W jedną stronę

Zaraz wszystko ci wytłumaczę. Usiądź i posłuchaj.

Zaczęło się pewnego letniego popołudnia. Po pogrzebie ojca uciekłem przed stypą w swoje ulubione miejsce nad jeziorem. Wiedziałem, że matka chciałaby mieć mnie przy sobie, ale nie zamierzałem słuchać wymuszonych kondolencji i bzdurnych zapewnień w stylu "pamiętajcie, że zawsze możecie na nas liczyć".

Siedziałem więc na piaszczystym brzegu, gapiąc się w falującą wodę odbijającą promienie słońca. Bawiłem się nożem sprężynowym. Nawiedziło mnie wspomnienie, jak dostałem go od ojca, który powiedział wtedy: "Miej to zawsze przy sobie, nigdy nie wiadomo, kiedy się przyda". Posłuchałem rady.

Słyszałem śpiew ptaków i szum liści, gdzieniegdzie cykały świerszcze. Wilgotna bryza chłodziła skórę. Jeszcze parę dni wcześniej w tym miejscu łowiliśmy z ojcem ryby, rozmawiając na różne tematy. On był jedyną osobą, której towarzystwo mi nie przeszkadzało. Przeważnie.

Wtedy dotarło do mnie, że już go nie zobaczę.

Poczułem zawroty głowy wywołane nagłym przypływem emocji. Ległem na ciepły piasek i zamknąłem oczy, próbując uspokoić oddech.

Błądziłem w ciemnościach. Szedłem, stawiając krok za krokiem, wodziłem przed sobą dłońmi, jednakże natrafiałem na pustkę. W oddali pojawiła się prostokątna obwódka zielonego światła. Ruszyłem ku niej. Marsz stał się jakby łatwiejszy, mimo że pod nogami wciąż miałem jedynie nieprzeniknioną czerń. Gdy dotarłem do celu zobaczyłem, że blask okala drzwi. Oparłem na nich palce. Poczułem zimną, gładką powierzchnię, która ustąpiła pod naciskiem. Zmrużyłem oczy rażony jaskrawą zielenią.

Gdy uniosłem powieki, była już noc. Wiatr zanikł, świerszcze umilkły. Na niebie połyskiwały gwiazdy do spółki z księżycem, wyciągając z mroku niewyraźne kontury lasów. Woda znieruchomiała, na jej powierzchni dryfowały bliżej nieokreślone kształty.

Pamiętam, że było w tej scenerii coś obcego. Zupełnie jakbym nagle pojawił się w innym miejscu, choć pozornie niewiele uległo zmianie. Trudno wytłumaczyć co mam na myśli. Trzeba to przeżyć, by zrozumieć.

Wstałem i rozejrzałem się niepewnie. Przy brzegu leżała dziecięca czapeczka do połowy zanurzona w wodzie. Podniosłem ją i zbliżyłem do twarzy, by móc obejrzeć. Mimo mroku widziałem, że była żółta, pełna przebarwień i częściowo pokryta glonami. Od oględzin oderwało mnie pulsowanie jaskrawozielonego światła. Przebijało spomiędzy tataraków gdzieś dalej, niczym miniaturowa latarnia ustawiona na wodzie. Odrzuciłem czapeczkę i skierowałem się w tamtą stronę.

Pociemniało jeszcze bardziej. Poruszałem się powoli, uważając, żeby o coś nie zaczepić. Niebawem stałem na wprost niezwykłego światła. Wysoka przybrzeżna roślinność zasłaniała jego źródło, zdjąłem więc buty i skarpety, po czym wszedłem do wody. Chłodna wilgoć ogarnęła moje stopy. Ostrożnie stawiałem kroki, uważając by nie skaleczyć się o ostre liście. Dno opadało coraz niżej, pożałowałem, że nie zdjąłem spodenek. Wreszcie zanurzony do pasa wysunąłem się przed linię tataraków. W tym samym momencie oślepił mnie kolejny błysk.

Chwilę zajęło mi przywyknięcie na powrót do mroku nocy. Wśród ciemności widziałem delikatne zielone migotanie. Emanowało z gniazda, dużego, wyglądającego na łabędzie i wciąż przybierało na intensywności. Jednak to nie gniazdo świeciło samo w sobie, a leżący w nim przedmiot przywodzący na myśl jajo, nieco większe od kurzego.

Chwyciłem świecący owal, więżąc kolejny rozbłysk w dłoniach. Łuna przeniknęła ciało jak papier, ukazując zazielenioną siatkę żył i cienie kości. Gdy rozwarłem palce, tajemniczy przedmiot przygasał. Dostrzegłem na nim łamaną linię pęknięcia wydłużającą się powoli, rozgałęziającą w coraz nowych kierunkach. W końcu skorupka pękła, a jej drobne fragmenty spadły do wody. Na moich dłoniach pozostała kula o konsystencji plasteliny, żarzyła się fluorescencyjną zielenią. Im dłużej przyglądałem się temu czemuś, tym większe ogarniało mnie zdziwienie.

Ta… substancja, bo tak chyba trzeba to nazwać, zmieniała formę. Najpierw nieco się spłaszczyła, następnie zaczęła wykształcać kolejne narządy: nos, uszy, usta. Nie minęło wiele czasu, a patrzyłem na miniaturę ludzkiej głowy o rozmazanych rysach twarzy. 

Powieki podniosły się, a wargi rozchyliły. Z pustych jeszcze oczodołów spłynęło coś przypominającego łzy.

Twarz nabierała charakterystycznych rysów, zmieniając się co chwila w inną. Widziałem męskie, kobiece, stare, młode. Zadziwiający pokaz pochłonął mnie bez reszty.

Wreszcie miniaturowa łysa głowa zamknęła usta. Miała nisko osadzone oczy, cienkie brwi i wąskie wargi. Wpatrywała się we mnie zielonkawymi źrenicami okolonymi niebieskimi tęczówkami. Trwało to jakiś czas, więc dobrze ją zapamiętałem. Po chwili oblicze zniknęło, rozpłynęło się w lśniący pył, niczym piasek przesypywany na wietrze, który uleciał ku niebu. Drobinki zawisły nade mną. Ich migotanie oświetliło akwen. Wówczas zobaczyłem, czym były niewyraźne kształty dryfujące dalej. Najbliżej mnie znajdowało się ciało chłopca. Napuchło i zsiniało od przebywania w wodzie, roztaczało wokół siebie mdlącą woń, której przed chwilą jeszcze nie czułem. Ułożone było nienaturalnie, na plecach, być może zahaczyło o jakąś gałąź. Na głowie miało czapkę, przysiągłbym, że tą samą, którą zostawiłem na brzegu. Wlepiałem wzrok w jego twarz. Przyglądał mi się nieruchomo, jakby oczekując odpowiedzi, których nie potrafiłem udzielić. Za nim unosiły się kolejne ciała. Jedne w ubraniach, inne bez, za to wszystkie dziecięce.

Zacząłem przeć ku brzegowi ile sił. Woda stawiała opór. Potknąłem się i upadłem, rozchlapując błyszczące krople. Na czworakach dopadłem trawiastego gruntu. Chciałem wstać i uciekać dalej, ale nogi odmówiły posłuszeństwa. Obraz rozmazywał mi się przed oczami.

Kiedy obudziłem się w szpitalu, opowiedziałem o tym, co zobaczyłem. Matka, która znalazła mnie nad jeziorem nie dostrzegła jednak niczego niezwykłego, więc nikt się tym nie zainteresował.

Czułem się całkiem dobrze. Lekarze przebąkiwali, że dostałem ataku epilepsji, prawdopodobnie z powodu nadmiaru emocji, ale chyba sami w to nie wierzyli. Tak czy siak, niebawem wypisano mnie do domu. Nie wróciłem jednak do dawnego życia.

Zacząłem miewać sny o przeżyciu znad jeziora. Ani się obejrzałem kiedy stały się normą. Nie minęło wiele czasu, a doszły nowe uciążliwości. Bywały momenty w ciągu dnia, kiedy rozbrzmiewały mi w głowie dziesiątki wymieszanych ze sobą piskliwych szeptów i żaden z nich nie należał do osób w moim otoczeniu. Nie potrafiłem nawet rozróżnić poszczególnych słów. Niekiedy zdarzało mi się widzieć trupiobladego chłopca w poplamionej żółtej czapeczce. Patrzył na mnie pytająco, by zaraz zniknąć.

Przez jakiś czas próbowałem z tym walczyć, wyprzeć myśl, że postradałem zmysły. Jednak w końcu zrozumiałem, że sam sobie nie poradzę. Ile jeszcze bezsennych nocy mógł znieść wyczerpany organizm? Wreszcie pewnego ranka podjąłem decyzję i umówiłem się na wizytę w miejscowym ośrodku. Termin ustalono na dwa dni później. Zrezygnowałem z taksówki. Dzień był piękny, a niebawem miałem dobrowolnie zgodzić się na zamknięcie w pokoju bez klamek.

Ruch był niewielki. Czteropiętrowe kolorowe bloki stały prostopadle do ulicy. Chodnik wyznaczały dwa rzędy drzew, chyba grabów. Zobaczyłem, że z naprzeciwka ktoś idzie. Znów usłyszałem szepty w głowie. Poczułem zawód, że nawet podczas ostatniego spaceru nie zaznam spokoju.

Tym razem było jednak inaczej. Piskliwe głosy zrównywały się rytmem, by w końcu przemówić wspólnie. Nie miałem wątpliwości co do treści przekazu.

Pomścij.

Osobą zbliżającą się ku mnie był mężczyzna. Szedł zamyślony, błądził wzrokiem w oddali. Przypatrzyłem się dokładnie jego twarzy. I aż przystanąłem z wrażenia. Miał nisko osadzone niebieskie oczy, cienkie brwi i wąskie usta. Promienie słońca odbijały się od łysej głowy. Najwyraźniej zauważył, że go obserwuję i odwzajemnił spojrzenie. Świat zaczął wirować.

Chłopiec w żółtej czapeczce leżał związany na zimnej podłodze. Jego pierś unosiła się i opadała bardzo powoli. Ciało było nagie, okaleczone w wielu miejscach. Na zakurzonym policzku widziałem linię pozostawioną przez łzy. Tuż obok stał on. Podciągnął spodnie i zapiął pasek. Uśmiechał się przy tym z satysfakcją.

– Wszystko w porządku? – powiedział, chwytając mnie za ramię.

– Kręci mi się w głowie.

– Strasznie pan blady. Proszę iść ze mną, mieszkam niedaleko.

Pokiwałem głową. W kieszeni spodni czułem ciężar noża.

* * *

Ewa siedziała zaciskając dłonie na żebrach kaloryfera. Bała się poruszyć. Nieznajomy zakończył opowieść, grzebał teraz między ustawionymi na półce książkami. Przynajmniej tak wnioskowała ze słyszanego szelestu, widoczność ograniczała się jedynie do zarysu kształtów.

– Resztę historii znasz – dopowiedział. – Przykro mi, że musiałaś przy tym być. Nie chciałem mieszać w to innych.

Zwróciła wzrok na leżącego obok męża. Był w tej chwili bezkształtną czarną masą, rzuconym w kąt tobołkiem.

– Jest! – krzyknął mężczyzna. Ewa aż podskoczyła. – Żółta czapeczka. To zdjęcie stanowić będzie dowód. Musisz je zobaczyć i powiedzieć mi, czy znasz to dziecko!

Z rozpaczą uświadomiła sobie, że ten psychopata zbliża się do niej. Na całym ciele czuła zimne dreszcze.

Pstryk. 

Wnętrze rozjaśniło światło. Ewa odruchowo spojrzała w kierunku zwłok. Jej mąż leżał na plecach, oczy miał szeroko otwarte, jakby dziwił się, że nie żyje. Bordowe plamy pokrywały jego koszulkę.

Nieznajomy kucnął przy niej. Ich twarze znalazły się blisko siebie. Wówczas mężczyzna podetknął jej zdjęcie przedstawiające chłopca, na oko ośmioletniego, w białej koszulce, dżinsowych szortach i żółtej czapeczce na głowie. 

– Znasz go?

Ewa przyjrzała się fotografii. Strach nie pozwolił jednak wykrztusić choć słowa. Nieznajomy najwyraźniej wyczytał odpowiedź w jej oczach. Albo tak mu się wydawało.

Na klatce schodowej wybrzmiał dźwięk kroków. Mężczyzna wstał i obrócił się w stronę drzwi wejściowych.

– Powiedz im wszystko, dobrze? – powiedział, wyciągając nóż z kieszeni.

Ostrze wyskoczyło z metalicznym trzaskiem.

Przyłożył je do szyi i przeciągnął w poprzek gardła. Ciemna ciecz trysnęła na dywan. Drzwi pękły z trzaskiem. Pomieszczenie napełniło się dymem. Policjanci wbiegli, krzycząc.

Nieznajomy leżał nieruchomo, ciemna kałuża rosła na podłodze wokół niego. Zgnieciona fotografia wystawała z zaciśniętej dłoni.