Rower

Rutyna.

Rutyna wcale nie musi być czymś złym. W każdym razie ja tak uważam. Co dzień słyszę w biurze jak ludzie narzekają jakie to ich życie jest nudne, pozbawione smaku i choć odrobiny adrenaliny. Ale mnie to odpowiada. Rutyna to stabilność. A to oznacza spokój i brak niepotrzebnych zmartwień.

Mam stabilną, dobrze płatną pracę jako zastępca kierownika do spraw finansów w świetnie prosperującej firmie. Dzięki temu stać mnie na przytulne mieszkanie na ostatnim piętrze bloku w dobrej dzielnicy. Nie za duże, nie za małe, w sam raz dla spokojnego człowieka jak ja. Naprzeciwko mieszka miła, młoda i nie ukrywam, całkiem ładna blondynka a pode mną jedynie starsze małżeństwo. Mam dobry samochód, może nie z górnej półki ale wiem, że raczej nie spotka mnie nagła awaria w drodze do pracy. I to mi odpowiada. Stateczność. Nie potrzebuję dodatkowych wrażeń i nie rozumiem po co uprawiać sporty ekstremalne, łazić po górach, zwiedzać świat i tym podobne fanaberie. Słowem, niepotrzebnie ryzykować i narażać się na zakłócenie porządku, który sam sobie ustaliłem.

Co dzień rano wstaję dokładnie o 5:30, biorę szybki prysznic, piję kawę z ekspresu i jem proste śniadanie. Potem ubieram się i o 6:15 wyjeżdżam do pracy. 11:00 lunch, punkt 16:00 wychodzę z biura i jadę do domu, w drodze odbierając zdrowy obiad na wynos z firmy cateringowej. Przed 17:00 jestem już w mieszkaniu, zjadam kupiony posiłek i wsiadam na rower stacjonarny, na którym w ciągu czterdziestu pięciu minut do godziny przejeżdżam około pięćdziesięciu kilometrów. Potem pięćdziesiąt pompek, tyleż samo przysiadów i chłodny prysznic dla poprawy krążenia (przecież o zdrowie i kondycję trzeba dbać). Później skromna kolacja, żeby dobrze się wyspać i książka przed snem. W weekendy jogging z rana i po południu spacer po parku. Sprawdzony, dobry system. Tak samo było dzisiaj. A w każdym razie do pewnego momentu…

Jak co dzień po powrocie z biura zjadłem obiad na wynos (bitki w sosie pieczarkowym, ziemniaki i zestaw surówek) i o godzinie 17:25 wsiadłem na rower treningowy. Włączyłem odtwarzacz i zacząłem pedałować przy dźwiękach starego, dobrego, klasycznego jazzu. Po trzech kwadransach licznik już pokazywał przejechanych pięćdziesiąt kilometrów, dlatego doszedłem do wniosku, że na dziś wystarczy. Ale wtedy stało się coś dziwnego.

Chciałem skończyć codzienne ćwiczenia i iść pod prysznic, jednak pedałowałem dalej. Nie bardzo wiedziałem co się dzieje, przecież rower nie miał żadnego wbudowanego silniczka, tylko taśmę oporową jako mechanizm, więc nie mógł się zaciąć…

– Co jest, do cholery…? – spojrzałem zdezorientowany na swoje stopy. To nie było uczucie jakby przykleiły się do pedałów, tylko jakby nogi zignorowały polecenie mózgu i postanowiły robić po swojemu.

– Koniec, odbiło mi. Przepracowałem się i odbiła mi palma – skwitowałem. Spróbowałem jeszcze raz. Nic. Wytężyłem całą siłę woli zmuszając nogi do zaprzestania pedałowania… Bez skutku. Nic z tego nie rozumiałem. Może rzeczywiście doznałem jakiegoś uszkodzenia mózgu? Może mam jakiegoś tętniaka o którym nie miałem pojęcia i nagle dostałem wylewu? Podobno takie rzeczy się zdarzają. Tylko, że czułem się naprawdę dobrze. Byłem tylko trochę zmęczony po prawie godzinnym pedałowaniu ale nic poza tym. Nic wcześniej również nie wskazywało na to, że coś jest ze mną nie w porządku.

– Stary, weź się w garść – powiedziałem sam do siebie. Ponownie wytężyłem wszystkie siły i spróbowałem zatrzymać niesforne kończyny. Znów bezskutecznie.

– Dobra, tylko spokojnie – westchnąłem. – Zajmę myśli czymś innym to może klepki w mózgu automatycznie wrócą na swoje miejsce – postanowiłem, gdyż nic lepszego nie przyszło mi do głowy.

Pierwsze o czym pomyślałem to praca. Cholera, przecież na jutro muszę przygotować to sprawozdanie bo szef mi jaja ukręci… Zaraz się za to zabiorę, jak tylko…

– …przestanę, kurwa, pedałować! – dokończyłem już na głos coraz bardziej wściekły. – Dość tego! – wycedziłem przez zęby i chwyciłem nogi próbując zatrzymać je rękoma. Nie ustępowały. Cały czas miarowo obracały mechanizm korby jednostajnym tempem.

– No przecież to się w pale nie mieści… – pomyślałem przypominając sobie, że dopiero co przechodziłem badania okresowe i żadne nie wykazało najmniejszych nieprawidłowości. A u nas w firmie takie badania są traktowane poważnie i nie było mowy o niedopatrzeniu ze strony lekarza. Byłem, a przynajmniej powinienem być według wszelkich prawideł okazem zdrowia. Fizycznie i psychicznie.

– Okej, tylko spokojnie. – Zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech. Płuca miałem zdrowe, nigdy nie paliłem i nie rozumiałem jak ktoś może zabijać się na własne życzenie.

– Myśl! – Zmotywowałem się. Co może być przyczyną? Jakiś żart? Nowy reality show? Jeśli tak to będą musieli wybulić niezłą sumkę jak to się skończy. O ile wiem, żadne prawo nie pozwala na podobne praktyki, a już na pewno nie takie w cywilizowanym kraju. Ale jakby to miało działać? Przecież to ewidentnie nie rower tylko moje własne nogi! Więc co, hipnoza? Chip w mózgu?

– Nonsens! – Doszedłem do wniosku. Nigdy nie byłem zwolennikiem teorii spiskowych a i wiara w podobne banialuki jak ludzie zmuszający innych do udawania kurczaków była mi daleka.

– No trudno. Poczekam, aż organizm sam się zmęczy, a jutro pierwsze co, to wizyta u lekarza. Sprawozdanie będzie musiało poczekać. – Postanowiłem.

Czekałem więc. Odtwarzacz właśnie przełączył się na trzeci kompakt, zerknąłem na zegarek. 18:57. Więc pedałowałem już ponad półtorej godziny. Sięgnąłem po butelkę wody z uchwytu przy maszynie próbując opanować drżenie rąk. Zastanawiałem się, kiedy mięśnie nóg zmęczą się na tyle, że w końcu posłuchają sygnałów z mózgu. Zamknąłem oczy i czekałem dalej.

19:30

– Cholera jasna! Przecież jutro będę miał takie zakwasy, że nie ruszę się z łóżka…

Miałem dość. Już wiedziałem, że nigdy więcej nie wsiądę na ten przeklęty rower. Ani na żaden inny, gwoli ścisłości. Postanowiłem, że dość czekania i pora działać.

Rozejrzałem się. Telefon został na stoliku przy kanapie, jakieś dwa metry ode mnie. Obok siebie miałem tylko w połowie pełną, półlitrową butelkę wody i niewielki ręcznik przewieszony przez kierownicę. Nie bardzo miałem pomysł jak to wykorzystać. Gdybym jakoś sięgnął telefonu mógłbym zadzwonić do… No właśnie, do kogo? Najbliższa rodzina mieszkała kilkaset kilometrów od mojego miasta a jakoś nie wyobrażałem sobie, że zadzwonię do kogoś z biura. Co niby miałbym powiedzieć? “Cześć stary, słuchaj, głupia sprawa… Mógłbyś wpaść do mnie na chwilę? Tylko weź ze sobą ślusarza bo nie bardzo mogę otworzyć drzwi. Tak, ślusarza. I może przy okazji psychiatrę albo cholernego egzorcystę”. Skrzywiłem się. Nie, to nie wchodziło w grę. Więc co, policja? Pogotowie? Straż? Kto by mi uwierzył? Pokręciłem głową. Zresztą, komórka i tak była poza moim zasięgiem. Więc pedałowałem.

20:12

Może zacznę krzyczeć, że się pali czy coś podobnego? Któryś z sąsiadów na pewno usłyszy. Nie, przypomniałem sobie, że sąsiadka z naprzeciwka wyjechała na tydzień pomóc chorej matce, a sąsiad z dołu miał jakiś atak czy wylew o co nietrudno w jego wieku i zabrało go pogotowie a jego żona zatrzymała się u ich córki, żeby mieć bliżej do szpitala. Więc byłem sam. Nikt mnie nie usłyszy.

20:46

Mam całkiem niezłą kondycję jak na pracownika biurowego, ale już bardzo wyraźnie czułem mięśnie nóg. Musiałem natychmiast coś wymyślić bo przyznaję, że zacząłem trochę panikować. Nogi nie zwalniały ani odrobinę, ciągle miarowo pedałowały.

– Gdzie wy chcecie dojechać przeklęte kulasy?! – warknąłem w dół i zagryzłem zęby. Zbierało mi się na płacz. Nic nie rozumiałem. Nigdy nie słyszałem o takim schorzeniu czy jakkolwiek to nazwać. Co innego drgawki, skurcze, czy niekontrolowane odruchy jak przy zespole Tourette’a ale coś takiego przechodziło wszelkie pojęcie. – Co robić…?

Gdybym tylko miał przy sobie telefon zadzwoniłbym do kogoś, i do diabła z tym co by sobie pomyślał. Wpadłem na pewien pomysł. “Że też wcześniej o tym nie pomyślałem” – skarciłem się w duchu. Chwyciłem przepocony ręcznik, którym ścierałem pot z twarzy i ramion i obróciłem się na siodełku w stronę stolika przy kanapie. Trzymając końcówkę ręcznika zamachnąłem się próbując sięgnąć komórki.

– Jeszcze kawałeczek… – stęknąłem. Nic z tego. Do stolika brakowało co najmniej pół metra. Wytężyłem wszystkie mięśnie nad którymi jeszcze panowałem próbując wychylić się jak najbardziej.

– Szlag by to jasny trafił! – wysyczałem przez zaciśnięte zęby, bo jak bym się nie napiął i nie wychylił, nie byłem w stanie sięgnąć ręcznikiem do stolika. Westchnąłem ciężko, na ile pozwalały mi zmęczone płuca. Wtem doznałem olśnienia.

– Przecież wystarczy, że przewrócę to diabelstwo! – Ucieszyłem się z pomysłu. – Dobra. – Napiąłem się ponownie. – Raz. – Wychyliłem się w lewo. – Dwa. – W prawo. – Trzy! – Z tym okrzykiem wyprężyłem ciało wyginając się maksymalnie w lewą stronę. I nic. Maszyna ani drgnęła. Był to solidny model, bardzo stabilny. Nie drgnął ani o milimetr. Spuściłem głowę.