Po przeczytaniu umyj ręce

Ekran.

Wypełnia pole widzenia, zalewa pokoik stłumionym światłem. Kliknięcia myszki obmalowują delikatnymi zmianami ściany oraz brudnobiały materac. Włączona lampka nieśmiało próbuje pomóc; nie za bardzo jej to wychodzi.

Fotel ugina się pod moim ciężarem. Półleżąc, przecieram suche oczy w przerwie od stukania w klawiaturę. Ból krzyża? Jaskra? Cieśń nadgarstka? E tam, miażdżyca i tak dopadnie mnie pierwsza.

Dopiero co zjadłem słodką przekąskę. Może teraz pora na coś słonego? Palce wędrują od miski z chipsami do ust, od ust do klawiszy. Popijam na zmianę energetykiem, colą, piwem. Teraz pora na trochę chemicznej klarowności umysłu, pora na pracę.

Nie ma znaczenia, kiedy pracuję. Nikogo nie obejdzie, jeśli po godzinie skupienia zrobię sobie dwugodzinny odpoczynek. Na jednym monitorze leci stream, na drugim porno. Multitasking. Dwieście procent rozrywki to minimum, żeby rozbawić znieczulony umysł.

Upływa sporo czasu, zanim znajdę, czego szukam. Muszę trafić idealnie, muszę dostać to, na co akurat mam ochotę. Ostatecznie wchodzę na deep fake AI. Wybieram preset i osobę, pozwalam pracować algorytmowi. Chwilę później rozmawiam z popularną aktorką.

Gdybym się cofnął dziesięć lat, sam bym popracował nad takim połączeniem technologii. To, za co mi płacą, nie jest nawet w połowie tak ciekawe.

Po tym, jak do siebie dochodzę, nie mam już ochoty pracować. Dopijam resztkę energetyka i kładę się na materacu, nie wiedząc, czy będę spał dwie, czy szesnaście godzin. Jedno jest za to pewne – będzie to czas pozbawiony snów.

 

***

 

Mam co chcę i kiedy chcę. Zero zwlekania, zero wychodzenia poza sferę komfortu, zero zewnętrznych presji.

Każdy dzień jest idealny. Każdy dzień jest taki sam. Unoszę się w limbo natychmiastowej satysfakcji.

Jedyny wyjątek – raz na miesiąc spotkanie w biurze. Jak dla mnie kompletnie niepotrzebne, ale nie dałem rady wytłumaczyć, dlaczego. Ludzie tracą skupienie średnio po czwartym zdaniu maila, a na żywo… eh… szkoda gadać.

Nie mogę zwracać na siebie uwagi, więc idę pod prysznic. Ciepłe krople odbijają się od skóry hydrofobowej od łoju. Namydlam pachy, uważnie przeczesując włosy. Spłukuję, a pieniąca się woda zmywa tłuszcz i brud z reszty ciała.

Po wszystkim wybieram strój, pozwalając, by nadmiar wilgoci wsiąknął w materac. Sięgam do szafy po jedną z koszul, gdzie wiszą w przerwach pomiędzy callami. Wyjmuję jedyne spodnie, w których wyglądam w miarę dobrze, i czystą bieliznę, bez dziur. Nigdy nie wiadomo.

Jeszcze tylko okulary i strój normalnego człowieka – skompletowany.

 

***

 

Z początku jest nawet całkiem nieźle. Problem pojawia się, jak zwykle, na przystanku autobusowym.

Komunikacja miejska potrafi jednocześnie sama śmierdzieć i wzbudzić we mnie niepokój, że śmierdzę; zarówno bombardować hałasami, jak i uczynić mnie świadomym własnego dyszenia, sapania.

Niestety, kupienie samochodu tylko na ten jeden raz w miesiącu byłoby zupełnie nieekonomiczne. Tak więc staram się najlepiej jak mogę zachować odstępy od innych. Nie chcę dotykać ich obrzydliwych ciał. Nie chcę, by ktoś dotknął mnie i pomyślał, że jestem obrzydliwy, ale nie ma tak dobrze. Co chwila ktoś mnie szturcha, nadeptuje, wącha.

Nie żebym oczekiwał, że inni będą mi wdzięczni za trzymanie się z boku, ale mogliby przynajmniej zrewanżować się tym samym… Nie – to, jak się ustawiają, jak się poruszają, pokazuje brak przemyśleń. By powstrzymać odruch ucieczki, oddaję się fantazjom o zaprogramowaniu inteligencji zbiorowej kontrolującej pasażerów. Efektywność jest taka sexy.

Kiedy wreszcie mogę się wydostać, koszulę mam całą przepoconą.

Z początku cieszę się, że winda jest pusta, ale tuż przed zamknięciem drzwi drobna rączka przelatuje przed czujnikiem, zatrzymując maszynę. Do środka wkracza szczupła dziewczyna ubrana w czerwoną bluzkę i czarną spódnicę, rzucając mi szczery uśmiech na przeprosiny. Staram się stanąć możliwie jak najdalej. Lustra z jednej strony dają wrażenie komfortowej przestrzeni, z drugiej uniemożliwiają niespoglądania na współpasażerkę.

W ciągu dnia z jakiegoś powodu raz po raz powracam do niej myślami. Na początku zupełnie nieświadomie – dopiero spojrzenia kolegów wycelowane w moją twarz sprowadzają mnie z powrotem na ziemię. Czy pogrążony w rozmyślaniach zrobiłem jakąś dziwną minę? Oblizałem usta? Poprawiłem ułożenie spodni?

I czemu tak nią sobie zaprzątam głowę? Owszem, była urocza, ale…

A może przypomniała mi któreś z dawnych zauroczeń? Fascynację aktorką z dzieciństwa? Było w niej coś znajomego…

Spotkanie przebiega jak zwykle bezowocnie. Już niedługo wrócę do domu, ale najpierw jeszcze raz muszę przebrnąć przez koszmar komunikacji miejskiej.

 

***

 

Kiedy idę ulicą, otacza mnie niewidzialne pole. Jest jakby moją skórą, rozciągniętą na długość ramienia. Cokolwiek pozostaje na zewnątrz, mogę zignorować, lecz każde jego naruszenie jest jak mentalna drzazga.

Po przekroczeniu progu mieszkania pole pęcznieje i rozrasta się, aż dotknie mebli, okien, murów budynku, a potem jeszcze, dopóki nie wypełni całego pomieszczenia. Teraz ściany stanowią moją twardą, pokrytą skorupą skórę.

Oddycham z ulgą.

 

***

 

Z początku się powstrzymuję – nie potrzebuję przecież tego. Ale co, jeśli? Co, jeśli życie może się zmienić. Depresja – skończyć. Co, jeśli przemknie mi przed oczami szansa na własną manic pixie dream girl? Więc zaczynam poszukiwania.

Staram się przypomnieć, co mnie w niej poruszyło. Życzliwy uśmiech? Prosty, ale ciekawy strój podkreślający zgrabne ciało? To, że zwróciła uwagę na fakt mojego istnienia?

Przeglądam portale społecznościowe i firmowe bazy danych – te publiczne, jak i te z ograniczonym dostępem, którymi się zajmuję.

Bez skutku.

 

***

 

Miesiąc później. Kolejne bezcelowe spotkanie.

Nie potrafię pozbyć się głupiej nadziei, że znowu ją spotkam w windzie, ale trafiam tylko na trójkę pracowników innego działu.

Mógłbym popytać ludzi… gdyby nie fakt, że zdaliby sobie sprawę, że ja się kimś interesuję. Już widzę te zgorszone miny.

Idę na lunch – nie, to nie ułuda – widzę ją! Wygląda nawet piękniej, niż wtedy. To moja szansa. Zbliżam się, spogląda na mnie. Gdy wciąż nie potrafię się odezwać, jej uśmiech powoli zmienia się w konsternację.

– P-p-przepraszam – udaje mi się tylko wydukać.

Przemykam dalej, poprawiając okulary – zażenowany, że w ogóle ośmieliłem się spróbować.

 

***

 

Wreszcie w domu, wreszcie nie obchodzi mnie reszta świata. Rozsiadam się wygodnie w fotelu, włączam stęskniony dotyku komputer.

Wchodzę na znajomą stronę. Zgrywam wideo z okularów i korzystam z opcji wysłania własnego pliku. Rozbieram się, podczas gdy algorytm na serwerze robi swoje.

– Cześć – wita mnie znajoma twarz w okienku – jak ci minął dzień?

Jest cudna.

Jeśli nasz związek przetrwa próbę czasu, pewnie sprawię sobie tego sexbota z twarzą wydrukowaną w 3D.