Chłopiec z zapałkami

Rozdział 1

I jedyny,

w którym poznajemy Johna Vilkinsa i towarzyszymy mu w najważniejszym momencie jego młodego życia. A także dowiadujemy się, czym różni się los chłopca z zapałkami od doli dziewczynki z zapałkami.

Śnieg padał leniwie, ale nie przykrywał miasta białą kołderką, bo zabiegani ludzie zmieniali go natychmiast w mokrą breję. Nawet tam, gdzie nie dreptali przechodnie: na dachach przybudówek, pomnikach, parapetach i gzymsach, śnieg miał barwę popiołu. A to za sprawą smogu, który spowijał miasto tak szczelnie, że nie tylko nie widać było nieba, ale i przechodnie zmieniali się w zwiewne duchy. Damy, parasolkami chroniące przed wilgocią i tak już oklapłe pióra u kapeluszy, śpieszący nie wiadomo dokąd mężczyźni w wysokich cylindrach, ulicznicy w czapkach z brunatnego sukna, a nawet dorożki, cały świat przypominał teatr cieni.

Jedną z takich zjaw był dwunastoletni chłopiec imieniem John, który wędrował ulicami z zawieszonym na szyi koszykiem. Licho odziane dziecko drżało z zimna. W butach chlupała mu lodowata woda, która dostała się tam przez dziury w podeszwach, a odsłonięte przez przykrótkawe spodnie łydki miało już sine. Chłopiec wodził zmęczonym spojrzeniem po przechodniach.

– Kupisz, panie, pudełko zapałek? – zapytał przymilnym tonem dostatnio ubranego przechodnia, lecz mężczyzna minął go bez słowa.

Chłopiec westchnął ciężko, przez cały dzień nie zarobił nawet farthinga.

Jeszcze w południe wydawało się, że będzie miał szczęście. Kręcił się wtedy po ruchliwej Fleet Street, gdzie miały swoje siedziby redakcje gazet, a w jednej z nich pracował pewien dżentelmen, który w przeciwieństwie do większości londyńczyków dostrzegał takich osobników jak John, i w miarę możliwości służył im pomocą. Już nieraz wykupił całą zawartość koszyka chłopca. Tego dnia John też dostrzegł go, gdy dziennikarz wychodził z redakcji Morning Chronicle, a i sam również został zauważony.

– O, mój najlepszy dostawca zapałek! – zawołał mężczyzna i pomachał do niego.

John usłyszawszy to powitanie, poczuł niewyobrażalne zadowolenie i ulgę. Nie na długo jednak, gdyż naraz rozległ się radosny okrzyk:

– Karolu!

Dziennikarz obrócił się na pięcie i pokrzykując entuzjastycznie ruszył biegiem na spotkanie znajomego. Po serdecznych powitaniach, wzajemnym poklepywaniu po plecach i potrząsaniu prawicami znać było, że panowie nie widzieli się od dawna. Zaraz też ruszyli przed siebie, dyskutując i zapewne wymieniając się nowinami. A zupełnie zapomniany John stał jak skamieniały i tęsknym spojrzeniem odprowadzał odchodzących dżentelmenów.

(Gwoli sprawiedliwości należy w tym miejscu dodać, że po jakiejś godzinie Karol przypomniał sobie o chłopcu i nawet wrócił pod redakcję, jednak Johna już tam nie zastał. Do końca życia miał sobie za złe łatwość, z jaką wyrzucił z pamięci chłopca z zapałkami).

John tymczasem, doznawszy niepowodzenia na Fleet Street, postanowił spróbować szczęścia gdzie indziej. Miał nadzieję zarobić trochę na ulicy, na której ledwie przed dwoma dniami zmarła z zimna Mary, ośmioletnia sprzedawczyni zapałek. Odkrycie jej zmarzniętego ciała wzbudziło falę współczucia. Może dlatego, że na kredowobiałej twarzy miała uśmiech, co w połączeniu z jasnymi włosami, otulającymi buzię dziewczynki, upodobniło ją do aniołka. A może litość spowodowały jej skazane na niepowodzenie próby ogrzania się przy płonących zapałkach. Garść spalonych drewienek trzymała jeszcze w dłoni. Cokolwiek rozpaliło ten płomyk miłosierdzia, było słabym paliwem, gdyż zgasł on już około południa.

Dwa dni później, gdy na tej samej ulicy pojawił się John ze swoim koszykiem, nikt nie pamiętał o Mary, a serca przechodniów znów skuł lód obojętności.

Zmierzchało. John był porządnie zmęczony, a na domiar złego burczało mu w brzuchu, bo od samiuśkiego rana nie miał nic w ustach. Z coraz większą niechęcią zagadywał ludzi, bo stracił wiarę, że mu się powiedzie.

„Jeszcze jeden raz” – pomyślał.

I tym razem wykoncypował, że spróbuje z kobietą, wszak powszechnie wiadomo, że niewiasty mają bardziej miękkie serca. Wybrał starszą damę, która zbliżała się do niego z szelestem halek i skrzypieniem krynoliny.

– Proszę, szanowna pani, najlepsze zapałki w mieście! – zagaił, próbując wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu.

Już gdy wypowiadał te słowa, czuł, że źle trafił. Kobieta skrzywiła się, jakby spróbowała octu, zmierzyła go pogardliwym spojrzeniem. A gdy otworzyła usta, jej słowa i akcent wskazywały na pochodzenie bynajmniej nie z wyższych sfer.

– Uciekaj, obwiesiu, bo zawołam peelersów!

Chłopiec odbiegł kilka kroków, ale gniew wziął w nim górę. Zgarnął garść śniegowej brei z murku i cisnął nią w kobietę.

– Jędza! Wstrętna wiedźma! – krzyknął i nie czekając na reakcję zaatakowanej rzucił się do ucieczki, znikając za węgłem kamienicy.

Przebiegł może pięćdziesiąt jardów i stanął ciężko dysząc, zgiął się wpół, walcząc jednocześnie z atakiem kaszlu. Pozbierał się po paru minutach i splunął flegmą. Ucieczka rozgrzała go na moment, ale zaraz pot spływający mu po plecach zmienił się w strużki lodowatej wody i chłopiec znów zadygotał. Nerwowo spojrzał w stronę głównej ulicy, ale nie widział śladów pościgu. Najwyraźniej jędza uznała, że nie warto zawracać sobie nim głowy.

„Boże, jak ja nienawidzę tych podłych, utuczonych, zadowolonych z siebie skner” – pomyślał i targnął nim bezsilny gniew, który na nowo rozgrzał mu krew.

Trzeba bowiem wiedzieć, że kto od najmłodszych lat był upokarzany, bity i wykorzystywany w każdy możliwy sposób, nie oczekuje na dalszych etapach swej egzystencji niczego innego. Nawet jeśli mu się w życiu powiedzie, zawsze będzie oglądał się za siebie i czekał aż przybędzie ktoś, kto mu ten z trudem osiągnięty sukces odbierze. I nie będzie zdziwiony, gdy tak się stanie, przeciwnie, pokornie pochyli głowę i znowu pozwoli sobą pomiatać.

John należał jednak do innej kategorii, która dla prawa i porządku jest dużo większym zagrożeniem. Małoletni, którzy w swym krótkim życiu zdążyli już nacieszyć się poczuciem bezpieczeństwa, jakie daje rodzina i dach nad głową, jeśli to wszystko stracą, szczególnie zaś, jeśli jest to strata nagła i niespodziewana, nie potrafią się z nią pogodzić. Wiecznie utyskują na niesprawiedliwość świata, są tak krnąbrni, że nie sposób zrobić z nich dobrych pracowników. A baty wywołują w nich nie uległość i pokorę, lecz bunt i gniew.

A John takiej właśnie nagłej straty doznał. Żył biednie, ale mógł się cieszyć nieprzeciekającym dachem, skromnymi, lecz pożywnymi posiłkami i rodzicami, którzy nie bili i nie łajdaczyli się, a nawet nie oddali go do terminu, a posłali do szkoły. Ba, mógł nawet powiedzieć, że zna dziadka, co nie u wszystkich młodych ludzi było normą. Co prawda informacje o dziadku Henrym czerpał z drugiej ręki, to jest od ojca, który historię własnego rodziciela opowiadał małemu Johnowi ku przestrodze.

Henry z tych opowieści był wichrzycielem, który chciał zatrzymać postęp. Zginął w Manchesterze, gdy wraz z innymi jemu podobnymi durniami, próbował podpalić tkalnię należącą do bogatego przemysłowca.

– Pamiętaj, synu – powtarzał Johnowi ojciec na koniec każdej opowieści, szturchając go przy tym palcem w żebra. – Z postępem nie należy walczyć. Trzeba mu ulec i znaleźć w nim swoje miejsce.

Ojciec znalazł. Był majstrem w fabryce i złotą rączką. Słynął z tego, że potrafił naprawić niemal wszystko. I wydawało się, że w tym sporze, wciąż żywym mimo śmierci jednego z adwersarzy, racja jest po jego stronie. Przynajmniej do momentu, w którym jakiś parowy kolos nie wciągnął mu ręki w swoje trzewia. Ojciec żył jeszcze, gdy przynieśli go do domu, lecz zmarł, nim John wrócił ze szkoły.

Od tamtej pory wszystko szło w złą stronę. Matka próbowała utrzymać rodzinę na powierzchni, gręplując wełnę dla kapeluszników. John też starał się dorzucić coś do budżetu, ale nie miał szans w rywalizacji z rówieśnikami od wczesnego dzieciństwa tresowanymi do uległości i ciężkiej harówki. Nie był ani dość szybki, ani dość potulny i prędko rozstawał się z każdą kolejną posadą. Wreszcie skończył jako sprzedawca zapałek.

Jego życie stało się jeszcze trudniejsze, kiedy matka stwierdziła, że lżej im będzie, gdy w domu pojawi się mężczyzna. Niestety, tym razem wybrała fatalnie. Ojczym większość czasu spędzał w Byczym baronie, gdzie przepijał pieniądze szybciej, niż żona zdołała je zarobić. A kiedy wracał do domu, nie trzeba było wiele, by rzucił się z pięściami na małżonkę. Wtedy John stawał w obronie matki, a ojciec zaczynał tłuc jego. Wówczas w obronie syna stawała matka i znowu obrywała. John nie mógł znieść tego niekończącego się tańca przemocy i starał się jak najmniej przebywać w domu. Szczególnie, gdy zarobek miał marny.

Latem nie było to takie trudne, lecz przyszła zima, a z nią mrozy i nocowanie na dworze mogło mieć śmiertelne skutki. Bez pieniędzy do domu wrócić jednak nie mógł. Powlókł się więc z powrotem, w nadziei, że jędza już odeszła, i że tym razem mu się poszczęści. Tymczasem ulica opustoszała, przechodnie zniknęli w swoich ciepłych, wygodnych domach. John opuścił bezradnie ramiona, zastanawiając się, co ma teraz zrobić.

Przycupnął zmęczony w kąciku między dwiema kamienicami, z których jedna nieco bardziej wysuwała się na ulicę. Nie wiedział, że dokładnie w tym samym miejscu schroniła się przed dwoma dniami Mary. Jak i ona, chłopiec drżał z zimna. Usiłował rozgrzać lodowate łydki pocierając je mocno, ale niewiele to pomagało. W końcu postanowił ogrzać przynajmniej dłonie, zapalając zapałki.

W tym zapomnianym przez Boga miejscu musiał pozostać jeszcze jakiś ślad po Mary, bo w blasku płonącej zapałki chłopiec – jak wcześniej ona – dostrzegł suto zastawiony stół, a na jego środku półmisek z pieczoną gęsią, nadziewaną jabłkami i śliwkami. I – jak w wizji dziewczynki – apetycznie pachnąca gęś zeskoczyła ze stołu i ruszyła w jego stronę. I wtedy zapałka zgasła.

John zapalił kolejną i tym razem migoczący płomyk oświetlił wychodzącego z mroku dziadka Henrego. Chłopiec nigdy go nie widział, ale nie miał wątpliwości, że to on. Nie zdążył się odezwać, bo w tym właśnie momencie otworzyło się okno w kamienicy i wychyliła się z niego jakaś postać.

– Chcesz podpalić dom, łobuzie – zaskrzeczała męskim głosem.

Zaraz potem z okna chlusnął strumień wody, zmoczył mu portki i zgasił zapałkę. Chłopiec zerwał się i pobiegł przed siebie. Zwolnił po kilku jardach i z zaskoczeniem stwierdził, że dziadek wciąż jest obok niego.

– Miałeś ciężki dzień, co gołąbku? – zapytał staruszek.

John w milczeniu pokiwał głową. Był zbyt zmęczony, by zastanawiać się, jak to możliwe, że przemawia do niego dawno zmarły człowiek. Jego sterany umysł po prostu zaakceptował ten fakt, tym bardziej, że był to przecież dobry omen. Coś ścisnęło go za gardło, a oczy zapiekły od łez.

– Dziadku! – wykrztusił wreszcie, a w tym jednym słowie była i nadzieja, i żal, i rozpacz.

Henry poprowadził go na tyły domów, do małej drewutni.

– No, tu nikt nam nie będzie przeszkadzał, możesz odpocząć – rzekł.

– Nie wiem, co robić, dziadku. Do domu wrócić nie mogę, bo ojczym mnie zabije, a nie mam się gdzie schronić – wyznał John i rozpłakał się na dobre.

Teraz, gdy miał obok siebie życzliwego dorosłego, nie musiał już udawać i wszystkie te z dawna tłumione emocje: strach, niepewność jutra, poczucie niesprawiedliwości wypłynęły z niego potokiem łez.

– No, nie becz, chłopcze. – Henry poklepał go po plecach. – Takie jest życie, coraz gorsze. Mówiłem twojemu ojcu, że z tym całym postępem nie da się zaprzyjaźnić, ale nie chciał mnie słuchać. Myślał, że jest mądrzejszy. I co mu z tego przyszło. – Pokiwał głową i zacmokał z niesmakiem.

– Nienawidzę ich wszystkich, dziadku, nienawidzę ojczyma i tych spasłych skner i nawet pana Karola nienawidzę, bo zaraz o mnie zapomniał. Chciałbym, żeby było jak dawniej – łkał John.

– Nie będzie, gołąbku. Będzie coraz gorzej. Ten świat nie zasługuje na ciebie. Nie zasługuje na żadnego z nas. To nie jest nasz świat. Trzeba go zniszczyć. Podpal ten świat, John! Spal go! – krzyknął Henry i zniknął równie nagle, jak się pojawił.

John otarł łzy. Nie wiedział, czy spotkanie z dziadkiem tylko mu się zwidziało, ale w głowie wciąż słyszał jego ostatnie słowa.

„A właściwie dlaczego by nie” – pomyślał buntowniczo.

Jeszcze chwilę się wahał, a potem wysypał wszystkie zapałki z pudełek, ułożył koszyk pod stertą drewna i podpalił. Patrzył zafascynowany, jak płoną. Od koszyka zapaliły się wióry, potem polana, a na koniec dwa worki z węglem. Chłopiec wreszcie ogrzał się przy płomieniach. Było mu ciepło, gorąco, aż w końcu poczuł ból. I krzyczał, krzyczał, aż nie czuł już nic.

Kilka dni później, gdy robotnicy porządkowali zgliszcza, natknęli się na drobne, poskręcane i sczerniałe od ognia ciałko. Ale nikt nie patrzył na nie ze współczuciem. Ludzie tylko przeklinali małego podpalacza.

Koniec

Cześć. Irko!

Gładziutko napisane więc i przyjemnie się czytało, rzecz oczywista. Niestety w tym akurat tekście nie wzbudziłaś we mnie emocji (mimo przykrych tematów i umierających dzieci) tak jak w niektórych z Twoich opowiadań. Myślę, że jest to głównie sprawa narracji. Tak, wiem, że przyjęłaś formę opowieści, bajki z nutą goryczy itp. Jednak duża część tekstu to opowieść narratora o wcześniejszych losach chłopca. Taka odległa, zdystansowana. Nie wiem jak ubrać to dokładnie w słowa. Chodzi o to, że wiele więcej bym poczuł, gdyby te informacje podane były w inny sposób. Ale to wyłącznie moje odczucia, jak mówiłem, rozumiem przyjętą przez Ciebie formę.

Natomiast pomijając ten aspekt czytało się bardzo dobrze :) Przedstawiłaś w tym tekście co najmniej kilka ważnych problemów, jakie nas dotyczą. Głównie uleganie postępowi i oddawanie mu życia kontra bunt, który z góry skazany jest na porażkę. Przykre, prawdziwe, fajnie opisane.

Koniec mi się spodobał, lecz osobiście zakończyłbym na zdaniu:

I krzyczał, krzyczał, aż nie czuł już nic.

Ten dopisek końcowy burzy według mnie końcowy nastrój. Rozumiem jednak, że po pierwsze, wpisuje się w przyjętą narrację, po drugie przekazuje finalną obojętność ludzką, która przewijała się przez cały tekst.

Całościowo klikam w wątku :)

Pozdrawiam!

Podziękowania dla Finkli, bo to jej konkursowe opko, a właściwie nasza wymiana zdań w komentarzach, podsunęły mi ten pomysł.

Ależ cała przyjemność po mojej stronie. Zawsze chętnie służę miejscem do dyskusji. ;-)

Na dobrą sprawę, ten tekst jest podobny do mojego. Tak samo – sporo z oryginału zachowałaś w opowieści. Tylko Ty jakby pokazałaś dalszy ciąg. Znowu dziadek kontra babcia. Ten trafił się wyjątkowo buntowniczy. Luddysta?

Ładny, wiktoriański klimat. Chociaż u Andersena to chyba nie była Anglia?

Babska logika rządzi!

Realuc,

Chodzi o to, że wiele więcej bym poczuł, gdyby te informacje podane były w inny sposób.

Wiem, zasada pokazuj, a nie opisuj, ale ja się tu trochę chciałam zabawić stylizacją, stąd taka forma narracji ;)

Jeśli chodzi o końcówkę, spójrz na opis Mary po śmierci, a potem porównaj z opisem Johna ;)

Serdeczne dzięki za kliczka :)

Finklo, chciałam zachowania tej dwójki dzieci przeciwstawić sobie. Z jednej strony zachowawcza, godząca się z losem dziewczynka, taka Polyanna, bardzo lubiana w tej epoce, a mnie doprowadzająca do białej gorączki, a z drugiej zbuntowany chłopiec.

Dziadek, owszem ludysta. Andersen był duńczykiem, więc to powinna być raczej Kopenhaga, ale obawiam się, że tam zgubiłabym się od razu ;)

Dzięki za kliczka :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Na początek chciałbym Ci podziękować za to, jak ciepło przyjęłaś mnie na stronie te kilka miesięcy temu i za podesłanie finklowego poradnika jak przetrwać w tej dżungli. :)

Po drugie – wierz lub nie, ale miałem taki sam… no, prawie taki sam pomysł. I nawet zakończenie miałem w głowie podobne, bo też miał stać się podpalaczem, tylko nie kończył tak tragicznie żywota. Ostatecznie zdecydowałem się na inny pomysł, bo nie czułem, by moja historia była czymś więcej, niż tylko powtórką z rozrywki.

Tobie, jak sądzę, udało się opowiedzieć coś nowego.

Przede wszystkim świetnie wykorzystałaś setting. Fakt, może dorzuciłbym jeszcze garść charakterystycznych londyńskich miejsc… a może to już by było zbyt wiele? Druga rzecz, jaka mi się podobała, to język wystylizowany na opowieść z czasów Andersena. Fajnie się czytało. Na zrobienie z retellingu sequela bym nie wpadł, plusik za to!

Ogólnie opowiadanie mocno realistyczne, w sumie można je postrzegać jako całkiem nie-fantastyczne, co też – dla mnie – działa na plus.

Dostrzegam też, nie wiem czy celową, zmianę na sam koniec tekstu. Dziewczynka z zapałkami umierała z poczuciem szczęścia, zostaje wzięta do nieba. Chłopca dziadek prowadzi do śmierci pełnej bólu, w ogniu co jest (?) figurą piekła.

John[,] usłyszawszy to powitanie, poczuł niewyobrażalne zadowolenie i ulgę

A gdy otworzyła usta[,] jej słowa i akcent wskazywały na pochodzenie bynajmniej nie z wyższych sfer.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Hm, rozumiem, że mimo, iż ta dwójka była pod pewnymi względami przeciwstawna, zarówno chłopca jak i dziewczynkę spotkał ten sam los. Choć mamy lód i ogień, zamarznięcie i spalenie, czyli skrajności, to jednak i tak na końcu drogi spotkało ich jedno wielkie… Przykro :( Dobrze kumam czy jest głębsze dno? :)

Witaj, Gekikaro,

Na początek chciałbym Ci podziękować za to, jak ciepło przyjęłaś mnie na stronie te kilka miesięcy temu i za podesłanie finklowego poradnika jak przetrwać w tej dżungli. :)

Powtórzę za Finklą: Ależ cała przyjemność po mojej stronie :)

Po drugie – wierz lub nie, ale miałem taki sam… no, prawie taki sam pomysł. I nawet zakończenie miałem w głowie podobne, bo też miał stać się podpalaczem, tylko nie kończył tak tragicznie żywota. Ostatecznie zdecydowałem się na inny pomysł, bo nie czułem, by moja historia była czymś więcej, niż tylko powtórką z rozrywki.

Prawdę powiedziawszy ja też początkowo myślałam, że akurat z tą bajką niewiele da się zrobić. Dopiero, gdy przyszło mi do głowy wplecenie w moją opowieść orginału, uznałam, że to się może udać. Cieszę się, że się podobało :)

Gekikaro, Realucu,

Dostrzegam też, nie wiem czy celową, zmianę na sam koniec tekstu. Dziewczynka z zapałkami umierała z poczuciem szczęścia, zostaje wzięta do nieba. Chłopca dziadek prowadzi do śmierci pełnej bólu, w ogniu co jest (?) figurą piekła.

Hm, rozumiem, że mimo, iż ta dwójka była pod pewnymi względami przeciwstawna, zarówno chłopca jak i dziewczynkę spotkał ten sam los. Choć mamy lód i ogień, zamarznięcie i spalenie, czyli skrajności, to jednak i tak na końcu drogi spotkało ich jedno wielkie… Przykro :( Dobrze kumam czy jest głębsze dno? :)

Obie historie kończą się śmiercią dzieci, właściwie spotkał je taki sam los. Różnice są raczej w tym, co widzieli ludzie. Umierająca z uśmiechem na ustach dziewczynka budzi współczucie, bo przypomina aniołka, a przecież też miała w ręce spalone zapałki. Poczerniałe zwłoki zbuntowanego chłopca współczucia nie budzą, a przecież to musiała być straszna śmierć. Generalnie to nie były czasy, w których ubodzy mogli mieć własne zdanie, na coś się nie zgadzać (już nie wspomnę o tym, że kobiety i dziewczynki w ogóle nie miały nic do powiedzenia). Mieli umierać z uśmiechem na ustach, a nie buntować się. Tak są zresztą pokazywani w literaturze tego okresu.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Znakomite obrazowanie, płynna akcja, więc czyta samo, ale to i Irki norma. Skutecznie kierujesz emocjami czytelnika, przynajmniej w moim przypadku (nie jestem skory do wzruszeń, a tu uległem). Jak by nie patrzeć, happy endu nie ma, więc klasyczna bajka to nie jest. Za to jest jakiś przyczynek do dyskusji nad mechanizmami przemian społecznych.

Jedyne co mi się nie podoba, to “miększe serca”. Wolałbym “bardziej miękkie” :)

Ale to drobiazg, więc klikam z przyjemnością :)

No i pozdrówka!

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Witaj, Tsole, cieszę się, że wpadłeś i że się podobało.

happy endu nie ma, więc klasyczna bajka to nie jest.

W orginale też nie było happy endu, no, przynajmniej z perspektywy takiego ateisty, jak ja ;)

Jedyne co mi się nie podoba, to “miększe serca”. Wolałbym “bardziej miękkie” :)

Mnie się też nie podoba. Co ja się nakombinowałam z tym zdaniem, a najprostsze rozwiązanie jakiś mi go głowy nie przyszło. Dzięki, zaraz poprawię :)

Dziękuję za kliczka. Właściwie to nie wiem, czy nie powinnam Ci dziękować podwójnie. Bo albo dołączyłeś do grona dwuklikowców, albo przemknął tu jeszcze jakiś tajemniczy czytelnik, kliknął i poleciał dalej.

Na wszelki wypadek Tobie dziękuję podwójnie, a ewentualnemu tajemniczemu wędrowcowi też składam podziękowania :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irko, nie wiedziałem, że tu buszuje jakaś klika-bis :) W każdym razie ani do Bilderbergu ani do tego tajemniczego grona nikt mnie nie zapraszał :) Ja jestem tylko skromny dwujądrowiec, jak mnie Pan Bóg stworzył (czy też Natura, w zależności od światopoglądu) :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Irko, nie wiedziałem, że tu buszuje jakaś klika-bis :)

O, buszuje. Mnie się też raz ta sztuczka raz udała, choć nie wiem jak :) A niektórzy nawet rozdają trójkliki :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Nie ma to jak z łzawej historii Andersena zrobić taką, która jest smutna, ale dużo ciekawsza na poziomie reprezentacji tego samego problemu społecznego. I świetnie oddałaś wiktoriańsko-industrialny klimat tej opowieści. Z kolei motyw z podpalaczem na końcu jakoś tak bardziej chwyta za serce od oryginału, bo mniej tu romantyzmu, a więcej prawdziwych szczerych emocji. Ogólnie bardzo na plus.

Oldrin, dziękuję. Cieszę się, że się spodobało. Co do historii Andersena to tej łzawej historyjki szczerze nie znoszę. Tym bardziej cieszę się z Twojej oceny :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo dobry tekst. Klimatyczny. Czuć ten przejmujący chłód i nędzę, niedolę dziecka, które w dickensowskiej rzeczywistości musi stać się dorosłym.

Podoba mi się sposób prowadzenia narracji. Jak dla mnie, proporcja opisów do akcji wypadła w sam raz. Samo przybliżenie sytuacji życiowej Johna – takie jak trzeba: czytelnik dowiaduje się tyle, ile powinien. No i jeszcze trafna dygresja na temat konstrukcji psychicznej tych, którzy dorastają w ekstremalnych warunkach.

Końcówka łatwa do przewidzenia, ale satysfakcjonująca, choć, rzecz jasna, smutna. Ale w przypadku tej baśni nie mogło być inaczej.

Pozdrawiam!

Ładny tekst, widać tu wyraźnie różnicę między dziewczynką z zapałkami, która była równie biedna, ale nie było w niej gniewu i buty, tylko ciche cierpienie – a tu chłopiec, jak to chłopiec, rozrabia, rzuca śnieżkami, a w końcu podpala drewutnię i kontrastowo do dziewczynki ginie w ogniu, a nie przez zamarznięcie. Na plus wgłębienie się w historię życia bohatera i jego psychikę. Super :)

Podobało się, chociaż do końca miałam nadzieję, że jednak los chłopca się odmieni. Forma tekstu zapowiada, że będzie to bajka, ale spoza tych opisów wystaje “życie” – smutna egzystencja biednych ludzi. To sprawia, że historia nabiera głębi, najbardziej za sprawąostatniego zdania.

Duży plus za ciekawy setting i pojawienie się dziadka-ludowca. Bardzo smutny tekst, bo pokazuje, że nie było dla tych ludzi ratunku, nawet ciężka praca nie przyniosła poprawy życia (wątek ojca Johna).

Adamie, dziękuję :) Cieszę się, że udało mi się oddać i klimat, i niedolę chłopca.

Sonato, Tobie również dziękuję za odwiedziny i za: Super

ale nie było w niej gniewu i buty, tylko ciche cierpienie

No, przynajmniej nie było ich widać. Jakoś trudno mi uwierzyć w te kreowane przez XIX-wiecznych pisarzy czyste duszyczki, nieskalane gniewem ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

ANDO, takie to czasy były. Sam, bez niczyjej pomocy się z tej biedy wykaraskać nie mógł. Dzięki za przeczytanie i cieszę się, że się podobało :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irka_Luz, Dziewczynka z zapałkami to moja ulubiona baśń Andersena:-) Tym bardziej podoba mi się Twoje zakończenie. Chociaż chłopiec skazany jest na klęskę, to jego życie cechuje rodzaj buntu, działania. Podpalenie oznacza dla mnie sprzeciw, chęć walki z niesprawiedliwością, tak samo jak trafienie śniegową kulą w kobietę. Dlatego też ukazuje mu się dziadek (który też się zbuntował), a nie bierny ojciec.

pozdrawiam:-)

Witaj, Olciatko, cieszę się, że się podobało. O to właśnie mi chodziło, trochę “świętości” tym postacią z bajek odebrać ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Widziałem, że w jednym z komentarzy chwaliłaś się “dogłębną znajomością” pewnej bajki, więc nie mogłem z tego nie skorzystać. ;-)

W notatniku lotnego nudziarza,

napisanym dla pełnej jasności,

pewien przepis się stale powtarza,

a dotyczy on tekstu jakości:

Biedny chłopak, los prawdziwy,

styl bajkowy, ton wrażliwy.

Garść emocji, krzta uczucia,

plus powszechny brak współczucia.

Wola buntu, powiew chłodu,

a na końcu trach do grobu!

Smucić, wzruszyć, wiarę zdławić,

bohatera szans pozbawić.

Smucić, wzruszyć, wiarę zdławić,

bohatera szans pozbawić.

A gdy tekst jest już gotowy,

to po rozum pójść do głowy,

nie przekreślać, zmieniać, klecić,

lecz łapanką go pokrzepić.

Nadać opku formę równą

i podrzucić go na główną:

Powtórzenia powyrywać(1)

wstrętnych “się” nie nadużywać.(2)

Powtórzenia powyrywać,

wstrętnych “się” nie nadużywać…

(1):

Henry z tych opowieści był wichrzycielem, który chciał zatrzymać postęp. Zginął w Menchesterze, gdy wraz z innymi jemu podobnymi durniami, chciał podpalić tkalnię należącą do bogatego przemysłowca.

Nie wiem, czy nie powinien być czasem Manchester.

(2):

Nawet jeśli mu się w życiu powiedzie, zawsze będzie oglądał się za siebie i czekał aż zjawi się ktoś, kto mu ten z trudem osiągnięty sukces odbierze. I nie będzie zdziwiony, gdy tak się stanie, przeciwnie, pokornie pochyli głowę i znowu pozwoli sobą pomiatać.

Jeżeli nie kojarzysz “źródła” mojego komentarza, mogę Ci podrzucić link. ;-)

Pozdrowił i poszedł.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Cześć, CM-ie, chciałoza poprawiona, siękoza ociupinkę zredukowana. Z Manchesterem oczywiście miałeś rację :)

Pięknie dziękuję za śliczny rymowany komentarz. Piekielny Kleks, bo to chyba z niego, teraz cały czas rozmyślam, jak to szło w oryginale ;) Tak się tylko zastanawiam, czy Ci się podobało to moje opko, bo z tym przepisem, co się stale powtarza, to tak trochę na dwoje babka wróżyła ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Tak, to Kleks, “Z poradnika młodego zielarza”.

Babska logika rządzi!

Dzięki, Finkla, bo mi się to naprawdę stale tłukło po głowie, zafiksowałam się i za chińskiego boga nie umiałam skojarzyć. Teraz mi, mam nadzieję, przejdzie :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Swego czasu moja chrześnica to uwielbiała. :-)

Babska logika rządzi!

No i mnie Finklowie ubiegli. ;-)

Tutaj link:

https://www.youtube.com/watch?v=6fah7ODjBlc

Jeżeli zerkniesz, to zauważysz, że tego komentarza nie dało się inaczej napisać. ;-)

Dlatego tak ciężko ocenić, czy to komentarz pozytywny, czy nie bardzo.

Tak się tylko zastanawiam, czy Ci się podobało to moje opko, bo z tym przepisem, co się stale powtarza, to tak trochę na dwoje babka wróżyła ;)

Ten przepis, co się stale powtarza, to cytat żywcem wyjęty z tej piosenki.

A opko się podoba. Widzisz przecież, że (prawie) nie marudziłem. ;-)

To wszystko, co wypisałem, to zalety składające się na zadowolenie czytelnika z lektury (poza tymi dwiema uwagami technicznymi).

A że zapisane tak, a nie inaczej, to już z pretensjami do Kleksa. ;-)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

CM-ie, już sobie zerknęłam i wszystko stało się jasne :)

To jest tak, że o ile w ogóle nie pamiętam Akademii Pana Kleksa, tak wierszyki Brzechwy mogę recytować nawet obudzona w środku nocy, bo się na nich czytać uczyłam. Dokładniej mówiąc na książeczce Brzechwa dzieciom. A że w filmie je wykorzystywano to mnie szlag trafiał, że nie umiem sobie przypomnieć. Tymczasem to tekst Fronczewskiego :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Nieźle napisane, ale pomysł sztampowy bardzo. W związku z tym specjalnie emocji nie budzi.

Rogerze, no, wiem, że Ameryki nie odkryłam, właściwie nawet nie zamierzałam ;) Dziękuję, że mimo wszystko przeczytałeś :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dziewczynka z zapałkami jakoś zupełnie mi umknęła w dzieciństwie, to znaczy wiem, o co chodziło i jak się skończyło, ale to by było tyle (trudno więc było zauważyć mi nawiązania). Jednak opowiadanie mi się podobało, czytało się gładko a zakończenie zdecydowanie na plus… to znaczy nie dla chłopca, ale dla opowieści ;)

Witaj, Kasjopejotales, co do oryginału – niewiele straciłaś. To chyba najkrótsza bajka, jaką znam, a przeciw jej przesłaniu zawsze się buntowałam :) Zresztą, oryginalną bajkę masz prawie całą w moim opku, to historia Mary. Cieszę się, że się podobało, szczególnie zakończenie, bo to andersenowskie strasznie słodkie było :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Słodyczą cukru ołowianego…

Babska logika rządzi!

No, przecież wiesz, o co mi chodzi. Dziewuszka od razu do nieba wzięta, a przesłanie jasne: bądź grzeczna, nie podskakuj, a nawet jeśli zdechniesz w tym życiu, to ci Bozie w przyszłym wynagrodzi ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Toż piszę, że tę Andersenowską słodycz uważam za trującą.

Babska logika rządzi!

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo mi się podoba to opowiadanie.

Sam pomysł został bardzo elegancko zrealizowany. Nawiązanie do tego, co można by w dużym uproszczeniu nazwać: klasyczną XIX-wieczną literaturą, jest zrobione”w punkt”. Forma nie przerosła treści.

Od razu napiszę, że nie zgadzam się z opinią, że jest tutaj za dużo opowiadania, a za mało pokazywania w scenach. Ja osobiście uważam, że literatura to nie komiks. Pewne rzeczy wręcz wymagają tego, aby je opowiedzieć w formie gawędziarskiej relacji, a nie silić się na ustawione w szeregu scenki. To zresztą też jest element tej konkretnej “XIX-wiecznej” konwencji.

Druga rzecz to jest cała to genderowe ogranie losów chłopca z zapałkami. Upchnęłaś tu bardzo dużo interesujących tematów i fajnie dopowiedziałaś główny temat klasycznej baśni Andersena. Oczywiście inaczej wygląda percepcja ofiary, która postępuje według modelu “grzecznego biedactwa”, a inaczej ofiary, która swoje poczucie krzywdy przekuje w bunt. Tutaj pokazano, że właściwie w obydwu przypadkach reakcja chłopca, dziewczynki nie miała żadnego znaczenia. W tej historii nie ma potencjału na zmianę świata, bo jest to historia marginesu. Saga o tych, na których się nie patrzy.

Podoba mi się też psychologizacja głównego bohatera. Umieszczenia go w jakimś społecznym kontekście. Tak samo finał, który niesie w sobie ten element buntu i satysfakcji, choćby pozornej, jaka z niego wynika.

Ogólnie tekst daje do myślenia.

Ładnie napisana baśń podszyta smutną atmosferą. Również miałam poczucie, że zbyt wiele rzeczy zostało opowiedzianych, właściwie wyłożonych z kronikarską skrupulatnością. Trochę odpłynęły przez to emocje, choć podobało mi się, w jaki sposób opisano wypadek przy pracy ojca bohatera. Z kolei nieco zdziwiło, że John próbował szczęścia na ulicy, gdzie wcześniej zmarła dziewczynka sprzedająca zapałki. Znaczy, rozumiem, że liczył na współczucie, które powinno się obudzić po jej śmierci, ale jednak to takie szukanie wody w miejscu, gdzie ktoś umarł z pragnienia.

Londyn fajnie nakreślony. Taki zimny, brudny. Podoba mi się.

Tak z ciekawości: dlaczego farthing zamiast szeląg? Bo chyba o szeląga chodziło, a może to mi się coś myli…

A, i doceniam odwagę, bo coś mi się kojarzy, że właśnie Dziewczynka z zapałkami była wymieniona w wątku konkursowym jako baśń, która nie będzie najlepszym kandydatem do z(a)miany.

deviantart.com/sil-vah

Dziadek z Manchesteru – akcent poniekąd bliski mojemu sercu :)

Buntowniczy chłopczyk z zapałkami, rewolucja i oczywisty kontrast do “prequela” z dziewczynką w roli głównej – dostrzegam w tym (chyba niezamierzony) komentarz do wydarzeń ostatnich tygodni. Niby ta sama historia, a motywacja jednak zupełnie inna. Całość ładnie wpasowana w konkursowe ramy. I bardzo zwięzła – przeczytałem jednym tchem. Bardzo przyjemnie się czytało!

P.s. powracam z zaświatów. Dziurawca nie dostałem, ale zieleń istotnie działa kojąco :)

— Nie cmyka! Mówiłem, że nie ma zębów.

Killmanie, bardzo dziękuję za tę opinię. Ucieszyła mnie szczególnie, bo dokładnie taki efekt, jak opisujesz, chciałam osiągnąć :)

Silva, trochę stylizowałam na XIX wiek, a oni tam byli jeszcze bardziej łopatologiczni :)

Z kolei nieco zdziwiło, że John próbował szczęścia na ulicy, gdzie wcześniej zmarła dziewczynka sprzedająca zapałki. Znaczy, rozumiem, że liczył na współczucie, które powinno się obudzić po jej śmierci

O, właśnie o to współczucie chodziło, a że nie przewidział, że już minęło, cóż, w końcu to dzieciak, a nie psycholog ;)

Tak z ciekawości: dlaczego farthing zamiast szeląg? Bo chyba o szeląga chodziło, a może to mi się coś myli…

Szylinga na zapałkach to by raczej nie zarobił. Farthingi były w tamtym czasie nominalnie najniższą monetą. Jeden pens dzielił się na dwie półpensówki albo cztery farthingi. A w ogóle to z ichniejszymi pieniędzmi można osiwieć ;)

A, i doceniam odwagę, bo coś mi się kojarzy, że właśnie Dziewczynka z zapałkami była wymieniona w wątku konkursowym jako baśń, która nie będzie najlepszym kandydatem do z(a)miany.

A, dziękuję, dziękuję. To opinia Ninedin i początkowo ją podzielałam ;) Pomysł przyszedł mi do głowy nagle i niespodziewanie.

Dzięki za przeczytanie, cieszę się, że klimat Londynu się podonał :)

Paraduście,

Dziadek z Manchesteru – akcent poniekąd bliski mojemu sercu :)

dostrzegam w tym (chyba niezamierzony) komentarz do wydarzeń ostatnich tygodni

Komentarz rzeczywiście niezamierzony ;) Cieszę się, że się spodobało i lektura była przyjemnością :)

P.s. powracam z zaświatów. Dziurawca nie dostałem, ale zieleń istotnie działa kojąco :)

Uff, to dobrze, bo już się zaczynałam martwić :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Szylinga na zapałkach to by raczej nie zarobił. Farthingi były w tamtym czasie nominalnie najniższą monetą. Jeden pens dzielił się na dwie półpensówki albo cztery farthingi. A w ogóle to z ichniejszymi pieniędzmi można osiwieć ;)

Ale miałam na myśli szeląga, a nie szylinga. :) Po prostu z farthingiem się jeszcze nie spotkałam, wydaje mi się, że zawsze była mowa o szelągach, ale jak teraz patrzę w necie, to chyba coś pokręciłam. W takim razie – dobrze było się czegoś nowego dowiedzieć.

deviantart.com/sil-vah

Tak się właśnie zastanawiałam, skąd wziął Ci się szeląg. Założyłam, że to lapsus :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo przepraszam za skojarzenie. Naprawdę bardzo przepraszam, ale nasunęło się same:

https://www.youtube.com/watch?v=-LqmCjd2e8c

(słuchowisko trwa ok. 2 minut, zawiera dużo brzydkich słów, głupi i prymitywny humor. Jak co ostrzegałem)

Do uznania przedmówców się przyłączam. Ty już ten poziom prezentujesz, że raczej nie ma sensu wymieniać zalet Twojego opowiadania (zresztą, powtarzałbym tylko treść poprzednich komentarzy). Pozwól, że skupię się na tym, co najmniej mi podpasowało – czyli końcówce.

Chłopak, jak na małego, początkującego piromana, wykazuje zaskakująco nieprzekonującą fascynację ogniem. Chętnie zobaczyłbym na końcu nutkę szaleństwa (albo i całą symfonię, po cóż się ograniczać!), obłąkanie, odbijające się w jego oczach języki ognia. Chętnie zobaczyłbym, że robi to, co naprawdę zawsze chciał zrobić, że wypełnia swoje dziedzictwo, swoje przeznaczenie. Że kocha patrzeć jak znienawidzony świat płonie. Tak samo, jak jego dziadek.

A u Ciebie? Jeden akapit, podpalił, popatrzył, poparzył się, umarł. Prawie nic o jego wewnętrznych odczuciach w chwili, w której byłyby one zdecydowanie najmocniejsze.

Dla mnie “Dziewczynka z zapałkami” jest o tyle cenna, że mówi o “dobrej śmierci”, tego tematu nie uświadczy się w żadnej innej bajce. Śmierć, która w oryginale była właściwie najważniejsza, o której Andersen bardzo odważnie pisał, w Twojej wersji zdaje się być potraktowana niemalże wstydliwie.

Tym niemniej, opowiadanie naprawdę doceniam. Jest jak dobry, syty, dwudaniowy obiad – choć bez deseru.

Witaj, Pliszko-Czajko, dzięki za wizytę i cieszę się, że się spodobało, mimo Twoich wątpliwości :)

Chłopak, jak na małego, początkującego piromana, wykazuje zaskakująco nieprzekonującą fascynację ogniem. Chętnie zobaczyłbym na końcu nutkę szaleństwa (albo i całą symfonię, po cóż się ograniczać!), obłąkanie, odbijające się w jego oczach języki ognia.

Ja go tak nie widziałam, to znaczy nie chodziło mi tu o małego piromana ;) Widzę raczej zrozpaczone, zziębnięte dziecko. Jest w nim gniew, ale wynika on z lęku, bezradności i rozpaczy właśnie. John nawet w którymś momencie mówi do dziadka, że chciałby, żeby było tak jak dawniej. Jest w nim bunt, ale nie szaleństwo.

Co do dziewczynki z zapałkami. Też widzę ją inaczej. W niej nie ma ani krztyny buntu, ani odrobiny gniewu i przez to wydaje mi się nierealna i wyidealizowana. Czy to bajka o dobrej śmierci? Polemizowałabym. Co jest dobrego w takiej śmierci? To zwodnicza obietnica nieba w zamien za rezygnację ze wszystkiego tutaj na ziemi.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Podobało mi się. Dobrze umotywowana chęć zemsty chłopca na bezdusznym świecie. Przygnębiający klimat udziela się z każdym niepowodzeniem chlopca. Dobry tekst :)

Dziękuję, Joler0 :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Dzięki, Anet :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Próbujesz angielski klimat oddać narracją i naprawdę dobrze się to czyta, ale niczym niestety nie zaskakuje. Wszystko – postacie, elementy obyczajowości, opisy – jest takie bardzo poprawne i przewidywalne, zdystansowane i obojętne. Nie przekonał mnie bohater. Dwunastoletni chłopak raczej nie będzie sprzedawał zapałek i głodował, tylko poszuka innego zajęcia. No chyba że jest cherlawy i ma gruźlicę. O ile w baśni historia dziewczynki z zapałkami się “trzyma” i jest prawdopodobna, to w tej wersji mam za dużo wątpliwości. Nie wiem też jak rozumieć wątek rewolucji przemysłowej. Jako element anturażu, czy chodzi o coś więcej?

Pozdrawiam.

Witaj, Chalbarczyk :) Zdaję sobie sprawę, że zaskoczenia tu nie ma, epilog bajki jest znany i – tu zgadzam się z Ninedin – niewiele da się zmienić. Natomiast nie zgadzam się z Twoim przekonaniem, że chłopak mógł po prostu poszkać innej roboty. Wyjaśniam w tekście dlaczego, IMO, nie mógł:

John też starał się dorzucić coś do budżetu, ale nie miał szans w rywalizacji z rówieśnikami od wczesnego dzieciństwa tresowanymi do uległości i ciężkiej harówki. Nie był ani dość szybki, ani dość potulny i prędko rozstawał się z każdą kolejną posadą.

Jeśli chodzi o wątek rewolucji przemysłowej. Przecież Dziewczynka z zapałkami rozgrywa się w tym samym okresie. Ja tylko zwróciłam uwagę na warunki zewnętrzne, co Andersen w ogóle olał.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Opowieść ładnie napisana, bardziej współcześnie przez co trochę nie potrafiłam odbierać jej jako bajki, lecz normalne opowiadanie (możliwe, że taki był zamiar). Dzięki szczegółom mogłam bardziej wejść w Londyn tamtych czasów. Historia mocno zarysowuje problemy tamtych czasów (bieda, postęp – obawy przed nowym i nieznanym) i ukazuje ludzką znieczulice (która bardzo mnie irytowała). Początkowy promyk nadziei, że chociaż dla chłopca historia dobrze się skończy, szybko zgasł. Twoje opowiadanie tylko mnie utwierdza, że nie lubię źle kończących się historii (w tym bajki o dziewczynce z zapałkami). Ładnie ją tu wplotłaś. Postać głównego bohatera jest dla mnie wiarygodna i napisana tak, że mu współczułam i kibicowałam.

Powodzenia w konkursie :)

Dziękuję, Monique :) Szczerze mówiąc, pisząc, nie myślałam, czy wyjdzie bajka, czy nie. Faktycznie nie wyszła, ale jeśli chce się na temat szerzej spojrzeć, bo z bajką to się po prostu nie uda.

Też nie lubię źle kończących się historii, ale jakoś mi się tak, psiakostka, same piszą ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Klimatyczne:) i bardzo ciekawe zakończenie! Wolę tę wersję od Andersena… Czyli chyba idealna zamiana!

Dziękuję :)

Wolę tę wersję od Andersena… Czyli chyba idealna zamiana!

No przynajmniej bliższa rzeczywistości ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Witaj Irko_Luz,

Na początek garść słodyczy:

Ciekawy opis miasta: niby że brzydkie, a czyta się jakby było piękne.

W momencie kiedy Karol zapomina o Johnie ustęp w nawiasie zręcznie zbudował napięcie: można już się było domyśleć, że coś się stało, więc byłem ciekawy co.

Dużą zaletą Twojego tekstu jest wspomnienie samej Mary, oryginalnego dzieciaka z zapałkami. Przede wszystkim nawiązujesz przez to to generalnego problemu bezdomności i skrajnej biedy wśród dzieci, a krótki odstęp czasu dzielący obie historie sugeruje, że jest to zjawisko powszechne. Tym bardziej uderza etyczna ocena tłumu, który już po dwóch dniach po tamtej historii, zapomina o niej i nie zmienia się aby uchronić przed śmiercią inne dzieci. Wpisuje się to też w to, jak dogłębnie traktujesz realia XIX-wiecznego angielskiego kapitalizmu: wydarzenia są naprawdę mocno w nich osadzone: nawiązujesz do ludystów, wspominasz Morning Chronicle, pokazujesz jak praca w fabryce przed takimi wynalazkami jak BHP i ubezpieczenia na życie mogła zrujnować czyjąś egzystencję. Super.

Podobało mi się też, że chłopiec na niesprawiedliwość reaguje agresją, a nie uległym pochyleniem głowy. Myślę przy tym, że jest to pole do rozwinięcia na przykład w takim kierunku, żeby jego decyzje były kontrowersyjne: np. w pożarze, który wywołuje mogło zginąć więcej osób, mógł podpalić jakichś ludzi celowo. Może to był dom kobiety, która go zbeształa? Może jakieś miejsce gromadzenia się podobnych jak on (bo uznał, że zakończy ich cierpienie)? Może dom rodzinny, żeby zemścić się na ojczymie? A może spróbował zostać młodocianym terrorystą i uderzyć w coś rządowego? Myślę, że wtedy oburzenie ludzi po jego samospaleniu się bardziej by wybrzmiało.

Natomiast przechodząc do rzeczy, które nie do końca mi zabrzmiały:

Patologiczna rodzina i lejący wszystkich ojczym to moim zdaniem trochę ograny motyw. Rozumiem, że pewnie miało to być nawiązanie do konwencji baśniowej, jak zła macocha. Niemniej jednak doceniłbym inny, bardziej nietypowy scenariusz.

Jest też jedna sytuacja: John znajduje się w tym samym miejscu, co wcześniej Mery i też ma wizje. Opis sprawia wrażenie, że John dobrze wie jakie wizje miała tam Mary. Skąd to wie? Przypuszczam, że nie było to celowe i chciałaś raczej pokazać paralelę między obiema historiami. Myślę, że dobrze byłoby pokombinować tak, żeby zachować i paralelę (bo to świetny pomysł żeby była!), ale żeby nie sprawiać mylnego wrażenia.

Podsumowując: świetna wersja baśni, choć parę wątków można rozwinąć.

Witaj pgujda, cieszę się, że wygrzebałeś moje opko i jeszcze Ci się podobało ;)

Ciekawy opis miasta: niby że brzydkie, a czyta się jakby było piękne.

Dzięki, cudny komplement Ci wyszedł :)

Wpisuje się to też w to, jak dogłębnie traktujesz realia XIX-wiecznego angielskiego kapitalizmu: wydarzenia są naprawdę mocno w nich osadzone

Dzięki :) Trochę wcześniej poczytałam.

Dużą zaletą Twojego tekstu jest wspomnienie samej Mary, oryginalnego dzieciaka z zapałkami.

Szczerze mówiąc Dziewczynki z zapałkami nie trawię. To bajka dla dzieci, a ponieważ bohaterką jest dziewczynka, więc to właśnie do dziewczynek idzie przekaz: Bądź miła i dobra, w życiu ci to nie pomoże, ale za to po śmierci trafisz do nieba. To opko jest trochę odreagowaniem tego typu przekazów.

Myślę przy tym, że jest to pole do rozwinięcia na przykład w takim kierunku, żeby jego decyzje były kontrowersyjne: np. w pożarze, który wywołuje mogło zginąć więcej osób, mógł podpalić jakichś ludzi celowo. Może to był dom kobiety, która go zbeształa? Może jakieś miejsce gromadzenia się podobnych jak on (bo uznał, że zakończy ich cierpienie)? Może dom rodzinny, żeby zemścić się na ojczymie? A może spróbował zostać młodocianym terrorystą i uderzyć w coś rządowego? Myślę, że wtedy oburzenie ludzi po jego samospaleniu się bardziej by wybrzmiało.

Rzecz w tym, że ja go takiego chciałam – dzieciaka, któremu po prostu było zimno i chciał się ogrzać. To nie była zemsta, nie chciałam z niego robić jakiegoś wielkiego buntownika. Jest trochę odważniejszy niż dziewczynka, odważy się odpyskować. Jest chłopcem, więc przychodzi do niego dziadek buntownik, a nie dobra babunia, ale i tak w jego działaniach nie ma przestępstwa. Ale nawet ta odrobina buntu wystarcza, by nikt mu nie współczuł.

Patologiczna rodzina i lejący wszystkich ojczym to moim zdaniem trochę ograny motyw.

Winna. W sumie dziewczynka miała podobny problem.

Jest też jedna sytuacja: John znajduje się w tym samym miejscu, co wcześniej Mery i też ma wizje. Opis sprawia wrażenie, że John dobrze wie jakie wizje miała tam Mary. Skąd to wie?

Nie wie. Piszę: Nie wiedział, że dokładnie w tym samym miejscu schroniła się przed dwoma dniami Mary. A potem jest domniemanie narratora: W tym zapomnianym przez Boga miejscu musiał pozostać jeszcze jakiś ślad po Mary, bo w blasku płonącej zapałki chłopiec – jak wcześniej ona – dostrzegł suto zastawiony stół, a na jego środku półmisek z pieczoną gęsią, nadziewaną jabłkami i śliwkami. I – jak w wizji dziewczynki – apetycznie pachnąca gęś zeskoczyła ze stołu i ruszyła w jego stronę.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!