Rogers

Harpuny w dłoń i cała naprzód! Płyniemy na łowy.

Cześć, bardzo emocjonalna i mocna scenka. Zabrakło trochę tła, ale rozumiem, że chciałeś skupić się na tym, jak katastrofa wpływa na emocje grupy i jednostki? Niemniej, czyta się bardzo płynnie i przyjemnie.

Takie małe studium dialogu i budowania nastroju bez dużych opisów. Także o to chodziło.

Napiszę krótko: bardzo fajne. Czuć emocje i tragizm sytuacji w jakiej znaleźli się marynarze. Propsy :)

 

Known some call is air am

Ciekawa scenka. Jak na tak krótki tekst, to rzeczywiście sporo tu emocji i nieźle oddanego tragizmu bohaterów.

Ale emocje! Krótki tekst, prawie same dialogi, a jaki efekt! Pozdrawiam

Tekst fajny, choć momentami chaotyczny (przez dużą liczbę postaci jak na tak krótki tekst). Podobał mi się dramatyzm i dialogi, szczególnie zawarte w nich wspomnienia i olewanie kapitana, by móc tylko o nich wspomnieć. ;)

W jednym miejscu tylko mi zgrzytnęło:

– Daniel, a ty? Do kogo wracasz? – spytał mnie pierwszy oficer, pocierając oboje oczu.  

Wydaje mi się, że „pocierając oczy” jest bardziej naturalne, a nie tak przekombinowane.

Pozdro!

Sagitt, czwartkowy dyżurny

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Tekst z pogranicza dużego ładunku emocjonalnego, a ckliwego czytadła bez grama prawdziwej fantastyki (ta w domyśle się nie liczy)… Może troszkę chaotycznie prowadzona narracja, ale ogólnie czytało się doborze. Brawo za świadome zakończenie, chociaż mokra cisza to słabo wybrzmiała ;) Pozdrawiamy Czwartkowy Dyżurny :)

No dobrze, skoro inni czytelnicy dostrzegają tutaj emocje, to pewnie jakieś emocje udało się autorowi przekazać. Nie trudno o takie w scenie walki z żywiołem, kiedy w obliczu śmierci (?) każdy z załogantów oznajmia, że z powodu zbliżającej się katastrofy właśnie rypła się jakaś osobista życiowa sprawa (urodziny córeczki, zaręczyny, wymarzony wyjazd z ukochaną).

Mam tutaj jednak pewien problem – bo w sumie jaka to katastrofa? Jaka walka z żywiołem? Statek, którym buja podczas sztormu to chyba normalna sprawa, a woda wlewająca się przez otwarte (?) drzwi na mostek to chyba nie jest jeszcze koniec świata dla ludzi obytych z morzem? Innych zwiastunów tragedii w tekście nie zauważyłem. Podobnie jak fantastyki, której tu zwyczajnie nie ma.

Nie do końca też rozumiem, dlaczego co kilka słów padają w tekście funkcje jakie pełnią członkowie załogi, a jedynie do głównego bohatera wszyscy zwracają się po imieniu lub nazwisku. Zresztą to pojawienie się pierwszoosobowego narratora też wyskakuje jak Filip z konopi po jednej trzeciej tekstu. Na dodatek w niefortunnym położeniu. Pierwsze „odezwałem się” sąsiaduje z pierwszoosobowym „powiedziałem” kapitana i nie wygląda to zbyt dobrze.

Język ujdzie, technicznie nie jest tak źle, ale na pewno nie jest też dobrze. Sporo rzeczy w tekście zgrzyta i charczy moim zdaniem (przykładowe uwagi pod komentarzem). W wielu przypadkach to kwestia jakby urwanych wypowiedzi lub dziwnego szyku. Na pewno kuleje interpunkcja i zapis dialogów.

Szort jest przy tym niepotrzebnie efekciarski w tych wszystkich (często nazbyt rozbudowanych) didaskaliach podbijanych emocjonalnie zwrotami typu „warknął”, „charkoczący głos” itp. Fabularnie mamy tutaj zaledwie scenkę, bez wyraźnej i satysfakcjonującej puenty. A dramatyczne przeżycia są dramatyczne głównie w opisach narratora, który strasznie cierpi po uderzeniu w głowę wywołującym strużkę krwi…, a także w dziwnym zachowaniu huczącego, warczącego, grzmiącego i wrzeszczącego wściekle kapitana oraz „dramatycznych” opisach zimnej wody na podłodze i bujania na „tytanicznej” fali.

Do tego załoga zachowuje się dosyć mało profesjonalnie, zaś w finale, zamiast działać, biadoli podśpiewując patetczynie dla podkreślenia wymuszonego dialogami tragizmu sytuacji.

W zasadzie widać, że tekst pisał laik. Nie ma tu języka „marynarskiego” czy profesjonalnych zwrotów, a bohater przebywający na mostku (czyli pomoście nawigacyjnym) w pewnym momencie leci twarzą na… pomost nawigacyjny (???).

Zastanawia również skład załogi przebywający na owym mostku i fakt, że wystarczą otwarte drzwi, żeby kapitan musiał przekrzykiwać wiatr na owym pomoście.

 

Moja Ania za miesiąc… – Pierwszy oficer przełknął z trudem ślinę. – Będzie miała pięć lat.

– szyk, szyk, szyk. Nie lepiej: – Za miesiąc moja Ania będzie miała pięć lat. – Pierwszy oficer z trudem przełknął ślinę. (to przełykanie też strasznie efekciarskie)

 

– Panowie, koniec tego – zagrzmiał kapitan.

 

– a może: – Panowie, koniec tego gadania! – zagrzmiał kapitan.

 

– A my z Baśką chcieliśmy jechać do Norwegii w sierpniu, zawsze chciała zobaczyć zorzę polarną. 

 

– a może: – A my z Baśką chcieliśmy jechać w sierpniu do Norwegii. Zawsze chciała zobaczyć zorzę polarną.

 

– Panowie, koniec tego – zagrzmiał kapitan.

– A my z Baśką chcieliśmy jechać do Norwegii w sierpniu, zawsze chciała zobaczyć zorzę polarną. – Sternik zdawał się nie słyszeć kapitana. – W końcu udało się nam uzbierać.

– Panie kapitanie – krzyknął bosman. Już nawet nie próbował się meldować. – Ściągnąć maszynownię na mostek?

Kapitan spojrzał na radiowca, który jedynie pokręcił głową w odpowiedzi.

 

– i dalej co chwila znowu "kapitan". Powtórzenia.

 

Bosman widocznie postarzał się przez tę chwilę. 

 

– Bosman postarzał sie widocznie przez tę chwilę. 

 

– Panowie, dosyć powiedziałem!

 

– Panowie, powiedziałem dosyć!

 

– Daniel, a ty? Do kogo wracasz? – spytał mnie pierwszy oficer, pocierając oboje oczu.

 

– pocierając oczy?

 

Nie dopuszczę podczas swojej straży do jakichkolwiek kolejnych aktów defetyzmu!

 

– jaki kapitan nazwie służbę lub wachtę strażą?

 

Mostek wypełnił penetrujący świst,

 

– to znaczy jaki świst? Ktoś go wysłał na zwiady?

 

 

Nikt poza mną go nie słyszał. Przewrócił się trzykrotnie, zanim udało mu się dotrzeć do wejścia. Na mostku zawitała względna cisza.

– Daniel, Daniel. – Ktoś mną potrząsał. – Wszystko w porządku?!

– Żyję. – Ból rozrywał mi głowę,

 

– początki zaimkozy.

 

Zresztą nie on jeden. Oni wszyscy drżeli z przerażenia, ten wytrzeszczony wzrok.

 

– "ten wytrzeszczony wzrok” pojawia się na końcu zdania z choinki i wygląda komicznie. 

 

 

 

Po przeczytaniu spalić monitor.

#teamMaras. Nie porwało mnie. Mamy tu grupkę jęczących facetów w środku burzy, którzy zamiast próbować się ratować, biadolą. Dodatkowo miałam problem z wyobrażeniem sobie całej sytuacji – z jednej strony ostro nimi buja, woda przelewa się przez statek, z drugiej prowadzą sobie rozmowy o życiu całkowicie zrezygnowani bez właściwie żadnych przeszkód. No nie wiem – wydaje mi się, że w takiej sytuacji to rozmowa z czysto technicznej strony jest utrudniona. Kolejna rzecz – nie potrafiłam wyobrazić sobie wielkości tego statku, tak jakbyś jednocześnie opisywał statek duży i mały, albo sam nie do końca wiedział, co opisujesz.

Niestety nie uwierzyłam w opisywaną w tekście sytuację.

 

O rzesz – potrójny ortograf

 

It's ok not to.

A gdzie tu fantastyka?

Nie zrozumiałam, co tu się zadziało. Siedzą sobie faceci na wachcie, gadają o dupie Maryny, kapitan się wścieka, że gadają. Nagle nadchodzi straszna katastrofa, chyba związana z wodą, i pozamiatane. Żadnych szalup ratunkowych, nikt nie próbuje walczyć z żywiołem, przeciwdziałać, wzywać pomocy, tylko gadają, a potem śpiewają. To opera?

Babska logika rządzi!