Profesor Rympał a futurologia (short)

Była to jedna z tych nielicznych informacji, które zamiast tonąć w zalewie innych, niczym na wielkim, międzynarodowym wysypisku śmieci, odbijały się szerokim echem, potężniejąc z każdą chwilą.

A zaczęła się ona od oświadczenia wygłoszonego przez, skądinąd sławnego, cybernetyka Rympała. Nie był on co prawda znany tak powszechnie, jak gwiazdy ekranu, które do odpędzania się od fanów potrzebują średniej wielkości młota bojowego, a idąc w krzaki za potrzebą mściwie wybierają akurat tą roślinkę, w której skrył się zamaskowany paparazzi. Jednak środowisko naukowe uważało go za żywą legendę. Nieraz się zdarzało, że pytany o swoje zdanie co do problemu, nad którym w międzyczasie głowiło się kilka ekip badawczych razem ze sprzątaczkami, po prostu wypowiadał kilka słów… i wszystko stawało się jasne. Potem odchodził, zostawiając tzw. naukowców z szczękami na podłodze i jednym, dręczącym pytaniem „nad czym my się właściwie zastanawialiśmy"? Efekt tych działań był prosty– przestano go pytać. Ale wciąż posiadał spory kredyt zaufania, wzmocniony dodatkowo jedyną grozą, jaka działa na ludzi nauki. Grozą zrobienia z siebie głupców*.

Podczas wywiadu, toczonego z przedstawicielem lokalnej gazety, profesor Rympał wyraził się następująco: „ Mimo niedowierzania i niezrozumienia, z jakim się spotkałem, rozpocząłem badania dotyczące praktycznych kwestii przepowiadania przyszłości będąc pełen nadziei. Nie okazała się ona płonna. Jestem o krok od rozwiązania problemu badawczego. Obecnie przeprowadzam ostatnie zmiany w oprogramowaniu maszyny, która zadziwi naukowy świat."

Słowa te wywołały istną burzę. W mediach spekulowano nad możliwościami, jakie może dać to dobrodziejstwo techniki, powołując się na międzynarodowe autorytety. Naukowcy wrzeszczeli jeden przez drugiego na publicznym forum, opluwając się śliną i łaciną. Biznesmeni przewidywali zmiany rynkowe, zastanawiając się nad Złem i Dobrem, jakie przyniesie przyszłość. Chodzi oczywiście o bilans dochodów i strat. Ludzie władzy zaś (przynajmniej ci, którym w międzyczasie wytłumaczono co trudniejsze zwroty i pojęcia) zakładali sojusze i konwencje. W końcu nie mogli pozwolić, by taka potęga wpadła w niepowołane ręce. Poza tym, gdyby wcześniej nie ustalili zasad, nie mieliby możliwości ich łamać.

Cały ten zamęt ominął wynalazcę, który w skupieniu wygładzał ostatnie fałdy projektu, będąc w błogiej nieświadomości gorączki, jaka ogarnęła cały świat.

Próbę nadszarpnięcie autorytetu cybernetyka przeprowadził Międzynarodowy Związek Futurologów, z powodu, jak twierdzono „troski o przyszłość nauki, znieważanej przez przebrzydłych szarlatanów". Jednak spaliła ona na panewce– nie powiodło im się ani zablokowanie ruchu drogowego przez przewrócenie miejskiego autobusu, ani wywołanie ogłuszającego hałasu. Być może dlatego, że piętnaście osób to trochę za mało na zwrócenie uwagi.

W końcu nadszedł dzień, na który wszyscy czekali. Profesor Rympał miał wyjawić wyniki swojej pracy podczas konferencji naukowej. Jednak audytorium okazało się nieco inne od spodziewanego. Miejsce ludzi, którzy znali się na zagadnieniu, zajęli politycy ze znajomościami w biznesie i biznesmeni zaangażowani w politykę, oraz żurnaliści, mający haki na jednych lub drugich**. Do tego zwykli ciekawscy, tyle że posiadający pęd średniowiecznego taranu połączony z zakutą głowicą.

Podniecenie wszystkich wywoływał zasłonięty białym materiałem, kanciasty kształt wielkości sporej szafy.

Trzeba przyznać, że Profesor Rympał poczuł zaskoczenie oraz lekką konfuzję, widząc rzędy nieznanych, wygłodniałych twarzy. Nie dał jednak po sobie tego poznać. W takich chwilach cieszył się, że nie jest bułką z dżemem (albo jedzeniem w innej formie).

Ciekawe, jakby się poczuł wiedząc, że cały teren jest chroniony przez zamaskowanych funkcjonariuszy i snajperów. Nie mówiąc już o tym, że zyskał osobistą satelitę szpiegowską.

Dziarski staruszek z burzą siwych głosów na głowie wkroczył na podium swym charakterystycznym, trochę gumowatym, rozciągająco – zwężającym sylwetkę krokiem.

Wszelkie rozmowy ucichły niczym ucięte nożem. Zapadła cisza równie przenikliwa co grom– tyle że w odwrotną stronę.

Profesor zwykł przemawiać z głowy, dlatego też wykształcił w sobie specyficzną więź z publiką, toteż od razu zrozumiał, że ci ludzie nie chcą specjalistycznego, ciężko przyswajalnego bełkotu. Pragną sensacji. Jak dobrze jednak, że ją posiadał. Zagrała w nim aktorska żyłka. Podszedł sprężystym krokiem do tajemniczego przedmiotu– w tej chwili zapanowało takie napięcie, że można by podłączyć wtyczkę do powietrza– i dramatycznym gestem ściągnął zasłaniający go materiał.

Wszyscy w sali wstrzymali oddech. Wyglądało to jak… wielkie pudło z blachy, z wystającą ze wszystkich stron masą różnokolorowych kabli, wielkim, matowym ekranem i miriadami migających światełek– słowem, jak wizja komputera wyjątkowo skacowanego autora SF lat sześćdziesiątych. Szczególnie ucieszyli się dziennikarze. Światełka! Publika kocha światełka.

– Przed waszymi oczami, Panowie– rzekł profesor Rympał, podczas gdy słuchacze dosłownie spijali każde słowo z jego warg – znajduje się maszyna licząca, która zrewolucjonizuje nasz sposób patrzenia na czas. Dzięki jej obliczeniom niepodważalnie udowodniłem, że wszelkie formy przepowiadania przyszłości są fizycznie niemożliwe.

Reszta jest milczeniem.

* Z czego można wysnuć bezpośredni wniosek, że to bardzo nieszczęśliwy rodzaj ludzi.

** Przy czym politycy wyglądali jak biznesmeni, biznesmeni jak dziennikarze i dziennikarze jak politycy.