Zemsta

Centralną aleją parku, obsadzoną wiekowymi platanami, kroczył oryginalny duet. Pierwszy z mężczyzn, choć przystojny i elegancko ubrany, był markotny. Idealnie skrojony garnitur, jedwabny krawat i lśniące czernią lakierki przydawały mu dostojeństwa. Jednakże ani garderoba ani bujna, ciemna czupryna nie były w stanie odwrócić uwagi od grymasu cierpienia malującego się na wąskich ustach.

Drugi natomiast sprawiał wrażenie urodzonego optymisty. Uśmiech nie znikał mu z oblicza. Nosił się na modłę dzieci kwiatów – nos zdobiły okrągłe okulary przeciwsłoneczne, długie dredy zasłaniały niemal całą twarz. Kilkudniowy zarost, wytarte dżinsy, różowe trampki oraz biały T-shirt z dużym napisem: „Zaraź się ebolą, a ci szybko przypierd…ą” składały się na obraz współczesnego hipisa.

– Naprawdę źle się dzieje. Ta cholerna robota mnie wykańcza. – Sfrustrowany menadżer, zmęczony żarem lejącym się z nieba, zboczył z alejki i usiadł na ocienionej ławce. – Nie mogę znaleźć sensu życia.

Zwiesił głowę i ukrył twarz w dłoniach.

Tymczasem jego kompan wypatrywał czegoś w trawie. W końcu wskazał na czterolistną koniczynę.

– W życiu, Szymonie, często bywa tak, że wystarczy się po niego schylić.

– Zapewne, Karolu. Tylko co ma z tym wspólnego byle chwast?

– Tak się składa, braciszku, że dużo więcej niż myślisz.

– Spawacz, na przykład, to jest ktoś. Może zrobić z metalami niemal wszystko, ale pomny na rozwagę cechującą pokolenia jego kolegów, robi wyłącznie tyle, ile mu każą – monologował Szymon.

– Jeden piżmak jest więcej wart niż brygada facetów z migomatami– stwierdził hipis i wspiął się na drzewo. A następnie zaczął śpiewać pieśni, traktujące o bogactwie życia na Ziemi.

Ludzie spacerujący po parku patrzyli zdumieni. Dorośli pukali się sugestywnie w głowę, a dzieci śmiały się w głos.

Szymon dobrze wiedział, że Karol był weterynarzem, który traktował swój zawód niczym misję. Ta sytuacja wywołała jednak u kierownika działu jednego z banków niemałą konsternację. Wytrzeszczył oczy, nerwowo przygryzając dolną wargę. Wreszcie nie wytrzymał:

– Odjebało ci kompletnie!?

Miłośnik zwierząt niezrażony zamieszaniem, jakie wywołał, skończył występ wokalny i przyglądał się harcom wiewiórek na sąsiednim platanie. Podekscytowany mruczał coś do siebie.

Szymon wydął wargi na znak dezaprobaty.

– Stary, mam dzisiaj cholernie zły dzień. Odpuść sobie, do cholery.

– To niewinne z pozoru zajęcie może przysporzyć wiele pozytywnych emocji.

Pracownik korporacji nie wytrzymał napięcia. Wskoczył nagle na ławkę, rozłożył ręce i wyciągnął je w kierunku nieba, głośno krzycząc. Spacerowicze usłyszeli o jego karcianych długach, odmóżdżającej pracy i puszczalskiej żonie.

Zaskoczony weterynarz zastygł na chwilę w bezruchu. Wziął się jednak w garść i pospieszył bratu z pomocą. Ściągnął go z ławki, ucałował delikatnie, objął ramieniem i przytulił. Przede wszystkim zaś dał się wypłakać. Mężczyzna potrzebował kwadransa, aby się uspokoić.

– Agnieszka znowu cię zdradziła?

– Przyłapałem ją wczoraj z czyścicielem basenów. Nie mogę wybaczać bez końca – przekroczyła wszelkie limity. Wydawać by się mogło, że to zwykła kobieta. Nie widać jej z kosmosu, nie zawiera żadnych kopalin o znaczeniu strategicznym, a tymczasem uzależnia niczym tłuste żarcie.

– Daj sobie z spokój z głupią zdzirą. Mam coś, co już niedługo zmieni całe nasze życie.

– Cały drżę z przejęcia.

– Daruj sobie ironię!

– Okej, co tam masz, odkrywco? Oby tylko nie okazało się, że chodzi o świetnie zachowany stolec mastodonta.

Karol nie przejął się zbytnio jego słowami. Sięgnął natomiast do kiszeni spodni i wyjął mikrofilm. Kiedy Szymon zapoznał się z jego zawartością natychmiast zapomniał o puszczalskiej żonie i beznadziejnej robocie. Szybko zebrał się w sobie i zakomenderował:

– Nie ma na co czekać! Jedziemy do Kielc!

Kilka godzin później byli na miejscu. Poczekali, aż się ściemni i uzbrojeni w łopaty przekopywali miejsce zaznaczone na mikrofilmie. Po kwadransie intensywnej pracy znaleźli piwniczkę zapełnioną dużymi, drewnianymi skrzyniami. Otworzyli je bezzwłocznie.

– Co teraz powiesz? – zapytał podekscytowany Karol.

– Stary, znaleźliśmy Bursztynową Komnatę! Jesteśmy kurewsko bogaci! Myj kutasa! Za chwilę tłum ważniaków będzie nam chciał „robić laskę”.

Niespełna miesiąc trwała medialna wrzawa. Bracia udzielali dziesiątki wywiadów dla telewizji i publikatorów wszelkiej maści. Nie miało to dla nich wielkiego znaczenia. Skupili się na ogromnej nagrodzie, która przypadła im w udziale za odnalezienie skarbu. Szymon i Karol stali się bardzo bogaci. Siłą rzeczy zmienili diametralnie dotychczasowy styl życia. Zaczęli od kupna ruin starego dworku wraz z kilkoma hektarami wiekowego parku. W iście ekspresowym tempie doprowadzili posiadłość do stanu używalności. Resztę pieniędzy rozsądnie ulokowali.

Jedna tylko rzecz nie dawała spokoju byłemu pracownikowi korporacji. I dopiero kac gigant po jednej z bogato zakrapianej alkoholem imprezie doprowadził do tego, że Karol zdobył się na odwagę i zagadnął brata:

– A teraz powiedz mi, do jasnej cholery, jak zdobyłeś ten cudowny kawałek błony fotograficznej?

– To żadna tajemnica. Dwa lata temu zaprzyjaźniłem się z sympatycznym staruszkiem. Mieszkał na tym samym piętrze w kamienicy, w której wynajmowałem pokój. Zaczęło się od tego, że pomagaliśmy sobie w drobnych sprawach. Robiłem mu zakupy, on podlewał moje kwiatki, kiedy wyjeżdżałem gdzieś na dłużej… Potem okazało się, że pan Anatol był świetnym gawędziarzem. Opowiadał mi o wojennych przeżyciach, zwłaszcza walce w szeregach AK. Niezwykle barwnie opisywał wszystkie akcje oddziału. Spotykaliśmy się coraz częściej i muszę przyznać, że towarzystwo sąsiada bardzo mi odpowiadało. Przyszedł jednak czas, że staruszek podupadł na zdrowiu.

– Długo jeszcze?

– Jeszcze ranek nie tak bliski, Słowik to, a nie skowronek się zrywa.

– Ogarnij się!

– Już kończę. Pod koniec tegorocznej zimy pan Anatol odwiedził mnie wieczorem i wyznał, że wykryto u niego nowotwór i umrze w ciągu trzech miesięcy. Zobowiązał mnie, bym po jego śmierci zaopiekował się psem. Ów sympatyczny jamnik od razu przypadł mi do gustu, ale nie mogłem go trzymać w domu. Miałem za mały metraż.

– Wszystko jasne. Domyśliłem się, że staruszek w dowód wdzięczności dał ci ten mikrofilm. Nie wiem tylko dlaczego wtedy w parku pląsałeś jak nawalona rusałka.

– Jaja sobie z ciebie robiłem.

– Pojechałeś po mnie po całości, nie ma co. Dość o tym! Wypijmy jeszcze raz zdrowie naszego dobroczyńcy.

Bracia wznieśli wypełnione szampanem kieliszki i spełnili toast. Następnie beztrosko rzucili szkło za siebie.

Nagle dało się słyszeć natarczywe pukanie do głównych drzwi dworku. Mężczyźni spojrzeli po sobie zaskoczeni. Nie spodziewali się żadnych gości w środku nocy. Chcąc, nie chcąc Karol pospieszył do wejścia. Kiedy przekręcił klucz w zamku i nacisnął na klamkę, ujrzał jamnika z thompsonem w łapach. Pies położył go krótką serią i wskoczył do środka. W chwilę później znalazł się w salonie.

Szymon zemdlał niemal z wrażenia, kiedy spojrzał w oczy niezapowiedzianego gościa. Można było w nich wyczytać jedynie nienawiść.

– Miałeś się mną zaopiekować – powiedział nagle jamnik.

– Ty gadasz… – Rozbity psychicznie mężczyzna zaczął się rozglądać za bronią. – Masz rację. Popełniłem błąd, ale teraz mogę go naprawić.

Ostatnie słowo zagłuszyła długa seria z pistoletu maszynowego.