Porachunki

 

Wanda kontemplowała reprodukcję „Bitwy pod Grunwaldem”. Kopia obrazu Matejki zajmowała całą ścianę w sypialni. Siłą rzeczy przyciągała wzrok. Kobieta zastanawiała się, co może czuć facet pchnięty włócznią w brzuch. Wtedy usłyszała pukanie do drzwi. Spojrzała przez judasza.

– Kto tam? – spytała, choć od razu rozpoznała sąsiada. Faceta z naprzeciwka, na którego od dawna ostrzyła sobie pazurki. Zawsze jednak brakowało pretekstu, by nawiązać znajomość.

– Guntram Habsburg. Otwórz, nadobna panienko.

– To nie nazwisko tylko jakaś raperska ksywka. A archaizmy na mnie nie działają, mości arystokrato – oświadczyła 

– Nazwisko ilustruje wyłącznie status społeczny. Dość jednak o mojej atrakcyjnej osobie. Zachowajmy umiar. Jestem dopiero dziesiąty na liście najpiękniejszych tygodnika „Viva”. Mam propozycję nie do odrzucenia.

– W takim razie dlaczego tak mnie odrzuca? Zwłaszcza od ciebie.

– To minie. Wystarczy, że mnie wpuścisz i wypijemy dobrą kawę. W odwodzie mam wyśmienity francuski trunek.

– Prędzej Lenin opuści mauzoleum i nawróci się na kapitalizm – droczyła się dalej kobieta, ale otworzyła drzwi.

Zasiedli na kanapie w salonie.

– Przeprowadziłem prywatne śledztwo i wiedząc, że już od podstawówki pasjonowałaś się historią Polski, postanowiłem sprawić ci niespodziankę – odezwał się sąsiad, a powaga malująca się na jego twarzy wróżyła rzeczy niezwykłe. – Chcę ci podarować skromny prezent.

Niespodziewany gość wyjął z kieszeni i położył na ławie karykaturę.

– Wyglądam tu niczym Królowa Bona – oceniła Wanda z filuternym uśmiechem. – Ale teraz wróćmy do współczesności.

– Jak sobie życzysz.

– Co z alkoholem?

– Daj mi kilka sekund. Skoczę do siebie.

Wanda przymknęła oczy, pozwoliła plecom skorzystać z miękkiego oparcia sofy i pomyślała, że scenka z „Habsburgiem” była dziwna, ale zabawna. Wyrzucała sobie, że nie zdołała wcześniej go zaprosić.

– Mieszkamy vis-a-vis od roku, a nawet nie wiem, jak masz na imię – zagaiła, gdy gość powrócił.

– Marek – przedstawił się. – To moja wina, Wando. Kompletnie zapomniałem o tabliczce na drzwiach.

– Ciekawe, też jej nie mam – odparła i spojrzała nieco podejrzliwie.

Dziewczyna nigdy nie miała szczęścia do płci przeciwnej. Spotykała się wyłącznie z nieudacznikami albo dupkami. Tych ostatnich obawiała się najbardziej.

– Coś za dużo wiesz na mój temat – kontynuowała.

– Spokojnie. Przy wejściu do klatki schodowej wisi lista lokatorów. Nie trzeba geniuszu Sherlock'a Holmes'a, by to rozgryźć. Powiedz mi lepiej, co porabiasz w życiu.

– Dekoruję domy bogatych bubków.

– Artystyczna dusza – ocenił. – Przez moją tablicę kreślarską przeszły projekty większości najnowszych apartamentów w mieście. Interesujący zbieg okoliczności.

Marek zyskiwał w jej oczach. Przystojny, zabawny. Kompletnie różny od kolesi, z którymi się dotąd spotykała.

– Podobasz mi się od dawna. Do dzisiaj nie potrafiłem zdobyć się na odwagę, by zapukać do twoich drzwi. Nie pozostaję mi nic innego, jak dziękować Bogu, iż wynalazł koniak.

– Jestem mu równie wdzięczna.

– Zatańczymy? – zapytał, a kiedy Wanda skinęła głową, włączył miniwieżę.

W eter popłynęła rzewna melodia o kubańskich korzeniach. Objęci w pół zapomnieli o całym świecie. Wtuleni w siebie zignorowali muzykę i wypracowali własny rytm poruszania się po parkiecie salonu. Zaiskrzyło już na pierwszej randce. Wystarczyło kilka minut intymności, by znaleźli się w sypialni. Oddali się sobie bez reszty.

Nagle twarz Marka wykrzywił koszmarny grymas. Kochanek, zamiast szczytować, chwycił się za brzuch i tarzał po łóżku, jęcząc jak potępieniec.

– Jezu, co ci jest? – Wanda odsunęła się na skraj łóżka. W pierwszym odruchu miała ochotę go odepchnąć. Jak najdalej.

Mężczyzna wybałuszył oczy i zemdlał.

Pogotowie pojawiło się kilka minut po zgłoszeniu. Ratownicy sprawnie umieścili poszkodowanego na noszach i zarzekali się, że wszystko będzie dobrze. Karetka pomknęła na sygnale w kierunku szpitala. Badania trwały trzy dni, ale żaden z lekarzy nie odważył się postawić diagnozy. Zwłaszcza, że ból minął szybciej niż się pojawił.

Dziwna przygoda nie zniechęciła Wandy. Wręcz przeciwnie. Tym razem jednak randka odbyła się u niego. Konwersacja była równie udana, jak poprzednio, natomiast seks okazał się o wiele lepszy. Z wielokrotnym orgazmem i bez żadnych niespodzianek, ubranych w białe fartuchy.

– Sprawiłeś się Guntramie – wyszeptała zalotnie. – Zaiste dobrze wiesz, jak snadnie dogodzić białogłowie.

– Życie rycerza nie składa się wyłącznie z łowów i walki na kopie z innymi zakutymi pałami – odparł Marek, wyraźnie zadowolony ze swoich dokonań w alkowie.

– Dobrze wiedzieć. Pędź zatem do mojej sypialni. W szufladzie komody znajdziesz, szlachetny panie, majtki. Dostarcz mi je, nie zwlekając. A następnym razem miej większe baczenie na moją bieliznę. Nie kupiłam jej na wiejskim targu.

– Postaram się, choć to będzie cholernie trudne. Gorąca z ciebie laska.

Minął kwadrans. Mężczyzna nie wracał. Znalazła go na progu sypialni. Leżał zwinięty w kłąb, trzymał się za brzuch i jęczał żałośnie. Chwyciła go za ręce i instynktownie pociągnęła ku sobie. I wtedy stała się rzecz dziwna. Marek w jednej chwili ozdrowiał, przytulił się do niej, pocałował w usta.

– O co chodzi, do kurwy nędzy? – warknęła dziewczyna. – Tylko nie mów, że to był tylko żart!

– Nie mam najmniejszego pojęcia, co się dzieje.

– Ulryk von Jungingen! – wykrzyknęła i zaczęła krążyć nerwowo po pokoju. – Wszystko wskazuje na to, że sukinsyn maczał w tym swoje lubieżne, krzyżackie paluchy.

– Facet zmarł sześćset lat temu – Marek nie krył zdumienia. – Nie sadzę, by wstał nagle z grobu i mścił się za przegraną bitwę.

– Muszę ci coś wyznać. Pracuję w branży, gdzie co i rusz stykam się z absolutnymi dupkami. Kolesie, którzy dorobili się na sprzedaży guano, poddają na każdym kroku w wątpliwość moje kwalifikacje zawodowe. Ciągle muszę bydlakom tłumaczyć, iż porcelanowy aniołek czy pasterka nie stanowią podstawy dobrego smaku. I tylko ja wiem, jak dużo wysiłku wkładam, aby nie rzucić się fajfusom do gardeł. Musiałam znaleźć dobry sposób na walkę z frustracją. Codziennie stawałam na wprost obrazu i wrzeszczałam na Jungingena. Plułam mu w twarz i wymyślałam od najgorszych. Nie zapominałam, o ówczesnej rodzinie i ewentualnych potomkach.

– To jednak nie tłumaczy tajemniczych bólów brzucha – skwitował Marek. – Tyle że zyskałem więcej wiedzy na temat mrocznych zakamarków twej duszy.

– W dniu, w którym się poznaliśmy, gapiłam się na Ulryka i zastanawiałam, co musi czuć człowiek pchnięty włócznią.

Wanda zamilkła. Tarła nerwowo dłonią o policzek.

– Nie pozostaje mi nic innego, jak pogadać z nim po męsku – zakomunikował Marek i ruszył w stronę sypialni. – Na szczęście bardzo dobrze znam niemiecki – zdobył się na żart.

Po chwili dało się słyszeć głośną rozmowę dwóch mężczyzn w języku Goethego. Tego było za wiele. Racjonalne podstawy świata Wandy rozpadły się jak domek z kart. Kobieta nie wytrzymała napięcia. Zemdlała i osunęła się na podłogę. Ocknęła się na kanapie. Sama. Bogatsza o zimny kompres i duży guz na potylicy.

– Marku – zawołała. – Gdzie jesteś?

– W sypialni kochanie – odpowiedział znajomy, męski głos. – Siedzimy i gadamy z Ulrykiem o starych, dobrych czasach.

Wanda postanowiła wziąć się w garść. Poszła do sypialni, choć wizja rozmowy ze średniowiecznym rycerzem nie nastrajała radośnie. Przeklinała w duchu, wszystko i wszystkich. To dodało jej odwagi. Na sztywnych ze strachu nogach stanęła przed drzwiami pokoju i nacisnęła klamkę. Krzyżak leżał martwy na dywanie. W jego sercu tkwił sztylet z herbem Habsburgów na rękojeści. Marek walczył z mieczem. Głęboko zatopionym w jego trzewiach. – Nie, nie szarp. Nie wyciągaj, bo się wykrwawisz – krzyczała Wanda, choć zdawała sobie sprawę, że jest już za późno.

Trzymała jego zakrwawione dłonie i obsypywała je pocałunkami. Odszedł w ciszy. Ułożyła ciało ukochanego delikatnie na podłodze. Zrozpaczona kobieta odruchowo zerknęła na obraz. W miejscu, gdzie wcześniej Wielki Mistrz bronił się rozpaczliwie przed atakiem polskich piechurów, widniała biała plama.

– Załatwię cię sukinsynu – powiedziała zimno. – Jedna śmierć to zdecydowanie za mało. Będziesz cierpiał po wielokroć.

Następnego dnia do drzwi Wandy zadzwonił znajomy artysta. Zgodnie z jej prośbą „uzbrojony” w imponujący zestaw farb i pędzli. Malarz, idąc za sugestią znajomej, naniósł zmiany w centrum obrazu. Ulryk von Jungingen powrócił. Naszpikowany bełtami od kuszy. W jego piersi tkwił nie jeden, a wiele grotów włóczni. Niektóre z nich były mocno ząbkowane. Głowa krzyżackiego mistrza nosiła również wyraźne ślady tratowania końskimi kopytami.