecy ni­czym grzy­wa zwie­rzę­cia ści­ga­ne­go pod­czas łowów. Wła­śnie tak się czu­łam. Jak bez­bron­ny jeleń ści­ga­ny przez wa­ta­hę wy­głod­nia­łych wil­ków. Gdyby jed­nak po­dą­ża­ły za mną dzi­kie zwie­rzę­ta, nie mu­sia­ła­bym się bać. To ja byłam ich po­stra­chem. 

Ten, kto mnie ści­gał, po­tra­fił jed­nak dużo wię­cej niż kła­pa­nie zę­bi­ska­mi czy roz­szar­py­wa­nie szpo­na­mi. A ja po raz ko­lej­ny nie za­bra­łam łuku i strzał. Wie­dzia­łam, że jeśli prze­ży­ję, brat znowu zrobi mi nie­złą awan­tu­rę.

Dawno już mi­nę­ły czasy, gdy byłam nie­zwy­cię­żo­na. Upły­wa­ły ko­lej­ne lata, de­ka­dy i wieki, a nasi wro­go­wie rośli w siłę, ła­miąc odwieczne prawa i moce. Na­zy­wa­li­śmy ich thanásima – śmier­cio­no­śni. Nie wie­dzie­li­śmy, w jaki spo­sób po­wsta­li i dla­cze­go po­sta­no­wi­li nas zgła­dzić, ale jedno było pewne: do­sko­na­le wie­dzie­li, jak wy­peł­niać swoje za­da­nie. Po­sia­da­li nie­zna­ne ni­ko­mu moce, które spra­wia­ły, że nasze wła­sne czary sła­bły, a w końcu – cał­kiem zni­ka­ły. Wła­śnie dla­te­go za­mknę­li­śmy się w po­sia­dło­ści na szczy­cie góry nie­moż­li­wej do zdo­by­cia i zbie­ra­li­śmy in­for­ma­cje. Jak z nimi wal­czyć. Kim byli. Skąd czer­pa­li swoje moce. Cho­ciaż po­win­nam ra­czej po­wie­dzieć "zbie­ra­li". My, młod­sze ro­dzeń­stwo, nie mie­li­śmy do tego prawa. We­dług mo­je­go ojca we czwór­kę po­win­ni­śmy tkwić w tym kosz­mar­nym pa­ła­cu, cze­ka­jąc, aż ktoś inny wy­ba­wi nas z kło­po­tów. Rzecz w tym, że nigdy nie byłam grzecz­ną dziew­czyn­ką. Wią­za­ło się z tym zresz­tą wiele cie­ka­wych hi­sto­rii. Mia­łam szcze­rą na­dzie­ję, że ta nie była moją ostat­nią.

Prze­sko­czy­łam nad wy­sta­ją­cym ko­na­rem, roz­dzie­ra­jąc skórę na dłoni. Na­tych­miast prze­klę­łam pod nosem i za­ci­snę­łam ją w pięść. Krew przy­cią­ga­ła łow­ców. Kto, jak nie ja, miał­by to wie­dzieć. 

Po­zwo­li­łam sobie na rzut oka przez ramię i na­tych­miast po­ża­ło­wa­łam. Czar­ne macki dymu, który zwia­sto­wał nadciągających śmier­cio­no­śnych, były dużo bli­żej niż się spo­dzie­wa­łam. Byłam w zna­ko­mi­tej for­mie – jak za­wsze. Być może jed­nak nie do­ce­nia­łam wroga. 

Kiedy prze­bie­głam pod roz­ło­ży­stym świer­kiem, z ga­łę­zi ze­rwa­ło się stado kru­ków. Sym­bol śmier­ci. Mało opty­mi­stycz­ny omen. W sza­rym świe­tle po­ran­ka ptaki wy­glą­da­ły wy­jąt­ko­wo upior­nie i choć za­zwy­czaj nie byłam szcze­gól­nie prze­sąd­na, mu­sia­łam przy­znać, że ich wy­czu­cie czasu zro­bi­ło na mnie wra­że­nie. 

Przez wła­sne dy­sze­nie i myśli nie usły­sza­łam nawet świ­stu, gdy coś nagle prze­mknę­ło tuż przy moim po­licz­ku. Po­czu­łam tylko zna­jo­my po­dmuch po­wie­trza i zu­peł­nie od­ru­cho­wo od­wró­ci­łam głowę, po­dą­ża­jąc wzro­kiem za strza­łą. Se­kun­dę póź­niej znik­nę­ła w od­mę­tach dymu i wy­da­wać by się mogło, że w nim prze­pa­dła, ale wtedy roz­le­gło się po­twor­ne wycie. Strza­ła do­się­gła celu. Oczy­wi­ście, że tak. Nie mo­gła­bym wąt­pić.

Nie zdą­ży­łam od­wró­cić głowy z po­wro­tem, kiedy nie­spo­dzie­wa­nie zde­rzy­łam się z cie­płą klat­ką pier­sio­wą kogoś fan­ta­stycz­nie zbu­do­wa­ne­go. Męż­czy­zna jedną ręką objął moją głowę, nie fa­ty­gu­jąc się nawet po wy­ję­cie ko­lej­nej strza­ły. Wie­dzia­łam zna­ko­mi­cie, co to ozna­cza­ło: to­wa­rzy­stwo. Jęk­nę­łam cicho w jego pierś. Dla­cze­go mnie wydał?

Jak na za­wo­ła­nie po­czu­łam obec­ność ko­lej­nych osób. Męż­czy­zny i ko­bie­ty. Po­tra­fi­łam wy­obra­zić sobie, jak dum­nie stoją z ka­dy­ce­uszem i włócz­nią, nic sobie nie ro­biąc z nad­cią­ga­ją­ce­go wroga. Mie­li­śmy prze­wa­gę li­czeb­ną. Śmier­cio­no­śnych było le­d­wie dwóch. Nie mieli z nami naj­mniej­szych szans. Ich siła wy­ni­ka­ła za­zwy­czaj z ata­ko­wa­nia więk­szy­mi gru­pa­mi. Wła­śnie dla­te­go czar­ny dym okrą­żył nas i szyb­ko się roz­pro­szył, jakby był tylko złu­dze­niem. Wszyst­ko to oglą­da­łam kątem oka przez ko­ta­rę wło­sów, bo mój wy­ba­wi­ciel nadal przy­ci­skał mnie mocno do sie­bie. 

– Puść ją, Apol­lo. – Lo­do­wa­ty ton ko­bie­ty zwia­sto­wał kło­po­ty, ale jej re­pry­men­da nie prze­ra­ża­ła mnie tak bar­dzo jak moż­li­wość, że powie o wszyst­kim ojcu. Jego gniew by­ło­by sły­chać aż w za­świa­tach. 

Męż­czy­zna speł­nił roz­kaz. Jednak od­su­nął się ode mnie po­wo­li, naj­pierw spraw­dza­jąc uważ­nym wzro­kiem, czy nie zra­ni­łam się zbyt mocno. Naj­wy­raź­niej si­nia­ki i roz­cię­cia wy­glą­da­ły nie­groź­nie, bo wresz­cie ustą­pił miej­sca ko­bie­cie, marsz­cząc z nie­za­do­wo­le­niem czoło. Nawet taki gry­mas nie po­tra­fił go oszpe­cić.

Sta­nę­ła przede mną wy­so­ka, szczu­pła ko­bie­ta z twa­rzą nie­ru­cho­mą, jakby była wy­ku­ta z ka­mie­nia. Jej kocie oczy nie­bez­piecz­nie po­ciem­nia­ły, ale poza tym nie oka­za­ła żad­nych uczuć. W zło­tym grocie włócz­ni, którą trzy­ma­ła w dłoni, wi­dzia­łam swoje od­bi­cie. Małej, brud­nej dziew­czyn­ki. Naj­młod­szej z sióstr. 

– Coś ty sobie wy­obra­ża­ła? – za­py­ta­ła spo­koj­nie. Nie­na­wi­dzi­łam tego tonu. Spra­wiał, że czu­łam się jesz­cze mniej­sza. – Oj­ciec wy­raź­nie na­ka­zał nam po­zo­stać w domu. Nie­ustan­nie ła­miesz wszyst­kie za­sa­dy, uwa­ża­jąc, że je­steś mą­drzej­sza od in­nych. Wy­my­kasz się i na­ra­żasz, spra­wia­jąc, że inni nie mogą sku­pić się na waż­nych spra­wach. Mo­głaś przed chwi­lą zgi­nąć. Na­praw­dę tego chcesz? Czy nie ist­nie­ją już inne spo­so­by zwra­ca­nia na sie­bie uwagi, Ar­te­mi­do?

Za­ci­snę­łam szczę­ki i za­bro­ni­łam sobie od­po­wia­dać. Nie było sensu kłó­cić się z bo­gi­nią mą­dro­ści. Na każdy mój ar­gu­ment miała pięć in­nych i nijak nie dało się wy­pro­wa­dzić jej z rów­no­wa­gi. Naj­sku­tecz­niej­szym roz­wią­za­niem było roz­sąd­ne mil­cze­nie. Nawet pełne zło­ści i upo­ko­rze­nia. 

– Wróć­my do domu, zanim przyj­dzie ich wię­cej. I prze­myśl sobie moje słowa. – Atena od­wró­ci­ła się z gra­cją. – Ina­czej będę zmu­szo­na po­wie­dzieć ojcu. A wiesz, że wo­la­ła­bym go nie mar­twić.

Nie cze­ka­jąc dłu­żej, ru­szy­ła przed sie­bie w kie­run­ku wej­ścia do pa­ła­cu. Dzię­ko­wa­łam w duchu, że obyło się bez wy­czer­pu­ją­cej prze­mo­wy, jaką ura­czy­ła mnie ostat­nim razem. Tylko ona po­tra­fi­ła mówić tak długo, nie tra­cąc głosu. 

Prze­nio­słam wzrok na młod­sze­go z braci. We­so­ły za­zwy­czaj Her­mes wzru­szył tylko ra­mio­na­mi i z pełną współ­czu­cia miną po­dą­żył od razu za sio­strą. Apol­lo na­to­miast po­ło­żył dłoń na moim ra­mie­niu, cze­ka­jąc, aż po­zo­sta­li od­da­lą się na bez­piecz­ną od­le­głość. Jego błę­kit­ne oczy wy­ra­ża­ły naj­szczer­szą skru­chę.

– Wiesz, jak cięż­ko coś przed nią ukryć – mruk­nął w ra­mach prze­pro­sin. 

– Pew­nie nawet nie pró­bo­wa­łeś – burk­nę­łam. 

– No wiesz, za każ­dym razem cię bro­nię – ob­ru­szył się. – Staję po two­jej stro­nie nawet, jeśli i mi się za to ob­ry­wa. 

Nie mo­głam temu za­prze­czyć. Łą­czy­ła nas wy­jąt­ko­wa więź i to nie tylko dla­te­go, że po­tra­fi­li­śmy po­ro­zu­mie­wać się bez słów oraz do­sko­na­le wy­czu­wać na­stro­je tego dru­gie­go. Przez to, że by­li­śmy bliź­nia­ka­mi, od pierw­szych chwil wszyst­ko ro­bi­li­śmy razem. A kiedy jedno wpa­da­ło w kło­po­ty, dru­gie ro­bi­ło, co tylko w jego mocy, żeby je wy­cią­gnąć. Cóż mo­głam po­ra­dzić, że czę­ściej to mnie trze­ba było ra­to­wać.

– Wiem. I tak nie umiem się na cie­bie gnie­wać. 

Twarz Apol­li­na roz­ja­śnił jeden z naj­pięk­niej­szych uśmie­chów prze­zna­czo­nych tylko dla mnie – jego sio­stry bliź­niacz­ki. I bez tego był już nie­ziem­sko przy­stoj­ny, ale teraz wręcz osza­ła­miał pięk­nem. Te tra­gicz­ne rzeź­by i ob­ra­zy, na któ­rych śmier­tel­ni­cy mieli czelność go utrwa­lać nie miały nic wspól­ne­go z tym, jak mój brat wy­glą­dał na­praw­dę. Ko­bie­ty mdla­ły na jego widok. Na całym Olim­pie nie ist­niał przy­stoj­niej­szy bóg. Nie czu­łam się w żad­nym calu brzyd­ka, ale przy nim byłam le­d­wie ziarn­kiem pia­sku usta­wio­nym obok naj­czyst­sze­go dia­men­tu. 

– Chodź­my, zanim Atena zde­ner­wu­je się jesz­cze bar­dziej.

– Chcia­ła­bym wi­dzieć, jak wy­glą­da jej gniew.

Od­po­wie­dział mi cichy śmiech.

– To dla­te­go, że lu­bisz pa­ko­wać się w szcze­gól­nie nie­bez­piecz­ne sy­tu­acje. 

Prze­cho­dząc pod łu­kiem pro­wa­dzą­cym do na­sze­go pa­ła­cu, po­my­śla­łam, że Apol­lo pew­nie miał rację.