Eksperyment

Hmm… Mam pewien problem z tym tekstem, no bo tak: napisany jest naprawdę sprawnie, a całe to skomplikowane słownictwo wywarło na mnie wrażenie. Laik jestem, więc kwestii technicznych podróży międzygwiezdnych nie ocenię, ale spodobało mi się. W trakcie domyśliłam się, o co mniej więcej będzie chodziło, ale to nie przeszkadza, bo motyw jest fajnie zrealizowany. Przypadła mi też do gustu kreacja starego. Obrazoburczo ;)

Ale, ale… bardzo to krótkie. Trochę zbyt okrojone. I tu mam zagwozdkę, jak do tego podejść. Chyba muszę jeszcze nad tym pomyśleć.

Ale tekst ogólnie bardzo na plus!

deviantart.com/sil-vah

Całkiem sympatyczne i fajnie napisane. Mimo, że nie jestem fanem SF, nie przeszkadzała mi mnogość ,,kosmiczno-technicznego" słownictwa. Używałaś bowiem słów z wyczuciem. Nie łatwo powiedzieć coś więcej gdyż to jeno któtki szorciak. Napisz coś dłuższego :) P.s. Jeśli wspomnianą przez Ciebię Trójcę zesłał nam ufoludek z mackami, to co z resztą bóstw? Hmm…

Bardzo fajny szort! Taki jak lubię :)

Jestem niepełnosprawny...

Tekst opowiadanie jest dobry, czytało się płynnie, a opisy technologii dobrane trafnie i z umiarem. Natomiast sugeruję zmienić (a nawet usunąć) następujące fragmenty:

Niebieskie ferrero rocher, wersja limitowana.

… z Nazaretu

…do bazy wrócą raczej na tarczy niż z tarczą.

Czytając opowiadanie domyślamy się czasów, które ono opisuje. Również skład załogi jest już znany.

Ale co to jest ferrero rocher, będzie wiadomo dopiero 2000 lat po czasach, w których toczy się fabuła.

Podobnie rozważania mogą pojawić się przy: … z Nazaretu.

Przecież ta załoga przybywa z odległego zakątku kosmosu.

Dlaczego więc pojawia się wzmianka … z Nazaretu?

Inna sytuacja dotyczy zwrotu: wrócą raczej na tarczy niż z tarczą.

Tutaj kolejność czasowa jest już poprawna, lecz to powiedzenie powstało na Ziemi w starożytności.

Natomiast załoga przybywa – jak już wiemy – z odległych rejonów kosmosu.

Czy można uznać to za zbieg okoliczności, że w dwóch odległych zakątkach wszechświata uformowały się podobne powiedzenia?

Zaznaczam, że w pisaniu opowiadań jestem początkującym, więc nie gwarantuję, że to co powyżej wspominam musi być słuszne. Moje opisane obserwacje nie są poradami, tylko luźnymi uwagami do rozważenia i przemyślenia.

Podsumowując: opowiadanie, które bardzo zwięźle i pomysłowo napisałaś, było miłą lekturą.

“…jak lukrowana  kula zanurzona w…” – zbędna spacja

“Struny czasu rozprzęgały się nad horyzontem, tworząc widowiskowe zorze. Okręt zadrżał, wkłuwając się  szpicą dziobową w ciało planety.

– Już czas.”

“Trzy humanoidy w nieskazitelnie białych kombinezonach bez dystynkcji wstało ze swych foteli. Po raz ostatni spojrzeli na dobroduszne twarzogłowie dowódcy, uścisnęli mu mackę na pożegnanie…” – zdecyduj się. Jak humanoidy to wstały, a nie wstało. Jak humanoidy, to spojrzały, uścisnęły itp. Ujednolić odmianę w jakiś sposób.

Sympatyczny szort. Szybko idzie domyślić się, o co chodzi, nic odkrywczego, ale to nie ujmuje mu uroku. Kilka ładnych zdań. Ogólne wrażenia na plus.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Króciutkie, ale bardzo sympatyczne. Mimo technicznego słownictwa, bardzo dobrze mi się czytało. Pomysł też na plus.

Klikam bibliotekę i czekam na coś dłuższego w podobnych klimatach :)

Ogólnie bardzo ciekawy szort – Stary ma dobrze zarysowany charakter (jak na tak krótką formę), a samo opowiadanie jest napisane w przyjemny sposób. Dobrze się je czyta. Mam tylko problem z anachronizmem występującym w tekście. Już tłumaczę o co chodzi; mamy w tym opowiadaniu taki opis: “Niebieskie ferrero rocher, wersja limitowana”. Otóż ferrero rocher pojawiło się wiele lat później po Buddzie (najstarszym z tej trójki) i trochę nie rozumiem sensu takiego porównania. Aczkolwiek pomijając to małe niedociągnięcie uważam, że całość jest naprawdę dobra.

All in all, it was all just bricks in the wall

Dziękuje za wszystkie komentarze i punkciki do biblioteki:)

@Geeogrraaf, @Simeone: Co do zależności czasowych w narracji, to nie jest to aż tak skomplikowane jakby się mogło wydawać. W szorcie występuje narrator 3. os. wszystkowiedzący – zatem opisując świat przedstawiony i bohaterów może używać form języka zarówno z przeszłości jak i z przyszłości bohaterów. Taki typ narratora „(…) nie należy do świata przedstawionego, o którym opowiada, sam nie bierze udziału w wydarzeniach. Jego obecność może być "cicha", co oznacza nieujawnianie się narratora jako osoby i ograniczenie jego interwencji do funkcji sprawozdawczo-informacyjnej, jednak może on również manifestować swoją obecność, wyrażać poglądy i oceny, a także zwracać się bezpośrednio do czytelnika. Narrator [trzecioosobowy] często jest narratorem wszechwiedzącym (zna myśli i uczucia bohaterów, zdarzenia spoza czasu akcji). Zajmuje wówczas pozycję nadrzędną wobec postaci i wydarzeń”. Cytat za Wikipedią. ;)

@Joseheim Dzięki za baczne oko. :) Słuszne uwagi, poprawię.

Każdy koniec daje szansę na nowy początek...

wiwi

Łycha dziegciu, bo tu za słodko:)

„W parę chwil wypełniła całą powierzchnię iluminatorów.”

Jakoś mi to zgrzyta to wypełnianie powierzchni

„ Trzy humanoidy w nieskazitelnie białych kombinezonach bez dystynkcji wstały ze swych foteli.”

niepotrzebne

„twarzogłowie dowódcy”

Chyba zawsze głowa jest połączona z twarzą…

„kapsułach lądowniczych”

Utarło się chyba mówić lądownik albo kapsula, ale ekspertem nie jestem

„kapsułach czasoprzestrzennych”

To w końcu jakich kaspułach?

„Widać było, że rozpiera ich dobra energia, ale też swoiście pojęty egzystencjalny stupor desperatów”

Stupor to jedno z moich ulubionych słów, którego nauczyłem się ze zbrodni i Kary, Raskolnikov co i rusz wpadał tam w stuporJ, wydaje mi się, że tu słowo użyte niepoprawnie, czy na pewno chciałaś powiedzieć że desperaci są otępiali?

Na początku ich rozpiera energia, a potem że otępiali (toż jedno zaprzecza drugiemu)

A teraz ogólnie:

W świetle mojej wiedzy o swiecie, ten Stary chciał chyba rozwalić tę planetę, a nie ja ratować.

Ludzie głównie zabijali się i nadal zabijają z powodu religii, a ten wysłał trzech różnych Ziemianom na pohybel, żeby się pozabijali w wojnach który z nich jest lepsiejszy

"rozkoszując się  zimnym powietrzem."

Podwójna spacja.

Proste, a jednak zabawne w dodatku nawet liczba systemów (włącznie z Ziemią siedem) ma tu swoje miejsce. Chyba tylko Nazaret niepotrzebnie się zaplątał, bo Nazaret to dopiero na Ziemi, nie tam, skąd pochodzą misjonarze.

A swoją drogą odnośnie wzmianki o guziku pod palcem serdecznym… To się aż prosi o rozwinięcie w kontekście dalszych losów (choć z lekkiego opowiadania mogłoby je uczynić kontrowersyjnym).

Kolejna Herezja! Ale krótka i o czymś, no i z humorem, choć miejscami mam wrażenie dodanym trochę na siłę. Do całości brakuje jakiegoś zakończenia, albo morału może, bo historia tak jakby się urywa, i stwórca “odlatuje” do kolejnych slamsopodobnych enklaw (swoją drogą: co ziemia – zakładając, że to ziemia – z czasów przed buddą miała wspólnego ze slumsopodobną enklawą, wszak większość ludzi żyła w sporym rozproszeniu…? )

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

 Kiedy humanoidy wsiadają do kapsuł, piszesz o zbliżającej się z zawrotną prędkością planecie. A o tym dowiedzieliśmy się już wcześniej. Może nie trzeba powtarzać.

pokiwała potakująco

może „przytaknęła”

Brakuje mi jednej rzeczy. Otóż dość dokładnie opisujesz Starego, mogę go sobie wyobrazić. Za to mam problem z Piotrem. Ma macki, czy nie ma? „Ludziopodobny” czy nie?

Aha, co by się stało, gdyby któryś z kadetów wcisnął czerwony przycisk?

Dziękuję kolejnych osobom, które zechciały pochylić się nad tekstem ;) @BrunoSiak – co do kapsuł: jedno nie wyklucza drugiego. Jeśli chodzi o stupor jak najbardziej jest możliwe, że gdy mija euforia przychodzi czas otępienia. Poza tym tekst nie jest prozą realistyczną, więc należy spojrzeć na pewnie kwestie z przymrużeniem oko ;) @krak85 To, że historia się jak to określiłeś urywa daje pole do popisu dla wyobraźni czytelnika :) @ManeTekelFares – Wygląd Piotra nie ma większego znaczenia dla fabuły, to już od Ciebie zależy jak go sobie wyobrazisz. Na pytanie o to co by się stało, gdyby któryś z kadetów wcisnął czerwony przycisk musisz odpowiedź sobie sam. Zakończenie tej historii jest wciąż otwarte :) Pzdr:)

Każdy koniec daje szansę na nowy początek...

Jest jakiś pomysł. Mogłaś jeszcze wykorzystać motyw, że lądowali w równych odstępach – mniej więcej co 600 lat.

Też jestem ciekawa, co wyzwalały te guziczki. I co szef ukrył przed chłopakami. Wtedy może miałabym szansę zgadnąć, co chciał osiągnąć. A jeśli stan obecny, to jaka była alternatywa.

Babska logika rządzi!