Wiedza

„Będę ci bło­go­sła­wił i dam ci po­tom­stwo tak licz­ne jak gwiaz­dy na nie­bie i jak ziarn­ka pia­sku na wy­brze­żu morza; po­tom­ko­wie twoi zdo­bę­dą wa­row­nie swych nie­przy­ja­ciół. Wszyst­kie ludy ziemi będą sobie ży­czyć szczę­ścia [ta­kie­go, jakie jest udzia­łem] twego po­tom­stwa, dla­te­go że usłu­cha­łeś mego roz­ka­zu”

 

Teraz

Nie. To nie dzie­je się na­praw­dę.

Tyle zdą­ży­łem po­my­śleć, gdy ogrom­ny od­rzu­to­wiec le­ciał wprost na mnie. Ma­szy­na rosła w oczach, ha­ła­su­jąc nie­mi­ło­sier­nie, a ja sie­dzia­łem w pierw­szym rzę­dzie, za­fa­scy­no­wa­ny i ska­mie­nia­ły ze stra­chu.

Mia­łem wra­że­nie, że czas się za­trzy­mał, choć tak na­praw­dę wszyst­ko trwa­ło tylko ja­kieś trzy se­kun­dy.

Chcąc nie chcąc zna­la­złem się w samym środ­ku pie­kła. Trzy­ma­łem i ści­ska­łem jak głupi słu­chaw­kę przy uchu, gdy nade mną prze­mknął ogrom­ny sil­nik i dół skrzy­dła, a tony zgnia­ta­ne­go alu­mi­nium, stali i pla­sti­ku ostro pro­te­sto­wa­ły, gdy ogrom­ne siły pró­bo­wa­ły zmie­ścić je w jed­nym i tym samym miej­scu.

Po wszyst­kim nadal sie­dzia­łem na swoim skó­rza­nym biu­ro­wym krze­śle. Umilkł ryk sil­ni­ków i nor­mal­ne od­gło­sy pra­cu­ją­ce­go biura, za­stą­pio­ne trza­skiem tra­wią­ce­go wszyst­ko ognia. Dzwo­ni­ło mi w uszach, pod­czas gdy bu­dy­nek ko­ły­sał się ni­czym ogrom­ny okręt na peł­nym morzu.

Ro­zej­rza­łem się.

Open space o dłu­go­ści więk­szej niż basen olim­pij­ski i sze­ro­ko­ści ośmiu torów pły­wac­kich stał się jedną wiel­ką dżun­glą. Biuro, wcze­śniej jasne, czy­ste i no­wo­cze­sne, za­mie­ni­ło się w brud­ną, znisz­czo­ną, nie­przy­ja­zną norę, w któ­rej reszt­ki wy­po­sa­że­nia prze­mie­li­ły się z reszt­ka­mi ma­szy­ny.

W szoku za­czą­łem szu­kać ręką sta­cji ba­zo­wej, żeby odło­żyć słu­chaw­kę, ale biur­ko od­je­cha­ło dobre kilka me­trów.

Nie zo­sta­wiaj rze­czy oso­bi­stych.

Rzu­ci­łem słu­chaw­kę w dziu­rę za sobą, wsta­łem i za­ło­ży­łem ma­ry­nar­kę, pod­nio­słem prze­wró­co­ną tecz­kę i za­czą­łem pa­ko­wać do niej zdję­cia swo­jej uko­cha­nej Giu­lia­ny.

I wtedy do dźwię­ku pło­mie­ni do­łą­czył dźwięk te­le­fo­nu, który roz­brzmie­wał gdzieś z boku.

Mike od­bie­rze. I trze­ba zgło­sić try­ska­cze do na­pra­wy.

Do­tar­ło do mnie, że w biu­rze wi­dzia­łem ja­kieś dzie­sięć osób. Sły­sza­łem jęki…

 

Kie­dyś

– Cen­tu­rio­nie, mam tu ra­port z ostat­nie­go roku. Wy­glą­da na to, że dalej nie chcą się roz­wi­jać. Nie myślą o Mar­sie ani ni­czym innym.

– A ten, jak mu tam, Zu­brin?

– Nie ma siły prze­bi­cia.

– Dziw­na to rasa. Na­stęp­nym razem trze­ba bę­dzie bar­dziej uwa­żać z ge­na­mi.

– Roz­kaz. – Ma­xi­mus De­ci­mus Me­ri­dius za­sa­lu­to­wał. – Szko­da, że me­to­dy na­szych przod­ków były pry­mi­tyw­ne.

– Trud­no. Spró­buj­my mę­skiej do­mi­na­cji. Niech znowu za­cznie się wojna, ale nie taka duża jak ostat­nim razem. Wstrzą­śnij­my ko­szy­kiem i zo­bacz­my, co się sta­nie.

– Co bę­dzie pierw­szym celem?

– Może dwie wieże w naj­waż­niej­szym kraju? Zburz­cie je. Igrzy­ska czas za­cząć. Niech o nich myślą dłu­gi­mi la­ta­mi.

– Roz­kaz.

– I jesz­cze jedno. Po­do­bał mi się ten żar­cik z fil­mem o ge­ne­ra­le.

– Nie mo­głem się po­wstrzy­mać.

 

Teraz

– Ale, ale, ale, ale, ale, alle.

Mętny wzrok wszyst­kich wokół.

– Hop hop hop.

Ławka się chwie­je, trepy ciążą, a wszyst­ko, ale to wszyst­ko wi­ru­je. Utrzy­ma­nie rów­no­wa­gi jest spo­rym wy­zwa­niem, ale chuj. Ska­cze­my na ławce i jest za­je­bi­ście.

– Jari, jari, jari.

Więk­szość Fräulein przy­po­mi­na małe zie­lo­ne trol­le, ale ni­ko­mu to nie prze­szka­dza. Nie można ich broń Boże tknąć… a poza tym wszyst­ko tu do­zwo­lo­ne.

Mu­zy­ka cich­nie.

Spa­dam na ryja i idę tam, gdzie ostat­nio był kibel. Ledwo re­je­stru­ję, jak dziew­czy­na z boku sięga do czy­je­goś roz­pór­ka. A ktoś obok cią­gnie kre­skę z druta. Głowa boli, a to do­pie­ro druga runda. Piwo na szczę­ście jest tanie jak woda. Nic in­ne­go się nie liczy.

***

Ledwo widzę na oczy, jak wszy­scy wokół. Cier­pi­my, i dla­te­go w środ­ku po­cią­gu jest mocno cicho. Okto­ber­fest był udany, teraz czas ode­spać.

Ko­lej­nej nocy znów mam sen o ko­bie­cie, która nie ma naj­więk­szych cyc­ków w hi­sto­rii, ale jest po pro­stu na­tu­ral­na. A w dzień idę do pracy przez smut­ny tłum, gdzie wszy­scy mają naj­lep­sze mar­ko­we ciu­chy, ale te… te im po pro­stu nie pa­su­ją.

Wie­czo­rem je­stem za­pro­szo­ny na her­bat­kę u am­ba­sa­do­ra i pró­bu­ję nie zwy­mio­to­wać, bo wszyst­ko jest tam tak sztucz­ne i na­pom­po­wa­ne, że Ma­rian ze „Zmien­ni­ków” mógł­by roz­krę­cić nie­je­den in­te­res.

Wy­cho­dzę po dzie­się­ciu mi­nu­tach, a to prze­cież do­pie­ro po­czą­tek tego pięk­ne­go ty­go­dnia. Cze­goś mi bra­ku­je, i tego szu­kam po­cząw­szy od ta­nich dzi­wek na ulicy, a na bur­de­lu na abo­na­ment, dla nie­po­zna­ki klu­bem zwa­nym, skoń­czyw­szy.

Wszyst­ko okra­szo­ne moc­ny­mi ryt­ma­mi Queen. Cały dnia­mi po­dzi­wiam pe­da­ła wszech­cza­sów, od czasu do czasu prze­rzu­ca­jąc się na „I Fol­low Ri­vers”.

 

Kie­dyś

– Samce stro­ją piór­ka i udają ko­bie­ty, bo chcą seksu. Mocni męż­czyź­ni szu­ka­ją speł­nie­nia u ta­nich ko­biet. To się źle skoń­czy.

– Może do­mi­na­cja samic bę­dzie lep­sza? Niech się biją jak w Troi.

– Ja wolę wi­ru­sa.

– Kwin­tu­sie Mak­si­mu­sie, co chce­cie osią­gnąć?

– Pier­wot­ny strach.

– Do­brze, za­pro­gra­muj­cie zmia­nę stra­te­gii na­szym wy­bra­nym. Niech ko­bie­ty zro­bią z nimi po­rzą­dek, ale niech na­stą­pi też era wi­ru­sa.

– Roz­kaz.

 

Teraz

Słu­cham Hansa Zim­me­ra i kla­sycz­nych utwo­rów, które po­wsta­ły ze trzy­dzie­ści lat wcze­śniej. Mam na to dużo czasu. Ode­zwa­ła się tar­czy­ca i serce, a le­ka­rze do­szu­ka­li się ja­kichś pro­ble­mów ge­ne­tycz­nych. Za­czę­ło się nie­win­nie, od ner­wów, zmę­cze­nia i tem­pe­ra­tu­ry, a skoń­czy­ło na izbie przy­jęć.

Znowu fa­scy­nu­ję się „We­hi­ku­łem czasu” Di­sneya z cza­sów, gdy ten robił dobre i mądre filmy.

– Nie można zmie­nić prze­szło­ści, bo nie można po­dró­żo­wać w prze­szłość.

Świę­ta praw­da. Wy­star­czy coś zro­bić. To wtedy zmie­nia­my przy­szłość. Można się nawet prze­spać, i wtedy po prze­bu­dze­niu od razu mo­że­my zo­ba­czyć efekt tego, co zro­bi­li­śmy wcze­śniej.

Podziwiam nawet pro­duk­cje dla dzie­ci… „Mulan” czy „Mu­stang z dzi­kiej do­li­ny” są znane, ale… „Titan A.E.” czy „Ani­ma­trix”… od­kry­wam je na nowo. Lo­dzio mio­dzio Bo­dzio.

– Bo kie­dyś to było le­piej.

Oglą­dam pło­ną­ce­go Mer­ce­de­sa, który je­dzie sam na au­to­stra­dzie, nio­sąc jak demon ciało zwę­glo­nej kie­row­nicz­ki. Kom­ple­men­tu­ję „In­si­de The Twin To­wers”. Pa­trzę na dzia­ła­ją­ce urzą­dze­nia w pło­ną­cych bu­dyn­kach. Po­dzi­wiam oświe­tlo­ne­go Ti­ta­ni­ca, na któ­rym do końca gra mu­zy­ka…

Wszyst­ko mi się mie­sza w gło­wie, zu­peł­nie jakby wszech­świat chciał zmie­nić moją drogę życia. Co naj­cie­kaw­sze, prze­ży­wam drugą mło­dość i fa­scy­na­cję pięk­ny­mi ko­bie­ta­mi. Mają być skom­pli­ko­wa­ne, ale nie or­dy­nar­ne. I bła­gam, niech nie robią dziób­ków co kilka minut, bo pięk­na ko­bie­ta nie musi po­twier­dzać, że jest pięk­na. Nie cho­dzi o fi­gu­rę, tylko o de­li­kat­ność i smacz­ki, które z pań robią naj­wspa­nial­sze isto­ty na świe­cie. Pu­sta­ków mamy aż nadto.

***

“Thank you for the mor­ning walks on the sweet sun­set

And for the hot night mo­ments

For the fan­ta­sy in my bed”

Mu­zy­ka jest gło­śna, ale przy­tłu­mio­na. Mam wra­że­nie, że wy­do­by­wa się ze stud­ni i ma fał­szy­we tony. Po­do­ba mi się to i chcę za nią po­dą­żać.

“Bye bye Hol­ly­wo­od Hills

I'm gonna miss you where ever I go”

Stare par­te­ro­we drew­nia­ne bu­dyn­ki ko­ja­rzą mi się z bro­wa­rem. Po­py­cham drzwi i nagle wszyst­ko staje się czy­ste i jasne.

“I'm gonna come back to walk these stre­ets again

Re­mem­ber that we had fun to­ge­ther”

Ko­bie­ta w wie­czo­ro­wej sukni, nie­znisz­czo­na pro­cha­mi, ko­sme­ty­ka­mi i wódą.

„No, I don't wanna go, I don't wanna go”

Pięk­na isto­ta wy­sta­wia ręce jakby wszyst­kich od­py­cha­ła. Jest taka na­tu­ral­na i ma w sobie siłę nie­osią­gal­ną dla tych, któ­rzy jedzą śmie­cio­we żar­cie. Dla ta­kiej warto żyć i za­bi­jać…

 

Kie­dyś

– Jak po­stę­pu­je wasz eks­pe­ry­ment Kal­chu­ma?

– Bar­dzo do­brze, bar­dzo do­brze. Myślę, że już wkrót­ce doj­dzie­my do tego, co za­bi­ło naszą cy­wi­li­za­cję.

– Co za­bi­je, chcia­łeś po­wie­dzieć. Uwa­żaj co mó­wisz. Za to można pójść na arenę.

– Tak.

– I po­my­śleć, że do­wie­my się tego od tych, któ­rzy żyją po nas. Po­zo­sta­je po­dzię­ko­wać Okta­wia­no­wi, że wy­na­lazł chro­bo­tek i mo­że­my zmie­niać przy­szłość. Mo­czy­mor­da, a taki spryt­ny.

– Szko­da, że tylko da­le­ką. Ale i tak nauka jest nie­sa­mo­wi­ta.

– Tak. – Com­mo­dus spoj­rzał w za­du­mie przez okno na zie­lo­ną po­wierzch­nię Atlan­tu­sa, naj­więk­sze­go mia­sta na Mar­sie.

 

Od au­to­ra:

 

• Frag­ment tek­stu IV wy­da­nia Bi­blii Ty­siąc­le­cia Wy­daw­nic­twa Pal­lot­ti­num w Po­zna­niu (ISBN 83-7014-218-4)
• https://www.youtube.com/watch?v=5VzkrvRet7Y