Intruz

Szpakowaty mężczyzna spojrzał z niepokojem w kierunku lądowiska. Przez chwilę obserwował jak stalowy kolos siada na jedynym betonowym pasie miejscowego kosmodromu.

– Twój były szef z Ziemi zrobi wszystko, żeby cię ściągnąć z powrotem. – Na twarzy atrakcyjnej blondynki malowała się troska.

Roch Kowalski odwrócił głowę.

– Nie tym razem – burknął, zbyt zajęty własnymi myślami, by cierpliwie czekać, aż partnerka dobrnie do końca tyrady.

Irena Niewczas miewała tendencję do niekończącego się słowotoku. 

 – Lepiej się pospiesz – ponaglił. – Chodźmy stąd. Nie chcę oglądać ani jego ani ich, bez względu na to kim są.

Kobieta sprawnie zwinęła koc, chwyciła koszyk z prowiantem i zniknęła w świetnie zamaskowanym wejściu do ich domku. Roch szybko poszedł w jej ślady.

Minął już rok, od kiedy opuścił Układ Słoneczny i brak towarzystwa innych ludzi poważnie mu doskwierał. Mężczyzna czuł jednak, że wizyta gości z Ziemi wróży kłopoty.

Podszedł do okna i obserwował lądowanie obcego statku. Silniki wreszcie umilkły, a stopy wsporników znalazły twarde podłoże. Z wnętrza wyskoczył tylko jeden pasażer, za to objuczony jak stu Szerpów. 

– Gdzie się chowasz, stary capie? – zabrzmiał jego tubalny głos.

– Co ty tu robisz, Nowak? – spytał zaskoczony Kowalski, wychodząc przed domek. – Zamiast wrzeszczeć lepiej powiedz, jakie złe bóstwa cię tutaj sprowadziły.

– Witaj, synu pawiana i nieostrożnej słonicy! – ryknął przybysz. – I kto to mówi? Facet, który nigdy w życiu nie miał do czynienia z żadną religią.

– Co cię tutaj sprowadza? – spytał ponownie Roch.

– To chyba oczywiste – powiedział Nowak z szelmowskim uśmiechem. – Postanowiłem odetchnąć na tej rajskiej planecie.

– Jest tylko jeden problem, nie mamy najmniejszej ochoty cię podejmować. Zapas gościnności wyczerpał mi się wraz z utratą młodzieńczej sylwetki.

– Możesz odetchnąć z ulgą. Przez najbliższe pół roku nie wyściubię nosa z dżungli. Chcę odpocząć od ludzi. 

 Nieoczekiwany gość odwrócił się na pięcie. Wlokąc za sobą bagaż oddalił się w stronę zielonej masy drzew. Kowalski westchnął z ulgą i natychmiast zapomniał o rozmowie, a jeszcze szybciej o interlokutorze.

Przyszedł jednak dzień, kiedy wszystko się zmieniło. A znaków ostrzegawczych nie brakowało. I tak Irena przypaliła jajecznicę, co nie zdarzyło się, od kiedy porzuciła pracę w barze szybkiej obsługi. Z kolei Kowalski nabawił się urazu pachwiny po niefortunnym skoku z palmy daktylowej i przez tydzień spał w wannie. Partnerka nie była w stanie holować go kilka razy dziennie z sypialni do łazienki.

Dochodziła właśnie trzecia po południu, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Zaintrygowana kobieta otworzyła. Na progu stał Nowak.

– Jakże trudno funkcjonować koneserowi nocnych spacerów w aktualnej, i nie da się ukryć, złożonej rzeczywistości. Szedłem właśnie do domu, zaopatrzony jedynie w „siłę podparcia” ulubionego roweru marki Wigry 4. Obciążyłem starego przyjaciela całym dzisiejszym urobkiem w postaci dziesięciu pustych butelek piwa, które zamierzałem oddać w najbliższym skupie. Niestety mój naznaczony marynarską przeszłością chód zwrócił uwagę dwóch policjantów. Zatrzymali mnie w całym majestacie prawa i przesiedziałem dwie doby w areszcie.

– Pan oszalał – powiedziała kompletnie zaskoczona Irena.

– Skąd ta szybka diagnoza? O ile wiem, nie jest pani lekarzem psychiatrą – odparł niespodziewany gość.

Kobieta miała dosyć rozmowy. Pobiegła do sypialni i wyciągnęła spod łóżka strzelbę.

Intruz tymczasem rozsiadł się wygodnie przy posłaniu Kowalskiego.

– Co się dzieje, stary? – zapytał Roch, patrząc rozmówcy głęboko w oczy.

– Muszę przyznać, że coś niecoś, w tak zwanym międzyczasie się zdarzyło. Jestem wam winien wyjaśnienia. Tak naprawdę stoi przed wami Pewien Apacz. Duch Nowaka opuścił ciało miesiąc temu.

– Pewien Apacz… – odparł Roch i zawiesił głos, ale widać było, że zachowanie spokoju kosztuje go bardzo wiele wysiłku.

– Nie inaczej…

– Ześwirowałeś w tej zasranej dżungli i tyle. Wróć na Ziemię i tam się tobą zajmą. W każdej chwili mogę poprosić o transport. Więc jak?

Pewien Apacz sięgnął do kieszeni spodni i wyjął złożony na czworo arkusz papieru.

– Proszę, oto oficjalny akt zgonu Zdzisława Nowaka oraz protokół z sekcji zwłok. Zmarł na atak serca. To powinno was przekonać – oświadczył i rzucił na stół dwie złożone kartki.

Kowalski zerknął na dokumenty. Zorientował się natychmiast, że są autentyczne. A znał się na tym dobrze, ponieważ w przeszłości był prokuratorem. Nie potrafił jednak ukryć zdziwienia.

Nie uszło to uwadze Ireny. Kobieta słuchała rozmowy z bronią gotową do strzału.

– Nawet ta opowieść o rowerze i policjantach jest prawdą? – zapytała wyraźnie zniesmaczona.

– Przepraszam cię. Ta historyjka nie była najszczęśliwsza, ale chciałem przełamać pierwsze lody zabawną dykteryjką.

Indianin nagle spoważniał, odchrząknął i wypiął pierś, jakby zamierzał odśpiewać hymn państwowy.

– Pani piękno nie jest li tylko kolejnym przykładem estetyki spod znaku skalpela i botoksu. W tym przypadku wyłącznie Stwórca ponosi odpowiedzialność za swe dzieło. I nie ma się czego wstydzić.

– Komplementy niczego nie zmienią. Nadal uważam cię za świra – wycedziła skonsternowana kobieta.

– Ciągle nie rozumiem, jakim sposobem korzystasz z ciała nieboszczyka? – wtrącił Kowalski.

Intruz wyraźnie się zmieszał.

– Jakieś dwieście lat temu wylądowałem na tej planecie, aby zapomnieć o nieszczęśliwej miłości. Było to jednak bardzo trudne. Zmieniały się pory roku, a ja nic, tylko myślami wracałem do utraconej ukochanej. Popadłem w depresję i zaniechałem wszelkiej konsumpcji. Moje trzewia nie miały czego trawić, w związku z czym bakterie przeprowadziły się do innego żywiciela. Organy wewnętrzne natomiast przeszły…

– Przestań opowiadać brednie! Pytam jak załatwiłeś te papiery? – przerwał mu Roch.  – Jakim cudem ciało Nowaka znalazło się na Ziemi i zostało poddane sekcji, a następnie w idealnym stanie wróciło tutaj?

– Dobre pytanie – zauważył Pewien Apacz.

– To na nie odpowiedz! – zażądała Irena.

– Pięknej kobiecie nie sposób odmówić. Kiedyś byłem bardzo popularny i uwielbiany przez płeć przeciwną. Natura obdarzyła mnie talentem muzycznym. Mogłem więc uczestniczyć w najważniejszych festynach na terenie powiatu. Bywało, że przez kilka godzin nie wyjmowałem drumli z ust. Moje płyty rozchodziły się w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy. Co z tego, skoro nie czułem się szczęśliwy.

Pewnego lipcowego dnia nastąpił przełom. Odmówiłem seksu najpiękniejszej dziewczynie z wioski. Mimo że specjalnie przygotowane posłanie w stodole nastrajało do damsko-męskich wygibasów. Tym razem chciałem tylko położyć się u jej boku i poczuć namiastkę normalnego związku. Ona odebrała to jako przejaw słabości i rozpuściła plotkę, że mam problem z potencją. W jednej chwili posypał się cały mój świat. Natychmiast straciłem wszystkie kontrakty płytowe i nikt nie zapraszał mnie już na festyny.

 – Gówno prawda! – stwierdzili zgodnie słuchacze.

Pewien Apacz uśmiechnął się szeroko.

– No dobrze, to nie moje. Wygrzebałem w sieci.

– Powiedz wreszcie coś od siebie – zażądała Irena.

– Jestem wam to winien.

– Nareszcie – parsknęła kobieta. – Od tego trzeba było zacząć.

– W ostatni piątek urządzaliśmy sobie z Szamanem wieczorek z gandzią. 

– Od początku wyglądałeś na upalonego.

– Seans powtórzyliśmy na drugi dzień. Tym razem jednak były efekty uboczne.

– Potrafisz wypowiadać się bardziej konkretnie?

– Założyłem się z Szamanem, że potrafię stworzyć nową planetę. Proces tak mi się spodobał, że dodatkowo powstała dżungla i wy. Zaopatrzyłem was we wspomnienia. Podarowałem uczucie i bolączki dnia codziennego. Uwiarygodniłem i nadałem sens życia. 

– Nadal jesteś na haju – wtrącił Kowalski.

Wojownik zerknął na mężczyznę. Były prokurator poczuł nagle, że ma trzy kończyny. I do tego wszystkie sprawne. Zerknął pod kołdrę. Stał się szczęśliwym posiadaczem różowej macki. Bogatej w ornamenty roślinne i szlaczki skreślone ręką zaangażowanej trzecioklasistki.

– Przekonałem cię?

– Nareszcie jakiś konkretny argument.

– Podziwiam twój spokój. Irena nie zdzierżyła i zemdlała.

– Drzemka jej nie zaszkodzi.

– Zaszkodzić może co innego. Towar się skończył.

– Mleko się rozlało. Mam gdzieś, w jaki sposób powstaliśmy. Na twoich barkach ciąży odpowiedzialność za nasze życie. 

–  Wiem, do cholery.

Kowalski wstał z łóżka. Kilka razy stuknął nowym odnóżem w czoło i krzyknął tryumfalnie:

– Jest szansa!

Roch podbiegł do partnerki i zaczął ją cucić. Po dobrej chwili kobieta odzyskała przytomność.

– Co jest? – wybełkotała.

– Wczoraj robiłaś porządki na strychu i znalazłaś stary utrwalacz fotograficzny. Gdzie on jest?

– W koszu. Jak większość tego antycznego badziewia.

– Cudownie. Spryskamy całą planetę i będziemy uratowani.

Tak też się stało. Czerwonoskóry został jeszcze kilka dni. I wcale nie chodziło o piękno krajobrazu. Musiał wygnać resztki narkotyku z organizmu. Detoks przebiegł bez zakłóceń. Czerwonoskóry zyskał pewność, że może wracać do siebie.

– Czas na mnie. Może jeszcze kiedyś się zobaczymy – oświadczył i uśmiechnął się filuternie.

Ciało Nowaka osunęło się bezwładnie na podłogę. W ciągu kilku sekund przeszło kompletną metamorfozę. Pojawiły się ślady rozkładu, a pokój wypełnił trupi odór. Były prokurator nie namyślał się zbyt długo i wyrzucił zwłoki znajomego przez okno. Następnie poszedł po łopatę.

Pogrzeb był bardzo skromny. Obyło się bez modlitw i przemówień. Roch wykopał płytki dół, a Irena przykryła nieboszczyka starym prześcieradłem. Miejsce pochówku znaczył tylko niewielki kopczyk kamieni. Po kilku dniach życie mieszkańców planety-raju wróciło do normalnego rytmu.

Pewien Apacz tymczasem musiał się gęsto tłumaczyć z absencji w rodzinnym wigwamie. Połowica Indianina nie dała wiary jego historii i zagroziła rozwodem. Zachwycony czerwonoskóry natychmiast przyjął propozycję. Wylewnie podziękował żonie i zamieszkał u Szamana.