Drzewa liśćmi piszą

Stra­ci­łem pracę. Zda­rza się. Nie osią­ga­łem wy­ma­ga­nych re­zul­ta­tów, a do tego po­peł­ni­łem kilka głu­pich błę­dów, któ­rych moi pra­co­daw­cy nie byli w sta­nie wy­ba­czyć. Z dnia na dzień sta­łem się bez­ro­bot­ny. Nie na­pa­wa­ło to opty­mi­zmem. Pew­nie dla­te­go nie mo­głem za­snąć w nocy, a może przez jasno świe­cą­cy księ­życ, za­glą­da­ją­cy ukrad­kiem do mojej sy­pial­ni.

W końcu wsta­łem i za­czą­łem krę­cić się po domu. Włą­czy­łem radio, ale wy­do­był się z niego tylko jed­no­staj­ny szum. W te­le­wi­zji rów­nież na więk­szo­ści ka­na­łów za­wie­szo­no emi­sję, aż do po­ran­ne­go od­wo­ła­nia. Tylko jeden wciąż nada­wał, le­cia­ło na nim coś w stylu talk-show, gdzie to­czy­ła się roz­mo­wa dwóch męż­czyzn. Pierw­szy z nich, naj­pew­niej pro­wa­dzą­cy, pre­zen­to­wał sobą dość nie­co­dzien­ny jak na stan­dar­dy te­le­wi­zyj­ne widok. Jego oczy wy­da­wa­ły się zaj­mo­wać pół twa­rzy, na do­da­tek były tak po­twor­nie wy­ba­łu­szo­ne, iż miało się wra­że­nie, że wy­star­czy by się po­chy­lił, a wy­le­cia­ły­by mu z oczo­do­łów. Dys­ku­to­wał z dru­gim osob­ni­kiem, który jed­nak znaj­do­wał się poza okiem ka­me­ry. Sły­chać było tylko jego głos, jakby spe­cjal­nie zmo­du­lo­wa­ny. Ga­da­li o ja­kiejś fir­mie sprzą­ta­ją­cej, co aku­rat nie­spe­cjal­nie mnie za­in­te­re­so­wa­ło. Ka­me­ra cią­gle po­ka­zy­wa­ła go­spo­da­rza pro­gra­mu, co jakiś czas ro­biąc zbli­że­nia na jego pa­skud­ną twarz, zwró­co­ną bez prze­rwy w kie­run­ku wi­dzów. Nie od­wra­cał wzro­ku, nawet gdy za­da­wał py­ta­nia nie­wi­docz­ne­mu roz­mów­cy. Wy­glą­da­ło tak jakby zwra­cał się wprost do sie­dzą­cej przed od­bior­ni­ka­mi pu­bli­ki. Nie mo­głem dłu­żej znieść tego nie­po­ko­ją­ce­go wi­do­ku i po­sta­no­wi­łem wy­łą­czyć te­le­wi­zor. Pilot jed­nak aku­rat od­mó­wił po­słu­szeń­stwa, więc byłem zmu­szo­ny zbli­żyć się do od­bior­ni­ka i przez chwi­lę mia­łem wła­sną twarz tuż przy ga­dzim spoj­rze­niu pro­wa­dzą­ce­go. Zo­ba­czy­łem w jego oczach po­dej­rza­ne kur­wi­ki i wci­sną­łem przy­cisk z tyłu obu­do­wy. Te­le­wi­zor prze­szedł w tryb czu­wa­nia, a ja ode­tchną­łem z ulgą.

Na­stęp­ne­go dnia uda­łem się na targ. Przy­wi­ta­ły mnie wy­jąt­ko­we pust­ki. Bra­ko­wa­ło han­dla­rek, wci­ska­ją­cych na siłę, co po­pad­nie i klien­tów, uda­ją­cych zbul­wer­so­wa­nie. Je­dy­ną osobą, jaka rzu­ci­ła mi się w oczy był uśmiech­nię­ty pan w be­żo­wym swe­ter­ku, sie­dzą­cy w nie­wiel­kiej budce i za­chę­ca­ją­cy do wzię­cia udzia­łu w lo­te­rii. Rze­ko­mo każdy los wy­gry­wał. W po­jem­ni­ku znaj­do­wa­ły się po­cię­te ka­wał­ki pa­pie­ru, a na nich ry­sun­ki sym­bo­li­zu­ją­ce na­gro­dy. Wy­cią­gną­łem kilka zło­ci­szy i po­sta­no­wi­łem się sku­sić. Facet miał wi­docz­nie coś w oczach albo w gadce, bo za­zwy­czaj nie­ła­two ule­gam tego ro­dza­ju po­dej­rza­nym atrak­cjom. Wy­bra­łem kar­tecz­kę, a po roz­wi­nię­ciu oka­za­ło się, że wy­ry­so­wa­no na niej anio­ła. Lo­ter­mistrz od razu wy­cią­gnął spod lady nie­wiel­ki tam­bu­ryn. Mia­łem wra­że­nie, że nawet nie spoj­rzał, co wy­lo­so­wa­łem.

"Ko­lej­ny nie­po­trzeb­ny grat do ko­lek­cji" – po­my­śla­łem, ale za pół darmo nie ma co krę­cić nosem. In­stru­ment wy­glą­dał tro­chę jak ob­ro­ża do zabaw sa­do-ma­so, a na we­wnętrz­nej stro­nie miał wy­ry­te dzi­wacz­ne sym­bo­le.

Uda­łem się do parku i usia­dłem na ła­wecz­ce. Wszę­dzie było wy­jąt­ko­wo pusto. Na­prze­ciw mnie stały trzy kar­ło­wa­te wierz­by. Nie przy­po­mi­na­łem sobie, żebym wcze­śniej je wi­dział w tym miej­scu. Cóż, czło­wiek za­my­ślo­ny nie za­uwa­ża wielu rze­czy wokół sie­bie. Od­pu­ści­łem po­dzi­wia­nie drzew i za­czą­łem po­ru­szać tam­bu­ry­nem, wy­do­by­wa­jąc z niego dźwię­ki da­le­kie od per­fek­cji. W pew­nym mo­men­cie za sobą usły­sza­łem sze­lest skrzy­deł. Obej­rza­łem się, ale nic nie do­strze­głem.

Tym­cza­sem trzy wierz­by zbli­ży­ły się.

Nie były to żadne omamy wzro­ko­we ani za­bu­rze­nia per­cep­cji. Wy­ła­pa­łem mo­ment, gdy się po­ru­szy­ły, prze­su­nę­ły jakby zu­peł­nie nie­zwią­za­ne ko­rze­nia­mi. Teraz stały w bez­ru­chu, ale i tak czu­łem się nie­swo­jo. Drze­wa nie po­win­ny robić ta­kich rze­czy, tylko od mo­men­tu za­sa­dze­nia aż do wy­kar­czo­wa­nia stać w jed­nym miej­scu.

Wsta­łem i po­spiesz­nie wró­ci­łem do domu. Już po chwi­li do drzwi ktoś za­pu­kał.  Oka­za­ło się, że to obcy męż­czy­zna, cały w bieli.

– Witam – po­wie­dział. – Czy nie chciał­by pan nabyć…?

– Nie chciał­bym.

Nie pierw­szy raz mia­łem do czy­nie­nia z han­dla­rza­mi-na­cią­ga­cza­mi. 

– A taki wy­jąt­ko­wy aniel­ski tam­bu­ryn? – kontynuował.

– Mam iden­tycz­ny w domu.

– Ale, ale… Ooo! Teraz ko­niecz­nie musi pan nabyć drugi. One re­zo­nu­ją ze sobą i prze­ga­nia­ją złe moce. Jeden nie wy­star­czy. Będą się dzia­ły rze­czy strasz­ne, a pan musi być przy­go­to­wa­ny.

– Nie je­stem za­in­te­re­so­wa­ny.

– Ooo! Nie mogę tak pana zo­sta­wić na pa­stwę losu. Jeden tam­bu­ryn to w wie­rze­niach cel­tów sym­bol pecha, dwa na­to­miast dają nie­wy­obra­żal­ne szczę­ście. A wszyst­ko to w wy­jąt­ko­wo atrak­cyj­nej cenie.

– Do wi­dze­nia.

– Chwi­lecz­kę! – Prze­bie­ra­niec pró­bo­wał we­drzeć mi się do miesz­ka­nia, ale w porę przy­trzy­ma­łem drzwi. – Ooo! Co pan robi?

– Za­bez­pie­czam się przed złymi mo­ca­mi.

– Sam sobie pan nie po­ra­dzi. Pro­szę cho­ciaż tę ulot­kę przy­jąć. Gdy na­dej­dą be­stie, ten numer te­le­fo­nu pana ochro­ni.

Wy­pchną­łem ni­by-anio­ła za drzwi. Na­cią­gacz zdą­żył mi wci­snąć do kie­sze­ni ulot­kę. Z ja­kie­goś po­wo­du jej nie wy­rzu­ci­łem. Może do­pa­da­ło mnie zbie­rac­two albo prze­czu­wa­łem, że jesz­cze mi się przy­da. Zwłaszcza, iż przed domem dostrzegłem trzy wierzby, niewątpliwie te same, co wcześniej.

Tam­tej nocy rów­nież włą­czy­łem te­le­wi­zor, niby z cie­ka­wo­ści. Na wszyst­kich ka­na­łach pa­no­wa­ła jed­na­ko­wa cisza, a ta­jem­ni­czy talk-show nie zo­stał wy­emi­to­wa­ny. Jakoś nie­spe­cjal­nie mnie to za­smu­ci­ło. Do­sze­dłem do wnio­sku, że to tylko ko­lej­ny kosz­mar. Naj­gor­sze, że naj­wy­raź­niej za­czy­na­łem śnić na jawie.

Ranek wcale nie przy­niósł uko­je­nia. Obu­dzi­ły mnie szep­ty. Gdy tylko otwo­rzy­łem oczy od­kry­łem, że tuż obok drzwi stoją trzy wierz­by. Z bliska jednak wyraźnie widziałem, że to nie drzewa, tylko dziwaczne ludzko-roślinne hybrydy. Roz­ma­wia­ły ze sobą.

– Wynoście się! – zawołałem.

– Zabijemy cię – odparły.

– Kim jesteście?

– Bestiami, upiorami, zmorami. Obedrzemy cię ze skóry i wypijemy krew.

Wy­cią­gną­łem z kieszeni spodni po­mię­tą ulotkę. Napis na niej głosił, że ekipa poradzi  sobie z każdym nadnaturalnym problemem. Drżą­cy­mi, spo­co­ny­mi pal­ca­mi wy­stu­ka­łem cyfry na te­le­fo­nie i za­dzwo­ni­łem. Po chwi­li ocze­ki­wa­nia usły­sza­łem głos ko­bie­ty, ale brzmią­cy jak au­to­mat. Za­py­ta­ła, w czym może pomóc.

– W moim domu są jakieś maszkarony. Chcą mnie zabić. Zrób­cie coś z nimi.

– Oczy­wi­ście.

Po­da­łem adres. Od­par­ła tylko, że przy­ję­ła zgło­sze­nie. Po­łą­cze­nie zo­sta­ło ze­rwa­ne. Mia­łem na­dzie­ję, że działają ekspresowo.

Dziwadła po­now­nie za­czę­ły szep­tać, ale się nie zbliżały, a ja siedziałem bez ruchu, modląc się by jak najszybciej przybyła odsiecz. Nie wiem ile czasu minęło, ale wreszcie usły­sza­łem war­kot nad­jeż­dża­ją­ce­go sa­mo­cho­du. Drze­wołaki się po­ru­szy­ły. Dwa z nich w za­sa­dzie rzu­ci­ły się do uciecz­ki. Do­strze­głem jak spod kory wy­su­nę­ły krót­kie blade palce, chwy­ci­ły za klam­kę i ot tak po pro­stu wy­szły. Prze­cież drzwi były na noc za­mknię­te na klucz. A może tym razem za­po­mnia­łem o tym?

Trze­cia z maszkar zo­sta­ła i wciąż coś szep­ta­ła nie­zro­zu­mia­le. Po chwi­li we­szło kilku fa­ce­tów, za­pew­ne ci po któ­rych za­dzwo­ni­łem. Nie pu­ka­li, nie py­ta­li o nic. Naj­waż­niej­sze by­le­by upo­ra­li się z pro­ble­mem. Od razu w oczy rzu­cił mi się męż­czy­zna z wy­łu­pia­sty­mi ocza­mi, ten sam, który wy­stę­po­wał w noc­nej te­le­wi­zji. Naj­wy­raź­niej on wszyst­ki­mi dy­ry­go­wał. Roz­ka­zał wy­cią­gnąć mutanta, co też jego ekipa zaraz uczy­ni­ła. Wsta­łem z łóżka i wyj­rza­łem na ze­wnątrz. Prze­wró­ci­li drzewo­ła­ka, wy­raź­nie wi­dzia­łem jak wierz­ga bo­sy­mi sto­pa­mi i po­ru­sza krót­ki­mi dłoń­mi. Stwo­rze­nie było bez szans. Ekipa ubra­na w spe­cjal­ne kom­bi­ne­zo­ny i wy­po­sa­żo­na w piły spa­li­no­we przy­stą­pi­ła do dzie­ła.

– Zaraz damy tym skur­wy­sy­nom lek­cję – za­ko­men­de­ro­wał wy­łu­pia­sto­oki. Na jego znak grupa męż­czyzn za­czę­ła ciąć mutanta na ka­wał­ki. War­kot pił mie­szał się z prze­raź­li­wy­mi wrza­ska­mi i try­ska­ją­cą na wszyst­kie stro­ny po­so­ką. Cały traw­nik przed domem uma­za­ny był w czer­wie­ni. Sie­dzia­łem sku­lo­ny pod drzwia­mi, bojąc się w ogóle wyj­rzeć. Za­pew­ne z ner­wów nie zwró­ci­łem uwagi, kiedy wy­łu­pia­sto­oki wszedł do mo­je­go miesz­ka­nia. Sta­nął nade mną i wy­giął usta w imi­ta­cji uśmie­chu.

– Co wy zro­bi­li­ście? – za­py­ta­łem.

– Stare drze­wa na­le­ży kar­czo­wać.

– Ale to… to był chyba czło­wiek.

– Tak. Jeden z tych bez­ro­bot­nych, którzy wałęsają się po okolicy. Nie wiem, co  z nimi robią, ani jak przekształcają w te ohydztwa. Sukinsynów jest coraz więcej. Dobrze, że działamy. Mia­łem kie­dyś sen, w ktró­rym drze­wa, wy­po­sa­żo­ne w piły i sie­kie­ry, przy­by­ły ze­mścić się na lu­dziach i ich wy­rżnąć. Coś w tym jest. O!

Wy­łu­pia­sto­oki pod­niósł le­żą­cy na pod­ło­dze tam­bu­ryn. Obej­rzał go do­kład­nie z każ­dej stro­ny.

– Wy­gra­łem na lo­te­rii – po­wie­dzia­łem.

– Bawią się ta­ki­mi rze­cza­mi, a potem dzi­wią, że do­sta­ją obłę­du.

Pa­skud­ny facet zabrał instrument, a potem po­pro­sił o za­pła­tę za swe usłu­gi. Nie ma nic za darmo. Wy­łu­dził ode mnie sporo kasy i wy­szedł. Zda­łem sobie spra­wę, że nie chcę o nic wię­cej pytać. Tak było naj­le­piej. Cała ekipa od­je­cha­ła bez zbęd­nych słów po pro­wi­zo­rycz­nym po­sprzą­ta­niu efek­tów swo­jej dzia­łal­no­ści.

Od tam­tej pory za­czą­łem go­rącz­ko­wo prze­glą­dać ofer­ty pracy. Nie­ste­ty ni­g­dzie nie po­szu­ki­wa­li ta­kich jak ja. Gdzie­kol­wiek dzwo­ni­łem witał mnie ten sam me­ta­licz­ny ko­bie­cy głos, oznaj­mia­ją­cy bez­na­mięt­nie o braku za­po­trze­bo­wa­nia na siłę ro­bo­czą. Wszyst­kie miej­sca za­ję­te, lu­dzie zę­ba­mi trzy­ma­ją się swo­ich posad. Na pewno ktoś już oku­pu­je moje stare miej­sce. Wielu ocze­ki­wa­ło dnia, kiedy zwol­ni się jakaś cie­pła po­sa­da.

Mimo licz­nych prób zmia­ny stanu za­wo­do­we­go, nie udało mi się nic wskó­rać. Wkrót­ce za­dzwo­ni­li z urzę­du pracy.

Za­py­ta­li, czy lubię drze­wa.