Kundel Ponurego

Z Ponurym Kosiarzem popijałem coraz rzadziej. Oczywiście przez to jego wiecznie niezadowolenie. Ponoć w życiu każdego z nich – jak usłyszałem, choć z miejsca poddałem w wątpliwość (przecież Ponury Kosiarz jest tylko jeden) – nadchodzi podobny moment. I tak, chcąc czy nie, musiałem przytaknąć.

 

– Dolać? – zapytałem, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy od wielu miesięcy. Jasne, usłyszałem w odpowiedzi i pochyliłem się nad stolikiem i, mając ten stolik na myśli, zapytałem: – Myślisz, że dlaczego został akurat on?

 

Ponury zastanowił się chwilę. – Nie został, przywołałem.

 

Przyznam, mocno mnie zaskoczył, bowiem już od dość dawna w jego głosie nie wyczułem aż tyle obojętności. Zawsze mówił z sercem, którego, jak kłamią plotki, nie ma. Z duszą, choć ta faktycznie była mu obca. A tym razem, jakby nigdy nic, ze szklaneczką w dłoni wyjaśnił, że wspomniany stół po prostu przywołał.

 

– Skąd wiedziałeś o tym miejscu? – zapytał.

 

– Kiedyś pokazał mi je stryjek, później czasami przychodziłem tu z kuzynem. Moim zdaniem jest w porządku.

 

Ponurzy kiwnął głową. – Tak, całkiem niezłe jak na ruinę poniemieckiego pałacyku… ale nie wierzę, że to wszystko. Po co ściągnąłeś mnie właśnie tutaj? Równie dobrze mogliśmy napić się u ciebie.

 

– Bo widzisz – szukałem słów – chcę cię poprosić o przysługę.

 

Odstawił trunek i spojrzał z ukosa. – Proszę, mów, co cię gryzie.

 

Opowiadając o tragicznych losach rodu Marischków, ludzi właśnie z tego domu, zwróciłem uwagę na wałęsający się po parapecie cień. I choć co chwila zerkałem w jego stronę, Ponury zdawał się tym nie interesować.

 

– Więc chcesz się oczyścić? – spytał, gdy już skończyłem.

 

– Pewnie tak…

 

– Nie jesteś pierwszym żywym, który się ze mną kontaktował. Niektórzy wierzą, że przywracając kogoś do życia, choćby i na bardzo krótko, rozgrzeszą się z przewinień przodków. Z przewinień krewnych: ojców, braci matek albo kogoś, kogo w życiu na oczy nie widzieli.

 

Na moment zamilkliśmy. – Mogę to dla ciebie zrobić, właściwie dlaczego nie? – powiedział pod nosem. – Ale na jak długo mam ich tu cofnąć?

 

Przeliczyłem na palcach ostatnie dni ich tułaczki. – Zginęli jakiś tydzień przed ósmym maja. Wiesz, nie chcieli się wynieść, to frontowcy zrobili z nimi porządek.

 

Ponury rozprostował ręce. – Może być i tydzień. Ale musisz wiedzieć jedno: nie odzyskają ciał. Przyprowadzimy ich dusze, ale nie tkankę. Dlatego nikt nie może się o tym dowiedzieć, bo jeszcze jakiś szaleniec wpadnie na idiotyczny pomysł i zachce mu się rozkopywać okoliczne cmentarzyska – uśmiechnął się delikatnie. – Uwierz, wiele już się zdarzyło.

 

Skinąłem. – Jasne, nikomu nie będziemy tego utrudniali.

 

Ponury popatrzył na mnie raz jeszcze, po czym skierował się ku drzwiom. Wówczas przez szparę między nimi a framugą przecisnął się kotek. Jeszcze niewielki, na oko może półroczny. Oczywiście bez komendy w pościg za nim rzucił się Biało-Biały.

 

– Daj spokój… – rzucił Ponury, a jego ręka przywołała kundelka. – Czego pan cię uczył?

 

Wyszliśmy przed tom. Nadal gapiłem się na psa. – Jest twój? Jak to się stało, że Ponury Kosiarz ma psa?

 

– Mój ziemski przyjaciel go porzucił. To znaczy zostawił, bo umarł.

 

Więcej nie chciałem wiedzieć. Również miałem psa i zdawałem sobie sprawę, że każdego dnia, i to za sprawą nagłego impulsu, siła Ponurego może go pozbawić właściciela.

 

– No nic, zaczynajmy – uniósł ręce, opuścił powieki. Wydaje mi się, że musiał wypowiadać szeregi słów, których nie było mi dane poznać.

 

Niespodziewanie za lasem rozległ się ryk silnika. Tężał z sekundy na sekundę, aż w końcu osiągnął apogeum i przemknął kilkanaście metrów od nas. Przez krótką chwilą zmieszał się z odgłosami ślizgu na jednym z ostrzejszych zakrętów. Wtedy zrozumiałem, że z przyciągnięciem Marischków zwlekaliśmy wystarczająco długo.

 

– Po… – próbowałem odszukać go wzrokiem. W końcu dostrzegłem, jak niknie w oddali, pędząc za brunatnym sedanem.

 

Pokręciłem głową z politowaniem. – Schodzisz na psy, Ponury, na psy – i popatrzyłem na Biało-Białego.